ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แฟน(อีกรอบ) ??
“ชน!!” ไม่ไหวแน่ๆเลย ผม ก็วันนี้เพื่อนนัดกินเหล้านะสิครับ กินตั้งแต่หกโมงจนห้าทุ่มกว่า
“เฮ๊ย โมมึงไปเอาคืนยังว่ะ”
“เรื่องไรว่ะ”
“อ้าวว ก็เรื่องที่คัยต่อยหน้ามึงอ่ะ”
“ยังเลยว่ะ ไม่มีโอกาส” ก่อนที่จะมากไปกว่านี้ ผมกลับดีกว่า
“กูกลับนะ”
“อารายยยว้า”
“แม่ง นานๆทีมากิน อยู่ต่อไม่ได้หรอว่ะ”
“นั้นดิ อยู่กับเพื่อน ถ้ามึงไม่ไหวก็นอนนี้ก็ได้” นานๆทีได้อยู่กลับเพื่อนก็ได้ว่ะ
“เออๆๆ” ก็กินกันต่อ ผมมองนาฬิกา ก็ตีหนึ่งล่ะ พวกนี้มันคอแข็ง กินเท่าไรก็ยังมีสติ ผมนิสิ
“โม เป็นไงบางว่ะ” อัยอาทหันมาถามผม
“เรื่อง??”
“ก็ที่มึงถูกทิ้งไง” อ้าวว อัยนี้มากระตุกต่อมน้ำตากู
“ชั่ง แม่งเหอะ เลิกก็เลิก กูไม่สน”
“เออๆ มึงทำจัยพวกกูก็ดีจัย”
“อะไรว่ะ กูผิดไรว่ะ อยู่ๆมาบอกเลิกกู” เสียงผมเริ่มสั่นๆ น้ำตาเริ่มซึม
“มาบอกว่าเราเข้ากันไม่ได้ นี้หรอว่ะเหตุผล ”
“โม” ผมหันไปมองหน้าเมย์แล้วเอาหัวซบที่บ่า
“กูผิดอะไร เหตุผลเชี้ยๆ”
“ไม่เป็นไรนะโว๊ย ยังมีพวกกูอยู่” ผมเสียจัยจริงๆ ผมคิดว่าคนนี้เป็นคนที่ใช่สุดล่ะ แต่ผมกับเป็นคนที่ไม่ใช่สำหรับเขา ต่อจากนี้ไปผมคงต้องพักเรื่องนี้ไว้ พักไว้ให้มันนานที่สุด
“อืม” ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็สามโมงเช้าแล้ว พวกนี้ยังนอนอยู่เลย ไม่อยากปลุกเพื่อนล่ะนะ ดีนะเอารถมาไม่งั้นได้เดินกลับแน่ๆ วันนี้ได้นอนถึงเย็นแน่ก็ยังเหนือยอยู่เลย เอาสะหนัก เอะ คัยมายืนอะไร ผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวคนนี้มายืนอะไร พอเดินไปใกล้ๆก็ยืนอยู่หน้าห้องของขุน ผู้หญิงคนนี้ยืนก้มหน้าผมปิด คงไม่ใช่ผีหรอกนะ
“ฮือๆ” เฮ๊ย! ร้องไห้ด้วยย ผมหันซ้ายหันขวา ผีหรอ ไม่นะ ผมเดินไปใกล้ๆ
“เอ่อ ค..คือ”
“ฮือๆ”
“เป็นอะไรรึป่าวคับ”
“ทำไรอ่ะ” ขุนเปิดประตูออกมา จนผมต้องถอยออกห่าง
“จ้าว มาทำไร อย่าบอกนะ ”
“ค่ะ พี่ขุน T^T”คนชื่อจ้าวอะไรนั้นก็ กอดขุนทีนที ผมก็ได้เห็นใบหน้าของเธอ หน้าเหมือนกันมาก พี่น้องกันหรอ
“มาๆ เข้ามาคุยกันในห้องดีกว่า”
“ส่วนนาย เดียวคุยกัน”
“มีไรต้องคุย”
“รู้ไหมว่า เมื่อคืนรอตั้งนาน” รอ??
