~ห้องใต้หลังคาคฤหาสน์ตระกูลริธ~

ลำดับตอนที่ #22 : ลำดับตอนที่ 22

            แค่ว่าหน้าตาดีเกินไปก็ได้ไล่ออกจากงานได้?

                ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อมันแหละเพราะกันต์...พระเอก (หรือเปล่า) เรื่องนี้แหละโดนมากับตัว! ถึงจะแค่เกือบโดน (แต่เขาว่าซองขาวจ่าหน้าส่งมาถึงแล้วนะ?)

                กันต์บอดี้การ์ดหนุ่มรูปร่างสูงยาว เข่าดี ตาคม ผมดำและสุภาพตามคอนเซ็ปที่แม่ยกตั้งไว้หวิดถูกไล่ออกเพียงเพราะความหนาตาดีเกินเหตุเป็นชนวนทำให้บริษัทเกือบเจ้งเพราะมีแต่ลูกค้า (ซึ่งโดยมากเป็นสาวๆ) จับจองตัวให้ทำงานจนไม่ชายตาแลบอดี้การ์ดหนุ่มคนอื่นๆ เลย!

                แต่เพราะโชคดีหรือร้ายแต่อย่างใดก็ไม่ทราบระหว่างศึกตัดสินชะตาชีวิตอยู่ๆ งานก็เข้า...

                เมื่อลูกค้าเศรษฐีบอกลงทุนทุ่มไม่อั้นให้หาตัวบอดีดาร์ดหนุ่มจ้าถาวรโดยตั้งสเปคว่า....

                “หน้าตาหล่อคมคาย สูงร้อยแปดสิบขึ้นไป รูปร่างสูงสง่า มีเส้นผมสีดำขลับ และที่สำคัญจะต้อง....เหมาะกับชุดพ่อบ้าน!!”

            เหมาะกับชุดพ่อบ้านหรือเปล่าไม่แน่ใจแต่สเปคขั้นต้นที่ว่ามาก็ตรงกับคุณพระเอกของเราทุกกระเบียด...แล้วมีหรือที่คุณเจ้านายที่หวิดจะเจ๊งเพราะไอ้ตัวนี้จะพลาดปล่อยโอกาสไป!!

                เงินเน้นๆ แถมได้กำจัดตัวดูดรายได้ไปอีกอย่างนี้ใครเลยเล่าจะพลาด

                โดยหารู้ไม่ว่าส่งคนลงนรกทั้งเป็นชัดๆ

            ออนซ์ คุณหนูสาวน้อยลูกครึ่งวัยสิบหน้า

            


บอดี้การ์ดยาจก (เกือบ) ตกงานด้วยข้อที่ว่าหน้าตาดีเกินไป(?) ต้องมาตกระกำรับคำเป็นพ่อบ้านของคุณหนูสุดน่ารักที่ร้ายกาจเกินจะทานทนจนกลายมาเป็นส่วนผสมลงตัวตามคอนเซ็ปรักด้วยเลือดและน้ำตา!!

My butler

ผู้พิทักษ์ (รัก?) คุณหนู

“ไล่ออก?” ผมทวนคำพูดด้วยน้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่าไม่เข้าใจ ผมก้มหน้าลงโดยเหลือบสายตามองร่างเบื้องหน้า ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าคมเข้มถูกปิดทับด้วยแว่นกันแดดดูเข้ากับผมตัดสั้นเกรียน และด้วยท่าทีของชายที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานเบื้องหน้าดูหน้าเกรงขามมากเสียจนผมไม่กล้าแม้แต่แสดงกิริยาอะไรที่มัน เอ่อ...ไม่สุภาพ

                เพราะคนตรงหน้านี้ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เจ้านาย’ ผู้จ่ายเงินเดือนให้ผมยังไงล่ะ

                “ก็กำลังพูดอยู่...” เจ้านายเลิกหัวคิ้วเล็กน้อย ปลายนิ้วเรียวกร้านขยับชี้ที่ซองจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้า “เห็นว่าซองนี้สีอะไร?”

                “สีขาวครับ” ผมตอบกลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากลำบาก

                “ได้ข้อสรุปที่ลงตัว ‘ไล่ออก’ เป็นอันจบ” เขาพูดน้ำเสียงราบเรียบ อันที่จริงแล้วถ้าเกิดเป็นเวลาปรกติผมคงก้มหน้าหงุดๆ ทำตามแต่โดยดีแต่ว่านี่น่ะ...

                มันไล่คนออกทั้งคนเลยนะครับ!!!

            “ทำไมล่ะครับเท่าที่ผ่านาผมก็ทานได้ดีจนแทบไม่มีข้อบกพร่องอะไรเลยไม่ใช่เหรอครับ!” ผมท้วงที่ทำให้ชายหนุ่มชุดสูททำหน้าเหมือนเหนื่อยใจ เขาพ่นลมหายใจแล้วไหวไหล่เล็กน้อย

                “จริงอยู่ที่บริษัทของเราไม่มีพนักงาน...ไม่มีบอดีการ์ดคนไหนเก่งเท่านายเพียงแต่...” เขาหยุดพูดไปชั่วขณะปล่อยให้ผมใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ อย่างคาดหวังกับคำพูดที่คุณเจ้านายกำลังจะพูดต่อไป

                แต่ผิดคาดเล็กน้อยแทนที่คุณเจ้านายแกจะพูดอะไรต่อกล่องลังใบใหญ่ก็ถูกกระแทกลงกับโต๊ะทำงานโครมเบ้อเริ่มจนของที่บรรจุใส่ไว้ข้างในจนเต็มเหยียดร่วงลงมากองกันเป็นพรวน...ซึ่งของที่ว่าเท่าที่ผมเห็นรู้สึกจะมีแต่ซองจดหมายสีชมพู...?

                “อะไรนะครับ” ผมเอ่ยถามพลางเอียงคอลงเล็กน้อย

                “จดหมายรักจากลูกค้าจ่าหน้าซองส่งถึงนาย” คุณเจ้านายตอบที่ทำเอาผมค้างไปครู่ใหญ่ๆ ทั้งหมดในนั้นคือจดหมายรัก...แถมทั้งหมดจ่าหน้าซองมาถึงผมเนี่ยนะ!!!

            “ไม่ได้มีแค่จดหมายบางรายมีตามมาขอที่อยู่ถึงนี้เลยด้วยซ้ำ…รู้ใช่ไหมว่าประชาสัมพันธ์หน้าบริษัทเขากลัวจนไม่กล้ามาทำงานกันหมดแล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหนาระอาใจขั้นรุนแรง ผมมองเจ้านายตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา...