รวมเรื่องสั้นที่แต่ง

ลำดับตอนที่ #1 : ]Fic The Prince Of Tennis Momo & Ann (Lover Story)

สวัสดีฮะ ผมโมโมะชิโระ ทาเคชิ อายุ 14 ปี อยู่ปี 2 โรงเรียน ม.ต้น เซซุน อย่างที่รู้กันอยู่นะครับว่า ผมเป็นนักกีฬาตัวจริงของเซงาคุ  ตอนนี้ผมกำลังจะเป็นบ้าเพราะไปหลงนักใครคนหนึ่ง

ใช่..........ใคร...สักคน.......ที่จะช่วยมาเติมเต็มส่วนที่หายไปของผม....

แต่ผมไม่รู้หรอกว่า เธอคนนั้น........จะรักผมหรือไม่  ผมต้องการแค่........รักเธอ และคอยปกป้องเธออยู่ห่าง ๆ เท่านั้นก็พอแล้ว.......

คนที่ผมรักคือ.....น้องสาวของกัปตันชมรมเทนนิสโรงเรียนฟุโดมิเนะ ทาจิบานะ แอน อยู่ปี 2 เหมือนผม....

..........

“รุ่นพี่โมโมะฮะ” ..........เสียงใครเรียกผมน่ะ

“รุ่นพี่โมโมะ-__-^^”....เสียงนั้นยังไม่หยุดลง

“ไอ้คุณรุ่นพี่โมโมะจัง!!!!>O<”

“เหวออ!!! อะไร เอจิเซ็น”ผมขานตอบรุ่นน้องตัวแสบที่ตะโกนกรอกหูผม-_- โอยหูแทบแตกTOTมันไปโกรธใครมา(แกไง ไอ้เวง -*- : คนเขียน)

“เฮ้อ...........ผมเรียกรุ่นพี่ตั้ง 3 รอบแล้วนะ มัวคิดถึงใครอยู่ฮะ- -“ จึก! จี้ใจดำ ผมมองรุ่นน้องตัวแสบที่จี้ผมถูกจุด ท่าทางมันโกรธผมน่าดูเลยแฮะ--  ตาสีฮาเซลนั่นมองผมอย่างเคือง ๆ ผมสีดำอมเขียวปลิวไสวไปตามลม ยืนเท้าเอวอยู่ในชุดนักกีฬาตัวจริงของเซงาคุ เจ้าเด็กอวดดีนี่มีชื่อว่า เอจิเซ็น เรียวมะ...

“ช่างเถอะน่า.........ว่าแต่เรียกมีเรื่องอะไรเนี่ย-_-a” ผมถาม-0-

“ไหนบอกว่าชมรมเลิกจะเลี้ยงแฮมเบอร์เกอร์ผมไงฮะ-o-“ เอ่อใช่ เมื่อเช้าผมบอกว่าจะเลี้ยงแฮมเบอร์เกอร์มันนี่นา

“ไหน ๆ ^O^ใครเลี้ยงแฮมเบอร์เกอร์”เสียงรุ่นพี่เอจิดังขึ้น รุ่นพี่คนนี้อยู่ปี3 ท่าทางซน ๆ ดวงตาสีฟ้าสดใส ผมสีแดง(ฉายา หัวไม้กวาด-_-)เป็นนักกีฬาตัวจริงของเซงาคุ เล่นเทนนิสแบบกาย(เวร)กรรม มีชื่อเสียงในนามว่า คู่หูแร๊คทอง (เล่นคู่กับโออิชิ) คิคุมารุ เอจิ

และแน่นอนว่าเจ้าเปี๊ยกเอจิเซ็นมันชี้หน้าผม ซวยแล้วไง-_-

“งั้นชั้นไปด้วยยย”รุ่นพี่พูด แอ๊ก กระเป๋าตังค์จ๋า ลาก่อนลูกTOT

“งั้นก็ไปเลยฮะ” เอจิเซ็นมันพูดพลางทำแววตาเจ้าเล่ห์ส่งยิ้มหวานมาให้ผม ถ้าเป็นแฟนคลับมันคงละลายเลยล่ะแต่กับผมมันช่างน่าสะพรึงกลัวอะไรเยี่ยงนี้=_= ท่าทางเมื่อกี้มันแค้นจัด T[]T อ๊ากก แกทำกับรุ่นพี่ที่แสนดี(???)คนนี้ได้ยังงายยยย TOT (มันทำไปแล้ว 55555+ :คนเขียน)

พอมาถึงร้านแฮมเบอร์เกอร์ ผม รุ่นพี่เอจิ เจ้าเปี๊ยกก็สั่งกันอย่างถล่มทลาย-_-aหมดถังแหง๋-_-aเจ้าเอจิเซ็นตัวนิดเดียวไม่รู้กินไปชนาดนี้แล้วไปเก็บไว้ที่ไหน-_-a

