[Fanfic Harry Potter] [OCxDM] If Harry Potter has a sister!

ลำดับตอนที่ #79 : บทที่ 5 การรบที่ฮอกวอตส์

บทที่ 5 การรบที่ฮอกวอตส์

เพดานมนตราของห้องโถงใหญ่ดำมืดและดารดาษด้วยดวงดาว เหล่านักเรียนที่ดูยับยู่ยี่นั่งเรียงรายกันอยู่ที่โต๊ะประจำบ้านสี่ตัวข้างใต้ บ้างก็สวมชุดคลุมเดินทาง หรือเสื้อคลุมนอน ร่างสีขาวดุจมุกของผีประจำโรงเรียนส่งแสงแวววาวอยู่ตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง สายตาทุกคู่ไม่ว่าจะคนเป็นหรือคนตายจ้องอยู่ที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัล เธอกำลังสั่งการอยู่บนพื้นยกสูงสุดห้องโถง อาจารย์ที่เหลือทั้งหมดยืนเรียงแถวหน้ากระดานอยู่ด้านหลังเธอ และสมาชิกภาคีนกฟินิกซ์ที่มาร่วมต่อสู้ด้วย 

“...คุณฟิลช์กับมาดามพอมฟรีย์จะเป็นผู้ดูแลการอพยพครั้งนี้ พีเฟ็คทุกคนเมื่อฉันออกคำสั่ง ให้พวกเธอจัดแถวนักเรียนในบ้านและนำทุกคนเดินไปยังจุดที่จะอพยพอย่างเป็นระเบียบ”

นักเรียนหลายคนมีหน้าตกตะลึงสุดขีด อย่างไรก็ตาม ขณะที่เฮเลน แฮร์รี่และเดรโกเดินเลียบกำแพงและกวาดตามองหารอน เฮอร์ไมโอนี่และแท็คว่าพวกเขากลับมารึยัง เออร์นี่ มักมิลลันก็ยืนขึ้นที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟและตะโกนว่า “แล้วถ้าเราต้องการอยู่สู้ล่ะครับ”

มีเสียงปรบมือดังเปาะแปะ

“ถ้าเธออายุครบเกณฑ์ เธอจะอยู่ก็ได้” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตอบ

“แล้วข้าวของพวกเราล่ะคะ” เด็กหญิงที่โต๊ะเรเวนคลอร้องถาม “หีบนักเรียนของเรา นกฮูกของเรา”

“ไม่มีเวลาพอที่จะเก็บสมบัติทั้งหลายหรอก” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตอบ “ตอนนี้ที่สำคัญคือต้องพาพวกเธอออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย”

“แล้วศาสตราจารย์สเนปล่ะคะ อยู่ที่ไหน” เด็กหญิงจากโต๊ะบ้านสลิธีรินตะโกน

“ถ้าจะใช้ภาษาปกติล่ะก็ เขาแจวอ้าวไปแล้วน่ะสิ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตอบ เสียงไชโยโห่ร้องดังกระหึ่มขึ้นที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ ฮัฟเฟิลพัฟและเรเวนคลอ

ทั้งสามคนยังคงเดินต่อไปตามโต๊ะของกริฟฟินดอร์ เขายังคงมองหารอน เฮอร์ไมโอนี่และแท็ค ขณะที่พวกเขาผ่านไป ใบหน้าต่างๆ หันมามอง แล้วเสียงกระซิบกระซาบก็ดังขึ้นหึ่งๆ ตามหลัง

“เราเสกคาถาป้องกันรอบๆ แล้ว” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดต่อไป “แต่คาถาคงไม่อาจยับยั้งได้นานนัก เราต้องคอยเสริมย้ำอยู่เรื่อยๆ ดังนั้นฉันจะต้องขอให้พวกเธอเคลื่อนย้ายกันอย่างรวดเร็วและด้วยความสงบ จงทำตามที่ฟรีเฟ็คของเธอ – ”

