คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 ท่านพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ (?) (Re.1)
Up lode : 29/04/2016
Re Write No.1 : 14/05/2016
บทที่ 5
ท่านพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ (?)
‘ฉันจะคอยดูแลเธอเอง เด็กน้อย’
จ๋อม!
ก้อนหิมะก้อนที่ร้อยแล้วมั้งที่ฉันโยนมันลงไปในน้ำ หลังจากเดินออกมาจากตรงนั้น ไอ้ประโยคข้างบนนั่นมันก็คอยกวนประสาทฉันอยู่ตลอดเวลา หัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะไปมากตั้งแต่เดินออกมาจากตรงนั้น ทั้งความรู้สึกดีๆ เหมือนกับผูกพันธ์กันมาก่อน ทั้งความรู้สึกอะไรต่อมิอะไรมากมายที่ประเดประดังเข้ามาชวนให้ปวดหัว
เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ยฟริคคคคส์!
จ๋อม!
ก้อนที่หนึ่งร้อยหนึ่ง -_- เอาเถอะ! ไม่ว่าแซนส์จะพูดอะไร ฉันคิดว่ามันคงไม่ได้มีความหมายอะไรลึกซึ้งอยู่ในนั้นอย่างแน่นอนและมันคงไม่ได้ส่งผลอะไรต่อการเดินทางในครั้งนี้ของฉันหรอก!
เอาเป็นว่า... ไปต่อได้!
หลังจากที่รู้สึกว่าจิตใจสงบลงแล้วฉันก็เดินออกจากริมแม่น้ำสายใหญ่ออกมายังทางแยกที่จะต้องเดินตรงไปเมื่อสักครู่ถึงจะมีทางไปต่อ ฉันเดินมองต้นไม้ที่เรียงรายอยู่ข้างทางพลางคิดไปเรื่อยเปื่อยว่าทำไมนะ? ฉันถึงได้ตกลงมาอยู่ที่นี่ หรือแม้แต่กระทั่งการอ่านอักษรแปลกๆ ที่นี่ออก หรือแม้แต่ความรู้สึกที่ไม่แม้แต่จะตื่นตระหนกเกี่ยวกับปิศาจพวกนี้...
ความสงสัยนั่นยังค้างคาอยู่ในใจจนกระทั่ง...
“ก็... อย่างที่ฉันบอกเกี่ยวกับอันไดน์นั่นแหละ”
กึก...
จนกระทั่งเดินมาพบกับโครงกระดูกสองท่านกับลังสนทนาเกี่ยวกับบุคคลที่สามที่มีชื่อว่าอันไดน์ ก่อนที่โครงกระดูสวมผ้าคลุมสีแดงจะเหลือบมามองหน้าฉันพลางดึงคอแซนส์เข้าไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างที่ฉันไม่ได้ยิน
ฉันควรแคร์ไหมว่าเขากำลังนินทาอะไรฉันอยู่ -_-;
“อะแฮ่ม!” พาไพรัสปล่อยแขนออกจากคอของแซนส์ก่อนจะหันหน้ามาหาฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกลพลางกระแอมไอด้วยท่าทางที่ดูเหมือนหล่อซะเต็มประดา...
“-_-?”
“มนุษย์! แกจะผ่านตรงนี้ไปไม่ได้... ฉัน! ท่านพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ จะหยุดแกเอง!!”
ฉันยืนมองหน้าเขาสลับกับแซนส์ที่ยักไหล่ให้แบบไม่ยี่ระ ด้วยท่าทางที่ดูโอเวอร์ของพาไพรัสทำให้ฉันไม่ได้รับรู้ถึงรังสีความอันตรายจากตัวเขาเลยแม้แต่น้อย...
แต่กลับรู้สึกได้ถึงความน่าทึ่งเสียมากกว่า!
“ฉันจะจับแก! แล้วแกก็จะถูกส่งไปยังเมืองหลวง!!” พาไพรัสยกมือขึ้นทาบอกแล้วเชิดหน้า
“อู้ววว เมืองหลวง”
แซนส์ออกเสียงแซมขึ้นมาและเขาก็ทำท่าเหมือนกับนี่ช่างเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นอะไรเช่นนี้หนออออ!
เอิ่ม...?
“และ...”
“และ?”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรต่อจากนั้น =_=” พาไพรัสพูดแล้วเหล่ตามองไปอีกทาง ฉันยืนนิ่งไว้อาลัยให้กับประโยคนั้นสามสิบวินาทีก่อนที่จะฟังเขาพูดต่อด้วยท่าทางที่... ดูดี (?)
