คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : บทที่ 17 : พบกันอีกครั้ง
บทที่ 17 : พบกันอีกครั้ง
รอนหายใจแรงมากแต่ดวงตาของเขาไม่ได้เป็นสีแดงอีกต่อไปแล้ว
ร่างของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ
แฮร์รี่และเฮเลนแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นและลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปหารอน
แฮร์รี่ก้มลงหยิบฮอร์ครักซ์ที่ยับเยินขึ้นมาส่วนเฮเลนเดินเข้าไปตบบ่ารอนเบาๆ
อย่างปลอบใจ เหมือนสิ่งสุดท้ายที่อยู่ในฮอร์ครักซ์ได้หายไปแล้ว
การทรมานรอนเป็นฉากสุดท้ายที่มันแสดงออกมา
รอนทิ้งดาบลงบนพื้น
เขาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า ศีรษะซุกอยู่ในวงแขน ร่างทั้งร่างสั่นเทา
แต่ว่าไม่ใช่เพราะความหนาว เฮเลนและแฮร์รี่หันไปสบตากัน
แฮร์รี่ยัดล็อกเก็ตที่ยับเยินเข้าไปในกระเป๋าเสื้อก่อนที่สองพี่น้องจะคุกเข่าลงใกล้ๆ
กับรอน
“พอนายไป” แฮร์รี่กระซิบ
“เฮอร์ไมโอนี่ก็ร้องห้อยู่เจ็ดวัน จริงๆ
ฉันคิดว่าน่าจะนานกว่านั้นแต่เขาคงไม่อยากให้ฉันเห็น
มีหลายคืนเลยที่เราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันตอนที่ไม่มีนาย”
“รอนก็เป็นแบบนั้น” เฮเลนบอกแฮร์รี่
“เขาไม่ร่าเริงแล้วก็เอาแต่ทำหน้ารู้สึกผิดตลอดทั้งวัน”
“หนวกหู” รอนพูดเสียงอู้อี้
แฝดพอตเตอร์ยิ้มให้กันเล็กน้อย
เป็นสัญญาณที่ดีที่รอนยังคงตอบรับอะไรกลับมาบ้าง
“เขาเหมือนพี่สาวของฉัน”
แฮร์รี่พูดต่อไป “ฉันรักเขาเหมือนพี่สาวแล้วฉันก็คิดว่าเขาคิดกับฉันแบบนั้นเหมือนกัน
มันเป็นแบบนั้นมาตลอด ฉันก็คิดว่านายรู้อยู่แล้วนะ”
รอนไม่ตอบ
เขาเบือนหน้าไปอีกทางและใช้แขนเสื้อเช็ดจมูกเสียงดัง
“เขารู้
แต่ก็คงมีอีกหลายเรื่องที่ทำให้เขาไม่อยากพูดตอนนี้ล่ะนะ” เฮเลนว่า “เอาเถอะ
ฉันว่าเรากลับไปหาเฮอร์ไมโอนี่กันดีไหม กระเป๋ารอนวางกองอยู่นั่น
นายช่วยไปเอาให้ทีนะแฮร์รี่”
“ฉันจัดการเอง”
แฮร์รี่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่เป้ใบมหึมาของรอนซึ่งอยู่ห่างไปหลายหลา
มันคงจะถูกโยนทิ้งเอาไว้เมื่อตอนที่รอนลงไปในสระน้ำเพื่อช่วยแฮร์รี่
เขายกมันขึ้นสะพายหลังและเดินกลับมา เฮเลนพยุงรอนให้ลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาแดงก่ำ
“ฉันขอโทษ” รอนบอกเสียงอู้อี้
“ฉันขอโทษที่ทิ้งพวกนายไป ฉันรู้ว่าฉันมันไอ้ ---”
“นายแก้ตัวได้แล้วคืนนี้”
เฮเลนบอกพลางหัวเราะเบาๆ “นายทำลายฮอร์ครักซ์ได้นี่”
“ใช่” แฮร์รี่พูด “เอาดาบมาได้
แถมยังช่วยชีวิตฉันเอาไว้อีก”
“พูดซะฉันดูเท่กว่าตัวจริงอีกนะ”
รอนพึมพำ
“คำพูดพวกนี้มันก็ดูเท่กว่าที่เป็นจริงทั้งนั้นแหละ”
แฮร์รี่พูด “ฉันพยายามบอกนายมาหลายปีแล้ว”
ทั้งสามคนพยักหน้าพร้อมๆ
กันและโผเข้ากอดกันไว้แน่น
“แล้วตอนนี้” แฮร์รี่พูด
เมื่อทั้งสามผละจากกัน “เราก็ต้องกลับไปตามหาเต็นท์ให้เจอล่ะนะ”
แม้จะรู้สึกว่านานมากตอนเดินเข้ามาพร้อมกับรอนในป่ามืดๆ
แต่เมื่อได้พบแฮร์รี่ การเดินทางกลับก็ใช้เวลาสั้นอย่างน่าประหลาดใจ
เฮเลนเดินนำแฮร์รี่เข้าไปในเต็นท์ก่อนด้วยความดีใจสุดขีด
เมื่อเธอจะได้พบกับเฮอร์ไมโอนี่แล้ว
ในเต็นท์ช่างอุ่นสบายเหลือเกิน
หลังจากหลงอยู่ในป่ามืดๆ และเหน็บหนาวมานานแสนนาน
แสงเดียวที่ส่องสว่างมันมาจากเปลวไฟสีน้ำเงินที่เป็นประกายวิบวับอยู่ในชามบนพื้น
เหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะหลับสนิท ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
เฮเลนกระโดดเข้าใส่ร่างนั้นและกอดร่างของเธอจนล้มกลิ้งไปบนพื้นเต็นท์เย็นๆ
“เฮอร์ไมโอนี่!”
