คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [HoHyun] 2. Love !
ช่วงเวลาเที่ยงวันคงเป็นช่วงเวลาที่สามารถทำเงินให้กับร้านอาหารต่างๆได้
ร้านกาแฟของจงฮยอนเองก็เช่นกัน ถ้าถามว่าลูกมืออย่างแทมินและคนคิดเงินอย่างอนยูไปไหน..
ตอบได้เลยว่า ไม่รู้ว่ะครับ หายไปไหนไม่เคยบอก อย่าให้รู้นะว่าไปไหน
จะวีนให้ลืมบ้านเลยเดี๋ยวก่อน..
เสียงกระดิ่งหน้าร้านที่ยังคงส่งเสียงไม่หยุดหย่อนทำให้คนตัวเล็กได้แต่ส่งเสียงยินดีต้อนรับโดยที่แทบไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสักครั้ง
จนกระทั่งถึงลูกค้าคนสุดท้ายในช่วงเวลานี้..
“รับอะไรดีครับ?” มือบางยังคงทำงานในขณะที่ริมฝีปากอิ่มก็ถามอย่างอบอุ่น
“เอ่อ...ลาเต้แก้วนึงครับ” ร่างโปร่งเอ่ยตอบในทันที
“ครับ
สนใจรับขนมหวานทานกับลาเต้ไหมครับ วันนี้ร้านเรามีขนมเค้กด้วยนะ~”
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองลูกค้าก่อนจะส่งยิ้มหวาน
“คะ..ครับ” ร่างโปร่งตอบตะกุกตะกัก
“กรุณารอสักครู่นะครับ
นั่งรอก่อนได้เลยนะ” จงฮยอนพูดอย่างนอบน้อมก่อนที่มือบางจะรีบทำตามออเดอร์ทันที
ก่อนที่เสียงกระดิ่งจะดังขึ้นมาอีกครั้ง..
“Sweet Shine ยินดีต้อนรับครับ” เสียงหวานของร่างเล็กเอ่ยขึ้นอย่างอบอุ่น
“วันนี้ไม่มีคนช่วยเหรอครับหืม?”
เสียงทุ้มที่แสนจะคุ้นเคยพูดขึ้นทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาทันที
“อ้าว มินโฮ.. นั่งก่อนๆ
เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ จะกินอะไรรึเปล่า?”
ดวงตากลมๆมองหน้าอีกคนยิ้มๆก่อนจะพูดอย่างน่ารัก
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมช่วยนะ”
ร่างสูงเดินเข้าไปช่วยทำหน้าที่แทนที่ของอนยูทันที
“เบอร์ 1 ของได้แล้วครับ”
เสียงหวานเอ่ยทำให้ร่างโปร่งเมื่อครู่เดินเข้ามาทันที ทำเอาร่างสูงที่ยืนประจำอยู่หน้าแคชเชียร์ต้องเดินมาและเป็นคนยื่นของให้
“ขอบคุณนะครับ
โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ.. ฮยอน เหนื่อยไหมครับ?” หลังจากยื่นของให้ลูกค้าเสร็จมือหนาเอื้อมไปโอบไหล่อีกคนทันทีก่อนจะเอ่ยเรียกด้วยสรรพนามที่น่ารัก
“ไม่นะ แล้วนี่จะโอบทำไมเนี่ย เอามือออกไปเลยนะเว้ย!”
มือบางฟาดมืออีกคนที่โอบไหล่ตนไว้อย่างแรงทำเอาร่างสูงสะดุ้ง
“โหย..แค่นี้ทำไมต้องตีด้วยวะพี่”
ร่างสูงมองค้อนหน่อยๆก่อนจะล็อคคออีกฝ่ายแทน
“ไอ้มินโฮ! ปล่อยเลย
ลูกค้ามองทั้งร้านแล้วนะ..” มือบางตีแขนอีกคนรัวๆ
ก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงมากระซิบข้างใบหูเล็กนั่นเบาๆว่า..
“ก็ดีแล้ว จะได้เลิกมานั่งเฝ้าแบบนี้สักที ให้รู้ไปเลยว่าพี่เป็นของใคร”
“อะ..ไอ้บ้า -//-“ ใบหน้าหวานขึ้นสี
ทำเอาลูกค้าประจำมองร่างสูงด้วยสายตาอิจฉาขั้นรุนแรง(?)
ถ้าถามว่าหลังจากเหตุการณ์ที่ทั้งคู่ได้ทำความรู้จักกัน
ก็เป็นเวลาผ่านมากว่า 1 ปีแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้คบกันหรือคืบหน้าไปได้มากนัก
อาจเพราะงานที่รัดตัวของมินโฮบวกกับความดื้อรั้นของจงฮยอน
ทำให้ความรักของทั้งคู่ยังไม่คืบหน้าไปไหนสักที..
