คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [HoHyun] 1. Flirt ?
*จงมโนว่าคิมจงฮยอนยังเป็นเป็ดน้อยตัวบางผิวขาวไม่มีกล้ามแบบในรูป
ปฏิบัติ!!!!!*
แดดอ่อนๆยามเช้า เสียงนกร้องบรรเลงเป็นเสียงเพลงขับกล่อมพร้อมกับลมที่ปะทะเข้ามาน้อยๆคงถือเป็นบรรยากาศที่ใครๆส่วนมากก็ชอบ ตัวเขาเองก็ชอบนะ..
ชอบที่จะนอนในเวลาแบบนี้น่ะ ยิ่งเป็นวันที่ร้านปิดยิ่งทำให้จงฮยอนอยากตื่นสายเข้าไปใหญ่ เป็นบ้าอะไรทำไมต้องนัดเช้าขนาดนี้วะพี่อนยู..กลัวว่าจะหนีรึไงวะ นี่ร้านใคร ร้านกาแฟของคิมจงฮยอนนะเว้ยยย แถมยังจะจัดปาร์ตี้ฉลองกันในกลุ่มอีก คิดว่าคนอย่างคิมจงฮยอนจะพลาดเหรอ? ไม่มีทาง!! ที่ใดมีของฟรีที่นั่นมีคิมจง!
“พี่จงงงงงงงงงงง รอนานไหมมมมมม?”
คีย์ที่เปิดประตูเข้ามาส่งเสียงเรียกพร้อมกับโบกมือทักทาย ทำเอาจงฮยอนหันไปมอง
“ก็ไม่นานเท่าไหร่ พี่อนยูอ่ะ?” ร่างเล็กเท้าคางกับโต๊ะพร้อมกับมองบรรยากาศนอกร้านอย่างสบายใจ
“เห็นว่าต้องรอแทมินก่อนอ่ะพี่ สงสัยเมื่อคืนปาร์ตี้หนักมั้ง”
จงฮยอนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ..
แทมินเป็นน้องชายแท้ๆของพี่อนยู
เอาจริงๆคือเป็นน้องเจ้าของร้านวันๆก็มานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในร้านเนี่ยแหละ
วันไหนแทมินอารมณ์ดีถึงจะได้เห็นแทมินทำงาน...
“เอ้อ..คีย์กินกาแฟหรืออะไรก่อนเปล่า?
เดี๋ยวพี่ไปทำมาให้ก่อน”
“ขอนมปั่นละกันพี่
เช้าๆกินกาแฟเลยไม่ไหวอ่ะ เมื่อคืนคีย์ก็แทบไม่ได้นอน”
มือเรียวกุมขมับตัวเองเล็กน้อย
ทำให้คนเป็นพี่พยักหน้าก่อนจะลุกไปทำนมปั่นให้รุ่นน้องและโกโก้ปั่นของตัวเอง
“พี่จง ไม่คิดจะมีแฟนบ้างเหรอ?” ไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้ลงนั่งอย่างสบายใจ
จู่ๆรุ่นน้องหน้าสวยก็พูดขึ้นมา
“ทำไมจู่ๆคีย์พูดเรื่องนี้อ่ะ?” จงฮยอนเอียงคอมองรุ่นน้องอย่างสงสัย
“อยากรู้เลยถามไง
ไม่มีคนเข้ามาจีบบ้างเหรอ?” คีย์พูดก่อนจะเท้าคางกับโต๊ะบ้าง
“มีก็แปลกแล้ว
พี่ไม่ได้สวยแบบคีย์นะเว้ย แถมยังปากเสียอีกต่างหาก”
จงฮยอนพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปขยี้หัวคนเป็นน้องอย่างเอ็นดู
“มันก็ต้องมีคนชอบพี่บ้างแหละน่า..ว่าแต่พี่มีคนที่ชอบป่ะ?”
คีย์ยิ้มแล้วมองอย่างเจ้าเล่ห์
“คนที่ชอบเหรอ.. ไม่มีนะ
ยังไม่เห็นใครถูกสเปคสักคน” จงฮยอนพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ
ล่าสุดที่มีแฟน
ก็จำไม่ได้แล้วด้วยว่าตอนไหน..เลิกกันไปเมื่อไหร่..หรือคบกันนานเท่าไหร่
“หลังจากเรียนจบก็ลุยงานอย่างเดียวเลยว่างั้นเหอะ
ชีวิตพี่แม่งโคตรขาดสีชมพูเลยอ่ะ”
คีย์บ่นกระปอดกระแปดตามประสาคนที่มองความรักเป็นสิ่งสวยงาม
ซึ่งเอาจริงๆจงฮยอนไม่ใช่ประเภทนั้น..
