คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [ Special 1827 ; HBD Hibari Kyoya ]
วันที่ 5 เดือน พฤษภา .
00.20 AM.
“โอ๊ยยย ย! ..ทำไมงานมันเยอะแบบนี้! ทำเท่าไหร่ก็ไม่ลดซักที T^T” ซาวาดะ สึนะโยชิบอสแห่งวองโกเล่แฟมิลี่ รุ่นที่ 10 เอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยล้า พร้อมกับมือเล็กสองมืงที่ขยี้เลือนผมสีฟูอยู่แล้ว ตอนนี้กลับยิ่งฟูฟ่อง
“นายจะบ่นอะไรนักหนา ..นายเป็นบอสน่ะ งานแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไม่มีคุณสมบัติเป็นบอสน่ะ!” รีบอร์น อตีดของอัลโกบาเรโน่ และอดีตคุณครูพิเศษของสึนะโยชิเมื่อครั้งยังเยาว์ พูดพลางนั่งจิบเอสเพซโซ่อย่างสบายใจเฉิบ
..แหม่ พูดได้นิ! ตัวเองไม่ได้มานั่งทำงานแบบเราซักหน่อย! อะไร ๆ ก็หน้าที่บอส ..ไม่ได้อยากเป็นซักหน่อย =3=
ร่างเล็กที่อยู่ในกองเอกสารมากมายนั่งบ่นกระปอดกระแปดอย่างรำคาญใจ นัยย์สีน้ำตาลจับจ้องไปที่แผ่นเอกสาร สองมือเล็กก็เซ็นต์ลงบนแผ่นกระดาษอย่างบรรจง
“หิวชะมัด ..” ร่างเล็กได้แต่บ่น สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ก็แน่ล่ะสิ่ มีอาจารย์สุดโฉดมานั่งคุมแบบนี้ จะลุกไปก็โดนถีบกลับมาทุกที ..
00.50 AM.
จากวินาทีกลายมาเป็นนาทีและจากนาทีกลายเป็นชั่วโมง ..ร่างเล็กนั่งมองเอกสารกองสุดท้ายอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
รีบ ๆ ปั่นให้เสร็จดีกว่า ..จะได้ไปนอน ง่วงชะมัด
ในที่สุดบอสแห่งวองโกเล่ก็หลุดจากกองเอกสารบ้า ๆ นั้นเสียที เนตรสีน้ำตาเหลือบไปเห็นปฏิทินอันหรู ก่อนจะทำหน้าตกใจ
วันที่ 5 เดือน พฤษภา ..
ใบหน้าสวยทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเดินไปชำระร่างกายหลุดจากชุดสูทที่แสนอึดอัดนี่เสียที เมื่อนภาที่เจิดจ้าชำระร่างกายเสร็จสิ้น ก็ล้มตัวนอนอย่างเหนื่อยล้า แต่ทว่า ..
ความง่วงที่มีอยู่มากมายก่อนหน้านี้หายไป ราวกับว่ามันบินหายไป จะข่มตาให้หลับก็หลับไปลง ร่างเล็กจึงตัดสินใจคว้าเสื้อกันหนาว แล้วเดินออกไปข้างนอกยามวิกาล
ร่างเล็กเดินเตร่จนออกมาถึงสวนหลังปราสาทของวองโกเล่ ใบหน้าสวยเงยขึ้นรับลมอย่างผ่อนคลาย ใบท้องนภาที่มืดมิด และดาวดวงน้อยกำลังส่องแสงระยิบระยับราวกับอยู่ในโลกเทพนิยาย
สึนะโยชิหย่อนกายลงบนพื้นหญ้าสีเขียวขจี แล้วล้มตัวนอน ดวงตาสีคาราเมลจับจ้องไปที่ดวงดาวมากมาย พลางครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ร่างเล็ก ๆ นอนทอดกายบนใบหญ้าที่สีเขียวมองดวงดาวแพรวพราวนั้นอย่างชื่นชม
“ยังไม่นอนอีกเหรอ? ” เสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนดังขึ้นเหนือศรีษะของเขา
“คุณเองเหรอครับ..” เมฆาที่แสนเอาแต่ใจในสมัยยังเยาว์วัยอยู่นั้นเอง ถึงตอนนี้อาจจะยังเอาแต่ใจอยู่นิด ๆ หน่อย ๆ
“อืม ..” เขาตอบกลับมาเพียงแค่นั้น แล้วหย่อนกายลงข้างผืนนภาที่แสนบอบบางนั้น
เมฆาผู้นั้นสวมใส่ชุดยูกาตะสีดำที่เขาเห็นจนเจนตา ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนใส่แต่ชุดนักเรียนของโรงเรียนมัธยมนามิโมริที่ตนรักนักหนา แล้วทุก ๆ วันก็สวมใส่แต่สูท มองไปทีไรเห็นก็ต้องอึดอัดแทนทุกที
“แล้วทำไมยังไม่นอนอีก ? นอนไม่หลับเหรอ”
