รุ้งเอย.....เจ้างามยามใด

ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบ

เรนาที่รัก



    วันนี้มีเรื่องตื่นเต้นจะเล่าให้เรนาฟัง



    เหตุเกิดตอนทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร



      เคยเล่าแล้วใช่ไหมว่าโรงเรียนเราอยู่ติดกับโรงเรียนชาย ใช้รั้วไม้เตี้ยๆ เป็นแนวกั้นกลาง แต่ที่เราไม่ค่อยเข้าใจคือ ทำไมสนามบอลโรงเรียนโน้นอยู่ติดกับรั้วข้างโรงเรียนเรา แล้วโรงอาหารโรงเรียนเราอยู่ติดกับรั้งโรงเรียนโน้น (งง?)



    ทีนี้บางทีนั่งๆทานข้าวกันอยู่ ลูกฟุตบอลโรงเรียนโน้นก็ลอยข้ามรั้วมาถึงโรงอาหารโรงเรียนเรา เรียกเสียงกรี๊ดกราดได้แทบทุกวัน ไม่ใช่อะไรหรอก ก็หนุ่มๆฟากโน้นก็จะมุดรั้วมาเก็บบอลนะซี มุดรั้วมาบ่อยๆเข้าก็กลายตำนานรักไปแล้วหลายคู่ กลายเป็นตำนานร้างก็หลายครา กลายเป็นตำนานเน่าให้แม่ครูปวดหัวก็หลายที แต่ก็ไม่เห็นมีใครทำอะไรซักที



   แล้ววันนี้เรื่องตื่นเต้นที่ว่าก็เป็นเรื่องลูกบอลลอยฟ้าเหินเวหาจากโรงเรียนโน้นนี่แหละ แต่ว่าคนเตะคงเป็นประเภทน้องเบ๊กแฮม เพราะบอลลอยข้ามรั้วมาหล่นลงตรงถาดอาหารหน้าตามดาวอย่างกับจับวาง น้ำแกงกระจายเต็มเสื้อผ้า กระเซ็นเต็มหน้า



     อย่าให้พูดเลยว่า แม่สาวตามดาวจะรู้สึกอย่างไร (เรนาคงนึกภาพออกนะ เราเล่าให้ฟังหลายทีแล้วว่าตามดาวนะ ยอมใครเสียที่ไหน)

อย่างที่ใครคาดไม่ถึง นอกจากเราที่รีบห้าม “อย่านะ ตาม” แต่ตามดาวก็ลุกพรวดดึงชายผ้าซิ่น เดินอาดๆ จะมุดรั้วไปเอาเรื่องนักเรียนฟากโน้น



    เราก็รีบวิ่งตามแต่ก็ไม่ทันได้อะไร พอดีชายหนุ่มสองคนก็มุดรั้วเข้ามาเสียก่อน เข้าใจว่าคงมาตามเก็บบอล ผู้คนในโรงอาหารที่มองๆอย่างไม่ค่อยสนใจนักในทีแรก เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องปกติ แต่พอเห็นหน้าคนที่มาเก็บบอลเท่านั้นแหละ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้น



    เราแทบเป็นลมตายอยู่ตรงนั้นเลยแหละเรนา



    เจ้าพนาไพร กับผ่านแก้ว สองหนุ่มสุดฮอตแห่งเวียงนะซี ที่ยืนประจันหน้ากับสาวหน้าตาเลอะเทอะด้วยน้ำแกงอย่างตามดาว



    “ว่าอย่างไร นักเรียนฟากโน้น”



    “ไม่ว่าอย่างไร เราขอโทษด้วยที่ทำให้หน้าตาและเสื้อผ้าของเจ้าสกปรก” เจ้าว่าพลางทำหน้ายิ้มๆ คงเห็นแล้วว่าเจ้าลูกบอลที่เตะมาสร้างปัญหาใด (จากที่เคยเห็นไกลๆว่าหล่อแล้ว ดูดีแล้ว ยิ่งมาเห็นใกล้ๆก็ยิ่งเห็นว่าหล่อบาดใจ หล่อกินขาดอย่างที่ไม่เคยเห็นที่ไหน



    แต่ตามดาวก็ไม่สนใจยืนท้าวสะเอวจังก้า อย่างเอาเรื่อง



    “คราวหน้าก็เล่นดีๆแล้วกัน”



    “เราต้องขอโทษจริงๆ เราเองที่เป็นคนเตะบอล” คราวนี้ฉันยิ่งอยากเป็นลมซ้ำสอง เพิ่งจะได้มาเห็นตัวจริงก็วันนี้ ผ่านแก้วหนุ่มลูกครึ่งอังกฤษเพื่อนซี้เจ้าพนาไพรนะซี เขาก้าวมายืนเสมอเจ้า แต่ตรงหน้าเราพอดี



