[Fanfic Harry Potter] [OCxDM] If Harry Potter has a sister!

ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 17 : เดต... (เหรอ?) (Re.02)

UP : 09/08/60

Re-write : 21/08/60

Re-write 2 : 01/07/64

บทที่ 17 : เดต... (เหรอ?)

“เห็นชัดๆ เลยว่าอาจารย์คุยกันในห้องพักไม่ถนัดแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่บอกเสียงต่ำ เมื่อเธอ แฮร์รี่และรอนเดินผ่านศาสตราจารย์มักกอนนากัล ฟลิตวิกและสเปราต์ซึ่งเกาะกลุ่มกันอยู่หน้าชั้นเรียนวิชาคาถาหลังเลิกเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ “ทำไมได้หรอกถ้าอัมบริดจ์อยู่ในห้อง”

“คิดว่าพวกอาจารย์รู้อะไรใหม่ๆ ไหม” รอนว่าพลางเหลียวหลังไปมองอาจารย์ทั้งสาม

“ถ้าพวกเขารู้เราก็คงไม่ได้ยินหรอก ใช่ไหมล่ะ” แฮร์รี่พูด “ไม่มีหลังจากกฤษฎีกา... ถึงฉบับไหนแล้วนะ?”

แฮร์รี่เลิกคิ้วขึ้นพลางเงยมองประกาศกฤษฎีกาจากกระทรวงเวทมนตร์ที่ติดอยู่เต็มผนังด้านบนของนาฬิกาทรายบรรจุคะแนนบ้านหน้าห้องโถง เฮอร์ไมโอนี่กับรอนหลุดขำออกมาเบาๆ

- ด้วยคำสั่ง –

ของเจ้าพนักงานสอบสวนใหญ่ประจำฮอกวอตส์

ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ห้ามอาจารย์ทั้งหลายให้ข้อมูลใดๆที่ไม่เกี่ยวข้อง

โดยตรงกับวิชาที่ตนได้รับจ้างมาให้สอนแก่นักเรียน

คำสั่งนี้เป็นไปตาม

กฤษฎีกาการศึกษาฉบับที่สามสิบ

กฤษฎีกาฉบับล่าสุดนี้เป็นหัวข้อเรื่องที่ตลกมากในหมู่นักเรียน แฮร์รี่เคยเห็นลีพูดกับอัมบริดจ์ว่าตามเงื่อนไขของกฎใหม่เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ดุว่าเฟร็ดและจอร์จเรื่องเล่นไพ่สแนประเบิดปังที่หลังห้องเรียนและหลังจากนั้นเวลาต่อมาหลังมือของเขาก็มีเลือดโชกเลยทีเดียว เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่แนะนำเขาเรื่องน้ำยาเมิร์ตแลปเข้มข้นทามันเท่านั้น

แฮร์รี่คิดว่าการแหกคุกอัซคาบันครั้งนี้จะทำให้อัมบริดจ์เจียมตัวขึ้นมาบ้าง เธอน่าจะตกใจกับเหตุการณ์ร้ายที่เกิดขึ้นใต้จมูกของคอร์นีเลียส ฟัดจ์สุดแสนที่รักยิ่งของเธอ ยังไงก็เถอะ ดูเหมือนว่านั่นจะทำให้เธอเพิ่มความปรารถนาแรงกล้าที่จะบีบทุกชีวิตในฮอกวอตส์มาอยู่ภายใต้ความควบคุมของเธอ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้ว่าเธอพยายามไล่อาจารย์บางคนออกไปในช่วงนี้และคำถามอยู่ที่จะเป็นศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ที่ถูกถามในทุกๆ ชั่วโมงพยากรณ์ว่า ‘ช่วยพยากรณ์อะไรสักอย่างให้ฉันในวันพรุ่งนี้ได้ไหมคะ?’ หรือแฮกริดที่ถูกเหยียดหยามแทบจะในทุกชั่วโมงการสอนจนทำให้สอนได้ไม่ดีเท่าที่ควร

เวลานี้ในชั้นเรียนพยากรณ์ศาสตร์และการดูแลสัตว์วิเศษทุกๆ ชั่วโมงต้องสอนโดยมีอัมบริดจ์และแผ่นคลิปบอร์ดของเธอปรากฏตัวอยู่ด้วย เธอมักจะนั่งซุ่มอยู่แถวๆ บริเวณมุมห้องเหมือนผีสิงกำแพงและขัดจังหวะการพูดของศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ที่พยายามจะคุยเรื่องพยากรณ์กับเฮเลนทำให้หล่อนเริ่มประสาทเสียขึ้นไปทุกวัน ถ้าไม่ได้กลัวว่าแฮกริดเองก็จะถูกไล่ออก เขาก็คงจะรู้สึกเสียใจแทนเฮเลนอยู่สักหน่อย

สำหรับพวกเขาแล้วดูเหมือนว่าอัมบริดจ์ค่อยๆ ตัดรอนทุกสิ่งที่ทำให้ชีวิตของพวกเขาที่ฮอกวอตส์น่าอยู่มากขึ้น และเขาจะขอจัดการแก้แค้นด้วยสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้คือเพิ่มความพยายามอีกหลายเท่าในทัพดัมเบิลดอร์

“จะว่าไปเฮเลนหายไปไหนน่ะ” รอนพูดขึ้นเมื่อเข้าไปในห้องโถง “หลังจากตอนนั้นก็หายไปเลยนะ”

จะว่าไปแฮร์รี่เองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเฮเลนหายไป ดวงตาสีเขียวหลังกรอบแว่นกวาดมองไปรอบห้องโถงเพื่อหาน้องสาวฝาแฝดที่หายตัวไปตั้งแต่เช้า เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกให้เขานั่งลงที่โต๊ะเมื่อเด็กสาวผมฟูเหลือบไปเห็นโต๊ะสลิธีรินที่ปราศจากเดรโก มัลฟอย แฮร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อยากจะดุยัยตัวแสบให้หลาบจำเสียทีว่าพวกเขาไม่ชอบที่เธอหายไปเลย

