[Fanfic Harry Potter] [OCxDM] If Harry Potter has a sister!

ลำดับตอนที่ #35 : บทที่ 9 : ทอม ริดเดิ้ล (2)

บทที่ 9 : ทอม ริดเดิ้ล (2)

ดัมเบิลดอร์ดึงเก้าอี้ไม้แข็งๆ มานั่งลงข้างๆ ริดเดิ้ล ทำให้ทั้งคู่ดูเหมือนคนไข้ในโรงพยาบาลและคนมาเยี่ยมไข้

‘ฉันคือ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์’

‘ศาสตราจารย์เหรอ’ ริดเดิ้ลทวนคำ เขาดูระแวดระวัง ‘เหมือนคำว่า นายแพทย์ รึเปล่า คุณมาทำอะไรที่นี่ เขาให้คุณมาตรวจผมเหรอ’ เขาชี้ไปทางประตูที่คุณโคลเพิ่งจะออกไป

‘เปล่า ไม่ใช้หรอก’ ดัมเบิลดอร์ตอบยิ้มๆ

‘ผมไม่เชื่อคุณหรอก’ ริดเดิ้ลบอก ‘เขาต้องการให้คุณมาดูผมใช่ไหมล่ะ บอกความจริงมานะ!’

เขาพูดประโยคสุดท้ายด้วยเสียงก้องกังวานและเต็มไปด้วยพลังอย่างน่าตกใจ มันเป็นคำสั่งและฟังดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาเคยออกคำสั่งนี้มาหลายครั้งแล้ว ดวงตาของเขาเบิกกว้างและจับจ้องมายังดัมเบิลดอร์ซึ่งไม่ได้โต้ตอบอะไรไปแต่ยังคงยิ้มออกมาอย่างแช่มชื่น สองสามวินาทีหลังจากนั้น ริดเดิ้ลเลิกจ้องแต่เขายังคงมีท่าทางหวาดระแวงอยู่

‘คุณเป็นใคร’

‘ฉันบอกเธอแล้ว’ ดัมเบิลดอร์กล่าว ‘ฉันคือศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์และฉันทำงานในโรงเรียนที่ชื่อว่าฮอกวอตส์ ฉันมาที่นี่เพื่อบอกเธอว่าเธอสามารถไปเรียนที่โรงเรียนของฉันได้ถ้าหากเธออยากไป’

ปฏิกิริยาของเด็กชายที่มีต่อเรื่องนี้น่าพิศวงมาด เขากระโจนลุกขึ้นจากเตียงและถอยออกห่างจากดัมเบิลดอร์ท่าทางเกรี้ยวกราด

‘คุณหลอกผมไม่ได้! ผมไม่ไปหรอก!!’

‘ฉันไม่ได้มาจากโรงพยาบาลบ้า’ ดัมเบิลดอร์ตอบอย่างใจเย็น ‘ฉันเป็นครูและถ้าเธอนั่งลงเงียบๆ ฉันจะเล่าให้เธอฟังเรื่องฮอกวอตส์ และแน่นอนว่าถ้าหากเธอไม่อยากไปเรียนที่นั่นก็จะไม่มีใครบังคับเธอ’

‘ผมอยากเห็นพวกเขาลองบังคับดู’ ริดเดิ้ลพูดพลางยิ้มเยาะ เดรโกรู้สึกคุ้นรอยยิ้มนั้นอย่างประหลาด

‘ฮอกวอตส์’ ดัมเบิลดอร์พูดต่อ ‘เป็นโรงเรียนสำหรับคนที่มีความสามารถพิเศษ’

‘ผมไม่ได้บ้า!!’

‘ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้บ้า ฮอกวอตส์ไม่ใช่โรงเรียนสำหรับคนบ้า มันเป็นโรงเรียนสอนเวทมนตร์คาถา’

‘เวทมนตร์เหรอ?’ เขาทวนคำ

‘ถูกต้อง’

‘ผมรู้ว่าผมไม่เหมือนคนอื่น’ เริดเดิ้ลกระซิบ ‘ผมรู้ว่าผมเป็นคนพิเศษ ผมรู้มาตลอดว่ามีอะไรสักอย่าง’

‘เธอคิดถูกแล้ว’ ดัมเบิลดอร์บอกและจับตาดูริดเดิ้ลอย่างพินิจ ‘เธอเป็นพ่อมด’

ริดเดิ้ลเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปดูเหมือนจะมีความสุขขึ้น แต่ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่างมันไม่ได้ทำให้หน้าตาของเขาดูน่ามองเลย ตรงกันข้ามใบหน้าหล่อเหลานั้นดูมีสีหน้าราวกับสัตว์ร้าย

‘คุณเป็นพ่อมดเหรอ’

‘ใช่’

‘พิสูจน์สิ!’ ริดเดิ้ลพูดทันทีด้วยน้ำเสียงเชิงออกคำสั่งเหมือนครั้งแรก ดัมเบิลดอร์เลิกคิ้ว

‘ฉันคิดว่าถ้าเธอตกลงจะเข้าไปเรียน...’

‘ผมไปแน่!’

