รักนาย เจ้าชายเพลย์บอย

รักนาย เจ้าชายเพลย์บอย

1

          ตึ่ง ตึง ตึ๊ง

เสียงออดพักกลางวันดังขึ้นทำให้นักเรียนหลายคนเก็บของเพื่อเตรียมตัวไปกินข้าวและหลายคนเริ่มทยอยออกมาจากห้องทำให้มีเสียงดังไม่น้อย

            เม เมเสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อฉัน

            โอ๊ย อะไรนักหนานะไม่เห็นรึไงว่าฉันกำลังหาของอยู่ยัยพวกนี้นี่ไม่มีตารึไงนะ ให้ตายสิไอ้เรื่องที่เรียกเนี่ยมันจะสำคัญเท่าของที่ฉันหามั้ยเนี่ย

            เม

            อะไรฉันหันไปหายัยแก้มที่วิ่งกระหืดกระหอบมาทางฉัน

            แกกกกกกกกกกยัยแก้มลากเสียงยาว

            มันเป็นอะไรของมันฟะไอ้นี่

            มีอะไรล่ะ แกเรียกอยู่อย่างนี้ใครมันจะไปรู้เรื่องฮะถ้าแกไม่พูดเนี่ย รู้มั้ยว่าฉันน่ะกำลังหาของสำคัญอยู่แล้วแกก็มาขัดจังหวะพอดีอย่างนี้มันคุ้มมั้ยหาฉันรัวใส่ยัยแก้มเป็นชุดจนยูริ(มันเป็นคนไทยนี่แหละค่ะ ชื่อเดิมมันชื่อแย้ม แต่มันไปดูหนังรักอะไรสักอย่างที่นางเอกชื่อยูริมันก็เลยอยากเปลี่ยนบ้างก็แค่นั้นแหละ)เพื่อนของฉันอีกคนต้องออกมาห้ามศึก    

หยุด หยุดอย่าเพิ่งบ่นแกฟังที่ฉันจะพูดก่อนสิยะ

            มีอะไรก็รีบพูดเด้ หิวข้าวฉันพูดก่อนที่จะบ่นใส่มันอีกครั้ง ไอ้นี่ไม่พูดซะที

            อ้ะยื่นกระดาษอะไรก็ไม่รู้มาให้ฉันสีชมพูแป๊ดดดดดจนน่ากลัว

            อะไรอ้ะฉันถามเพราะไม่คิดว่ายัยนี่มันจะบ้าจนส่งจดหมายรักให้ฉัน

            ก็...มีคนฝากมาให้แกอ่ะแก้มทำหน้าหมั่นไส้ฉัน

            ใครอ่ะฉันถาม

            เขาบอกว่าไม่ให้บอก

            ฮ่วย ให้แล้วไม่ยอมบอกบ้ารึเปล่าฟะ-.-แต่ก็ยังดีมีคนชอบฉัน ก็อย่างว่าล่ะนะคนมันสวยช่วยไม่ได้โฮะ โฮะ

            เออ แล้วมันเขียนว่าไงอ่ะ

            แล้วฉันจะไปรู้มั้ยเนี่ยเปิดอ่านเองสิยะแก้มว่าแล้วเดินออกไปจากห้อง

            เออ ฉันนี่โง่แฮะแล้วจะไปถามมันทำใมฟะแล้วทำไมถึงไม่เปิดอ่านเองล่ะเนี่ย โอ๊ยยย งงกับตัวเองจริงๆ(---เออ แกงงฉันก็งงแล้วเราจะงงไปเพื่ออะไร...เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ)

            เม

            เอ๊า...ใครเรียกอีกล่ะเนียเรียกได้ไม่หยุดไม่หย่อน

          ไปกินข้าวได้รึยังอายุเพื่อนสนิทของฉันถาม

            แหม ยัยนี่ขอเวลาอ่านจดหมายแป๊ปนึงก็ไม่ได้ เอาวะเดี๋ยวไปแอบอ่านในห้องน้ำก็ได้(รันทดค่ะต้องเข้าใจ)แล้วฉันก็เดินตามยัยอายุไปกินข้าว(ให้ตายสิเหมือนหมาชะมัด)

