คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : บทที่ 13 : นักต้อน
บทที่ 13 : นักต้อน
ร่างบางปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งที่หมู่บ้านเงียบสงบแห่งหนึ่ง
ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตมองแผ่นหลังของรอนที่สั่นน้อยๆ ราวกับเขากำลังตกใจ
ฝนที่กำลังตกปรอยลงมาทำให้เฮเลนรู้สึกหนาวจนขากรรไกรสั่นกึกกัก
"รอน" เฮเลนกระซิบ "รอน
วีสลีย์"
ร่างตรงหน้าสะดุ้งเฮือก
หันควับมามองใบหน้าของเธอในทันที รอนดูโทรมลงมาก หนวดเคราขึ้นครึ้มจนแปลกตา
แววตาของรอนฉายแววรู้สึกผิดและเศร้าโศกอย่างน่าสงสาร
เฮเลนดึงแขนของเขาเข้าไปในร้านแห่งหนึ่งที่ยังเปิดไฟอยู่ต่างจากบ้านหลังอื่นๆ
ที่ไม่มีแม้กระทั่งแสงไฟลอดออกมาจากบานหน้าต่างที่ถูกปิดเอาไว้เลย
ทั้งสองคนนั่งลงตรงบาร์และสั่งโกโก้ร้อนสองแก้วเพื่อดื่มในระหว่างคุยกัน
สีหน้าของรอนดูไม่สู้ดีนัก
เฮเลนปัดผมหน้าลงมาปิดรอยแผลเป็นบนหน้าผากทันทีและพยายามทำท่าทางไม่ให้ดูน่าสงสัยเพื่อไม่ให้ถูกจับตามอง
"ฉัน" เขาพูด "ฉันทะเลาะกับแฮร์รี่"
"ฉันได้ยินหมดแล้วล่ะ" เฮเลนตอบ
รับโกโก้ร้อนมาจากคนขาย เธอวางแก้วโกโก้ลงบนโต๊ะและหันไปหารอน
"ที่เธอพูดในเต็นท์ตอนนั้นน่ะ"
"ได้ยินด้วยเหรอ" รอนพูดเสียงอ่อน
ดวงตาสีฟ้าฉายแววรู้สึกผิดและมีน้ำตาคลออยู่เล็กน้อย
"ฉันรู้สึกเหมือนอะไรก็น่าโมโหไปหมด อาหารก็ไม่พอกิน ฉันคิดถึงแม่
แล้วยังครอบครัวที่เหลือของฉันอีก ฉันเครียดจนลืมไปว่าแฮร์รี่เองก็ต้องเป็นห่วงเธอที่คฤหาสน์มัลฟอยเหมือนกัน"
รอนก้มหน้าฟุบลงบนโต๊ะ เฮเลนไม่พูดอะไรต่อ
ทำแค่เพียงดื่มโกโก้ร้อนเงียบๆ พร้อมบรรยากาศชื้นแฉะและฝนโปรยกระหน่ำ
ความรู้สึกเป็นห่วงเดรโกฉายวาบเข้ามาในใจ เฮเลนพยายามไม่นึกภาพเดรโกว่าจะถูกลงโทษอย่างไรบ้างแต่เธอมั่นใจว่าเบลาทริกซ์คงไม่ยอมบอกโวลเดอมอร์แน่
เพราะถ้าหากหล่อนบอกนั่นหมายความว่าหล่อนจะถูกเขาลงโทษด้วย
ดังนั้นบางทีนาร์ซิสซาอาจจะช่วยไม่ให้เขาต้องเจ็บตัวได้
"แล้วเป็นยังไงบ้าง"
เฮเลนถามแหวกความเงียบ หรี่เสียงลงให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะตอนนี้เธอระแวงไปหมดว่าคนที่นั่งกันอยู่โดยรอบอาจจะเป็นผู้เสพความตายก็ได้
"ฮอร์ครักซ์ที่พวกเธอได้มาน่ะ"
"เราทำลายมันไม่ได้เลย"
รอนตอบเสียงอู้อี้ ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากการฟุบ
"เราพยายามใช้คาถาหลายบทแล้วแต่มันไม่ถูกทำลาย เฮอร์ไมโอนี่ก็เลยให้เราสลับกันสวมเอาไว้"
รอนเว้นระยะแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพื่อคลายความกลุ้มใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเฮเลน
"ทุกครั้งที่ฉันสวมล็อกเก็ตนั่น
ฉันจะโมโหแล้วก็หงุดหงิด" รอนพึมพำ "โกรธอยู่ตลอดเวลา
ฉันรู้สึกว่าฉันอยากไปหาแม่ หาน้อง เฟร็ด จอร์จแล้วก็ครอบครัวของฉัน
จนลืมไปหมดแล้วว่าฉันสัญญาเอาไว้ว่าฉันจะไปกับแฮร์รี่"
"ไม่เป็นไรรอน" เฮเลนพูดเสียงแผ่ว
ดวงตากลมกวาดมองไปรอบร้าน "ฉันว่าแฮร์รี่จะต้องไม่โกรธ
แล้วเขาก็จะต้องเข้าใจนายแน่ ไม่ต้องห่วง"
"แต่ฉันมันน่ารังเกียจที่พูดแบบนั้น"
รอนพูดเหมือนกำลังเพ้อ "ฉันมัน..."