แน่นอนว่ากินเสร็จแล้วกระเป๋าผมแฟ่บอย่างไม่ต้องสงสัย- -

“ขอบคุณนะฮะรุ่นพี่โมโมะ/โมโมะจัง^O^”เจ้าเปี๊ยกกับรุ่นพี่เอจิพูด เฮ้อ กระเป๋าชั้นT[]TY

“อ้าว โมโมะชิโระคุง เอจิเซ็นคุง^^” (รุ่นพี่เอจิกลับบ้านไปเลี้ยว)ใครทักผมน่ะ-_-ไม่มีตังเลี้ยงหนมแล้วนะเฟร้ย ผมหันกลับไปก็เจอ Oh!! My Lovely Angel O[]O!! แอนจัง นางฟ้าของผมTwT

“หวัดดีฮะ”

“หวัดดี แอนจัง”

“นี่โมโมะชิโระคุง^^พรุ่งนี้ว่างไหม”  ไม่ว่างมั้ง......................อ้าวO[]o!!!ถามผมทำไมเนี่ย!!!

“ว่างสิทำไมเหรอ”

“พรุ่งนี้เจอกันที่หน้าสถานีนะ”แอนจังพูดแล้ววิ่งจากปาย-_-a……………………………………..ปล่อยให้ผมบืนงงเป็นไก่ตาแตก

“เห..........ดีนะฮะมีสาวนัดเดทด้วย”และแล้วเอจิเซ็นก็เริ่มปฏิบัติการแซวผม-__________-

“อ้าว!! รุ่นพี่โมโมะ เรียวมะคุง” ของของริวซากิ ซากุโนะจังนี่นา รู้สึกว่าเด็กคนนี้จะชอบเจ้าเอจิเซ็นนี่นา อ๋อใช่....เด็กคนนี้เป็นหลานของอาจารย์ริวซากิ ซุมิเระ ที่หน้าตาน่ารักกว่าย่าราวฟ้ากับเหวก้นทะเลลึก(ผลัวะ!! /เสียงโมโมะเจอเจ้ริวซากิตรบ)  เด็กคนนี้หน้าตาน่ารัก ไว้ผมเปีย 2 ข้าง

“อ่า....เอ่อ....เรียวมะคุงมะรืนนี้ว่างหรือปล่าวจ้ะ ” อ๊ะ!อ๊ะ! มันก็มีคนชวนเดท 5555+ กร๊าก เดี๋ยวซากุโนะจังไปค่อยล้อมัน โอร่า~!!*

“ว่าง.............ทำไมอะ-_-“ มันทำหน้าอินโนเซ้น โว้ยสาวชวนเดทยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก ทีของคนอื่นล่ะรู้จริง(เหมือนกแหละไอ้ฟาย - --*)

“ช่วยสอนฉันเล่นเทนนิส...หน่อยได้ไหมจ้ะ>//<” ซากุโนะจังพูด โอ้น่าสงสารแฮะ ก้มหน้าใหญ่เลย สงสัยหน้าแดงมากแน่ ๆ แถมต้องมาเจอหน้าเฉย ๆ (หิน ๆ )ของเจ้าเอจิเซ็นอีก โถ~~~~!-.-

“ก็ได้นิ ที่ไหน กี่โมง” เฮ้ย รับง่ายจัง=[]=

“ก็ที่XXXX เวลา XXXX นะจ้ะ(กัวสายสืบอบตามดู55+)”

“อืมได้......”

และแล้วซากุโนะจังก็เดิน(วิ่ง)จากไป  

“เฮ้ย นายเองก็ไม่เบานี่ เอจิเซ็น^O^” ผมล้างแค้นมัน 55+

“ไม่เท่ารุ่นพี่นะฮะ เค้าไม่รอคำตอบเลยล่ะฮะ^O^” จึก จี้ใจดำ - -

“เฮ้อ ฉันยอมแพ้ก็ได้-_-“

“หึ แค่นี้ยังอ่อนหัดอยู่นะ” ไอ้เด็กกวนบาทา (แกแก่กว่าปีเดียวเอง โมโมะ กวนบาทาจะเดินยังไงจ้ะ^O^)

และวันแห่งการเดทก็มาถึง..........

