คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 1 Before Crisis ตอนที่ 4 เปลวเพลิงที่พ่ายแพ้แก่หัวใจ(3/3)
"ไปห้องพยาบาลไหมคะให้อาจารย์เขาทำแผลให้นะ" เธอกล่าวคะยั้นคะยอให้รูลไปทำแผลหาก
แต่ฝ่ายคนเจ็บปฏิเสธพลันวัน "ไม่อ๊าว ไม่เอา ฉันเกลียดโรงพยายบาล ฉันเกลียดยา" รูลร้องราวกับเด็กที่ไม่
ยอมให้แม่พาไปฉีดยาที่คลินิก"ห้องพยาบาลค่ะ ไม่ใช่โรงพยาบาล" นอร์เฟรเซียแย้งขึ้นแต่รูลก็สวนต่อคำ
ทันที "มันก็เหมือนกันแหละ อะไรที่มียา มีเข็มฉีดยา มีกลิ่นยา ฉันไม่เอาทั้งนั้นแหละ"
"ไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ" นอร์เฟรเซียร้องขู่คำรามเสียงดังพลันที่มือบางๆจะกระชากชายแขนเสื้อของ
รูลแล้วเดินตรงไปในตัวอาคาร ก่อนที่เด็กสาวจะหัวมายังสนามเสียงหวานใสตะดกนดัง "อาจารย์คะ หนูขอ
พาเด็กดื้อคนนี้ ไปห้องพยาบาลก่อนนะคะ"
นอร์เฟรเซียพารูลเดินแบบกึ่งลากเพราะเจ้าตัวคนเจ็บพยายามขืนแรงอย่างเต็มที่หากแต่สาวเจ้าก็ยัง
พาชายหนุ่มถูลู่ถูกังเดินมาจนถึงห้องพยาบาลได้อย่างสบายมือจนคนถูกลากอดสงสัยไม่ได้ว่าคุณหล่อนแกเอา
แรงมาจากไหนกันนักหนา....ตั้งแต่ตอนต่อสู้แล้ว.....
"เอ๋...อ้าว...อาจารย์ประจำห้องพยาบาลไม่อยู่หรอกเหรอ….แต่ช่างเถอะ" นอร์เฟรเซียพึมพำในลำ
คอ ก่อนจะเดินไปกรอกข้อมูลในจอ LCD คอมพิวเตอร์เพื่อทำรายการขอยืมใช้ยาจากห้องพยาบาล ส่วนรูล....
ใช้โอกาสที่เธอเผลออย่องหนีออกจากประตูห้องพยาบาล.....ห่างแต่ไม่ทันเมื่อคุณเธอมองผ่านหางตาเห็นเขา
และคว้าข้อมือไว้ได้อย่างรวดเร็วเท่าใจคิด
"จะไปไหนหรือคะ" เธอกล่าวน้ำเสียงเย็น "รู้ไหมคะว่าคนนิสัยไม่ดีชอบหนีความหวังดีมักจะมีจุด
จบไม่สวยทุกรายเลยนะคะ" นอร์เฟรเซียว่าต่อด้วยคำพูดรื่นหูทั้งที่เป็นคำขู่....ใบมีดโกนอาบน้ำผึ้ง......เหมือน
ใครบางคนเลย....คนคนนั้นที่ว่าก็คือ....
บลิทซ์ ซีซัสไง.......
รูลกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ทำเพื่อแผลอย่างว่าง่าย ปล่อยให้นอร์เฟรเซียสำรวจบาด
แผลของตน เด็กสาวดึงสำลีออกมาจำนวนหนึ่งแล้วนำมาชุบกับแอลกอลฮอล์ นำมาวางลงบนบาดแผลรูลหลับ
ตาแน่นด้วยความแสบจี๊ดที่แล่นขึ้นมาจากปากบาดแผล
"ความจริงไม่ต้องแผลฉ.....ฉัน....จ๊ากก"เสียงสบถร้องแสดงความเจ็บปวดก่อนพูดจบจากความแสบ
เหนือหัวตาเมื่อถูกทิงเจอร์ไอโอดีนราดเข้าให้ราวกับบอกให้สงบปากสงบคำ
"อยู่นิ่งๆเถอะค่ะ"นอร์เฟรเซียกล่าวยิ้มหวานพลางกดมือลงแรงหนักๆบนบาดแผลจนรูลร้องสบถ
ออกมาอย่างเจ็บปวดอีครั้ง ก่อนจะเริ่มพยักหน้าปลกๆอยู่นิ่งเฉยปล่อยให้เจ้าหล่อนทำแผลให้ด้วยด้วยน้ำตาที่
เล็ดลอดออกมาจากหางตาน้อยๆ
..........ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเอาเรื่องเลยแฮะ...