ในที่สุดเวลาเลิกเรียนก็มาถึงพร้อมกับทั้งสามที่เข้าไปในห้องต้องประสงค์อย่างเร่งรีบเพื่อยืนยันว่าเฮเลนอยู่กับเดรโกจริงตามที่เฮอร์ไมโอนี่บอกหรือเปล่า และพบว่าคำพูดของเฮอร์ไมโอนี่นั้นจริงอย่างไม่ต้องสงสัย

“ที่แท้ก็มาอยู่ที่นี่เอง” เด็กหนุ่มสวมแว่นกลมทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อยเมื่อรู้ว่าน้องสาวตัวแสบโดดเรียนมาอยู่ในห้องต้องประสงค์กับเดรโก เฮเลนได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้กับแฮร์รี่

“เธอรู้ไหมว่าวันนี้ศาสตราจารย์บินส์ถามหาแต่เธอ ฉันไม่รู้จะตอบเขาไปยังไงเลย”

เฮอร์ไมโอนี่กอดอกและทำท่าดุเฮเลน รอนทำท่าไม่พอใจเท่าไหร่ ถึงเทอมที่แล้วการเรียนในห้องต้องประสงค์จะผ่านไปได้ด้วยดีแต่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาและเดรโกก็ดูไม่ค่อยจะพัฒนาขึ้นนักยกเว้นแค่เฮเลนเพียงคนเดียว

“เพราะนายใช่ไหมมัลฟอย เฮเลนถึงได้เป็นแบบนี้” รอนกล่าวหาพร้อมกับชักสีหน้าใส่ เดรโกยักไหล่และพยายามทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาพูด นั่นดูเหมือนจะทำให้เด็กหนุ่มผมแดงอารมณ์เสียไม่น้อยเลย

“เอาเถอะ ยังไงก็ปลอดภัยดี ฉันว่าเรามาเริ่มต้นเรียนคาถากันดีกว่านะ”

แฮร์รี่ยกมือขึ้นปรามเพื่อนของตนก่อนจะหันหน้าไปอีกทางและรอให้ทุกคนในทัพดัมเบิลดอร์มากันให้ครบก่อน รอนชักสีหน้าเล็กน้อย แฮร์รี่รู้ว่ารอนและเฮอร์ไมโอนี่ค่อนข้างไม่พอใจที่เฮเลนโดดเรียนเพราะเดรโกแต่ว่าที่ผ่านมาเขารู้สึกได้ว่าเดรโกดูแลเฮเลนได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว ดังนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะต่อว่าเดรโกกับแค่การชวนน้องสาวสุดรักของเขาโดดเรียนมาอยู่ในห้องต้องประสงค์เพียงสองคนใช่ไหม?

ทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้

แฮร์รี่คิดพลางรูดไม้กายสิทธิ์ในมือไปมา เขาสะบัดหัวเป็นเชิงไล่ความคิดนอกเรื่องพวกนั้นออกไปให้พ้นจากสมอง และวันนี้แฮร์รี่ก็รู้สึกพอใจมากที่เห็นว่าทุกคนแม้แต่แซคคาไรอัส สมิทฝึกหนักกันยิ่งขึ้นเพราะข่าวที่มีผู้เสพความตายเป็นอิสระขึ้นมาแล้วกว่าสิบคนนั่น เขาพยามปรายตามองไปยังเดรโกที่ฝึกอยู่กับเฮเลนเป็นระยะๆ และก็เป็นที่น่าพอใจว่าเฮเลนกำลังสอนเขาเป็นอย่างดี

แต่ไม่มีใครที่จะพัฒนาได้เห็นชัดเท่าเนวิลล์ ข่าวที่ว่าผู้ทำร้ายพ่อกับแม่ของเขาหนีรอดมาได้นั้นหล่อหลอมให้เขามีการเปลี่ยนแปลงใหม่ๆ ที่น่าสนใจไม่น้อยเลย เนวิลล์แทบจะไม่พูดอะไรเลยด้วยซ้ำในระหว่างการฝึกอย่างทรหด เขาพยายามตั้งสมาธิและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจกับอุบัติเหตุและการบาดเจ็บใดๆ เลย ส่วนการฝึกกับสเนปของแฮร์รี่ ยิ่งนับวันเหมือนมันจะยิ่งแย่ลง

“มันอาจจะเหมือนอาการไม่สบาย” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นหลังจากการฝึนวันนี้ผ่านไปด้วยดี ตอนนี้พวกเขานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมหน้าเตาผิงที่ประจำพร้อมกับครุกแชงก์และพิดวิกเจียนกับเฮนรี่ที่บินเล่นกันอยู่เหนือศีรษะ

“ที่อาการจะทรุดลงก่อนแล้วถึงจะดีขึ้นน่ะเหรอ?” เฮเลนว่า เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้านิดหน่อยก่อนจะส่งสมุดจดให้เฮเลนที่ขาดเรียนไปทั้งวันตั้งแต่เช้า เด็กสาวมองดูสมุดเล่มหนาพลางทำหน้าเจื่อนๆ ราวกับว่าเธอไม่ควรขาดเลยไปเลยในวันนี้ เฮเลนมองครุกแชงก์บนตักที่กำลงขดตัวนอนเหมือนเคยด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“ยิ่งเรียนกับสเนปยิ่งแย่ลง” แฮร์รี่บ่น “ฉันเบื่อจะตายอยู่แล้ว ที่แผลเป็นต้องเจ็บตลอดเวลา แล้วฉันก็เบื่อเป็นบ้าที่ต้องเดินไปตามระเบียงงี่เง่านั่นทุกคืนด้วย” เขายกมือขึ้นถูที่แผลเป็นอย่างโมโห เฮเลนมองหน้าแฮร์รี่พลางนึกขึ้นมาได้ว่าเธอเองก็รู้สึกโกรธอยู่บ่อยๆ เพียงแค่นึกถึงอะไรนิดๆ หน่อยๆ แต่สิ่งที่ดีกว่าก็คือเด็กสาวไม่เคยฝันถึงประตูบานนั้นราวกับว่าโวลเดอมอร์ไม่เคยเข้ามายุ่มย่ามอะไรกับเธอเลย

