คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : บทที่ 12 : หลบหนี [แก้ไขเพิ่มตอบคำถาม]
บทที่ 12 : หลบหนี
พวกผู้เสพความตายตรวจค้นบ้านด้านบนได้นาน
พวกเขาก็เดินลงมายังชั้นล่าง มายังห้องที่เฮเลนนั่งอยู่
หญิงสาวยังคงเหม่อมองพวกมักเกิ้ลที่เดินอยู่ด้านนอก
เสียงหัวเราะเฮฮาของพวกเขายังคงดังก้องอยู่ในหู ถึงเวลานั้นจะไม่ได้มีเดรโกรวมอยู่ด้วย
แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดที่เคยมีมา
คงไม่มีใครที่ไหนต้องการให้สิ่งที่เรียกว่า ครอบครัว หายไปตลอดกาลหรอก
เฮเลนไม่ต้องการอยู่รวมกับพวกผู้เสพความตาย
เธอเดินหลบเดรโกออกาจากห้อง ความรู้สึกดิ่งลงเรื่อยๆ โดยเฉพาะเมื่อเดินลงมาถึงห้องที่พวกเขาเคยนั่งทานอาหารร่วมกัน
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะตอนที่เฟร็ดกับจอร์จทำบัตเตอร์เบียร์หกทั่วห้องจนนางวีสลีย์โกรธไล่พวกเขาขึ้นไปนอน
เพียงแค่คำว่า คิดถึง คงไม่พอสำหรับช่วงเวลานี้ อยากกลับไปหัวเราะ
อยากกลับไปยิ้มทั้งๆ ที่มันอาจจะไม่เหลือโอกาสแบบนั้นอีกแล้ว
“เจออะไรบ้างไหม”
เดรโกถามขึ้น เหมือนว่าเขาจะปล่อยผู้เสพความตายอีกคนค้นห้องด้านบนอยู่
“พวกเธอฉลองคริสมาสต์กันที่นี่ใช่ไหม”
“ใช่”
เฮเลนพยักหน้าเบาๆ มองดูโต๊ะที่มีถ้วยซุปถูกวางทิ้งไว้ด้วยความรู้สึกหน่วงในหัวใจ
“คงไม่มีโอกาสแบบนั้นอีกแล้วล่ะมั้ง”
เดรโกไม่ตอบอะไร
เขาเดินว่อนไปมารอบห้องและแอบไปชะโงกดูที่ห้องครัวเก่าๆ
ที่มีตู้นอนของครีเชอร์อยู่ที่นั่น เฮเลนไม่ได้สนใจเขามากนักเนื่องจากความทรงจำแสนสุขที่ลอยฟุ้งอยู่รอบกายมันไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนความสนใจไปจากสิ่งพวกนั้นไปได้เลย
ทุกวันที่ทำได้แค่เป็นผู้รองรับความโกรธของโวลเดอมอร์ตอนที่อยู่คฤหาสน์
ทั้งต้องมานั่งฟังคำดูถูกเหยียดหยามของพวกผู้เสพความตายทั้งที่ได้ทำอะไร
ทั้งอึดอัดทุกสิ่งทุกอย่าง
ถึงจะมีเดรโกอยู่แต่มันก็ไม่อาจทำให้อะไรดีขึ้นไปได้มากกว่าแค่การให้กำลังใจกันและกันในทุกๆ
วัน ในคฤหาสน์แห่งนั้นมีอะไรบ้างที่ทำให้เธอมีความสุข
นอกจากการอยู่กับเดรโกแล้วมันก็ไม่มี ไม่มีเลย
ภาพวันที่แฮร์รี่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องนอนลอยกลับเข้ามาในหัว
วันที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งรถเมล์อัศวินราตรีมาหาที่กริมโมลด์เพลซพร้อมกับแท็ค
รอนที่ให้ชอคโกแลตแท่งเป็นของขวัญวันคริสมาสต์ วันที่จินนี่เล่าเรื่องที่ตัวเองเคยถูกโวลเดอมอร์ควบคุมจิตใจ
นายวีสลีย์ที่เพิ่งกลับมาจากเซนต์มังโกหลังจากถูกนากินีทำร้าย
งานฉลองคริสมาสต์ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและของขวัญมากมายกับความสุข
มันผ่านไปนานแค่ไหน
มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็แทบจำไม่ได้แล้ว แต่สำหรับเธอ มันเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นมาเมื่อวานและจบลงไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ได้ตั้งหลัก
ซีเรียสถูกพรากไปหลังจากวันนั้น
เขาตายไปพร้อมกับลูเซียส ทั้งสองคนเป็นคนที่เฮเลนไม่เคยคิดฝันว่าจะจากไป
โวลเดอมอร์พรากความสุขของเธอและเดรโกไปอย่างไม่ใยดี
หลังจากวันนั้นเขาก็ทำให้เดรโกต้องตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะต้องการฆ่าเขา
ต้องขอบคุณดัมเบิลดอร์ที่ทำให้เดรโกยังคงมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้แต่ว่าเขาก็ต้องสละตัวเองไปเพราะคำสั่งของโวลเดอมอร์เช่นกัน
สเนปฆ่าเขาอย่างไร้ความเมตตา
ครั้งสุดท้ายบนยอดหอคอย สายตาที่เต็มไปด้วยคำอ้อนวอนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนจาก
อัลบัส ดัมเบิลดอร์ปรากฏอยู่ตรงหน้า เขาเชื่อใจเซเวอร์รัส
สเนปากมายจนไม่คิดว่าตนเองจะต้องตาย เฮเลนตั้งคำถามกับตัวเองว่า
เธอจะสามารถเชื่อใจใครได้เท่ากับอัลบัส ดัมเบิลดอร์หรือไม่
มันไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนั้น
ไม่รู้ว่าเพราะเธอไม่เชื่อใจใคร หรือเธอเชื่อใจทุกคนจนไม่อาจบอกได้ว่าตัวเองตกอยู่ในสภาวะเสี่ยงที่จะต้องตายมากมายแค่ไหน
“ครีเชอร์”
เสียงพึมพำของเดรโกดังขึ้น “แกอยู่ที่นี่ ทำไม”
ร่างสูงชะงักเมื่อมองเห็นเอล์ฟประจำบ้านกำลังยืนจัดของอยู่หน้าประตูตู้อับชื้นของมัน
เดรโกมองครีเชอร์เล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านหน้าเฮเลนที่ยืนเหม่อมองโต๊ะทานอาหารนั้นอยู่เงียบๆ
ไปที่ประตูและตะโกนบอกผู้เสพความตายที่มาด้วยกันด้วยเสียงอันดังว่า “มีสิ่งผิดปกติ!”