เธอสะดุ้งสุดตัว ใช้มือปัดป่ายไปทั่วราวกับว่ากำลังตกใจสุดขีด
กว่าดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นจะลืมและมองเห็นว่าเป็นเฮเลนก็โดนมือของเธอฟาดไปหลายทีแล้ว
“อะไร ใคร!” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจ
“เฮเลน! เธอมาได้ยังไงกัน”
“สบายดีไหม” เฮเลนยิ้ม “ฉันคิดถึงเธอจังเลย”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ
ร่างของเฮเลนก็ถูกหญิงสาวผมฟูดึงเข้าไปสวมกอดอย่ารวดเร็ว
“แฮร์รี่! เธอเจอเฮเลนเหรอ เจอที่ไหน
ดีใจจังเลย”
“ฮ้า ใช่” แฮร์รี่บอก
เฮเลนเห็นเขาคลี่ยิ้มกว้าง “ทุกอย่างเรียบร้อยดี มีเรื่องดียิ่งกว่านี้อีก
ฉันเจอเฮเลนที่ข้างนอกนั่น เจอพร้อมกับใครบางคน!”
“เธอหมายความว่าอะไร ใคร---“
เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นไปเจอรอน
ซึ่งยืนถือดาบอยู่บนพรมที่เก่าจนสึก
เฮเลนลุกขึ้นยืนและดึงให้แฮร์รี่ถอยหลังออกไปหลบในมุมมืดของเต็นท์
วางตะกร้าเสบียงและพยายามทำตัวกลืนไปกับผ้าใบ
เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืน
เดินไปหารอนเหมือนคนละเมอ ดวงตาจับจ้องอยู่บนใบหน้าซีดเซียวของเขา
เธอหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้าง รอยยิ้มเจื่อนๆ
อย่างมีความหวัง แขนยกขึ้นหน่อยๆ
พลั่ก!
เสียงนั้นทำเอาเฮเลนตะลึกไป
เฮอร์ไมโอนี่ถลาใส่รอน ชกทุกส่วนของร่างกายเขาที่เธอเอื้อมถึง
“โอ๊ย! อย่าทำฉัน!
นี่มันอะไร – เฮอร์ไมโอนี่ – โอ๊ย!”
“เธอ – นาย – ตูดหมึก –
โรนัลด์ วีสลีย์!”
เธอคั่นแต่ละคำด้วยกำปั้น
รอนถอยหลังหนี ปกป้องศีรษะไว้ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ก้าวตาม
“เธอ – หาย – หัว – ไป –
เป็นอาทิตย์ – อาทิตย์ – แล้วก็ – ซมซาน – กลับมา! แล้วนี่ไม้กายสิทธิ์ของฉันอยู่ไหน!”
ท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่พร้อมจะเข้ามาขย้ำใส่แฝด
เฮเลนและแฮร์รี่ตอบโต้ไปตามสัญชาตญาณ
“โพรเทโก้!”
สองพี่น้องตะโกนพร้อมกัน
เกราะกำบังที่มองไม่เห็นพุ่งขึ้นมากั้นระหว่างสองแฝดและเฮอร์ไมโอนี่
พลังของคาถากระแทกเธอล้มหงายลงไปบนพื้น
“เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด “ใจ—”
“ฉันจะไม่มีวันใจเย็น!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดเสียง
เฮเลนไม่เคยเห็นเธอคลั่งขนาดนี้มาก่อน
“ส่งไม้คืนมา! ส่งมันคืนมาให้ฉัน!”
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอช่วย---”
“ไม่ต้องมาบอกฉันเลยว่าควรทำอะไร
แฝดพอตเตอร์!” เธอกรีดเสียง
“ไม่ต้องเลยนะ! ส่งไม้ฉันมาเดี๋ยวนี้ และเธอ!”
เฮอร์ไมโอนี่ชี้นิ้วไปที่รอนอย่างกล่าวหา
ทำท่าเหมือนจะสาปและเฮเลนไม่ตำหนิเลยถ้าเฮอร์ไมโอนี่จะทำแบบนั้น
“ฉันวิ่งตามเธอไป! ฉันร้องเรียกหาเธอ! ฉันอ้อนวอนให้เธอกลับมา!”
“ฉันรู้” รอนพูด “ฉันเสียใจจริงๆ นะ
– ”
“โอ๊ย! เธอเสียใจ!”
เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเสียงแหลมแบบเสียสติ
รอนมองสองแฝดอย่างขอความช่วยเหลือ เฮเลนเห็นว่าแฮร์รี่ได้แต่ทำหน้าบูดเบี้ยวตอบ
“เธอหายหัวไปเป็นอาทิตย์ –
เป็นอาทิตย์ – แล้วพอกลับมาจะมาพูดแค่ เสียใจ คิดเหรอว่ามันจะจบง่ายๆ!”
“แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ”
รอนตะโกนและเฮเลนคิดว่าไม่ดีเลยที่รอนทำอย่างนั้น เขาพลาดแล้ว
“โอ๊ย ฉันไม่รู้หรอก!” เฮอร์ไมโอนี่ตะเบ็งใส่
น้ำเสียงแดกดันอย่างร้ายกาจ “เค้นสมองเธอสิรอน คงใช้เวลาไม่กี่นาทีเท่านั้นแหละ –
”
“เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่แทรกขึ้นมา
“เขาเพิ่งช่วยชีวิตฉัน – ”
“ฉันไม่สน!” เธอกรีดร้อง
“ฉันไม่สนว่าเขาทำอะไร! เป็นอาทิตย์ๆ เราอาจจะ ตาย
ไปแล้วก็ได้ แล้วยังพาเฮเลนที่เสี่ยงถูกจับกลับไป ไปเตร่ไหนต่อไหนมาบ้างก็ไม่รู้
เธอเคยสนใจบ้างไหม – ”
“ฉันรู้ว่าพวกเธอยังไม่ตาย!” รอนตะโกนกึกก้อง
กลบเสียงเธอไปได้เป็นครั้งแรกและเดินเข้าไปใกล้ที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ “พรอเฟ็ต
ลงข่าวแฮร์รี่เต็มไปหมด วิทยุก็ด้วย พวกนั้นยังตามหาเธอทุกที่ แล้วก็มีข่าวลือบ้าๆ
บอๆ อีก เยอะและ ถ้าพวกเธอตายฉันจะต้องรู้ เธอไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง --- ”
“แล้วเธอว่ามันจะเป็นยังไงล่ะ!”