“ฉันอยากให้ประตูนั่นเปิดสักที ฉันเบื่อที่จะต้องยืนดูมันแล้ว” เขาพูดต่อ

“นี่ไม่ตลกเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเขียว “ดัมเบิลดอร์ไม่ต้องการให้เธอเห็นเกี่ยวกับระเบียงนั่นอีก ไม่งั้นเขาคงไม่ขอให้สเนปสอนเธอเรื่องการสกัดใจ ฉันคิดว่าเธอต้องฝึกนะแฮร์รี่”

“ฉันฝึก!" แฮร์รี่ตอบอย่างหงุดหงิด “เธอมาลองให้คนอื่นเข้าไปในหัวเธอดูบ้างไหมล่ะ มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยจะบอกให้!” พูดจบแฮร์รี่ก็ทำท่าฟึดฟัดเหมือนกับอยากจะล้มอะไรสักอย่างให้คว่ำ

“บางที” รอนพูดช้าๆ “บางทีอาจจะไม่ใช่ความผิดของแฮร์รี่ที่เขาปิดกั้นใจตัวเองไม่ได้”

“เธอหมายความว่าไง” เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้ว

“ก็... บางทีสเนปอาจจะไม่ได้พยายามช่วยเขาจริงๆ น่ะสิ”

ทั้งสามหันไปมองหน้ารอนพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย รอนสบตาพวกเขากลับไปอย่างลึกลับ

 เดือนมกราคมดูเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว คงเพราะพวกเขามีเรื่องให้ทำมากมาย จำนวนการบ้านที่มีเยอะกองเท่าภูเขาทำให้พวกนักเรียนปีห้าต้องนั่งทำการบ้านกันเลยเที่ยงคืนอยู่บ่อยๆ การประชุมลับของทัพดัมเบิลดอร์ผ่านไปเร็วจนน่าตกใจ ก่อนจะได้รู้ตัวเดือนกุมภาพันธ์ก็มาถึงแล้ว มันนำสภาพอากาศที่อุ่นและเฉอะแฉะชื้นน้ำเพราะน้ำแข็งที่ละลายมาพร้อมกับโอกาสที่จะได้ไปเที่ยวฮอกส์มี้ดมาเป็นครั้งที่สองในปีนี้ด้วย

วันที่สิบสี่ตรงกับวันที่ได้ไปฮอกส์มี้ดพอดิบพอดี เฮเลนเห็นแฮร์รี่แต่งตัวพิถีพิถันเป็นพิเศษ เธอแอบคิดว่าเขาคงมีนัดอะไรบางอย่างกับโชช่วงที่ไปฮอกส์มี้ดแน่นอน เด็กสาวลงมาทานอาหารเช้าพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่ในห้องโถงที่เวลานี้มีคนเข้ามานั่งกันน้อยมากจนแทบนับได้ มันคงจะเช้าเกินไปสำหรับพวกนักเรียนที่จะตื่นขึ้นมาเตรียมตัวออกเดินทาง

“เธอว่าไง” หลังจากนั่งลงเฮอร์ไมโอนี่ก็เอ่ยขึ้น เฮเลนมองหน้าเธอด้วยความสงสัย

“มัลฟอยชวนเธอไปเดตรึเปล่าวันนี้” เฮเลนอ้าปากค้าง เฮอร์ไมโอนี่มองตอบเธอด้วยรอยยิ้มเชิงล้อเลียน ดูเธอไว้ใจเดรโกมากขึ้นหลังจากที่ร่วมฝึกในห้องต้องประสงค์ด้วยกันมาระยะหนึ่ง เฮเลนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าใช่ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มล้อเลียนอยู่พักใหญ่ๆ

ไม่นานนักแฮร์รี่กับรอนก็ลงมาทานอาหารเช้าในตอนที่นกฮูกไปรษณีย์มาส่งจดหมายพอดี เฮอร์ไมโอนี่ดึงจดหมายจากจะงอยปากของนกฮูกสีน้ำตาลไม่คุ้นหน้าคุ้นตาตัวหนึ่ง

“ถึงเวลาสักที! ถ้าไม่มาวันนี้ก็คงไม่มีโอกาสแล้ว!!” เธอพูด มือฉีกซองจดหมายจังหวะเดียวกับที่รอนและแฮร์รี่ทิ้งตัวลงนั่ง เฮอร์ไมโอนี่ดึงกระดาษแผ่นเล็กออกมาจากซองอย่างกระตือรือร้น ดวงตาของเธอวิ่งจากซ้ายไปขวาอย่างเร็วรี่ก่อนที่เธอจะแสดงสีหน้าพอใจสุดๆ ออกมา

“ฟังนะเธอสองคน” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปทางแฮร์รี่และเฮเลน “เรื่องนี้สำคัญมาก เธอสองคนคิดว่าจะไปหาฉันที่ร้านไม้กวาดสามอันตอนช่วงเที่ยงได้ไหม”

“เอ่อ... ไม่รู้สิ” แฮร์รี่และเฮเลนตอบพร้อมกัน ทั้งสองหันไปมองตากันสักครู่ก่อนที่แฮร์รี่จะเอ่ยต่อ “โชอาจจะอยากให้ฉันอยู่กับเขาทั้งวันน่ะ เราไม่เคยพูดเลยว่าจะทำอะไรกันบ้าง”

“เดรโกเองก็เหมือนกัน ถึงจะวางแผนกันเอาไว้นิดหน่อยแต่ก็...” เฮเลนหยุดพูดไปนิดหน่อยเมื่อแฮร์รี่หรี่ตามองเธอพูดถึงเดรโกด้วยสายตาไม่พอใจ “ก็ว่าจะไปเดินเล่นนิดๆ หน่อยๆ นั่นแหละ”

“งั้นก็พาพวกนั้นมาด้วยเลยสิถ้าจำเป็น” เฮอร์ไมโอนี่ว่า “สำหรับเดรโกฉันคิดว่าเธอไม่น่าชวนเขามาด้วยนะ แต่ว่ายังไงก็จะมาใช่ไหม?”

