คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ Lunatic innocent
[การชดใช้บาปของปิศาจต่อพระองค์นั้น...
ก็คือการมีอายุยืนยาวเพื่อทนทุกข์กับการสูญเสียสิ่งสำคัญไปยังไงล่ะ]
"กฏพื้นฐานของพื้นฐานในการเต้นรำนั้นจะเริ่มต้นด้วยจังหวะควอดริล...แล้วหลังจากนั้นจะตามมาด้วยอะไรคะคุณหนูซาคัส?" เสียงพร่าของสตีวัยกลางคนเอ่ยคลอตามจังหวะที่ก้าวเดินวนไปวนมาหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ดวงตาสีอ่อนทอดมองตัวอักษรในหนังสือปกแข็งเล่มหนาและเงี่ยหูรอฟังคำตอบอย่างเย็นใจ
แต่ทว่ารอนาน...นานมากแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบกลับมาสักที
"คำตอบคือจังหวะวอลซ์ค่ะ...เอ๊!!!" เสียงพร่าร้องไม่เป็นภาษาเมื่อหล่อนเงยหน้าจากหนังสือเรียนขึ้นมาแล้วพบว่า...
บานหน้าต่างด้างหลังโต๊ะทำงานเปิดอ้าไว้จนลมพัดตีผ้าม่านให้ลู่เข้ามาด้านในแถมซ้ำด้วยใบไม้จากที่เพิ่งแตกใบใหม่ปลิวว่อนเข้ามาให้ห้องจนทั่ว...แต่แค่นั้นเธอจะไม่ตกใจเลยถ้าหากว่าคนที่ควรจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้นไม่ได้หายไปด้วย!
"ค...คุณหนูซาคัส!!!" หล่อนร้องออกมาพร้อมกับสีหน้าท่าทางที่พร้อมจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ...ไม่สิน่าจะเป็นลมไปแล้วมากกว่าถ้าเกิดหล่อนไม่คว้าขอบโต๊ะไว้ทันก็คงได้ลมแหมบไปแบบไม่ต้องเก็บศพ
"เอ๋...อะไรน่ะโหวกเหวกดีจัง" น้ำเสียงเล็กฟังดูเยาว์วัยเอ่ยขึ้นมาอย่างเกือบจะใสซื่อ เด็กชายเรือนเส้นผมสีทองสว่างยาวประเคลียคอหมุนแอบเปิ้ลสีแดงสดที่อยู่ในมือก่อนที่ก้มลงกัดเข้าปากอย่างอารมณ์ดี ดวงตาสีน้ำเงินไพลินจับจ้องความวุ่นวายในตัวบ้านอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ด้วยสีหน้าระริกระรื้นสนุกกับมันเต็มที่
"โทษทีนะแคท" เด็กชายพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมๆ กับที่บานหน้าต่างที่ใกล้ตัวที่สุดเปิดออกมา "อ้าว...เสร็จแล้วเหรอฟาส"
“เลิกเล่นอะไรแพลงๆ อย่างนี้สักทีเถอะครับ...คุณหนู” ชายหนุ่มในชุดสูทหางยาวเอ่ยกล่าวอย่างสุภาพและนุ่มนวล เส้นผมสีดำขลับยาวระหลังมัดด้วยริบบิ้นสีน้ำเงินเข้มเรียบร้อยกับดวงตาสีเขียวมรกตที่จับจ้องมาเหมือนกับจะตำหนิคนบนต้นไม้เล็กน้อย
"บอกแคทไปว่ายังไงบ้าง?" คุณหนูซาคัสตัวต้นเรื่องกล่าวถามด้วยแววตาอยากรู้...นี่ก็ไม่ใช่อะไรแค่เจ้าตัวกะเอาไว้เพื่อเตี๊ยมหาคำแก้ตัวนั่นเอง
"ผมก็บอกมิสซิสแคทเธอรีนไปว่ายังไม่ได้พบตัวคุณหนูตั้งแต่เที่ยงแล้วก็บอกไปว่าคุณอาจจะอยู่ที่หอสมุดเรือนกระจกน่ะครับ" ชายหนุ่มที่ดูจากชุดก็รู้ว่าเป็น 'พ่อบ้าน' ของคฤหาสน์หลังนี้กล่าวตอบ คิ้วเรียวบางสีดำขลับขมวดมุ่นเล็กน้อยยามมองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของมารน้อยผมทอง