เสียงของเฮอร์ไมโอนี่สูงแหลมขึ้นเรื่อยๆ
จนอีกไม่นานคงมีแต่ค้างคาวที่ได้ยิน แต่เธอโกรธถึงขีดสุดที่สามารถทำให้เสียหายไปชั่วขณะ
รอนจึงรีบฉวยโอกาสนั้นเอาไว้ทันที
“ฉันอยากกลับมาตั้งแต่นาทีที่หายตัวไปแล้ว
แต่ฉันดันไปเจอพวกแก๊งนักต้อนเข้าพอดี เฮอร์ไมโอนี่
แล้วฉันกับเฮเลนก็เลยกระดิกตัวไปไหนไม่ได้!”
“แก๊งอะไรนะ” แฮร์รี่หันมาถามเฮเลนในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้
กอดอกไขว้ขาจนดูเหมือนว่าอีกเป็นสิบปีก็คงไม่อาจหายโกรธ
“นักต้อน” เฮเลนตอบ
“มันอยู่ทั่วไปหมด ฉันกับรอนเจอพวกมันตอนไปนั่งพักที่บาร์ พวกน่ารังเกียจ”
“หมายความว่าไง” แฮร์รี่ขมวดคิ้ว
“แก๊งนักล่าทอง” รอนบอก
“พวกมันพยายามต้อนจับพวกลูกมักเกิ้ลหรือพวกทรยศต่อเลือด
เพราะว่ากระทรวงจะให้ค่าหัวทุกคนที่ถูกจับได้
ทีนี้ฉันอยู่ที่บาร์กับเฮเลนสองคนก็เลยแกล้งทำเป็นคู่รักแล้วพยายามหนี
เราสองคนดูหน้าตาเหมือนนักเรียน
พวกเราก็เลยต้องสู้แล้วก็เอาตัวรอดไปอาศัยพักที่บ้านของคนๆ หนึ่งที่อยู่แถวนั้น”
“นายบอกเขาว่าอะไร”
“นายหมายถึงใคร” รอนถาม
“หมายถึงคนที่พวกนายไปขออยู่ด้วยน่ะ”
“ฉันบอกว่าฉันชื่อแอนเจลิน่า”
เฮเลนบอก “ส่วนรอนบอกว่าสแตน แอนเจลีน่าเป็นชื่อเดียวที่ฉันคิดออกในตอนนั้น”
“แล้วพวกเราก็อาศัยอยู่ที่บ้านของเซเลสเทียเป็นอาทิตย์”
รอนพูด “ที่นั่นมีแต่เด็กที่พ่อแม่เป็นมักเกิ้ล
ผู้หญิงที่ชื่อเซเลสเทียดูเหมือนจะคอยปกป้องเด็กพวกนั้นอยู่ ตอนที่อยู่ที่บ้านนั้น
ฉันอยากกลับไปหาพวกนายที่ตลิ่งที่เคยอยู่ แต่ก็คิดว่าพวกนายก็คงไปกันแล้ว”
“อุ๊ยตาย ช่างน่าตื่นเต้นเสียจริงๆ”
เฮอร์ไมโอนี่พูด ใช้เสียงยโสที่เก็บเอาไว้ประหัตประหารโดยเฉพาะ “เธอคงตื่นกลัวจนตัวสั่นเลยสินะ
ระหว่างนั้นเราก็ไปที่ก็อดดริกส์โฮลโล่กัน – ”
“พวกเธอไปที่นั่นมาเหรอ!” เฮเลนแทรกขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ
เธอยกมือป้องปากอย่างสำนึกผิด “เอ่อ ชอโทษที
ฉันเองก็เดาว่าพวกเธอจะไปที่นั่นเหมือนกัน แต่เราไปแล้วไม่เจอใครเลย”
“จะไปเจอได้ยังไงล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่เบ้ปาก “เราเจองู งูของคนที่คุณก็รู้ว่าใครโผล่ออกมา
มันเกือบฆ่าเราสองคนแล้วสิ แล้วคนที่คุณก็รู้ว่าใครก็มาคลาดกับเราไปแค่เสี้ยววินาที!”
“อะไรนะ”
รอนและเฮเลนอ้าปากค้างมองหน้ากันด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ
“ลองนึกภาพสิ! ความทุกข์ของเราดูกระจอกไปเลยนะว่าไหม”
“เฮอร์ไมโอนี่”
แฮร์รี่พูดเสียงเรียบ “รอนเพิ่งจะช่วยชีวิตฉันไว้นะ แถมเขายัง – ”
“เขาไม่ได้พากลับมา!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดเสียง
“เขาพาเฮเลนไปกับเขาด้วยตั้งแต่วันที่เขาไป เฮเลนเจอเราแล้วในตอนนั้นแฮร์รี่
แล้วเขาก็หายตัวไปพร้อมกับพาเธอไปดด้วย!”