“ครับ ..ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะนอนแล้วเชียว ..แต่มันนอนไม่หลับอ่ะครับ ก็เลยออกมานอนเล่นตรงนี้” ผืนนภาตอบกลับไปแล้วแหงนหน้ามองดูดวงดาวนั้นอีก
“แล้วทำไมคุณยังไม่นอนอีกเหรอครับ?” ริมฝีปากเรียวขยับถามคนข้างกาย โดยที่ดวงตายังคงจับจ้องไปที่ดวงดาวนั้นอีกครั้ง
“นอนไม่หลับ”
“เหรอครับ ..” ว่าจบก็หันกลับไปสนใจดวงดาวบนฟากฟ้าอีกครา ริมฝีปากเรียวยกยิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อมองดวงดาวพวกนั้น
ดวงตาสีรัตติกาลของเมฆา จับจ้องไปที่ใบหน้าของหวานของผู้ที่เป็นนภาอย่างเผลอไผลและดูเหมือนว่าเจ้าตัวยังไม่รู้
ฮิบาริ เคียวยะเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสกับใบหน้าเนียนของผู้เป็นนภาอย่างหลงใหล สึนะโยชิสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสเมื่อครู่ ใบหน้าสวยหันไปหาเมฆาผู้นั้น แล้วก็ต้องหน้าแดงเถือกเพราะฝ่ายนั้นเขาก็จ้องกลับมาเหมือนกัน ดวงตาสีคาราเมลก็ต้องหลบสายตาอย่างเลี่ยงไม่ได้
เมื่อคนข้างกายของนภาเห็นว่าเขากำลังหลบตาของตนอยู่ มือเรียวจับใบหน้าทั้งสองข้างเพื่อให้หันมาสบสายตาเขาอีกครา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
สึนะโยชิเอ่ยปากถามออกไป เพื่อทำลายความเงียบครั้งนี้ แต่เมฆาผู้นั้นก็ยังคงไม่ตอบเขา เขาจึงทำได้แค่เงียบไปเท่านั้น
จนกระทั้งฮิบาริ รวบตัวของนภาเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ใบหน้าหวานซุกอยู่กับอกแกร่งได้กลิ่นอ่อน ๆ จากตัวของเขานั้นทำให้ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดเคลิ้ม
ใบหน้าที่แสนเย็นชาของเมฆาเกยอยู่บนไหล่เล็ก ๆ นั้น พร้อมกับหลับตาคล้ายกับว่า อยากให้เวลานี้หยุดเสียเหลือเกิน ...
ผ่านไปหลายนาทีเมฆาผู้นั้นก็เริ่มจะเอ่ยปากกระซิบออกไป “ขออยู่แบบนี้ซักพักน่ะ”
คนที่อยู่ในห้องกอดแกร่งทำได้เพียงแค่กอดเขาตอบกลับไป คล้ายจะบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธคนตรงหน้านี้เลย
สุดท้ายฮิบาริ เคียวยะก็เริ่มคลายอ้อมกอดลง เผยให้เห็นใบหน้าสีชมพูระรื่นของคนเป็นบอส ฮิบาริหยัดกายขึ้นนั่งก่อนที่ขยับขาออกมาให้พื้นที่สำหรับนภานั่ง พร้อมตบกับพื้นหญ้าเป็นเชิงบอกว่าให้มานั่งที่ตรงนี้
สึนะโยชิลุกไปนั่งพื้นที่เล็ก ๆ นั้นอย่างไม่ปฏิเสธคำชวนของเมฆา แถมยินดีอีกต่างหาก
เมื่อเขามานั่ง คางมนก็เกยอยู่บนไหล่ของนภานั้นอีกครา ทำให้ใบหน้าของเขาและสึนะโยชิอยู่ในระยะประชิด
“ไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้นานแล้วนะครับ”
“อืม ..นั้นน่ะสิ ..ก็เธอน่ะมัวแต่ทำงาน ..ก็เลยไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับฉัน”
“อะไรกัน ..คุณฮิบารินั้นแหล่ะ ผมไปหาคุณทีไรคุณก็หลับทุกที ก็ผมไม่อยากกวนคุณฮิ ...” ก่อนที่นภาจะเอ่ยจบ นิ้วเรียวก็ประทับลงบนกลีบปากนุ่มนิ่มของนภาเข้าซะแล้ว
“ฉันบอกไปตั้งหลายครั้งแต่ไง ..ว่าเวลาอยู่กับฉันให้เรียกฉันว่าอะไร ..ลืมหรือไง ? ..สึนะโยชิ” ใบหน้าหวานหันมาสบตากับเมฆาผู้นั้น ก่อนจะยกยิ้มน้อย ๆ ให้กับเขา
“เคียวยะ ^^” นัยน์เนตรสีคาราเมลจับจ้องไปที่ดวงตาสีรัตติกาลเหมือนกับ ต้องการสื่ออะไรบางอย่างออกไป อะไรบางอย่างที่หัวใจเขาเรียกร้อง ...