"ดื่มซะ!" เฮเลนขัด หยิบแก้วโกโก้ที่เคยวางอยู่ด้านหน้ายื่นใส่รอน "ดื่มซะ สงบสติอารมณ์ลงก่อนแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีว่าเราจะทำยังไงต่อไป"
รอนรับแก้วโกโก้ร้อนนั้นเอาไว้
เขานั่งมองมันอยู่หลายนาทีกว่าจะยกขึ้นดื่ม
เฮเลนคิดว่าบางทีรอนอาจจะกำลังนึกถึงสิ่งที่เขาทำลงไปและรู้สึกผิดเอามากๆ เธอขอให้ความร้อนของโกโก้ช่วยละลายความเยือกเย็นที่เกิดจากล็อกเก็ตฮอร์ครักซ์ตัวร้ายนั่นลงไปจากใจรอนได้โดยเร็ว
"ให้ตายสิ!"
เสียงประตูเปิดปังพร้อมกับร้านของชายสามคนเดินเข้ามาในร้าน
เฮเลนยกหมวกเสื้อคลุมของนาร์ซิสซาขึ้นมาสวมและก้มหน้าก้มตาดื่มโกโก้ต่อไป
ถึงเธอจะไม่ได้มีใบหน้าที่ติดประกาศอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตแต่ว่าใบหน้าของเธอก็คล้ายกับแฮร์รี่มาก
ถ้าเกิดว่าเป็นพวกมันก็อาจจะสงสัยแล้วก็คงจะโดนจับกลับไปที่คฤหาสน์ มัลฟอยอีก
มันจะทำให้แผนที่เดรโกสร้างขึ้นมาพังไม่เป็นท่า
"วันนี้ไม่เจอเหยื่อเลยสักตัว!"
ชายสวมหมวกคนแรกพูด เขานั่งลงข้างๆ กับรอนด้วยท่าทางหัวเสีย
"เพราะไอ้เจ้าเฟนเรีย เกรย์แบ็คนั่นแน่! นี่ ป้า
เอาเหล้ารัมมาขวดซิ!!"
"นายก็ใจเย็นๆ หน่อยสิ"
ชายที่ไว้เครายาวพูดขึ้นตาม เขานั่งลงข้างๆ กับชายคนแรกอย่างใจเย็น
"เงินของเราก็เหลือให้อยู่ได้อีกตั้งอาทิตย์
ไม่จำเป็นต้องซีเรียสมากก็ได้น่า"
"จะไม่ให้ซีเรียสได้ยังไง!"
ชายคนแรกตะโกนเสียงดังอีกครั้งหลังจากชายคนที่สามนั่งลงตามมา
"ถ้าเกิดไอ้มนุษย์หมาป่าสกปรกนั่นจัดการพวกเลือดสีโคลนจนหมด
เราจะไปเอาเงินที่ไหนใช้"
"พวกเลือดสีโคลนไม่หมดไปง่ายๆ หรอก"
ชายคนที่สามกล่าว "ยังมีเด็กรุ่นๆ ที่หนีออกมาจากฮอกวอตส์อีกเพียบ
ไหนจะยังพ่อแม่ของพวกมันบางคนที่เกิดจากมักเกิ้ลอีกล่ะ
ยังมีเวลาให้เราหากินอีกยาวๆ เลย"
"แกไม่คิดเหรอว่าสักวันพวกมันจะหมดไป!"