“แต่ฉันก็ไม่เป็นไรนี่นา” เฮเลนบอก
“แล้วก็ยังสบายดีด้วย เห็นไหม”
ดูเหมือนเฮอร์โอนี่จะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“มีอย่างหนึ่งที่ฉันอยากรู้” เธอพูด
ตามองอยู่ที่เหนือศีรษะของรอนหนึ่งฟุต “คืนนี้เธอพบเราได้ยังไงรอน
นั่นแหละที่สำคัญ พอรู้แล้วเราจะได้หาทางป้องกันไม่ใช้แขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยมได้อีก”
รอนจ้องเฮอร์ไมโอนี่เขม็งแล้วล้วงวัตถุเล็กๆ
สีเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีน
“นี่ไง”
เฮอร์ไมโอรี่จำต้องมองรอน
เพื่อให้เห็นสิ่งที่เขาเอาออกมา
“ดีลูมิเนเตอร์?” เธอขมวดคิ้ว
ประหลาดใจจนลืมสีหน้าเย็นชาและดุร้าย
“มันไม่ใช่แค่เอาไว้ปิดเปิดไฟเท่านั้นหรอก”
รอนพูด เหลือบมามองเฮเลนเล็กน้อย “ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันทำงานยังไง
หรือไม่ทำไมมันถึงเพิ่งมาเกิดเอาตอนนั้น ทั้งๆ
ที่ฉันอยากกลับมาตั้งแต่ตอนที่จากไปแล้ว แต่วันนั้นฉันกำลังฟังวิทยุอยู่
ตอนเช้าตรู่วันคริสมาสต์ แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเธอ... เสียงของเธอ”
รอนมองไปทางเฮอร์ไมโอนี่
“เธอได้ยินเสียงฉันทางวิทยุน่ะเหรอ”
เธอถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“ไม่ใช่
ฉันได้ยินเสียงนั้นมาจากในมือของตัวเอง” รอนชูดีลูมิเนเตอร์ขึ้นสูง
สบตากับเฮเลนอย่างรู้กัน “เสียงเธอออกมาจากไอ้นี่”
“แล้วฉันพูดว่าอะไรล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่ถาม น้ำเสียงกึ่งเคลือบแคลงกึ่งอยากรู้
“พูดชื่อฉัน
แล้วเธอก็พูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับไม้กายสิทธิ์”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงก่ำ
เฮเลนหันไปมองหน้าแฮร์รี่ที่ดูเหมือนจะรู้ว่าเป็นตอนไหนที่พวกเขาพูดคุยกัน
เฮเลนไม่ได้พูดอะไรนอกจากเฝ้ามองทั้งสองคุยกันและในหัวนึกถึงตอนเช้าหลังวันคริสมาสต์ตอนที่รอนบอกว่ามีอะไรแปลกๆ
กับดีลูมิเนเตอร์ คงจะเป็นเรื่องนี้อย่างนั้นสินะ
“ฉันก็เลยเอามันออกมา” รอนเล่าต่อไป
ตาจับอยู่ที่ดีลูมิเนเตอร์ “แล้วมันก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติตรงไหน
แต่ฉันแน่ใจว่าฉันได้ยินเธอ ฉันก็เลยกดมันกริ๊กหนึ่งแล้วแสงในห้องฉันก็มืดไป
แต่ก็มีอีกแสงหนึ่งเกิดขึ้นข้างนอกหน้าต่าง ตอนนั้นเฮเลนลงไปช่วยเฟลอร์ทำอาหารอยู่ข้างล่างเลยไม่รู้เรื่อง”
รอนยกมือข้างที่ว่างชี้ไปตรงหน้า
ดวงตาจับจ้องอะไรบางอย่างที่อีกสามคนไม่เห็น
“เป็นลูกไฟกลมๆ
สีน้ำเงินเหมือนแสงกุญแจเดินทาง ฉันก็รู้เลยว่าต้องใช่มันแน่” รอนพูด “ลูกไฟกลมๆ
นั่นลอยไปนิดหน่อยแล้วมันก็เอ่อ... มันก็เข้ามาในตัวฉัน ฉันก็เลยบอกให้เฮเลนเก็บข้าวของออกเดินทางวันพรุ่งนี้”
“อะไรนะ” แฮร์รี่ร้อง
“มันแบบว่าลอยมาหาฉันไง” รอนพูด
แสดงท่าทางประกอบด้วยนิ้วชี้ข้างที่ไม่ได้ถืออะไร “ตรงมาที่อกฉัน แล้วมันก็ --- ทะลุผ่านเข้าไปเลย
มันมาอยู่ที่ตรงนี้”
เขาแตะตรงจุดที่ใกล้หัวใจ
“ฉันรู้สึกได้เลย
เพราะว่ามันร้อนมาก ฉันรู้ว่ามันจะพาฉันไปในที่ที่ฉันอยากจะไป” รอนบอก “ฉันอยากไปหาพวกนาย
ฉันก็เลยหายตัวมาพร้อมกับเฮเลน แล้วเราก็ไปโผล่ที่ไหล่เขาอะไรสักอย่าง
มีหิมะเต็มไปหมด...”
“เราอยู่ที่นั่น” แฮร์รี่พูด “เราอยู่ที่นั่นสองคืน
แล้วคืนที่สอง ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงคนเดินแล้วก็ร้องเรียก!”