“แต่ยังไงก็ช่าง! เดินหน้าต่อไปซะสิ ถ้าแกน่ะกล้า!!”
พาไพรัสพูดแล้วหัวเราะเสียงดังก่อนจะวิ่งออกไป...
ดะ เดี๋ยวนะ -_-… อะไรคือท้าทายแล้ววิ่งออกไป?
หมอนั่นเป็นคนบ้าล่ามนุษย์จริงเหรอเนี่ย!!
“เอ่อ... ฉันว่ามันผ่านไปด้วยดีนะ”
เมื่อพาไพรัสวิ่งออกไปได้พักหนึ่ง ฉันก็เดินเข้าไปหาแซนส์ที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ...
“เอาเป็นว่าไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะดูแลเธอเอง”
ตึกตัก...
เสียงหัวใจเต้นนผิดจังหวะดังขึ้นทันทีที่ถูกฝ่ามือนั้นสัมผัส ใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวทำให้ฉันรู้สึกได้ว่ามีอะไรประหลาดๆ กำลังเกิดขึ้นกับฉันแน่ๆ
ให้ตายสิ! เมื่อกี้ฉันอุส่าห์ไปนั่งสงบสติอารมณ์มาแล้วเชียวว!!
“เอาล่ะ ไปต่อกันเถอะ ก่อนที่พาไพรัสจะเดินกลับมา”
แซนส์พูดแล้วเลื่อนมือข้างเดียวกันกับที่ลูบหัวฉันเมื่อกี้ลงมากุมมือฉันเอาไว้เบาๆ และออกแรงดึงเพื่อให้เดินต่อ ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเพราะอะไร ทั้งที่มือเขาเป็นเพียงแค่โครงกระดูกที่น่าจะเย็นเฉียบแท้ๆ แต่มันกลับส่งผลให้ฉันรู้สึกอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ...
ความรู้สึกอบอุ่นที่คุ้นเคยพอๆ กับคุณแม่โทเรียล...
“เธอรู้ไหม ว่าน้องชายฉันน่ะมีการโจมตีพิเศษนะ”
“งะ งั้นเหรอ มันเป็นยังไงล่ะ”
ฉะ ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา!
โอเค... โอเค ตั้งสติสิฟริค มันไม่มีอะไร... เธอจะหวั่นไหวง่ายเกินไปแล้วนะ!!
เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาที่อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่ก่อนที่เราสองคนจะเดินเลี้ยวไปทางซ้ายมือทั้งที่รู้ว่านั่นเป็นทางตันก็ตาม -_-
“ก็นะ มันก็จะเป็นการโจมตีที่มีสีฟ้าน่ะ
แล้วก็เธอต้องอยู่เฉยๆ ห้ามขยับนะ ไม่งั้นเธอจะเจ็บตัว” แซนส์พูดต่อ
“ยังไง? ถ้าฉันเห็นว่าถูกโจมตี
ยังไงก็ต้องขยับหลบอยู่แล้วนี่ ใครจะยืนเฉยๆ ให้โดนตีล่ะ!”
ฉันตอบแล้วดึงเขาให้เดินเข้าไปหาตุ๊กตาหิมะตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ แซนส์เอียงคอนึกหาวิธีอธิบายเพียงชั่วครู่ก่อนที่เขาจะเอ่ยตอบ
“ก็เปรียบเทียบกับป้ายหยุดก็แล้วกัน”
“หือ?”
“ก็... คิดซะว่านั่นเป็นป้ายหยุดสีฟ้า
แค่นี้เธอก็หยุดได้แล้วใช่ไหมล่ะ”
“นายคิดงั้นเหรอ?”
ฉันหันหน้ากลับไปหาแซนส์ที่พูด Text ออกมาเป็นสีเหลืองอย่างกวนประสาท เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
"ก็ฉันคิดได้แบบนี้ ลองเอาไปทำดูแล้วกัน... และฉันหวังว่ามันคงได้ผลน่ะนะ"
แซนส์คลายมือออกก่อนจะหันเดินกลับออกไป
ดะ เดี๋ยวสิ! นายยังพูดไม่จบเลยไม่ใช่รึไงเนี่ย!!