“แต่เมื่อกี้”
เฮเลนเงยหน้าขึ้น มองไปที่ใบหน้าของเดรโกเล็กน้อย “ฉันได้ยินนายบอก...”
“ไม่มีเวลามากขนาดนั้น”
เขาพูด เร่งฝีเท้าเดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว
ริมฝีปากบางก้มลงมาจุมพิตเข้าที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบาและรวดเร็ว
“ก่อนที่พวกนั้นจะเดินลงมาที่นี่”
“หมายความว่าไง”
เฮเลนบอก ขมวดคิ้วเข้าหากัน
พยายามรั้งเอาไว้เมื่อเดรโกดึงแขนของเธอให้เดินตามเขาไป “แล้วนายจะทำอะไร!”
“ตามมาเถอะน่า!”
เขากระชากเสียง “แล้วไปดูนั่น! นั่นมันอะไร เฮเลน”
ร่างบางถูกกระชากเหวี่ยงลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นพร้อมกับสายตาของเดรโกที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
เขาเหลือบไปมองเอล์ฟประจำบ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลเล็กน้อยก่อนจะชักไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อชี้มาที่เฮเลนอย่างรวดเร็ว
ครีเชอร์วิ่งพรวดพราดเข้ามาประคองร่างบางเอาไว้และช่วยให้เธอลุกขึ้นยืน
เธอมองใบหน้าของเดรโกด้วยความสับสน เกิดอะไรขึ้นกับเขา
เฮเลนไม่เข้าใจว่าเดรโกจะทำอะไรกันแน่
เมื่อเขาเห็นครีเชอร์เขาก็ไม่ควรบอกพวกผู้เสพความตายว่าเขาเห็นอะไร
นอกจากนั้นไม่ควรบอกด้วยว่ามีอะไรผิดปกติที่นี่
“ครีเชอร์ไง”
เฮเลนบอกหลังจากที่ลุกขึ้นยืนแล้ว ที่แขนมีรอยถลอกเล็กน้อย
เธอหวังว่าน้ำยารักษาทั้งหลายแหล่ที่พกมาด้วยอาจจะพอช่วยอะไรเธอได้บ้าง
“นายเป็นอะไรไปเดรโก!”
“เธอกำลังจะหนีใช่ไหม!”
เขาพูด จ้องมาที่เธอด้วยสายตาที่แฝงเอาไว้ด้วยความเป็นห่วงเล็กๆ
“ถึงได้บอกให้เอล์ฟนั่นมาซ่อนตัวที่นี่”
“เดี๋ยว
เดรโก!” เฮเลนยกมือขึ้นและพยายามจะเดินไปหาเขา
แต่เดรโกยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาชี้หน้าเธอเอาไว้เพื่อให้เธอขยับไปหาได้อีก
“ฉันไม่ได้เรียกครีเชอร์ให้มาที่นี่
ตอนนั้นนายยังบอกอยู่เลยไม่ใช่เหรอว่านายไม่รู้ว่าครีเชอร์ไปไหน”
“ใช่
เพราะฉันไม่รู้ไงว่ามันไปไหน” เขาบอก น้ำเสียงแข็งกร้าว
“เธอเตรียมตัวจะหนีไปวันนี้ใช่ไหม! เตรียมจะไปหาแฮร์รี่
พอตเตอร์แล้วหักหลังฉันกับแม่ ใช่ไหมเฮเลน!”
หญิงสาวส่ายหน้ารัว
เธอยังไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นด้วยซ้ำไป มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้นที่ครีเชอร์มาอยู่ที่นี่
แม้กระทั่งแผนที่จะใช้หนีเธอยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร
เธอคิดไออกด้วยซ้ำว่าจะหนีไปได้ยังไงโดยที่ไม่ให้เดรโกกับนาร์ซิสซาต้องรับเคราะห์
“เกิดอะไรขึ้น
มัลฟอย” ผู้เสพความตายเอ่ยถาม “อะไรที่ผิดปกติ”
“ยัยนี่กำลังจะหนีแล้วน็อตต์”
เดรโกหันไปตอบเขาก่อนที่ น็อตต์จะทำอะไรสักอย่างอยู่ทางด้านหลัง
“เรียกคนอื่นมาจับเอาไว้ มันกำลังจะหนีไปกับเอล์ฟ จัดการเอล์ฟซะน็อตต์!”
ผู้เสพความตายที่ชื่อน็อตต์พุ่งเข้ามาหาเธอและครีเชอร์ในทันที
แต่เอล์ฟเหมือนจะรู้ว่าควรทำอะไร มันดีดนิ้วดัง เปาะ
ทำให้ร่างของน็อตต์กระเด็นออกไปอีกทาง
เดรโกส่งสายตาประหลาดไปทางครีเชอร์ในขณะที่ผู้เสพความตายคนอื่นๆ
เริ่มปรากฏตัวทางด้านหลังของเขาแต่ยังคงไม่ลดไม้กายสิทธิ์ลงจากใบหน้าของเธอ
“มันเกิดอะไรขึ้น!”
เฮเลนตะโกน ความวุ่นวายกำลังจะเริ่มต้นขึ้น หญิงสาววิ่งเข้าไปหาครีเชอร์ “เดรโก! ฉันไม่ได้ทรยศนายกับแม่เลยนะ”
“ไม่ต้องพูดมาก!”
