[Fanfic Harry Potter] [OCxDM] If Harry Potter has a sister!

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 18 : สิ่งที่คาดได้และคาดไม่ถึง (Re.02)

UP : 10/08/60

Re-write : 21/08/60

Re-write 2 : 12/07/64

บทที่ 18 : สิ่งที่คาดได้และคาดไม่ถึง

แฮร์รีและเฮเลนพบว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะพูดถึงคืนที่โวลเดอมอร์กลับมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเฮเลนที่ไม่ได้อยู่ในเหตการณ์นั้นด้วยแล้วยิ่งยากเข้าไปกันใหญ่ ริต้าเน้นถามรายละเอียดอย่างถี่ยิบจนเด็กสาวไม่รู้ว่าจะแถเรื่องอะไรออกไปให้ริต้าฟังเลยทีเดียว แฮร์รี่เองก็คิดว่านี่เป็นโอกาสใหญ่ที่จะทำให้คนทั้งโลกได้รู้ เขาสงสัยว่าคนจะมีปฏิกิริยายังไงเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้

เฮเลนเดินกลับไปหาเดรโกทันทีที่ให้สัมภาษณ์เสร็จ ใบหน้าซีดเซียวทำให้เดรโกหลุดหัวเราะออกมา เฮเลนตีเขานิดหน่อยก่อนจะล้มตัวลงนั่งพิงไหล่เขาเอาไว้ และดูเหมือนว่าแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่จะรู้ดีว่าไม่ควรรบกวนทั้งสอง พวกเขาจึงดึงริต้า สกีตเตอร์ออกมาจากร้านให้พ้นๆ นั่นถือว่าเป็นเรื่องดีเลยทีเดียว

การเดตระหว่าเธอกับเดรโกผ่านไปได้ด้วยดีต่างจากแฮร์รี่อย่างสิ้นเชิงที่เดตของเขาพังไม่เป็นท่า

“รอดูแทบไม่ไหวแล้วว่าอัมบริดจ์จะคิดยังไงที่พวกเธอออกข่าวกับประชาชนแบบนี้” ดีนพูดระหว่างทานอาหารเย็น เชมัสกำลังตักพายแฮมไก่เข้าปากคำโตอยู่ข้างๆ ดีน

“นายทำถูกแล้วแฮร์รี่” เนวิลล์ว่าหลังจากที่เงียบอยู่นาน “มันคงยากที่จะพูดเรื่องนั้น... ใช่ไหม”

“อืม” แฮร์รี่พยักหน้า “แต่คนควรรู้ว่าโวลเดอมอร์สามารถทำอะไรได้แค่ไหน”

“ใช่แล้ว!” เนวิลล์พยักหน้า “พวกผู้เสพความตายด้วย ทุกคนจะต้องรู้”

เนวิลล์พูดค้างไว้แล้วหันไปจัดการกับมันฝรั่งต่อ เชมัสเงยหน้าขึ้นมองแฮร์รี่แล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปมองอาหารอีกรอบ จากนั้นสักพักพวกเขาก็ลุกออกไปทิ้งให้แฮร์รี่ เฮเลนและเฮอร์ไมโอนี่นั่งคอยรอนซึ่งยังไม่ได้มากินอาหารเย็นเพราะต้องฝึกควิดดิชจนถึงค่ำ

โช แชงเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมมารีแอตต้า เธอไม่มองมาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ด้วยซ้ำในขณะที่เฮเลนมองใบหน้าแฮร์รี่ซึ่งดูมีประกายความหวังอยู่ริบหรี่ดับวูบไปต่อหน้าต่อตา แถมเธอยังนั่งหันหลังให้เขาอีกต่างหาก แบบนี้เรียกตัดสัมพันธ์เลยรึเปล่านะ

“เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับโช?” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นหลังจากที่เธอเองก็สังเกตโชเหมือนกับเฮเลน

“เอ่อ... คือว่ามัน...” แฮร์รี่พูดเสียงหงอยๆ พลางตักพายขึ้นมากิน “ล้มเหลวไม่เป็นท่า!”

แล้วเขาก็เล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่าแฮร์รี่กับโช เฮเลนเบ้หน้าและคิดว่ามันค่อนข้างแย่ที่แฮร์รี่ไม่เข้าใจผู้หญิงเอาเสียเลย แต่โชก็แย่พอกันที่ไม่พยายามเข้าใจว่าแฮร์รี่ไม่เคยไปเดตกับใครเลยแม้กระทั่งผู้หญิงสักคนในโรงเรียน

“แล้วทีนี้นะ” อีกหลายนาทีที่เขาเล่าเมื่อขนมพายทั้งชิ้นหายไป “เขาก็กระโดดลุกขึ้นยืนแล้วพูดเสียงดังว่า ‘หวังว่าฉันคงได้เจอเธออีกนะแฮร์รี่!’ แล้วเขาก็วิ่งออกไปจากร้านเลย ฉันหมายความว่านี่มันอะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย!”

เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ ชำเลืองไปมองโชทางด้านหลังและเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเศร้านิดหน่อย

“โธ่เอ๊ยแฮร์รี่! เธอไม่รู้จักกาลเทศะเลยนะ”

“ฉันเนี่ยนะไม่รู้จักกาลเทศะ” แฮร์รี่พูดอย่างหัวเสีย “พูดจริงๆ ว่าเราเข้ากันได้ดีเลยทีเดียวแต่อีกเดี๋ยวเขาก็พูดว่าเขาเคยไปจู๋จี๋กับเชตริกที่ร้านน้ำชานั่น... ฉันควรรู้สึกยังไงกับเรื่องพวกนี้”

“เธอเข้าใจไหมแฮร์รี่ เธอไม่ควรบอกเขาว่าเธออยากมาเจอฉันตอนที่กำลังเดตกับเขา”

“แต่เธอบอกฉันให้ไปเจอตอนเที่ยง” แฮร์รี่อึกอัก “แล้วให้ฉันพาเขาไปด้วย แล้วฉันจะไปยังไงถ้าไม่บอกเขา”

“ฉันว่าเธอควรจะบอกวิธีอื่น ไม่ใช่แบบนี้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบและทำท่าเหมือนกับสอนเด็กประถมบวกเลข “เธอควรจะทำท่ารำคาญใจที่จะต้องไปเจอฉัน ทำเหมือนว่าฉันบังคับเธอให้ไปและขอร้องให้เขามากับเธอด้วย แล้วมันคงจะดีถ้าเกิดย้ำว่าเธอกับฉันเป็นแค่เพื่อนกันหรือฉันน่าเกลียดมากที่ขอให้เธอไปหาทั้งที่เดตกับเขาอยู่"

“แต่ฉันไม่ได้คิดถึงแบบนั้นนี่นา” แฮร์รี่พูด ขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม เฮเลนหัวเราะออกมา

“แฮร์รี่ เธอนี่แย่ยิ่งกว่ารอนซะอีก” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มขำๆ “เอ่อ... ไม่ใช่แล้วล่ะ เธอไม่แย่กว่าเขาหรอก”

เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรอนเดินลงส้นโครมๆ เข้ามาในห้องโถง เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยโคลนและท่าทางหงุดหงิด

“ฟังนะแฮร์รี่” เฮเลนพูดต่อเฮอร์ไมโอนี่ “นายแค่ทำให้โชโมโหตอนที่บอกว่าจะมาเจอเฮอร์ไมโอนี่ เพราะแบบนั้นเขาก็เลยทำให้นาย อิจฉฉา นี่แหละเป็นวิธีที่ผู้หญิงหาทางรู้ว่านายชอบเขามากแค่ไหน”

“นี่ผู้หญิงต้องทำอะไรขนาดนี้เลยเหรอ? พูดตรงๆ จะไม่เร็วกว่าหรือไง?” แฮร์รี่ถามในขณะที่รอนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เฮอร์ไมโอนี่ตรงกันข้ามกับแฮร์รี่และดึงจานอาหารที่อยู่ในรัศมีใกล้ตัวเข้าไปหา

“ผู้หญิงไม่ถามคำถามแบบนั้นหรอก” เฮเลนตอบ “มันไม่ชัดเจน แล้วพวกนายอาจจะโกหก”

“แต่พวกเขาควรถามนะ!” แฮร์รี่พูดอย่างหนักแน่น “แล้วฉันจะได้บอกไปเลยว่าฉันชอบเขา เขาจะได้ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้าเรื่องเชตริกตายด้วย”

“ฉันก็ไม่ได้พูดนี่ว่าเขาฉลาด” เฮอร์ไมโอนี่แทรกขึ้น เฮเลนยักไหล่เป็นเชิง ระหว่างนั้นจินนี่ก็เดินเข้ามาสมทบด้วย เธอเปื้อนเปรอะโคลนพอๆ กับรอนและดูท่าทางไม่พอใจเหมือนกันด้วย “ฉันก็แค่อธิบายให้เข้าใจน่ะ”

“เธอน่าจะเขียนหนังสือนะ” รอนบอกในระหว่าที่ตักมันฝรั่งบดเข้าปาก “แปลพฤติกรรมบ้าๆ ของพวกเด็กผู้หญิงแล้วทำให้เด็กผู้ชายอย่างพวกเราเข้าใจอะไรง่ายขึ้น!”

“ใช่ เธอด้วยเฮเลน” แฮร์รี่เห็นด้วยอย่างเต็มที่พลางมองข้ามไปยังโต๊ะของเรเวนคลอที่โชกำลังยืนขึ้นและไม่ยอมมองมาทางเขาเลย เธอเดินออกจากห้องโถงใหญ่ไป ทำให้แฮร์รี่รู้สึกหดหู่ใจ “แล้วฝึกควิดดิชเป็นไงบ้าง”

“ฝันร้าย” รอนตอบ

“คงไม่ขนาดนั้นมั้ง” เฮเลนว่าพลางเลิกคิ้วและมองหน้าเขาสลับกับจินนี่

“มันคงไม่ได้เลวร้ายนักหรอกใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ว่าต่อ

“มันแย่มาก” จินนี่ตอบ “แย่จนไม่อยากพูดถึงเลยล่ะ แอนเจลิน่าเกือบร้องไห้ออกมาแล้วตอนเลิกซ้อม”

บทสนทนาไปไม่ได้ไกลกว่านั้น รอนและจินนี่ขอตัวไปอาบน้ำหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ แฮร์รี่ เฮเลนและเฮอร์ไมโอนี่กลับสู่ห้องนั่งเล่นรวมที่วุ่นวายพร้อมกับการบ้านเป็นตั้งที่ต้องทำให้เสร็จ ราวๆ ครึ่งชั่วโมงเฟร็ดและจอร์จก็โผล่มา

“รอนกับจินนี่ไม่อยู่ใช่ไหม” เฟร็ดถามพลางกวาดตามองไปรอบๆ ทั้งสามคนส่ายหน้าเขาจึงพูดต่อ “ดีแล้ว! เราไปดูการซ้อมมา พวกนั้นได้ตายหมู่แน่ๆ เละเทะอย่างกับเศษขยะพอไม่มีพวกเรา”

“ไม่เอาน่าเฟร็ด จินนี่ไม่ได้แย่สักหน่อย” จอร์จพูดอย่างยุติธรรมพลางนั่งลงข้างๆ เฮเลน “ที่จริง ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมเขาเล่นได้ดีขนาดนี้ในเมื่อพวกเราไม่เคยยอมให้เขาเล่นด้วยเลย"

“เขาแอบเข้าไปในโรงเก็บไม้กวาดของพวกเธอตั้งแต่หกขวบแล้วย่ะ แล้วก็เอาไม้กวาดของพวกเธอมาขี่เล่นตอนที่พวกเธอไม่เห็นกัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบมาจากด้านหลังตั้งหนังสือที่กองอยู่ท่วมหัว

“อ้อ” จอร์จส่งเสียงลากยาว “แบบนี้ก็เข้าใจล่ะ”

“แล้วรอนป้องกันประตูได้สักหนรึยังล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามทั้งที่ดวงตายังคงมองอยู่บนหน้ากระดาษ

“คือถ้าเขาไม่คิดว่ามีใครดูอยู่” เฟร็ดตอบพลางกลอกตาไปมา “เขาก็ทำได้ดีทีเดียวล่ะ เพราะฉะนั้นเราต้องขอให้คนดูหันหลังไปให้หมดและอย่าสนใจเขาในวันเสาร์นี้”

แฝดวีสลีย์ลุกขึ้นยืนอีกครั้งและเดินไปมองที่หน้าต่างอย่างหงุดหงิด

“รู้ไหมว่าควิดดิชเป็นอย่างเดียวที่ทำให้ที่นี่น่าอยู่” 

“พวกนายกำลังจะสอบนะ!” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า

“บอกแล้วไงว่าเราไม่สนใจหรอกเรื่องสอบ ส.พ.บ.ส. น่ะ” เฟร็ดตอบ “กล่องอาหารของเราก็พร้อมออกวิ่งแล้วด้วย เราหาวิธีกำจัดหัวฝีนั่นได้แล้ว แค่น้ำยาเมิร์ตแลปเข้มข้นสองหยดก็ใช้ได้ ลีแนะนำมา”

จอร์จอ้าปากหาวกว้างๆ และมองออกไปทางหน้าต่างอย่างเศร้าศร้อย โดยที่มีเฮอร์ไมโอนี่จ้องมองไปยังใบหน้าของเขาด้วยสายตาหงุดหงิดเล็กน้อย เฮเลนไม่ได้สนใจฟังบทสนทนาของพวกเขาต่อ แต่ก้มหน้าก้มตาปั่นการบ้านกองเท่าภูเขาเลากาที่ไม่รู้ว่าจะสั่งให้ทำกันทำไมนักหนา แถมการสอบ ว.พ.ร.ส. ที่กำลังใกล้เข้ามาอีก

ไม่รู้ว่าจะเริ่มทบทวนวิชาไหนก่อนดีเลย!

