คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Innocent Radio!! : take 01
ซาคัส - กล่าวว่าบาปที่ปิศาจจำเป็นจะต้องได้รับนั้นคือการสูญเสียซึ่งสิ่งสำคัญทุกอย่าง...แต่...ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องอยู่ภายใจเงื้อมเงาเสมอไป...
วิลเลี่ยม – Innocent Radio!!
ซาคัส - พร้อมสนุกกันแล้วหรือยังล่ะลูกแกะแห่งโรซาเรียทั้งหลาย!
ซาคัส – ช่วงอินโนเรดิ (อินโนเซนต์เรดิโอ) ครั้งที่หนึ่ง! ฉันซาคัส ริธ จะมารับหน้าที่เป็นดีเจนับตั้งแต่เทปนี้เป็นต้นไปยินดีที่ได้รู้จักล่ะ
วิลเลี่ยม – ดีเจคู่ วิลเลี่ยม อเล็กชาร์ล ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ (โค้ง)
วิลเลี่ยม – เพิ่งจะลองเข้าห้องอัดครั้งแรกตื่นเต้นจังเหมือนกันนะครับเนี่ย
ซาคัส – ฉันเองก็ครั้งแรกเหมือนกันนั่นแหละแถมมาแบบไม่ทันตั้งตัวอีกต่างหาก...อยู่ดีๆ ผู้จัดสร้างแกก็โยนมาทำซะงั้น...สรุปว่าหาเรื่องอัพเพราะตัวเองกะจะดองนิ...
วิลเลี่ยม – อ๊า!!! (เอื้อมมือจากอีกฝากโต๊ะมาตะครุบปาก) คุณซาคัสครับคุณซาคัส เกิดพูดมากกว่านี้ค่าตัวล่วงหน้าสามเดือนจะอดนะคร้าบบบ
ซาคัส –(อู้อี้) หายใจไม่ออก!! (สะบัดมือของวิลล์ออกหากปาก) นึกว่าจะตายซะแล้วสิ...
วิลเลี่ยม – ข...ขอโทษครับ
(ได้ยินเสียงถอนหายใจดังรอดลำโพงเล็กน้อย)
วิลเลี่ยม – เอาล่ะ...งั้นเรามาเข้าเรื่องดีกว่านะครับสำหรับอินโนเรดิครั้งนี้ เป็นช่วงที่พวกเราสองคน ผมกับคุณซาคัสจะมาบอกเล่าเก้าสิบเกี่ยวกับนิยายเรื่อง Innocent Clam ที่พวกเราเป็นตัวเอกกันอยู่นะครับ
ซาคัส – ฉันว่ามาฝอยกันเองมากกว่า
วิลเลี่ยม – ง่ะ...ไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อยนะครับ
ซาคัส – (โบกมือหลัดๆ ) เอาเถอะๆ เป็นว่าเข้าเรื่องสำหรับเทปแรกครั้งนี้เอาเป็นว่าเราจะมาถามถึง...( ก้มหน้ามองสคริปท์แล้วตะครุบปิดทันที)
วิลเลี่ยม – เรื่องอะไรเหรอครับ?