“นั่นคงจะเป็นรอน” เฮเลนบอก “เขาหายพวกนายไม่เจอเลย
คงจะเป็นเพราะคาถาป้องกันที่เฮอร์ไมโอนี่เสก”
“ใช่” รอนว่า “ฉันไม่เห็นพวกนายเลย
แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงด้วย แต่ฉันแน่ใจว่าพวกนายต้องอยู่แถวนั้น
ลงท้ายเราก็เลยนอนในเต็นท์ที่บิลให้มาพร้อมกับเสบียงแล้วก็กะว่าจะคอยให้พวกนายโผล่มา
แล้วฉันก็คิดว่าใครสักคนคงจะแสดงตัวออกมาตอนเก็บเต็นท์”
“ไม่ล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “เดี๋ยวนี้เราหายตัวใต้ผ้าคลุมล่องหนแล้ว
ป้องกันเพิ่มอีกขั้น แล้ววันนั้นเราก็ออกกันแต่เช้าตรู่ด้วย
เพราะอย่างที่แฮร์รี่บอก เราได้ยินเสียงคนเดินตลอด”
“นั่นแหละ
เราสองคนอยู่ที่เนินนั่นทั้งวันเลย” รอนพูด “คอยอยู่นั่นแล้วว่าพวกเธอจะต้องออกมา
แต่พอเริ่มมืด ฉันก็รับรู้ได้ว่าคงคลาดกับพวกเธอแล้วแน่
เช้าวันต่อไปฉันก็เลยกดดีลูมิเนเตอร์อีกรอบ แล้วแสงไฟนั่นก็ออกมา เข้ามาในตัวฉัน
แล้วฉันก็พาเฮเลนหายตัวมาโผล่ในป่านี้แหละ ฉันยังมองพวกเธอไม่เห็นหรอก
แต่ก็หวังว่าใครสักคนจะแสดงตัวออกมา --- แล้วแฮร์รี่ก็โผล่มา อ้อ แต่จริงๆ
ฉันเห็นกวางก่อนน่ะนะ”
“เธอเห้นอะไรนะ”
เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงเข้ม
เฮเลน
แฮร์รี่และรอนอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น และระหว่างที่เรื่องของผู้พิทักษ์กับดาบในสระจะถูกเผยออกมา
เฮอร์ไมโอนี่ก็มองทั้งสามคนพลางขมวดคิ้ว
เธอคิดหนักจนลืมเรื่องกอดอกไขว้ขาจนหมดสิ้น
“เธอไม่เห็นเหรอว่าใครเสกมัน!” เธอพูด “ไม่เห็นใครเลยเหรอ
แล้วผู้พิทักษ์ของมัลฟอยไม่ใช่หงส์งั้นเหรอ!
กวางนั่นนำเธอไปหาดาบงั้นเหรอ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย! แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อ”
รอนอธิบายว่าเห็นแฮร์รี่กระโดดลงไปในสระหลังจากที่เฮเลนเล่าว่าไปเจอเดรโกก่อนมาพบพวกเขาจบ
เขากระโดดลงไปช่วยแฮร์รี่แล้วกลับลงไปงมดาบขึ้นมา รอนเล่าไปถึงตอนที่เปิดล็อกเก็ต
จากนั้นเขาก็ลังเล แฮร์รี่จึงแทรกขึ้นมา
“ – แล้วรอนก็แทงมันด้วยดาบ”
“แล้วมันก็หายไป แค่นั้นเหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ
“เอ่อ มัน – นกรีดร้องก่อน”
แฮร์รี่พูด ชำเลืองมองรอนแวบหนึ่ง “นี่ไง”
เขาโยนล็อกเก็ตลงไปบนตักเฮอร์ไมโอนี่
เธอหยิบมันขึ้นมาอย่างระมักระวังและพิจารณากรอบรูปที่เป็นรู เฮเลนและแฮร์รี่เห็นว่าตอนนี้คงปลอดภัยแล้วจึงโบกไม้กายสิทธิ์ถอนคาถาเกราะวิเศษออกไป
“จะว่าไปเราได้ไม้กายสิทธิ์มาอันหนึ่ง”
เฮเลนเปรยพลางดึงไม้กายสิทธิ์สีคล้ำสั้นๆ ออกมาจากตะกร้าเสบียง “ได้มาตอนหนีพวกนักต้อน
ฉันคิดว่ามีไม้เผื่อไว้ก็คงสะดวกดี”
“เธอคิดถูก” แฮร์รี่บอก
ยื่นมือออกมา “ไม้ของฉันหักไปแล้ว”
“พูดเป็นเล่น” รอนพูด
แต่ทันใดนั้นเอง เฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกพรวดขึ้น รอนจึงมีสีหน้าหวาดหวั่น
เฮอร์ไมโอนี่เก็บฮอร์ครักซ์ที่พ่ายแพ้ไปแล้วใส่กระเป๋าลูกปัดก่อนจะปีนกลับขึ้นไปบนเตียง
เอนตัวลงนอนโดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว
เฮเลนส่งไม้กายสิทธิ์ให้กับแฮร์รี่
“ที่จริงนายควรใช้ไม้ของฉันนะ”
เฮเลนบอก “แต่ฉันคิดว่านายคงไม่ต้องการ”
“ก็รู้นี่” แฮร์รี่พึมพำ “ได้แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะนะรอน”
“อื้อ” รอนพูดและยักไหล่เบาๆ “นึกว่าจะแย่กว่านี้แล้ว
จำนกที่เขาส่งมาจิกฉันได้ไหมล่ะ”
“ฉันยังไม่เลิกคิดเรื่องนั้นหรอกนะ”
เสียงอู้อี้ของเฮอร์ไมโอนี่ดังออกมาจากใต้ผ้าห่มแต่เฮเลนเห็นว่ารอนแอบยิ้มน้อยๆ
กับแฮร์รี่ เมื่อเขาดึงเสื้อนอนสีแดงเข้มออกมาจากเป้
เฮเลนไม่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่จะหายโกรธได้ในชั่วข้ามคืน
ดังนั้นเธอจึงไม่แปลกใจเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยังคงทำสีหน้าโกรธขึ้งและเงียบเฉยในเช้าวันต่อมา
รอนเองก็ท่าทางสงบเสงี่ยมจนผิดธรรมชาติเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ
เพื่อเป็นเครื่องหายแสดงว่าเขายังคงรู้สึกผิดอยู่