เขาตะคอกกลับมา “จับมันสองคนเอาไว้เร็ว”
ผู้เสพความตายที่ปรากฏตัวขึ้นหลังจากนั้นวิ่งเข้าใส่ทั้งสองในทันที
เฮเลนรู้ว่าหากไม่ใช่คำสั่งของโวลเดอมอร์ล่ะก็พวกเขาคงฆ่าเธอทิ้งไปแล้ว
ร่างบางถูกจับเอาไว้พร้อมกับครีเชอร์ข้างๆ กัน เฮเลนไม่อยากเชื่อเลยว่าเดรโกจะสามารถเข้าใจเธอผิดได้เพียงแค่พบครีเชอร์ในห้อง
เธอกัดริมฝีปากล่างแรงๆ ความรู้สึกโกรธปนผิดหวังปะทุขึ้นมาในใจ
ดวงตากลมโตหันไปหาครีเชอร์ที่ถูกตรึงอยู่ไกลๆ
“ครีเชอร์
พาฉันไปที!” เฮเลนตะโกนเสียงดังลั่น เสียงดัง เปรี้ยง ดังขึ้นพร้อมกับร่างของครีเชอร์ที่หายไปจากตรงนั้นมาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอแทน
มันดีดนิ้วเสียงดัง เปาะ ก่อนที่ร่างของผู้เสพความตายคนอื่นๆ
ที่จับร่างของเธอเอาไว้จะกระเด็กออกไปกระแทกกับกำแพง
เฮเลนเหลือบไปมองเดรโกเป็นครั้งสุดท้ายในขณะที่เธอรู้สึกว่าน้ำใสๆ
กำลังเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา
เดรโกยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
ดวงตาคมสีฟ้าซีดฉายแววโล่งใจ ริมฝีปากบางขยับเป็นคำพูดที่ไร้เสียงว่า “โชคดีนะ”
ก่อนที่จะเกิดความรู้สึกบิดและปวดท้อง
เวียนหัวเหมือนจะอ้วกและร่างบางก็มาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งหนึ่งในป่าทึบแห่งหนึ่ง
มีหยาดฝนปรอยลงมาเล็กน้อยปนกับน้ำตาของเธอที่เริ่มไหลลงมาอาบใบหน้าหวานจนเปียกไปหมด
ครีเชอร์มองเจ้านายของมันเล็กน้อย
“นายหญิง”
มันพูดน้ำเสียงแหบแห้ง “เป็นอะไรหรือขอรับ”
“เปล่า”
เฮเลนบอก ส่ายหน้าเล็กน้อย มือเล็กเลื่อนขึ้นมาปาดน้ำตาบนใบหน้า
“มีอะไรหรอกครีเชอร์ แกไปได้แล้ว ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันไม่รู้เลยนะว่าแกทำตามคำสั่งเดรโกเกินยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“กระผมเปล่าขอรับ”
มันพูด “เป็นเรื่องที่นายท่านมัลฟอยสั่งเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วขอรับ
เขาเป็นผู้วางแผนทั้งหมดเอาไว้ตั้งแต่วันนั้น
กระผมแค่ทำตามคำสั่งของวันนั้นเท่านั้นขอรับ”
“หมายความว่าไง”
เฮเลนหันไปหาครีเชอร์ในทันที แต่ทว่าสายไปเสียแล้ว
เอล์ฟหายตัวไปแล้วพร้อมกับฝนที่เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ “บ้าที่สุด!”
ร่างบางเดินฝ่าสายฝนไปเรื่อยๆ
ท่ามกลางป่าที่หนาทึบและเต็มไปด้วยหญ้าขึ้นสูงลิ่วและใบไม้ที่ร่วงกราวอยู่เต็มพื้นชวนให้ลื่น
เฮเลนเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ฝนตกหนักขึ้นจนทางข้างหน้ามัวไปหมด
เธอมองไม่เห็นแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
ไม่เห็นแม้กระทั่งทางเดินว่าควรจะเดินไปที่ไหนและทางไหนคือทางที่ถูกต้อง สายฝนและน้ำตาปนเปกันไปหมดจนแยกไม่ออกแล้วว่าตอนนี้กำลังร้องไห้หรือสายฝนกันแน่ที่ตกลงมาท่วมหัวใจ
“คิดว่าฉันสนุกนักเหรือไงที่อยู่ที่นี่น่ะ”
เสียงแสนคุ้นหูดังขึ้นไกลๆ เฮเลนนึกไม่ออกว่าเขาคือใครกันแน่
ในหัวเธอตอนนี้มีแต่เรื่องที่เดรโกช่วยเธอเอาไว้เมื่อกี้เท่านั้นที่ยังคงอยู่
“นายเข้าใจไหม แขนข้างหนึ่งเป็นแผลเหวอะ อาหารก็มีจะกิน หนาวจนแทบแข็งตายทุกๆ คืน
ฉันก็หวังแค่นิดเดียวเท่านั้นแหละเรื่องนี้
นายรู้ไหมว่าฉันคิดว่านายจะทำอะไรได้สำเร็จบ้าง
หลังจากที่วิ่งวุ่นออกจากกริมโมลด์เพลซมาได้สองสามอาทิตย์เข้าไปแล้ว”
ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ
เฮเลนฟังไม่ชัดว่าเป็นเสียงของใคร
แต่เธอเชื่อว่าผู้เสพความตายคงไม่มาปรากฏตัวที่นี่ในตอนฝนกำลังตกแน่นอน เธอเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ
มันเป็นเสียงการสนทนาของคนที่เธอคิดว่ายังไงก็คงไม่ใช่คนที่ไม่ดีอย่างแน่นอน
พวกเขากำลังเถียงกัน เถียงกันอย่างไม่กลัวเสียด้วยว่าจะมีใคราพบเข้า
“ฉันคิดว่านายรู้แล้วซะอีกว่านายจะมาเจออะไร”
อีกเสียงหนึ่งพูด
“ใช่”
เสียงเดิมตอบกลับเขา “ฉันก็เคยคิดว่าฉันรู้เหมือนกันนั่นแหละ”
“ถ้างั้นส่วนไหนที่ไม่เป็นไปตามหวังของนาย”
เสียงที่สองเริ่มเต็มไปด้วยโทสะในขณะที่เฮเลนเริ่มเดินเข้าไปใกล้เสียงของพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ
“นายคิดว่าเราจะนอนโรงแรมห้าดาวหรือไง คิดว่าจะหาฮอร์ครักซ์เจอวันเว้นวันงั้นเหรอ
นายคิดว่าพอถึงวันคริสมาสต์ นายก็จะกลับไปหาคุณแม่งั้นสิ”
เฮเลนสะดุ้ง
ถ้าเมื่อกี้หูเธอไม่ได้ฝาด เธอได้ยินเขาพูดว่าฮอร์ครักซ์ใช่หรือเปล่า ถ้าหากใช่
เจ้าของเสียงสองเสียงนั้นอาจจะเป็นคนที่เธอรู้จักแน่นอน
และเธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าของเสียงนั่นจะเป็นแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่และรอนที่ตั้งแคมป์พักกันอยู่ที่นี่
“เราคิดว่านายรู้ว่านายกำลังทำอะไร!”
เสียงแรกเถียงกลับเขาไปเสียงดังสนั่นจนเฮเลนจับทางได้ว่าเจ้าของเสียงอยู่ทางไหนท่ามกลางสายฝนที่ตกลงหนักเช่นตอนนี้
“เราคิดว่าดัมเบิลดอร์บอกนายว่าต้องทำอะไรบ้าง เราคิดว่านายมีแผนแล้วจริงๆ”
“รอน!”