ในวันเสาร์เฮเลนยอมแลกอะไรก็ได้ให้ไม่ต้องดูการแข่งควิดดิช สิ่งที่สามาถอธิบายได้คือมันสั้นมาก แค่ยี่สิบสองนาทีเท่านั้นและมันยากมากที่จะพูดว่าอะไรคือสิ่งที่แย่ที่สุดระหว่างความล้มเหลวในการกั้นประตูของรอนหรือการที่สล็อปเปอร์ตีลูกบลัดเจอร์พลาดไปฟาดหน้าของแอนเจลิน่าแทน แถมตอนที่เคิร์กแหกปากโวยวายและหงายหลังตกจากไม้กวาดเมื่อแซคคาไรอัสพุ่งเข้าใส่เขาพร้อมกับลูกควัฟเฟิล

ปาฏิหาริย์ที่สุดคือกริฟฟินดอร์แพ้แค่สิบแต้มเท่านั้น จินนี่สามารถคว้าลูกสนิชมาได้จากใต้จมูกของซัมเมอร์บี ซีกเกอร์ของฮัฟเฟิลพัฟ ดังนั้นคะแนนสุดท้ายจึงเป็นสองร้อยสี่สิบต่อสองร้อยสามสิบ หลังจากกลับมาจากการแข่งขัน รอนนั่งห่อไหล่อยู่ตรงมุมห้องราวกับว่าเขาหาชีวิตชีวาอะไรไม่ได้อีกแล้วในโลกใบนี้ 

“แอนเจลิน่าไม่ยอมให้เขาลาออก” จินนี่บอก “เธอบอกว่ารอนมีอะไรดีๆ อยู่ในตัว”

เฮเลนดันหลังให้เฮอร์ไมโอนี่ไปปลอบโยนเขาซึ่งตอนนี้นั้นรอนน่าจะต้องการสิ่งนี้มากที่สุด ถึงจะอิดออดนิดหน่อยแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เฮเลนคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าแอนเจลิน่าให้รอนลาออกจากทีมดีกว่าให้รอนเดินออกจากสนามพร้อมกับเสียงเพลง ‘วีสลีย์นั้นราชันย์ของเรา’ ที่ร้องโดยพวกสลิธีรินเป็นไหนๆ

 มื้อเช้าวันจันทร์เป็นไปอย่างราบเรียบ แต่เฮอร์ไมโอนี่รอคอยการมาของหนังสือพิมพ์อย่างตื่นเต้น เธอส่งเงินคนุตส์ให้กับนกฮูกส่งหนังสือพิมพ์ทันทีที่มันนำหนังสือพิมพ์มาให้และกางออก เฮเลนเอื้อมมือไปหยิบน้ำส้มที่วางอยู่สายตาพลางมองไปยังเดลี่พรอเฟ็ต แต่ว่าก็มีนกฮูกตัวหนึ่งปล่อยจดหมายลงใส่หน้าแฮร์รี่อย่างจัง

“ของใครเนี่ย” เขาบ่นในขณะที่หยิบจดหมายออกจากใบหน้าและดูชื่อที่อยู่ผู้รับและแน่นอนมันคือชื่อเขา

แฮร์รี่ขมวดคิ้ว แต่ยังไม่ทันจะได้เปิด นกฮูกอีกราวๆ สิบตัวก็พากันทยอยทิ้งจดหมายลงมาใส่สองแฝดอย่างควบคุมไม่ได้ จดหมายกองหนึ่งถูกร่อนลงอยู่ตรงหน้าเด็กแฝด เฮเลนและแฮร์รี่มองหน้ากันอย่างงุนงง

“เกิดอะไรขึ้น?” เฮเลนเอ่ยถาม สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเจอมาก่อนจากในหนัง จดหมายที่มีชื่อเธอตราหน้าอยู่ด้วยเช่นกัน ในระหว่างนั้นคนทั้งโต๊ะกริฟฟินดอร์ต่างชะโงกหน้ามาดูและนกฮูกอีกราวๆ แปดตัวก็ปล่อยจดหมายทิ้งลงมาอีกพวกมันส่งเสียงร้องและตีปีกบินออกไป

“แฮร์รี่ เฮเลน!” เฮอร์ไมโอนี่เกลี่ยค้นๆ กองจดหมายและคว้าห่อกลมๆ ยาวอยู่ขึ้นมา “ฉันรู้ว่านี่มันคืออะไร! เปิดก่อนเลย อย่ารอช้า!!”

เด็กหนุ่มส่วมแว่นรับมันมาก่อนจะหันไปมองหน้ากับเฮเลนและเปิดมันออก นิตยสารเดอะควิบเบลอร์ฉบับเดือนมีนาคมที่ม้วนเอาไว้ถูกแผ่กางออก บนปกมีใบหน้าของเขาและเฮเลนปรากฏอยู่และส่งยิ้มโง่ๆ มาให้ ตัวหนังสือสีแดงตัวใหญ่เบ้อเริ่มถูกแปะเอาไว้บนปก

สองพี่น้องพอตเตอร์เปิดใจ

ความจริงของผู้ที่ไม่ควรเอ่ยนามและการกลับมาของเขา

“มันดีใช่ไหมล่ะ” ลูน่าเอ่ยขึ้นพลางนั่งลงข้างๆ เฮเลน “เพิ่งออกเมื่อวาน ฉันขอพ่อให้ส่งมาให้พวกเธอฟรีๆ แล้วฉันก็คิดว่าพวกนี้เป็นจดหมายจากคนอ่านนะ”

ลูน่าว่าแล้วหยิบซองจดหมายซองหนึ่งขึ้นมา ซองนั่นจ่าหน้าถึงเฮเลน

“พวกเธอจะว่าอะไรไหมถ้าเราจะเปิดมันออก” เฮอร์ไมโอนี่ว่า “ฉันคาดเอาไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้”

“ตามสบายเถอะ” สองแฝดพูดพร้อมกันโดยเฮเลนยังคงอ่านเนื้อหาที่ให้สัมภาษณ์ไปเมื่อคราวก่อน เธอพูดน้อยกว่าแฮร์รี่มาก โดยเฉพาะเกี่ยวกับเรื่องของชื่อผู้เสพความตาย เด็กสาวกลัวว่าถ้าเกิดว่าเธอพูดเกี่ยวกับพ่อของเดรโกอาจจะทำให้เขาไม่ค่อยพอใจก็ได้ แต่แน่นอนว่าแฮร์รี่พูดชื่อลูเซียสออกไปเต็มๆ โดยไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ

“ฉบับนี้บอกว่าพวกเธอเป็นบ้าไปแล้ว!” รอนว่าพลางขยำจดหมายโยนไปอีกทาง

“คนนี้แนะนำให้พวกเธอไปลองบำบัดที่โรงพยาบาลเซนต์มังโก้!” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า ขยำจดหมายโยนทิ้งอีกฉบับและควานหาจดหมายฉบับต่อไปขึ้นอ่านโดยเฮเลนเองก็หยิบจดหมายที่มีชื่อตนขึ้นมาอ่านด้วย

“เขาบอกว่าสองจิตสองใจ” เฮเลนว่าพลางกวาดตาอ่านต่อจนจบ “แต่เขาก็ยังแนะนำให้ไปโรงพยาบาลอยู่ดี! แล้วจะบอกว่าเชื่อไปเพื่อ!?” เด็กสาวขยำจดหมายโยนทิ้งอย่างหงุดหงิด

“แต่อันนี้โอเคนะ” แฮร์รี่ว่าพลางอ่านจดหมายฉบับยาวเหยียดที่แม่มดเพสลีย์เขียนมาถึง “เธอบอกว่าเธอเชื่อล่ะ!”

