~ห้องใต้หลังคาคฤหาสน์ตระกูลริธ~

ลำดับตอนที่ #13 : Zacus A Rith (03)

               ซาคัสยกขาขึ้นไขว่ห้างราวกำว่าอยู่ท่ามกลางวงน้ำชายามอาฟเตอร์นูนทีทั้งๆ ที่ตัวกำลังร่วงพรืดลงมาเรื่อยๆ เด็กชาเอียงคอลงเล็กระหว่าง ฝ่าเท้าร่วงแตะลงกับพื้นอย่างนุ่มนวลอาจจะเพราะแรงต้านของปีกก็ได้ล่ะมั๊ง

                 แต่อย่างนั้นมันก็....หนักจนแทบจะยืนไม่ขึ้น ซาคัสเอียงคอลงเล็กน้อยก่อนเจ้าตัวจะตัดสินใจ...

                  นั่งลงมันซะตรงนั้นแหละ...

                 เพราะยังไงเดิมทีเขามันก็จำพวกอยู่แบบผืนกฏแรงโน้มถ่วงอยู่แล้วสิ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเหลือบเงยมองดูใบหน้าคมสวยของหญิงสาวเรือนเส้นผมสีดำขลับ

                แหม...ก็ไม่ได้อยากจะว่าหรืออะไรหรอกนะแต่...

                ไอ้ลุงคนนี้มันเป็นไผ?

นั่นแหละความคิดแรกที่ปรากฏอยู่ในหัว 

                อยู่ๆ ดีๆ คู่ต่อสู้ของเจ้าตัวกลับกลายเป็นผีดิบจีนนิสัยเหมือนตาลุงไปซะนั่น?

                พูดแล้วก็ยากจะขำอยู่...ถ้าไม่มีเสียงขัดมาซะก่อน

                 [ชิลล์ไปแล้วนะขอรับท่าน!]

          เสียงของเรวินที่ดังก้องอยู่ในหัวที่ทำให้ซาคัสลอบยิ้ม...กลับมาเป็นเจ้ากาจอมแตกตื่นอีกแล้วสินะเรวินเอ๊ย!

                 ราวกับว่านหูแว่วยินเสียงบางอย่างดังไกลออกไป สายฟ้าแดงขาวสลับสีสาดแสงแปลบปลาบ...ซาคัสนิ่งงันเล็กน้อย...เสยงที่ได้ยินในหูนั้น...มันไม่....แม่แต่จะใช่เสียงของเสยอัศนีเหล่านั้นเลยสักนิด

                         เสียง...ใกล้เข้ามา...

                          มาเรื่อยๆ...

                          ใกล้เข้ามา...

                          พลันดวงตาสีน้ำเงินเข้มกระชากเปิดออกอย่างรวดเร็วราวกับได้รับรู้เข้าใจความหมายของเสียง...

                          "เรวิน!!" ซาคัสร้องตะโกนสั่งร่างสถิตย์ในร่างกายของตนเองทันที...ความายที่รู้กันว่าให้กลับสูสถานะเดิมก่อนจะตะเกียกตะกายตัวเองโผเข้าไปหาร่างของหญิงสาว...ไม่ก็ชายหนุ่มเบื้องหน้า โอบเอวไว้แล้วรุดหนี

                          อย่างน้อยๆ ก็ขอแค่ให้ปลอดภัย...

                        เสียงสายฝ้าแปลบปลาบฟาดกระจัดลงสู่ดิน เสียงครืนอื้ออึงราวกับบางสิ่งที่กำลังพังทลายลง...เศษซากที่กระจัดกระจายร่วงพล็อยลงกับพื้น


                  เทวรูปทั้งหมดถูกทำลายลงหมดแล้ว...?