“จบมาก็มาทำร้านกับพี่อนยูเลยนี่หว่า
วันๆก็อยู่แต่กับเครื่องชงกาแฟไม่ก็ขนม
จะมีเวลาไหนไปหาแฟนแบบสไตลิสต์อย่างเราล่ะหืมมมมม”
จงฮยอนพูดแซวเล็กน้อยก่อนจะดึงแก้มอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
“โห่ นี่ก็พูดซะเหมือนว่าคีย์มีแฟน คีย์ว่าอย่างน้อยต้องมีคนมาขายขนมจีบพี่โดยพี่ไม่รู้ตัวบ้างแหละน่า”
คีย์ดึงมืออีกคนออกก่อนจะหันไปสนใจนมปั่นทันที
“ก็มีนะ มันไม่รู้ตัวจริงๆด้วยล่ะ”
เสียงนุ่มๆเอ่ยขึ้นทำเอาจงฮยอนและคีย์หันไปมองทันที
“แย่นะเนี่ยเป็นคนนัดแต่ดันมาสายเองน่ะ”
จงฮยอนพูดแขวะเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้คีย์สนใจสักเท่าไหร่
“พี่อนยู มีคนมาจีบพี่จงฮยอนด้วยเหรอ?”
คีย์ถาม
ทำเอาจงฮยอนส่ายหัวหน่ายๆก่อนจะเดินไปทำเครื่องดื่มมาให้สองคนที่มาใหม่ทันที
“มี
ไว้วันไหนว่างลองมานั่งเฝ้าร้านดูดิ พวกที่นั่งแช่นานๆมีเยอะจะตายไป”
“ก็มีแต่ลูกค้าประจำทั้งนั้นไม่ใช่รึไง?
ก็เห็นเขามานั่งทำงานกันบ่อยๆป่ะวะ” จงฮยอนทำหน้าเอือมก่อนจะวางเครื่องดื่มให้กับอนยูและแทมินทันที
“ทำงานอะไรล่ะพี่
ผมเห็นมองพี่ทำงานตาเป็นมัน พอพี่ยิ้มก็แอบถ่ายรูปไว้ด้วย”
แทมินพูดขึ้นมาทำเอาที่เหลือหันไปมองหน้าทันที
“แกรู้ได้ไงวะแทมิน
เขาอาจจะถ่ายบรรยากาศร้านเปล่า?” จงฮยอนถามทันที
“พี่คิดว่าร้านพี่เปลี่ยนบรรยากาศร้านทุกวันเหรอ?
ผมเข้ามาก็เห็นบรรยากาศเดิมๆอ่ะ” แทมินพูดอย่างเหนื่อยหน่าย
ทั้ง 4
คนนั่งคุยกันสบายๆเพื่อแลกเปลี่ยนถามสารทุกข์สุขดิบกัน
ถึงแม้จะเจอกันบ่อยๆแต่น้อยครั้งนักที่พวกเขาจะมีเวลามานั่งคุยนั่งเล่นกันแบบนี้เหมือนสมัยก่อน
“เอ้อ...เดี๋ยวคีย์มานะ
ขอตัวรับโทรศัพท์ก่อน” คีย์พูดก่อนจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์หน้าร้านทันที
“จะว่าไป
มีแต่พี่คีย์ล่ะมั้งที่เชียร์ให้พี่จงมีแฟนสักที”
แทมินพูดขึ้นทำให้จงฮยอนกับอนยูหันไปมองแบบงงๆ
“ทำไมวะ?” จงฮยอนถามพลางขมวดคิ้ว
“พี่ว่าคีย์คงห่วงนายน่ะแหละ” มือหนาของอนยูเลื่อนมาลูบผมของจงฮยอนเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้
“อ้ะๆๆๆ
แต่มันไม่ได้หมายความว่าผมกับพี่อนยูไม่ห่วงพี่นะเว้ย
แค่แบบอยากให้พี่เปิดใจรับความรักบ้าง แต่ไม่เอาพวกที่มานั่งเฝ้าในร้านนะ
ไม่ผ่านอย่างแรง” แทมินพูดด้วยสีหน้าจริงจังทำเอาจงฮยอนอมยิ้ม
“ถ้าเจอคนที่ถูกใจเดี๋ยวก็ยอมมีแฟนเองน่า
ไม่ต้องห่วงหรอก” เสียงหวานนุ่มของจงฮยอนพูดออกมาอย่างน่ารัก
“ทำตัวน่ารักเป็นกับเขาด้วยเว้ยยยยยยยย”
อนยูพูดแล้วขยี้หัวนุ่มนั่นอย่างสนุกสนาน
“พอได้แล้วเว้ย! หัวยุ่งหมด!!” จงฮยอนโวยทำเอาแทมินกับอนยูหัวเราะขึ้นมาทันที
“ทุกคน คีย์ขอพาเพื่อนมาคนนึงได้ป่ะ?”