ซาคัส- อ...อะ...คือ
ซาคัส – (กระซิบเสียงแผ่ว) ตึกตักกับรักแรก... (ก้มหน้าน็อคคาไมค์)
วิลเลี่ยม – (ยิ้มแห้งๆ ) เป็นว่าถึงจะอายุมากแค่ไหนแต่คุณซาคัสเขาก็ยังไร้เดียงสาอยู่นะครับ แถมดูเหมือนเรื่องอย่างนี้คงจะเร็วไปสำคับเทปแรกอยู่สักหน่อย...เป็นว่า...เปลี่ยนเป็นเรื่องเกี่ยวกับ...เอ่อ...พวกสัมภาษณ์เกี่ยวกับประวัติโดยละเอียดเพื่อเป็นอินโทรเรื่องดีกว่านะครับ...ผมว่า
ซาคัส – (ฟื้นคืนชีพแล้วลุกขึ้นมาพยักหน้ารัวเร็ว) เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง! ใครนะช่างสรรหาหัวข้อมาได้
วิลเลี่ยม – งั้นเทปแรกก็เริ่มจากคุณซาคัสก่อนเลยละกันนะครับ
ซาคัส – ฉัน? งั้นก็ได้ในเมื่อยังไม่มีแขกรับเชิญก็สัมภาษณ์กันเองนี่แหละ
ซาคัส – วันเกิดคือวันที่ 25 ธันวาคมส่วนปี...ก็เอ่อ...1792 น่ะ
วิลเลี่ยม – แก่กว่าผมซะอีกนะครับเนี่ย
ซาคัส – แหงล่ะ...งั้นก็จงเรียกฉันว่าท่านพี่ซะเถอะ
วิลเลี่ยม – แต่นั่นน่ะแก่ว่าคุณปู่ผมซะอีกนะครับ
ซาคัส – เออ...จริง
วิลเลี่ยม – งั้นอย่างพวกของที่ชอบอะไรเถือกๆ นี้ล่ะครับ
ซาคัส – ถ้าของกินก็ต้องเป็นชากับขนมหวานๆ โดยเฉพาะขนมเค้กที่มีผลไม้จำพวกเบอร์รี่แต่ก็นั่นแหละถ้าฟาสทำอะไรมาให้ฉันก็กินหมดส่วนเรื่องเลือดน่ะ...ลืมไปได้เลย! ถึงรสชาติเลือดกรุ๊ปบีมันจะพอโอเคก็เถอะ!
วิลเลี่ยม – เหมือนจะพูดแต่เรื่องของกินนะครับ
ซาคัส – แหงล่ะ! ก็นิยายเรื่องนี้มันนิยายบริโภค! ไม่เชื่อก็ลองย้อนกับไปอ่านดูสิทุกตอนจะมีฉากดื่มฉากกินหมดแหละจะขนมหรือจะเลือด เรื่องนี้ทุกตอนมันแต่แต่ฉากเอาของเข้าปากแล้วโซ้ยหมดนั่นแหละ
วิลเลี่ยม – นั่นสิครับ (พยักหน้ารับปลงๆ) งั้นเอาเป็น...เอ่อ...ส่วนสูง
ซาคัส – ร้อยสี่สิบสองเซนต์ไม่ขาดไม่เกินและไม่เพิ่มมาตั้งแต่เมื่อสามสีเจ็ดปีก่อนแล้วด้วย! แต่ถ้านับส้นรองเท้าที่ใส่อยู่ทุกวันแล้วล่ะก็คงร้อยห้าสิบกว่าๆ
วิลเลี่ยม – นี่คุณใส่รองเท้าส้นสูงกี่นิ้วกันครับเนี่ย?
ซาคัส – สามนิ้วเป็นอย่างต่ำ
วิลเลี่ยม – (ทำตาโต) ถ้าไม่พูดผมก็ไม่สังเกตเลยนะครับเนี่ย!
ซาคัส – จะบอกว่าฉันต่อให้ใส่ส้นสูงก็เตี้ยอยู่แล้วเหรอไงหาเจ้าเฮตาเระนี่!
วิลเลี่ยม – ผมไม่ได้เฮตาเระนะคร้าบบบ (ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้)
ซาคัส – (หัวเราะ) ครับๆ ไม่เฮตาเระก็ได้ครับ (ตบๆ หัวปลอบ)
ซาคัส – แล้วนี่...มีอะไรจะถามต่ออีกไหมวิลล์?
วิลเลี่ยม - คิดไม่ออกแล้วล่ะครับ
ซาคัส – เฮตาเระ... (กระซิบต่ำ)
วิลเลี่ยม – ครับ?
ซาคัส – เปล๊า!