‘ถ้าอย่างนั้นเธอต้องเรียกฉันว่า ศาสตราจารย์ หรือพูดว่า ครับ ด้วย’

สีหน้าของเขากระด้างขึ้นมาชั่ววูบก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพจนแทบจำเค้าเดิมไม่ได้ แฮร์รี่และเดรโกหันไปมองหน้ากันด้วยสายตาทึ่งๆ

‘ผมขอโทษครับ เอ่อ ผมหมายความว่าได้โปรดแสดงให้ผมดูด้วยครับศาสตราจารย์’

จริงๆ แฮร์รี่และเดรโกแอบคิดว่าดัมเบิลดอร์คงจะปฏิเสธ เขาจะต้องบอกริดเดิ้ลว่ามีเวลาอีกถมไปที่จะสาธิตให้ดูที่ฮอกวอตส์ แต่ทั้งสองก็ต้องประหลาดใจเมื่อดัมเบิลดอร์ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาจากการเป๋าเสื้อสูท ชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าโทรมๆ ตรงมุมห้องและกระดกไม้กายสิทธิ์อย่างสบายๆ ทำให้ตู้เสื้อผ้าลุกเป็นไฟ

ริดเดิ้ลกระโดดโหยง ไม่มีใครตำหนิเลยที่เขาจะร้องโวยวายลั่นด้วยความเดือดดาล แต่ในขณะที่ริดเดิ้ลกำลังโวยวายเปลวไฟก็หายวับไปเหลือแต่ตู้เสื้อผ้าที่ไม่เสียหายเลยแม้แต่นิดเดียว เขาจ้องมองดูตู้เสื้อผ้าทำหน้าตาอยากได้และชี้ไปที่ไม้กายสิทธิ์ของดัมเบิลดอร์

‘ผมจะไปหาไม้แบบนี้ได้ที่ไหน’

‘เมื่อถึงเวลา’ ดัมเบิลดอร์ตอบ ‘ฉันคิดว่ามีอะไรบางอย่างพยายามออกมาจากตู้ของเธอนะทอม’

เสียงดังกุกกักเบาๆ ดังมาจากข้างในตู้ เป็นครั้งแรกที่ริดเดิ้ลดูจะตกใจกลัว

‘เปิดตู้’ ดัมเบิลดอร์สั่ง

ริดเดิ้ลลังเลเล็กน้อยแล้วก็เดินข้ามห้องไปดึงบานประตูเปิดออก ที่ชั้นบนสุดเหนือราวแขวนเสื้อผ้า กล่องกระดาษเล็กๆ หล่องหนึ่งกำลังสั่นกึกๆ ราวกับมีหนูที่กำลังตื่นกลัวจำนวนมากอยู่ในนั้น

‘เอามันออกมา’ ดัมเบิลดอร์บอก

ริดเดิ้ลยกกล่องที่กำลังสั่นลงมา มีท่าทางหวาดกลัว

‘มีอะไรในกล่องที่เธอไม่ควรมีรึเปล่า’ ดัมเบิลดอร์ถาม ริดเดิ้ลชั่งใจชั่วครู่

‘ใช่ครับ ผมคิดว่ามี’ เขาตอบในที่สุด ด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก

‘เปิด’ ดัมเบิลดอร์พูด ริดเดิ้ลเทของที่อยู่ในนั้นลงบนเตียงโดยไม่มองดูมันเลย

‘เธอจะต้องเอาของพวกนี้ไปคืนเจ้าของพร้อมกับขอโทษพวกเขาด้วย’ ดัมเบิลดอร์พูดเสียงเรียบพลางเก็บไม้กายสิทธิ์ ‘ฉันจะรู้ว่าเธอคืนหรือไม่คืนและขอเตือนเอาไว้ว่าเราไม่ยอมให้มีการขโมยเกิดขึ้นในฮอกวอตส์’

‘ครับ อาจารย์’

‘ที่ฮอกวอตส์ เราไม่เพียงสอนวิธีใช้เวทมนตร์ให้เธอ แต่จะสอนวิธีควบคุมมันด้วย เธอเคยใช้อำนาจของเธอโดยไม่ตั้งใจและเธอไม่ใช่คนแรกที่ปล่อยให้เวทมนตร์อยู่เหนือการควบคุม แต่เธอควรรู้ว่าฮอกวอตส์ไล่นักเรียนออกได้’

เดรโกหันไปหรี่ตาใส่แฮร์รี่เมื่อได้นึกขึ้นมาว่าแฮร์รี่ทำผิดกฎโรงเรียนเป็นร้อยข้อแต่กลับไม่เคยถูกไล่ออกเลย เด็กหนุ่มสวมแว่นจ้องกลับเป็นเชิงให้กลับไปสนใจความทรงจำต่อ เดรโกจึงหันกลับไปมองดัมเบิลดอร์หนุ่มอีกครั้ง

‘ใช่ และเรามีกระทรวงเวทมนตร์ที่จะลงโทษคนทำผิดกฎหมายอย่างรุนแรง พ่อมดใหม่ทุกคนต้องยอมรับว่าเมื่อเข้ามาอยู่ในโลกของเราเขาต้องอยู่ภายใต้กฎหมายของเรา’