แต่คำพูดของเธอถูกกลบด้วยเสียงอีกเสียงที่ดังกังวานสะท้อนไปทั่วห้องโถง เป็นเสียงสูง เยือกเย็นและชัดเจน ไม่มีใครบอกว่ามันมาจากไหน ดูเหมือนมันจะเปล่งออกมาจากกำแพงโดยตรง มันอาจจะนอนหลับอยู่ที่นั่นมานับศตวรรษแล้ว เหมือนกับสัตว์ร้ายที่ครั้งหนึ่งมันเคยถูกบังคับควบคุมเอาไว้

“ฉันรู้ว่าพวกคุณกำลังเตรียมต่อสู้” มีเสียงกรีดร้องท่ามกลางกลุ่มนักเรียน บางคนกอดกันแน่นและเหลียวมองรอบตัวอย่างหวาดหวั่น เพื่อหาต้นตอของเสียง “ความพยายามของคุณนั้นไร้ผล คุณไม่อาจต่อกรกับฉันได้ ฉันไม่อยากสังหารพวกคุณ ฉันนับถือเหล่าอาจารย์ฮอกวอตส์เสมอ ฉันไม่อยากหลั่งเลือดผู้วิเศษ”

ตอนนี้ในห้องโถงเงียบสนิท เป็นความเงียบที่น่ากดดัน 

"ส่งตัวพอตเตอร์ให้ฉัน" เสียงของโวลเดอมอร์พูด "แล้วจะไม่มีใครเป็นอันตราย ส่งฝาแฝดพอตเตอร์ให้ฉัน แล้วฉันจะไม่แตะต้องโรงเรียน ส่งตัวพอตเตอร์มาให้ฉัน แล้วพวกคุณจะได้รับรางวัล"

"พวกคุณมีเวลาจนถึงเที่ยงคืน"

ความเงียบแผ่เข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ทุกศีรษะหันมา ตาทุกคู่ในที่นั้นเหมือนจะหาพวกเขาพบและสะกดให้พวกเขายืนตัวแข็งท่ามกลางลำแสงที่มองไม่เห็นนับพันๆ ลำ แล้วร่างหนึ่งก็ผุดลุกขึ้นที่โต๊ะของสลิธีริน แพนซี่ พาร์กินสัน เธอยกแขนสั่นเทิ้มและกรีดเสียงว่า "พวกมันอยู่นั่น! ฝาแฝดนรกอยู่นั่น! เดรโก! จับพวกมันไว้สิ!"

ก่อนที่ใครจะได้เผยอปากพูด เดรโกก็เคลื่อนตัวมาอยู่ข้างหน้าทั้งคู่ ยืนบังทั้งสองเอาไว้พร้อมกับยกไม้กายสิทธิ์อันเก่าของแท็คขึ้นมาถือในท่าเตรียมพร้อม ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไร คนจำนวนมากก็เคลื่อนไหวอย่างพร้อมเพรียง พวกกริฟฟินดอร์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างยืนขึ้นประจันหน้ากับพวกสลิธีริน แล้วบ้านฮัฟเฟิลพัฟก็ยืนขึ้นพร้อมกับบ้านเรเวนคลอ ทั้งหมดหันไปหาบ้านสลิธีรินอย่างพร้อมเพรียงกัน ไม้กายสิทธิ์โผล่มาจากทุกหนทุกแห่ง ใต้เสื้อคลุมและในแขนเสื้อ

"ขอบใจ คุณพาร์กินสัน" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดด้วยเสียงชัดถ้อยชัดคำ "เธอออกจากห้องโถงไปกับคุณฟิลช์เป็นคนแรกเลย แล้วนักเรียนที่เหลือในบ้านของเธอจะได้ตามไป"

โต๊ะประจำบ้านทั้งสี่ว่างลงช้าๆ โต๊ะบ้านสลิธีรินว่างเปล่าทั้งโต๊ะ แต่นักเรียนเรเวนคลอที่โตๆ หลายคนยังอยู่ นักเรียนฮัฟเฟิลพัฟเหลือจำนวนมากกว่า ในขณะที่พวกกริฟฟินดอร์ครึ่งหนึ่งนั่งตรึงอยู่กับที่ ร้อนถึงศาสตราจารย์มักกอนนากัลต้องลงมาไล่ต้อนพวกอายุต่ำกว่าเกณฑ์ให้ออกไป

"ไม่มีทางเด็ดขาด ครีฟวีย์ วอลเพิร์ต ไปซะ! เธอด้วย พีกส์!"

