~ห้องใต้หลังคาคฤหาสน์ตระกูลริธ~

ลำดับตอนที่ #9 : Zacus A. Rith (01)

กลิ่นหอมธรรมชาติจากควันที่ฉุยลอยขึ้นแตะปลายจมูกจนเกิดไอ ริมฝีปากบางค่อยๆ จรดแตะปลายขอบถ้วยชาสีครามฟ้าขึ้นดื่มรับซึมซับความอบอุ่นจากรสชาติหอมฝาดอมความหวานอ่อนที่ตามมาจากใบชาชั้นเลิศ ซาคัสคลี่รอยยิ้มเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ

“ในวันลมแรงดื่มชามินต์จะทำให้รู้สึกผ่อนคลาย เนอะ...เรวิน” ซาคัสเอ่ยพูดวางถ้วยชาลงกับจานรองเก้า เด็กชายยกขาขึ้นไขว่าห้างระหว่างที่เรวินขยับปีกบินขึ้นลงอย่างไร้เรี่ยวไร้แรง...แน่ล่ะมันจะไปมีแรงได้ยังไงในเมื่อเจ้านายของตัวเองกำลังนั่งลงน้ำหนักทับกับหลังเต็มๆ ชนิดจะกระพือปีกยังแทบไม่ขึ้นอย่างนั้นน่ะ!!!

หลังไม่หักให้มันรู้ไปสิ

ซาคัสเอียงขอลงเล็กน้อยเมื่อเจ้ากาจอมพูดมากนั้นกลับไม่ยอมพูดต่อตอบเหมือนอย่างปรกติ “เป็นอะไรของนายน่ะเรวิน?” เด็กชายเอ่ยถามดวงตาสีน้ำเงินไพลินขมวดมุ่น

[ก็...มันใช่เรื่องไหมล่ะขอรับนายท่าน...]

ซาคัสเอียงไปอีกทางกับเมื่อครู่ก่อนที่จะกำมือหลวมๆ วางทับกับฝ่ามืออีกข้างที่แบออกเหมือนกับคิดอะไรออก

“เฮ้...คุณหนูคุมิโกะมาดื่มชาด้วยกันไหมเอ่ย?” เด็กชายตระโกนถามเด็กสาวที่อยู่อีกฝากซึ่งเจ้าหล่อนก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบเหมือนจะฉงนกับท่าทางชิลไปเรื่อยของเจ้าตัวคุณหนูผมทอง...ไอ้อาการไม่ทุกข์แถมยังดูสุขขนาดนั่งดื่มชาได้ทั้งๆ ที่ต่างฝ่ายก็ต่างถูกขังไว้ในห้วงสายลมใช่...ไอ้การมานั่งดื่มชาทั้งๆ ที่ต้องคอยระวังภูติเฮงซวยแบบนี้มัน...

บ้า...ประสาท...หรืองี่เง่ากันแน่นะ

               

[ม...ไม่ใช่สักหน่อยขอรับนายท่านนน]

[แล้วมันอะไรกันเล่า] ซาคัสตอบโต้เจ้ากาน้อยละห้อยแรงทางจิตซึ่งเหมือนกับว่ามันอยากจะร้องไห้ให้น้ำตาออกมาเป็นบรั่นดี เด็กชายหมุนลูกแก้วในมือแผ่วเบาระหว่างสายตามองคุณภูติจอมซน...มันน่าชักเท้ากระตุกนาบหน้าสักทีสองที

[ลืมไปแล้วเหรอขอรับว่าเรากับลังทำอะไรอยู่น่ะ!]