อันที่จริงเมื่อกลับมาอยู่ด้วยกันสี่คนอีกครั้ง เฮเลนก็รู้สึกเหมือนไปร่วมงานศพที่มีคนมาน้อยมากๆ
และเธอกับแฮร์รี่แค่สองคนที่ไม่ทำตัวดูโศกเศร้า ยังไงก็ตาม
ช่วงเวลาไม่กี่ครั้งที่เฮอร์ไมโอนี่ได้อยู่กับเฮเลน
มันจะเป็นช่วงเวลาที่เธอจะยอมปริปากพูดหลายๆ เรื่องเลยทีเดียว
การทำลายล็อกเก็ตไปได้อันหนึ่งทำให้ทุกคนรู้สึกดีขึ้น
พวกเขาตั้งต้นถกเถียงกันใหม่ว่าฮอร์ครักซ์อันต่อไปน่าจะอยู่ที่ไหน
แม้ว่าจะเคยคุยเรื่องนี้กันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ตาม
เฮเลนรู้สึกมีความหวังมากขึ้น เธอแน่ใจว่าเมื่อฝ่าฟันอุปสรรคได้ครั้งหนึ่ง
ความสำเร็จครั้งต่อๆ ไปก็ย่อมจะตามมา อาการบึ้งตึงของเฮอร์ไมโอนี่ก็เหมือนกัน
โชคชะตาของพวกเขาดีขึ้นอย่างกะทันหัน หลุดพ้นจากคฤหาสน์สะเทือนขวัญ
เดรโกยังคงปลอดภัยและได้พบกับแฮร์รี่ ไม่มีอะไรดีมากเท่านี้อีกแล้วจริงไหม
ตอนบ่ายแก่ๆ
แฮร์รี่กับรอนแอบออกไปหาต้นแบล็กเบอร์รี่ที่เฮเลนรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางมี
เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ทั้งหมดให้เฮอร์ไมโอนี่ฟังจนจบตั้งแต่ต้นจนถึงเหตุการณ์ที่มาพบเข้ากับแฮร์รี่
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็กำลังเล่าว่าตลอดหลายสัปดาห์นี้เธอได้พบอะไรบ้างในโลกกว้างใหญ่
ถึงอย่างนั้นเฮเลนก็ไม่ลืมบอกเฮอร์ไมโอนี่ในเรื่องคำต้องห้ามและคลื่นวิทยุกระจายเสียงของภาคีที่ได้พบมา
“ชื่อของเขาถูกแช่งเอาไว้เหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่เอามือป้องปาก
ทั้งสองคนนั่งอยู่หน้าเต็นท์พลางชำเลืองมองรอนและแฮร์รี่ที่เดินวุ่นวายอยู่แถวๆ
พุ่มไม้โกร๋นพวกนั้น “มัลฟอยอาจจะโกหกเธอก็ได้นะ”
“ไม่หรอก” เฮเลนตอบ “ไม่ว่าใครก็ตามถ้าเรียกชื่อเขา
คาถาปกป้องทั้งหมดก็จะหมดฤทธิ์ไปเลย ทำให้เกิดคลื่นรบกวนเวทมนตร์หรืออะไรทำนองนั้น
บางทีนั่นอาจจะเป็นวิธีที่พวกนั้นเจอพวกเธอตอนที่อยู่ในตรอกของพวกมักเกิ้ลก็ได้”
“เธอรู้!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “เพราะแค่เราพูดชื่อเขาน่ะเหรอ”
“ใช่” เฮเลนพยักหน้า “เธอต้องยอมยกนิ้วให้เลย
วิธีนี้เยี่ยมยอดมาก คนที่กล้าพูดชื่อของจอมมารก็มีแต่พวกที่ต่อต้านเขาจริงๆ
เท่านั้น อย่างดัมเบิลดอร์อะไรแบบนั้น เดรโกบอกว่าพวกเขาก็เลยเสกให้เป็นคำต้องห้ามไปเลย
แล้วใครที่พูดก็จะถูกตามจับตัวได้ – เป็นวิธีที่จะหาสมาชิกภาคีแบบรวดเร็วและง่ายที่สุด!”
“จะว่าไป”
เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก “พูดถึงดัมเบิลดอร์ เธอได้เห็นเรื่องที่ริต้า
สกีตเตอร์เขียนหรือเปล่า อยู่ที่คฤหาสน์นั่นได้รู้เรื่องอะไรพวกนี้ไหม”
“แน่ล่ะ” เฮเลนรีบตอบ “ถ้าเป็นเวลาอื่นเรื่องนี้ต้องเป็นข่าวดังเปรี้ยงแน่ๆ
ดัมเบิลดอร์เป็นเพื่อนับกรินเดลวัลด์”
“ฉันคิดว่าเพราะเขาอายุแค่สิบเจ็
--- ”
“แต่เขาอายุเท่าเรา” เฮอลนพูด
อะไรบางอย่างทำให้เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบอะไรเธอต่อ
ทั้งสี่คนเข้าเต็นท์เมื่อความมืดเริ่มมาเยือนและแฮร์รี่เป็นคนเฝ้ายามกะแรก
เหือนแฮร์รี่กำลังใช้ความพยายามมากมายในการควบคุมไม้กายสิทธิ์ที่เฮอร์ไมโอนี่คาดว่ามันคือไม้แบล็กทอร์นอย่างงุ่มง่าม
เฮอร์ไมโอนี่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงสองชั้นของเธอ
รอนชำเลืองมองเธออย่างหวาดหวั่นอยู่หลายต่อหลายครั้ง
ก่อนจะล้วงเอาวิทยุไม้ออกมาจากตะกร้าใส่เสบียงของบิลและเริ่มตั้งต้นหมุนหาคลื่น
“นายจะเปิดรายการจับตาพอตเตอร์เหรอ”
เฮเลนพูด มองรอนที่หมุนหาคลื่นไปมา
“รายการอะไรนะ” แฮร์รี่ที่นั่งอยู่หน้าเต็นท์หันกลับเข้ามาถาม
“รายการหนึ่ง” รอนบอก “ที่จะรายงานข่าวจริงๆ
ทุกอย่าง รายการอื่น บิลบอกฉันว่าเป็นรายการของคนที่คุณก็รู้ว่าใครหมดแล้ว
พูดตามที่กระทรวงต้องการอย่างเดียว เซเลสเทียบอกเราตอนที่ไปพักอยู่ที่บ้านของเธอ มันยอดมากเลย
เสียแต่ว่ามันออกอากาศทุกวันไม่ได้เพราะต้องคอยย้ายหนีการบุกจับ
แล้วนายก็ยังต้องมีรหัสผ่านด้วย ถึงจะหาคลื่นเจอ ...ปัญหามันอยู่ตรงนี้ล่ะ
เพราะครั้งสุดท้ายนั่นฉันไม่ได้ฟัง...”