เฮ้อ แอนจังช้าชะมัด (ไม่ได้กำหนดเวลานิ 555555+) ผมรอแต่ 9 โมงถึงเที่ยงแล้วนะเนี่ย-___-“

เอ่อ...เหน็บกินอะ TwT อร๊ากก~!* แอนจังมาแล้ว แต่...........มาตอนผมเหน็บกิน..(Teen)ทำไมเนี่ย-_-

“อ้าว โมโมะชิโระคุงมานานหรือยังเนี่ย>o<” นาน นาน โคตร ๆ เลยT-T

“เมื่อกี้นี้เอง^O^” พูดโกหกไปเหอะเดี๋ยวเค้าไม่บายใจ-_-

“งั้นไปเถอะ”แอนจังพูด อ๊าก ทำไมช่าง lovely อย่างเน้เอ๊ย  สติแตกละตรู เหน็บกิน teen ผมเดินไม่ได้ครับT[]TY

“เอ่อ..........แอนจัง ผมเหน็บกินอะ”

“อ้าว? งั้นเหรอ งั้นอยู่ตรงนี้ก่อนแล้วกัน”  แอนจังพูดแล้วนั่งลงข้าง ๆ ผม วันนี้แอนจังใส่ชุดออกโทนสีฟ้า เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม เสื้อนอกสีฟ้าอ่อน ๆ กระโปรงยาวถึงเข่าสีฟ้าอ่อน รองเท้าสีน้ำเงินเข้ม น่าร๊ากมาก (อ้าว? เรอะ =A=)

“อ้าว! โมโมชิโระคุงมองอะไรเหรอ?” อ้าว ซวยแล้วไง

“ม.....ไม่มีอะไร....วันนี้แต่งตัวน่ารักดีนะ” อ่ะ...นี่(ตู)พูดอะไรไป!!! อายแทนปากT{}T!!!!

“ข....ขอบคุณ งั้นเราไปวันเถอะ” แอนจังหน้าแดงเลย นี่เราพูดไรเนี่ย (กร๊าก สะใจคนแต่ง /เสียงคนอ่าน+ตัวละคร : ไอ้เรื่องนี้คนแต่งมันเลวสุดใช่มะ?= =)

หลังจากพวกเราซื้อตั๋วเสร็จก็เดินเข้าสวนสนุกไป แต่….............จะเล่นอะไรก่อนดี? ผมกับแอนจังมองหน้ากันเป็นเชิงถามว่า เล่นอะไรดี?

“ล...เล่นอะไรดีล่ะ แอนจัง”

“ไม่รู้เหมือนกัน^^ (อ้าว? แกชวนมานิ : Chinri) ลองหลับตาเลือกละกัน” แอนจังพูดแล้วหลับตาชี้ และที่ ๆ ชี้ไปคือ!!!!!!

บ้านผีสิง!!! ไอ้คนแต่งเลวจิงง แกต๊าย (Chinri : เห้ย หักค่าตัวเฟร้ย ด่าชั้นหักค่าตัว ชิ้ง-_-+) แต่ถึงผมกับแอนจังไม่อยากเข้าไป แต่ไอ้คนเขียนต้องบังคับให้เข้าไปแน่ (Chinri: โฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ รู้ก็ดี กร๊ากกก /คนอ่าน : เลวสุด ๆ =_+)

“งั้นไปเถอะ โมโมชิโระคุง” แอนจังพูดเพราะรู้ชะตาว่าคนแต่งมัน(เลว)แค่ไหน= = (Chinri : ยัง ๆ ๆ หักค่าตัวอีกรอบ ฮัดช่า)

ผมกับแอนจังเดินเข้าไป บรรยากาศมันช่างสยองเสียยิ่งกระไร บรรยากาศรอบตัวมีแต่สีดำเพราะมันปิดไฟ (- -“บรรยายไรของแก) อากาศเย็นเพราะแอร์ที่เปิดมันเย็นมาก-_- ไหนจะของประดับฉากสุดสยองเช่น ใยแมงมุม หัวกะโหลก ซอมบี้ มัมมี่ ไหนจะซากศพที่แขวนอยู่บนเพดาน เลือดหยดสีแดงเป็นทาง และเสียงร้องโหยหวนสุดจะขนลุกซู่ซ่า=_= อยากตาย (ตายไม่ตายเฟร้ย เดี๋ยวชั้นแต่งเรื่องนี้ไม่จบ : Chinri)

ผมกับแอนจังเดินไปเรื่อย พบกับเรื่องสยองมากมายเช่น ซอมบี้เต้นแร็บ เอ๊ย ซอมบี้แผลเหวอะหวะ ให้ตายลูกตาทะลัก ไส้ทะลักมองเห็นเครื่องไหน โกเลมยักษ์สีม่วง (โกเลมเกย์??????) แต่ที่หนักสุดคือ แอนจังกรี๊ดแล้วกอดผมนี่ดิ ไม่กล้าขยับตัวเลย -/////- ผมก็อายเป็นนะ (ชั้นนึกว่าหน้าด้าน-_-)