ซาคัสประกบมือระหว่างอกเหมือนกับว่าเจ้าตัวพึ่งเข้าใจความหมายถ่องแท้งที่เจ้ากาน่าสงสารอย่างสุดแสนตั้งใจจะสื่อ 

“แต่ว่าขอฉันดื่มชาให้หมดก่อนได้ไหม?” ซาคัสเอ่ยถามที่ทำเอาเรวินแทบล้มทั้งบิน

[ไม่ได้ขอร้าบบบบบบบบบบบบ]  

เรวินแหกปากส่งเสียงร้องซึ่งแน่นอนว่ามีแต่แค่คุณหนูผมทองเข้าใจเพราะในหนูของหญิงสาวเรือนผมสีขลับนั้นก็ได้แต่แค่เสียงโอดครวญ แกวกๆ ของอีกาซึ่งเหมือนกับถูกทรมานด้วยการถูกน้ำหนักตัวของเด็กอายุสิบสี่ทับอยู่บนหลังมากกว่า

คุมิโกะเลิกคิ้ว...รู้สึกโมโหกับไอ้ท่าทีไม่ดูเวลาร่ำเวลาของเจ้าหัวกลมตรงหน้า...ทั้งที่อายุก็มากกว่าไม่รู้กี่รอบหัดดูสถานการณ์มันบ้างไม่ได้เหรอไงกัน! นี่มันใช่เวลาดื่มชาเล่นกับกาซะที่ไหน!

“เฮ้อ...เวลายิ่งมีน้อยๆ อยู่ ทั้งที่เวลาดื่มชาเป็นช่วงที่สุนทรีย์ที่สุดของวันแท้ๆ” ซาคัสว่าเด็กชายถอนลมหายใจยืดยาว มือบางคว้านาฬิกาพกสายทองออกจากกระเป๋าเปิดมันออกดูเวลาเข็มสั้นเข็มยาวซึ่งชี้เยื้องกันระหว่าเลยหนี่งกับสอง ร่างเล็กลุกขึ้นจากหลังของเรวินลงกับพื้นแล้วยืนจนเต็มส่วนสูง ดวงตาสีไพลินปรายมองเจ้ากา...ท่าทางเหมือนกับได้ยกภูเขาออกจากหลังก็ไม่ปาน
 

เด็กชายเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อยฝ่ามือป้องปาก

“เฮ้...คุณกรรมการสองแฝดได้ยินแล้วตอบด้วย”

“คุณหนูแวมไพร์เขาขอมาล่ะ นี่...คิดว่ายังไงดีล่ะ?” เจ้าของเรือนร่างเล็กผมบางเอ่ยถามกับอีกคนที่หน้าตาเหมือนกับตนราวกับส่องกระจก ก่อนจะเริ่มวาดฝ่ามือ...เล่นตบแปะ...?

“ก็ถ้าเจ้าตัวกล้าขอเราก็ต้องกล้าให้ล่ะน้า...ทฤษฏีสมน้ำสมเนื้อไง” เสียงใสกิ๊กลากยาวเหมือนอารมณ์ดีฝ่ามือเล็กประกบกระหว่าอกของตัวเองก่อนที่จะมาแปะกับมือของแฝดอีกคนที่อยู่เบื้องหน้า "เพราะถึงยังไง...มันก็ไม่ใช่เวทมนต์"

[กรรมการว่ายังไงบ้างขอรับ]

เรวินเอ่ยถามทันทีที่กรรมการทั้งสองได้ให้คำตอบ ซาคัสวางปลายนิ้วมือจรดริมฝีปากก่อนเด็กชายจะอมยิ้ม

“แฝดนรกสองคนนั้นเขาอนุมัติเรียบร้อยแล้วล่ะ” พูดไปพร้อมกับปีกกาที่ถลาเข้าหาเหมือนกำลังจะตำหนิว่าอย่าปากพล่อยไม่อย่างนั้นเจ้านายของตนคงได้เดี้ยงแหง....ทั้งที่เป็นเผ่าพันธุ์ตายยากมันนี่แหละ   

พลันไม่ทันไรเพื่อไม่ใช้เสียเวลาซาคัสก็ยื่นส่งมือไปด้านหน้าและราวกับเจ้ากาคู่ชีพจะรู้มันกางปีกเกาะกรงเล็บบนเรียวแขนเล็กของเด็กชาย สายลมหวิววู่โอบพัดรอบตัวจนเส้นผมสีทองสว่างพัดกระเจิง เด็กชายยิ้มส่งเสียงกระซิบแผ่วจาง

