คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 1 Before Crisisตอนที่ 3 ท่วงลีลาแห่งบทลำนำ(3/3)
"อะ…เอ่อคือ..ผ…ผม" เสียงนุ่มกล่าวถ้อยคำตะกุกตะกัก บลิทซ์สูดลมหายใจลึกก่อนจะตัดใจพูด
ในเรื่องที่เป็นปมด้อยของตนเองกับหญิงสาว…. "ผมเต้นรำไม่เป็นครับ" นอร์เฟรเซียเลิกคิ้วก่อนจะแย้ม
สรวลหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ตั้งใจ…..บลิทซ์….คนอย่าบลิทซ์ ซีซัส ที่เฟอร์เฟ็ครอบด้านน่ะเหรอจะ….
จะเต้นรำ….ไม่เป็น
บลิทซ์ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกอายทั้งเคืองๆอย่างบอกไม่ถูก "อย่าหัวเราะสิครับ" นอร์เฟรเซียเงยหน้า
ขึ้นมามองก่อนจะขยับรอยยิ้ม "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เต้นรำน่ะง่ายจะตาย…แล้วอีกอย่าฉันก็ไม่สามารถเต้นรำ
คนเดียวได้นะคะ" ไม่รอช้าฝ่ามือบางก็เข้าสัมผัสกับมืออันอ่อนนุ่มของชายสูงศักดิ์ตรงหน้าก่อนจะกึ่งลากกึ่ง
จูงเดินเข้าไปกลางฟลอร์เต้นรำทันที
บลิทซ์ย่างก้าวเดินตามร่างเล็กไปอย่างทุลักทุกเล ราวกับจะพยายามขืน แต่ไม่เป็นผลเมื่อหญิงสาว
ลากเขามายังกลางฟลอร์เต้นรำได้สำเร็จ นึกสงสัยว่าเธอเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถึงออกกำลังขืนแรงของเขา
ได้มากมายขนาดนี้
สายตาของคู่เต้นรำทุกคู่หยุดมายังพวกเขาบางคู่ถึงกับหยุดเต้นรำแล้วส่งเสียงกระซิบกระเบาๆราวกับ
ไม่อยากให้เขาได้ยิน หากแต่….ได้ยินเต็มสองหู
ประธานสภาของรูน….บลิทซ์ ซีซัสนี่นา
บลิทซ์หลุบตาลง….เพราะอย่างนี้น่ะสิถึงได้ไม่อยากออกงานเลี้ยง เข้างานสังคม แม้แต่งานวันเกิดของตัวเอง
เขาก็ยังไม่อยากจะให้จัดเลี้ยงเลยสักนิด ถ้าทำแบบนี้แล้ว….ก็เท่ากับเขาตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆ ถูกจับ
ตามอง…ตลอดเวลา
"อย่าสนใจเลยค่ะ…ก็ฉันเคยบอกแล้วนี่นาว่า ไม่เป็นไร " เสียงใสกล่าวอย่างอ่อนโยน…ไม่รู้ทำไม
หากแต่มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและ…เชื่อในคำพูดของเธอ "แต่ตอนนี้น่ะ….เรามาสอนคุณบลิทซ์ ซีซัส เต้น
รำกันเถอะค่ะ" นอร์เฟรเซียขยับรอยยิ้มอย่างร่าเริง….จนเขารู้สึก…กลัวอย่างบอกไปถูก….
ชายหนุ่มพยายามเค้นในสิ่งที่เคยเรื่องมาร่วมสิบปีออกมา…จำได้แค่เพียงว่า….ต้องเอามือจับไปที่
เอวของคู่เต้นรำ…เท่านั้น "ไม่กลัวผมเหยียบเท้าคุณเหรอครับ?" นอร์เฟรเซียเอียงคอน้อยๆยิ้มบางๆก่อน
จะขยับริมฝีปากบางพูด
"ก็….." เธอลากเสียงหวานยาวๆ"ตอนนี้บลิทซ์กำลังเหยียบเท้าฉันอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?" บลิทซ์
หลุบตามองด้านล่างก่อนจะตกใจสุดขีดชักสัมผัสหนักๆที่วางอยู่บนเท้าของนอร์เฟรเซียออกอย่ารวดเร็ว ดวง
หน้าคมหวานขึ้นสีแดงก่ำ "ขะ..ขอโทษนะครับ…ขอโทษ" บลิทซ์ค้อมหัวปลกๆจนนอร์เฟรเซียอดขำไม่ได้
มือนุ่มที่เกาะกุมถอนตัวออกก่อนเท้าจะพาเดินหนีออกไปให้ไกลหากแต่นอร์เฟรเซียก็ไวพอที่ขว้ามือของ
บลิทซ์มาแล้วออกแรงลากกลับมาที่เดิม "ห้ามหนีนะคะ" เสียงหวานกล่าวอย่างขุ่นเคืองเด็กสาวจัดแจงท่าขอ
งบลิทซ์ให้กลับมาเป็นท่าเตรียมเต้นรำอีกครั้ง
"แต่…" พลันเสียงหวานก็เข้าขัดเสียงของชายหนุ่ม "ห้ามมีคำว่า 'แต่' นะคะ" น้ำเสียงใสฟังเด็ด
ขาดจนชายหนุ่มมิอาจจะกล้าขัดใจ "ค..ครับ" เสียงนุมฟังขาดๆราวกับจมหายไปกับดวงตาสีฟ้าสวยดุคู่นั้น
ไปเสียดื้อๆ….ราวกับเด็กที่กำลังถูกแม่สั่งสอนอยู่ก็มิปาน…..
"ก้าวเท้าตามฉันนะคะ" นอร์เฟรเซียยิ้มกว้างพูดด้วยน้ำเสียงหวานอันทรงอำนาจ…..
เรากำลังกลัวอยู่….ใช่ไหมครับเนี่ย?
ร่างสูงขยับตัวพิงกับเบาะเก้าอี้นุ่มๆ เคลบิรัสล์นั่งอย่างสบายใจบนโต๊ตัวยาวบนที่สูงเฝ้ามองเหล่านัก
เรียนจากที่นั่งพิเศษก่อนจะสะดุดตากับชายร่างสูงเส้นผมสีดำขลับที่หน้าถอดแบบมาจากพ่อราวกับโคลนเดียว
กัน…เว้นแต่สีของตา….ที่ได้จากแม่…ดวงตาจากชนเผ่าโบราณ เผ่า อาเคส
"โอ๊ะ!…ได้เต้นรำกับสาวสวยซะด้วย เหรอเนี่ยเจ้าหลานชาย" เสียงเข้มกล่าวอย่างอารมณ์ดีพลัน
เหลียวกระหวัดมองข้างหลัง "น่าอิจฉาเนอะว่าไหม เรน " หญิงสาวร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น เรนโฮพยักหน้ารับ
ช้าๆ
"คงงั้นมั๊งคะท่าน เคลบิรัสล์" หญิงสาวทรุดกายลงนั่งขนาบข้างชายหนุ่ม ก่อนจะยิ้มอย่างเย็นชา
"คนที่ฝากฝังเด็กพวกนั้นไว้กับดิฉันคือคุณ….ใช่ไหมคะ?" เคลบิรัสล์เอียงคอลงกล่าวอย่างรื่นเริง "แล้วเธอ
คิดว่าใครล่ะเรนเอ๊ย! ก็ฉันเนี่ยแหละที่ฝากฝังเจ้าหลานชายสุดที่รักไว้กับอาจารย์สาวมือหนึ่งแห่งวัลอัลลา"
"ก็เข้าใจค่ะ ว่าต้องเป็น 'อาที่ติดหลาน' อย่างคุณ" เสียงหวานกล่าวอย่างเรียบเฉยยกแก้วไวน์แดง
