~ห้องใต้หลังคาคฤหาสน์ตระกูลริธ~

ลำดับตอนที่ #16 : Parallel order (peve)

                ลงท้าย...ก็ต้องมาจนได้...

                วิภิรัตน์ขมวดมุ่มคิ้วอย่างเหนื่อยหน่ายในหัว เสียงบรรเลงเพลงออเคสตร้าจากวงชนะเลิศการประกวดวงดนตรีที่ออสเตรียดูเหมือนจะไม่ไหลเข้าหูเอาเสียเลย...ทั้งๆที่นั่นน่ะเพลงโปรดเขาเลยนะ

                “แปลกจังน้า...ภินทำหน้ามุ่ย” เสียงใสแจ๋วดังจากเจ้าตัวดีที่นั่งอยู่เบาะข้าง กานต์กระพริบตากลมแป๋วของตัวเองถี่ๆ “คิดไม่ตกเรื่องคดีเหรอ”

                “ก็ไม่เชิง” วิภิรัตน์ว่าก่อนจะยกมือลูบๆ หัวของกานต์ ดีอยู่ว่าในรถติดฟิลม์มืดไม่งั้นคงจะโดนด่าว่าบ้าที่คว้าลมมาตบๆ เล่น

                เรือนร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มวัยสิบเก้าก้าวเท้าลงจากรถ วิภิรัตน์เอียงคอลงเล็กน้อยกับสภาพตึกอาคารเรียนที่ดูเหมือนกับจะไม่ได้มีความเปลี่ยนแปลงไปเลย...ที่จริงก็คิดอยู่แล้วจบไปแค่ปีเดียวยังไงซะมันก็คงจะไม่ได้เปลี่ยนอะไรหรูเว่อร์หรอก

                “พี่ภิน!” น้ำเสียงใสร้องทักดังทันทีที่ประตูรถมินิของชายหนุ่มปิดสนิท วิภิรัตน์หันมาระบายรอยยิ้มให้กับรุ่นน้องทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะวิ่งถลามาหาเขาทันที

                ร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่วิ่งนำมาก่อนหยุดตรงหน้าเขาดดยที่มีเด็กหนุ่มสวมแว่นผมสีดำขลับเดิมตามมาแบบหน่ายชีวิต คคนานต์ระบายรอยยิ้มหวานๆ บนดวงหน้าสวย “ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับพี่ภิน...อ๊ะ! สวัสดีกานต์ด้วยนะ”

                “จ้า...หวัดดีน้า” กานต์ขยับรับยิ้มแฉ่งกับคำทักทายของคคนานต์ก่อนที่เจ้าผีน้อยจะผวาเฮือกเมื่อหัวสีน้ำตาลเข้มกลมดิกโดนหวดด้วยมือของหนุ่มแว่นหน้าตาย

                “อย่าไปทักสิ่งที่ตัวเองไม่เห็นสิฟ้า”   

                “ไง...นัฐแล้วก็ฟ้าด้วยนะ” วิภิรัตน์ยับเสียงหัวเราะเล็กน้อยก่อนเสียงนุ่มเอ่ยทักเจ้ารุ่นน้องสองหน่อที่ปัจจุบันนี้คนหนึ่งรับช่วงต่อประธานนักเรียนจากเขาไปแล้ว ดวงหน้าเข้มขยับจ้องรุ่นน้องผมดำแล้วไล่ตามาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

 “ไม่คิดจะหยุดสูงบ้างเหรอนัฐ?”  เขาถาม

                พอคุณรุ่นพี่พูดเปิดประเด็นคุณเพื่อนอันเป็นที่รักก็สานต่อแบบทันที

                คคนานต์ยืดตัวเองเล็กน้อยแล้วทำมือเทียบส่วนสูง

                “จริงด้วยสิ...นัฐจะสูงเกินหน้าเกินตาฟ้าแล้วนา”