คีย์ที่คุยโทรศัพท์เสร็จก็เดินเข้ามาพร้อมกับถามทันที
“พามาดิ
คนเยอะๆจะได้สนุก”
อนยูหันไปตอบทันทีทำเอาจงฮยอนกับแทมินที่ตอนนี้กำลังเถียงกันเพราะเรื่องเนื้อย่างกับชาบูต้องหันไปมอง
“ก็ดีนะ ยังไงซะก็เป็นเงินพี่อนยูอยู่แล้ว
เนอะแทมิน” จงฮยอนหันไปหาแทมินทำเอาเจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักตาม
“เมื่อกี้ใครมันทะเลาะกันเรื่องเนื้อย่างกับชาบูวะ..”
อนยูมองน้องๆก่อนจะส่ายหัวอย่างเพลียๆ
จากการตกลงกันทำให้สองพี่น้องอนยูกับแทมินเป็นคนออกไปซื้อของ
และทิ้งให้สองคิมเฝ้าร้านกันอย่างเบื่อหน่าย จงฮยอนเลือกที่จะฝากให้คีย์รอสองคนนั้นในขณะที่ตัวเองเดินไปเตรียมเตาและหม้อรวมไปถึงจานและช้อนส้อม
ก่อนที่จงฮยอนจะได้เสียงประตู
ทำให้เจ้าตัวเลือกที่จะออกไปดูว่าสองพี่น้องนั่นกลับมารึยัง
“คีย์ พี่อนกับแทมกลับมาแล้วเหรอ?”
จงฮยอนถามก่อนจะวิ่งออกมาพบกับร่างสูงที่กำลังยืนคุยกับคีย์
และทำให้ทั้งคู่หันมาทางเขาทันที
“พี่จง! นี่เพื่อนคีย์ ชื่อมินโฮ
เป็นนายแบบอ่ะ” ร่างบางแนะนำก่อนจะส่งยิ้มให้รุ่นพี่ของตัวเองที่ยืนทำหน้างงๆ
ทำให้มินโฮเป็นฝ่ายโค้งให้อย่างสุภาพ
“สวัสดีครับ”
ร่างสูงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ส่วนมินโฮ นี่พี่คิมจงฮยอน
เป็นเจ้าของร้านนี้และก็เป็นคนที่ทำเครื่องดื่มและขนมได้อร่อยที่สุดในโลกเลย”
“อ่า..เออ หวัดดี แต่คีย์เว่อร์ไปไหมน่ะ”
จงฮยอนพูดก่อนจะหัวเราะแล้วโค้งกลับให้มินโฮอย่างสุภาพ
“ก็จริงนี่นา
พี่จงทำขนมกับเครื่องดื่มอร่อยจะตายยยยยย” คีย์ไม่พูดเปล่า ร่างบางเดินมากอดอ้อนจงฮยอนอย่างเคยชิน
“ปากหวานแบบนี้จะเอานมปั่นอีกแก้วล่ะสิ
รู้ทันหรอก..”
จงฮยอนยีหัวรุ่นน้องตัวดีก่อนจะหันไปสบตากับร่างสูงที่ยืนมองเขาทั้งคู่อยู่
“นาย..เป็นเพื่อนคีย์ก็แปลว่าเด็กกว่าฉันสินะ
อยากดื่มอะไรไหม? ฉันจะได้ไปทำให้พร้อมกับของคีย์เลย” จงฮยอนส่งยิ้มหวานให้ทำเอาร่างสูงชะงักนิดๆ
“อ่า..ผมขออเมริกาโน่ละกันครับ..”