“จะว่าไป ทำไมเมื่อคืนไม่ตอบผม?”
หลังจากที่ลูกค้าในร้านเริ่มทยอยออกไปเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่(?) ทำให้ทั้งสองคนได้มีเวลานั่งคุยกันอย่างสบายๆ
“ได้ดูเวลาที่ตัวเองทักมาเมื่อคืนรึเปล่าเหอะ...”
จงฮยอนควักโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับโชว์หน้าจอบทสนทนาให้อีกฝ่ายดูทันที
“5
ทุ่มเอง อีกอย่างผมเพิ่งทำงานเสร็จ” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเชิงน้อยใจ
“ก็ตอบช้าทำไมล่ะวะ ให้ดูเวลาใหม่อีกรอบ..”
มือบางชี้เวลาที่หน้าจอให้ดู ริมฝีปากอิ่มยู่อย่างเห็นได้ชัด
แก้มกลมๆพองออกเล็กน้อยแสดงออกให้เห็นว่าเริ่มที่จะไม่พอใจ
“ทำไมอ่ะ..เที่ยงคืนเอง”
นิ้วยาวชี้ให้เห็นเวลาที่เขาพิมพ์ไปหาเจ้าตัวล่าสุด
“นายพิมพ์มาฉันก็ตอบทันทีแล้วนายก็หายไป
ที่ให้ดูคือเรื่องนี้ต่างหาก หายไปตั้งเกือบชั่วโมงใครจะไปรอวะ ง่วงก็ง่วง!!” ร่างเล็กโวยก่อนจะดีดหน้าผากอีกคนไปทันที
“โอ๊ย!
ทำไมวันนี้ทำร้ายร่างกายผมจังเลยวะพี่” มือหนากุมมืออีกคนทันที ก่อนจะยื่นมืออีกข้างไปดึงแก้มกลมๆนั่น
“หยุด!!! ชเวมินโฮ หยุดเดี๋ยวนี้! โอ๊ยยยย ไม่เอา!!”
ร่างเล็กหัวเราะคิกคักก่อนจะพูดห้าม ช่างเป็นภาพที่น่าเอ็นดูเมื่อมองจากคนภายนอก..เว้นก็แต่
“แหมมมมมม
ไอ้เราก็ห่วงว่าอยู่ร้านคนเดียวจะเป็นยังไง ไม่ต้องห่วงล่ะม้างงงงงงงงง”
เสียงกวนประสาทแกมน้อยใจทำเอาทั้งคู่หันไปมองประตูที่ตอนนี้มีอนยู แทมิน
และคีย์ยืนมองอยู่
“ใช่ ไม่น่าเป็นห่วงเล้ยยยยยยยยยยยย”
เป็นเสียงของแทมินที่พูดประชดประชัน
“ไม่น่าเป็นห่วงมะเหงกสิ!!
มาให้ด่าทั้งพี่อนยูทั้งแทมินเลย ทิ้งให้ผมอยู่ร้านคนเดียวได้ไงวะ เหนื่อยจะตาย!!!!” ร่างเล็กลุกขึ้นก่อนจะโวยวายทันที ทำเอาสองพี่น้องต้องไปหลบอยู่หลังคีย์
ก็แหม..คิมจงฮยอนเวอร์ชั่นองค์ลงนี่น่ากลัวน้อยซะที่ไหน
“ผมโทรเรียกไอ้กัมจงมาช่วยพี่แล้วต่างหาก
มันไม่มาเองนะ..” แทมินพูดอ้อมแอ้ม
“ก็วันนี้จงอินมันติดงาน
เป็นเพื่อนมันประสาอะไรไม่รู้เนี่ย!” จงฮยอนโวยทำเอาแทมินต้องเอาหัวหลบไปซบหลังคีย์ทันที
“โทรเรียกให้พี่อีจุนมาช่วยแล้วนะเว้ย...”
เป็นอนยูที่โผล่หัวออกมาบ้าง
“รายนั้นก็ติดถ่ายแบบ โอ๊ยยยยยย
แฟนกันยังไงถึงไม่รู้เรื่องห๊ะ!!!”
จงฮยอนโวยออกมาอีกรอบทำเอามินโฮต้องออกมาลูบไหล่เล็กให้ใจเย็นลง
งง..งงเลยสิ
ไม่ผิดหรอก อีจุนเป็นแฟนหนุ่มของอีจินกิหรือพี่อนยูนั่นแหละ โดนหลอกล่ะสิว่าพี่อนยูจะชอบคีย์
อีจุนเป็นนายแบบที่ทำงานร่วมกับคีย์บ่อยๆ ทำให้เคยเจอกับพี่อนยูจนสปาร์คกันตั้งแต่ตอนนั้นแหละ...