ชายคนแรกตะโกน กระดกเหล้าที่คนขายนำมาให้ดังอึกใหญ่ๆ ก่อนจะพูดต่อ "ถึงนี่จะเพิ่งเริ่ม
แต่เราก็ต้องรีบเก็บสะสมเงินให้เยอะๆ เอาไว้นะ"
"จอมมารไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก"
ชายคนที่สามกล่าวเสียงเยือกเย็นจนเฮเลนกลืนโกโก้ลงคออย่างยากลำบาก
"เพราะยังไงพวกเลือดสีโคลนก็จะยังไม่หมดไปง่ายๆ
โดยเฉพาะยิ่งมีพวกเลือดผสมมากขึ้นเท่าไหร่ โอกาสที่จะมีเด็กเกิดเป็นสควิปและกลายเป็นพวกเลือดสีโคลนได้อีกมากมาย"
เฮเลนเอนตัวไปพิงรอน
มือยังกุมแก้วโกโก้เอาไว้แน่น เหลือบมองใบหน้าเขาที่ซีดเผือด
กัดริมฝีปากอย่างแรงจนห้อเลือด
"น่ารักเกียจมาก" รอนกระซิบ
"ไปจากที่นี่เถอะ" เฮเลนกระซิบตอบ
"เราไม่ควรอยู่นานนัก"
"แต่ฉันเป็นเลือดบริสุทธิ์"
รอนพูดลอดไรฟัน "จับฉันไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก"
"แต่นายควรนอนป่วยเป็นโรคจุดกระจายอยู่ที่บ้านโพรงกระต่ายนะรอน"
เฮเลนกระซิบเสียงแข็ง "แล้วฉันก็เพิ่งหนีออกมาจากคฤหาสน์มัลฟอย
นายไม่คิดหน่อยเหรอว่าพวกมันจะจับฉันกลับไป"
"มันก็ถูก
แต่เราจะเดินออกนอกร้านให้เกิดพิรุธทำไมไม่ทราบ" รอนแยกเขี้ยว
"ทำไมเราไม่รออยู่จนกว่าพวกมันจะออกไปล่ะ"
"ระหว่างนั่งรอจนมันจับได้ กับ
เดินออกไปหาที่ซ่อนที่อื่น" เฮเลนบอก "นายจะเลือกอะไร"
รอนพ่นลมหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง ในขณะที่เขาวางแก้วโกโก้ลงบนโต๊ะพร้อมกับเฮเลนและกำลังจะลุกขึ้นยืนนั้นขวดเหล้ารัมก็เหวี่ยงผ่านหน้ารอนเฉี่ยวปากแก้วโกโก้มาวางลงตรงหน้าของทั้งคู่
เฮเลนสะดุ้งเฮือกมองเจ้าของมือหยาบหนานั้นด้วยสายตาตระหนกแต่ว่าพยายามเก็บอาการเอาไว้
มือเล็กจับแขนรอนเอาไว้แน่นส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็รีบปัดผมลงมาปรกหน้าให้มากขึ้นกว่าเดิม
"พวกแกนี่หน้าไม่คุ้นเลยนะ"
ชายคนแรกที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ดวงตาลอยๆ
ราวกับกำลังเมาหันหน้ามาถามทั้งคู่
เฮเลนซุกหน้าลงบนบ่าของรอนจึงไม่เห็นว่ารอนกำลังทำหน้าแบบไหน
"ไม่ใช่คนในหมู่บ้านนี้ใช่ไหม"
"ปะ เปล่านี่ครับ" รอนตอบ
เสียงหัวเราะแหะๆ ดังตามมา "เราก็อยู่ที่นี่นั่นล่ะครับ
แค่ไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน"
"งั้นเหรอ" เสียงเดิมตอบกลับมา
"งั้นมาร่วมทีมกับเราไหมล่ะ"
"ร่วมทีม" รอนทวนคำ
"ทีมอะไรครับ"
"ก็นักต้อนยังไงเล่า!"
เขาตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "เราสามคนน่ะ หาเงินกันได้ครั้งละมากๆ
ด้วยการจับพวกเลือดสีโคลนไปส่งให้กระทรวงแล้วก็จะได้รางวัลนำจับยังไงล่ะ"
"แกก็พูดไป!" เสียงของชายมีเคราดังขึ้นบ้าง
"เราก็ไม่ได้เงินเยอะขนาดนั้นหรอก พอแบ่งกันแล้วมันก็ได้แค่นิดหน่อยเท่านั้นแหละนะ"
"แต่ว่า" เสียงเย็นๆ ของชายคนที่สามดังตามขึ้นมา
"ถ้าเราจับตัวผู้เกี่ยวข้องกับแฮร์รี่
พอตเตอร์ได้ มันก็จะได้เงินมากโขเลยทีเดียว"
เสียงหัวเราะชวนขนลุกของเขาดังตามขึ้นมา
เฮเลนกำแขนเสื้อรอนแรงขึ้นและกระตุกเบาๆ เพราะไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้นานกว่านี้แล้ว
นอกจากนั้นสิ่งที่ทั้งสามคนนั่นพูดถึงผู้เกี่ยวของกับแฮร์รี่ พอตเตอร์มันก็คือ
ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าพวกมันนั่นแหละ!
"งะ งั้นเหรอครับ"
รอนพูดน้ำเสียงติดขัดเล็กน้อย
"แต่ว่าเราสองคนคงไม่มีเวลาไปจับตามองพวกลูกมักเกิ้ลหรอกครับ"
"นั่นแฟนแกแหรอ"
เสียงชายคนแรกพูดอีกรอบ "เป็นเลือดสีโคลนหรือเปล่า ไหนบอกชื่อแซ่มาซิ!"
เฮเลนสะดุ้งเฮือกจับแขนเสื้อของรอนแน่นขึ้นจนมันยับยู่ยี่ไปแล้ว
เขายักไหล่เบาๆ เพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้น เฮเลนค่อยๆ
ดึงหมวกเสื้อคลุมออกและใช้จังหวะนั้นปัดผมหน้าลงมาปิดรอยแผลเป็นบนหน้าผากและเงยหน้าขึ้นมองชายสามคนที่บอกว่าตัวเองเป็นนักต้อนที่จับพวกลูกมันเกิ้ลไปส่งให้กับกระทรวง
"ฉันชื่อ" เฮเลนพูด
"ฉันชื่อแอนเจลิน่า จอห์นสัน"
"ตรวจในใบรายชื่อทีเดรก!" ชายคนแรกตะโกนสั่งเพื่อนของเขา
ชายคนที่สองให้ตรวจสอบกับกระดาษแข็งที่กระเป๋าที่เขาเอามาด้วย
"มีนามสกุลจอห์นสันไหม!"
"ไม่มีครับ" เดรกพูด เฮเลนกลอกตาไปมาเล็กน้อยและหงุดหงิดที่ตาลุงเครายาวคนนี้ชื่อเดรกเพราะมันพ้องเสียงกับคำว่าเดรโก
อีกอย่างตาลุงคนนี้หน้าตาเหมือนแพะไม่มีความหล่อเลยสักนิด
แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาคิดเรื่องนั้นเสียหน่อย!
"พวกแกไม่ใช่เลือดสีโคลนสินะ"
ชายคนแรกพูดอีกรอบ "แล้วแกล่ะ!"