‘ครับ ศาสตราจารย์’

ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ใบหน้าของริดเดิ้ลว่างเปล่าในขณะที่เขาเก็บของจุกจิกที่ขโมยมาใส่กล่องกระดาษ เมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาหันกลับมาหาดัมเบิลดอร์และพูดตรงๆ ว่า ‘แต่ผมไม่มีเงินเลย’

‘เรื่องนั้นแก้ไขได้ง่าย’ ดัมเบิลดอร์ตอบพลางดึงถุงเงินออกมาจากกระเป๋า ‘ฮอกวอตส์มีกองทุนให้คนที่ต้องการความช่วยเหลือเพื่อซื้อหนังสือและเสื้อคลุม เธอคงต้องซื้อตำราคาถาและของอื่นๆ’

‘เราไปซื้อตำราได้ที่ไหน’ ริดเดิ้ลพูด เขารับถุงเงินโดยไม่ใส่ใจที่จะขอบคุณดัมเบิลดอร์และตอนนี้กำลังสำรวจเหรียญทองเกลเลียนอ้วนๆ

‘ที่ตรอกไดแอกอน’ ดัมเบิลดอร์ตอบ ‘ฉันมีรายการหนังสือและของใช้ในโรงเรียนมาด้วย ฉันไปช่วยเธอหาของทุกอย่างได้...’

‘คุณจะไปด้วยเหรอ?’ ริดเดิ้ลถาม

‘ถ้าเธอต้องการ’

‘ไม่ครับ’ ริดเดิ้ลบอก ‘ผมชินกับการทำอะไรเพียงลำพัง แล้วจะไปตรอกไดแอกอนได้ยังไงครับ’

ดัมเบิลดอ์ส่งซองจดหมายที่มีรายการต่างๆ ให้กับริดเดิ้ลและหลังจากบอกวิธีเดินทางจากโรงเลี้ยงเด็กกำพร้าไปร้านหม้อใหญ่รั่วอย่างชัดเจนแล้วเขาก็กล่าวว่า

‘เธอจะเห็นร้านนั้นได้แม้ว่าพวกมักเกิ้ลหรือพวกไม่มีเวทมนตร์อยู่รอบตัวเธอจะไม่เห็น ถามหาทอมคนขายเหล้าที่บาร์... จำได้ง่ายเพราะเขาชื่อเหมือนเธอ’

ริดเดิ้ลสะบัดหัวนิดหน่อยอย่างหงุดหงิดราวกับไม่พอใจอะไรบางอย่าง

‘เธอไม่ชอบชื่อทอมงั้นเหรอ’

‘มีทอมตั้งเยอะแยะ’ ริดเดิ้ลพึมพำ ‘พ่อผมเป็นพ่อมดรึเปล่าที่ชื่อ ทอม ริดเดิ้ล อะไรนั่นน่ะ’

‘ฉันเสียใจนะ แต่ฉันไม่รู้หรอก’ ดัมเบิลดอร์ตอบอย่างอ่อนโยน

‘อย่างนั้นแม่ผมคงไม่มีเวทมนตร์ ไม่งั้นเขาก็ไม่ตาย’ เหมือนริดเดิ้ลพูดกับตัวเองมากกว่าดัมเบิลดอร์ ‘คงต้องเป็นพ่อแน่! แล้วพอผมได้ของทุกอย่างแล้วผมจะไปฮอกวอตส์ได้เมื่อไหร่ครับ’

‘รายละเอียดทั้งหมดอยู่ในกระดาษแผ่นที่สองในซอง’ ดัมเบิลดอร์ตอบ ‘เธอจะออกเดินทางจากสถานีรถไฟคิงส์ครอสวันที่หนึ่งกันยายน มีตั๋วรถไปแล้วในนั้น’

ริดเดิ้ลพยักหน้า ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืนและยื่นมือออกไป ริดเดิ้ลจับมือเขาเขย่าเบาๆ

‘ผมพูดกับงูได้ด้วย มันมาหาผม กระซิบกับผม นี่เป็นเรื่องธรรมดาของพ่อมดรึเปล่าครับ’

เดรโกและแฮร์รี่มองหน้ากันเล็กน้อย

‘เป็นเรื่องไม่ปกติ’ ดัมเบิลดอร์ตอบ ‘แต่ไม่ใช่ว่าไม่เคยมี’

“ฉันคิดว่าพอแค่นี้ล่ะนะ” ดัมเบิลดอร์ผมขาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของทั้งสองเอ่ยขึ้นและอึดใจต่อมาพวกเขาก็เหาะลอยขึ้นผ่านความมืดมิดอีกครั้ง ก่อนจะกลับมายืนตรงที่เดิมในห้องทำงานเวลาปัจจุบัน

“เขาเชื่อเร็วกว่าผมเยอะเลย” แฮร์รี่บอก “หมายความว่าตอนที่อาจารย์บอกเขาว่าเขาเป็นพ่อมดน่ะครับ ตอนแฮกริดบอกตอนแรกผมยังไม่เชื่อเลย”