ขึ้นจิบก่อนจะวางลงแล้วเบ้ปากหันไปทางบริกร "มีอะไรที่แรงกว่านี้อีกไหม เอามาทีสิ" บริกรพยักหน้ารับ
ก่อนจะเดินไป
"เฮ้ๆ..นี่ไวน์ที่บ่มมาตั้งสิบกว่าปีแล้วนะเรน แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอไง" เสียงเข้มเอ่ยร้องระคน
ตกใจ เรนโฮสั่นศรีษะ "แค่นั้นมันคงไม่ทำให้ดินฉันเมาได้หรอกค่ะ" เรนโฮหลับตาลงรับแก้วผสมเครื่องดื่ม
แอลกอลฮอล์จากบริกร ก่อนจะอมยิ้มที่มุมปาก "แบบนี้ค่อยโอเคหน่อย"
เคลบิรัสล์กรอกตาไปมารู้สึกเหนื่อยๆใจ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่ว่ากี่ครั้งเขาก็ไม่เคยเห็นเรนโฮเมาเลยแม้
แต่ครั้งเดียวกระทั้งเหล้าดีกรีแรงเกินร้อยก็คงจะไม่เมา..ก็อาจจะเป็นไปได้…
"ว่าแต่ไม่ลงไปหา คุณหลานชายหน่อยหรือคะ?" เรนโฮกล่าวทอดมองไปยังร่างสูงเบื้องร่างที่กำลัง
เรียนเต้นรำอย่างทุลักทุเล หญิงสาวขมวดคิ้วแน่นอย่างคนเพิ่งเคยเห็นด้วยตามที่คน 'เห่อ'หลานเคยเล่าให้ฟัง
ไม่ว่าจะทำอะไรผิดพลาดแทนที่จะดูตลกแต่บลิทซ์กับทำแล้วดูน่ารัก……สมกับเป็นลูกชายของหมอนั่นจริงๆ
เลย…ให้ตาย
"ก็อยาก…ถ้าไม่กลัวบลิทซ์ยันฉันออกมาอ่ะนะ" เคลบิรัสล์กล่าวน้ำเข้มฟังดูหวั่นกลัว บลิทซ์….เป็นเ
ด็กที่ซื่อใสไร้เดียงสาซะจนน่ารักแบบผู้หญิงยังอาย ก็จริงแต่….ก็เป็นคนที่ดุและจริงจัง…..เอาเรื่องทีเดียว
บทจะด่าก็ด่าชนิดที่เสียวสันหลังแวบเลยทีเดียว…..
เรนโฮยักไหล่ ช่างประไร หัดมีความเกรงใจกับเขาบ้างก็ดี
"อยากให้พี่เทสต์บลิทซ์ตอนนี้จังเลยนะ ว่าไหม เรน" เคลบิรัสล์เท้าคางทอดมองหลานชายคนโปรด
อย่างอารมณ์ดี ฮัมเพลงเบาๆในลำคอ
"คงงั้น" เรนโฮเอียงคอลงพยักหน้ารับเร็วๆก่อนจะจิบเหล้ารสโปรดในแก้วใส ถ้าเทสต์ได้เห็นลูก
ชายตัวเองตอนนี้จะรู้สึกอย่างไรกันล่ะ….ดีใจที่เห็นเขาเติบโตเป็นเด็กดีและเข้มแข็ง….หรือ เสียใจ….ที่
เห็นเด็กคนนั้นทนข่มขื่นทุกข์ตรมตรอมกับชะตากรรมที่แบกรับ….กันแน่นะ
"ฟี๊ว……ปุ!"
เสียงลากยาวก่อนจะมีเสียงดังตามพร้อมกับดอกไม้งามบนฟ้าที่แตกกระจายออกมาเป็นแสงสีสวย
งาม ก่อนดอกไม้ไฟลูกอื่นๆจะตามมาแบบติดๆ รับกับเพื่อประดับความงดงามบนท้องฟ้าในคืนพิเศษหลัง
จากบนเพลงสุดท้ายจบลง
บลิทซ์เงยหน้ามองดอกไม้ไฟที่แตกกระจายบนท้องฟ้าทอดมองในความงดงามของดอกไม้งามยาม
ราตรีอย่างมิรู้เบื่อ…..
……..เริ่มแล้วสินะ……
เกมส์หมากรุกแห่งโชคชะตา….ได้เริ่มต้นแล้วล่ะ…..
ความคิดเห็น