“รับทราบ รอแปปนึงนะ” ร่างเล็กพูดก่อนจะเดินไปทำเครื่องดื่มทันที
ทิ้งให้คีย์มองรุ่นพี่ตัวเองสลับกับเพื่อนตัวเองอย่างยิ้มๆ
“มองไรคิบอม?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับหรี่ตาลงอย่างจับผิด
“แหมมม เรียกซะเหินห่าง
ไม่อยากจะห่างเหินกับคนชงกาแฟล่ะเซ่~” คีย์ยิ้มอย่างรู้ทันทำเอามินโฮขมวดคิ้ว
“มุขอะไรวะ ไม่เก็ท”
ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินหนีไปนั่ง ทำเอาคีย์หัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเดินตามไป
ไม่นานนักจงฮยอนก็ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
พร้อมกับนั่งลงข้างๆคีย์ทันที
“จะว่าไป..เราสองคนไปรู้จักกันได้ยังไงเนี่ย?
คีย์เคยไปเป็นสไตล์ลิสต์ให้มินโฮเหรอ?” จงฮยอนถามอย่างสงสัย
“เป็นเพื่อนตั้งแต่มหาลัยต่างหาก
พี่จงนี่ไม่รู้เรื่องเลย” คีย์พูดแล้วทำท่างอนหน่อยๆ ทำเอาจงฮยอนถึงกับหน้าเหวอ
“โห่
ก็เพื่อนคีย์ตั้งกี่คน..แล้ววันๆพี่ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนด้วย จะรู้ได้ไงล่ะ..”
จงฮยอนเถียงอย่างอ้อมแอ้ม
“เพราะพี่ไม่สนใจคีย์ไง ไม่รู้แหละ
งอนแล้ว!”
คีย์เบะปากทำเอาจงฮยอนมีสีหน้าที่ตกใจ
ต่างกับร่างสูงที่นั่งอมยิ้มกับความน่ารักของคนที่เป็นรุ่นพี่
“ง่า..จะง้อยังไงดีล่ะ เอ่อ” มือบางขยี้ผมตัวเอง
ริมฝีปากอิ่มยื่นออกมาน้อยๆเหมือนเป็ด
“ไม่รู้!”
คีย์กอดอกแล้วหันไปอีกทางทั้งๆที่ใบหน้าสวยนั่นอมยิ้มแล้ว
“คะ..คิบอมมี่ อย่างอนฮยอนเลยเนอะ
ฮยอนผิดไปแล้ววววว” จงฮยอนรู้สึกว่าหน้าของเขาตอนนี้ต้องแดงมากแน่ๆ.. แหงล่ะ
เคยแอ๊บแบ๊วแบบนี้ล่าสุดก็ก่อนจบมหาลัย ไม่คิดว่าต้องมาทำอีก..แถมยังต่อหน้ารุ่นน้องที่เพิ่งรู้จักด้วย
น่าอายจะตายไป
“หายก็ได้..แต่ว่า!”
คีย์หันมามองจงฮยอนอย่างยิ้มๆ ทำเอาจงฮยอนทำหน้างงๆ
“วันนี้พี่ต้องแทนตัวว่าฮยอนทั้งวัน
ไม่ว่าจะคุยกับใครในกลุ่ม มินโฮก็ด้วยและก็ต้องพูดน่ารักๆ ห้ามพูดคำหยาบ”
“โห่ยยยย คีย์ สงสารพี่เห๊อะ พี่แอ๊บแบ๊วไม่ได้น่ารักเลยนะเว้ยยยยย”
จงฮยอนพยายามหาเหตุผลมาสู้
“มินโฮ พี่จงแอ๊บแบ๊วน่ารักไหม?”
คีย์ถามทำเอาจงฮยอนหันไปมองมินโฮด้วยสายตาเว้าวอนทันที
“แทนตัวว่าฮยอนก็น่ารักดีนะครับ
อีกอย่าง..พี่ก็น่ารักดี” ร่างสูงพูดทำเอาร่างโปร่งที่ส่งสายตาอ้อนวอนถึงกับหน้าแดงแปร๊ดในทันที
“น่ารักกับผีน่ะสิ..” จงฮยอนบ่นอุบอิบ
“พี่จง!”