"ฉันชื่อ..." รอนลากเสียง "แสตน! แสตน ชันไพก์"
"แกนี่เองเหรอ!" ชายคนเดิมพูด
"ไอ้ปัญญาอ่อนที่บอกว่าเป็นหนึ่งในพวกเราน่ะ"
"เอ้อ เออใช่!" รอนตอบอย่างเนียนๆ
เฮเลนถอนหายใจเล็กน้อยและพยายามไม่ให้ผมที่ปรกหน้าเปิดออกจนเห็นรอยแผล "งั้นผมขอตัวก่อนนะ แฟนผมเขาดูง่วงๆ แล้วล่ะ"
รอนเสแสร้งทำเป็นโบกมือลาทั้งสามคนอย่างยินดีและก้าวเร็วๆ ออกไปนอกร้าน แค่เพียงปลายเท้าพ้นออกมานอกร้านเท่านั้นความรู้สึกอึดอัดก็มลายหายไป เฮเลนและรอนพ่นลมหายใจออกมาจากปากเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก
"น่าจะปลอดภัยแล้ว" เฮเลนกระซิบ
ทั้งสองเดินออกมาตามถนนที่เต็มไปด้วยดินโคลนท่ามกลางความมืดไร้ซึ่งแสงไฟริมทาง
"นายพกไม้กายสิทธิ์มาด้วยหรือเปล่า"
"ก็ต้องเอามาอยู่แล้ว ลูมอส"
รอนจุดไฟที่ไม้กายสิทธิ์ของตนเองแล้วชูขึ้นเพื่อให้มองเห็นทางท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องให้เห็นเพียงแค่เงารางๆ
ของบ้านแต่ละหลังเท่านั้น "ถ้าไม่เอาไม้กายสิทธิ์มาด้วยจะหายตัวได้ไง
ไม่ได้หายตัวแบบติดตามสักหน่อย"
"ฉันรู้แล้ว แค่ถามให้มั่นใจเฉยๆ"
เฮเลนบอกเสียงขุ่น "ต่อไปเราก็หาบ้านสักหลังเข้าไปพักกันเถอะ
นายคงไม่ยอมนอนหนาวอยู่ข้างนอกนี่ใช่ไหม"
"แน่ล่ะสิ" รอนว่า เขากวาดตามองไปรอบๆ
ด้วยสายตาหวั่นๆ "แต่เราจะไปที่ไหน ดูบ้านพวกนี้สิ"
รอนชี้ไม้กายสิทธิ์ไปตามบ้านเรือนแต่ละหลังที่ดูเหมือนบ้านร้างไม่มีผิด
เฮเลนกวาดตามองไปยังบ้านที่เหมือนกับบ้านร้างพวกนั้นพลางใช้หัวคิด
ไม่นึกเลยว่าโวลเดอมอร์จะทำให้ผู้วิเศษมากมายกลัวได้มากขนาดนี้
"โวล..."
เฮเลนเอื้อมมือไปปิดปากของรอนทันควัน
"อย่าพูด!" เฮเลนแยกเขี้ยว มองหน้ารอนด้วยสายตาตกใจสุดขีด
"อย่าพูดชื่อเขาเชียวนะ! ชื่อนั่นมันถูกสาป"
รอนขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่จากนั้นก็พยักหน้าเข้าอกเข้าใจเฮเลนจึงยอมปล่อยมือออกจากปากของเขาและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ถ้าเกิดว่าปิดปากของรอนไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ
คงจะถูกผู้เสพความตายวิ่งพุ่งเข้าใส่แล้วจับตัวไปแน่ๆ
"เดรโกบอกว่าชื่อของคนที่คุณก็รู้ว่าใครน่ะถูกลงคาถาเอาไว้"
เฮเลนบอกรอน "เขาบอกอีกว่ามันจะทำให้พวกเขาตามหาสมาชิกภาคีที่เหลือได้ง่ายขึ้น
นายไม่ได้ข่าวของคิงสลีย์หรือไง เขาเกือบหนีไม่รอดแล้วตอนอยู่ในกระทรวง"
"จริงเหรอ!" รอนอุทาน ดวงตาเบิกโพลงอย่างตกอกตกใจ
"ดีนะที่ตอนนั้นฉันรู้สึกกลัวขึ้นมา ตอนที่หนีออกมาจากกระทรวงน่ะ
ก็เลยบอกให้แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ให้พูดชื่อเขา นั่นทำให้เรารอด!"