“อันนี้เขาบอกว่านายไม่เหมือนคนบ้า แต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่รู้ว่าใครกลับมาแล้ว เสียเวลาเขียนมาทำไมเนี่ย!” เฟร็ดบ่น พลางคุ้ยหาจดหมายฉบับต่อไปอย่างกระตือรือร้น

“นี่อีกคนที่เธอทำได้นะแฮร์รี่!” เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างตื่นเต้น “เขาบอกว่าเดลี่พรอเฟ็ตทำกับเธออย่างไม่ยุติธรรม แม้ว่าเขาจะไม่อยากคิดว่าคนที่ไม่ควรเอ่ยชื่อกลับมาแล้วแต่ก็ต้องยอมรับว่าคุณพูดความจริง! แบบนี้สิยอดไปเลย”

“นี่อีกฉบับที่บอกว่าพวกเธอแค่เห่าเสียงดัง” รอนว่าแล้วโยนจดหมายข้ามไหล่ไปอีกรอบ

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่จ๊ะ” เสียงดัดให้ฟังดูหวานแบบเด็กๆ ดังขึ้น เฮเลนรู้สึกเหมือนมีอะไรติดคอและยังรู้สึกอยากจะสาปให้อัมบริดจ์เสียงแหบตลอดชีวิตเลยถ้าเกิดต้องมาทนฟังน้ำเสียงแบบนี้

ทุกคนเงยหน้าขึ้น สองมือถือจดหมายเอาไว้และทุกซองจ่าหน้าถึงสองพี่น้องพอตเตอร์ อัมบริดจ์ยืนอยู่ข้างหลังระหว่างเฟร็ดและลูน่า ดวงตาโปนเหมือนคางคกนั้นกวาดมองไปรอบโต๊ะและเน้นหนักๆ มายังจดหมายที่มือของแฮร์รี่และเฮเลน

“ทำไมเธอได้จดหมายพวกนี้ คุณพอตเตอร์” เธอถามช้าๆ พลางจ้องมายังเฮเลนแต่น้ำเสียงบ่งบอกว่าเธอได้เอ่ยถามพอตเตอร์สองคนที่นั่งกำจดหมายเอาไว้เต็มมือตรงหน้า

“มันเป็นอาชญากรรมแล้วงั้นสินะ” จอร์จพูดเสียงดัง “แค่ได้จดหมายน่ะนะ”

“ระวังตัวหน่อยคุณวีสลีย์! ไม่งั้นฉันจะสั่งกักบริเวณเธอ” อัมบริดจ์ตอบเขา “ว่าไงจ๊ะคุณพอตเตอร์ทั้งสอง”

“ก็แค่จดหมายจากแฟนคลับน่ะค่ะ” เฮเลนว่า แฮร์รี่หันไปมองเธอด้วยสายตาตกตะลึง “พวกเราแค่ให้สัมภาษณ์ลงนิตยสารนิดหน่อย เกี่ยวกับเรื่องของโวลเดอมอร์!”

เฮเลนพูดกระแทกเสียงใส่อัมบริดจ์ทำเอาเจ้าหล่อนสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินชื่อต้องห้าม ทั้งโต๊ะเงียบกริบ ไม่มีใครคาดคิดว่าเฮเลนจะพูดชื่อของเขาออกมา

“เธอกล้าดียังไงพูดชื่อนั้นออกมาคุณพอตเตอร์!” อัมบริดจ์ขึ้นเสียง เฮเลนเหล่มองไปยังนิตยสารเดอะควิบเบลอร์ที่วางอยู่ “นั่นมันอะไร!”

แฮร์รี่โยนนิตยสารเดอะควิบเบลอร์ให้เธอ อัมบริดจ์รับไว้และก้มลงมองหน้าปก ใบหน้าที่โบกแป้งไว้หน้าเป็นนิ้วไม่อาจปิดบังใบหน้าที่กำลังโมโหของเธอได้เลย

“พวกเธอทำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!” อัมบริดจ์ถามเสียงเขียวตัวสั่น

“วันหยุดฮอกส์มี้ดหนสุดท้ายครับ” แฮร์รี่ตอบ เธอมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ นิตยสารม้วนอยู่ในมือสั้นป้อม

“จะไม่มีการเดินทางไปฮอกส์มี้ดอีกแล้วสำหรับพวกเธอพอตเตอร์!” เธอพูด “กล้าดียังไง! ฉันพยายามสอนพวกเธอแล้วว่าไม่ให้โกหก เห็นได้ชัดเลยว่ามันไม่ได้เข้าสู่กะโหลกหนาๆ ของพวกเธอเลย หักกริฟฟินดอร์หนึ่งร้อยแต้มและกักบริเวณหนึ่งอาทิตย์!”

เธอสาวเท้าออกไป กำเดอะควิบเบลอร์เอาไว้ สายตาของนักเรียนแทบจะทั้งห้องโถงมองตามเธอไป สายวันนั้นป้ายขนาดใหญ่ติดพรึบทั่วโรงเรียน คำสั่งห้ามมีนิตยสารเดอะควิบเบลอร์เอาไว้ในครอบครอง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อทุกครั้งที่เฮอร์ไมโอนี่มองป้ายประกาศ เธอจะยิ้มแป้นอย่างพึงพอใจ

“เธอดีใจอะไรเนี่ย” แฮร์รี่ถามหลังจากที่พวกเขาเข้ามาในห้องต้องประสงค์พร้อมเฮเลนและรอน โดยมีเดรโก มัลฟอยนั่งรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยใบหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย และเฮเลนต้องยอมรับว่าเขาได้อ่านเดอะควิบเบลอร์แล้วอย่างแน่นอน

“โธ่แฮร์รี่ เธอไม่เห็นเหรอว่าเขาจะต้องพยายามทำทุกทาง” เฮอร์ไมโอนี่พูดทั้งยิ้ม “เขาจะทำทุกทางที่ไม่ให้ใครได้อ่านบทสัมภาษณ์นั่นและมันจะต้องมั่นใจด้วยว่าทุกคนจะไม่อ่าน ด้วยการสั่งห้ามอ่านมัน! และแน่นอนว่าใครก็ต้องอยากอ่าน จริงไหม?”

