คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : A D U L T E R A T I O N : 1
แววตาที่แข็งกร้าวเหมือนสุนัขจนตรอกของเด็กชายตรงหน้าทำให้ยุนกิแสยะยิ้มด้วยความเปรมอย่าหาเทียบไม่ได้
เด็กนี้มันแอบเข้ามาในที่ทำมาหากินของเขา
มันอาจจะมาช่วยเพื่อนที่โดนขายมาให้ยุนกิหรืออาจจะมาเพราะเหตุผลอย่างอื่น ?
เพราะโดนเขาฆ่าล้างตระกูล
หรือเพราะอยากลองของกันแน่ ?
" แกชื่ออะไร ?" ริมฝีปากบางของยุนกิเอ่ยถามเด็กตัวเล็กข้างหน้าเด็กนี้ใจแข็งกว่าที่คิดโดนปืนสองกระบอกจ่อหัวยังสามารถจ้องหน้าเขาได้ ..
ชอบแล้วสิ
" นายถามว่าแกชื่ออะไรทำไม่ไม่ตอบว่ะ !" เสียงของคนสนิทเชาพูดอย่างรู้หน้าที่ ไม่เคยมีใครไม่ตอบคำถามเขา แถมยังจ้องหน้าเขาแบบนี้อีก ก็บอกแล้วไงว่าชอบ .. ชายในชุดสูทสีดำสาวเท้าเข้าไปหาเด็กน้อย ชูกำปั้นขึ้นหมายจะข่มขวัญเด็กตรงหน้าแต่ทว่า
" ใครให้แกทำ " เสียงของยุนกิดังขึ้นทุกการกระทำหยุดลงราวกับกดปุ่มpauseเอาไว้ จากนั้นไม่กี่วินาทีก็เต็มไปด้วยเสียงโวยวายที่บอกถึงความไม่พอใจของลูกน้องในห้องของยุนกิ
" นายครับ นายหมายความว่าไง ? "
" เฮ้ ปรกตินายไม่ใช่คนแบบนี้นี่ ? "
" มันจ้องหน้านายนะครับ ! "
“ โรงพยาบาลยังเปิดอยู่นะครับนาย ลองไปเช็คร่างกายก่อนไหม ?”และอีกสารพัดความสงสัยรวมถึงแดกดันด้วยบางครั้งยุนกิคิดว่าบางทีเขาอาจจะเล่นกับพวกนี้มากไปหน่อย
ความเคารพหายเกลี้ยง
"เจ้าหนู "
" ฉันชอบนาย " เพียงประโยคเดียวที่ออกจากปากของยุนกิอีกนั้นแหล่ะ ที่สร้างความโกลาหนครั้งใหญ่อีกรอบครั้งนี้หนักกว่าเดิมตรงที่เด็กตรงหน้าเขาโดนลูกน้องฉุดคอเสื้อไปมาตะคอกต่างๆนาๆ โอเค เขามันเริ่มมากไปแล้ว
" หยุดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันเป่าหัวพวกนายเรียงตัวแน่ " ไม่พูดเปล่ามือขาวดึงลิ้นชักโต๊ะหยิบวัตถุสีดำที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นอะไร แต่ยังไม่ทันได้ยกมันขึ้นเสียงทั้งหมดก็เงียบลงโดยปริยาย
" เห้อ " ยุนกิพ่นลมหายใจออกทางปากอย่างเหนื่อยใจยกมือลูบหน้าพร้อมกวาดตาไปรอบๆ
ก่อนออกคำสั่งอย่าเอาแต่ใจ
" พวกนายออกไปข้างนอกให้หมด "
" อะไรนะนายย !! "
…………….
เห้อ ...... ก่อนหน้านี้ในห้องที่เต็มไปด้วยผู้ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุนกิกับคนตรงหน้าที่ไม่จ้องหน้าเขาอีกต่อไป ร่างบางสาวเท้าเข้าไปหาคนตรงหน้า ย่อตัวลงเล็กน้อย เอียงคอพร้อมยื่นมือเข้าหา คนตรงหน้ายอมหันมามองหน้ายุนกิด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แลดูโหยหาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ?