"นายควรหวังว่าตอนนี้สองคนนั้นจะยังไม่พูดล่ะนะ"
เฮเลนบอก
ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ ตามเส้นทางในหมู่บ้าน
ดวงตาทั้งสองคู่กวาดมองไปที่บ้านทุกหลังที่ปิดไฟอย่างเงียบเชียบ
ไม่มีแม้กระทั่งเสียงของวิทยุหรือว่าเสียงพูดคุยกันเลยแม้แต่นิดเดียว
เฮเลนเดาว่าบางทีตอนนี้อาจจะเป็นเวลาดึกมากแล้วพวกเขาอาจจะนอนหลับกันไปหมดแล้วก็ได้หรืออาจจะเพราะฝนที่ตกหนักคงทำให้ทุกคนนอนกันก่อนเวลา
"รอน" เฮเลนกระตุกแขนเสื้อรอน
"ดูนั่นสิ ดูนั่น บ้านหลังนั้นเปิดไฟอยู่"
เฮเลนชี้ไปยังบ้านหลังสุดท้ายของซอย
บ้านหลังนั้นมีแสงไฟสีส้มสาดออกมาผ่านช่องหน้าต่างและร่องระหว่างรอยม่าน
รอนมีสีหน้าดูดีขึ้นกว่าเดิม เหมือนคนที่เห็นแสงแห่งความหวัง
"ไปดูกันเถอะเฮเลน" รอนว่า เดินตรงเข้าไปที่บ้านหลังนั้นทันทีและไม่ลืมที่จะดับไฟที่ปลายไม้กายสิทธิ์ด้วย
ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
มีเสียงวิทยุดังออกมาเบาๆ และเสียงพูดคุยของคนสองสามคนดังอยู่ภายใน
เฮเลนสบตากับรอนอยู่ชั่วครู่ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูหน้าบ้านสองสามครั้ง
เสียงพูดคุยเงียบลงทันที
"ขอโทษครับ" รอนพูด
"ขอเราเข้าไปข้างในหน่อยได้ไหมครับ"
ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาเลย
"ข้างนอกนี่มันหนาว" เฮเลนตะโกนบ้าง
"แล้วเราก็หิวมากด้วย ได้โปรดช่วยเราสองคนหน่อยนะคะ"
ยังคงไม่มีใครตอบกลับมา
เสียงวิทยุเงียบลงอย่างฉับพลันพร้อมกับเสียงสวบสาบที่ดังขึ้นทางด้านหลัง
เสียงฝีเท้าที่ย่ำลงบนโคลนเฉอะแฉะทำให้เฮเลนสะดุ้งสุดตัว
มือเล็กกระตุกแขนเสื้อรอนแรงๆ ในทันทีเพื่อให้เขารู้สึกถึงเสียงฝีเท้าเหล่านั้น
ฟังดูแล้วเจ้าของเสียงฝีเท้าไม่น่ามีต่ำกว่าสามคน
"เคาะต่อไปรอน" เฮเลนกระซิบ พลางเหลือบไปมองเงาร่างที่กำลังดินเข้ามาใกล้บ้าน
เงาดำๆ สามร่างนั้นเดินแยกกันออกเป็นสองทางและมีอีกคนหนึ่งอยู่ตรงกลาง
ดูเหมือนว่าจะเป็นสามคนที่พวกเขาเจอในร้านนั้น และเหมือนว่าพวกมันจะไม่เชื่อในสิ่งที่เฮเลนและรอนบอกไปเลยแม้แต่นิดเดียว
ร่างบางกระชับมือที่จับอยู่บนเสื้อของรอนแน่นขึ้น
มือขวาล้วงไปดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุมช้าๆ
"นับสามนะ" รอนกระซิบ เขาหยุดตะโกนและเคาะประตูนั้นแล้วกระชับไม้กายสิทธิ์เอาไว้มั่น
"หนึ่ง... สอง... สาม!"
"สตูเปฟาย!" รอนกับเฮเลนหันหลังกลับและตะโกนออกมาพร้อมกัน
ลำแสงสีเงินพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์พุ่งเข้าใส่ร่างของชายคนที่เดินตรงเข้ามาทันทีจนเขากระเด็นออกไปอีกทาง
"มีอีกสองคนแยกกันเป็นสองทาง"
เฮเลนกระซิบบอก "เราต้องวิ่งแยกกันไป"
"แล้ววิ่งวนมาเจอกันที่นี่ก็แล้วกัน"
เฮเลนพยักหน้า
ทั้งสองวิ่งพุ่งออกไปตรงกลางและแยกกันตรงทางเลี้ยวเข้าซอยอื่นๆ ของหมู่บ้าน
ร่างบางได้ยินเสียงของชายอีกสองคนตะโกนไล่หลังมาและดูเหมือนว่าพวกมันจะแยกกันออกวิ่งตามเช่นกัน
สองขาเล็กๆ พยายามวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ มือกำไม้กายสิทธิ์เอาไว้แน่นและประมวลทุกคาถาที่จะสามารถใช้ได้ในตอนนี้
"อินคาเซอรัส!" เฮเลนตะโกน
ชี้ไม้กายสิทธิ์ใส่คนที่กำลังวิ่งตามมา
เชือกเส้นหนาพุ่งออกจากปลายไม้กายสิทธิ์เข้าใส่ร่างนั้นทันที
แต่ดูเหมือนมันจะถูกปัดทิ้งได้ก่อนที่เชือกจะถูกตัวเขาเสียอีก
ร่างบงวิ่งซอกแซกลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยทุกเส้นที่สามารถแทรกตัวเข้าไปได้แต่ก็ไม่วายที่ชายไว้เคราที่ชื่อว่าเดรก
(เธอเห็นตอนที่แสงจากการปัดคาถาส่องพาดไปบนหน้าเขา) จะวิ่งตามมาได้ทัน
ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ
และพยายามคิดหาทางให้ตัวเองหลุดพ้นจากเขาไปได้
จนในที่สุดเฮเลนก็วิ่งเข้ามาถึงทางแยกประจันหน้าเข้ากับรอนจนได้
"รอน!" เฮเลนตะโกน
"เอ็กซ์เปลอิอาร์มัส!"