“ได้สิ” แฮร์รี่ตอบ ส่วนเฮเลนยังทำท่าคิดหนักและเฮอร์ไมโอนี่เองก็รอคำตอบจากเธอเช่นกัน

“ฉันจะพยายามบอกให้เขาเข้าใจแล้วกัน มันคงไม่ได้เลวร้ายนัก” เธอว่าพลางกลอกตาไปมา “มีอะไรเหรอ”

“ฉันไม่มีเวลาบอกตอนนี้ ฉันต้องตอบจดหมายนี่ด่วนเลย” แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกขึ้นออกไปจากห้องโถงใหญ่โดยมีจดหมายอยู่ในมือขวาและขนมปังปิ้งอยู่ในมือซ้าย แฮร์รี่กับเฮเลนมองหน้ากันอย่างมีความหมายก่อนที่ทั้งสองจะหันไปหารอน

“นายจะไปด้วยไหม” แฮร์รี่ถาม รอนส่ายหน้ายิก

“ฉันไปไม่ได้ แอนเจลิน่าต้องการให้ฉันฝึกทั้งวัน ยังกะว่ามันจะช่วยให้ทีมดีขึ้นได้อย่างนั้นแหละ เราน่ะห่วยจนไม่อยากจะพูดถึง นายต้องเห็นสล็อปเปอร์กับเคิร์กนะ สองคนนั้นน่าสมเพชสุดๆ ห่วยยิ่งกว่าฉันซะอีก” รอนถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “ไม่รู้ว่าทำไมแอนเจลิน่าถึงยังไม่ยอมให้ฉันลาออกสักที!”

“เพราะว่านายน่ะเจ๋งจริงๆ ตอนเข้าฟอร์มน่ะสิ นั่นแหละเหตุผล” แฮร์รี่ตอบ เขาเองรู้สึกว่ายากจริงๆ ที่จะเห็นใจชะตากรรมของรอนเพราะว่าระหว่างที่กำลังซ้อมเขาดันทำเรื่องไว้จนตัวเองพร้อมกับเฟร็ดและจอร์จโดนสั่งยึดไม้กวาดและห้ามเล่นควิดดิชไปตลอดชีวิตจากอัมบริดจ์ และเขายอมสละทุกอย่างเพื่อให้ได้เล่นในนัดนั้นแต่เขาก็ไม่ได้เล่น

รอนเหมือนจะเข้าใจน้ำเสียงของแฮร์รี่ เขาไม่พูดอะไรต่ออีกเลยระหว่างอาหารเช้า พวกเขาบอกลากันนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันออกไป เฮเลนเดินไปตามห้องโถงหาชายหนุ่มที่นัดเธอเอาไว้วันนี้และพบว่าเขานั่งอยู่กับพวกบ้านสลิธีรินที่โต๊ะอาหารด้านหน้า เด็กสาวไม่อยากจะไปพบแครบ กอยล์หรือแม้แต่บัลสโตรกจ์ที่นั่งอยู่ตรงนั้นและดูเหมือนเดรโกจะสังเกตเห็นเธอเขาจึงบอกลากลุ่มเพื่อนและลุกออกมาจากโต๊ะแทบจะในทันที

“ไง ‘โทษทีนะ กำลังคุยกันสนุกเลย” เขาว่า

“เหรอ คุยต่อมั้ยล่ะ?” เฮเลนพูดแล้วใช้ดวงตากลมมองไปยังแครบที่หยิบพายขึ้นมากิน

“ไม่ล่ะ" เขาส่ายหน้า "ไปกันเลยไหม”

เด็กสาวพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปต่อแถวของคนที่ยืนคอยให้ฟิลซ์อนุญาตให้ออกไปได้ เฮเลนรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ออกไปสูดอากาศสดชื่นนอกโรงเรียน ทั้งสองเดินกุมมือกันไประหว่างทางโดยมีเสียงซุบซิบของเด็กคนอื่นๆ ดังขึ้นเป็นระยะ และส่วนใหญ่ก็เป็นสาวๆ ที่หลงใหลได้ปลื้มในตัวเดรโกทั้งนั้น ที่สำคัญกว่านั้นคือเหมือนหัวหอกในการพูดคุยของกลุ่มก็คือบิลลิเซนต์ บัลสโตรกจ์ตัวดีที่เธอสัมผัสได้ถึงรังสีอาฆาตทุกครั้งที่อยู่ใกล้เดรโกไม่ต่างจากตอนที่เธอเจอแพนซี่ครั้งแรกเลย

วันนี้เป็นวันที่สดชื่นมาก สายลมพัดอ่อนๆ ท้องฟ้าแจ่มใสบรรยากาศเหมาะสำหรับเดินเล่นเอามากๆ เมื่อทั้งสองเดินผ่านสนามควิดดิช เฮเลนเหลือบไปเห็นรอนและจินนี่เหาะไปรอบๆ อัฒจันทร์ในขณะที่กำลังฝึก

“อยากบินเหรอ?” เดรโกถามขึ้นเมื่อมองตามสายตาเธอไป

“เปล่า ฉันแค่รู้สึกว่ามันจะสนุกไหมถ้าได้ลองเล่นสักครั้ง” เฮเลนว่า

เดรโกยักไหล่เบาๆ “ได้ข่าวว่าคะแนนการบินเธอห่วยติดดินเลยนี่ คงยากเกินไปมั้ง”

เด็กสาวหันไปทุบไหล่เขา เดรโกหัวเราะร่วนก่อนจะเดินพาเธอผ่านประตูใหญ่ออกไป เฮเลนพบว่าแพนซี่เดินออกมาก่อนในระหว่างที่พวกเขากำลังหยุดยืนคุยกันเรื่องควิดดิชระหว่างทาง เธอเห็นแพนซี่เดินกรีดกราย (ท่าเดินที่น่าหมั่นไส้ที่สุด) อยู่ตรงหน้าแฮร์รี่และโช

“พอตเตอร์กับแชง?” หล่อนกรีดเสียงแหลมสูงผ่านเสียงหัวเราะเยาะเย้ยที่ดังประสานขึ้นมาของเพื่อนของเธอ “นี่แชง! ฉันคิดว่ารสนิยมเธอไม่ดีเท่าไหร่เลยนะ... อย่างน้อยดิกกอรี่ก็หน้าตาหล่อล่ะนะ!”