เสียงแหลสูงอีกเสียงดังขึ้น เฮเลนรู้แน่ชัดแล้วว่าเจ้าของเสียงพวกนั้นคือ แฮร์รี่
รอน และเฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่รู้ว่าหลุดผ่านคาถามัฟฟลิอาโตที่พวกเขาต้องเสกขึ้นมากันเสียงเข้าไปได้ยังไง
หรือว่าคาถาคุ้มกันภัยต่างๆ ที่พวกเขาต้องเสกแน่นอนระหว่างที่กำลังพักผ่อน
เฮเลนคิดว่าคงเป็นเพราะครีเชอร์และเดรโกเจ้าของแผนการอย่างแน่นอนที่ทำแบบนี้
“อ้อ
เสียใจนะที่นายผิดหวัง” เสียงของคนที่เฮเลนคิดว่าน่าจะเป็นแฮร์รี่ดังขึ้นใกล้ๆ
น้ำเสียงสงบลงกว่าเมื่อสักครู่มาก “แต่ฉันพูดตรงๆ กับนายมาตั้งแต่ต้นแล้ว
อะไรที่ดัมเบิลดอร์บอกฉัน ฉันก็บอกนายทุกอย่าง แล้วถ้าเผื่อนายไม่ทันสังเกตนะ
เราพบฮอร์ครักซ์อันหนึ่งแล้วด้วย”
“ใช่”
รอนตอกเขากลับเสียงแข็งอีกครั้ง “แล้วเราก็จวนจะกำจัดมันทิ้งได้แล้ว
เหมือนที่เจียนจะพบพวกมันที่เหลือนั่นแหละ เหอะ!
เราไม่ได้จวนหรือเจียนสักกระติ๊ดเลยมากกว่ามั้ง พูดให้ถูก!”
“ถอดล็อกเก็ตออกมา
รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดบ้าง เฮเลนจับทางได้แล้วว่าจะต้องเดินไปทางไหน
สายฝนเริ่มซาลงแล้วทำให้เธอมองเห็นทางชัดขึ้นและเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองเดินวนไปวนมาอยู่ที่เดิมมาได้สักระยะหนึ่งแล้วด้วย
“ช่วยถอดมันออกด้วย เธอไม่พูดแบบนี้หรอกถ้าไม่ได้ใส่มันเอาไว้ทั้งวัน”
“อ๋อ
เขาพูดแน่” แฮร์รี่พูดอีกครั้ง เฮเลนเหลือบเห็นเต็นท์สีขาวมัวๆ
อยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่นัก สองขาไม่รอช้าที่จะก้าวตรงไปยังเต็นท์นั้นทันที
“เธอคิดว่าฉันไม่ได้สังเกตรึไงว่าหมู่นี้พวกนายกระซิบกระซาบกันลับหลังฉัน
คิดว่าฉันเดาไม่ออกเหรอว่าพวกเธอคิดแบบนั้นอยู่”
“แฮร์รี่
เรา...”
“อย่าโกหก!”
เสียงรอนตวาดลั่น “เธอก็พูดเหมือนกันนั่นแหละ เธอบอกว่าเธอผิดหวัง
เธอคิดว่าเขาจะมีแผนอะไรมากกว่านี้”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น
แฮร์รี่ ฉันเปล่า!” เฮอร์โอนี่ร้องเสียงแหลม
ดวงตากลมโตมองผ่านสายฝน
เสียงของพวกเขาเงียบลงไปชั่วครู่และเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
ซึ่งเธอไม่ได้สนใจแล้วว่าพวกเขาจะพูดอะไรกันต่อ
ร่างบางลื่นใบไม้เปียกล้มลงบนพื้นอย่างแรงแต่ก็ไม่มีอะไรที่สามารถรั้งความรู้สึกดีใจที่ได้พบกับพวกเพื่อนๆ
และแฮร์รี่เอาไว้ได้ เธอยันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและออกวิ่งอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทันถึงเต็นท์ ใครบางคนก็เปิดออกมาเสียก่อน
“รอน”
เฮเลนร้องเรียก “รอน! เดี๋ยว”
ร่างของเขาเดินผ่านหน้าเธอไปอย่างรวดเร็ว
แต่มือเล็กคว้าแขนเขาเอาไว้ได้พร้อมกับความรู้สึกเหมือนลำไส้บิดตัวพุ่งเข้ามาใส่เธออีกครั้งหนึ่ง...
ท้องฟ้ายามราตรีถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยก้อมเมฆทึบปราศจากแสงของดวงดาวดังเช่นทุกวัน
เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์จางเงยหน้าขึ้นมองก้อนเมฆพวกนั้น
มันยังคงอึมครึมเหมือนเดิมดังวันที่มีเธอนั่งอยู่ตรงนี้
เฮเลนหายตัวไปเกือบหกชั่วโมงแล้ว ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาจากริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
ในหัวนึกถึงเมื่อกี่วันก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้น
วันที่เธอส่งครีเชอร์ให้ไปหาเขาตอนที่กำลังเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ที่ด้านหน้าของกระทรวงเวทมนตร์
‘ยัยนั่นส่งแกมาหาฉันเหรอ’ เขาถาม ดวงตามองเอล์ฟประจำบ้านอย่างสงสัย ‘แกไม่จำเป็นต้องมารับคำสั่งฉันเลย
ยัยเพี้ยนนั่นบอกอะไรเอาไว้กันล่ะ’
‘นายหญิงเคยสัญญากับครีเชอร์ขอรับ’ เอล์ฟตอบ จ้องมองใบหน้าของเขาตอบด้วยดวงตาโปนเทียบเท่าลูกเทนนิสของมัน ‘เธอบอกเขาว่าจะให้เขามารับใช้นายท่านมัลฟอย 24 ชั่วโมงขอรับ’
‘หมายความว่าไงที่ว่า
24 ชั่วโมงน่ะ’ เดรโกถามสวนแทบจะในทันที
คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ‘ให้มาเฝ้าฉันตลอดเวลาแม้กระทั่งเข้าห้องน้ำรึไง’