“ครั้งสุดท้ายที่เราฟังคือที่บ้านของเซเลสเทีย”
เฮเลนบอก “แต่ตอนนั้นเรา – ”
“ไม่ ไม่ใช่”
รอนแย้งพลางใช้ไม้กายสิทธิ์เคาะวิทยุเบาๆ “ฉันฟังครั้งสุดท้ายกับบิลที่กระท่อมเปลือกหอย
ตอนนั้นเธอเอาแต่หมกตัวอยู่บนห้องนอนก็เลยไม่รู้”
เขาชำเลืองมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่อีกหลายหน
เธอทำเป็นไม่สนใจราวกับว่ารอนไม่มีตัวตนอยู่เลย รอนเคาและพึมพำอยู่ราวๆ สิบนาที
เฮอร์ไมโอนี่พลิกหน้าหนังสือ
เฮเลนหนาวครั้งที่สามและแฮร์รี่ยังคงฝึกฝนอยู่กับไม้กายสิทธิ์แบล็กทอร์น
ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็ปีนลงมาจากเตียง รอนหยุดเคาะทันที
“ถ้าเธอรำคาญ ฉันก็จะหยุด!” รอนบอกเฮอร์ไมโอนี่อย่างหวาดๆ
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบเขาแต่เดินมายังเฮเลนและแฮร์รี่ที่นั่งอยู่ด้วยกันที่ประตูเต็นท์
“เราต้องคุยกัน” เธอพูด
แฝดมองดูหนังสือที่เธอถือเอาไว้ในมือ
มันคือชีวิตและเรื่องปดมดเท็จของอัลบัส ดัมเบิลดอร์
“เรื่องอะไร” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงหวั่นใจ
“ฉันอยากไปหาเซโนฟิเลียส เลิฟกู๊ด”
“อะไรนะ”
เฮเลนและแฮร์รี่ถามพร้อมกัน
“เซโนฟิเลียส เลิฟกู๊ด พ่อของลูน่า”
เฮอร์ไมโอนี่ย้ำ “ฉันอยากไปคุยกับเขา”
“ทำไมล่ะ” แฮร์รี่ถาม
เฮอร์ไมโอนี่สูดหายใจเข้าลึกๆ
ราวกับกำลังรวบรวมกำลังใจ
“เรื่องตรานั่นที่อยู่ในหนังสือบีเดิลยอดกวีนั่นล่ะ
ดูนี่!”
เธอยื่นหนังสือชีวิตและเรื่องปดมดเท็จของอัลบัส
ดัมเบิลดอร์ เข้ามาตรงหน้าของทั้งสอง
แฮร์รี่ดูไม่เต็มใจที่จะดูมันนักและนั่นทำให้เห็นรูปภาพจดหมายฉบับจริงของดัมเบิลดอร์ที่เขียนถึงกรินเดวัลด์
“ดูที่ลายเซ็นนั่นสิ!”
ทั้งสองทำตามที่เธอบอก
เฮเลนเห็นว่าตรงตัว อ ที่ใช้ในชื่อของอัลบัส
ดัมเบิลดอร์ได้วาดเป็นเครื่องหมายสามเหลี่ยมที่เฮเลนเคยเห็นที่หน้าหลุมศพของใครบางคนที่ก็อดดริกส์โฮลโล่แทน
“เอ่อ – พวกเธอ – ดูอะไร – ”
รอนถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่เฮอร์ไมโอนี่ปิดปากเขาด้วยสายตา
“เจออยู่เรื่อยเลยจริงไหม” เธอพูด “ฉันรู้ว่าวิกเตอร์บอกว่ามันเป็นตราของกรินเดลวัลด์
แต่มันอยู่บนหลุมศพเก่าแก่ที่ก็อดดริกส์โฮลโล่นั่นด้วย
แล้ววันที่บนหินนั่นก่อนที่กรินเดลวัลด์เกิดตั้งนาน! แล้วยังไอ้นี่อีก!
ทีนี้เราจะไปถามดัมเบิลดอร์หรือกรินเดลวัลด์ไม่ได้แล้วว่ามันคืออะไร – ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า
– แต่เราถามคุณเลิฟกู๊ดได้ เขาก็สวมเครื่องหมายนี้มางานแต่งงานเหมือนกัน
ฉันว่ามันต้องมีอะไรสำคัญแน่!”