" ถามอีกครั้งนะ เจ้าหนูนายชื่ออะไร ?"
" ไม่ใช่เจ้าหนู .. " คิ้วของยุนกิเริ่มขมวดบางๆ
" ชื่อคิม แทฮยอง "
" โฮ่ นายพูดได้ด้วย " ยุนกิเดาะลิ้นส่งสายตาล้อเลียนเขาไม่รู้หรอกนะว่าอีกคนจะสนุกด้วยไหม แต่ตอนนี้ยุนกิสนุกมาก .
บรรยากาศตรงหน้าเริ่มอึดอัดกว่าเดิม ตรงที่เด็กนี้ .. ไม่ใช่สิ แทฮยองมองเขาด้วยสายตาแปลกอย่างน่าประหลาดใจ สายตานั้นยอมรับว่ามันทำให้เขินได้ไม่น้อย อ่า เขาชอบเด็กนี้เพิ่มขึ้นอีกแล้ว เสียงแอร์ดังเบาๆ
ยุนกิยิ้มให้แทฮยองครั้งนึง ลุกขึ้นเพื่อเดินไปหยิบมีดในลิ้นชักโต๊ะมาตัดเชือกให้คนตรงหน้า .. ปรกติมันยากที่จะเห็นภาพแบบนี้ ไม่สิเรียกว่าไม่มีด้วยซ้ำไปที่คนตัวขาวจะมาทำอะไรแบบนี้ ปรกติต้องส่งให้ลูกน้องเอาไปเล่นสนุกกันแล้ว แต่นี้ไม่ ? ไม่ส่งให้คนอื่นแถมไม่ให้คนอื่นยุ่งด้วยซ้ำ
" บุกมาถึงที่นี้ นายต้องการอะไร "
"...."
"....."
"...."
" ฉันว่าเมื่อกี้นายพูดได้นะ เจ้าหนู "
" .... " แทฮยองพูดเสียงเบาจนเหมือนกระซิบจนยุนกิต้องเดินไปหาย่อตัวลงแล้วยื่นหูเข้าไปฟังใกล้ๆ
" คุณ "
ห๊ะ ?
กว่าที่ร่างบางจะเข้าใจก็โดนคร่อมโดยร่างสูงซะก่อน มือทั้งสองข้างถูกเจ้าเด็กตรงหน้าตรึงไว้กับพื้นเย็นเฉียบ แทฮยองยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าของเขามากเกินไปจนเขาต้องย่นคอหนี ยุนกิขมวดคิ้วพร้อมมองคนตรงหน้า
" ลุกออกไปเจ้าหนู "
ยุนกิพูดเสียงแข็งเขาลองกระชากข้อมือดูเผื่อเด็กนี้จะล้อเล่นบ้าง แต่ไม่มันโดนกดไว้แบบเหมือนจะทำให้ข้อมือเขาติดกับพื้นไปเลย ยุนกิไม่ชอบอากาศหนาว และที่สำคัญเขาไม่ชอบนอนกับพื้นเย็นๆที่เต็มไปด้วยรอยย่ำเท้าของลูกน้องเขา
" ผมว่าคุณเข้าใจแล้ว ยังไงคุณก็ดิ้นไม่หลุดหรอกน่า "
" จะบอกอะไรให้อย่างนะ เจ้าหนู "
"?"