“อืม”
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ ..เคียวยะ” ใบหน้าแสนเย็นชาของฮิบาริ เคียวยะที่เคยเย็นชา ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเขากำลังยกยิ้มอย่างมีความสุขให้กับนภาตรงหน้า
“ผมไม่มีของขวัญอะไรให้เคียวยะหรอกน่ะครับ ..แต่ที่ผมจะให้คุณคือ คำว่ารักครับ ..”
“ผมรักเคียวยะนะครับ ..” จบคำพูดของนภาที่แสนกว้างใหญ่ ใบหน้าของผู้เป็นที่รักก็เคลื่อนมาใกล้ใบหน้าของเขา จนกระทั่งริมฝีปากอุ่นทั้งสองประกบกัน
ไม่มีคำพูดอะไรเอ่ยเอื้อน ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำหวานออกมา มีเพียงแค่ริมฝีปากที่ส่งต่อของกันและกันอย่างไม่สิ้นสุด
ริมฝีปากที่แตะกันเนิ่นนานตอนนี้ ทั้งสองฝ่ายผละออกจากกัน แต่นัยน์ตาของทั้งสองยังคงจับจ้องกันอยู่ ใบหน้าหวานขึ้นสีเล็กน้อย
“อืม ..ฉันก็รักนาย” และแล้ว ใบหน้าหวานก็ซุกอยู่กับอกแกร่งของเมฆาอีกครา ใบหน้าหวานถูไถกับชุดยูกาตะ ราวกับลูกแมวตัวน้อย ๆ
ทั้งสองก็ยังคงอยู่ใต้นภาสีดำที่มีดวงดาวนับล้านทอประกายอยู่บนฟากฟ้า ราวกับเป็นพยานรักของคนทั้งสองอย่างยินดี
ขอแค่มีนาย .. สึนะโยชิ .. ฉันก็มีความสุข
ขอเพียงเท่านี้ ..เท่านั้น
ไม่จำเป็นต้องมีของมาแทนหัวใจ ..ไม่จำเป็นจะต้องมีคำหวานนั้น
ขอแค่ ..ฉันอยู่กับนาย ..ตลอดไปและ ตลอดไป
เท่านี้ ..นายก็เป็นของขวัญที่แสนเลอค่าของฉัน
ซาวาดะ สึนะโยชิ ..นภาผู้เป็นที่รัก
Talk with Bel!
อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกก .. แต่งออกมาได้อย่างไร !
จะบ้าตาย ๆๆ
สุขสันต์วันเกิดเคียวยะน่ะ ! โตขึ้นอีกปีแล้วน่ะเออ เลิกไล่ขย้ำทูน่ามันได้แล้วน่ะ
ระบมไปหมดแล้ว เปลี่ยนไปกดแทนดีกว่า (/โดนท่อนฟาเสย)
สุดท้าย . รักเคียวยะน่ะ ! ><!
เอาล่ะ .. พูดถึงเนื้อหาจริงบ้าง
คุณฮิโผล่มาแน่ ๆ แต่ไรเตอร์ก็ไม่รู้ว่าตอนไหนน่ะ ม้าพยศก็ยังมีบทบาทเหมือนเคย
ทูน่าก็ยังร้ายอีกและอาจจะแรงกว่าคราวนี้ .. หึหึ
ไม่เม้นไม่อัพจริง ๆ ด้วย !
ก็จริงนะ ไม่อัพไม่เม้น . เพิ่มมานิด ๆ หน่อยก็ดีใจแล้ว ^^ )
1 คอมเมนต์ คือ 1 กำลังใจในการแต่งของไรเตอร์น่ะ ^^
ความคิดเห็น