‘ไม่ใช่แบบนั้นขอรับนายท่าน’ เอล์ฟยกมือยกไม้ โบกสะบัดปฏิเสธ ‘นายหญิงเฮเลนเคยบอกกับครีเชอร์
เธอบอกกับเขาว่าให้ไปติดตามเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าแท็ค อาเรนเดล
แม็กมาเวลล์เพื่อดูว่าเขามีอะไรผิดปกติหรือไม่ แล้วเธอจะให้เขามาเป็นเอล์ฟรับใช้นายท่านมัลฟอยเลือดบริสุทธิ์หนึ่งวันเต็มขอรับ’
‘นี่แกหมายถึงยัยนั่นส่งแกมาตอนนี้งั้นเหรอ’ เขาถามกลับ ในหัวยังคงสับสน ‘แลกกับที่ให้ไปติดตามแท็คเมื่อตอนนั้นเนี่ยนะ
ใช้ระยะเวลาสัญญายาวนานกันเหลือเกิน’
‘ขอรับ’ ครีเชอร์โค้งจนศีรษะแทบจรดพื้น ‘นายท่านจะสั่งอะไรครีเชอร์
รับสั่งมาได้เลยขอรับ’
ชายหนุ่มนิ่งไป
เขามองไปรอบๆ
ในขณะที่โรลว์เดินไปอีกทางเพื่อตรวจสอบหาอะไรที่ผิดปกติและโดโลฮอฟเดินเข้าไปที่ร้านอาหารเพื่อดูพวกมักเกิ้ลด้วยสายตาเหยียดหยามและสมเพชดังเคย
เดรโกก้มลงมากระซิบกับครีเชอร์
เสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่มันชัดก้องในหัวของเอล์ฟยิ่งนัก
‘จริงๆ
ฉันมีแผนให้ยัยนั่นหนีไปนานแล้ว’ เขาพูด
ดวงตาสีซีดยังคงกวาดมองไปทั่วสถานที่ที่มีพวกมักเกิ้ลเดินกันพลุกพล่าน ‘แต่ว่ายังไม่ได้โอกาสสักที มันต้องเตรียมการอีกหลายอย่าง’
‘ใช้ระยะเวลามากขนาดนั้นเลยหรือขอรับ’ เอล์ฟทำสีหน้างงงวย
‘มากสิ’ เดรโกพูดย้ำ ‘ฉันต้องรอจนกว่ายัยนั่นจะรู้เรื่องอื่นอีกเยอะ
ตัวแปรมันมีอีกมาก แกไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าฉันจะสั่งเอาไว้ตั้งแต่วันนี้เลยก็แล้วกัน
ว่าให้แกไปแอบอยู่ที่กริมโมลด์เพลซ รอจนกว่าฉันจะพายัยเพี้ยนไปที่นั่น’
‘นายหญิงหรือขอรับ’
‘ใช่’ เขาตอบพลางยืดตัวขึ้นเมื่อเห็นว่าโรลว์เดินกลับมายืนใกล้ๆ เขา
เดรโกให้ครีเชอร์ไปหลบอยู่อีกมุมหนึ่งเพื่อไม่ให้ผู้เสพความตายคนอื่นเห็นมัน ‘ว่าไงโรลว์ เจออะไรไหม’
‘ไม่’ โรลว์ตอบ ส่ายหน้าเล็กน้อย ‘พวกมันไม่มาที่นี่หรอกมั้ง
จอมมารคงกังวลไปเอง คำพยากรณ์ของยัยเด็กนั่นจะแม่นยำสักแค่ไหนกันเชียว’
‘แกกำลังพูดไม่ดีเกี่ยวกับท่าน
แกรู้ตัวไหม’ โดโลฮอฟที่เดินกลับมาแล้วแทรกขึ้น ‘ครั้งที่แล้วท่านยังไว้ชีวิตพวกเราก็ดีแค่ไหนแล้วโรลว์’
‘เงียบไปเลย’ โรลว์เถียง ‘ครั้งที่แล้วเพราะแกนั่นแหละ
ฉันบอกแกแล้วว่าไม่ต้องบอกท่านเรื่องนี้หรอก แกก็ยังรั้นที่จะบอกท่าน’
‘ก็ท่านสั่งเราว่าต้องรายงานท่านทุกอย่าง!’
โดโลฮอฟพูดเสียงเขียว เดรโกถอนหายใจเล็กน้อย ‘แกก็ต้องทำตามที่ท่านสั่ง!’
ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังเถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เดรโกก็เดินผ่านทั้งคู่เข้าไปยืนอยู่ที่หน้าทางเข้าห้องน้ำสาธารณะ
สถานที่ที่พวกพ่อมดแม่มดเดินทางเข้าไปในกระทรวงผ่านชักโครก
เดรโกรู้สึกขนลุกพิลึกเมื่อคิดว่าแฮร์รี่
รอนและเฮอร์ไมโอนี่แอบเข้ากระทรวงไปด้วยวิธีนั้นแล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ขอให้พวกนั้นรอดออกไปได้ ถึงจะโดนลงโทษก็ไม่เป็นปัญหา
‘ครีเชอร์’ ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงแผ่ว ‘ฉันรู้ว่าแกได้ยินฉัน
ฟังแผนของฉันให้ดีล่ะ’
‘ขอรับ
นายท่าน’
‘ฉันจะหาทางพายัยเพี้ยนไปที่กริมโมลด์เพลซ’ เขากระซิบ ดวงตาสีซีดจ้องมองป้ายหน้าห้องน้ำด้วยสายตาเหม่อลอย ‘ให้แกรออยู่ที่นั่นจนกว่าจะเจอฉัน
หาทางซ่อนตัวถ้าเกิดว่ามีคนอื่นไปที่นั่น จะแยกซ์ลีย์หรือใครก็ตาม
ซ่อนให้พ้นจากพวกมัน อย่าสนใจว่ามันจะเป็นใคร แค่ซ่อนก็พอ’
‘ทราบแล้วขอรับ’
‘พอถึงวันนั้น
ต่อให้ยัยบ้านั่นไม่สั่งให้พาหนี ก็ต้องพาเธอหนีไป’
เดรโกพูดต่อ เสียงเบาราวกับกำลังกระซิบ ‘ไปให้ใกล้กับพวกแฮร์รี่มากที่สุด
ทำยังไงก็ได้ให้ยัยนั่นเจอสามคนนั่นโดยบังเอิญ จะได้ไม่รู้ว่าฉันเป็นคนวางแผน
เข้าใจไหม’
‘รับคำสั่งนายท่านขอรับ’
‘ดี’ เดรโกพูด หันหลังกลับไปหาโรลว์และโดโลฮอฟที่ยังเถียงกันไม่เลิก ‘วันนี้ก็พักผ่อนซะครีเชอร์ ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก’
อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