"เข่าฉันก็มีว่ะ" ยุนกิพูดจบแทฮยองก็ลงไปนอนกุมท้องอยู่บนพื้น
ยุนกิลุกขึ้นจากพื้นหินอ่อนที่ตอนนี้เขาคิดว่ามันน่าจะกลายเป็นพื้นน้ำแข็งที่ขั้วโลกเหนือไปแล้ว เขาปัดฝุ่นออกจากตัวเอง ก่อนหันไปมองคนที่นอนกุมท้องอยู่
" ขอถามใหม่นะ " ยุนกิพูดอีกครั้ง
" นายมาถึงที่นี้ได้ยังไง ? "
" คนของคุณจับผมมาไงไม่เห็นหรอ " แทฮยองลุกขึ้นทำท่าปัดฝุ่นออกจาตัวเองแล้วลูบท้องตัวเองเบาๆ
"ผมว่าคุณเล่นแรงไปนะ ผมนึกว่าคุณจะรู้ซะอีกว่าผมล้อเล่น "
" ฉันอ่านสายตาออกนายไม่ได้ล้อเล่น นายพร้อมที่จะกดฉันลงตรงนั้นเมื่อไหรก็ได้เพราะนายคิดว่าฉันตัวเล็กกว่า" ยุนกินั่งลงหยิบมีดที่ว่างทิ้งไว้บนโต๊ะขึ้นมาหมุนเล่น
"ขอโทษนะเด็กน้อยฉันมาอยู่ที่นี้ได้ด้วยฝีมือไม่ได้ใช้ร่างกายแลกมา ไอ้ลูกหมา"
มีดในมือยุนกิถูกปาออกไป มันปักคาที่รูปภาพข้างหลังแทฮยองห่างจากศีรษะของเขาไปไม่กี่เซน ..
แปะ แปะ แปะ แปะ
ไร้ซึ่งความกลัวแทฮยองปรบมือให้เขาพร้อมเดินเข้ามาเลื่อนเก่าอี้ที่อยู่ตรงข้ามเขาออกถือวิสาสะ นั่งลง
เหอะ
ยุนกิเริ่มรู้สึกไม่ชอบเด็กนี้ตะหงิดๆขึ้นมาแล้วสิไหนละแววตาสุนัขจนตรอกที่เขาชอบและยอมรับ ตอนนี้มันกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่จะ'งาบ'เขาได้ทุกนาทีอยู่แล้ว
"คุณนี้มันเจ๋งเหมือนที่เขาพูดกันจริงๆนั้นแหล่ะ สวยด้วยอันนี้ผมยอมรับตอนแรกผมคิดว่าคุณจะหน้าตาแบบโหดๆไว้หนาวไว้เครา" ยุนกิเบะปากและขมวดคิ้ว "แล้วก็ อืม อ้วน ? นิสัยเหมือนตาแก่ที่ชอบเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบทุกครั้งที่มีเรื่องเครียด ผมว่าคุณคงไม่สูบบุหรี่หรอกใช่ไหม ? ปากคุณสีชมพูสวยจะตาย"
ยุนกิพ่นลมหายใจกรอกตาไปทั่วรอบนึงแล้วเลื่อนมือไปเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบบุหรี่ขึ้นมาซองหนึ่ง วางมันกระแทกหน้าแทฮยอง แล้วหยิบไฟแช็กขึ้นมาสมทบ
"โทษทีนะที่ฉันเป็นตาแก่ที่ชอบเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบเวลาเครียดๆ แล้วตอนนี้ฉันกำลังเครียดโอเค ?" แทฮยองขมวดคิ้วแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ
" ตกลงนานมาที่นี้ได้ยังไง คนที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรอยู่ที่นี้ ? "
" ผมได้ยินคนที่บาร์เขาคุยกับบอกว่าที่นี้มีมาเฟียที่มีอำนาจใหญ่มากในเมืองรวมแถมยังครอบคลุมไปถึงรัฐข้างๆอีกด้วย ผมเลยสนใจไง " แทฮยองฉีกยิ้มตาปิดแบบเด็กๆในยุนกิ