เฮเลนมองไปยังคอลิน เดนิสและไนเจล พวกเขาทำหน้าบูดเล็กน้อยและเดินออกไป

"พอตเตอร์" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด "พวกเธอจะไปค้นหาอะไรกันไม่ใช่เหรอ"

"อะไรนะครับ" แฮร์รี่ขมวดคิ้ว

"อ้อใช่ค่ะ!" เฮเลนรีบรับ "ไปกันเถอะทั้งคู่!!"

เด็กสาวลากแฮร์รี่และเดรโกออกมาจากตรงนั้น พวกเขาวิ่งออกจากห้องโถงใหญ่ท่ามกลางสายตาหลายคู่และแน่นขนัดไปด้วยนักเรียนที่กำลังอพยพ พวกเขาไหลมาจนถึงบันไดหินอ่อน พวกเขาเดินเลี้ยวมุมหนึ่งแต่ไปต่อได้ไม่กี่ก้าวหน้าต่างทางขวามือก็แตกกระจายเสียงดังลั่น เดรโกฉุดร่างเธอให้หลบไปข้างๆ พร้อมกับร่างใหญ่มหึมาเหาะผ่านหน้าต่างมากระแทกกำแพงฝั่งตรงข้าม ก้อนขนาดใหญ่ขนปุกปุยสะบัดตัวจากร่างที่เพิ่งมาใหม่ มันส่งเสียงครางหงิงๆ แล้วกระโจนใส่แฮร์รี่

"แฮกริด!" แฮร์รี่ตะเบ็งเสียงพลางปัดป้องการตะกายต้อนรับของเจ้าเขี้ยว ขณะที่ร่างใหญ่มหึมามีเครารุงรังตะเกียดตะกายยืนขึ้น “นี่มัน – ”

“แฮร์รี่ เฮเลน พวกเธออยู่ที่นี่! พวกเธออยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย!”

แฮกริดก้มตัวลงมากอดพวกเขาอย่างเร่งรีบจากนั้นก็วิ่งกลับไปที่หน้าต่างบานที่แตก

“ดีมากเจ้าหนูกรอว์ปี้!” เขาตะเบ็งเสียงผ่านหน้าต่าง “เดี๋ยวเจอกันนะ ทำตัวดีดีล่ะเจ้าหนู!” 

เฮเลนก้มมองดูนาฬิกา เป็นเวลาเที่ยงคืน การรบเริ่มต้นขึ้นแล้ว...

“ต้องไปแล้วแฮร์รี่!” เฮเลนดึงแขนเขาและเดรโกวิ่งไปตามระเบียง ทั้งเสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนดังขึ้นรอบด้าน ลำแสงสว่างวาบขึ้นอีก ในบริเวณโรงเรียนมืดสนิท “มัวรอช้าไม่ได้แล้ว เราต้องไปห้องต้องประสงค์!”

ศาสตราจารย์สเปราต์วิ่งโครมครามผ่านไป มีเนวิลล์และคนอื่นๆ อีกครึ่งโหลตามไปด้วย ทั้งหมดสวมที่ปิดหูและถือสิ่งที่ดูเหมือนไม้กระถางขนาดใหญ่