นักเชียวที่ถูกคนอ่อนแอเป็นห่วง แต่หลังจากนั้นเขาก็ถูกเบลาทริกซ์ ป้าแท้ๆ
ของตัวเองเล่นงานเสียอ่วมเหมือนกัน
ด้วยข้ออ้างที่ว่าเป็นคนที่โวลเดอมอร์ไว้ใจและเชื่อใจมากที่สุด
เขาทำให้หล่อนผิดหวังเสียจนต้องลงมือลงโทษเขาด้วยตัวเองโดยมีแม่ของเขาคอยยั้งมือเบลาทริกซ์เอาไว้ให้
โชคดีที่เบลาทริกซ์มีความเหี้ยมน้อยมากกว่าโวลเดอมอร์มาก เดรโกคิดว่าความรู้สึกเจ็บปวดมีไม่มากเท่ากับเฮเลนในตอนนั้น
จนมาถึงวันนี้แผนการก็สำเร็จไปด้วยดี
เฮเลนหนีไปได้และเบลาทริกซ์กลัวเกินกว่าจะบอกกับจอมมารในเรื่องนี้ทำให้สถานการณ์ยังคงสงบสุขอยู่
โวลเดอมอร์กำลังตามหาไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์และเฮเลนรู้เรื่องนั้นแล้วมันจะช่วยให้พวกแฮร์รี่สามารถเดาทางไปหาฮอร์ครักซ์ที่เหลือได้ง่ายขึ้น
บางทีทั้งสามคนนั่นอาจจะรู้วิธีป้องกันโวลเดอมอร์เอาไว้ได้
ให้เธอหนีไปเสียตอนนี้ยังดีกว่าต้องมาอุดอู้อยู่ที่นี่เพื่อพยากรณ์เรื่องเดิมๆ
เดรโกสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ
งับเข้าที่ใบหู ดวงตาคมสีซีดมองไปยังลาเมียที่เกาะอยู่บนพนักพิงเก้าอี้ม้าหินอ่อนตัวโปรดของเฮเลน
มันจะลงมาอยู่ที่นี่ประจำเพื่อคอยมองดูหญิงสาวเพียงคนเดียวในบ้านที่ไม่ได้เป็นผู้เสพความตาย
ลาเมียหลงรักเฮเลนเอามากๆ จนเขาเองยังประหลาดใจ มันชอบที่จะเข้าไปหา
ไปอ้อนเธออยู่ตลอดจนเขายังรู้สึกอิจฉาที่มันอาจจะได้รับความรักจากเธอมากกว่าเขา
“ขอบใจมากนะ”
เดรโกพูด มองลาเมียด้วยสายตาเอ็นดูกว่าทุกครั้ง
มือเรียวเลื่อนไปลูบขนปีกมันอย่างแผ่วเบา “ขอบใจที่ครั้งนี้แกยอมทำตามคำสั่งแม่ฉัน
ทุกอย่างก็เลยเป็นไปได้ด้วยดี”
ลาเมียงับเบาๆ
ที่มือของเดรโกเป็นเชิงรักใคร่ ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มที่ไม่ได้มีมานานออกมา
ท่ามกลางอากาศหนาวหลังจากสายฝนเมื่อสักครู่ เฮเลนจะเป็นยังไงบ้างนะ
จะพบกับแฮร์รี่แล้วหรือยัง เขาหวังเสียเหลือเกินว่าเธอจะผ่านมันไปได้
“นั่งอยู่ตรงนี้เองเหรอเดรโก”
เสียงนุ่มๆ พร้อมกับเสียงลงเท้าเบาๆ เดินตัดสวนมาทำให้เดรโกหันไปมอง “เป็นห่วงอยู่หรือไงลูก”
“นิดหน่อยครับ”
เขาตอบ มองนาร์ซิสซาที่เดินมายืนข้างๆ เล็กน้อย “เราทำถูกแล้วใช่ไหมครับแม่”
“ถ้าหากลูกต้องการแบบนั้น
แม่ก็จะคิดว่ามันถูกต้อง” เธอตอบ ดวงตาสีฟ้าซีดมีประกายโศกเศร้าเล็กน้อย “แม่เด็กพอตเตอร์นั่นเป็นคนที่ดีกว่าที่เราคิดไว้มาก
ถึงเขาจะเป็นคนที่ทำให้ลูเซียสต้องตายก็ตาม”
“มันเป็นความผิดของป้าต่างหาก!”
เดรโกเถียง พยายามระงับเสียงไม่ให้ดังเกินไปนัก “ถ้าป้าเบลาทริกซ์กับลุงโรโดลฟัสไม่ยิงคำสาปตอนนั้นล่ะก็...”
“พ่อคงไม่ตายใช่ไหม”
นาร์ซิสซาพูดเสียงสั่นเครือ เดรโกก้มหน้าลงมองหน้าตักตัวเองทันที
ร่างของพ่อที่ลอยหายเข้าไปหลังม่านสีขาวนั้นเขาไม่มีวันลืมเลย ที่จริงมันคงเป็นความผิดของเขาเองที่ทำให้ลูเซียสตาย
ไม่ใช่คนอื่นเลย
“เอาเถอะ”
นาร์ซิสซาเอ่ยขึ้นเมื่อเริ่มจะถูกความเงียบเข้าครอบงำ “ในเมื่อลูกเลือกทางนี้แม่ก็จะเชื่อใจลูก
อย่าลืมสกัดใจเอาไว้ล่ะ ไม่อย่างนั้นเขาจะรู้ว่าเราจะทำอะไร”
“ครับ”
ร่างสูงตอบรับ เงยหน้าขึ้นมองหน้าแม่ของตน รอยยิ้มจางๆ
ที่ห่างหายไปนานจากใบหน้าของนาร์ซิสซาผุดขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อสองแม่ลูกสบตากัน “ผมจะไม่ยอมแพ้ครับแม่”
“แม่จะปกป้องลูกเองนะ”
นาร์ซิสซาพูด มืมอซีดๆ เลือนขึ้นมาลูบผมสีบลอนด์ของลูกชายเบาๆ
“ไม่ได้ครับแม่”
เดรโกขัด “ผมจะปกป้องแม่เอง ผมจะทำในสิ่งที่พ่อไม่ได้ทำ เชื่อใจผมนะครับ”
นาร์ซิสซาไม่ตอบอะไร
เธอดึงร่างของลูกชายเข้ามาสวมกอดเอาไว้ในขณะที่ลาเมียตีปีกเล็กน้อยเป็นเชิงแสดงความยินดี
มันบินร่อนไปรอบๆ สองแม่ลูกอย่างร่าเริงผิดกับทุกวัน
พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนที่ความเชื่อเล่าขานกันว่ามันเป็นลางร้ายที่จะได้ยินก็ต่อเมื่อจะมีใครสักคนต้องตาย
โดยที่เดรโกและนาร์ซิสซาลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท...
ติดตามตอนต่อไป...