แฮร์รี่ยักไหล่ พลางมองไปยังเฮเลนที่เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาเดรโกก่อนแล้ว สิ่งที่ทำให้แฮร์รี่มีความสุขที่สุดหลังจากประกาศนั้นคือโชกลับมาพูดคุยกับเขาแล้ว และสิ่งดีๆ อีกอย่างหนึ่งคือเชมัสออกมาบอกเขาตรงหน้าเลยว่าเขาเชื่อเรื่องที่แฮร์รี่พูด

“ทำให้มันเป็นความทรงจำล้ำค่า เป็นความทรงจำที่ดีที่สุด ให้มันเติมเต็มให้พวกนาย”

แฮร์รี่ได้สอนคาถาผู้พิทักษ์เป็นบทเรียนใหม่ให้กับทุกคนหลังจากที่ไตร่ตรองกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่มาตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนชั่วโมงแรก วันนี้เดรโกเองก็ร่วมเรียนคาถานี้ด้วยเช่นกันเพราะเขาไม่เคยได้สัมผัสการใช้คาถานี้มาก่อนเลย

ผู้พิทักษ์ เป็นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ปรากฏขึ้นด้วยเวทมนตร์ มีหน้าที่ในการปกป้อง และดูแลผู้เสกหรือเรียกมันออกมา ด้วยคาถา "เอ็กซ์เปกโต พาโตรนุม" คาถาผู้พิทักษ์ เป็นคาถาชั้นสูง ที่อาศัยพลัง ความทรงจำแสนสุขที่มีพลังต่อผู้ร่าย คาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาที่นับเป็นพลังด้านดี แทบจะที่สุด เพราะคนที่มีความแสนสุข หรือความทรงจำที่ดีเท่านั้นที่จะเสกมันออกมาได้

คาถาผู้พิทักษ์ ในระยะแรกของผู้ฝึก จะมีลักษณะเป็นแสงสีเงินเป็นลำใหญ่ที่พวยพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ จะยังไม่มีรูปร่างของผู้พิทักษ์ที่ชัดเจน จนกว่าพลังแห่งความสุขเดียวนั้น จะเต็มเปี่ยมและทรงพลังมากที่สุด อานุภาพของคาถาผู้พิทักษ์ก็จะมีมากขึ้นไปตามลำดับ

“เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!”

“พยายามเข้าเชมัส”

แฮร์รี่พูดกับเชมัสที่พยายามเสกคาถาผู้พิทักษ์แล้วหลายครั้งแต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลายคนในทัพดัมเบิลดอร์เริ่มเสกคาถาได้แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเพราะคาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาชั้นสูงที่ยากพอสมควร แฮร์รี่เดินไปหาจอร์จและคนอื่นๆ พร้อมกับช่วยดูในตอนที่พวกเขาเสกคาถา

เขาเดินไปรอบห้องพร้อมกับช่วยทุกคนแต่มีเพียงเดรโกเท่านั้นที่แฮร์รี่แทบไม่ได้เข้าไปดูเลยนอกจากมองด้วยสายตาแบบผ่านๆ เพราะตรงนั้นมีเฮเลนยืนอยู่ด้วย และเขาหวังว่าเธอจะสอนเดรโกได้... ถึงแม้ว่าตอนนี้ดูเหมือนจะยังไม่คืบหน้าเลยก็เถอะ

“เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!”

แสงสีขาวที่ออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเดรโกยังคงไม่เป็นรูปเป็นร่าง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมความทรงจำที่เขามีถึงไม่สามารถสร้างผู้พิทักษ์ออกมาได้ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่แกล้งแฮร์รี่หรือว่าตอนที่แข่งควิดดิชชนะก็ตาม ไม่ว่าเขาจะพยายามคิดอะไรที่มีความสุขมันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาเป็นรูปเป็นร่าง อาจจะเป็นเพราะเขาเองก็ยังหัวเสียที่ชื่อพ่อของตนปรากฏขึ้นในฐานะผู้เสพความตายก็เป็นได้

เดรโกถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดบวกกับเริ่มรู้สึกไม่อยากจะร่ายคาถานี้แล้วยังไงก็ไม่รู้ ในใจลึกๆ ของเขาสัมผัสได้ว่านี่ไม่ใช่ทางที่เขาควรเลือกเดิน แต่ว่า...

“พยายามเข้านะเดรโก! ความทรงจำที่มีความสุขกว่านี้ไม่มีแล้วเหรอ”

เด็กสาวผมยาวเหยียดตรงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขากำลังแสดงการให้กำลังใจเขาสุดฤทธิ์โดยที่ตัวเองไม่แม้แต่จะโบกไม้กายสิทธิ์ร่ายคาถานี้ให้เขาดูเลยด้วยซ้ำไป ถ้าไม่ใช่เพราะเฮเลนเขาคงจะไม่ได้มายืนอยู่ตรงจุดนี้และป่านนี้แฮร์รี่ก็คงโดนอัมบริดจ์จับไปลงโทษแล้วแน่ๆ

“ไม่! ฉันจะต้องทำยังไงให้มันออกมากันล่ะ”

“เลือกความทรงจำที่นายคิดว่านายมีความสุขที่สุดไง!”

“แต่นี่ฉันก็เลือกแล้วนะ” เดรโกตอบเสียงอ่อย เฮเลนยกมือขึ้นไปลูบไหล่ของเขาเป็นเชิงปลอบใจก่อนที่จะยกไม้กายสิทธิ์ของตัวเองขึ้นมาชูเอาไว้ เด็กสาวยังไม่เคยร่ายคาถานอกห้องเรียนหรือคาถาผู้พิทักษ์มาก่อนเลยตั้งแต่เข้ามาในโลกนี้ และคราวนี้เธอจะต้องทำเพื่อให้เดรโกได้เห็นว่าเธอก็ทำได้!

“เอกซ์เปกโต พาโตรนุม...”

ริมฝีปากบางเอ่ยคาถาออกมาอย่างนุ่มนวล ปรากฏระเบิดแสงสีขาวสว่างจ้าขึ้นมาภายในห้องดึงทุกสายตามารวมกันเป็นจุดเดียว แสงสีขาวนั้นปรากฏเป็นรูปเป็นร่างของสัตว์ที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตาแต่ดูเหมือนขนาดของมันจะผิดปกติไปสักหน่อย สุนัขจิ้งจอกใบหน้าที่สั้นกว่าสุนัขจิ้งจอกชนิดอื่น และใบหูที่เล็ก ขนของมันฟูหนา มีขนอยู่บริเวณอุ้งเท้าเพื่อช่วยเดิน

ผู้พิทักษ์ของเฮเลนวิ่งไปทั่วห้อง มันวิ่งเฉี่ยวโช แชงจนเกือบล้มลงแถมยังกระโดดไปบนโคมไฟระย้าก่อนจะพุ่งหายเข้าไปในกำแพงของห้องต้องประสงค์...