“เหรอ? แล้วสำหรับเธอใครที่หล่ออีกล่ะ” ในขณะที่แฮร์รี่ยืนนิ่งเงียบ เฮเลนก็สาวเท้ามาถึงสองคนอย่างรวดเร็วโดยที่เดรโกยังเดินตามเธอมาไม่ทัน เด็กสาวยกแขนขึ้นกอดอกและมองหน้าแพนซี่อย่างหาเรื่อง 

“นี่เธอ!” แพนซี่ร้อง “มาแส่อะไรเรื่องของฉันยะ”

“แล้วเธอมาแส่อะไรกับแฮร์รี่? โชจะมากับใครก็เรื่องของเขาสิ ยุ่งอะไรด้วย!” เฮเลนตอบ

“เหรอ! แล้วหล่อนล่ะมากับไอ้หน้าไหน” 

เฮเลนเงียบ รอคอยว่าเดรโกจะเดินมาถึงเมื่อไหร่ เธอจะได้หักหน้ายัยแพนซี่ปากเน่าคนนี้เสียที อยากสาปใจจะขาดแต่ทำไม่ได้! ส่วนเด็กหนุ่มเรือนผมสีบลอนด์จางนั้นเมื่อเห็นว่าแพนซี่กำลังแผดเสียงอยู่ไม่ไกลนัก ทำเอาเขาไม่อยากจะเดินเข้าไปใกล้เลยเพราะเสียงแหลมๆ นั้นน่ารำคาญเกินกว่าจะยอมทนฟังเป็นเวลานานๆ   

“อุ้ย! คงตอบไม่ได้เลยล่ะสิ... แน่ล่ะ! ใครจะมาเอาผู้หญิงอย่าง...”

“ผู้หญิงอย่างไหนเหรอแพนซี่” ในที่สุดมือเรียวยาวก็เลื่อนเข้ามารวบเอวเล็กๆ เอาไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่แพนซี่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้และก่อนที่เฮเลนจะโกรธ เดรโกก็รีบเร่งฝีเท้าเข้ามาหาเธอในทันที สิ่งนั้นทำให้แพนซี่ชะงักไปส่วนแฮร์รี่และโชก็หันมามองเธอกับเดรโกสลับกันไปมาและมือของเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่

“เดรโก!” แพนซี่กรีดร้อง “ที่นายปฏิเสธฉันเพราะมากับยัยนี่เหรอ”

“ใช่” เขาตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ฉันไม่เคยบอกเธอเหรอว่าฉันจะเลิกยุ่งกับเธอ ถ้าเธอยังทำตัวเกินเพื่อนน่ะ” เขาพูดเสียงเข้ม หันไปมองแฮร์รี่นิดหน่อย

“มันเป็นสัญญา เธอก็รู้” เดรโกยักไหล่ “แล้วนี่จะไปกันได้รึยังพอตเตอร์”

“อ่า เออ! โอเค เจอกันเฮเลน” เขาพูดแต่ไม่ยอมเอ่ยชื่อเดรโก ร่างสูงเบ้ปากนิดหน่อยก่อนจะพาเฮเลนเดินไปจากตรงนั้น ทิ้งแพนซี่ยืนหวีดร้องอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนของเธอ ระหว่างเดินเล่นอยู่ในฮอกส์มี้ดเฮเลนเหลือบไปเห็นโปสเตอร์รูปภาพของผู้เสพความตายที่หลบหนีออกมาได้สิบคน ในโปสเตอร์เสนอให้รางวัลหนึ่งพันเกลเลี่ยนสำหรับพ่อมดคนที่มีข้อมูลนำไปสู่การจับกุมคนในภาพ

“นั่นป้าฉัน” เดรโกกระซิบ “ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะหนีมาได้”

เดรโกหัวเราะหึๆ ในลำคอ ท่าทางของเขาทำให้เฮเลนรู้สึกไม่พอใจแปลกๆ เนื่องจากความจริงเรื่องเบลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ทรมานพ่อแม่ของเนวิลล์จนต้องไปอยู่ที่โรงพยาบาลเซนต์มังโก้นั้นเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ เสียงหัวเราะของเดรโกมีความภูมิใจแฝงอยู่ในนั้นซึ่งเด็กสาวเห็นว่ามันไม่สมควรเอาซะเลย

“น่าแปลกนะ” เฮเลนว่า “ตอนที่ซีเรียส แบล็กหนีออกมา มีพวกผู้คุมวิญญาณเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ผู้เสพความตายเป็นอิสระตั้งสิบคน ไม่เห็นผู้คุมวิญญาณเลยแม้แต่เงา”

เฮเลนพูดเหยียดเสียงและนั่นทำให้เดรโกหยุดหัวเราะในทันที บางทีเขาก็ลืมไปว่าเด็กสาวข้างกายเขาเป็นใคร ที่จริงเขาควรจะอึดอัดที่ต้องออกเดตกับคนที่ไม่ได้อยู่ในอุดมการณ์เดียวกันแต่มันกลับไม่ใช่เลย เหมือนกับเขาเริ่มซึมซับความคิดเธอเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นที่ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าใครจะคิดยังไงเรื่องที่เขาดูจะทรยศสายเลือดโดยการคว้าเลือดผสมเข้ามาในครอบครัว

แต่อย่างน้อยเธอก็คือคนที่เขามีโอกาสได้เลือกด้วยตัวเอง!

“ไปร้านไม้กวาดสามอันกันเถอะ” เฮเลนพูดหลังจากยืนมองโปสเตอร์อยู่นาน เธอจับมือเดรโกเดินไปยังร้านในทันทีโดยที่เด็กหนุ่มยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียว เขาได้แต่เดินตามเธอไปเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรอีก เพราะเขาเกรงว่าถ้าเกิดพูดอะไรออกไปแล้วมันทำให้การเดตนี้แย่ลงไปอีกก็จบกันพอดี

ทั้งสองสั่งบัตเตอร์เบียร์มาสองที่และนั่งดื่มกันอย่างเงียบๆ ไม่มีการสนทนาใดๆ เท่าที่ควร มีเรื่องเดียวที่เป็นหัวข้อสนทนาที่ดูท่าเฮเลนจะสนใจมากที่สุดเพราะมันเกี่ยวพันกับเธอด้วย

“สัญญาน่ะเหรอ?” เดรโกทวนคำ “ฉันสัญญากับพอตเตอร์เอาไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนในระหว่างที่กำลังอยู่กับเธอ ฉันจะมองแค่เธอ คุยแค่เธอและกินแค่เธอ”

