~ห้องใต้หลังคาคฤหาสน์ตระกูลริธ~

ลำดับตอนที่ #10 : Zacus A. Rith (02)

             ดำดิ่ง...มืดมิดลงไปทุกที...ทุกที...

             กระแสน้ำไหลวน...เชี่ยวกราก...ดึงดูดและผูกมัดพันธนาการกักขังไว้ด้วยจิตใต้สำนึกที่ใกล้หรี่สิ้น

             ดวงตาสีน้ำเงินเข้มปรือหรี่ก่อนจะปิดสนิทลงจมอยู่ในความมืดมิด...ถ้าจำไม่ผิดเรา...โดนยัยหน้าตายกับตุ๊กตาเปรตนั่นสอยร่วงลงมา...สินะ?

             ลูกแก้ว...ก็หายไปเพราะร่วงตุบลงมาในน้ำอีกต่างหาก...

             น้ำเย็นชะมัดเลยแหะ...อย่างกับว่ามีเข็มเป็นพันๆ เล่มทิ่มแทงกระชากสติอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้นน่ะ

             แต่มัน...ก็ไม่เลวร้ายอะไรหรอกนะ

             หลับ...มันตรงนี้เลยจะดีไหมนะ?


              .
              .
              .
              .


        คิดจะทำอะไรน่ะ?  

            ' ก็...เปล่านี่...เห็นว่าอากาศมันเย็นน่านอนดีก็เท่านั้นเอง'


        ท้อแล้วเรอะ? ไอ้เจ้าเด็กจอมอวดดีคนนั้นมันหายไปไหนกัน?


             'หุบปากไปเลย เรวิน!!!'

             สิ้นเสียงตวาดกร้าว ความมืดมิดที่บดบังสายตาก็พลันแปรเปลี่ยนแสงสว่างกระจ่างตา ภาพที่เต็มไปด้วยสีขาว...ความว่างเปล่าสีขาว...ทั้งที่เป็นห้วงความนึกคิดของเงา

            ให้ตายสิ...สมกับเป็นสียอดฮิตจริงๆ เลยสิน่า


             สภาพดูไม่ได้เชียวนะ...ซาคัส อลูคาร์ด ริธ...


             เสียงที่ดังมาจากที่ไม่ไกลตัวก่อนที่ดวงตาสีไพลินเข้มจะกระหวัดหันจับจ้องเรือนร่างโปร่งของอีกฝ่าย เคล้าร่างใบหน้าที่เหมือนกันเพียงแต่แทบจะตรงข้ามกันเสียทุกอย่าง...ดวงตาสีทับทิมเลือดเส้นผมสีดำขลับราวกับปีกกาแห่งรัตติกาล...

             ใช่...แตกต่างจากตัวเขาที่มีเส้นผมสีทองและดวงตาสีน้ำเงิน...

             ร่างที่แท้จริงแห่งปักษาดำ...เงาร่างแห่งความเป็นจริง...

             วิญญาณอีกหนึ่ง...ของเขา

              "ไม่ต้องเรียกชื่อเต็มๆ ของฉันก็ได้นะเรวิน" ซาคัสว่าพลางไหวไหล่อย่างไม่ยี่หร่ะหากแต่ก็ต้องชะงักค้างไปเมื่อร่างของเด็กหนุ่มอีกคนโฉบตัวเข้าใกล้ ฝ่ามือไล้แผ่วเบาบนโครงหน้าสวยดวงตาสีแดงเลือดจับจ้องไพลินเข้ม...ผิวน้ำที่แสนนิ่งสงบยามราตรี...


              ตอบข้าหน่อยสิ...แค่คำถามเดียว...


              "นี่ไม่ใช่รายหารยี่สิบคำถามนะ" ซาคัสว่าส่งๆ หากแต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มอีกคนไม่ได้เล่นด้วย


               นายท่านของข้า...วิญญาณอีกหนึ่งของข้า...เหตุผลที่ท่านมาที่นี่คืดสิ่งใด?

               แล้วท่านจะล้มเลิกเพียงแค่เหตุผลไร้สาระอย่างงั้นรึ?


              หน้าผากจรดแนบชิด สองมือที่สอดประสาน ดวงตาทั้งสองสีต่างหลับลงพร้อมกัน...


               นายท่านของข้า...ท่านมาเพื่อคนผู้นั้นมิใช่หรือ?

              เสียงเอ่ยของเรวินที่ทำให้เจ้าของเรือนผมสีทองชะงัก...

               นั่นสินะ...

              เหตุผลที่ฉันมาที่นี่...เพียงเพราะอยากจะได้พบกับรอยยิ้มนั้นอีกครั้งหนึ่ง...

              รอยยิ้มของนายที่ยังคงตราตรึงในความรู้สึกของฉัน...รอยยิ้มแสนสำคัญและล้ำค่า...

              และน้ำเสียงที่ยังคงดังก้องอยู่ในหูเสมอมา...


         "...คุณหนู..."
             

                เรือนร่างผอมบางชะงักฝ่าเท้าลงราวกับรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาสีดำขลับทอดมองยังจุดที่ร่างคนซึ่งเป็นคู่แข่งร่วงลงไป หัวคิ้วเรียวบางขมวดมุ่น...รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก...

                 รู้สึกไม่ดี...?

                 คนอย่างเราเนี่ยนะ

                  พลันดวงตาสีดำขลับที่ทอดเหม่อราวกับรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง เสียงน้ำแตกกระจายสาดซาพร้อมกับกระไอสายลมแรงที่พัดผ่านโฉบตัว...

                  ขนนกที่ร่วงหล่นเบื้องหน้า...ขนนกสีดำสนิท...ขนของอีกา...

                  ดวงตาสีดำขลับกระหวัดหันมองเบื้องบนก่อนเบิกกว้างด้วยความตกใจ...ยอมรับจริงๆ ว่าคราวนี้เจ้าหนูนั่นทำให้ตกใจได้มาก

                  เมื่อเรือนร่างผอมบางผงาดปีกกา...โครงหน้าสวยขยับยิ้มให้เธอ...เจ้าเด็กนั่นกลับขึ้นมาซะแล้วสิ

                  ไม่สิ!

                  ไม่ใช่ว่าควรจะตกใจเรื่องนั้น!

                  เพราะว่าในมือของอีกฝ่ากับถือลูกแก้วของเธอเอาแทนลูกแก้วของตนเองที่สาบสูญไปในน้ำต่างหาก!!

                  คุมิโกะกัดฟัน...

                  เธอพลาดไป!

                  ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่มองใบหน้าของอีกฝ่าย...ก็รู้สึกผิดจนอยากจะขอโทษอยู่หรอก...แต่ว่า...

                  ผลแพ้ชนะครั้งนี้ก็เป็นตัวตัดสินในสิ่งที่เขาปารถนามาตลอดเหมือนกัน!

                  ใช่...

                   จะถูกตราหน้า...จะถูกเกลียดยังไงก็ช่าง...

                   แต่ว่า...

                   ยังไงฉันก็ขอแค่ให้ได้เจอหน้านายอีกครั้ง...ได้ไหม?

                   แล้วฉัน...จะได้พูดมันออกไปสักที...

                   ว่าฉันน่ะ... 





++++++++++++++++++++++++++++++

ตัดจบอีกแล้ว!!!