“สุนัขจิ้งจอกอาร์กติก” แฮร์รี่พึมพำ “ตะ แต่มันเป็นไปไม่ได้ ตอนแรกผู้พิทักษ์ของเธอคือ...” แมวเบงกอล

แฮร์รี่ชะงักคำเอาไว้แค่นั้น ผลลัพธ์ของคาถาผู้พิทักษ์นั้นจะเป็นไปตามนิสัยหรือความชอบของคนๆ นั้น และถ้าหากวันใดวันหนึ่งผู้พิทักษ์ของคนๆ นั้นได้เปลี่ยนแปลงไป สิ่งนั้นมักจะเกิดขึ้นมาจาก...

ค ว า ม รั ก

แฮร์รี่นิ่งไป คนอื่นๆ ก็เช่นกัน ถึงแม้เฮอร์ไมโอนี่กับรอนจะยังไม่เคยเห็นผู้พิทักษ์ของเฮเลน แต่พวกเขาพอจะเดาได้จากท่าทางของแฮร์รี่เมื่อสักครู่

“มีอะไรกันเหรอ?” เฮเลนเลิกคิ้วถามท่าทางสงสัย จนถึงตอนนี้เด็กสาวก็ยังคงไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิดไป แฮร์รี่ส่ายหน้าก่อนที่จะเรียกให้คนอื่นฝึกการเสกคาถาผู้พิทักษ์กันต่อ ถึงแม้ในหัวของเขาจะเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลงอย่างคาดไม่ถึงของเฮเลนก็ตาม...

“นี่ไงเดรโก! ฉันเสกได้แล้ว ต่อไปก็ตานายล่ะ”

เด็กสาวหันกลับไปหาเดรโกด้วยรอยยิ้ม ดวงตาคมสีฟ้าซีดจ้องมองไปยังใบหน้าหวานอย่างตกตะลึง เขาพยามทำมันมาพักใหญ่ๆ และมันไม่สำเร็จเลยสักครั้ง แต่คนตรงหน้าของเขากลับทำได้โดยการแกว่งไม้และร่ายคาถาเพียงเบาๆ เท่านั้น

“เธอนึกถึงอะไรกัน ทำไมถึง...”

“ฉันนึกถึงนายไง”

ประโยคนั้นทำให้เดรโกอึ้งไปอีกรอบ นึกถึงเขางั้นเหรอ? ใบหน้ายิ้มแย้มของคนตรงหน้าทำให้เขาพอจะเข้าใจสิ่งแฮร์รี่พูดเมื่อสักครู่ ว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกในใจของเธอทำให้ผู้พิทักษ์ของเธอนั้นออกมาเป็นรูปเป็นร่างของสุนัขจิ้งจอกอาร์กติก...

“ฉันเหมือนเจ้าสัตว์หน้าขนนั่นตรงไหนกัน”

“คงจะเพราะนิสัยนายล่ะมั้ง” เฮเลนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“อย่ามาตลกน่ายัยบื้อ! ฉันจะลองอีกครั้งนึง”

เด็กหนุ่มว่าแล้วยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับลองคิดถึงเวลาที่มีความสุขที่สุดของตัวเองตอนที่ได้อยู่กับเธอ ไม่ว่าจะตอนที่กวนประสาทหรือแม้กระทั่งเมื่อเช้านี้...

“เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!”

เดรโกร่ายคาถาอีกครั้ง ตอนนี้มันปรากฏขึ้นเป็นรูปเป็นร่างของสัตว์ชนิดหนึ่งซึ่งไม่มีขนาดและรูปร่างชัดเจน มีปีกและดูเหมือนกับนกแต่ว่ามันโผล่ออกมาเพียงครู่เดียวและหายไป... เดรโกมองไม้กายสิทธิ์ของตนอีกครั้งเตรียมจะร่ายคาถาอีกรอบแต่ว่าเสียงของแฮร์รี่ก็ดังขึ้นมาทำให้เขาต้องชะงักมือไป

และวันนี้บทเรียนแรกเริ่มก็จบลงโดยที่ยังไม่มีใครสามารถเสกคาถาผู้พิทักษ์ออกมาได้เป็นตัวเป็นตนเลย แฮร์รี่บอกพวกเขาว่ามันจะดีขึ้นถ้าหากว่าพวกเขาตั้งใจฝึกมันเรื่อยๆ เพราะคาถาผู้พิทักษ์นั้นไม่ใช่คาถาที่ใครก็สามารถใช้มันได้ง่ายๆ ถ้าเกิดว่าไม่ได้ฝึกเวทมนตร์ขั้นสูงหรือการพัฒนาการแบบก้าวกระโดด

ตลอดทั้งสัปดาห์ทัพดัมเบิลดอร์ได้ฝึกคาถาผู้พิทักษ์กันอย่างเคร่งครัดและทุกคนกพัฒนาฝีมือขึ้นไปได้เรื่อยๆ จนวันนี้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่สามารถเสกผู้พิทักษ์ของเขาออกมาได้แล้วพร้อมกับดีน เชมัสหรือแม้กระทั่งเนวิลล์ ส่วนท้างด้านเดรโกนั้นมันยังไม่ออกมาชัดเจนเสียที มันเหมือนกับสัตว์ปีกแต่ก็ไม่ใช่จนตอนนี้เขาเริ่มจะถอดใจแล้ว

“เป็นอะไรไปเดรโก”

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมมันไม่เป็นรูปเป็นร่าง” เขาถอนหายใจ “มันคงจะเป็นเพราะความรู้สึกของฉันมันยังชัดเจนไม่พอ?”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วยุ่ง ดวงตาคมสีฟ้าซีดมองไปยังไม้กายสิทธิ์ในมือ เฮเลนแตะที่ไหล่ของเขาเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตมองไปยังใบหน้าของเดรโกด้วยความเป็นห่วง การที่เธอพาเขามาร่วมในทัพดัมเบิลดอร์มันเป็นเรื่องที่ฝืนมากเกินไปรึเปล่านะ...

“นายฝืนรึเปล่าเดรโก” เฮเลนถามเสียงอ่อย

“หือ? เปล่า! เปล่านี่ ไม่ได้...” เดรโกชะงักไปเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเฮเลน ดวงตากลมโตฉายแววเป็นห่วงเขาอย่างชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่เพราะเขาใจอ่อนเองหรอกเหรอก็เลยมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่เป็นเพราะเธอสักหน่อย... ใช่ไหม? “ฉันไม่ได้ฝืน ขอโทษที่ทำให้กังวลนะ”

เขาใช้มือข้างที่ถือไม้กายสิทธิ์ยกขึ้นมาวางบนศีรษะของเฮเลน เด็กสาวรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยก่อนที่พวกเขาจะเริ่มฝึกกันต่อโดยที่เดรโกก็ยังคงพยายามเรียกผู้พิทักษ์ของเขาออกมาโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าในอนาคตนั้นเขาจะต้องเจอกับสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง...