สองแฝดมองหน้ากัน
ไม่ได้ตอบอะไรออกไป
“ดัมเบิลดอร์ทิ้งนิทานของบีเดิลยอดกวีไว้ให้ฉัน
เขาอาจจะให้เราเจอตรานี่ก็ได้ ใครจะรู้”
“แบบนี้อีกแล้ว!” แฮร์รี่ร้อง “เราพยายามกล่อมตัวเองให้เชื่อว่าดัมเบิลดอร์ทิ้งเครื่องหมายลึกลับเอาไว้ให้
ทิ้งเงื่อนงำเอาไว้ให้ – ”
“แต่อย่างดีลูมิเนเตอร์นี่สุดท้ายก็มีประโยชน์มากเลยไม่ใช่เหรอ”
รอนแทรกขึ้นมา “ฉันว่าเราควรจะไปนะ”
เฮเลนเห็นแฮร์รี่จ้องรอนตาเขียว
เธอทำได้แค่คิดว่าสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่พูดนั้นสมควรหรือไม่
“ดัมเบิลดอร์ทิ้งของไว้ให้พวกเธอเหรอ”
เฮเลนพูดขึ้น เธอเกือบลืมไปเสียสนิท “ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าทำไมรอนถึงมีดีลูมิเนเตอร์ของดัมเบิลดอร์
พวกเธอได้ของพวกนั้นมาจากเขาเหรอ”
“ใช่” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า “เธอเองก็ได้ด้วย
แต่เราไม่ได้หยิบมันมาให้เธอ วันนั้นเราลืมมันไว้ที่งานแต่งงาน”
“มันคืออะไร เฮอร์ไมโอนี่”
“หนังสือวิชาการพยากรณ์” แฮร์รี่บอก
“หนังสือวิชาการพยากรณ์ขั้นสูง เขาฝากฉันเอาไว้ แต่ฉันก็ลืมหยิบมันมา”
เฮเลนสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อหนังสือ
หญิงสาวคลานไปหยิบตะกร้าของบิลและคลานกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะค้นอะไรบางอย่างและหยิบหนังสือเล่มที่สเนปเคยนำมันมาให้เธอออกมาจากตะกร้านั้น
“ใช่เล่มนี้ไหม”
เฮเลนพูดและยกหนังสือขึ้นมาให้ทั้งสามคนเห็นชัดๆ เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่มองหน้ากัน
“ใช่” ทั้งสองประสานเสียง
ก่อนที่แฮร์รี่จะพูดต่อ “เธอเอามันมาได้ยังไง ฉันคิดว่า – ”
“สเนปเอามันมาให้ฉัน”
ประโยคนั้นทำเอาทุกคนเงียบสนิทราวกับว่าชื่อของเซเวอรัส
สเนปเป็นชื่อต้องคำสาปเช่นเดียวกับชื่อของลอร์ดโวลเดอมอร์
ติดตามตอนต่อไป...
เนื่องจากไรท์ถอดตัวเองออกมาจากการประกวด ปั้นหมึกคอนเทส เป็นที่เรียบร้อยแล้ว (ถอดตัวเอง ไม่รอให้ใครมาถอดด้วย 5555) ก็เลยเอามาวางลงใน raw เด็กดี fictionlog และ ธัญวลัย ในรูปแบบที่ไม่ติดเหรียญ อ่านฟรียันจบไปเลยจ้า ถ้าหากนักอ่านท่านใดสะดวกที่จะเข้าไปอ่านและติดตามผลงาน Ori ของไรท์เบลอๆ คนนี้ก็ติดตามได้ทางช่องทางนี้จ้า
ขอขอบพระคุณล่วงหน้างับ ♥
ชื่อเรื่อง : Time reverse ฉีกกฏเวลา ย้อนกลับมารัก
เรื่องราวของสาวน้อยที่เกิดใหม่หลายรอบจนพระเจ้าเหนื่อยใจ รอบนี้ย้อนเวลาให้อีกรอบก็เลยให้จำได้ซะเลยว่าตัวเองทำตัวแบบไหนมาแล้วถึงได้ตายซ้ำตายซาก แล้วมันก็ถึงเวลาแล้วที่จะต้องแก้ไขทุกอย่างและทำให้ทั้งคู่ได้รักกันสักที! เฮ้อ! พระเจ้าก็เหนื่อยเป็น (เอเดน ♥ ของขวัญ)
RAW >> https://www.readawrite.com/a/b73379daf113540832d8649bb4c89fd2
Dek - D >> https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=2280680
Thanwalai >> https://www.tunwalai.com/v2/story/603542
Fiction log >> https://fictionlog.co/b/61ba150b3e481a001ccc3414
และ
ชื่อเรื่อง : Protective H! ภารกิจลับ ฉบับยัยตัวร้าย
เรื่องของเจ้าเด็กอวดดีที่วันๆ เอาแต่คิดว่าตัวเองอยากจะได้อิสระในชีวิต จนลืมไปว่าก็ต้องใช้ชีวิตให้มันปลอดภัยด้วย ทำให้พ่อแม่ต้องหาบอดี้การ์ดส่วนตัวมาให้ แต่ไม่ได้หามาให้แบบให้รู้นะ บอดี้การ์ดนอกเครื่องแบบไปอีก! ทำไมต้องทำตัวให้มันมีปัญหามากขนาดนั้นด้วยนะ! (เฮอร์วิน ♥ วัตสัน)
RAW >> https://www.readawrite.com/a/4b182a370f1a804e0984381bbf124cc5
Dek - D >> https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=2280855
Thanwalai >> https://www.tunwalai.com/v2/story/610542?rc=2
Fiction log >> https://fictionlog.co/b/61b72c4af17a2b001d610d2a
ปล. ช่วงนี้จะขายนิยายเก่งหน่อย อดทนนิดนึงนะคะ 5555555555555555555555
ความคิดเห็น