“อะไรนะ?” เด็กสาวทวนคำ เดรโกยิ้มกริ่มพลางยกบัตเตอร์เบียร์ขึ้นดื่มโดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะเริ่มมีสีแดงจางๆ ขึ้นที่แก้มของเธอมากแค่ไหนแล้ว

มีคนพลุกพล่านเต็มร้านไปหมด เดรโกจับให้เธอนั่งเอนพิงไหล่เขาเบาๆ ในมือของเด็กสาวยังถือแก้วบัตเตอร์เบียร์เอาไว้ต่างจากเดรโกที่กำลังสั่งแก้วที่สองมาพร้อมกับเนื้อย่าง ใจจริงเฮเลนอยากจะถามว่าหิวรึเปล่าก็เกรงใจกลัวว่าเขาจะหิวจริงๆ ไม่งั้นเขาคงไม่สั่งอาหารเมนูอื่นมานอกจากบัตเตอร์เบียร์

“เอ้านี่” ยังไม่ทันไรเดรโกก็หั่นเนื้อย่างแล้วจิ้มมันมาจ่อตรงปากเฮเลน “กินสิ เดี๋ยวจะหิวซะก่อน”

“ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าฉันหิว” เฮเลนทำหน้าซื่อตาใสใส่เดรโก เขาขมวดคิ้วเข้าหากันนิดหน่อย

“งั้นก็อย่ากิน หิวก็ห้ามบ่น” เดรโกบ่นงุบงิบก่อนจะดึงส้อมที่มีเนื้ออยู่ออกมาให้ห่างจากปากของเด็กสาว เฮเลนรีบยื้อมือเขาไว้ก่อนจะอ้าปากงับเนื้อชิ้นนั้นเข้าปากในทันที เดรโกยกยิ้มมุมปากก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาหั่นเนื้อย่างตรงหน้าที่มีควันลอยกรุ่นขึ้นมานิดหน่อย

ทั้งสองนั่งดื่มบัตเตอร์เบียร์พร้อมกับเนื้อย่างไปเรื่อยๆ และคุยกันในเรื่องสัพพะเหระ เฮเลนห้ามไม่ให้เดรโกพูดถึงทัพดัมเบิลดอร์ในระหว่างนี้และบอกกับเขาว่าเธอนัดเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้ตอนช่วงเที่ยง ดูเขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักที่เฮเลนไม่ให้เขาไปร่วมวงด้วยแต่เดรโกก็พยักหน้าเข้าอกเข้าใจและพร้อมที่จะนั่งรอตรงนี้จนกว่าเฮเลนจะคุยธุระเสร็จ

“แฮร์รี่! ทางนี้!!” เสียงเฮอร์ไมโอนี่และร่างของเด็กสาวผมฟูปรากฏขึ้นที่อีกด้านหนึ่งของร้านพร้อมกับแฮร์รี่ที่เพิ่งจะเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาเหล่มองมาทางเฮเลนกับเดรโกนิดหน่อยก่อนจะหันไปหาเฮอร์ไมโอนี่และเดินเข้าไปร่วมโต๊ะนั้น

“เดี๋ยวฉันมาแปปนึงนะเดรโก” เฮเลนรีบลุกขึ้นจากโต๊ะทันทีที่เดรโกพยักหน้าหงึกหงักและดูหงอยลงในพริบตา เธอหัวเราะแล้วยิ้มให้เขานิดหน่อยก่อนจะเดินไปสมทบกับแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่กับเพื่อร่วมดื่มที่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะเป็นไปได้นั่นก็คือ ลูน่า เลิฟกู๊ดและริต้า สกีตเตอร์ อดีตนักหนังสือพิมพ์ของเดลี่พรอเฟ็ตและคนที่เฮอร์ไมโอนี่ชอบน้อยที่สุดในโลก

“เธอมาเร็วดีนี่” เฮอร์ไมโอนี่ว่าหลังจากเฮเลนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ กับแฮร์รี่ “ฉันนึกว่าเธอจะอยู่กับโชซะอีก แล้วเธอจะมาสายอย่างน้อยชั่วโมงนึงด้วยซ้ำไป”

“โชเหรอ?” ริต้าเอ่ยขึ้นทันที เอี้ยวตัวมองแฮร์รี่ “เด็กผู้หญิงงั้นเหรอ”

เธอคว้ากระเป๋าหนังขึ้นมาและคลำหาของในนั้น

“มันไม่ใช่ธุระของคุณ ถึงแฮร์รี่จะไปเดตกับผู้หญิงร้อยคนก็เถอะเพราะฉะนั้นเก็บไอ้นั่นไปเดี๋ยวนี้!” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเย็น “แล้วก็ช่วยลบรูปที่แอบถ่ายเมื่อก้ด้วย!!”

เฮเลนเลิกคิ้วพลางมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างตั้งคำถาม เด็กสาวผมฟูยักไหล่และหรี่ตามองริต้าด้วยสายตาไม่พอใจ หล่อนทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้กลืนของไม่พึงประสงค์ลงคอและปิดกระเป๋าดังฉับ

“เธอจะทำอะไร” แฮร์รี่เอ่ยถาม

“คุณหนูผู้สมบูรณ์แบบคนนี้กำลังจะบอกฉันพอดีตอนเธอมา” ริต้าตอบพร้อมดื่มเครื่องดื่ม “ฉันคิดว่าฉันได้รับอนุญาตให้พูดกับพวกเขานะ ใช่ไหม?” 

เธอหันมาถลึงตาใส่เฮอร์ไมโอนี่

“ฉันคิดว่าคุณได้รับอนุญาต!” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเย็น “แล้วอย่าลืมลบรูปด้วยก่อนที่ฉันจะระเบิดกล้องคุณ!”

ริต้าวางเครื่องดื่มลงกระแทกโต๊ะและหยิบกล้องเก่าๆ ขึ้นมาร่ายคาถาอะไรสักอย่างลงไป การว่างงานดูไม่ค่อยเหมาะกับเธอเท่าไหร่ เธอว่างกล้องลงอีกครั้งและยิ้มมุมปากมองมายังแฮร์รี่และเฮเลน

“เด็กคนนั้นสวย น่ารักใช่ไหมล่ะแฮร์รี่ ส่วนหนุ่มน้อยเดรโกคนนั้นก็เป็นเรื่องจริงสินะระหว่างเธอกับเขาน่ะเฮเลน” เฮเลนสะบัดหน้าหนีพร้อมกับกัดฟันกรอด นึกถึงเดลี่พรอเฟ็ตที่เฮอร์ไมโอนี่นำมาให้อ่านเมื่อต้นเทอม ถ้าไม่ติดว่าริต้าโดนไล่ออกแล้วเธอคงจะเคืองผู้หญิงคนนี้เอามากๆ !!