 ผ่านมาได้สองสัปดาห์ตั้งแต่วันที่ฝึกคาถาผู้พิทักษ์ รอน แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เริ่มพูดคุยดีๆ กับเดรโกมากขึ้นและดูเหมือนว่ายังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องสอนให้กับเดรโกโดยเฉพาะการให้ลดความหลงตัวเองตามที่ตระกูลมัลฟอยสอนเขามา เพราะตอนนี้เลือดบริสุทธิ์ก็ไม่ได้ถูกเยินยอมากนัก

ส่วนเฮเลนวันนี้เธอแอบออกมาอ่านหนังสือ ณ ลานปราสาทที่เดิม เด็กสาวของดเรียนกับแฮร์รี่หนึ่งวันเนื่องจากรู้สึกเหนื่อยๆ แทนที่จะสนุกเหมือนปกติ หนังสือที่เฮเลนเลือกหยิบมาอ่านวันนี้ก็คือหนังสือเกี่ยวกับการทำนายอย่างแม่นยำที่ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ยัดเยียดเอามาให้เธออ่านโดยมีปาราวตี พาติลให้ท้ายอยู่

ตอนแรกเฮเลนคิดว่าจะไม่อ่านแต่ว่าศาสตราจารย์ถามเรื่องหนังสือกับเธอทุกชั่วโมงที่เข้าเรียน ในวันนี้เฮเลนจึงต้องอ่านมันสักหน่อยเพื่อให้ตัวเองเลิกตอบเธอไปว่าลืมหรือแม้กระทั่งไม่มีเวลาเสียที ส่วนที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือแท็ค       แม็คมาเวลล์ที่ตอนนี้เขาหายไปไม่มายุ่งกับเธออีกเลยหลังจากกลับมาจากวันหยุด เอาจริงๆ เธอไม่พบเขาในห้องทานอาหารด้วยซ้ำไป มันน่าแปลกนะที่เขาทำไว้ตั้งขนาดนั้นแต่กลับไม่มีแม้แต่คำขอโทษหรืออะไรเธอเลยสักนิด

มือเล็กพลิกหน้ากระดาษอ่านไปเรื่อยๆ ถึงในใจจะเป็นห่วงเดรโกอยู่นิดหน่อยเรื่องที่เขายังเสกคาถาผู้พิทักษ์ออกมาไม่เป็นรู้เป็นร่างเหมือนคนอื่น วันนี้เขาอยู่กับพวกแฮร์รี่โดยที่เฮเลนไม่ได้อยู่ด้วย จะสามารถทำได้ดีกว่าเดิมรึเปล่าหรือว่ามันจะยังคงเป็นตัวที่ไร้รูปร่างอยู่แบบนั้น

“ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” เสียงทุ้มนุ่มแสนคุ้นหูดังขึ้น เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาใกล้กับเธออย่างรวดเร็วจนเฮเลนตกใจ เขาเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบราวกับว่าไม่มีตัวตนตั้งแต่แรกยังไงอย่างนั้น “พอดีว่าผมมีปัญหานิดหน่อยให้คุณช่วยเหลือ คุณพอจะช่วยผมได้ไหม – ถ้าสะดวก”

แท็คกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากพลางนั่งยองๆ ที่ฝั่งตรงกันข้ามกับเฮเลนโดยทิ้งระยะห่างจากเธอเล็กน้อยในระยะปลอดภัยของอัมบริดจ์ ดวงตาคมสีนิลจ้องมองมายังใบหน้าของเธอเลนด้วยสายตาประหลาด เด็กสาวอยากจะปิดหนังสือแล้วเขวี้ยงใส่หน้าเขานักเชียวถ้าไม่ติดว่าจะทิ้งหนังสือเล่มนี้ไปไม่ได้ล่ะก็นะ

“นายมีเรื่องอะไรให้ฉันต้องช่วยอีกล่ะ” เฮเลนถามเสียงเรียบ พยายามที่จะไม่พูดให้มันมากความ

“ผมสนใจคุณ” คำพูดนั้นทำเอาเธอชะงักไป

“อะไรนะ”

“ผมสนใจคุณ” เขาพูดย้ำอีกครั้งพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมามุมปาก “แต่ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไงให้คุณสนใจผมกลับมาบ้าง – ผมยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณถึงไม่สนใจผมขนาดนั้น”

“ถ้านายเข้ามาเพื่อจะพูดเรื่องไร้สาระล่ะก็เงียบเถอะ” เฮเลนแยกเขี้ยว “ฉันจะอ่านหนังสือ”

เธอพยายามไม่สนใจแท็คแต่ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจอมกวนประสาทคนนี้จะไม่ยอมหยุดเลย เฮเลนอยากจะหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาร่ายคาถาใส่เขานัก! แต่เธอก็พยายามอ่านหนังสือในมือต่อไปโดยไม่สนใจสิ่งที่แท็คกำลังจะพูดต่อ จะว่าไปแล้วเธอเองก็เกือบลืมไปเลยว่าแท็คเป็นใครมาจากไหน ตัวจริงของเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเฮอร์ไมโอนี่จริงๆ อย่างนั้นเหรอ? ในลูกแก้วทำนายก็ไม่ปรากฏด้วยว่าเขาจะมีบทบาทอะไรหลังจากนี้รึเปล่าด้วย เขาเองก็เป็นอีกคนที่ไม่น่าข้องเกี่ยวด้วยเอาซะเลย

“ทำไมต้องทำท่ารังเกียจผมขนาดนั้นด้วย... หรือว่าเพราะเรื่อง...”

หนังสือเล่มหนาถูกเขวี้ยงออกไปในทันทีก่อนที่แท็คจะได้ปริปากพูดเรื่องนั้นออกมา เฮเลนลุกขึ้นยืนอย่างไม่พอใจหลังจากที่แท็คโดนหนังสือกระแทกเข้าที่กลางแสกหน้าจนหงายหลังล้มลงไปนอนกองกับพื้น เด็กสาวรีบวิ่งไปคว้าหนังสือที่ตกอยู่ขึ้นมา เธอพยายามทำมันให้เร็วที่สุดก่อนที่แท็คจะตั้งหลักได้แต่เหมือนว่ามันจะช้าเกินไป

มือเรียวคว้าแขนขวาของเฮเลนเอาไว้ได้แล้วกระชากเธอลงมานอนทับบนร่างกายของเขา ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าถึงสองปีโดยที่พยายามดันตัวให้หลุดออกแต่เหมือนแรงของเธอจะสู้เขาไม่ได้เลย แท็คพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างของเฮเลนอย่างรวดเร็วจนตอนนี้เด็กสาวตกอยู่ภายใต้อาณัติของรุ่นน้องจอมแสบอย่างขัดขืนไม่ได้

“ปล่อยฉัน!” เฮเลนขึ้นเสียงอย่างรังเกียจ คนตัวเล็กพยายามทั้งเข่าทั้งถีบแต่ดูเหมือนว่าจะทำอะไรร่างกายเขาไม่ได้เลย แท็คเป็นเด็กหนุ่มที่ดูโตเกินกว่าวัยของเขามากราวกับว่าเขาเป็นพ่อมดที่ตกรุ่นไปเรียนซ้ำชั้นอย่างนั้นแหละ!