“พี่จงไม่โวยวายสิ
คีย์ก็โทรเรียกไอ้มินโฮมาช่วยแล้วไง ไหนว่าเมื่อคืนงอนกันไม่ใช่เหรอ?”
เป็นคีย์ที่เห็นว่าคนข้างๆตัวไม่ได้พูดอะไรได้ดีขึ้นเลยเป็นฝ่ายพูดอย่างอ่อนน้อม
“เมื่อคืนฉันงอนแกเหรอวะ?”
ร่างเล็กเงยหน้าไปมองคนข้างตัวก่อนจะถาม
“เปล่า ผมอ่ะงอนที่พี่หลับไปก่อน”
ร่างสูงพูดแล้วยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ
“ตัวก็โตทำไมขี้น้อยใจกับอะไรแบบนี้วะ
ละนี่สรุปไปไหนกันมา?” จงฮยอนหันไปบ่นคนข้างๆก่อนจะมองไปที่ 3
คนด้วยสายตาชนิดที่ว่ามองแรงยังน้อยไป..
“ไปเที่ยวมาพี่”
เป็นแทมินที่พูดขึ้นมา ทำเอาจงฮยอนคิ้วกระตุก
“แล้วปล่อยให้ฉันทำงานคนเดียวในร้าน?...อืม”
จงฮยอนพยักหน้ารับเรียบๆโดยไม่พูดอะไรต่อ
“เดี๋ยวๆพี่ อย่าเพิ่งงอนผม
ฟังผมก่อนน้า” แทมินพูดก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษแล้วอ้อนคนเป็นพี่
“ฉันฟังอยู่...” น้ำเสียงของร่างเล็กเรียบนิ่งจนทุกคนรู้สึกหวั่น
“คืองี้...”
มือหนาของแทมินเลื่อนมือไปกอดเอวคนที่อยู่ข้างหน้า
ก่อนที่คางเรียวนั่นจะซบบ่นไหล่บาง
“ขอแนะนำแฟนผมครับ คิมคิบอม~”
พอพูดจบมือเรียวของคีย์ก็จัดการฟาดแขนที่กอดเอวตัวเองทันที
“จะรีบบอกพี่จงกับมินโฮทำไมเนี่ย
บ้าจริง!..”
ใบหน้าหวานของคีย์ขึ้นสีระเรื่อ ทำให้จงฮยอนกับมินโฮมีสีหน้ายิ้มแกมล้อหน่อยๆ
“กว่าจะคบกัน ฉันนึกว่าพวกนายจะรอจนแก่กันซะอีก”
จงฮยอนพูดยิ้มๆ
“ไหนบอกไม่ชอบคนเด็กกว่าไง คิบอมมี่~”
ร่างสูงพูดด้วยสีหน้าล้อๆ ทำเอาร่างบางยกแขนจะฟาดทันที
“แล้วใครบอกว่าผมเด็ก? ออกจะโตเนอะ..”
แขนแกร่งของแทมินกอดรัดร่างบางแรงขึ้นอีกทำเอาคีย์ฟาดลงไปที่แขนแรงๆอีกหลายครั้ง
“โอ๊ยยยย เลี่ยนนนนน
เบื่อคนมีคู่โว้ยยยยยยยยยยยย!!!”
เป็นจงฮยอนที่โวยวายขึ้นมาก่อนจะเดินไปเปลี่ยนป้ายหน้าร้านให้เป็นปิดร้านแล้ว
“อ้าว ปิดร้านทำไมอ่ะ?” อนยูถาม
“จะเปิดทำไมล่ะ
ฉลองให้ไอ้คู่รักปากแข็งซะหน่อย คนนึงก็อ่อยซะตั้งนาน อีกคนก็เก็บเงียบเพราะคิดว่าพี่ตัวเองชอบคนเดียวกันเนี่ย”
“ทำเป็นบอกเบื่อคนมีคู่
เอาไอ้ยีราฟเป็นแฟนสักทีเหอะจีบกันมาจะปีแล้วนะ” คีย์พูดพร้อมพยักเพยิดหน้าไปทางมินโฮที่หันไปมองร่างเล็กอย่างมีความหวัง
จงฮยอนไม่ตอบอะไรนอกจากกลอกตาไปมาเล็กน้อย
ทำเอาคนอื่นที่ยืนลุ้นอยู่แอบเสียดายไปตามๆกัน
“จริงๆแล้ว..”
จู่ๆร่างเล็กก็พูดขึ้นมาทำเอาคนในกลุ่มหันไปมองทันที
“ก็ไม่อยากอยู่บนคานแล้วว่ะ เบื่อ”
ริมฝีปากอิ่มพูดออกมาทำเอาคนในกลุ่มอมยิ้มไปตามๆกันยกเว้นแต่ร่างสูงที่เหมือนสมองหยุดสั่งการไปชั่วขณะนี่สิ...