คีย์ขึ้นเสียงดุทำเอาจงฮยอนสะดุ้ง
“ฮะ..ฮยอนขอโทษ”
ร่างโปร่งพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
แต่ก็ทำให้มินโฮกับคีย์ยิ้มออกมาไม่ยาก
“มาแล้วเว้ยยยยย อ้าว
นี่มันนายแบบมินโฮนี่หว่า”
อนยูเดินเข้ามาอย่างร่าเริงก่อนจะหันไปมองรุ่นน้องที่เคยเจอกันผ่านๆ
“หวัดดีครับฮยอง เป็นไงบ้างเนี่ย?”
“เฮ้ย พี่มินโฮ เฮโหล่วววววววววววววว”
แทมินที่เพิ่งถือของตามมารีบวิ่งเข้ามาหารุ่นพี่ที่ตนสนิทด้วยทันที
“เดี๋ยวนะ..ทำไมมีฉันคนเดียวที่ไม่เคยเจอมินโฮวะ!”
จงฮยอนโวยขึ้นมาก่อนที่คีย์จะหันไปมองตาเขียว
“คือ..ทำไมมีแค่ฮยอนที่ไม่เคยเจอกับมินโฮเลยล่ะ..”
จงฮยอนพูดอ้อมแอ้มทำเอาอนยูกับแทมินอ้าปากค้าง
“เหยดดดดดดดดด
ทำไมพี่แทนตัวโคตรน่ารักเลยวะ” แทมินพูดแล้ววางของก่อนจะเดินมาดึงแก้มจงฮยอนอย่างสนุกสนาน
“อี-แท-มิน!!!!!!”
จงฮยอนตวาดขึ้นมาทำเอาแทมินสะดุ้ง
“พี่-จง-ฮยอน!!!!!”
คีย์หันไปแหวใส่ทำเอาจงฮยอนวิ่งไปซ่อนหลังอนยูทันที
“พี่จินกิดูดิ คิบอมดุผมอ่ะ!” ไม่ว่าเปล่ามือบางเขย่าแขนคนเป็นพี่อย่างขอความช่วยเหลือ
“ต้องแทนตัวว่ายังไงหืม?” อนยูพูดแหย่ทำเอาจงฮยอนคอตกทันที
“พี่จินกิช่วยฮยอนหน่อยนะ..
เตมิดึงแก้มฮยอนจนฮยอนเจ็บไปหมดแล้วอ่า ไหนจะคิบอมมี่ที่ดุฮยอนอีก
มินมินที่อยู่ตรงนั้นก็บอกว่าฮยอนเหมาะแล้วอ่ะ แต่ฮยอนไม่ชอบอ่ะฮยอนไม่อยากทำ
พี่จินกิช่วยฮยอนหน่อยนะ..” หัวทุยๆซบลงกับแขนของคนอายุมากกว่า 1 ปีก่อนจะพูดอย่างออดอ้อน
“พี่ว่าฮยอนไปเตรียมอาหารกับคิบอมมี่ดีกว่าไป
แบบนี้ก็น่ารักแล้ว พูดแบบนี้แหละ” มือหนายีหัวจงฮยอนอย่างเอ็นดู
ก่อนที่เจ้าตัวจะหน้าบูดแล้วเดินเข้าครัวไป
“ผมขอพี่จงฮยอนเวอร์ชั่นนี้ตลอดเวลาเลยได้ไหมอ่ะ
โคตรน่ารักเลยให้ตายเหอะวะ” แทมินที่ยืนอยู่ข้างๆมินโฮพูดออกมาเบาๆทำเอามินโฮอมยิ้มน้อยๆ
“ยิ่งกว่าโคตรน่ารักอีก..เขาไม่รู้ตัวเหรอวะว่าเวลาทำแบบนั้นยิ่งน่ารัก”
มินโฮพูดออกมาเรียบๆทำเอาแทมินหันขวับทันที
“อย่าบอกนะว่าจะจีบพี่จงฮยอน?
ไม่ใช่งานง่ายนะบอกเลย” แทมินเตือน
“ไม่ยากหรอก เท่าที่ดูน่ะนะ..ถึงขนาดเรียกนายว่ามินมิน
ปกติจงฮยอนไม่ค่อยคิดชื่อแปลกๆน่ารักๆให้ใครเท่าไหร่หรอก”
เป็นอนยูที่พูดขึ้นมาเรียบๆก่อนจะเดินเข้าไปช่วยคีย์ในครัวแล้วไล่จงฮยอนออกมา
“อะไรของเขาวะ..เดี๋ยวก็ใช้ให้ทำ
เดี๋ยวก็ไล่ออกมา” ร่างเล็กยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาหารุ่นน้องสองคน
“แทมิน เข้ามาช่วยหน่อย!