    หน้าเรางี้ร้อนไปหมดเลย รู้สึกมือไม้เกะกะ ขัดเขินวางสีหน้าไม่ถูก ก็คนอะไรก็ไม่รู้ หล่อชะมัด แต่หล่ออย่างลูกครึ่ง ผิวขาว จมูกโด่ง สูงกว่าเราตั้งศอก เห็นแล้วใจสั่น ไม่ได้หล่อ มีมาด คมสันอย่างเจ้าพนาไพร แต่ขอยืนยันว่าหล่อจริงๆ    



    คนในโรงอาหารเริ่มชะเง้อมอง เราก็เลยตั้งสติ(หลุดจากพะวังความหล่อ) รีบดึงแขนเพื่อน



    “ไปเถอะ คนมองแล้ว ให้ลูกบอลเขาไปซี ตามดาว”



    นั่นแหละตามดาวถึงยื่นให้ตรงหน้าเจ้าพนาไพร แต่เจ้าก็ไม่คว้าไว้ กลับดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้ตามดาวเช่นกัน



    “แลกกันนะ ถือว่าแทนคำขอโทษ เช็ดหน้าเช็ดตาแล้ว เอาไปทิ้งเลยก็ได้เราไม่ว่า”



    หากว่าตามดาวเอาไปทิ้งจริง เรานี่แหละจะแอบไปเก็บมาซักแล้วเอาไว้ใต้หมอนเราเอง แต่ว่าตามดาวก็ไม่ได้ทำดังเจ้าแนะ กลับพับผ้าเช็ดหน้าสีขาวมีลายปักชื่อเจ้าตรงมุมอย่างดี ใส่กระเป๋าเสื้อ



    “เห็นว่าเป็นของแพงหรอก”



    เราก็เลยแอบหัวเราะ จนโดนตามดาวค้อนให้ แล้วที่เด็ดกว่านั้นคือ ตอนเลิกเรียนกลับเรือนนอน เราแอบเห็นตามดาวเอาผ้าเช็ดหน้าผืนไปเก็บไว้ใต้หมอนอย่างที่เราอยากทำ แหมทำเป็นวางท่า แต่ใครเล่าจะไปต้านทานเสน่ห์เจ้าหลานองค์รองของเจ้าหลวงได้



    ใช่ว่ามีแต่เรา ตามดาวสาวสุดห้าวแห่งภาคภาษาไทย ก็มีอาการดังว่าเช่นกัน



    แล้วเรนาหละ มีเรื่องตื่นเต้นมาเล่าให้เราฟังบ้างไหม

                            

                                รุ้งงาม......คนงาม

...........................................................................................................................................................................

เรนาจ๋า



    อย่างที่รู้ว่าเวียงเราตั้งอยู่รายรอบทะเลสาบอันเกิดจากการสร้างเขื่อนแม่น้ำฟ้าเมื่อหลายสิบปีก่อน แม่น้ำฟ้าเป็นแม่น้ำสายหลัก เปรียบได้กับแม่น้ำเจ้าพระยาและกิ่งก้านสาขาในไทยนั่นแหละ แต่ว่าแม่น้ำฟ้า( อ่านว่า แม่- น้ำฟ้า, คนที่นี่เรียกแม่น้ำว่า แม่ เฉยๆ แม่นั้น แม่นี้ตามแต่แม่น้ำจะชื่ออะไร) ไหลจากภูสูงเหนือเวียงคำไปอีก ระเรื่อยไหลเป็นต้นน้ำผ่ากลางเวียงคำ เวียงฟ้าและโดนกักเก็บน้ำไว้ใช้สร้างกระแสไฟฟ้า ก่อนจะ ไหลเรื่อยสู่เวียงผ่าน และลงลำน้ำชายแดนติดกับเวียงของเรา



    เราเคยถามแม่ครูว่า ทำไมชื่อ แม่ น้ำฟ้า (ย้ำ อ่านว่า แม่- น้ำฟ้า) ทำไมไม่ชื่อแม่น้ำคำตามแหล่งต้นน้ำ หรือแม่ คำฟ้าผ่าน หรือ คำผ่านฟ้า ตามเวียงที่ลำน้ำไหลผ่าน ผลปรากฏว่าแม่ครูหยิกเราไปสองทีข้อหาอยากรู้ไม่เข้าเรื่อง ชื่อนามอันใดอันมีอยู่มาแต่เดิมนั้น เราไม่บังควรไปสอบถามถึงเหตุอันเป็นต้นกำเนิด อันเป็นเรื่องไม่เข้าเรื่อง