แสงพุ่งจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเฮเลนพุ่งเข้าใส่ร่างของคนที่วิ่งตามรอนมาทันที
ไม้กายสิทธิ์กระเด็นออกจากมือของเขาบินมาทางเฮเลนพร้อมกับร่างของเขาที่กระดอนออกไปไกลลิบ
"ริกตัสแซมปร้า!" รอนตะโกนเสียงดังและแสงสีแดงก็พุ่งออกมาผ่านเฮเลนเฉียดไปเพียงไม่ที่เซนติเมตรเท่านั้น
มันคงจะพุ่งเข้าใส่ร่างของนักต้อนที่ชื่อเดรกเข้าอย่างจังและคงทำให้เขากระเด็นไปกระแทกกับกำแพงบ้านสักหลังแถวนั้น
เฮเลนคิดว่าเขาอาจจะสลบไปแล้วแน่
"รอดสักที" รอนบอก พ่นลมหายใจออกมา
"แล้วเอาไงต่อ"
"กลับไปที่บ้านนั่นอีกรอบ" เฮเลนว่า
"บางทีตอนนี้เขาอาจจะต้อนรับเราแล้วก็ได้"
รอนพยักหน้า
เฮเลนยื่นไม้กายสิทธิ์เอาไปไว้ให้เขาเก็บเอาไว้ก่อนที่ทั้งสองจะเดินกลับไปยังบ้านหลังที่เพิ่งจะวิ่งออกมาเมื่อสักครู่
เฮเลนคิดว่าที่เขาไม่ยอมเปิดให้เพราะบางทีคนพวกนั้นอาจจะคิดว่าเธอกับรอนเป็นพวกเดียวกับนักต้อนพวกนั้นก็เป็นได้
ดังนั้นถ้าหากตอนนี้ทั้งสองคนกลับไปที่นั่นบางทีครอบครัวนั้นอาจจะต้อนรับทั้งคู่แล้วก็ได้
"ดูนั่น!"
เฮเลนตะโกนเมื่อทั้งสองคนเดินมาจนถึงหน้าบ้านหลังนั้นอีกครั้ง
ประตูหน้าบ้านนั้นแง้มออก มีใบหน้าของเด็กคนหนึ่งโผล่ออกมา
"พวกเขาออกมาแล้ว"
เฮเลนและรอนวิ่งข้ามร่างสลบเหมือดของนักต้อนขี้เมาที่ดื่มเหล้ารัมเข้าไปตอนแรกโดยไม่ลืมที่จะจับเขามัดไว้ด้วยคาถาจนเรียบร้อยแล้วจึงวิ่งเข้าไปที่ประตู
เด็กชายที่แง้มประตูอยู่นั้นมองใบหน้าของทั้งสองคนสลับกันไปมาเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูออกให้กว้างขึ้นเพื่อต้อนรับให้เฮเลนและรอนเข้าไป
"ขอโทษที่ไม่ได้เปิดประตูให้ตั้งแต่แรก"
ร่างของหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งโผล่ออกมาจากมุมมืดของบ้าน "ที่นี่มีเด็กๆ
มาหลบซ่อนอยู่เต็มไปหมด ฉันกลัวว่าพวกเขาจะถูกจับไป"
"ถูกจับ" เฮเลนทวนคำพลางชำเลืองมองไปยังเด็กชายที่ดันประตูปิดและลงกลอน
"เด็กพวกนี้..."
