Until The End Of Time

ลำดับตอนที่ #29 : Until The End Of Time Special Capital - HAB To Blttz!!!

สวัสดีขอรับกระผมตุ๊กตุ่นน้อยสุดแสนจะน่ารักน่าหยิกนามว่ารูลจะมาเป็นพิธีกรสุดแสนจะสเปลเชี่ย...เอ๊ยเชียล ขอรับ

เอาล่ะครับมาเข้าเรื่องกันดีกว่า

ในวันนี้ผมขอนำเสนอแขกรับเชิญคนนี้ พลาม พลาม พล๊ามมมม

บลิทซ์ ซีซัส นี่เอง

ละ...เล่นอะไรของนายนะครับรูล

ไม่ได้เล่นสักหน่อยหนึ่ง

ไม่ได้เล่นแล้วเอาตุ๊กตาวูดูมาสวมมือทำไมล่ะครับ

ห...ห๊ะ ตุ๊กตาวูดูจะบ้าเรอะนี่ตุ๊กตาสุดแสนจะเท่ห์เก๊เอ้ย เก๋ สมาทร์ มาเทียบกับตุ๊กตาวูดูได้ยังง๊ายยย

ก็มันเหมือนจริงๆ นี่ครับ ถามหน่อยสิไอ้นี่นายทำเองใช่ไหมเนี่ย (เอามือขยุ้มเส่นไหมสีน้ำตาลบนหัวที่ทำท่าจะหลุดอยู่รอมร่อ)

จ๊ากกก อย่าดึงเด้ อย่าดึงงงง เดี๋ยวหลุดเดี๋ยวหลุด

(บลิทซ์ปล่อยมืออกจากเส้นไหมที่จะบอกว่าหลุดออกมาติดมือไปเรียบร้อย)

แล้วนี่เล่นบ้าอะไรอยู่เหรอครับถึงได้เอาตุ๊กตามาสวมมือทำท่าพิกลๆ อย่างนั้นน่ะ

ก็แล้วไงว่าไม่ได้เล่น

งั้นจะทำอะไรล่ะครับ

ก็แค่จะถามว่า...วันนี้เป็นวันอะไรเอ่ย..? (ยิ้มหน้าล่ะรื่น)

(น...นี่นะไม่ได้เล่น?)

ตอบมาดิ๊ ตอบมาดิ๊

วันอาทิตย์ครับ

ม่ายช่ายยยยย

งั้นวันนี้เงินเดือนออกเหรอ

ถ้าออกตอนนี้ได้ก็ดีดิ

งั้นวันอะไรล่ะครับ

ต๊ายยยยย อะไรก๊านนน (ดัดเสียงแหลมสูงเหมือนเสียงคุณนายตามงานปาร์ตี้สมาคม) คุณหนูสุดฉลาดคนนี้กลับไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร ต๊ายตายแกอีแป้นแล่นลึก

แหม...(ยิ้มหวาน) ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ฮะฮะ

จ๊อก....

รับรู้ได้ถึงของเหลวที่ไหลริลรดบนศรีษะบวกกับหินหอมๆ ของกาแฟเหมือนกับที่ลิทซ์ถืออยู่ในมือและไม่ช้าหลังจากนั้นก็....

.

.

.

.

ร้อนนนนน~ ~ ~

ทะ...ทำอะไรของนายน๊ะ มันร้อนนะเฟ้ย

อ้าว งั้นเหรอครับนึกว่ารูลจะหนังหนาไม่สะทกสะท้านอะไรซะอีก โดนเฉพาะตรงส่วนหน้าน่ะครับ

(น...นี่แกว่าฉันหน้าหนาเหรอย๊าาาา)

นี่ตกลงว่าตอบไม่ได้ใช่ไหม

ก็คงงั้นล่ะมั๊งครับ

อะไรกัน วันสำคัญแท้ๆ ลืมไปได้ยังไงกันเนี่ย หมอนี่มันเซ่อจนโง่เลยเหรอไง (บ่นอุบอิบก่อนจะถอนหายใจ)

งั้นตามฉันมาสิ

เอ๊ะ? ด...เดี๋ยวสิครับ

เร็วๆ น่า

(เปลี่ยนมือสวนตุ๊กตาแล้วจับมือของเจ้าคนซื่อข้างๆ ลากไป)




 

ก้าวเท้ายาวๆ เดินไปถึงบานประตูที่อยู่ตรงหน้า รูลหันหน้ามองเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเล็กน้อยก่อนฝ่ามือจะผลักบานประตูเบื้องหน้านั้นออก

ปัง!!!

กระดาษหลากสีสันจากกรวยสายรุ้งพวกพุ่งออกมาทันทีที่บานประตูเปิดออก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเบิกกว้างอย่างตกใจและแปลกใจ...

ทุกคนยืนอยู่ตรงนี้

.

.

.

“Happy Birthday สุขสันวันเกิดนะบลิทซ์”

รอยยิ้ม...ความรู้สึกที่สำผัสได้...คือความสุข

.

.

.

‘วันนี้คือวันอะไร’

.

.

.

 

ใช่แล้ววันนี้...

คือวันเกิดของเรา....

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหันมองร่างสูงของชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ข้างตัวที่กำลังเซหน้าตัวเองมองไปทางอื่นอย่างไม่เข้าใจเหตุผล

 รอยยิ้มประริมฝีปากบาง

ความรู้สึกเอ่อล้นแทนออกมาเป็นคำพูด

“ขอบคุณนะครับทุกคน”