            แล้วเราก็เดินมาถึงโรงอาหารกันซะทีหลังจากที่เจอมรสุมแดดกันมา(เว่อร์อย่างแรง)ฉันเดินไปต่อแถวร้านข้าวผัดซึ่งมีคนไม่เยอะสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็อยากบอกทุกคนเหลือเกินว่าใจจริงแล้วฉันอยากกินลาบเป็ดร้านป้าอ้อยมากกว่า แต่ด้วยเนื่องจากว่ากลัวเสียภาพพจน์เลยอดทนยอมไม่กินดีกว่าเพื่อภาพพจน์ที่ดีงามและสวยหรูของฉัน(โห...ลงทุนนะเนี่ย ทำไมนางเอกชอบทำตัวน่าหมั่นไส้จังฟะ ช่างเหมือนคนเขียนดีแท้)

            ปึก

            โอ๊ยยย ใครชนฟะเจ็บชะมัด สงสัยต้องมีเรื่องหน่อยแล้ว โทษฐานที่ทำให้ฉันเจ็บ(เริ่มเป็นนักเลงแล้วฉัน)

          ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อที่จะดูหน้าบุคคลที่ชนฉันค่ะ

            ขอโทษ

            อึ้ง ตึ้ง ตึ้ง โอมายก๊อด...ฟ้าช่างประทานเค้าลงมาเพื่อให้เป็นเนื้อคู่กับลูกใช่มั้ยคะ หน้าตาเขาถึงได้หล่อบาดใจลูกถึงเพียงนี้ แต่ฉันคุ้นๆอยู่นะว่าใคร อืม...(คิด5วิ)จำไม่ได้อ่ะ เอาเป็นว่าช่างมันเถอะเดี๋ยวค่อยถามคนอื่นเอาก็ได้ แต่เราต้องใช้เวลาอยู่ใกล้(คนหล่อ)ให้ได้มากที่สุด(ซู้ดดดด...ยอด)

          ไม่เป็นไรค่ะเก๊กค่ะเก๊กต้องสวยไว้ก่อนฮี่ๆ(---นางเอกเจ้าเล่ห์อ่ะว่ามั้ย)

            เธอ

            ว้ายๆเขากำลังจะขอฉันแต่งงานดีใจจัง(---เฮ้อ คิดได้ยังไงหลงตัวเองชะมัด---นี่ยัยคนเขียนช่วยกรุณาเขียนเฉยๆได้มั้ยอ่ะทำลายอารมณ์เดี๋ยวปั๊ด---ปั๊ดอะไร ยัยนี่เป็นนางเอกก็เล่นตามเรื่องไปดิเดี๋ยวเขียนให้รักรันทดแล้วฆ่าตัวตายซะหรอก(ได้ทีขู่)---ย่ะ(ยอมอย่างเสียไม่ได้)---เออ จบเหอะ---)

            ทำไมเหรอฉันถามแล้วทำหน้าใสกิ๊งแสนอินโนเซนต์

            เปล่า ฉันก็แค่จะบอกว่า...

            เอ๊าาาา หยุดทามม๊ายยยย ฉันยังอยากฟังต่อนะ(---นางเอกเราท่าจะบ้า)

            เธอ

            อะไรตึกตัก ตึกตักวินาทีแห่งการลุ้นระทึก

          น่ารักจัง

            ว้ายยยยยยยยยยย(เว่อร์)ไอ้บ้ามาขอฉันแต่งงานอย่างนี้ได้ไง ฉันอายนะ(---ยัยบ้า เค้าแค่ชมว่าเธอน่ารักเฉยๆย่ะ ไม่ได้ขอแต่งงาน) เออ แต่ยังไงฉันก็น่ารักแหละนะ ฮะ ฮะ

            ขอบใจฉันพูดทิ้งท้ายแล้วเดินไปที่โต๊ะที่ฉันจองไว้อย่างนิ่งๆ(แต่ในใจอายโคตร)

            โหหหห ยัยเมทายะชมแกด้วยอ่าอายุพูดแกมอิจฉา(โฮะๆเสียใจด้วยนะที่ฉันเกิดมาสวยกว่าแก)

          เอ๊ะ คุณหน้าหล่อคนเมื่อกี๊ชื่อทายะเหรอ ดีๆฉันจะได้จำเอาไว้

          ฮือออ...แล้วยัยอายุก็เล่นบทโศกค่ะ

            เออ กินข้าวเหอะฉันรำคาญเลยบอกไป แล้วเราก็ลงมือกินข้าวกัน(เออ กินได้ซะทีกว่าจะได้กินแทบตาย)