“อีกคำเดียวกับเรื่องชีวิครักของพวกเขา เป็นอันเลิกเรื่องที่ตกลงกันไว้ได้เลย ฉันพูดจริงๆ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหงุดหงิด ริต้าปรายตามองไปยังเฮอร์ไมโอนี่นิดหน่อย

“ตกลงอะไร” ริต้าถาม “เธอไม่ได้บอกเรื่องตกลงอะไรกันสักหน่อยคุณหนูเจ้าระเบียบ เธอแค่บอกให้ฉันโผล่มาที่นี่ โอ๊ย... สักวันหนึ่งเถอะนะ...”

“ใช่! วันหนึ่งคุณคงจะเขียนเรื่องอะไรร้ายๆ เกี่ยวกับพวกเขากับฉันอีกล่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่แยแส “ทำไมคุณถึงไม่ไปหาเรื่องคนที่เขาอยากให้คุณเขียนถึงกันล่ะ หา?”

“ในปีนี้หนังสือพิมพ์กับนิตยสารลงเรื่องร้ายกาจเกี่ยวกับคู่แฝดนี่ถมถืดไม่ต้องให้ฉันช่วยหรอก” ริต้าบอก ส่งสายตามองมายังสองคน “มันทำให้เธอสองคนรู้สึกยังไงล่ะ ถูกหักหลัง กลุ้มหัวหมุนหรือเข้าใจผิดมากๆ”

“แน่นอนล่ะว่าพวกเขาโกรธ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแข็ง “เพราะพวกเขาบอกความจริงรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ แต่ฟะ... เอ่อ... รัฐมนตรีน่ะปัญญาอ่อนเกินกว่าจะเชื่อ!”

“งั้นพวกเขาก็ยืนกรานเลยล่ะสิว่าคนที่ไม่ควรเอ่ยชื่อกลับมาแล้ว” ริต้าพูดพลางยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นหลังกรอบแว่นจ้องมองเฮเลนและแฮร์รี่สลับกันไปมา การเผชิญหน้ากับเธอทำให้เฮเลนหวั่นวิตก เพราะจากการอ่านหนังสือมา ริต้า สกีตเตอร์ เป็นอีกหนึ่งคนที่เฮเลนรู้สึกไม่อยากเจอเท่าไหร่

“ผมไม่ใช่พยานคนเดียวที่เห็น” แฮร์รี่ว่า “มีผู้เสพความตายอีกสักโหลได้มั้งอยู่ที่นั่นด้วย ต้องการชื่อพวกเขาไหมล่ะ” แฮร์รี่เหลือบตาไปมองทางเฮเลน และเด็กสาวเองก็เหล่มองไปยังเดรโกที่นั่งอยู่ไกลออกไป เขายังคงดื่มบัตเตอร์เบียร์และมองมาทางเธอเป็นระยะ เฮเลนรู้สึกโชคร้ายที่เลือกร้านนี้ แต่ก็รู้สึกโชคดีปนกันไปเพราะเดรโกไม่ได้ยินที่แฮร์รี่พูด

“ต้องการแน่นอน” ริต้าหายใจแรงคุ้ยหาของในกระเป๋าอีกหน “พาดหัวข่าวหนาว่า ‘พอตเตอร์กล่าวหา...’ พาดหัวรองลงมา ‘เด็กหนุ่มและแฝดประสาทกลับผู้รอดจากการถูกคนที่รู้ว่าใครทำร้ายทำให้เรื่องวุ่นวายโดยการกล่าวหาสมาชิกชุมนุมพ่อมดอันทรงเกียรติและน่านับถือว่าเป็นผู้เสพความตาย’”

ปากกาจดทันใจอยู่ในมือเธอแล้ว สีหน้าของริต้าดูมีความสุขเสียจนน่าหมั่นไส้

“นั่นแหละ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงหวาน “นั่นแหละ คือสิ่งที่คุณหนูผู้สมบูรณ์แบบคนนี้ต้องการให้คุณทำ”

ริต้ามองใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่อย่างตกใจ ส่วนลูน่านั้นเอาแต่ร้องเพลง ‘วีสลีย์นั้นคือราชันย์ของเรา’ อย่างฝันๆ เสียงเบา และคนเครื่องดื่มของตัวเองด้วยไม้คอกเทลที่เสียบหัวหอมลูกเล็กๆ เอาไว้

“เอาเป็นเรื่องจริง ข้อเท็จจริงที่สองแฝดนี่รายงานทุกอย่าง เขาจะให้รายละเอียดที่เป็นความจริงกับคุณทั้งหมด เขาจะบอกคุณเรื่องผู้เสพความตายที่เผยโฉมให้เห็นที่นั่น เขาจะเล่าให้คุณฟังว่าโวลเดอมอร์ตอนนี้หน้าตาเป็นยังไง” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเยาะในขณะที่ริต้าเริ่มอ้าปากค้างเมื่อได้ยินชื่อของโวลเดอมอร์

“แต่พรอเฟ็ตไม่มีวันยอมพิมพ์เรื่องนี้หรอก! ถ้าเผื่อว่าเธอไม่ได้สังเกต ไม่มีใครเชื่อเรื่องที่สองพี่น้องนี่ฝอยออกมา ทุกคนคิดว่าพวกเขาบ้าและประสาทหลอนไปแล้ว” เฮเลนหรี่ตามองริต้าอย่างไม่พอใจ ตั้งแต่ ‘แฝดประสาทกลับ’ กับ ‘บ้าและประสาทหลอน’ มันทำให้เธอรู้สึกอยากเหวี่ยงแก้วบัตเตอร์เบียร์ที่ถือติดมือมาด้วยใส่ริต้าเสียจริงๆ “เอาล่ะ! แต่ถ้าเธอจะให้ฉันเขียนจากแง่มุมนั้น...”