    อ้าว เราก็ถามแม่ครูต่อว่าแล้ววันหน้าหากลูกหลานเรามาถามละ เราจะตอบเขาว่าอย่างไร



    แม่ครูส่งค้อนมาให้สามวง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปเลย เป็นงั้นไปซะอีก



    และด้วยเหตุที่ว่าเวียงฟ้าอยู่เหนือเขื่อนนี่เอง ทำให้เกิดทะเลสาบยักษ์เหนือเขื่อนราว ใครเอาดอยสูงมาเป็นรั้วกักน้ำให้คงไหลวนอยู่แต่ในแอ่ง  ไม่ให้สายน้ำกระเซ็นกระสายไหลหายไปจากแหล่ง  ป่าไม้ที่ยังอุดมสมบูรณ์ ทำให้เกิดทิวทัศน์ที่เป็นธรรมชาติ ไร้การปรุงแต่ง ยามสายหมอกเคล้าคลอเคลียยอดดอย ยามลมหนาวพัดพราย ยามที่น้ำจากแม่น้ำฟ้าหลากล้นตลิ่ง จึงเป็นเวลาที่นักท่องเที่ยวจากต่างถิ่นจะเข้ามาล่องแพ ใช้กายสัมผัสความหนาวเย็น ใช้ตาเสพบรรยากาศอันแสนจะงดงามเหนือกว่าภาพวาดวิจิตรบรรจงอันใด



    โปรดอย่าเรียกหากระโถน



    ที่กล่าวมาทั้งหมด แค่เราอยากให้เรนามาเที่ยวเวียงฟ้าสักครั้ง บ้านเราอยู่ในวนอุทยานแห่งชาติเชียวนา ทุกแห่งทุกหนในเวียงฟ้า เราและตามดาวอาสาเป็นไกด์(ตามดาวบอกว่า หากเห็นหน้าเรนาเต็มทน,เราก็เช่นกัน) บ้านเราอยู่ในวนอุทยานจึงรับรองได้ว่าจะพาเที่ยวให้ทั่วเลย  เรนาจะพาเพื่อนมาด้วยก็ได้นะ หากยังไม่อยากมาคนเดียว มาตอนเดือนยี่แหละดีเพราะอากาศจะหนาว บรรยากาศจะดีมากๆ ดีจนบรรยายไม่ถูก



    นะ ลองมาเที่ยวบ้าง เปลี่ยนบรรยากาศ เผื่อเชื้อโรคที่เรนาเคยบอกเราว่าสุมอยู่ในตัวเรนา จะกลัวอากาศดีๆ ของเวียงฟ้าก็ได้ ใครจะไปรู้



                                                                                     รุ้งงาม.......คนงาม



.............................................................................................................................................................

เรนาที่รัก

    หลังจากเลี่ยงไม่ตอบคำถามเรื่องชายหนุ่มสองคนในคราวที่แล้วเพราะว่าไม่มีอะไรคืบหน้า แต่ว่าวันนี้มีเรื่องมาอัพเดทให้ฟัง



    หลังจากซ้อมวอลเลย์บอลเสร็จประมาณหกโมงเย็น เรากับตามดาวก็กลับเรือนนอนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือมีจดหมายสอดอยู่ที่ประตู จ่าหน้าซองถึงตามดาว



    ข้อความในจดหมายก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่บอกว่า ผ้าเช็ดหน้าของเจ้าพนาไพรผืนนั้นเป็นผืนที่เจ้าใช้ประจำ พอมอบให้ตามดาวแล้วเจ้าก็ไม่มีใช้ จึงอยากขอให้ตามดาวเอามาคืนเสาร์นี้ที่ห้องสมุดรวม แต่ว่าเจ้าพนาไพรเป็นผู้ที่ให้ของใครแล้วไม่เคยทวงคืน ดังนั้นจึงขอเปลี่ยนเป็นผ้าเช็ดหน้าของตามดาวแทนจะได้ไหม



    “น้ำเน่าแท้ๆ” คนรับจดหมายกล่าวขึ้นมาลอยๆ แต่สีหน้าสีตาไม่ได้บอกว่าอย่างนั้น แก้มขาวนวลระเรื่อยด้วยเลือดฝาดคงสูบฉีด ตามดาวเก็บจดหมายไว้ใต้หมอนแนบกับผ้าเช็ดหน้าของเจ้าผืนนั้นอย่างทะนุถนอม