“ริดเดิ้ลพร้อมที่จะเชื่อเต็มที่ว่าเขาน่ะพิเศษ” ดัมเบิลดอร์ตอบ

“แล้วอาจารย์รู้ตั้งแต่ตอนนั้นเลยรึเปล่าครับ” เดรโกเอ่ยถาม

“ฉันรู้รึเปล่าว่าเพิ่งได้พบพ่อมดฝ่ายมืดที่อันตรายที่สุดเท่าที่มีมาน่ะเหรอ?” ดัมเบิลดอร์ตอบ “เปล่าเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะโตมาเป็นแบบที่เขาเป็นในตอนนี้ ยังไงก็ตามฉันสนใจเขามากเป็นพิเศษ ฉันกลับไปที่ฮอกวอตส์ตั้งใจว่าต้องจับตาดูเขาซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้วไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เพราะเขาตัวคนเดียวและไม่มีเพื่อนเลย ฉันรู้สึกว่าฉันควรจะทำเพื่อประโยชน์ของคนอื่นๆ พอๆ กับของเขาเอง”

เดรโกกับแฮร์รี่มองหน้ากันก่อนจะหันกลับไปหาดัมเบิลดอร์

“อย่างที่เธอได้ยิน อำนาจของเขาพัฒนาไปมากจนน่าประหลาดใจ สำหรับพ่อมดอายุน้อยขนาดนั้น และเขาค้นพบแล้วด้วยว่าเขาสามารถควบคุมอำนาจนั้นและเริ่มใช้มันอย่างจงใจ อย่างที่เธอเห็นว่ามันไม่ใช่การทดลองแบบเดาสุ่มของพ่อมดเด็กทั่วไป เขาใช้เวทมนตร์กระทำต่อผู้อื่น ข่มขู่ ลงโทษ บังคับ”

“เขาเป็นพาร์เซลเมาท์ด้วยนะครับ” แฮร์รี่แทรกขึ้นมา

“ใช่แล้ว เป็นความสามารถที่หาได้ยากและใครๆ มักจะคิดว่าเกี่ยวข้องกับศาสตร์มืด แต่เท่าที่รู้ในบรรดาผู้ยิ่งใหญ่และคนดีๆ ก็มีพวกพาร์เซลเมาท์อยู่ด้วยเช่นกัน ที่จริงความสามารถในการพูดกับงูได้ของเขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเท่ากับสัญชาตญาณที่เด่นชัดเรื่องความโหดร้าย การชอบปกปิดและความอยากมีอำนาจเหนือคนอื่น”

ดัมเบิลดอร์หยุดพูด เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา

“เวลาเล่นตลกกับเราอีกแล้วนะ” ดัมเบิลดอร์ว่า “แต่ก่อนที่เราจะจากกัน ฉันอยากให้พวกเธอสนใจลักษณะบางประการกับสิ่งที่เราเพิ่งเห็นกันมา เพราะว่ามันจะมีส่วนสำคัญในการกำหนดทิศทางเรื่องที่เราจะปรึกษาหารือกันในการพบปะคราวต่อๆ ไป”

ทั้งสองเงียบและตั้งใจฟัง

“ประการแรก ฉันหวังว่าพวกเธอคงจะสังเกตปฏิกิริยาของริดเดิ้ลเมื่อฉันเอ่ยชื่อคนที่ใช้ชื่อต้นว่า ‘ทอม’ เหมือนกัน” เดรโกพยักหน้า “เขาแสดงความดูถูกอะไรก็ตามที่ผูกพันเขาไว้กับคนอื่น อะไรก็ตามที่ทำให้เขาเป็นคนธรรมดา แม้แต่เวลานั้นเขาก็ปรารถนาที่จะแตกต่างออกมาและมีชื่อกระฉ่อน อย่างที่พวกเธอรู้ เขาสลัดชื่อเขาทิ้งไม่กี่ปีหลังจากการสนทนาครั้งนั้นและประดิษฐ์หน้ากากของ ‘ลอร์ดโวลเดอมอร์’ ขึ้นมา ซึ่งเขาซ่อนตัวอยู่หลังมันมานานมากแล้ว”

“ผมเดาว่าเขาคงไม่ชอบที่จะพึ่งใคร” เดรโกว่า

“ใช่ เขาชอบเก็บงำความลับและดูไม่มีเพื่อน เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือเพื่อเดินทางไปตรอกไดแอกอน เขาพอใจที่จะทำงานเพียงคนเดียว โวลเดอมอร์ในวัยผู้ใหญ่ก็เป็นอย่างนี้แหละ เธอจะได้ยินผู้เสพความตายหลายคนโอ้อวดว่าเป็นที่ไว้วางใจของเขา บอกว่าตัวเองนี่แหละที่ใกล้ชิดกับโวลเดอมอร์ กระทั่งเข้าใจเขาเชียวล่ะ”

เดรโกนึกถึงใบหน้าของป้าเขา เบลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ที่หล่อนมักจะพูดอยู่บ่อยๆ ว่าจอมมารไว้ใจหล่อนเพราะหล่อนเป็นผู้ที่ซื่อสัตย์ที่สุดและใกล้ชิดเขามากที่สุด