“คัยค่ะพี่” ขุนหันมามองหน้าผม
“อย่านะ =_=”
“แฟนพี่ ^^” กูจะบ้าตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เฮ๊ย โมมึงไปเอาคืนยังว่ะ”
“เรื่องไรว่ะ”
“อ้าวว ก็เรื่องที่คัยต่อยหน้ามึงอ่ะ”
“ยังเลยว่ะ ไม่มีโอกาส” ก่อนที่จะมากไปกว่านี้ ผมกลับดีกว่า
“กูกลับนะ”
“อารายยยว้า”
“แม่ง นานๆทีมากิน อยู่ต่อไม่ได้หรอว่ะ”
“นั้นดิ อยู่กับเพื่อน ถ้ามึงไม่ไหวก็นอนนี้ก็ได้” นานๆทีได้อยู่กลับเพื่อนก็ได้ว่ะ
“เออๆๆ” ก็กินกันต่อ ผมมองนาฬิกา ก็ตีหนึ่งล่ะ พวกนี้มันคอแข็ง กินเท่าไรก็ยังมีสติ ผมนิสิ
“โม เป็นไงบางว่ะ” อัยอาทหันมาถามผม
“เรื่อง??”
“ก็ที่มึงถูกทิ้งไง” อ้าวว อัยนี้มากระตุกต่อมน้ำตากู
“ชั่ง แม่งเหอะ เลิกก็เลิก กูไม่สน”
“เออๆ มึงทำจัยพวกกูก็ดีจัย”
“อะไรว่ะ กูผิดไรว่ะ อยู่ๆมาบอกเลิกกู” เสียงผมเริ่มสั่นๆ น้ำตาเริ่มซึม
“มาบอกว่าเราเข้ากันไม่ได้ นี้หรอว่ะเหตุผล ”
“โม” ผมหันไปมองหน้าเมย์แล้วเอาหัวซบที่บ่า
“กูผิดอะไร เหตุผลเชี้ยๆ”
“ไม่เป็นไรนะโว๊ย ยังมีพวกกูอยู่” ผมเสียจัยจริงๆ ผมคิดว่าคนนี้เป็นคนที่ใช่สุดล่ะ แต่ผมกับเป็นคนที่ไม่ใช่สำหรับเขา ต่อจากนี้ไปผมคงต้องพักเรื่องนี้ไว้ พักไว้ให้มันนานที่สุด
“อืม” ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็สามโมงเช้าแล้ว พวกนี้ยังนอนอยู่เลย ไม่อยากปลุกเพื่อนล่ะนะ ดีนะเอารถมาไม่งั้นได้เดินกลับแน่ๆ วันนี้ได้นอนถึงเย็นแน่ก็ยังเหนือยอยู่เลย เอาสะหนัก เอะ คัยมายืนอะไร ผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวคนนี้มายืนอะไร พอเดินไปใกล้ๆก็ยืนอยู่หน้าห้องของขุน ผู้หญิงคนนี้ยืนก้มหน้าผมปิด คงไม่ใช่ผีหรอกนะ
“ฮือๆ” เฮ๊ย! ร้องไห้ด้วยย ผมหันซ้ายหันขวา ผีหรอ ไม่นะ ผมเดินไปใกล้ๆ
“เอ่อ ค..คือ”
“ฮือๆ”
“เป็นอะไรรึป่าวคับ”
“ทำไรอ่ะ” ขุนเปิดประตูออกมา จนผมต้องถอยออกห่าง
“จ้าว มาทำไร อย่าบอกนะ ”
“ค่ะ พี่ขุน T^T”คนชื่อจ้าวอะไรนั้นก็ กอดขุนทีนที ผมก็ได้เห็นใบหน้าของเธอ หน้าเหมือนกันมาก พี่น้องกันหรอ
“มาๆ เข้ามาคุยกันในห้องดีกว่า”
“ส่วนนาย เดียวคุยกัน”
“มีไรต้องคุย”
“รู้ไหมว่า เมื่อคืนรอตั้งนาน” รอ??
“คัยค่ะพี่” ขุนหันมามองหน้าผม
“อย่านะ =_=”
“แฟนพี่ ^^” กูจะบ้าตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น