FR 605

ลำดับตอนที่ #11 : SF หัวใจของยัยแต้ว ------->> 3

SF  หัวใจของยัยแต้ว ------->> 3

สวัสดีค่ะ    ฉันมีนาเองค่ะ    วันนี้มาต่อเรื่องนังแต้วเลยนะค่ะ    เมื่อวานนี้นังแต้วมันปฎิเสธปอนด์อันเป็นที่รักไปแล้ว   วันนี้ฝนตกหนักมาก    วันนี้นังแต้วนั่งกินบะจ่างอยู่คนเดียว    ฉันเลยเดินเข้าไปแซวมันว่า  ทำอะไรอยุ่จ๊ะ   มันก็ตวาดฉันกลับมาว่า ก็เห็นไม่ใช่หรอไง   นั่งแดกอยู่เนี่ย    ฉันก็เลยไม่กล้าพูดต่อ วันนี้ฉันนั่งข้างมันเกร็งมากเหมือนมันมีเรื่องเครียดในใจมาก    ส่วนไอ้ปอนด์ก็นั่งเงียบทั้งวันเลยข้าวก็ไม่กิน  ใครพูดก็ไม่พูดด้วย     แม้แต่ซิสเตอร์ที่สอน   ถามยังไม่ตอบเลย   แถมจ้องซะน่ากลัวอีกด้วย   วันนี้ฉันจะไปเที่ยววังหลังกับ อ. พรวรา ( ไปช่วยถือของ )   เลิกเรียนเลยรีบกลับเลย     แต่ตอนที่ฉันกำลังออกเนี่ยสิ   ฝนตกลงมาหนักยิ่งกว่าเดิมอีก T_T   อดไปแน่ ๆ เลย     พอเดินมาที่ชั้น 1  เห็นนังแต้วยืนพิงอยู่ที่เสาด้านขวา     พอฉันจะเดินไปดันเหลือบไปเห็นปอนด์ก็พิงเสาด้านซ้ายอยู่ ทั้ง 2  คนยืนเงียบทั้งคู่     ปอนด์ก็เริ่มพูดออกมา   ไม่มีร่มหรอ  แต้วก็เงียบเหมือนเดิม  ปอนด์ก็นั่งไปเปิดกระเป๋าของเขาแล้วหยิบร่มของเขาออกมา   แล้วก็เดินไปให้แต้ว   ปอนด์จับร่มยัดใส่มือแต้ว  แต่นังแต้วนิสิ   มันโยนร่มของปอนด์จนด้ามหักไปเลย     ปอนด์ก็ก้มไปหยิบแล้วก็ยิ้ม  และก็บอกว่า  ไม่เป็นไร  เดี๋ยวเราไปยืมคนอื่นมาให้   รอแปปนึงนะ     พอปอนด์เดินไป   แต้วก็สวนคำมาว่า   พอเถอะ!  พอสักที   ระหว่างเรามันจบไปแล้ว  ปอนด์ก็ยืนเงียบ  แต้วก็พูดออกไปอีกว่า    หลังจากวันนี้เราขอร้องเถอะ   เลิกยุ่งกับชีวิตฉันได้แล้ว   แล้วทันใดนั้น    ปอนด์ก็หันกลับไปหาแต้ว   แล้วเอาปากประกบทันที    ปอนด์จูบแต้วพร้อมกับน้ำตา   ดั่งฝนที่กำลังตกลงมาในตอนนี้   อยู่ ๆ น้ำตาของแต้ว  ก็ไหลลงมาที่หน้าอกของปอนด์    จากหนึ่งหยดเป็นสองหยด   จนเปียกเต็มหน้าอกปอนด์ไปเลย   แต้วผลักปอนด์ออก   แล้วก็ได้แต่ยืนร้องไห้    ปอนด์มันก็เดินนออกไปจากคอนแวนซ์   ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักพร้อมกับน้ำตา   ฉันก็เลยเดินเข้าไปหานังแต้วทันที    มันก็กอดฉันแน่นมาก   มันร้องไห้หนักมาก   จนอีกวันมันและปอนด์ก็ไม่มาเลยทั้งคู่