พวกเขาออกวิ่งห้อออกไปโดยมีแฮกริดและเขี้ยววิ่งควบตามมาข้างหลัง แฮกริดดูไม่สนใจเดรโกหรือสงสัยในตัวเขาเลยแม้แต่นิด พวกเขาวิ่งผ่านรูปภาพรูปแล้วรูปเล่า ร่างต่างๆ ในรูปภาพกำลังวิ่งแข่งกันไปข้างๆ พวกเขาด้วย ทั้งพ่อมดแม่มดที่สวมแผงระบายรอบคอและกางเกงรัดรูป หรือสวมชุดเสื้อเกราะและเสื้อคลุม ทุกคนเบียดเสีดกันเข้าไปในผืนผ้าใบของคนอื่นๆ พร้อมกับตะโกนส่งข่าวจากส่วนอื่นๆ ของปราสาท เมื่อพวกเขาไปถึงสุดระเบียงทางเดิน ปราสาททั้งหลังก็เริ่มสั่นสะเทือน และเมื่อแจกันยักษ์ใบหนึ่งเกิดบินจากฐานตั้งด้วยแรงระเบิดมหาศาล พวกเขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าปราสาทตกอยู่ในอุ้งมือของเวทมนตร์ชั่วร้าย... ชั่วร้ายกว่าของอาจารย์และสมาชิกภาคีหลายเท่า

“ไม่เป็นไรเขี้ยว – ไม่เป็นไรหรอก!” แฮกริดตะโกน แต่เจ้าหมาล่าหมูป่าวิ่งแจ้น เมื่อเศษกระเบื้องปลิวว่อนแหวกอากาศมาเหมือนลูกกระสุน แฮกริดวิ่งไล่ตามสุนัขที่หวาดกลัวของเขาไป

ทั้งสามคนวิ่งต่อไปตามเส้นทางที่สั่นไหว ไม้กายสิทธิ์อยู่ในมือท่าเตรียมพร้อม พวกเขากระโจนเลี้ยวตรงหัวมุม พบเฟร็ดกับนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ทุกคนกำลังเงี่ยหูฟังตรงช่องที่ถูกปิดผนึก

“นี่แหละ คืนแห่งการต่อสู้!” เฟร็ดตะโกน ปราสาทสั่นสะเทือนอีกครั้ง ทั้งสามคนวิ่งต่อไป พวกเขาถลาเข้าไปในระเบียงทางเดินอีกแห่ง แล้วทันใดนั้นก็มีนกฮูกอยู่ทั่วไปหมด คุณนายนอร์ริสกำลังขู่ฟ่อและพยายามยกอุ้งตีนขึ้นตบนก

“พอตเตอร์!” อาเบอร์ฟอร์ธ ดัมเบิลดอร์ยืนขวางทางอยู่ข้างหน้า ไม้กายสิทธิ์ถือพร้อมอยู่ในมือ “มีเด็กวิ่งโครมครามทะลุร้านฉันเป็นร้อยๆ คน! ฉันไม่ได้หูหนวก คนทั้งฮอกส์มี้ดได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วนี่ไม่มีใครคิดได้เลยเหรอว่าควรจะจับเด็กสลิธีรินเอาไว้เป็นตัวประกันบ้าง”

“แค่นั้นคงหยุดโวลเดอมอร์ไม่ได้หรอกครับ” แฮร์รี่ตอบ

“ดัมเบิลดอร์คงไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ๆ ค่ะ” เฮเลนพูดตาม

อาเบอร์ฟอร์ธกัดฟันแล้วเดินไปอีกทาง

พวกเขาวิ่งต่อไปอีกจากนั้นก็เลี้ยวถไลอ้อมหัวมุมสุดท้าย แล้วก็ต้องร้องออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อพบรอน เฮอร์ไมโอนี่และแท็ค รอนหนีบไม้กวาดเอาไว้ใต้แขนและแท็คถือไม้กวาดอีกด้ามเอาไว้ในมือด้วย

“เราทำสำเร็จ!” รอนพูด “แท็คช่วยเราให้เข้าไปในห้องนั้น ต้องขอบใจเขาจริงๆ ดีใจมากที่เขาไม่ได้ฆ่าเรา”

“รอน!” เฮเลนเหว “เขาช่วยนายนะ”

มีเสียงระเบิดดังขึ้น ทั้งหกคนเหงนหน้าขึ้นมอง ฝุ่นละอองปลิวฟุ้งลงมาจากเพดานแล้วก็มีเสียงกรีดร้องดังๆ มาจากที่ห่างไกล

“เราคงต้องไปกันแล้ว” เดรโกพูดหลังจากที่เงียบมานานมาก “ฉันรู้แล้วว่ามันอยู่ที่ไหน – ฉันมั่นใจด้วย – ว่ามันอยู่ที่ห้องต้องประสงค์!”