“แต่คนพวกนั้นล้วนหลงละเมอ" ดัมเบิลดอร์พูดต่อ "ลอร์ดโวลเดอมอร์ไม่เคยมีเพื่อนและฉันเชื่อว่าเขาไม่เคยต้องการเพื่อนเลยด้วยซ้ำ ประการสุดท้าย เด็กชายทอมริดเดิ้ลชอบสะสมของที่ระลึก พวกเธอเห็นกล่องใส่ของที่เขาขโมยมาแล้วใช่ไหม ของพวกนั้นเอามาจากเหยื่อที่ถูกเขารังแก เธออาจจะเรียกว่าของที่ระลึกถึงเวทมนตร์ต่างๆ ที่ไม่น่าอภิรมย์เลย จำนิสัยนี้ของเขาให้ดีเพราะนิสัยนี้แหละจะสำคัญอย่างยิ่ง"

"แล้ว..." อยู่ๆ เดรโกก็เอ่ยขึ้น ดัมเบิลดอร์และแฮร์รี่รอฟังคำพูดของเขาอย่างใจจดใจจ่อ "คุณคิดว่าริดเดิ้ลเคยมีลูกชายไหมครับ"

สีหน้าของดัมเบิลดอร์ดูประหลาดใจในขณะที่แฮร์รี่ขมวดคิ้ว เดรโกคิดเรื่องนี้มาสักพักตั้งแต่เห็นหน้า ทอม ริดเดิ้ลพ่อของโวลเดอมอร์ในครั้งแรกแล้วว่าเขาดูเหมือนใครบางคนอย่างน่าประหลาด บางทีคนๆ นั้นอาจจะเกี่ยวข้องกับโวลเดอมอร์มากกว่าที่คิดก็เป็นได้

"ฉันยังไม่มั่นใจในเรื่องนั้นเดรโก" ดวงตาสีฟ้ามองเขาผ่านกรอบแว่นรูปครึ่งวงพระจันทร์ ความรู้สึกผิดในใจก่อตัวขึ้นมาทันที ภารกิจที่เขาได้รับจากโวลเดอมอร์คือการสังหารพ่อมดที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ แต่ที่เลวร้ายกว่านั้นคือดัมเบิลดอร์กำลังรับรู้การกระทำของเขาอยู่และยังให้เขาเข้ามาล่วงรู้เกี่ยวกับเรื่องของโวลเดอมอร์อีกด้วย เดรโกยังคงสงสัยอยู่ภายในลึกๆ ว่าจริงๆ แล้วดัมเบิลดอร์ต้องการอะไรกันแน่

ปีที่แล้วดัมเบิลดอร์เรียกเขาและแฮร์รี่ไปพบและพูดคุยเรื่องที่กำลังทำและคำทำนายของเฮเลนส่วนหนึ่ง ดัมเบิลดอร์เป็นคนบอกให้เขายอมรับภารกิจนี้เพื่อไม่ให้จอมมารนั้นสงสัยและเพื่อปกป้องแม่และเธอเอาไว้โดยการเดินตามแผนของจอมมารไปอย่างเงียบๆ รวมไปถึงทำการมาเข้าพบเขาตามนัดทุกครั้งที่เขาต้องการและทุกครั้งนั้นต้องมีแฮร์รี่ สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้มากที่สุดคือความปรารถนาของเขาในวัยเด็กเหมือนจะสมหวังเพราะเขากับแฮร์รี่เหมือนกับเป็นเพื่อนและคู่กัดกันไปในตัว

ถึงอย่างนั้นแฮร์รี่ไม่ว่าอะไรเรื่องที่เขาบอกกับเฮเลน เดรโกเคยพูดกับแฮร์รี่เรื่องนี้ครั้งหนึ่งบนรถไฟ เขาเองก็โมโหอยู่นิดหน่อยที่แฮร์รี่แอบมาฟังตอนที่เขากำลังคุยอยู่ในกลุ่มเพื่อนบ้านสลิธีริน แต่เขาก็ได้ขยายความตั้งแต่ที่ดัมเบิลดอร์นัดพบกันครั้งแรกแล้วว่ามันคืออะไรและสิ่งที่ทั้งสองตกลงกันไว้ไม่ได้ผิดแต่ประการใด เพียงแต่ว่าต้องการที่จะปกป้องเธอให้พ้นจากภัยอันตราย นอกจากนั้นพวกเขาก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่ายังไงก็ต้องทำให้เธอปลอดภัย ถึงชะตากรรมอยากจะเล่นตลกก็ตาม

"ทำไมเธอถึงคิดว่าลอร์ดโวลเดอมอร์จะมีลูกชายล่ะ" ดัมเบิลดอร์เอ่ยถามหลังจากเขาปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมอยู่นานพอสมควร “ความเป็นไปได้มีน้อยมากเชียวนะ เพราะเขาเป็นผลที่เกิดมาจากยาเสน่ห์”

"เปล่าครับ มีใครบางคนที่ผมคิดว่าดูเหมือนเขามาก" เดรโกพูดต่อ "ใครบางคนที่อายุน้อยกว่าเราสองคนถึงสองปีแถมยังน่าสงสัยมาก"