                  สิ้นเสียงการทำลายอันสุดแสนจะเออะวินาศสันตะโร ซาคัสค่อยๆ เคลื่อกายออกจากที่หลบภัยชั่วคราวพร้อมๆ กับหอบร่องของหญิงสาวหรือไม่ก็ชายหนุ่มออกมาด้วย

                  "ไม่เป็นไรนะ?" 

                 ฟงพยักหน้ารับที่ทำให้ซาคัสย้มหากแต่ไม่ทันไรเด็หชายก็รับรู้ถึงแรงของสายลมที่อัดปะทะเข้ามา ร่างของหญิงสาวก็โผเข้ามาซัดหมันหลุ่นๆ เข้ามาอีกรอบและมันก็เป็นอีกครั้งที่เรวินต้องไหวปีกพาร่างเขาหลบได้อย่างทันท่วงที

                แล้วก็...นั่งแหมบเหมือนเดิมทั้งที่ไม่มีแรงโน้มท่วงแล้ว

                 ...เอากับมันสิ 

                 คุมิโกะ อือ...หรืออีกอย่างเขาคงจะต้องเรียกว่าฟง...เอ้อ ไม่สิ..

                "นี่...ขอเรียกขอถามอะไรอย่างสิ" ถ้อยคำภาษาจีนชัดคล่องเอ่ยพูดออกมาจากริมฝีปากบางของเด็กชาย ที่ทำให้ฟงชะงักฝ่าเท้าลงแตะกับพื้น 

                    "โอ๋...ลื้อพูดจีนได้ด้วยรึ..." ตอบกลับมาด้วยภาษาจีนที่ทำให้ซาคัสไหวไหลอย่างไม่ยี่หร่ะ...แหม...ก็ผมมันพวกพูดได้เกือบทุกภาษานี่นา "ว่ามาสิ...อั๊วจะรับฟัง"

                    "เรียกเหล่าฟง (ลุงฟง) ...ได้มะ?" เด็กชายถามน้ำเสียงพาซื่อที่เกือบทำเอาคนที่เพิ่งจะถูกเลื่อนยศเป็นเหล่า...เป็นลุงแทบจะล้มหงายครืน...

                     อาเล็กคงนี้มันชิลล์เกินเหตุหรือมันบ้าวะ

             และที่สำคัญ...อั๊วยังไม่ได้เป็นลุงงง!!!

             "ตามใจลื้อ"  เรือนร่างหญิงสาวที่ข้างในตอนนี้เป็นชายหนุ่ม...และคงไม่ช่รุ่นลุง...ละมั๊งแต่ถึงอย่างงั้นลงให้คุณหนูแกว่า...คงต้องก้มหน้ารับคำว่า "ลุง" ไปนั่นแหละ

                       [ข้าน้อยล่ะสงสารท่านจริงๆ ขอรับ]  เรวินลอบคิดระหว่าที่มองสลับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหวานของนายท่านของตัวเองกับคุมิโกะ เอ้อ...ถ้าจะว่าตอนนี้ควรจะเรียกฟง

                         ร่างโปร่งของเด็กชายลุกขึ้นยืนอีกครั้งราวกับสายตาสีน้ำเงินเข้มสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง ร่างโปร่งบางสาวเท้าเดินเข้าไปยังจุดกึ่งกลางที่ไร้ซึ่งเศษซากปรัก รอยยิ้มแผ่วจางคลี่บางใบหน้าคมหวานก่อนจะก้มลงเก็บอะไรบางอย่างนั้น...ที่ยังสภาพปลอดภัยอย่างเหลือเชื่อ

                         ลูกแก้วของคุมิโกะในมืดถูกปล่อยลงกับพื้นแล้วกลิ้งไปทางฟงราวกับต้องการกลับไปหาเจ้าของส่วนเจ้าตัวคุณหนูผมทองก็คว้าเอาลูกแก้วของตัวเองที่นึกว่าจะจมหายสาบสูญไปแก้วขึ้นมา

               "มาแข่งแบบแฟร์ๆ กันอีกรอบนะลุง..."