“แต่ห้องต้องประสงค์เราใช้อพยพคนกันอยู่นะ!” รอนร้อง “ไม่ใช่ที่นั่นแน่!”

“ผมรู้แล้วว่ากำลังพูดถึงห้องไหน” แท็คว่า “ห้องที่คุณไปเปิดตู้อันตรธานใช่ไหม คุณมัลฟอย”

เดรโกพยักหน้า ขณะที่กำแพงสั่นไหวอีกครั้ง เฮเลนเดินนำพวกเขาเข้าไปในประตูที่ซ่อนตัวอยู่และลงบันไดไปสู่ห้องต้องประสงค์ ในห้องไม่มีใครเลยนอกจากผู้หญิงสามคน คือจินนี่ ท็องส์และแม่มดชราผู้สวมหมวกเก่าคร่ำคร่า เฮเลนมั่นใจว่าเธอคือคุณย่าของเนวิลล์

"อ้าว พอตเตอร์" เธอพูดเสียงสดชื่น ราวกับกำลังรอคอยพบพวกเขาอยู่ "บอกเราหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง"

"ทุกคนปลอดภัยหรือเปล่า" จินนี่และท็องส์ถามพร้อมกัน

"ปลอดภัย ฉันแน่ใจ" เฮเลนบอก "ยังมีคนอยู่ในทางไปร้านหัวหมูอีกไหม"

ห้องจะไม่มีวันเปลี่ยนไปถ้าตราบใดที่ยังมีคนใช้มันอยู่

"ฉันเป็นคนสุดท้ายที่ออกมา" นางลองบัตท่อมพูด "ฉันปิดผนึกมันแล้วล่ะ รู้สึกว่าเปิดไว้คงไม่ดีแน่ เพราะอาเบอร์ฟอร์ธทิ้งร้านออกมาแล้ว จะว่าไปพวกเธอเห็นหลานชายของฉันไหม"

"เขากำลังต่อสู้อยู่ครับ" แฮร์รี่ตอบ

"แน่ล่ะสิ" หญิงชราพูดอย่างภูมิใจ "ขอโทษทีนะ ฉันคงต้องไปช่วยเขาอีกแรง"

เธอออกวิ่งไปยังบันไดหินด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ

"ผมคิดว่าคุณอยู่กับเท็ดดี้ที่บ้านแม่คุณเสียอีก" แฮร์รี่มองท็องส์

"ฉันทนไม่ได้หรอก ไม่รู้เรื่องอะไรเลย -- " ท็องส์มีสีหน้าอมทุกข์ "แม่จะดูแลเขาเอง -- เธอเห็นรีมัสหรือเปล่า"

"อย่า!" เฮเลนร้องก่อนที่แฮร์รี่จะเปิดปากบอกเขา "อย่าไป - ถ้าคุณไปเท็ดดี้จะ -- "

"แม่ฉันจะดูแลเขา - " ท็องส์หลุบตาลงมือไม้กายสิทธิ์ในมือ "ฉันต้องไปหารีมัส ฉันปล่อยให้เขาสู้เพียงลำพังไม่ได้!"