ซาคัส – งั้น...ฉันพูดเกี่ยวกับเรื่องรอยสักกุหลาบเลือดดีกว่า
วิลเลี่ยม – ครับๆ เกี่ยวกับเรื่องนั้นก็ได้...รอยสักกุหลาบเลือดที่ว่าเป็นสัญลักษณ์ของคนที่สังกัดกับเพียวน์ทุกคนเลยสินะครับ...ถ้าจำไม่ผิดคุณซาคัสเนี่ยที่หลังมือว้ายสินะครับ
ซาคัส –ใช่...แล้วก็นะคนที่สังกัดกับเพียวน์น่ำมีกันทุกคนก็จริงแต่ว่าอยู่กันคนละตำแหน่งตามแต่สถานที่อยากจะให้สักนะ...อย่างเจ้าชาร์ล็อตก็มีตรงหลังคอ
วิลเลี่ยม – เอ๊ะ!? ไม่ยักรู้มาก่อนเลยนะครับ
ซาคัส – ก็หมอนั่นปล่อยผมปิดคอตลอดน่ะสิ ใช้ตายสิน่าที่ไว้ผมยาวเพราะว่าขี้เกียจตัวเรอะ! เชื่อเขาเลยสิแต่ฉันก็ว่ามันไม่ได้หรอกนะก็เจ้าฟาสเองก็ไว้ผมยาวเหมือนกันแถมยาวกว่าซะด้วยสิแต่...ก็นั่นแหละฟาสน่ะมัดผมเรียบร้อยไม่รุงรังเหมือนมัน...รายนั้นถ้าไม่บอกให้สางหวีก็ไม่มีวันแตะถึงผมหรอก....เฮ้อ...นี่ฉันคงต้องให้มาสเตอร์จัดการซะแล้วสินะ
วิลเลี่ยม – ครับๆ ร่ายยาวมาเลยนะครับนั่นน่ะ (หัวเราะ) แล้วคนอื่นๆ ล่ะ
ซาคัส – ก็อย่างเจ้าเซิร์กก็มีตรงต้นแขนซ้าย เล่ยมีตรงฝ่ามือขวา ฌองส์มีตรงไหนฉันก็ไม่แน่ใจนะแต่นาตาเชียมีตรงหน้าท้องส่วนคนๆ อื่นๆ ก็อุบไว้ก่อนเพราะมันสปอยล์
วิลเลี่ยม – แล้วงี้ตอนสักไม่เจ็บเหรอครับ
ซาคัส – ฉันเป็นแวมไพร์หนังหนาน่ะนะก็เลยเจ็บน้อยกว่าคนปรกติทั่วๆ ไป แต่ถ้าผิวมนุษย์เองฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็เคยไม่ยินว่าเจ้าชาร์ล็อตสักเสร็จไข้ขึ้นไปสามวันเลย
วิลเลี่ยม – ใช้เข็มอะไรสักกันแน่น่ะครับ
ซาคัส – เข็มเงินแท้ๆ เอาไปลนกับไฟน่ะ
วิลเลี่ยม – (หน้าซีด)
วิลเลี่ยม – เอ่อ...หมดโควตาหน้ากระดาษแล้วนะครับ...เอาไงต่อดี
ซาคัส – เฮ้...อะไรกันสั้นชะมัด
วิลเลี่ยม – ยืดเรื่องมากกว่านี้ไม่แล้วนะครับ...ผู้แต่ฝากบอกว่าชักเมื่อยแล้ว
ซาคัส – ชิ!
ซาคัส – เอาเป็นว่าอินโนราดิเทปที่หนึ่งงวดนี้จบกันที่ตรนี้ก็แล้วกัน
วิลเลี่ยม – ไว้พบกันไหม ครวน้านะครับ บ๊ายบาย
ซาคัส – บาย
(Take 01 – Fin - )
+++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วเหวยยย
เทปที่หนึ่งจบแล้วค่ะแต่...อย่าเพิ่งเบื่อล่ะ!
เทปสอง สาม สี่ ห้า...(ฯลฯ) จะตามมาอีกเรื่อยๆ แน่นอนค่ะ!!!
(เข้าค่ายหาเรื่องอัพยามแต่งนิยายไม่ออก)
ป.ล. ฌองส์เอ๊ย!! มาบอกแม่ทีสิลูกว่าลูกสักตรงไหน!!!!
ป.ล.ล ผู้อ่านทิ้งเมนท์เป็นคำถามที่จะเกี่ยวกับอินโนเซนต์ไคลม์หรือไม่มาให้สองหน่อนี่ตอบในช่วงตอบจดหมายได้น๊อ!!!
ป.ล.ล.ล. เวลาอ่านก็จิ้นเสียงของคุกิมิยะ ริเอะซังกับมิซึชิมะ ทาคาฮิโระซังไว้จะได้อารมณ์นะคะ!
ความคิดเห็น