คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 Before Crisisตอนที่ 1 สายชลแห่งนภาที่หลั่งรินบนเปลวเพลิง(3/3)
ป้าบ!!!
เสียงของแพรขนผืนนุ่มชื้นน้ำ พุ่งตรงมาปะทะยังใบหน้าของบลิทซ์ทันทีจนเจ้าเรสเทียร์หลุดออกจากอ้อมกอดแล้วพองขนขู่ ใส่สิ่งแปลกปลอมที่ทำร้ายเจ้านาย
“อ…โอย…” เสียงบลิทซ์โอดครวญความเจ็บปวดที่มีหลังจาก ‘ผ้าเช็ดตัว’ ที่ถูก ‘ปา’ มาฟาดกับหน้าร่วงไถลลงไปกองกับพื้นพรม
... ส่วนสาเหตุที่มันสามารถพุ่งมาโดนเขาง่ายๆอย่างนั้นอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้ทันได้ตั้งตนเนื่องจากง่าถูกความง่วงครอบงำจึงเปิดช่องว่างให้ถูกโจมตีได้อย่างง่ายดายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…
“เล่นอะไรของนายน่ะครับ รูล!!!” แม้จะทำให้หายง่วงเป็นปลิดทิ้งแต่…การกระทำแบบหวังดีกึ่งประสงค์ร้ายอย่างนี้กลับเรียกให้อารมณ์โกรธของชายสูงศักดิ์วัยสิบหกขึ้นมาแทนที่!!
บลิทซ์ยกมือขึ้นลูบจมูกโด่งสันที่เป็นรอยแดงจากความเจ็บปวด ดวงหน้างามคมคายเหลือบมองเจ้าตัวการในชุดคลุมอาบน้ำ ร่างกายสมส่วนที่มีรอยแผลจากประสบการณ์ต่างๆนานาของชายวัยสิบเจ็ดปีเปียกชุ่มด้วยน้ำอุ่นกรุ่นกลิ่นสบู่ตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะเพิ่งจะก้าวออกมาจากห้องน้ำ หยดน้ำใสเกาะพราวบนเส้นผมสีเข้มก่อนจะถูกผ้าเช็ดตัวแห้งๆปัดเช็ดจนกระเซ็นรอบทาง
รูลหย่อนกายลงนั่งกับปลายเตียงขยุ้มคอเรสเทียร์ที่กระโดดหนีหยดน้ำจากเส้นผมขึ้นมานอนข้างๆตัวพลางเงยหน้าขึ้นพูดน้ำเสียงเข้มดูร่าเริงจัดจนเหมือนคนไม่ปรกติ...ทางจิต “นี่นายรู้อะไรไหมอ่างอาบน้ำที่นี้อ่ะหรูชะมัดยาดเลยล่ะ อ๊ะ! แต่ฉันว่าถ้าเทียบกับของที่บ้านนายแล้วเล็กกว่าจมเลยล่ะ!” เมื่อพูดจบชายหนุ่มนิ่งคิดสักพักก่อนจะขยับริมฝีปากบางขึ้นพูดขึ้นอีกครั้ง
“ นายน่ะ ไปอาบน้ำเถอะ ทำหัวให้เย็นๆซะจะได้ไม่ต้องคิดมาก” คำพูดที่ราวกับจะหยอกเย้าแต่แฝงไปด้วยความหมายในตัวทำให้บลิทซ์นิ่งงันกับดวงจักษุสีโลหิตที่สบมายังเขาราวกับรู้ถึงความในใจที่มิอาจจะระบายกับใครได้
“ครับ…ขอบคุณครับ” น้ำเสียงเรียบง่ายของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเบาบางราวกับจะหายไปในสายลมดวงเนตรสีไพลินเจือความหมองก่อนชายสูงศักดิ์จะขยับร่างสูงก้มลงเก็บผืนผ้าเช็ดตัวที่กองอยู่บนพื้นกลับมาพาดไว้กับที่ บลิทซ์ยกมุมปากขึ้นแสดงรอยยิ้มน้อยๆที่เต็มไปด้วยความเศร้า “ถ้าอย่างนั้นผม….ขอตัวนะครับ”
รูลยิ้มรับก่อนยกมือขึ้นโบกไล่ให้ชายหนุ่มรีบๆไปทำธุระในห้องน้ำโดยเร็ว บลิทซ์พยักหน้ารับพลางสาวเท้ายาวๆเดินไปทางประตูห้องน้ำอย่างว่าง่ายหากหากแต่ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะปิดสนิทลง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฎบนใบหน้าคมเข้มของชายเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลดำ
“ฉันช่วยอาบให้เอาไหม พ่อคุณชาย?”
บลิทซ์ชะงักมือที่ กำลังจะปิดประตูหลังจากได้ยินคำพูดไม่รื่นหูแถมฟังดูให้ความหมายที่พิลึกจนน่าเข้าใจผิด คิ้วเรียวเลื่อนขมวดอย่างไม่ใคร่พอใจ ริมฝีปากบางยกขึ้นขยับเอ่ยคำพูด “อย่าดีกว่าครับ….ผมเกรงใจ” สิ้นประโยคบานประตูก็ถูกปิดกระแทกลงอย่างรุนแรงส่งเสียงดังจนรูลพ่นเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอเมื่อเห็น ‘ปฎิกริยาตอบสนอง’ ของคนที่ถูกแกล้ง
รูลเอนร่างล้มลงนอนบนเตียงแรงๆจนเรสเทียร์ต้องกระโดดตัวหลบก่อนโดนรูลทับจนแบนติดหมอน นัยน์ตาสีแดงเลือดทอดยาวมองประตูไม้ขัดมันที่ถูกปิด ก่อนขยับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้กับคนที่อยู่หลังม่านประตูแม้เจ้าตัวจะมองไม่เห็นก็ตาม
พยายามเข้านะ…เพื่อนรัก สิ่งที่ฉันทำให้นายได้คงมีแค่นี้...