"พวกเขาเป็นเด็กที่เกิดจากมักเกิ้ล"
เธอบอก "ฉันพาพวกเขามาอยู่ที่นี่เพราะพ่อแม่ของเขาบางคนถูกฆ่าไปแล้ว"
"ถูกฆ่า" รอนตะลึง
"โดยพวกนั้นเหรอครับ"
"ใช่" เธอหลุบตาลงมองเด็กหญิงอีกคนที่วิ่งเข้ามาหา
"ฉันชื่อเซเลสเทีย เบนนอน เป็นเลือดผสมแล้วก็ทำงานอยู่ที่กระทรวงเวทมนตร์ แล้วพวกเธอคือ..."
"ผมระ..." เฮเลนกระชากแขนเสื้อเขา
"ผมแสตน! แสตน ชันไพก์ครับ"
"แล้วเธอล่ะ" เซเลสเทียหันมาถามเฮเลน
"แอนเจลิน่า" เฮเลนตอบ
ยกมือขึ้นมาปัดผมให้ปรกลงบนหน้าผาก "แอนเจลิน่า จอห์นสัน"
ติดตามตอนต่อไป...
เนื่องจากไรท์ถอดตัวเองออกมาจากการประกวด ปั้นหมึกคอนเทส เป็นที่เรียบร้อยแล้ว (ถอดตัวเอง ไม่รอให้ใครมาถอดด้วย 5555) ก็เลยเอามาวางลงใน raw เด็กดี fictionlog และ ธัญวลัย ในรูปแบบที่ไม่ติดเหรียญ อ่านฟรียันจบไปเลยจ้า ถ้าหากนักอ่านท่านใดสะดวกที่จะเข้าไปอ่านและติดตามผลงาน Ori ของไรท์เบลอๆ คนนี้ก็ติดตามได้ทางช่องทางนี้จ้า
ขอขอบพระคุณล่วงหน้างับ ♥
ชื่อเรื่อง : Time reverse ฉีกกฏเวลา ย้อนกลับมารัก
เรื่องราวของสาวน้อยที่เกิดใหม่หลายรอบจนพระเจ้าเหนื่อยใจ รอบนี้ย้อนเวลาให้อีกรอบก็เลยให้จำได้ซะเลยว่าตัวเองทำตัวแบบไหนมาแล้วถึงได้ตายซ้ำตายซาก แล้วมันก็ถึงเวลาแล้วที่จะต้องแก้ไขทุกอย่างและทำให้ทั้งคู่ได้รักกันสักที! เฮ้อ! พระเจ้าก็เหนื่อยเป็น (เอเดน ♥ ของขวัญ)
RAW >> https://www.readawrite.com/a/b73379daf113540832d8649bb4c89fd2
Dek - D >> https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=2280680
Thanwalai >> https://www.tunwalai.com/v2/story/603542
Fiction log >> https://fictionlog.co/b/61ba150b3e481a001ccc3414
และ
ชื่อเรื่อง : Protective H! ภารกิจลับ ฉบับยัยตัวร้าย
เรื่องของเจ้าเด็กอวดดีที่วันๆ เอาแต่คิดว่าตัวเองอยากจะได้อิสระในชีวิต จนลืมไปว่าก็ต้องใช้ชีวิตให้มันปลอดภัยด้วย ทำให้พ่อแม่ต้องหาบอดี้การ์ดส่วนตัวมาให้ แต่ไม่ได้หามาให้แบบให้รู้นะ บอดี้การ์ดนอกเครื่องแบบไปอีก! ทำไมต้องทำตัวให้มันมีปัญหามากขนาดนั้นด้วยนะ! (เฮอร์วิน ♥ วัตสัน)
RAW >> https://www.readawrite.com/a/4b182a370f1a804e0984381bbf124cc5
Dek - D >> https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=2280855
Thanwalai >> https://www.tunwalai.com/v2/story/610542?rc=2
Fiction log >> https://fictionlog.co/b/61b72c4af17a2b001d610d2a
ปล. ช่วงนี้จะขายนิยายเก่งหน่อย อดทนนิดนึงนะคะ 5555555555555555555555
ความคิดเห็น