ฉันออกวิ่งตามเขาที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อสักครู่... ย้ำ! ว่าเมื่อสักครู่จริงๆ นะ แต่เขากลับ... หายไป! เดี๋ยว? นี่มันเป็นไปได้เหรอ? ทำไม? หายไป? ฉันงงไปหมดแล้ว นี่มันอะไรกัน?
แซนส์หายไปไหน?
"นายน่ะมันขี้เกียจจริงๆ เลยนะ ฉันรู้นะว่าเมื่อคืนนายแอบงีบมาทั้งคืนเลยน่ะ!!”
“เอ่อ... ฉันคิดว่านั่นมันเรียกว่า ‘การนอนหลับ’ น่ะนะ -_-*”
“เฮอะ! นั่นมันข้ออ้างทั้งนั้นแหละ”
ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นแล้วเลี้ยวไปทางที่น่าจะเป็นทางไปต่อ ก่อนจะพบว่าแซนส์กำลังยืนเถียงกับพาไพรัสอยู่ตรงข้ามลานหิมะนั้น! ทะ ทำไมแซนส์? ให้ตายเถอะ อะไรจะเร็วปานนั้นเนี่ย! แล้วเขาไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง? ไปตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วทำไมถึงได้ไปอยู่ตรงนั้นเร็วขนาดนั้น!?
ฉันมองไปยังแซนส์เพื่อหาคำตอบ แต่อีตาโครงกระดูกหน้ายิ้มหันมายักไหล่ให้ฉันก่อนจะเรียกพาไพรัสให้หันมามองด้วยอีกคน...
อืม! มันเป็นคำตอบที่ดีมาก!!
“โอ๊ะ! เจ้ามนุษย์ยังมีชีวิตอยู่!!”
ฉันคงเป็นโครงกระดูกอีกตัวหนึ่งในที่นี้ล่ะมั้ง! (หมั่นไส้แซนส์แล้วพาล)
“พี่ชายกับฉันได้เป็นคนสร้างปริศนาตรงหน้าแกขึ้นมาเอง!
ฉันว่าแกจะต้องรู้สึกโคตรช็อคเมื่อแกเห็นว่าที่ลานกว้างนี่น่ะก็คือ...”
“...”
“เขาวงกตไฟฟ้าที่ล่องหน!”
“!!!!”
หะ? เขาวงกตไฟฟ้าล่องหน? โอเค ฉันช็อคจริงๆ ยอมรับ!
ไม่ใช่ช็อคเพราะมันเป็นไฟฟ้านะ แต่ช็อคตรงที่มันล่องหนได้ยังไงกันเนี่ยยย!!
“เมื่อไหร่ก็ตามที่แกแตะกำแพงล่องหนนั่น
ลูกบอลลูกนี้ก็จะปล่อยไฟฟ้าชอตใส่แกทันที!”
พาไพรัสพูดแล้วโยนลูกบอลขนาดพอดีมือไปมาแล้วยิ้มให้ฉันอย่างดูดีที่สุดที่เขาจะทำได้ (?) ฉันเหล่ตามองไปยังแซนส์ เขายืนล้วงกระเป๋าแล้วยักไหล่ใส่ฉันอีกรอบ -_-^
ฉันควรจะชิลล์กับเรื่องนี้ไหม? ไหนใครตอบบบ!?
“ฮ่าๆ เอาเลย! เดินสิ!!”
พาไพรัสออกคำสั่ง... เดี๋ยว! นี่สั่งกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ -_-^ รอบนี้ฉันไม่ได้หันไปมองแซนส์ เพราะคิดอยู่แล้วว่าสิ่งที่เขาจะต้องทำก็คือยิ้มและยักไหล่ใส่ ซึ่งมันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาได้เลย!
เอาเป็นว่าฉันจะยอมเดินก็แล้วกัน!
เปรี้ยะ!
เดินเข้าไปได้แค่ก้าวเดียว เสียงไฟชอตก็ดังขึ้น ฉันสะดุ้งเฮือกราวกับว่าฉันเป็นคนโดนมันซะเอง แต่เปล่าเลยคนที่โดนชอตก็คือ...
“แซนส์!!!”
พาไพรัสตะโกนเสียงดังก่อนจะหันหน้าไปทางแซนส์ที่ยืนกลั้นหัวเราะอยู่ข้างๆ ฉันมองไปยังร่างของพาไพรัสที่มีรอยสีน้ำตาลไหม้อยู่บนเสื้อกับผ้าพันคอของเขาและแซนส์กำลังยกมือขึ้นปรามน้องชายที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าเขาจนแทบจะสูบเขาเข้าไปได้อยู่แล้ว -_-;
“แซนส์! นี่นายทำอะไรน่ะ!!?”