เฮเลนเงียบเสียงและหันหน้าไปอีกทางเมื่อแฮร์รี่ชี้บอกท็องส์ว่าลูปินไปที่ไหน ท็องส์ไม่ตอบอะไร เธอวิ่งห้อออกไปจากห้องทันที

"จินนี่" แฮร์รี่พูด "ขอโทษที เราต้องให้เธอออกไปด้วย แค่ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น แล้วค่อยกลับเข้ามาใหม่นะ"

จินนี่รู้สึกยินดีปรีดาขึ้นมาทันทีที่จะได้ออกจากที่หลบภัย

"แท็คจะไปกับเธอด้วย" แฮร์รี่ว่า "เขาก็ยังอายุไม่ถึงเกณฑ์ ที่จริงเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อสู้ในครั้งนี้ด้วยซ้ำ -- ฝากดูแลจินนี่ด้วย"

แท็คนิ่วหน้า เขาหันมามองเฮเลนด้วยสายตาประหลาด

"เธอรู้ใช่ไหมว่าถ้าฉันไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น" แท็คพูด น้ำเสียงแฝงเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดและความโศกเศร้าเจือจางอยู่ในนั้น "เธอรู้ใช่ไหม -- ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันหลังจากนี้"

เฮเลนมองหน้าแท็ค เธอไม่อาจบอกได้ว่าตัวเองรู้อะไรหรือไม่รู้อะไร เธอไม่อยากนึกถึงคนที่ไม่มีบทบาทในเนื้อเรื่องมาตั้งแต่แรกอย่างเขา เฮเลนได้แต่พยักหน้าและยอมรับสิ่งที่ปรากฏขึ้นในหัวอย่างช้าๆ แท็คยิ้มออกมาบางๆ เขาเหลือบขึ้นไปมองใบหน้าของเดรโกเล็กน้อย

"ถ้าผมขอโอกาสสักครั้ง คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ" แท็คพูด "มันคงเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายของผมแล้ว คุณมัลฟอย"

"นายจะเรียกฉันว่าเดรโกก็ได้นะ" เดรโกพูดเสียงเบา เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้แท็คและทั้งสองคนก็ยื่นมือมาจับมือกันและเขย่าเบาๆ "ถ้านายสาบานว่าครั้งนี้เป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย ฉันจะยอมก็ได้ - แต่ครั้งเดียวนะ"

แท็คหัวเราะเบาๆ ในรอบหลายปี เฮเลนไม่เคยเห็นเขาหัวเราะมาก่อนตั้งแต่ได้พบกัน

"พวกนายกำลังพูดเรื่องอะไรกัน" รอนขมวดคิ้วและถามสลิธีรินทั้งสองด้วยน้ำเสียงงงงวย

แต่แล้วเขาก็ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็วเมื่อแท็คดึงร่างของเฮเลนเข้าไปกอดอย่างไม่ทันตั้งตัว เดรโกหันหลังให้กับพวกเขาเพื่อไม่ให้ตัวเองมองภาพที่อาจทำให้เขาฆ่าแท็คในภายหลังได้ เขาสวมกอดเธอด้วยความรู้สึกอบอุ่นเป็นครั้งแรก แท็ควางคางลงบนไหล่ของเฮเลน เขากระซิบด้วยเสียงอันเบาว่า "ขอบคุณที่เข้าใจ"

ครู่หนึ่งแท็คก็ผละออกจากร่างของเธอพร้อมกับพาจินนี่ออกไปข้างนอกห้องต้องประสงค์เงียบๆ เดรโกถอนหายใจพรืดแล้วหันหลังกลับมาดังเดิม

"เดี๋ยวนะ" รอนพูด "เราลืมใครไปหรือเปล่า"

"ใคร" เฮอร์ไมโอนี่ถาม

"เอลฟ์ประจำบ้านน่ะสิ" รอนว่า "พวกมันอยู่ในครัวข้างล่างไม่ใช่หรือไง"

"นายหมายความว่าเราควรสั่งให้มันสู้งั้นเหรอ" เดรโกถาม

"ไม่ใช่" รอนพูดอย่างเคร่งขรึม "ฉันว่าเราควรบอกพวกนั้นให้ออกไป เราคงไม่อยากเจอแบบด๊อบบี้จริงไหม เราจะสั่งให้พวกนั้นตายเพื่อเราไม่ได้หรอก -- "

"หยุดเลยนะ ยัยเกรนเจอร์!" เดรโกแยกเขี้ยว ยกมือขึ้นกอดอกจ้องหน้าเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเธอทำท่าจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงรอน "ถ้าฉันไม่ได้ทำ เธอก็ต้องไม่ได้ทำด้วย"

"มันไม่ใช่เวลา เนอะเดรโก" แฮร์รี่พูดเห็นดีเห็นงามกับเดรโกอย่างออกนอกหน้า "ที่นี่เขากำลังรบกันอยู่!"