--------------------------------------------------------
มุมตอบคำถามของข้าน้อย อะแฮ่มๆ เดี๋ยวจะไล่คำถามตั้งแต่ตอนแรกมาตอบในตอนนี้เลยนะคะ
#ต้องทุ่มเทขนาดนั้นไหมถามใจดู!! 5555555555555555
1. ทำไมชื่อครูอ่านยากจัง เราอ่านซ้ำหลายรอบ (จากบทเกริ่น SS1)
- ครูชื่ออะไรนะ (//วนไปเปิดอ่าน )
อาจารย์เฮสเทียร์ ไรท์เอาชื่อมาจากนางเอกนิยายเก่า 555 อ่านว่า เฮส-เทีย (อาจารย์บรรณารักษ์คนเก่า)
อาจารย์มอลโกโมรี่ อันนี้เป็นนามสกุลนางเอกหนังเรื่อง A Cinderella Story ภาคแรก อยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมา ไรท์ก็เลยแปะแม่มเลย (อ่าว) ชื่อของหล่อนอ่านว่า มอน-โก-โม-รี่ จ้า
2. ไหนว่าเฮเลนอ่านหนังสือไปแล้ว แต่ทำไมเหมือนไม่รู้อะไรสักอย่าง (จากบทที่ 9 SS1)
- ไรท์เขียนเรื่องนี้โดยสมมุติเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ลองเอาความทรงจำของตัวเองไปเป็นสองของตัวเอก (ถึงความจริงไรท์จะฉลาดไม่เท่านางก็ตาม//กระซิก) ซึ่งไรท์อาจจะตอบไม่ตรงคำถามเท่าไหร่เนอะ คือไรท์ลองคิดว่า ในเวลาที่ความสนใจเราไปหยุดอยู่ที่อะไรบางอย่าง เราก็ลืมเรื่องบางเรื่องไปสนิท อาทิตอนซีซั่นแรกนี่คือเฮเลนสนใจแต่เดรโก เนื้อเรื่องมันเปลี่ยน นางก็จะเริ่มฉงนและไม่มั่นใจแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ อย่างที่คนเราปกติใครที่อ่านหรือดูแฮร์รี่ พอตเตอร์มา คงไ่มีใครจำได้ละเอียดขนาดที่ว่าตัวละครจะเดินไปทางไหนหรือพูดอะไรหรอก ใช่ไหมคะ 555555555 (หรือไรท์เป็นคนเดียว//กระซิก) ดังนั้นไรท์ถึงได้เอาตัวเองไปเป็นตั้งแล้วก็ลองสมมุติว่าตัวเองลงไปเป็นตัวเอก จะจำอะไรได้มั่งหนอ ผลสรุปคือไรท์จำได้แค่เหตุการณ์สำคัญๆ ในเรื่องเท่านั้นเช่น ตอนที่แฮร์รี่ตื่นกลางดึก (ถ้าเป็นตัวเองตอนนั้นคงอ๋ออยู่ในใจ แต่เฮเลนคือไม่ ไรท์ก็ลืมไปเหมือนกัน T_T) หรือตอนที่ซีเรียสตาย พูดตามตรงว่าไรท์เองก็จำได้แค่เหตุการณ์สำคัญๆ ก็เลยเขียนไปแบบนั้นค่ะ อาจจะมีไม่ถูกใจเล็กน้อย ขออภัย TT_TT
3. หรือแท็คก็มาจากอีกโลกหนึ่งเหมือนเฮเลน (จากบทที่ 17 SS1)
- หะ!! // มองคอมเมนต์
เปล่านะ เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น แต่พีคกว่านั้น ไรท์อุ๊บอุิ๊บแท็คผู้น่าสงสารเอาไว้ เดี๋ยวได้รู้กันใน SS4 ค่ะ
4. เดรโกจะเปลี่ยนฝั่งเพื่อช่วยเฮเลนเหรอ (จากบทที่ 22 SS1)
- ยังไม่เฉลยค่ะ ตอนนี้เท่าที่เห็นก็เหมือนนกสองหัว ช่วยสองทาง เดรโกจะเลือกใน SS4 และมันอาจจะไม่พีคเท่าที่ไรท์คำนวนไว้ แต่ก็จะพยายามดึงให้ถึงอารมณ์ที่สุดนะคะ
5. ขอให้จบแบบแฮปปี้นะคะไรท์ ไม่เอาปวดตับ (จากบทที่ 7 SS2)
- ไรท์กำหนดตอนจบที่แท้ทรูของนิยายเรื่องนี้ได้แล้วค่ะ จะปล่อยจบแท้ออกมาก่อนแล้วก็จะเอาจบที่คิดไว้มาเขียนตอนพิเศษให้อ่านเล่นๆ กันนะคะ
6. อายุตัวละครขยับแบบไหนคะ (อันนี้หลายคนสงสัย)
- อายุตัวละคร ไรท์แจ้งไปช่วงต้นเรื่องแล้วว่าไรท์ไม่ชินจริงๆ ค่ะกับการเขียนฉาก 18+ กับตัวละครที่อายุยังไม่ถึง 18 อาทิใน SS3 นี่พวกเขาต้อง 17 ไรท์ก็ขยับมาเป็น 19 แก่ขึ้น 2 ปี เพื่อไม่ให้ต่ำกว่า 18 (แนวคิดที่โจโฉมาก) 555555555555 ขยับขึ้นมา 2 ปี ทุกตัวละครค่า
7. เฮเลนจำเรื่องราวในหนังสือไม่ได้เหรอ (จากบทที่ 10 SS2)
- ความทรงจำหลังจากที่เข้ามาในหนังสือจะเริ่มเลือนไปเพื่อให้นางเข้าถึงทุกสภาพอารมณ์ของตัวละครแล้วก็ทำให้ไม่ส่งผลกระทบต่อ SS3-4 ด้วยค่ะ ถ้าเฮเลนยังจำได้นั่นหมายถึงเฮเลนจะต้องกังวลหนักๆ ว่าตัวเองจะปกป้องดัมเบิลดอร์ได้ยังไง และสุดท้ายยังไงก็ทำไม่ได้ มันจะเพิ่มปมหนักให้ยนางมากขึ้น ดังนั้นไรท์ไม่อยากดึงให้นางดิ่งเกินความสามารถของตัวเอง (ยอมรับเลยว่าความสามารถไม่ถึงจริงๆ ค่ะ 555555) ก็เลยทำให้นางลืมไปก่อนแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะจำไม่ได้นะคะ //อุ๊บอิ๊บอีกรอบ
8. ด๊อบบี้จะตายมั้ย (จากบทที่ 13 SS2)
- อนุญาติให้เดาได้ค่ะ ตามที่สะดวก เดี๋ยวก็ถึงแล้วค่ะฉากนั้น ตายไม่ตายต้องลองดูค่ะ ใน SS3 นี่แหละค่ะ
9. ทอมมันร้าย ทอมแท็คนี่พ่อลูกกันแน่ๆ (จากบทที่ 14 SS2)
- ....//มองด้วยสายตาพิศวง
ทำไมรู้!! 55555 อันนี้ไม่ใช่คำถามแต่อยากเอามาตอบค่ะ แต่มันก็มีเบื้องลึกของแท็คมากกว่านั้นได้อีกกก รอชมค่ะ