“เราไม่ต้องการเรื่องนั้นหรอก!” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงฉุนๆ “เรามีเรื่องนั้นเยอะแล้ว ฉันต้องการให้โอกาสพวกเขาได้เล่าความจริง อีกอย่างพรอเฟ็ตมีอยู่เพื่อบอกคนเรื่องที่พวกเขาต้องการได้ยินเท่านั้น”

เฮอร์ไมโอนี่ถากถาง นั่นทำให้เฮเลนหัวเราะออกมาเบาๆ พลางเหล่มองเดรโกนิดหน่อย เด็กหนุ่มนั่งเท้าคางทำหน้าเบื่อๆ พร้อมจานเนื้อย่างที่ว่างเปล่าแต่ก็ยังมองมายังเฮเลนอย่างไม่วางตา

“พรอเฟ็ตมีไว้เพื่อขายตัวเองจ้ะ แม่เด็กฉลาด” เธอพูดเสียงเย็น

“พ่อฉันคิดว่าเดลี่พรอเฟ็ตเป็นหนังสือพิมพ์ที่เลวร้ายมากๆ” ลูน่าพูดสอดขึ้นมา "พ่อตีพิมพ์เรื่องสำคัญที่พ่อคิดว่าคนทั่วไปจำเป็นต้องรู้เอาไว้เท่านั้น เขาไม่ได้แคร์เรื่องทำเงินได้หรือไม่ได้หรอก” 

“ฉันเดาว่าพ่อของเธอคงจะออกจดหมายข่าวประจำหมู่บ้านเล็กๆ หรือไม่ก็ยี่สิบวิธีคลุกคลีกับพวกมักเกิ้ลล่ะสิ" ริต้ามองลูน่าอย่างหมิ่นๆ  "แล้วก็จะตีพิมพ์วันที่จะมีงานออกร้านขายของหาเงินเข้าการกุศลเท่านั้นลาะสิใช่ไหม”

“ไม่ใช่” ลูน่าตอบ “พ่อฉันเป็นบรรนาธิการเดอะควิบเบลอร์ต่างหากล่ะ”

ริต้าพ่นลมออกจากจมูกเสียงดัง 

“นั่นเรียก ‘เรื่องสำคัญที่ควรต้องรู้’ งั้นเหรอ” เธอพูดเย้ยหยัน “ฉันน่ะใช้เรื่องจากหนังสืองี่เง่านั่นทำปุ๋ยในสวนฟักทองของฉันได้เลยเชียวล่ะ!”

“แต่มันก็เป็นโอกาสที่คุณจะยกระดับมันขึ้นใช่ไหมล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างร่าเริง “ลูน่าบอกว่าพ่อของเธอพอใจที่จะลงเรื่องสัมภาษณ์ของแฮร์รี่ นี่แหละคนที่จะตีพิมพ์บทสัมภาษณ์ให้ยังไงล่ะ!”

“เธอคิดว่าจะมีใครเชื่อจริงๆ เหรอ!?” ริต้าหัวเราะ

“บางคนอาจจะไม่เชื่อ” เด็กสาวผมฟูตอบเสียงเรียบ “แต่รายงานข่าวเรื่องแหกคุกอัซคาบันน่ะมีช่องโหว่เบ้อเริ่ม ฉันคิดว่าหลายคนคงจะสงสัยว่าทำไมไม่มีคำอธิบายที่ดีกว่าแค่ซีเรียส แบล็กเป็นผู้ช่วยเหลือ คนอะไรจะไปช่วยแหกคุกอัซคาบันได้ตั้งหลายหนแถมใครที่ไหนจะบ้ากลับไปที่นั่นอีก ถ้าฉันได้ไปสักครั้ง สาบานด้วยเกรียรจิของแม่มดผู้ฉลาดหลักแหลมเลยว่าฉันจะไม่มีวันย่างเข้าไปเฉียดที่นั่นอีกแน่นนอน แล้วถ้ามีเรื่องต่างออกไปเสนอให้อ่าน ถึงมันจะตีพิมพ์ในเดอะควิบเบลอร์ก็ตาม ยังไงก็จะมีคนอยากอ่านอยู่ดีนั่นแหละ”

ริต้าไม่พูดตอบอะไรครู่หนึ่ง เธอมองดูเฮอร์ไมโอนี่ท่าทางสุขุม

“เอาเป็นว่าฉันจะทำก็แล้วกัน แล้วฉันจะได้ค่าเขียนเท่าไหร่ล่ะ” ริต้าหันไปหาลูน่า

“ฉันไม่คิดว่าพ่อจ่ายเงินให้กับคนที่เขียนนิตยสาร พวกเขาเขียนมาลงเพื่อเป็นเกียรติยศ!”

“นี่ฉันต้องทำงานฟรี?” ริต้าแบะปาก

“ใช่!” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเรียบ “หรือไม่จะให้ฉันแจ้งว่าคุณเป็นอนิเมจัสผิดกฎหมายด้วยก็ได้นะ”

ได้ยินประโยคนั้น ริต้าทำท่าราวกับว่าอยากจะเอาปากกาวิเศษจิ้มจมูกเฮอร์ไมโอนี่

“ฉันคงไม่มีทางเลือกใช่ไหมล่ะ!” ริต้าพูดเสียงสั่น

“พ่อต้องพอใจแน่ๆ เลย” ลูน่าพูดเสียงใสพร้อมกับยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี

“โอเคไหมเธอสองคน” เฮอร์ไมโอนี่ถามและหันมาทางเฮเลนและแฮร์รี่ “พร้อมจะเล่ารึยัง?”

“คงพร้อมแล้ว” แฮร์รี่ตอบ มองริต้าที่วางปากกาจดทันใจเตรียมพร้อม

“คงงั้นล่ะ” เฮเลนยักไหล่ “จะพยายามบอกให้หมดก็แล้วกันนะ”

“ยิงคำถามได้เลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเรียบ ในขณะที่เฮเลนพยายามนึกถึงเนื้อหาในนิยายที่เคยอ่านว่ามันมีอะไรอยู่ในนั้นบางในช่วงเวลาที่แฮร์รี่แข่งเวทไตรภาคี

ติดตามตอนต่อไป…