ส่วนพี่จงนั่งคุยนั่งเล่นกับมินโฮไปก่อนนะ!”
คีย์ตะโกนออกมาทำให้แทมินรีบวิ่งเข้าไปทันที
ทิ้งให้จงฮยอนกับมินโฮยืนมองหน้ากันแบบงงๆ
“คุยอะไรกันดีล่ะ?” จงฮยอนถาม
“พี่มีแฟนรึยัง?”
มินโฮถามตรงๆทำเอาคนตรงหน้าดูเหวอไปเล็กน้อย
“นี่นาย..ทำไมถามง่ายๆงี้เลยวะ”
ใบหน้าหวานดูขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
“ผมอยากรู้ผมก็เลยถามไง...ฮยอนมีแฟนยังครับ?”
ร่างสูงยิ้มให้อย่างอบอุ่น
“ฉันชื่อ จงฮยอน ไม่ใช่ ฮยอน”
ริมฝีปากอิ่มยู่ลงอย่างน่ารัก
“เรียกว่า ฮยอน น่ารักจะตาย
ผมจะเรียกพี่แบบนี้แหละ”
“นี่กวนกันรึไงวะ...บอกว่าชื่อ จงฮยอน!”
“ไม่งั้นผมเรียกที่รักแทนก็ได้นะ
และจะถือว่าพี่เป็นแฟนผมด้วย”
“ทำไมขี้ตู่ไปเองวะ
ฉันไม่ใช่แฟนนายสักหน่อย!!” ใบหน้าหวานแดงเถือกซะจนร่างสูงรู้สึกอยากแกล้งไปมากกว่านี้อีก..
“พี่ก็ตอบคำถามผมมาสิว่ามีแฟนรึยัง”
ร่างสูงถามซ้ำ แต่ร่างโปร่งไม่ตอบอะไรนอกจากส่ายหัว
“อืม..พอดีเลยแหะ”
ร่างสูงเอามือวางบนหัวอีกคนก่อนจะวัดกับตัวเอง
“จะบอกว่าฉันเตี้ยว่างั้น!?”
จงฮยอนมองหน้าอีกคนอย่างหาเรื่อง
“เปล่า..จะบอกว่าพอดีกับหัวใจผมเลย
เวลากอดพี่จะได้ฟังเสียงหัวใจผมพอดี”
“อะ..ไอ้บ้าเอ้ยยยยยยย!”
ร่างโปร่งตอบด้วยใบหน้าแดงแปร๊ด ก่อนจะเอาแต่ก้มหน้างุด
“อะแฮ่ม!! ทำอะไรพี่จง?”
จู่ๆเสียงดุๆของคีย์ก็ดังขึ้น แต่มินโฮกลับอมยิ้มโดยมีจงฮยอนที่สะดุ้งเล็กน้อย
“คิบอมมี่..ฮยอนหิวแล้วอ่ะ
ไปหาอะไรกินนะ” ร่างเล็กพูดขึ้นมาก่อนจะดึงมือของคีย์แล้วเดินออกไปทันที
ซึ่งทั้งคู่ได้สวนทางกับสองพี่น้องที่จัดการทำความสะอาดในครัวเสร็จเรียบร้อย
“แกล้งอะไรพี่จงอ่ะพี่
หน้าแดงเชียว...” แทมินถามขึ้นเมื่อมายืนอยู่หน้ามินโฮ
“เปล่านี่ ไปกินกันดีกว่า”
มินโฮพูดชวนก่อนจะลากแทมินกับอนยูที่ทำหน้างงอยู่ข้างๆ
เมื่อมาถึงโต๊ะจงฮยอนก็ไม่พูดอะไรแต่กลับนั่งเงียบอยู่กับโต๊ะ
ก่อนที่คีย์กับอนยูจะยิ้มๆให้กันเล็กน้อยและ..