"นายหมายถึงแท็คสินะ" แฮร์รี่พูดต่อ "มันก็น่าสงสัยจริงๆ นั่นแหละ ฉันเองก็คิดว่าเขาอาจจะเกี่ยวอะไรกับพวกนั้น แต่เขาก็อยู่ในภาคีตลอด"

"ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอกแฮร์รี่" ดัมเบิลดอร์ว่า "แต่ก็ไม่มีหลักฐานพิสูจน์เรื่องนี้เช่นกัน -- และฉันว่าบางทีทุกสิ่งทุกอย่างอาจไม่ได้เป็นไปอย่างที่พวกเธอคิดทั้งหมดก็ได้"

ดัมเบิลดอร์ยิ้มอย่างชาญฉลาดในขณะที่เดรโกแอบเห็นฟินีแอส ไนเจลลัสกลับมาที่กรอบรูปของเขาแล้วด้วยใบหน้าถมึงทึง คงจะไม่พอใจที่เห็นสภาพบ้านหลังถูกขโมยกระมัง

“แต่ศาสตราจารย์ครับ” แฮร์รี่พูดอีกครั้ง “ผมรู้สึกได้ว่าหลายครั้งแท็คทำอะไรหลายอย่างที่ไม่เหมือนคนอื่น”

“ยังไงงั้นเหรอ?” ดัมเบิลดอร์ภามกลับ

“เขาดูจะชอบใจทุกครั้งที่ผมเสี่ยงอันตราย” แฮร์รี่ว่า “อีกอย่างช่วงหนึ่งที่ผมเห็นคุณวีสลีย์ที่กระทรวง มีแท็คคนเดียวที่ไม่ถามจุกจิกอะไรเรื่องนี้เหมือนเขารู้ทุกอย่างอยู่แล้วเลยครับ”

“อ้า...” ดัมเบิลดอร์ทำท่าเหมือนคิดอะไรออก “งั้นเราก็คงมีการบ้านเพิ่มอีกอย่างหนึ่งใช่ไหม?”

พ่อมดชรายิ้มกว้างมองมายังทั้งสองคนอย่างมีความหาย เดรโกหันไปสบตากับแฮร์รี่และยิ้มออกมา

“เอาล่ะ ถึงเวลาที่จะต้องไปแล้ว” เขายิ้ม “พวกเธอก็คงรู้ว่าจะต้องทำอะไร ราตรีสวัสดิ์นะทั้งสองคน”

เดรโกกับแฮร์รี่พยักหน้าพร้อมกับบอกลาดัมเบิลดอร์และเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน เด็กหนุ่มสวมแว่นตากลมพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ พลางทำหน้าราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างที่บอกใครไม่ได้อยู่ เดรโกขมวดคิ้วมองหน้าแฮร์รี่นิดหน่อยก่อนจะเปิดประเด็นขึ้นทำลายความเงียบ

“เฮเลนเป็นไงบ้าง”

“หือ?” แฮร์รี่เลิกคิ้ว “ตอนที่นายบอกเรื่องนั้นไป ก็ซึมๆ ไปนิดหน่อย ฉันไม่แน่ใจว่าที่ยังยิ้มหรือหัวเราะในช่วงนั้นเพราะเฮอร์ไมโอนี่รึเปล่า”

แฮร์รี่ถอนหายใจนิดหน่อยในขณะที่พวกเขาก้าวผ่านรูปปั้นสัตว์ประหลาดออกไป 

“ส่วนเมื่อวันก่อนฉันเผลอพูดอะไรไม่ดีใส่เขาไปเหมือนกัน” แฮร์รี่ก้มหน้า “แต่มันก็เพื่อเขาเองนั่นแหละ”

“นั่นสินะ” เดรโกพูด “จริงๆ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีนักหรอกที่ต้องมาทำเมินตลอดแบบนี้น่ะ”

“ฉันก็ว่างั้น..." แฮร์รี่ว่า "นายรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าสักวันหนึ่งเฮเลนจะต้องตาย”

เดรโกสะอึก และพยักหน้าให้เขาเบาๆ ดวงตาสีฟ้าซีดเหม่อมองไปในความมืดตามระเบียงทางเดินเบื้องหน้า พลันสมองคิดถึงวันที่เฮเลนไม่อยู่หรือภาพที่เธอกำลังนอนหลับโดยที่เขารู้อยู่แก่ใจว่าเธอจะไม่มีวันลืมตาขึ้นมามองและพูดคุยกับเขาอีกแล้วมันก็แทบจะทนไม่ได้ 

เขายอมให้เธอเกลียดเสียยังจะดีกว่า

"รู้" เขาตอบ "ฉันถึงทำทุกอย่างให้ยัยนั่นอยู่ห่างๆ ฉัน เพราะสิ่งที่ฉันต้องทำมันเสี่ยงเกินไป" 

เดรโกถอนหายใจออกมาเบาๆ อีกรอบ

"แล้วคนที่ส่งสร้อยให้แคตี้ เป็นนายใช่ไหม" แฮร์รี่ถามตรงๆ

"ไม่ใช่หรอก" เขาส่ายหน้า "ฉันโดนให้ทำการบ้านทั้งหมดแถมคัดลายมือยาวเป็นพรืด ได้ออกมาอีกที ห้องนั่งเล่นก็มีแต่นักเรียนเต็มแล้ว"

เดรโกยักไหล่น้อยๆ เขาบอกลาแฮร์รี่เมื่อถึงทางขึ้นบันไดเวียนและเดินตรงกลับไปยังห้องนั่งเล่นของตัวเองในทันทีโดยไม่ลืมที่จะกำชับแฮร์รี่ว่าไม่ให้บอกเรื่องเขากับเฮเลน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม....