“เอ่อ...
ฉันว่ายัยนั่นควรเป็นคนที่ได้ถือลูกบอลนั่นนะ -_-*”
... ทุกอย่างหยุดนิ่ง...และถ้าตอนนี้มีใครเล่นถุงตดก็คงได้ยินดังมาก!
เอิ่ม... พาไพรัส นั่นนายพยายามทำตัวให้อันตรายแล้วใช่ไหม?
“อ้าว! เหรอ โอเค”
และแล้วพาไพรัสก็เดินผ่านเขาวงกตล่องหนจนมาถึงตรงหน้าฉันโดยที่เขาคงลืมไปว่าตอนที่เขาเดินมานั่นมันทำให้เกิดรอยเท้าบนพื้นหิมะ...?
“เอ้า! ถือมันซะ!!”
“เอ๊อะ!”
พาไพรัสโยนลูกบอลมาให้ฉันก่อนที่เขาจะรีบวิ่งปรูดกลับไปยืนที่เดิมในทันที แซนส์ยิ้มและขยิบตาให้ฉันประมานว่า 'มันเป็นเรื่องง่ายๆ' ซึ่งฉันก็ได้แต่แอบสงสารพาไพรัสเรื่องการ 'พยายาม' ทำตัวให้อันตรายของเขาอยู่ในใจ
ฉันเดินตามรอยเท้าของพาไพรัสออกไปจากเขาวงกตและยื่นลูกบอลลูกนั้นคืนให้กับเขา พาไพรัสรับมันไปแล้วโยนไปให้แซนส์อีกทอด เขาทำหน้าเซ็งก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋าไป
“เยี่ยมไปเลย!
เก่งเหมือนกันนี่เจ้าหอยทากเจ้าเล่ห์”
พาไพรัสหันมายืนกอดอกหรี่ตามองหน้าฉันด้วยท่าทางที่โคตรน่าหมั่นไส้ -_-+
ทำไมต้องหอยทากด้วยฟะ!?
“แกแก้ปริศนาได้ง่ายมากเลยสินะ! แต่ปริศนาต่อไปน่ะ
ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!!”
“...”
“ก็เพราะแซนส์!
พี่ชายของฉันเป็นคนคิดมันขึ้นมายังไงล่ะ แกจะต้องงงกับมันแน่
เหมือนที่ฉันงงยังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆๆ”
พาไพรัสหัวเราะเสียงดังแล้ววิ่งหายไป... ฉันมองตามกระดูกร่างสูงกับผ้าพันคอสีแดงที่วิ่งออกไปพร้อมกับความรู้สึกประหลาดใจและค่อนข้างทึ่งเล็กน้อย แซนส์เดินเข้ามายืนล้วงกระเป๋าอยู่ข้างๆ ฉันและมองพาไพรัสด้วยสายตาอบอุ่น
“ขอบใจนะ ดูเหมือนว่าหมอนั่นจะสนุกมากเลยล่ะ”
“ฉันก็คิดแบบนั้นนะ - -;”
“ฮ่าๆ แล้วเธอเห็นชุดนั่นไหม?
หมอนั่นสั่งมันมาตั้งแต่งานเลี้ยงชุดแฟนซีน่ะนะ”
“แล้วเขาเคยใส่ชุดอื่นไหม?”
“ไม่นะ ฮ่าๆ
หมอนั่นบอกว่านั่นเป็นเหมือนร่างต่อสู้ของเขา”
ร่างต่อสู้เรอะ?
พาไพรัสคิดจะไปสู้กับใครกันล่ะนั่นน่ะ -_-;
“เอาล่ะ ฉันว่าเราไปกันต่อเถอะ”
แซนส์ยิ้มแล้วดึงมือฉันเข้าไปซุกในกระเป๋าเสื้อฮู้ดก่อนจะดึงฉันให้เดินไปด้วยกัน รู้ไหม? ฉันไม่เข้าใจเลยนะว่าทำไม? ทั้งที่อากาศมันเย็นแบบนี้แต่ฉันกลับรู้สึกว่าหน้าของฉันร้อนผ่าวจนสามารถทำให้น้ำแข็งขั้วโลกละลายได้เลย!
“จำไว้นะเด็กน้อย... ฉันจะคอยดูแลเธอเอง”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น