"ฉันเข้าใจ" รอนพูด สีหน้าราวกับถูกลูกบลัดเจอร์ฟาดใส่ศีรษะ "แต่ถ้าไม่ทำ เราจะไปทำตอนไหนล่ะ"

"คอยก่อนเถอะย่ะ!" เฮเลนพูด "รอให้เราได้ฮอร์ครักซ์ -- รัดเกล้าของเรเวนคลอ -- ก่อนเถอะ"

"อา -- ใช่ -- ถูกต้อง -- ขอโทษนะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก 

พวกเขาก้าวออกไปสู่ระเบียงทางเดินอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าไม่กี่นาทีที่พวกเขาอยู่ในห้องต้องประสงค์ สถานการณ์ในปราสาทได้เลวร้ายลงไปอีกหลายเท่า กำแพงและเพดานสั่นไหวมากกว่าเก่า ผงฝุ่นลอยคลุ้งอยู่กลางอากาศ ลำแสงสีแดงสีเขียวสว่างวาบอยู่ใกล้ฐานปราสาท

จินนี่กับท็องส์ถือไม้กายสิทธิ์อยู่ที่หน้าต่างแตกๆ บานถัดไป ขณะที่มองดู จินนี่ยิงคำแช่งไปยังกลุ่มคนที่ต่อสู้กันอยู่เบื้องล่างอย่างแม่นยำ

"ดีมากสาวน้อย" ร่างที่วิ่งฝ่าฝุ่นธุลีมาทางพวกเขาคำรามขึ้น อาเบอร์ฟอร์ธวิ่งผมปลิวสะบัด ขณะนำนักเรียนกลุ่มเล็กผ่านไป "ดูเหมือนพวกมันจะตีกำแพงทางเหนือแตก มันเอายักษ์มาด้วย!"

"คุณเห็นรีมัสหรือเปล่า" ท็องส์ถามไล่หลังเขาไป

"เห็นกำลังสู้อยู่กับโดโลฮอฟ" อาเบอร์ฟอร์ธตะโกนตอบ "หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย"

"ท็องส์!" จินนี่พูด "ท็องส์ หนูแน่ใจว่า -- "

ท็องส์วิ่งฝ่าฝุ่นตามอาเบอร์ฟอร์ธไปแล้ว จินนี่หันมาหาแฮร์รี่ เฮเลน เดรโก รอนและเฮอร์ไมโอนี่อย่างหมดหวัง

"แท็คหายไปไหนล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้น "แล้วแท็คล่ะ!"

"เขาไปแล้ว" เฮเลนพูดเสียงแผ่ว "มันเป็นชะตาของเขา -- เขาไปแล้ว"

"เขาหายไปก่อนที่พวกพี่ออกมาแค่นิดเดียวเอง!" จินนี่พูด "แค่สองวินาทีที่แล้ว! ฉันไม่เข้าใจว่าเขาหายไปได้ยังไง"

"พวกเขาจะปลอดภัยน่า" แฮร์รี่พูด แต่ก็รู้ว่ามันเป็นคำที่ไร้ความหมาย "จินนี่ อย่าไปไหนนะ หลบให้ปลอดภัยล่ะ -- ไปกันเถอะ"

พวกเขาวิ่งย้อนกลับไปที่กำแพงหน้าห้องต้องประสงค์ มันกำลังรอคอยจะตอบสนองคำขอรายต่อไป