หลังบานประตู บลิทซ์ลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยระอาในนิสัยที่เล่นได้ไม่เลือกเวลาของคนที่เป็น‘เพื่อนสนิท’ ร่างสูงก้าวเดินไปหยุดนิ่งที่หน้ากระจกบานใหญ่ก่อนอาภรณ์เครื่องแต่งกายมีราคาจะถูกปลดออกมาวางพับไว้อย่างมีระเบียบ เผยให้เห็นถึงร่างกายท่อนบนที่สมส่วน พลันดวงตาสีน้ำเงินเข้มจะเหลือบไปเห็นสิ่งสะดุดตาที่ชายหนุ่มสูงใส่บนคอเรียวระหง
บลิทซ์ยืนนิ่งมองสิ่งที่ฉาบฉายบนในกระจกใส มือหนายกขึ้นสัมผัสสร้อยคอสายโซ่สีเงินที่ส่องประกายสุกสกาวสะท้อนกับแสงของหลอดไฟนีออนก่อนจะหลุบสายตามองผลึกงามสีสะอาดซึ่งเป็นจี้คล้องระหว่างโซ่ พลันที่มือของชายหนุ่มจะเลื่อนลงมาสัมผัสกับผลึกนั้นอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มขุ่นลงอย่างเห็นได้ชัด
นิ้วเรียวยาวเลื่อนขึ้นปลดตะขอโซ่ก่อนวางสายลงบนมืออย่างถนอมทั้งที่ดวงตานั้นมองอย่างไร้แววของความเป็นสิ่งสำคัญ…ทั้งที่เป็นของที่สำคัญที่สุด...เป็นสิ่งที่ต้องปกป้องด้วยชีวิตแต่…
ในดวงเนตรของชายหนุ่มสั่นระริกเป็นประกายราวกับถูกเคลือบด้วยหยาดน้ำตา ก่อนที่จะตัดสินใจวางสร้อยเส้นนั้นลงกับชั้นวางของ
เพราะอะไรกัน…ทำไมเราถึงต้องปกป้องสิ่งที่เรา…เกลียดด้วยล่ะ?
ร่างสูงก้าวเดินเข้าสู่ประตูห้องอาบน้ำ เอื้อมมือเปิดก๊อกน้ำของฝักบัวปล่อยให้สายน้ำหลั่งไหลรินลงมาชโลมร่างกายราวกับเพื่อลบล้างความเจ็บปวดที่หยั่งรากฝังแน่นและติดตรึงในหัวใจ ตราบาปที่มิอาจจะลบเลือนแม้กาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด….เพราะตัวเรามันอ่อนแอใช่…เพราะอ่อนแอ ถึงได้ปกป้องอะไรไม่ได้…ปกป้องคนสำคัญไว้ไม่ได้…คุณพ่อ…โดมิเนี่ยน…ผม…ผม
ผมขอโทษ…
หลังจากปล่อยเวลาล่วงเลยไปสักพักกายสูงสง่าของชายสูงศักดิ์จึงก้าวออกมาจากประตูห้องอาบน้ำ ร่างกายสูงสมส่วนที่พรมด้วยหยดน้ำสะอาดถูกสวมทับด้วยเสื้อคลุมนุ่ม เส้นเกศาสีดำขลับเปียกชุ่มด้วยน้ำอุ่นๆจากปลายฝักบัวได้ถูกผ้าขนหนูผืนเล็กวางทับเพื่อปัดไล่ความชื้น บลิทซ์ยกชายผ้าขึ้นมาเช็ดใบหน้างามที่ถูกหยดน้ำจากเส้นผมไหลรินลงมาอาบแก้มใส พลันที่ดวงไพลินมณีจะเห็นว่ามีร่างของใครบางคนที่คุ้นเคยดีกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงโดยที่ยังคงสวมเสื้อคุมอาบน้ำ
บลิทซ์ยืนมองรูลนอนที่เคลิ้มอยู่ในฝันเคียงข้างกับเจ้าแมวสีขาวปลอดของเขาที่นอนขดอยู่อย่างนึกระอากึ่งว่าจะหมั่นไส้ ในเมื่อเจ้าตัวดีก็น่าจะแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนนอนไม่ได้หรือไงกันนะ แถม…เตียงตัวเองก็มีทำไมไม่นอน ทำไมต้องมานอนเตียงของเราด้วยล่ะเนี่ย?!
สุดท้ายก็ทั้งฉุดทั้งดึงจนกว่าเจ้าตัวดีจะตื่นขึ้นไปนอนที่เตียงของตัวเอง แต่ก็นั่นประไรอย่างไรเสียเขาก็มีความสามรถพอแค่ที่จะปลุกจอมขี้เซาได้ดีที่สุดเท่านี้แหละ เพราะไม่ว่าจะยังไงรูลก็ยังคงหลับทั้งชุดคลุมอาบน้ำอยู่ดี…
ความคิดเห็น