10. ถ้าเดรกรู้ถึงวิธีของเฮเลนจะเป็นยังไงล่ะนั่น (จากบทที่ 19 SS2)
- วิธีล่อลวงแท็คใช่ไหคะ 555555555//หลบเกิบ
ถ้าตาเดรกรู้นางก็อาจจะมีจูบแท็คเพื่อทวงจูบเฮเลนคืน เอ้ย!! จูบเฮเลนเพื่อล้างยาพิษงายยย งุ้ยยย
11. ตอบเนื้อเรื่องที่คอมพัง (อันนี้เห็นแล้วจะยกมาตอบ)
- สรุปแล้วเนื้อหาและข้อมูลที่หามาตอยแรกหายเกลี้ยงไม่เหลือแม้กระทั่งฝุ่นให้ไรท์เลยค่ะ 555555555//ในเลข 5 มีน้ำตาซ่อนอยู่ ไรท์ก็จับใจความแล้วก็พยายามเก็บพล็อตในสมองที่ยังหลงเหลืออยู่มาเขียนต่อแล้วก็นั่งนิ่งๆ บนเตียงทุกเช้าเพื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้ตัวเองหดหู่สลดใจก่อนมาเขียนค่ะ นางเอกถึงได้บอบช้ำดังในเรื่องนี้... (ระบายอารมณ์เห็นๆ)
12. ตอบคอเมนต์ทุกเมนต์ในตอน NC 18+
- ไรท์มีความศึกษาอย่างเยอะเพื่อฉากนั้นแค่ฉากเดียว... (กระซิก) เพื่อที่ว่าจะทำยังไงให้ผู้ชายขี้หึง ขี้หวงอย่างน้องเดรพระเอกสุดแสบของเราทำได้นุ่มนวลละมุนละไม ตัวต้นแบบก็มีแต่ 20+ ไรท์ก็ต้องมือเลือดหดตัวตอนเขียนบ้างเล็กน้อย... อาจจะมีแถมให้อีกหลังจากจบเรื่อง ชีวิตหลังแต่งงานของทั้งคู่ ดีมั้ยคะ 555555555555
13. มันหน่วงอะไรขนาดนี้ ตอนนี้อ่านไปน้ำตาไหล ฮือออ ไม่รู้ทำไมถึงไหลรู้สึกหน่วงหนักมาก สงสารทุกฝ่าย ขออย่าให้ใครตายไม่เอาแล้ว
- คนเป็นคนเขียนจำใจต้องเป็นฆาตกรค่ะ ตอนนี้ก็กำลังตัดสินใจว่าจะฆ่าใครดี... ?//รอชมค่ะ//หลบเกิบ
14. อย่าให้คนดีๆตายเลยนะคะไรท์ แงงง
- โหย ไรท์ก็ต้องทำร้ายคนดีก่อนง่ะ เดี๋ยวจะลองคิดหาบทให้นางก่อนค่ะ ถ้าหากหาไม่ได้ก็ต้องบังคับ แต่ไรท์ก็ลังเลอยู่มากค่ะกับความตายนี้ เพราะไรท์ไม่ได้กำหนดว่าจะมีใครตายหลังจากลาเมียร้องกี่ชั่วโมง
* อันนี้เป็นคำสารรูป เอ๊ย! สารภาพของไรท์เองค่ะ*
- พอดีย้อนกลับอ่านของตัวเองด้วยตอนหาคำถาม สรุปไรท์ลืมบทแพนซี่ค่ะ 5555555555 ไอ้ที่เคยวางบทนางทิ้งไว้ในคอมเครื่องเก่าพอดีมันหายไปด้วยก็เลยจำไม่ได้ว่าวางบทนางไว้ที่ไหน นางอาจจะมีบทอีกทีใน SS4 ฐานะตัวประกอบที่โดดเด่นนะคะ 5555555555555
--------------------------------------------------------
เนื่องจากไรท์ถอดตัวเองออกมาจากการประกวด ปั้นหมึกคอนเทส เป็นที่เรียบร้อยแล้ว (ถอดตัวเอง ไม่รอให้ใครมาถอดด้วย 5555) ก็เลยเอามาวางลงใน raw เด็กดี fictionlog และ ธัญวลัย ในรูปแบบที่ไม่ติดเหรียญ อ่านฟรียันจบไปเลยจ้า ถ้าหากนักอ่านท่านใดสะดวกที่จะเข้าไปอ่านและติดตามผลงาน Ori ของไรท์เบลอๆ คนนี้ก็ติดตามได้ทางช่องทางนี้จ้า
ขอขอบพระคุณล่วงหน้างับ ♥
ชื่อเรื่อง : Time reverse ฉีกกฏเวลา ย้อนกลับมารัก
เรื่องราวของสาวน้อยที่เกิดใหม่หลายรอบจนพระเจ้าเหนื่อยใจ รอบนี้ย้อนเวลาให้อีกรอบก็เลยให้จำได้ซะเลยว่าตัวเองทำตัวแบบไหนมาแล้วถึงได้ตายซ้ำตายซาก แล้วมันก็ถึงเวลาแล้วที่จะต้องแก้ไขทุกอย่างและทำให้ทั้งคู่ได้รักกันสักที! เฮ้อ! พระเจ้าก็เหนื่อยเป็น (เอเดน ♥ ของขวัญ)
RAW >> https://www.readawrite.com/a/b73379daf113540832d8649bb4c89fd2
Dek - D >> https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=2280680
Thanwalai >> https://www.tunwalai.com/v2/story/603542
Fiction log >> https://fictionlog.co/b/61ba150b3e481a001ccc3414
และ
ชื่อเรื่อง : Protective H! ภารกิจลับ ฉบับยัยตัวร้าย
เรื่องของเจ้าเด็กอวดดีที่วันๆ เอาแต่คิดว่าตัวเองอยากจะได้อิสระในชีวิต จนลืมไปว่าก็ต้องใช้ชีวิตให้มันปลอดภัยด้วย ทำให้พ่อแม่ต้องหาบอดี้การ์ดส่วนตัวมาให้ แต่ไม่ได้หามาให้แบบให้รู้นะ บอดี้การ์ดนอกเครื่องแบบไปอีก! ทำไมต้องทำตัวให้มันมีปัญหามากขนาดนั้นด้วยนะ! (เฮอร์วิน ♥ วัตสัน)
RAW >> https://www.readawrite.com/a/4b182a370f1a804e0984381bbf124cc5
Dek - D >> https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=2280855
Thanwalai >> https://www.tunwalai.com/v2/story/610542?rc=2
Fiction log >> https://fictionlog.co/b/61b72c4af17a2b001d610d2a
ปล. ช่วงนี้จะขายนิยายเก่งหน่อย อดทนนิดนึงนะคะ 5555555555555555555555
แถม ♥
น้องเดร หนูเป็นพระเอกของเจ้นะลูกกกก 555555555
ความคิดเห็น