เราต้องการที่ที่ซ่อนทุกอย่างไว้ 

ประตูปรากฏขึ้นมาอย่างช้าๆ

ทั้งห้าเข้าไปในห้องและปิดประตู เสียงต่อสู้เกรียวกราวหายวับไปทันที ทุกสิ่งเงียบกริบ พวกเขาอยู่ในห้องที่กว้างใหญ่พอๆ กับวิหาร สภาพรอบตัวเหมือนนครแห่งหนึ่ง มีกำแพงสูงตระหง่านสร้างจากสิ่งของที่ถูกซ่อนไว้ โดยนักเรียนนับพันคนที่จากไปนานแสนนานแล้ว

"แล้วเขายังไม่รู้อีกเหรอว่าใครๆก็เข้ามาในนี้ได้" รอนพูดขึ้น เสียงก้องสะท้อนในความเงียบ

"เขารู้" เดรโกบอก "แต่เขาแค่ไม่คิดว่าจะมีใครรู้ว่าเขาจะซ่อนมันเอาไว้ที่นี่"

"แย่หน่อยที่ฉันก็ต้องหาที่ซ่อนของ แล้วเดรโกก็ต้องหาทางพาผู้เสพความตายมาที่นี่เหมือนกัน" แฮร์รี่พูด 

"ฉันคิดว่ามันอยู่ตรงนั้น" เฮเลนว่าแล้วเดินผ่านโทรลล์ที่ถูกสตัฟฟ์ ผ่านตู้อันตรธานที่เดรโกซ่อมจนเสร็จเมื่อปีก่อน และนำมาซึ่ยหายนะอันใหญ่หลวงตามแผนที่ดัมเบิลดอร์ได้วางเอาไว้ ให้พวกเขาได้ทำตามและแก้ปัญหาของมันได้ด้วยตัวเอง เฮเลนไม่แน่ใจแล้วว่าต้องไปทางไหนต่อ

"แยกกันหาเถอะ" เดรโกพูด

"หารูปสลักผู้ชายใส่วิกกับมงกุฏ" แฮร์รี่บอก "มันจะอยู่บนหลังตู้ ที่ไหนสักแห่งแถวๆ นี้แหละ"

ทั้งหมดออกวิ่งไปตามเส้นทางที่ติดกัน เฮเลนได้ยินเสียงฝีเท้าเพื่อนก้องสะท้อนผ่านข้าวของที่กองสูงเหมือนหอคอย ทั้งขวด หมวก ลัง เก้าอี้ หนังสือ อาวุธ ไม้กวาด ไม้บลัดเจอร์...

เฮเลนเดินเข้าไปกับแฮร์รี่ เธอมั่นใจว่าเขาจะหาเจอ ลึกเข้าไปในวงกต กวาดตามองหาข้าวของต่างๆ ที่เคยเห็นในหัวสมอง ในที่สุดฝาแฝดก็พบมัน มันอยู่ตรงหน้านั่น ตู้เก็บของที่เป็นแผลพุพองไปทั้งตู้ บนหลังตู้มีรูปสลักพ่อมดที่หน้าเป็นข้าวตังตั้งอยู่ สวมผมปลอมเก่าๆ ฝุ่นเขรอะ และสิ่งที่เหมือนมงกุฏโบราณสีหมอง

"ระวังนะแฮร์รี่" เฮเลนกระซิบ "เดี๋ยวจะต้องมีคนมา"

"เธอว่าไงนะ"

"แครบกับกอยล์จะต้องมาที่นี่" เฮเลนพูดเสียงเบา "แต่ฉันไม่แน่ใจว่าจะมีใครนำพวกเขามา เพราะเดรโกอยู่กับเราที่นี่ -- กระชับไม้เอาไว้ด้วยนะ"

แฮร์รี่พยักหน้าช้าๆ เขาล้วงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อพร้อมๆ กับเฮเลน เธอยื่นมือออกไปข้างหน้า แม้ว่าจะอยู่ห่างถึงสิบฟุต แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นทางด้านหลังดังคาด

"หยุดก่อน พอตเตอร์"

ติดตามตอนต่อไป...