และแล้ววินาทีสยองก็จบลงเมื่อมาถึงทางออก T-T 

ผมกับแอนจังก็เล่นเครื่องเล่นกันแบบคนที่มาเที่ยว(chinri: เดทเฟร้ย) ทั่วไป อย่างเช่น รถไฟเหาะ ม้าหมุน(?????) และอะไรต่าง ๆ อีกมากมาย

“สนุกจังนะ โมโมชิโระคุง^^”

“อืม^^” อ๊าก มีความสุข (chinri : อยากขัดขวางขึ้นมาตงิด ๆ - -*)

“งั้นไปเล่นเทนนิสกันไหม โมโมชิโระคุง ^^”

“ไปสิ” ผมคงหนีไม่พ้นเทนนิสล่ะน๊า ยังไงก็เทนนิส แหะ ๆ

และผมก็เดินมาถึงสตรีทเทนนิส ที่ ๆ ผมเคยมากับเอจิเซ็น มาเล่นเทนนิสกับแอนจัง

“เสิร์ฟเลยนะ โมโมชิโระคุง”

“อืม” ถ้าคนอื่นมาเห็นคงนึกว่าเราเป็นแฟนกัน แต่......แค่ปกป้องเค้าห่าง ๆ น่ะดีแล้ว ผม...ไม่มีความกล้าพอจะบอกความรู้สึกออกไป.........ถ้าบอกไป...มิตรภาพของเราอาจจะแย่ลง.......

........(ผ่านไป 30 นาที)

“เฮ้อ เหนื่อยชะมัดเลย “ แอนจังพูดแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ สนามเทนนิส

“อืม.....”

“โมโมชิโระคุงไม่เห็นเหนื่อยเลย ดูสิ เหนื่อยไม่เห็นออกเลยนี่ ขี้โกง^^”

“ห.....ห๊า ไม่ได้โกงนะ>__<”

“ล้อเล่นน่ะ”

“เหอะ ๆ “

“เอ่อ................โมโมชิโระคุง....ฉันมีเรื่องจะพูดด้วยน่ะ.......”

“เอ๋ เรื่องอะไรอะ แอนจัง” จะพูดเรื่องอะไรมาล่ะเนี่ย

“คือ........................................”

…

“ฉัน........................อ.....................แอบ..ชอบ..โมโมชิโระคุง...มานานแล้วล่ะนะ “ .....อ๊อ สารภาพรัก

...

..

..............

.

.

.....................

ห๊า สารภาพรักกก.....!!!!!!!!

“เอ่อ...”

“ไม่เป็นไร ถ้าไม่ชอบฉันก็ไม่เป็นไรแค่ได้บอกก็ดีใจแล้วล่ะนะ ^^” แอนจังพูดพลางมองมาที่ผม ผมยังไม่ทันตอบเลย-_-

“ใครว่าไม่ได้รัก ห๊า ^ ^”

“เอ๋” แอนจังทำหน้างง ผมกอดเธอเอาไว้แล้วกระซิบบอกเธอเบา ๆ ว่า

“ฉันก็ชอบเธอนะ ^^”

ผมกับแอนจังกอดกันท่ามกลางคอร์ดเทนนิสยามเย็นที่สะท้อนแสงสีส้มจากดวงอาทิตย์โดยไม่รู้ว่ามีคนแอบดูและกำลังถ่ายรูปอย่างเมามันส์ (หมดซึ้ง 555+)

แชะ  ! แชะ ! ผมกับแอนจังหันไปทางต้นเสียงก็พบว่า

ตัวจริงเซงาคุทุกคนยกเว้น กัปตันยืนมองเราอยู่โดยมีเจ้าเอจิเซ็น ยืนขำเป็นแบล็คกาวน์

“อุ๊บ ก๊ากๆ ๆ ๆ ๆ “ เจ้าอัจฉริยะปี 1 เก็กหลุด รุ่นพี่ฟูจิยังไม่วายถ่ายรูปเราทั้ง 2 คนที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงไม่เลิก

ผมพอจะรู้ใครมันตัวต้นคิด.....

“เอ จิ เซ็น !! “ ผมเรียกรุ่นน้องตัวแสบ เจ้าเอจิเซ็นหันมามองผมก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“Mada Mada Dane Momo,senpai...” พูดจบ มันก็ใส่เกียร์หมาโกยทันที

“เอจิเซ็นมานี่!!!” ผมวิ่งตาม(ฆ่า)มัน โดยมีตัวจริงเซงาคุและแอนจังยืนขำอยู่ข้างหลัง

นี่แหละครับ ความรักของผม ^^ อย่างน้อยก็ดีกว่ารักไม่เป็นล่ะน๊า เอาล่ะ ผมขอตัวลงโทษเจ้าตัวแสบก่อนนะครับ