" แหลสด " ยุนกิยกปืนขึ้นจ่อที่หน้าผากคนตรงหน้า ฉีกยิ้มสวยๆพร้อมขยับมือเหนี่ยวไก
" อย่ามาเล่นลิ้นน่า คนในบาร์เขาไม่คุยเรื่องนี้กันยกเว้นว่าฉันจะสั่งให้ปล่อยข่าว อีกอย่างถึงฉันจะเป็นมาเฟียแต่ก็เป็นคนล่ะแบบกับที่อื่น เรื่องนี้นายน่าจะรู้คนที่บาร์ไม่บอกนายหรือไง " แทฮยองลอบกลืนน้ำลายมันหนืดกว่าที่คิด เขารู้สึกเหมือนมีเหงื่อผุดขึ้นตามตัว สถาณการณ์น่าทั้งอึดอัดแล้วก็กดดัน
" เอาล่ะ มีอะไรจะพูดอีกไหม ?" ยุนกิฉีกยิ้มอีกครั้ง
" คุณยิ้มสวยนะ "
ปัง
ลูกปืนเพิ่งผ่านหัวแทฮยองไปเมื่อกี้กลิ่นดินปืนโชยมาจากกระบอก ร่างบางเลื่อนเบเร็ตต้าในมือกลับมาจ่อที่หน้าผากของแทฮยองอีกครั้ง
"ยอมแล้วก็ได้" แทฮยองยกมือขึ้นสองข้างทำท่ายอมแพ้โบกมือไปมาพร้อมพ่นลมหายใจพรู่ด
"ผมเป็นน้องพี่ซอกจิน"
ปึง
ปึง
เสียงปืนดังขึ้นอีกสองนัดแทฮยองหลับตาปี๋ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นเห็นยุนกิทิ้งปืนลงบนโต๊ะ พร้อมยืดตัวไปด้านหลัง หมุดคอตัวเอง แล้วกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง
"หน้านายไม่เห็นเหมือนหมู นายหน้าเหมือนลิง แทนที่จะเป็นหมูแบบจิน"
"เขาเหมือนแม่ผมเหมือนพ่อ"
"ไม่ได้แปลว่านายจะหน้าไม่เหมือนหมู"
"เป็นพี่น้องกัน นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะหน้าเหมือนหมู"
"ถ้านายเป็นน้องซอกจินก็ควรเหมือนหมูนะ แต่ตอนนี้ นายทำหน้าเหมือนลิงภูเขาที่แช่ออนเซ็น " ยุนกิพูดพร้อมหัวเราะคิกคักจากการหัวเราะคิกคักกลายเป็นหัวเราะไม่หยุด ยุนกิรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ทัน เจ็บบริเวณท้องด้วย แต่เหมือนคนตรงหน้าไม่ขำด้วย
" ขอเวลาฉันแปปนึง ฮาาา ฮ่าๆๆ"
"ตามสบายครับ ถ้าคุณคิดว่ามันตลกมาก "
การหัวเราะของยุนกิหยุดลงหลังจากสายโทรเข้าที่โทรศัพท์ของคนตรงหน้า แทฮยองรับสายพร้อมเบนสายตาหลบสายตาเขา
"ครับ ครับ ครับ เดี๋ยวผมให้คุยเอาเองแล้วกัน" แทฮยองเลื่อนโทรศัพท์มาหายุนกิ ยุนกิยกมันขึ้นแนบหู
"ฮัลโหล ?"
"โอ๊ะ เด็กน้อยของฉันพูดแล้ว"
"ผมไม่ได้เป็นเด็กพี่ เราแค่ร่วมงานกันมาก่อน"
" ..... "
" ? "
"......."
"เฮ้ ?"
"บอกรหัสผ่านมา"
"ห๊ะ ? "
"ฉันจะไม่พูดซ้ำนะ "
"เมื่อกี้พี่คุยกับผมทั้งๆที่ผมยังไม่บอกรหัสด้วยซ้ำ"
"......"
"......"
"......"
"โอเค ผมยอม พี่โฮบอมเจ้าชายรูปหล่อตลอดกาล"
tbc.
เม้นกันหน่อยนะ
ความคิดเห็น