    “รุ้งไปด้วยกันนะ”  ไหนว่าน้ำเน่าไง



    “ไม่รู้ว่าพี่ชายจะมารับกลับบ้านหรือเปล่า แต่ว่าดาวจะไปจริงหรือ”



    “สงสารว่าไม่มีผ้าเช็ดหน้าใช้”



    สาวๆอย่างเรายามมีคนมาสนใจ ก็ย่อมรู้สึกดีเป็นธรรมดา ยิ่งคนนั้นเป็นชายหนุ่มรูปงามพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติ ชาติกำเนิดอันสูงส่ง หากตามดาวไม่ไปก็ถือว่า  ......บ้า.......



    ตามดาวเป็นหญิงสาวที่ถือว่าสูงกว่ามาตรฐานหญิงเมืองเรา รูปร่างอย่างที่แม่ครูวิชาภาษาไทยบรรยายว่า “สะโอดสะอง” สูง เพรียว ผิวขาวนวล ใบหน้าค่อนข้างเรียว ตาโตเปล่งประกายซุกซนเสมอ ชอบทัดผมด้วยดอกชบาสีแดง เข้ากับซิ่นสีแดงผืนโปรดตามดาวจึงมีหนุ่มๆข้างๆโรงเรียนยื่นไมตรีให้เสมอ แต่ว่าก็ไม่เห็นเธอจะสนใจใครเป็นพิเศษ มีแต่ว่าเขาเสียๆหายๆ



    อย่าเพิ่งเบื่อนะ ที่เล่าแต่เรื่องของตามดาว ก็เราเพื่อนรัก ไปไหนไปกัน  แต่ว่ามันก็น่าตื่นเต้นนะ ที่เพื่อนเรามีคนระดับเจ้าพนาไพรมาเกี้ยวพา



    แล้วเรนาล่ะ มีหนุ่มมาตามจีบบ้างหรือเปล่าเอ่ย

                                รุ้งงาม.....คนงาม

...............................................................................................................................................................

เรนาที่รัก

    แม่ครูจินดา(แม่ครูวิชาภาษาไทย) สั่งงานให้แปลนิยายไทยหนึ่งเรื่อง เรื่องไหนของใครก็ได้ ให้ส่งตอนสิ้นเทอมนี้ แม่ครูบอกว่าจะได้เป็นที่ระลึกแก่ภาควิชา และเป็นการทดสอบความสามารถของนักเรียนเอกภาษาไทยที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาตั้งหลายปี



    แม้ว่าภาษาไทยและภาษาของเราจะใกล้เคียงกัน (นั่นเป็นเหตุผลที่เราเลือกเรียนเอกนี้ เพราะคงจะเรียนง่ายกว่าภาษาจีนเป็นไหนๆ แต่ที่ไหนได้.....) และแม้ว่าเราจะอ่านจบไปหลายเรื่อง แต่ถ้าจะให้แปลเอาเกรดนั้น.....



    แค่คิดก็สยองแล้ว



    เรา    แน่นอนว่าจับคู่กับตามดาว แต่ก็ใช่ว่าเราสองคนจะมีความเห็นตรงกันเสมอไป เธอเสนอเรื่องหนึ่งซึ่งมีรุ่นพี่แปลไว้แล้วเมื่อสองปีก่อน(เรายังไปยืมอ่านยามที่อ่านต้นฉบับไม่เข้าใจ) แต่ว่าแม่ครูไม่ยอม เราต้องหาเรื่องใหม่ ในหัวเรามีหลายเรื่อง แต่ตกลงกับตามดาวไว้ว่าต้องหาเรื่องที่สนุก และที่สำคัญ ศัพท์ไม่ยาก อ่านแล้วเข้าใจง่าย และที่สุดของสำคัญคือ ต้องจบแบบ happy ending



    เลือกไปเลือกว่าก็ยังตกลงกันไม่ได้ ตามดาวเลยให้เรามาถามเรนา เผื่อจะมีข้อแนะนำมาให้พวกเราบ้าง ที่พวกเราคิดๆกันมาก็มีเรื่อง วิมานมะพร้าว มายาตวันและฟ้าจรดทราย



    เรนาคิดว่าเป็นอย่างไรก็บอกกันมานะ



                            รุ้งงาม



ปล. ส่วนเรื่องการไปพบเจ้าพนาไพรนั้น เราไม่ได้ไปด้วยเพราะพี่ชายมารับกลับบ้านพอดี กลับไปวันจันทร์นี้แหละจะไปถามตามดาวว่าเป็นอย่างไร