“คิดยังไงถึงได้โดดเรียนวิชามารยาทการเข้าสังคมของมิสซิสแคทเธอรีนกันครับคุณหนู?” ฟาส...หรือชื่อเต็มๆ ก็คือฟราเรสว่าใช้ฝ่ามือช้อนร่างเล็กของนายน้อยที่กลายสภาพเป็นลิงแล้วอุ้มให้เข้ามาภายในตัวคฤหาสน์ ร่างสูงทรุดตัวลงปัดใบไม้ที่ติดอยู่ทั่วตัวของเจ้านายของตนออก
“โธ่...ฟาส ก็วิชาของแคทมันน่าเบื่อจะตายไปแล้วอีกอย่างนะไอ้มารยาท...มารยาในการเข้าสังคมน่ะ พอเข้าไปจริงๆ เดี๋ยวก็ทำได้เองแหละน่า” ซาคัสพูดน้ำเสียงอืด มือเล็กๆ สาละวนกับการแงะเศษใบไม้ที่พันกับเส้นผมเป็นกระจุกก้อน
ฟราเรสเรสถอนหายใจก่อนจะจัดการเอาใบไม้ออกจากเส้นผมสีทองอย่างง่ายดาย
อย่าตัดตัว ‘ท.’ ออกจากคำว่า ‘มารยาท’ สิครับคุณหนู
“ว่าแต่นายเถอะฟาสไปเรียนวิชาโกหกหน้าตายแบบนั้นมาจากที่ไหนน่ะ” น้ำเสียงเล็กเอ่ยถามก่อนที่ดวงตาสีมรกตจะมองกลับมาพร้อมกับเรียวคิ้วสีทองจากร่างตรงที่เลิกอย่างกึ่งจะยั่วประสาท ฟราเรสขยับเสียงหัวเราะในลำคอแล้วยันตัวขึ้นยืนเต็มความสูง
“ผมก็ไม่ได้โกหกสักคำเลยนี่ครับ ที่ว่าไม่ได้พบ ‘ตัว’ คุณหนูน่ะเป็นเรื่องจริงนะครับ...ก็คุณน่ะเล่นตะโกนสั่งจากต้นโอ๊คว่า ‘ถ้าแคทมาช่วยเบี่ยงความสนใจให้ด้วย’ ทันทีที่คุณโดดเรียนวิชาของหล่อนไม่ใช่เหรอครับ?” ดวงตาสีเขียวมรกตหันกลับมามองซาคัสที่ยิ้มเหมือนกำลังอุดก๊อกตัวเองอยู่
นี่คุณกำลังจะบอกว่าพบแต่ ‘เสียง’ ของผมใช่ไหมครับ ไอ้คุณพ่อบ้านสุดฉลาดแกมโกงเอ๊ย!!!
“แล้วเรื่องห้องสมุดนั้นก็แค่คำแนะนำครับ” ร่างสูงก้าวเท้าเดินตรงไปทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ก่อนจะจัดการปิดมันเสีย
“เอาล่ะครับคุณหนู...”
“เอาล่ะ...อะไรของนาย” ซาคัสเอ่ยถาม จากรอยยิ้มของคุณพ่อบ้านแล้วมันช่าง...ไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย
“ถึงเรื่องมารยาทในงานสังคมนั้นคุณอาจจะใช้ความสามารถแกมโกงส่วนตัวเอาตัวรอดได้แต่...” ฟราเรสหยุดพูดเล็กน้อยมุมปากที่ยิ้มอยู่แล้วฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมจนน่าขนลุก
“เรื่องการเต้นรำนั้นไม่มีใครทำได้แต่กำเนิดหรอกนะครับ คุณคงไม่อยากจะให้เหล่าบุตรตรีของคู่ค้าคนสำคัญทั้งหลายของตระกูลต้องผิดหวังยามเมื่อปรารถนาจะเต้นรำกับคุณหรอก...ใช่ไหมครับ?” เหมือนกับว่าได้ยินเสียงหัวเราะ ‘หึๆ’ ดังออกมาจากคำพูดยังไงชอบกลๆ แฮะ
ใบหน้าที่แสดงออกของคนสองคนในที่นี้เมื่อคำพูดคำนี้ได้เอ่ยออกจากปากจนครบทุกคำทุกพยางค์แล้วนั้น...
ฟราเรส...ขยับยิ้มอย่างสุภาพและนอบน้อมอย่างที่เคยเป็นปรกติแต่ในสายตาของคนเป็นเจ้านายมองแล้วมันเหมือนรอยยิ้มเคลือบยาพิษชัดๆ
ส่วนซาคัสนั้น...
ทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้ดื่มนมที่เกลียดแสนเกลียดทั้งถังลิตรพร้อมๆ กับกลืนลูกอมรสยี่ร่าเข้าไปรวดเดียวทั้งแท่งภายในสามวินาที!!!
ณ. คฤหาสน์ตระกูลริธวันนี้ก็ยังคงดังด้วยเสียงบ่นโอดครวญของเจ้านายตัวน้อยและเสียงหัวเราะคลื่นความถี่ต่ำของคุณพ่อบ้านส่วนตัวเช่นเคย...
ความคิดเห็น