          ฝากด้วยนะเรวิน

               ร่างของอีกาสีทมิฬถลาร่อนบินสู่ที่สูง กายเล็กเล็กชของบินวนเหนือร่างของรูปปั้นชายในเครื่องทรงนักบวช ทั้งที่สีหน้าดูนิ่งสงบเรียบเฉยแต่กับแฝงแววถึงความจริงจังเอาไว้ได้ ซาคัสกดดวงตาให้ปิดสนิทลง...เด็กชายขยับยิ้มมั่นยาวที่ได้ยินเสียงปริร้าวแหลกสลายอยู่เบื้องแผ่นหลัง

                เสียงของสายน้ำที่ไหลหลั่งอยู่ไม่ไกล...ทั้งที่ทิวน์ทัศน์ใสสายตาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง

                AQuarius Phantom 

                 ภาพหลอนแห่งห้วงธารา...

                รับรู้ถึงความเย็นของกระแสห้วงน้ำล้อมรอบตัว....ดวงตาสีน้ำเงินไพลินขยับทอดมองร่างของยิ่งสาวซึ่งบัดนี้ยืนอยู่สูงเหนือหัวของตน...และกำลังส่งรอยยิ้มราวกับพึงใจ

                 "ดูเหมือนว่าฉันได้ได้รับโบนัสพิเศษนะ" เธอว่าร่างของหญิงสาวลอยเหนือผิวน้ำราวกับที่ๆ เธอย่ำเหยียบน้ำเป็นเพียงพื้นแผ่นดิน"ก้มหัวให้ฉันซะเถอะ...ถือซะว่านายคิดผิดล่ะกันที่มาเล่นกับฉัน" รอยยิ้มเชิมั่นบนดวงหน้าสวยที่ทำให้ซาคัสได่แต่อมยิ้ม ดูก็รู้เลยว่าอยู่กับน้ำ...กาอย่างเขาท่าจะเสียเปรียบอย่างสุดซึ้ง...แหมแต่... 

                จะมั่นใจเกินไปหน่อยไหมน้า

                 ราวกับรับรู้ถึงสายลมหวิววู่รอบกายจนดวงตาหรี่ปิดลง...และภาพสุดท้ายที่เธอได้เห็นก็มีเพียงแต่...แค่เงาสีดำที่โอบล้อมเรือนร่างเล็กของเด็กชายเอาไว้

                  "จะโบนัสหรืออะไรก็ไม่รู้หรอกน้า..." ซาคัสลากเสียยาว สาวยลมที่หยุดนิ่งลงเงามืดที่แปรเปลี่ยนสิ่งที่ทำให้คุมิโกะประจักษ์แก่สายตาเบื้องหลังของเด็กชายคุณหนูแวมไพร์...ปีกสีดำสนิทแห่งเงาอีกาทั้งสองปีทาบทับเรือนร่างบอบบางของเด็กชาย "แต่ถ้าบินได้มันก็ไม่มีผล...ใช่ไหมล่ะ?"

                    "นาย...ไม่น่า..." คุมิโกะพึมพำเสียง เวทมนต์เคลื่อนย้าย...การใช้เวทนมนต์เคลื่อนย้ายได้ทั้งๆ ที่ลูกแก้วไม่สลายแบบนี้มัน!!

                    "ไม่ต้องห่วง...ถ้าแค่บินระดับต่ำก็ไม่ว่าหรอก...คุณกรรมการพวกนั้นน่ะ" ซาคัสว่าเด็กชายขยับรอยยิ้ม

                    ลูกแก้วที่ไม่สามารถแตกได้ยามที่เขาเคลื่นตัวเป็นสิ่งที่บ่งบอกอย่างดี

                    กายนี้...ปีกคู่นี้...เป็นหนึ่งเดียวกัน...

                    เพราะว่าเขากับเรวิน...คือหนึ่ง...คือร่างกายเดียวที่ไม่อาจจะแยกไปไหน

                    ใช่...

                    วิญญาณที่มีสองในร่างกายเดียว


                     จนสุดท้าย...


                     เวลาแห่งการต่อสู้ของจริงก็ได้เริ่มขึ้นแล้วสินะ...เวลาแห่งการสิ้นสูญรุกคืบมาใกล้...


                      เป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะ


                         ...ฟาส...