“ผมว่าตอนแรกผมก็พูดดีๆ แล้วนะครับ” คนตรงหน้าว่าแล้วจับข้อมือของเด็กสาวตรึงเอาไว้เหนือศีรษะด้วยมือซ้ายเพียงข้างเดียวก่อนที่จะใช้มือขวาจับใบหน้าของเธอให้หันไปตรงกับใบหน้าของเขา ดวงตาคมสีนิลดูราวกับกำลังดูดกลืนพลังเวทมนตร์ของเฮเลนไปอย่างช้าๆ เธอรู้สึกว่ายิ่งขัดขืนก็ยิ่งหมดเรี่ยวแรง...

ช่วยด้วย!!

“ริกตัสเซมปรา!!”

เสียงร่ายคาถาของใครบางคนดังขึ้น แสงสีเงินพุ่งเข้ามากระแทกร่างของแท็คกระเด็นปลิวออกไป เฮเลนรีบกระเด้งตัวขึ้นแล้วคลานถอยออกห่างจากแท็คในทันที เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์จางรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืนพลางสำรวจร่างกายไปทั่ว

“เป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนรึเปล่า”

เฮเลนไม่พูดอะไร เอาแต่ซุกใบหน้าเข้ากับแผงอกกว้างของเดรโก ความกลัวแล่นปลาบเข้าสู่สมองอย่างรวดเร็วเพียงแค่คิดว่าถ้าหากเขาไม่ได้มาช่วยเธอเอาไว้ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ร่างสูงกอดตอบคนตัวเล็กพลางลูบเส้นผมยาวตรงนั้นอย่างแผ่วเบาเป็นเชิงปลอบใจ

“ไม่เป็นไรแล้ว... ไม่เป็นไร” 

“ขอบคุณนะ” เฮเลนพูดเสียงอู้อี้ พลางกอดร่างสูงแน่นขึ้นอีก เดรโกยิ้มออกมาบางๆ เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับคำขอบคุณโดยการช่วยเหลือคนอื่น ต่างจากเมื่อก่อนที่เขาทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของบ้านสลิธีรินและคะแนนส่วนตัวเท่านั้น ทำให้คำขอบคุณจากปากของคนพวกนั้นไม่ทำให้เขารู้สึกดีเท่ากับตอนนี้

“แล้วทำไมอยู่ๆ แกถึงได้เข้ามายุ่งกับคนของฉัน!”

หลังจากปลอบใจเฮเลนอยู่พักหนึ่งเดรโกก็บอกให้ร่างบางยืนคอยเขาอยู่ตรงนั้นแล้วเดินเข้าไปหาแท็คที่เพิ่งจะยันตัวลุกขึ้นจากการนอนมองดาวอยู่หลายนาที ท้องของเขาจุกไปหมดน่าจะเพราะแรงกระแทกของคาถาที่เดรโกใช้ แท็คยกมือขึ้นกุมท้องพลางกัดฟันกรอด

“แสดงความเป็นเจ้าของจริงๆ เลยนะครับคุณมัลฟอย”

“เฮเลนเป็นของฉัน! อย่าสะเออะเข้ามายุ่ง”

“มันก็แค่อีกไม่นานหรอก” เด็กหนุ่มจ้องหน้าเดรโกเขม็งราวกับว่าเขารู้เรื่องอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ว่าเขากลับไม่พูดอะไรต่อจากนั้น ทิ้งปริศนาเอาไว้และลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เดรโกหันไปหาเฮเลนพร้อมกับหยิบหนังสือที่ตกอยู่ขึ้นมาปัดฝุ่นส่งให้เธอ

“คราวหน้าจะทำอะไรก็ระวังตัวด้วยล่ะ”

เด็กสาวยิ้มให้เดรโกก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกจากลานปราสาทมาด้วยกัน แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันไปไหน แฮร์รี่ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับอาจารย์ใหญ่อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ทั้งสองเดินเข้ามาหาเดรโกอย่างเร่งรีบ

“คุณมัลฟอย ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันสักหน่อย” เขาพูดพร้อมกับแฮร์รี่รีบพยักหน้าใส่เขา

“ตอนนี้เลยเหรอครับ” เดรโกถามอย่างสงสัย เขากุมมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมราวกับยังไม่อยากปล่อยเธอไป

“ไปเถอะเดรโก” แฮร์รี่พูดพร้อมกับจ้องหน้าเดรโกอย่างมีความหมาย เฮเลนงงกับสถานการณ์ในตอนนี้อยู่เล็กน้อย เพราะเธอจำได้ว่าในตอนนี้ดัมเบิลดอร์จะไม่มีวันออกมาจากห้องพักอาจารย์ใหญ่จนกว่าอัมบริดจ์จะบุกไปหา... นี่มันกำลังจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ?

“อ่า... ไม่ใช่เธอเฮเลน" ดัมเบิลดอร์พูดขัดเมื่อเฮเลนทำท่าจะตามพวกเขาไปด้วย "ฉันขอเวลาส่วนตัวเพื่อคุยกับแฮร์รี่และคุณมัลฟอยสักหน่อย”

“แต่ศาสตราจารย์คะ...”

“ไม่มีแต่... กลับไปทำในสิ่งที่เธอควรทำ ฝึกซ้อมเล็กๆ และทำความเข้าใจเรื่องราวอีกสักหน่อย” ดัมเบิลดอร์พูดพลางสงสายตาใจดีและขี้เล่นมาให้ “ฉันว่ามันก็ดีนะ”

ดัมเบิลดอร์ยิ้มก่อนจะเดินนำหน้าเดรโกและแฮร์รี่ออกไปทิ้งให้เด็กสาวยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับหนังสือพยากรณ์ในมือ เฮเลนสับสนไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรื่องนี้กันแน่ ถึงอยากจะรู้ต่อให้ไปนั่งจ้องลูกแก้วมันก็คงปรากฏแค่คำพยากรณ์ที่ต้องเอามานั่งตีความซ้ำไปซ้ำมาอีกถึงจะรู้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ในขณะที่เรื่องราวกำลังเป็นไปด้วยดี? ทั้งศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ที่ทำตัวผิดแปลกไปและแท็คที่ทิ้งข้อความปริศนาเอาไว้ให้เธอต้องสงสัยมากขึ้นไปอีก... นี่มันจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

ติดตามตอนต่อไป...

(*ปล. จริงๆ แล้วเดรโก ไม่มีผู้พิทักษ์นะคะ เจ.เค.โรว์ลิ่งออกมาบอกเรียบร้อยแล้วว่าผู้เสพความตายไม่ต้องการให้ใครมาปกป้อง แต่ว่าเดรโกยังมีจิตใจด้านดีอยู่ เจ.เค.ก็เลยบอกกับเราว่าไม่สามารถระบุผู้พิทักษ์ของเขาได้ ในนี้ไรท์มโนขึ้นมาล้วนๆ ค่ะ ตั้งแต่สัตว์เลี้ยงละ 5555*)

TB