“จง พี่อยากนั่งกับคีย์อ่ะ”
อนยูพูดขึ้นมาเรียบๆ
“ห๊ะ..งั้นผมนั่งหัวโต๊ะก็ได้นะ”
จงฮยอนพูดก่อนจะลุกขึ้น
“ไม่ๆๆๆ พี่ไปนั่งข้างพี่มินโฮเลย
ผมจองหัวโต๊ะ!” แทมินพูดแล้วนั่งหัวโต๊ะทันที
ทำให้ตอนนี้เหลือที่ว่างอยู่ที่เดียวคือข้างๆมินโฮ
ทำให้จงฮยอนต้องไปนั่งอย่างจำใจ..
“แผนสูงนะพี่..”
คีย์กระซิบกับอนยูเบาๆ
“เปล่า..อยากนั่งกับคีย์ล้วนๆ”
หลังพูดจบร่างสูงก็โดนร่างบางฟาดเข้าไปที่ต้นแขนอย่างแรง
“โอ๊ย เจ็บนะเนี่ย...” มือหนาลูบต้นแขนตัวเองเบาๆ
“สมน้ำหน้า..”
คีย์ตอบก่อนจะหันหน้าหนีและนั่งกินเงียบๆ ทำเอาอนยูที่แอบมองอยู่ถึงกับหัวเราะเบาๆ
“สองคนนั้นน่ารักดีเนอะ..”
เสียงทุ้มๆของมินโฮกระซิบข้างหูจงฮยอนทำเอาร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อย
ก่อนจะเงยหน้ามองฝั่งตรงข้ามที่ใบหน้าหวานๆของคีย์ขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย
“อื้อ!
น่ารักกันตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้ว..ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ยอมคบกันสักที”
จงฮยอนมองยิ้มๆ ทำเอาคนที่แอบมองอยู่ด้านข้างยิ้มตามไปด้วย
“จะว่าไป..พี่เองก็มีคนมาจีบเยอะไม่ใช่เหรอตอนเรียนมหาลัยน่ะ”
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่คาดเดาไม่ได้ทำเอาร่างโปร่งมองอย่างสงสัย
“มีเหรอ? ฉันไม่เห็นรู้เลยนะ..คนละจงฮยอนเปล่า?”
มือเรียวคีบอาหารเข้าปาก โดยมีร่างสูงด้านข้างคีบเนื้อย่างส่งมาให้เรื่อยๆ
“พี่นี่ไม่เคยรู้อะไรเลยสินะ...”
ร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อยทำเอาใบหน้าหวานขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ตอนเรียนมหาลัยนายรู้จักฉันด้วยเหรอ?
ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ..”
“อยู่เฉยๆพี่ก็น่ารักแล้ว..
มีคนชอบพี่ตั้งเยอะ” ร่างสูงตอบก่อนจะคีบอาหารเข้าปากบ้าง
“แล้วววววววววววว..” ร่างเล็กพูดขึ้นมา
“หืม?”
มินโฮหันไปมองคนตัวเล็กข้างๆอย่างสงสัย
“ในนั้น..มีนายด้วยรึเปล่า?” ริมฝีปากอิ่มคาบตะเกียบไว้ในปากพร้อมทั้งดวงตากลมโตที่หันมามองร่างสูงอย่างออดอ้อน
“ถ้าตอบว่าไม่?”
“ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” จงฮยอนมองยิ้มๆ
“แล้วถ้าผมตอบว่ามี?”
“ก็..”
มือบางยกขึ้นมาป้องหูอีกคนก่อนจะกระซิบเบาๆ
“เอาคาท้คไปละกัน..”
“เห้ย..รูปนั้น..”
ร่างเล็กทักขึ้นเมื่อเห็นรูปพื้นหลังโปรไฟล์ของอีกฝ่ายในคาท้ค
“ก็..พี่เอาแต่สนใจคีย์เองนะตอนนั้น
ผมยืนห่างกับพี่นิดเดียวเอง” ร่างสูงเกาหัวแก้เขินเล็กน้อย
“อืมมมม...ส่งมาหน่อย”
ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะกดแอดเพื่อนและส่งรูปไปให้ทันที
...
“ไม่ใช่...” ริมฝีปากอิ่มยู่ปากเล็กน้อย
“หืม? พี่จะเอารูปนี้ไม่ใช่เหรอ?”
ร่างสูงถามอย่างสงสัย
“เปล่า..จะเอารูปมินโฮ
จะได้ตั้งบ้าง”
#ตัดจบแบบงงๆ มีพาร์ท 2 แน่นอนค่ะ ;’)
ความคิดเห็น