แสงจันทร์สีนวลสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่บานเดิมเหมือนดังเช่นทุกคืน กระแสลมอ่อนๆ พัดผ่านนำพาใบไม้ใบเล็กๆ ปลิวผ่านหน้าต่างไป ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตเหม่อมองใบไม้ใบนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ไม่รู้ว่านี่เป็นคืนที่เท่าไหร่แล้วที่เฮเลนไม่รู้สึกอยากจะหลับตาลงเลยแม้แต่วินาทีเดียว มือเล็กกำกระดาษสีน้ำตาลอ่อนที่ดูเหมือนจะยับยู่ยี่เนื่องจากถูกเปิดอ่านมานับครั้งไม่ถ้วน

ความรู้สึกอยากจะหนีไปให้พ้นๆ จากที่นี่ก่อตัวขึ้นมาเต็มหัวใจ รอยแผลเป็นบนหน้าผากที่เริ่มรู้สึกแสบร้อนมากขึ้นทุกวันทำให้เฮเลนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของลอร์ดโวลเดอมอร์ที่กำลังหงุดหงิดเรื่องอะไรบางอย่างที่เธอนั้นก็ไม่เข้าใจ แฮร์รี่ก็แทบไม่ได้บอกอะไรให้เธอรู้เลยสักอย่าง เพื่อนทั้งสองก็มีแต่ความลับและชอบอ้างว่าเพื่อให้เธอนั้นสบายใจพวกเขาจึงขอไม่เอ่ยปากบอกอะไร

ทุกวันผ่านไปอย่างยากลำบาก ความสุขที่เคยมีทุกครั้งที่อยู่ที่ฮอกวอตส์ราวกลับกำลังค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับความทรงจำบางอย่างในสมองของเธอเอง เธอเดาไม่ออกอีกแล้วว่าต่อจากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง ยิ่งนานวันเรื่องราวกลับดำเนินไปโดยที่เธอไม่สามารถพูดได้เต็มปากเลยว่ามันจะต้องเกิดขึ้น

มันกำลังเปลี่ยนแปลง...

ยิ่งไปกว่านั้นความสามารถในการพยากรณ์ของเธอยิ่งเริ่มเด่นชัด เธอสามารถมองเห็นอะไรหลายอย่างผ่านลูกแก้วพยากรณ์ได้เกือบทั้งหมด แต่ว่ามันกลับรวดเร็วมากเสียจนเธอมองไม่ออกว่าสมควรจะเป็นอะไรหรือเกิดอะไรขึ้นในลูกแก้วนั้นกันแน่ต่างจากเมื่อก่อนที่มองเห็นได้ชัดเจนแต่ว่าไม่สามารถทำนายได้ดังใจต้องการเหมือนดังตอนที่อ่านจดหมายฉบับนี้...

เฮเลนก้มมองกระดาษใบเล็กในมืออีกครั้ง จดหมายที่เดรโกส่งให้เธอเพียงฉบับเดียวในช่วงหน้าร้อน มันไม่มีเนื้อหาอะไรมากมาย ไม่ได้มีใจความสำคัญอะไรนักแต่มันกลับเป็นข้อความที่ทำให้เธอยิ้มได้ทุกครั้งที่เปิดออกอ่านแต่ในตอนนี้มันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

ถึงยัยเพี้ยนของฉัน

ปิดเทอมหน้าร้อนแล้ว ฉันไม่ได้ออกไปไหนเลยแถมกีตาร์ก็ถูกแม่ยึดไปอีก มันน่าเบื่อมากเลยรู้ไหมที่ต้องขลุกตัวอยู่แต่ในห้องของตัวเองแล้วก็รอจดหมายจากยัยโง่อย่างเธอ ฉันน่ะอยากเจอเธอจะแย่ แต่เธอก็ไม่ยอมเขียนมาหาฉันก่อนเลยนะ ต้องให้ฉันเขียนไปหาก่อนตลอดเลยรึไงกัน

เอาเป็นว่าฉันขอเขียนแค่สั้นๆ ก็พอ ‘ฉัน คิดถึง เธอ’

โอเค มันก็มีเท่านี้นั่นแหละ อ้อ! อีกอย่างหนึ่ง เห็นว่าเจ้าพี่น้องครีฟวัล... ครีฟเวอร์... เออ ช่างเหอะ! เจ้าเด็กสองคนบ้านกริฟฟินดอร์นั่นถ่ายรูปเอาไว้ใช่ไหมล่ะ ถ้าพวกนั้นส่งรูปมาแล้วฉันขอสักใบก็แล้วกัน อย่าลืมแนบมันมาด้วยล่ะ

และที่สำคัญที่สุด -- ฉันรักเธอนะ ♥

ฉันสัญญาว่าจะรักเธอให้มากเท่าที่คนคนหนึ่งจะรักได้ 

แล้วก็ขอบคุณนะ ที่เข้ามาทำให้ฉันมีความสุขได้มากขนาดนี้

ปล. คราวนี้ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เทิร์นเนอร์เอาของขวัญไปส่งเธออีกแล้วล่ะ พอกันที!

ดวงตากลมโตกวาดมองตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ไม่เรียบร้อยนั้นอีกครั้งหนึ่ง ริมฝีปากบางเผยยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจพร้อมกับน้ำใสๆ รื้นขึ้นมาที่ขอบตา อีกครั้งที่เธออ่านจนหมายฉบับนี้แล้วรู้สึกดีใจว่าเขาคิดถึงเธอแต่เมื่อได้คิดว่าจะไม่มีวันได้ยินคำนี้อีกแล้วน้ำตามันก็พาลจะไหลลงมาอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เฮเลนรู้สึกว่าทำแบบนี้ไปมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นแต่เธอก็ยังทำมัน ในทุกๆ คืนโดยพยายามเก็บเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในใจปรารถนาขอให้เฮอร์ไมโอนี่หลับไปและไม่ตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงของเธอเข้าตอนกลางดึก

เฮเลนพับจดหมายเก็บเข้าไปในหีบก่อนจะเลื่อนมือไปค้นแถวๆ อุปกรณ์เครื่องเขียนสำรองที่อยู่ทางมุมบนขวาของหีบ มือเรียวบางเลื่อนไปหยิบรูปภาพสามสี่ใบออกมาจากตรงนั้นและค่อยๆ เลื่อนดูมันทีละภาพอย่างตั้งใจ คนตัวเล็กๆ ที่ขยับยิ้มแป้นอยู่ภายในนั้นดูมีความสุขอย่างที่ตอนนี้เธอไม่มี มันเป็นภาพตอนที่คอลินถ่ายให้ในขณะที่แฮร์รี่หยิบองุ่นมาปาใส่เดรโกและเขาดึงเอวเธอให้มาบังตัวเองเอาไว้และในที่สุดองุ่นลูกนั้นก็พุ่งเข้าใส่กลางหน้าผากของเธอ

รูปที่สองเป็นรูปตอนที่แฮร์รี่กับรอนถูกแอปเปิ้ลขว้างใส่จนรอนหน้าหงายลงไปซบเฮอร์ไมโอนี่ ส่วนรูปที่สามเป็นรูปที่ดีนและเชมัสโดนกระสุนองุ่นปาใส่รัวๆ โดนแครบและกอยล์ ริมฝีปากบางเผยยิ้มอีกครั้งพลางยกมือขวาขึ้นปาดน้ำตาออกไปและรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ดูรูปเหล่านี้ จนในที่สุดดวงตากลมก็เลื่อนมาหยุดที่รูปสุดท้าย

ดวงตากลมโตจับจ้องอยู่บนภาพที่กำลังขยับไปมาน้อยๆ เบื้องหน้า สองร่างในภาพนั้นกำลังยิ้มให้กันอย่างสดใสที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น ร่างสูงใช้มือลูบเบาๆ บนหน้าผากของร่างเล็กอย่างเบามือด้วยสายตาเป็นห่วง ทั้งสองยิ้มให้แก่กันและสายตาของพวกเขามองคนตรงหน้าราวกับว่านอกเหนือจากคนที่อยู่ตรงนี้แล้วสิ่งอื่นก็ไม่ได้สำคัญ

เด็กสาวยังจำภาพนั้นได้ดี ดวงตาของเขาในตอนนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นและห่วงใย มันช่างต่างกับแววตาในครั้งที่เธอไปพบเขาที่สนามควิดดิชเสียเหลือเกิน

“พอได้แล้วเฮเลน” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมร่างของเฮอร์ไมโอนี่ที่ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองมายังใบหน้าของเธอพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ “เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว”

“เฮอร์ไมโอนี่” เฮเลนพูดเสียงแผ่ว “คือฉัน... ไม่ได้เป็นอะไร ฉัน...”

เด็กสาวว่าพลางปาดน้ำตาบนใบหน้าออกไปอย่างลวกๆ

“เธอหลอกฉันไม่ได้หรอกนะ” เธอว่า “เธอเป็นแบบนี้ทุกคืน เธอรู้ไหมว่าแฮร์รี่เป็นห่วงเธอแค่ไหน”

เฮเลนส่ายหน้าแต่ไม่พูดอะไร

“เธอยังมีเขาอยู่นะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วส่งยิ้มบางๆ มาให้เธอผ่านแสงจันทร์ “แล้วเธอก็ยังมีเราอยู่”

เจ้าของดวงตาสีเขียวมองใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่และพยายามจะยิ้มตอบแต่ก็ทำไม่ได้ เฮเลนได้แต่พยักหน้าให้เธอเบาๆ ก่อนที่ทั้งสองจะล้มตัวลงนอนบนเตียงและหลับไป

ติดตามตอนต่อไป...