            ตอนนี้ฉันแวบออกมาจากโรงอาหารได้เป็นที่สำเร็จแล้วค่ะแต่กว่าจะออกมาได้เนี่ยแทบตายเพราะอะไรน่ะเหรอ...ก็ยัยอายุน่ะสิมันบอกว่ามันอยากดูทายะหรือว่าคุณคนหล่อของฉันกินข้าว พอฉันจะไปมันก็ไม่ให้ไปก็เลยต้องแอบหนีออกมาเนี่ยแหละ เฮ่อ...ว่าแต่ในห้องน้ำเนี่ยร้อนจังแฮะ(ลืมบอกไปฉันอยู่ในห้องน้ำค่ะ)

            จะเปิดล่ะนะฉันพูดพลางหยิบจดหมายออกมาคลี่ออก

            พึ่บ พึ่บ พึ่บ(เสียงคลี่จดหมาย)

p class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt">          ในจดหมายเขียนไว้ว่าออกมาเจอกันที่หลังน้ำพุตอน11.45น.นะมีอะไรจะบอก  จาก...อะโห...มันจะเขียนมาทำหอกอะไรวะแค่เนี้ย แต่มันเขียนบอกว่าเจอกันที่หลังน้ำพุตอน11.45นี่นาแล้วนี่กี่โมงแล้วฟะ

            ฉันดูนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ผนังห้องน้ำอืม...ตอนนี้เวลา11.42นาที(คิดอีก5วิ)เฮ้ย เหลืออีก3นาที...จะทันมั้ยเนี่ย อ๊ายยยยย

            ปัง

          ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้ววิ่งไปที่หลังน้ำพุของตึกม.6เก่าซึ่งเดี๋ยวนี้ไม่มีใครได้ใช้ตึกนั่นอีกเลย...ก็เพราว่าที่ตึกนั้นเขาลือกันว่าเคยมีนักเรียนหญิงฆ่าตัวตายเพราะอะไรก็ไม่รู้ฉันรู้แต่ว่ากลัวอ่ะ แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องวิ่งๆๆๆๆแล้วก็วิ่ง(สรุป ก็คือวิ่ง)

            โครม!

          อะ โอ๊ยฉันร้องด้วยความเจ็บปวด ใช่แล้ว...ตอนนี้ฉันกำลังถูกทับด้วยท่อนไม้ขนาดใหญ่มหึมาประมาณขี้ตายักษ์ได้มั้ง  ว่าแต่...จะมีใครมาช่วยฉันมั้ยเนี่ยยยยยย

            ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยทีใช่ ใครก็ได้ช่วยทีเพราะตอนนี้ฉันจะตายอยู่แล้ว

          เม!เสียงของใครคนหนึ่งเรียกฉัน

            ...ฉันไม่สามารถจะตอบได้เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกหนักหลังมาก

            เม อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปสิเขาบอกฉัน

          ฉันเงยหน้าไปมองเขา...หล่อจัง หน้าตาคุ้นๆแฮะ(ยังมีเวลาเล่น)

            เมเขาเขย่าตัวฉัน(ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายเลยล่ะยะ)

            เจ็บ...นั่นคือสุดท้ายที่ฉันพูดออกมา หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

          ฮึบฉันพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอน(ที่แสนนุ่ม)ตอนนี้ฉันคงอยู่ที่ห้องพยาบาลสินะ แต่ใครพาฉันมาล่ะเนี่ย---?

          แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน

            ฮึบ(พยายามฟัง)

            เขาจะเป็นอะไรมั้ยครับอาจารย์เสียงผู้ชายคนนึงพูด

            ไม่หรอก ไม่ต้องคิดมากนะเสียงผู้หญิงที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอาจารย์สุภาพัชรอาจารย์ประจำห้องพยาบาลพูดขึ้น

            ครับ

            แล้วเธอเป็นอะไรกับเขาล่ะคินซึตะ

            เฮ้ย คินซึตะเหรอเขาเป็นคนช่วยฉันเหรอ(ทำหน้างง( ? ))

            เอ่อ...เป็นแฟนกันครับ

            หาาาาาา นายเป็นแฟนฉันตอนไหนอ่ะคิน( ? )

            อ้อ คิดอยู่แล้วเชียวอาจารย์ตอบแล้วหัวเราะคิกคัก(บ้าป่าวอ่ะจาร์ย)

            ฉันก็ดีใจอยู่หรอก แต่ว่าฉันไม่อยากเจอหน้าเขาเลย ไม่ใช่อะไรแต่ฉันอายอ่ะ