“ฮยอน-..“
“ไปซื้อของก่อนนะ! พี่อนยูไปกัน!!” ร่างเล็กรีบลากรุ่นพี่คนสนิทออกไปซื้อของมาเพื่อจัดปาร์ตี้ทันที
ไม่นานนักทั้งคู่ก็กลับมา
โชคดีที่แฟนของอนยูก็ทำงานเสร็จแล้ว ทำให้เจ้าตัวมาร่วมงานปาร์ตี้สละโสดของอีแทมินกับคิมคิบอมอย่างรื่นเริง
ส่วนทางด้านของจงฮยอนกับมินโฮ
ร่างเล็กก็ไม่ยอมพูดเรื่องนั้นอีกทำให้ร่างสูงเองก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน
คืนนั้นร่างเล็กกลับมานอนกลิ้งอยู่ที่บ้านอย่างสบายใจ
ก่อนที่โทรศัพท์เครื่องหรูจะส่งเสียงว่ามีข้อความเข้า ทำให้ร่างเล็กกดเปิดดูทันที
เวลาแบบนี้มีอยู่คนเดียวแหละ..
“คนบ้าอะไรนอน
3 ทุ่ม ไอ้บ้า..” ปากก็บ่นไปงั้น แต่แก้มกลมๆนั่นยิ้มเต็มแก้ม
มือบางตอบกลับไปทันที และไม่นานนักร่างสูงก็รีบตอบกลับมา
“วันนี้ตอบไวจังแหะ..”
ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มไม่หุบก่อนที่เจ้าตัวจะพิมพ์ตอบกลับไป...
ร่างสูงนั่งอมยิ้มให้กับความน่ารักของร่างเล็ก
ถึงแม้จะไม่ได้คุยกันต่อหน้าก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้ายังไง
สงสัยคงหน้าแดงหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับคำพูดของเขาแน่ๆ...
“เอาไงดีวะ..” ร่างสูงพึมพำกับตัวเอง นิ้วยาวนั่งพิมพ์และก็ลบข้อความไปอีกพักใหญ่ๆ
“จีบเขามาตั้งนานทำไมไม่กล้าวะมินโฮเอ้ยยยย!” มือหนาทึ้งหัวตัวเองอย่างหัวเสีย
ร่างสูงสูดหายใจเข้าลึกๆ...นิ้วยาวกดปุ่มอัดเสียงก่อนที่จะพูดสิ่งที่เขาควรจะพูดไปตั้งนานแล้ว..
“ฮยอนครับ เป็นแฟนกันนะ” นิ้วยาวกดปุ่มหยุดและส่งไปทันที
ไม่นานนักเลข 1 ข้างหน้าข้อความเสียงก็หายไป
หัวใจร่างสูงเต้นจนเหมือนว่าจะหลุดออกจากอก
ก่อนที่จะมีข้อความเสียงกลับมา
ทำให้ร่างสูงรีบกดเปิดทันที
‘นึกว่าจะไม่ขอซะแล้ว..พรุ่งนี้มารับกลับบ้านด้วยนะ
แฟน’
#
The End?
“สรุปแล้วคือเป็นแฟนกันเมื่อวาน?”
อนยูถามร่างเล็กที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่หน้าเครื่องชงกาแฟ
“อื้อ” ร่างเล็กพยักหน้าขึ้นลงรัวๆ
ทำเอาคนเป็นพี่มองยิ้มๆ
“อ่อยมาตั้งนานไม่ใช่เหรอ? 6
ปีเหนื่อยไหมล่ะ?” เป็นเสียงของคีย์ที่ถามขึ้นมา
“คุ้มมากกว่าเหนื่อยอีก เล็งมาตั้งนาน
ตอนนี้แซ่บน่ากินกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ”
ลิ้นเล็กแลบออกมาเลียริมฝีปากอิ่มของตนอย่างยั่วยวน
“เชร้นี่มันเชร้จริงๆว่ะ ผมนี่ยอมใจเลย”
แทมินส่ายหัวน้อยๆกับคำพูดของจงฮยอน
“เอาน่า..ของเชร้ยังไงก็เป็นของเชร้วันยันค่ำแหละ
ไม่มีทางรอดไปได้หรอก” จงฮยอนยิ้มใสๆ ต่างกับคำพูดที่ออกมาซะเหลือเกิน ก่อนที่เสียงกระดิ่งหน้าร้านจะดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามา
คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปหาอีกคนก่อนจะยิ้มให้อย่างน่ารักพร้อมกับพามาหาพวกเพื่อนๆที่ยืนยิ้มรออยู่
จงฮยอนคนใสๆน่ะ ไม่มีอยู่จริงหรอกนะ
: )
#จบของจริงจ้า > _ <
ความคิดเห็น