"ทำไมเธอถึงไม่ชอบห้องพยาบาลล่ะคะ?" นอร์เฟรเซียกล่าวถามราวกับเพื่อทำลายความเงียบ
รูลสะดุ้งตัวราวกับตื่นจากภวังค์ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆเมื่อคิดถึงเรื่องในอดีตออก " ก็แค่...เด็กอายุ
สิบขวบคนหนึ่งที่ต้องโดนขังในห้องพยาบาลเพราะการลงโทษของยายซิสเตอร์ป่าเถื่อนน่ะ"
ชายหนุ่มว่าก่อนจะรีบสะบัดหน้าเร็วๆราวกับจะลบความทรงจำเพราะไม่อยากให้ภาพในอดีตวิ่งตาม
มาทัน......อดีตที่น่าสยดสยองเสียจนถ่อยทอดออกมาเป็นจิตนการการแทบไม่ได้.......
ซิสเตอร์ป่าเถื่อน..?
คำถามที่นอร์เฟรเซียอยากเอ่ยถามแต่ก็ตัดใจไม่ถามเสียดีกว่าในเมื่อทีท่าพ่อคุณท่านออกอาการกลัว
อย่างเห็นได้ชัดเสียขนาดนั้น.....คิดว่า...ไม่ถามเสียดีกว่าเพื่อเป็นการไม่ตอกย้ำ
"ฉัน นอร์เฟรเซียค่ะ นอร์เฟรเซีย ครูสเซอร์ อยู่ปีหนึ่งหน่วยหนึ่งค่ะ" นอร์เฟรเซียกล่าวแล้วยืดตัว
ยืนขึ้นหลังจากที่เธอทำแผลให้รูลเสร็จ มีเหตุผลสองอย่างที่เธอกล่าวคือหนึ่งเพื่อเปลี่ยนเรื่งคุยและสองเพราะ
คุยกันมาตั้งนานเธอเพิ่งจะนึกออกว่าเธอยังไม่ได้แนะนำตัวเลย....!? ก่อนหญิงสาวยิ้มให้รูลอย่างอ่อนโยน
แบบในครั้งแรกที่เจอ ชายหนุ่มชะงักนิดและขยับรอยยิ้มตาม
"ฉันรูล อบิสซอลล์ ปีสองหน่วยหนึ่ง แต่เรียกฉันว่ารูลก็ได้" รูลรับคำแนะนำตัวตอบยื่นมือออกไป
ด้านหน้าทันที.....เพราะตามมารยาท?.....หรือเพราะใจจริงอยากจะ.....รู้จักเธอให้มากกว่านี้....กันแน่.. "ยินดีที่
ได้รู้จักนะ....อืม....นอร์เฟรเซีย...เรียกแบบนี้ได้นะ?"
"ค่ะ" หญิงสาวยิ้มรับขยับฝ่ามือบางสำผัสกับมือหยาบกร้านนั้นเบาๆ......สำผัสเบาๆอันนุ่มนวลเรียก
ให้ดวงหน้าเข้มรู้สึกร้อนผ่าวๆและหัวใจเริ่มสั่นรัวอีกครั้ง......รูลชักมือกลับก่อนจะแสร้งเบือนหน้าหนีไปยัง
หน้าต่างแสร้งทำเป็นดูเพื่อนๆฝึกต่อสู้กันบนสนามหญ้าเพื่อปกปิดใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงจางๆ
เอา....อีกแล้วเหรอ....จะเต้นบ้าหาอะไรนักหนาวะ.....ไอ้หัวใจบ้า....
ทั้งที่เธอ.....จำเราไม่ได้....ด้วยซ้ำไป....
"เราไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆดีกว่าไหม นอร์เฟรเซีย" รูลกล่าวเบาๆราวกับเฉไฉคุยเปลี่ยนเรื่อง พลาง
ชี้ที่หน้าต่างที่มองเห็นสนาม นอร์เฟรเซียเอียงคอลงก่อนจะพยักหน้ารับ "หืมม์....แบบนั้น...ก็ได้ค่ะ....ทำแผล
เสร็จแล้วด้วย" เธอกล่าวก่อนจะเหยียดยิ้มบางๆที่มุมปาก รูลลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเริ่มก้าวเดินเขากลับถูก
เสียงหวานๆนั้นรั้งไว้เสียก่อน
"ดอกเดซี่เป็นยังไงบ้างคะ?" รูลหันหลังกลับตามเสียงด้วยความไม่เชื่อหู ทั้งที่เธอพูดอย่างกันเอง
แท้ๆแต่กับเรียกให้คนฟังรู้สึกหวั่นไหวในอกอย่างประหลาด....ราวกับความรู้สึกบางอย่างมันเอ่อล้นขึ้นมา
ความรู้สึก.....ปิติ?...ตื้นตัน?...ไม่สิ! มันน่าจะมากกว่า.....อะไรบางอย่างที่รู้สึก.....มีความสุขมากกว่านั้น..
บางอย่างที่ตัวเองยังอธิบายไม่ถูก.....เข้าใจแค่เพียงว่า....เขารู้สึก....ดีใจเป็นที่สุด....เป็นความรู้สึกแบบที่ไม่ได้
รู้สึกมานานมากแล้ว.......
"อื้ม...ฉันดูแลเป็นอย่างดีเลยล่ะ" รูลรับขยับรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะหมุนตัวเดินลงอาคารเพื่อไปที่
สนามต่อสู้เพื่อเข้าเรียนวิชาให้ครบชั่วโมงเพื่อเก็บเวลาก่อนที่จะโดนข้อสงสัยว่าแอบโดนเรียนวิชานี้ไป โดยมี
นอร์เฟรเซียเดินตาม
รูลกระชับผ้าเช็ดหน้าผืนสวยในมืออย่างถนุถนอมทั้งที่ยังติดรอยเลือดก่อนจะขยับรอยยิ้มบางๆ.....
แอบยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข
ดีใจจัง......ที่เธอ....ยังจำ...เราได้...
"ทางทางอารมณ์ดีจังเลยนะครับวันนี้" เสียงนุ่มๆเอ่ยดังจากโซฟา บลิทซ์กล่าวเงยหน้าจาก
หนังสือการตัดต่อเซลล์พันธุ์กรรมของพืชแล้วมองรูลที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง พรมน้ำจากกระบอกฉีดใส่กระถาง
ดอกเดซี่ที่วางไว้บนขอบไปฮัมเพลงไป ถึงปรกติรูลจะร่าเริงจนเหมือนคนบ้าอยู่แล้วแต่....รู้สึกว่าวันนี้จะมาก
เป็นพิเศษ....."เจอเรื่องอะไรดีๆมาเหรอเหรอครับ?"
"ก็....นะ" รูลทอดน้ำเสียงยาวๆแล้วฟุบลงที่ขอบหน้าต่างข้างดอกเดซี่สีขาวสะอาด ดวงเนตรสีแดง
เข้มจ้องมองอย่างลึกซึ้งก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนๆที่ไม่มีคราบเลือดหลงเหลืออยู่เพราะเอาไปซักจนกลับ
มาสะอาดเหมือนเดิมขึ้นมา ใกล้ๆก่อนจะประทับริมฝีปากเบาๆ "ก็แค่ได้เจอกับเทพธิดาแห่งสายธารนะ"
…….ถึงแม้ว่าจะเป็นเทพธิดาที่น่ารักแต่ดุเอาเรื่องก็เถอะ...นะ
บลิทซ์เอียงคอลงคิ้วเรียวสีดำเลื่อนชิดกันราวกับไม่เข้าใจก่อนจะเลิกสนแล้วตั้งหน้าตั้งตาก้มลงอ่าน
หนังสือการวิจัยพันธ์พืชต่อไป
บางทีนะ....บางที....
การที่อัศวินและเจ้าชายได้พบกับเทพธิดาแห่งห้วงธาราอันแสนพิสุทธิ์นี้อาจจะ......เป็นจุดเริ่มต้น
บางอย่างบนเส้นทางแห่งกาลเวลานี้......ก็เป็นได้..........
ความคิดเห็น