[KrisYeol] Like A Stalker

ลำดับตอนที่ #3 : ::CHAPTER1:: [50%]

LIKE A STALKER

CHAPTER1

ปรี๊ด~ปรี๊ด~

เสียงนกหวีดก้องกังวานไปทั่วโรงยิม พร้อมกับเวลาที่หมดลงในควอเตอร์สองในการแข่งขัน

บาสเก็ตบอลกระชับมิตร ระหว่างเด็กแพทย์และสถาปัตย์

ผลทีปรากฏอยู่คือ 50-42

โอ้…และมันน่าแปลกใจนะเนี่ยที่เด็กแพทย์ขึ้นนำ พร้อมกับสายตาของผู้เข้ามาชมการแข่งขันที่จับจ้องไปยังคนๆเดียว ปารค์ ชานยอล กัปตันทีมของเด็กแพทย์

“กูไปแล้วนะ”ชานยอลบอกกับสมาชิกในทีมที่กำลังดื่มน้ำในเวลาพักสิบนาทีด้วยสีหน้ารู้สึกผิดนิดหน่อย

 “ไรวะมึง ยังเหลืออีกตั้งสองควอเตอร์”

“พอดีชานลี่โทรตามตั้งแต่ก่อนเริ่มแข่งแล้ว - ”

“อ้อ เข้าใจละ”แบคโจหนึ่งในสมาชิกในทีมพูดขัดขึ้นพร้อมกับคนอื่นๆพยักหน้าแล้วยิ้มให้อย่างเข้าใจว่าชานยอลหวงและห่วงน้องขนาดไหน

แฝดน้องน่ารักขนาดนั้น เป็นกูกูก็ห่วงวะ 

“อืมขอบใจ”ชานยอลบอกขอบคุณเล็กน้อยแต่ยังไม่คลายสีหน้ากังวล

“ไม่เป็นไรจริงๆไอเสือ ไม่มีมึงกูก็ชนะ ฮ่าๆๆๆๆ” แบคโจเอ่ยอย่างติดตลก ทำให้ทุกคนในทีมรู้สึกผ่อนคลายลง และชานยอลก็เชื่อในตัวแบคโจและทุกคนในทีมเช่นกันว่าจะชนะแน่นอน

“ชานลี่ตอนโทรไปหาชานยอลทำไรอยู่วะ”

“อืม…เราก็ไม่รู้นะแต่เดาว่าแข่งบาสอยู่”ชานลี่บอกพร้อมกับผ่อนลมหายใจออกยังแรงด้วยความไม่สบายใจ

อันที่จริงก็แค่โทรบอกตามคำสั่งเฉยๆหรอกนะ แต่ไม่รู้ว่าเล่นบาสอยู่ ให้ตายเถอะคนชานยอลต้องรีบมารับอย่างแน่นอน ชานยอลน่ะหวงเขาจนแทบไม่ได้ดูแลตัวเองอยู่แล้วและนั่นทำให้เขาไม่สบายใจสักนิด มีจงอินคอยเป็นเพื่อนอยู่แล้วนี่นา ไม่อยากลำบากชานยอล

จงอินเป็นเพื่อนสนิทของชานลี่ตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย และเป็นคนเดียวที่ชานยอลอนุญาตให้เข้าใกล้น้องสุดที่รักของเขา และสองคนนี้มีรสนิยมการใช้ชีวิตสไตล์เดียวกันคือเป็นพวกลุยๆ เป็นไงเป็นกัน แต่ดีที่จงอินใจเย็นและรอบคอบกว่า และนั่นแหละทำให้สองคนนี้สนิทกันได้และเข้ากันเป็นอย่างดี

โดยเฉพาะ…..

เรื่องเป็นไม้กันหมาให้กับชานลี่นี่แหละของถนัดของผู้ๆทั้งสอง

ผมมองชานลี่ขึ้นรถโดยมีพี่แฝดของเขามารับ ชานลี่บอกลากับเพื่อนผิวแทนที่ชื่อจงอิน

ส่วนผมก็มองรถของชานยอลที่มารับชานลี่จนสุดสายตา

 “เฮือก!”คริสสะดุ้งด้วยความตกใจ สายตาพลันหลบจากสายตาอีกคู่หนึ่งที่มองมายังชายหนุ่ม

ถ้าถามคริสว่าทำไมต้องตกใจขนาดนั้น

จงอินเพื่อนสนิทของชานลี่มองผมพลางคิ้วขมวดไปด้วยน่ะสิ

หมอนั่นจะสงสัยผมไหมนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกนี่ที่เขามองมายังผม หวังว่าจะไม่ใส่ใจผมหรอก แต่ผมก็ไม่มีอะไรสะดุดตาเขาอยู่แล้วนี่ เป็นแค่คนปกติ แถมดูเนิร์ดขนาดนี้ จงอินเอาเวลาเป็นไม้กันหมาไปใช้กับคนอื่นเถอะ

พอคิดได้ดังนั้นผมก็พาร่างของตนเองออกจากหลังเสาใต้คณะนิเทศ  ผมคิดอะไรเพลินๆไปเรื่อยเปื่อย วันเวลาของผมก็ผ่านไปอย่างน่าเบื่อ ผมต้องขอบคุณชานลี่ที่ทำให้ชีวิตผมมีสีสันมากขึ้น

แม้ผมจะทำได้แค่แอบตามอย่างลับๆก็ตาม แต่ผมมีความสุขมากเลยนะ

บางครั้งผมถ่อมาจากคณะแพทย์เพื่อมาแอบมองรอยยิ้มสดใสจากชาลี่ มันบรรเทาอาการเหนื่อยของผมได้ดีมาก

 หมับ!

“นี่นายขอคุยด้วยหน่อยสิ”

ผมหันหลังกลับไปตามแรกกระชาก และผมก็ต้องสะดุ้งเป็นรอบที่สองของวันจากสายตาของคนๆเดิม

จงอิน….

ผมตั้งสติให้กับตัวเองอยู่หลายวินาที ก่อนจะถามออกไป

หมอนั่นคงไม่ได้จะมาเคลียร์กับผมเรื่องแอบมองชานลี่หรอกนะ

“น..นายมีอะไรรึเปล่า”

“มีเรื่องจะคุยด้วยนิดนึง….”จงอินมองผมด้วยสายตาที่ผมเองก็อ่านไม่ออก แต่ถ้ามองผ่านๆเขาดูมีสีหน้าที่กังวลนิดหน่อย “จะคุยเรื่องชานลี่”

“……”

[50%]

◊ SQWEEZ