Fic Singular Hotellier

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย หากไม่ถูกอัธยาศัย ขอความกรุณากดปิดนะคะ และเนื้อเรื่องหรือเรื่องราวต่างๆเป็นสิ่งที่เกิดจากจินตนาการ ไม่ได้มีเรื่องจริงหรือเกี่ยวข้องกับผู้หนึ่งผู้ใดทั้งสิ้น



ณ บ้านหลังใหญ่ย่านชานเมือง

                ชายหนุ่มหน้าตาจัดว่าหล่อมาดดีดีกรีนักเรียนนอก ที่ถูกเรียกตัวกลับหลังจากไปเรียนต่อเมืองนอกกว่า10ปี โดยไม่ยอมกลับบ้านและไม่ยอมบอกว่าเรียนอะไรหรือเรียนจบไหม แต่ความจริงเจ้าตัวเรียนจบปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยชื่อดังด้านการโรงแรมเพียงแต่ยังไม่อยากกลับมาบริหารงานจึงเที่ยวเล่นตระเวนไปทั่วทั้งยุโรปและอเมริกาเพื่อเป็นการดูงานไปด้วย แต่คราวนี้พ่อของเขายื่นคำขาดตอนนี้เขาจึงได้กลับมายืนอยู่หน้าบ้านตนเองอีกครั้ง

“คุณณัฐ ครับ คุณท่านรออยู่ที่ห้องหนังสือครับ”

“สวัสดีครับลุง”

“ไหว้พระครับคุณณัฐ ไม่ต้องไหว้ลุงหรอกครับ”

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ลุงยังแข็งแรงเหมือนเดิมเลย” ลูกชายคนเดียวของ สตาร์ กรุ๊ป เจ้าของธุรกิจโรงแรมระดับ 5ดาว ที่มีสาขาทั้งในและนอกประเทศกว่า 10 สาขา ที่สามารถแข่งขันกับต่างชาติได้อย่างทัดเทียม กล่าวทักทายพ่อบ้านที่เจ้าตัวเห็นมาตั้งแต่จำความได้ และถือเป็นผู้ปกครองให้แก่คุณหนูตัวน้อยในวัยเยาว์ที่ ไม่ต้องการพาผู้ปกครองตัวจริงไปโรงเรียน

“กลับบ้านซะทีนะครับ คุณหนูของลุงโตขึ้นมากแล้วจริงๆ ดูสิสูงกว่าลุงตั้งมากแล้ว” พ่อบ้านกล่าวพลางน้ำตาคลอหน่วย ชายหนุ่มจึงเขาไปกอดแกไว้ด้วยเจ้าตัวให้ความเคารพรักพ่อบ้านคนนี้เหมือนเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง

“งั้นตอนนี้ก็ขี่หลังลุง ไม่ได้แล้วสิ”

“ฮ่า ฮ่า” สองคนสองวัย ต่างส่งเสียงหัวเราะ ได้ยินเขาไปถึงภายในห้อง ที่ท่านผู้คุมบังเหียน สตาร์ กรุ๊ป นั่งรอเจ้าลูกชายตัวดีที่ไม่เคยทำกริยาแบบนั้นกับพ่อตัวเองสักที

“ท่านรออยู่ รีบเข้าไปก่อนครับ ไปสิครับ” คุณพ่อบ้านรุนหลังชายหนุ่มให้รีบเข้าไปพบคุณพ่อของตัวเอง

“ไง ไอ้ตัวแสบ ถ้าไม่บังคับคงไม่ยอมกลับใช่ไหม”

“บอกว่าถ้าไม่ตัดงบคงไม่กลับจะถูกกว่า” เสียงย้อยเรียบๆของท่าทางกวนๆนิ่งๆจากคนหน้าคมที่มองแล้วชวนให้เกิดเรื่องผิดกันคนละคนกับชายหนุ่มที่ดูอบอุ่นหน้าห้องเมื่อครู่นี้อย่างกับคนละคนทีเดียว

“ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ แกก็คงลอยชาย ไม่ยอมกลับบ้านเสียที”

“ฮึ”

“กลับมาคราวนี้ แกต้องทำงาน หาเงินใช้เอง ชั้นจะไม่ให้เงินแกใช้อีกแล้ว”

“แม่ละฮะ”

“ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ”

“หลอกแม่ล่ะสิ”

“พูดให้ดีๆ แม่แกเขาอยากจะไปหาแกนั่นแหละ”

“ผมพูดความจริง ก็พ่อเรียกผมกลับมา แล้วก็ให้แม่ไปหาผม คงเจอกันหรอกนะ”

“ถ้าไม่ตัดตัวช่วยแก แล้วแกจะยอมกลับมาแล้วไปทำงานไหมละ”

“ไม่น่าถาม” ดูไอ้ลูกตัวดีมันตอบพ่อมันแต่ละคำถาม

“เดี๋ยวแกไปรายงานตัวกับอานันเค้าที่ออฟฟิศ”

“อะไรกัน ผมเพิ่งจะกลับมาถึงเองนะฮะ ยังไม่ได้ปรับเวลาเลย”

“อย่างแกเนี่ยนะ ต้องปรับเวลาด้วย”

“โห้ ไม่เอาอ่ะ พ่อทำอย่างนี้กับผมไม่ได้นะ”

“แกไม่ต้องมาโวยวาย แล้วก็ชั้นเช่าห้องให้แกแล้ว”

“อะไรนะ!!!!พ่อ”

“ใช่ แกจะต้องเขาไปทำงานที่โรงแรมในฐานะ พนักงานธรรมดาคนหนึ่ง และต้องเริ่มงานจากระดับล่างสุด ห้ามให้ใครรู้ว่าแกเป็นใคร บัตรใบของแกชั้นจะยึดไว้ทั้งหมด”

“พ่อ!!!!”

“แล้วก็นี่ที่อยู่กับกุญแจห้องพักของแก”

“เฮ้ย!! เอาจริงดิ”

“เอ้อ แล้วแกก็มีสิทธิใช้เงินแค่เงินเดือนที่แกได้รับ”

“ผมจะฟ้องแม่”

“เสียใจแม่แกไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป แล้วก็เอาโทรศัพท์ แกมา เอาเครื่องนี้ไปใช้” พ่อเขาโยนโทรศัพท์แท่งสี่เหลี่ยมเล็กๆสีดำมาให้เขา

“ใช้ไงวะเนี่ย” หยิบเจ้าสีเหลี่ยมสีดำ ที่มีเพียงปุ่มตัวเลข และปุ่มกดเปิดปิดเครื่องพร้อมทำหน้าเซ็งสุดๆ

“ของๆแก ชั้นให้คนเอาไปไว้ที่ห้องให้แล้ว”

“ทำไม ทำไร ไม่ปรึกษากันก่อนละฮะ”

“ไปได้แล้ว”

“ไปยังงัยล่ะ”

“เดี๋ยวจะให้รถไปส่งแต่ครั้งเดียวนะ”

“คนเรา ลูกคนเดียวแทนที่จะเลี้ยงให้ดีๆ”

“ไป รีบไปหาอาแกโน่นเลย”

ฝากเรื่องนี้ด้วยนะพอดีมันแวบเข้ามานะคะ