คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ CHAPTER 3 ]
----------- I’M WITH YOU ------------
“เลิกร้องเถอะครับท่านผบ. คุณร้องมา 3 ชั่วโมงติดแล้วนะฮะ =_______= ;” ฟรานพูดกับร่างโปร่งที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ หลังสวนของปราสาทวาเรีย
.. 3 ชั่วโมงแล้วนะเนี่ย ! คุณท่านยังไม่เงยหน้ามาอีก =[]=!!!! ..
“?”
ฟรานเริ่มเอะใจว่าทำไมร่างโปร่งตรงหน้าของสควอโล่ถึงเงยหน้าขึ้นมาเสียที ทั้ง ๆ เมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนยังสะอื้นรุนแรงอยู่เลย ?
ฟรานจึงค่อย ๆ เขย่าไหล่กว้างของสควอโล่ และพยายามทำให้เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาให้ได้ และในที่สุดความพยายามของผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกก็สำเร็จ !
.. อุแหม๊ ให้เรานั่งปลอบตั้ง 3 ชั่วโมง คุณท่านเจือกหลับไป แล้วให้ตรูพูดอยู่คนเดียว =[]= ..
“เฮ้อ =________________= ;” ฟรานถอนหายใจยาว ดวงตากลมกรอกตาไปมองอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะพยุงเรือนร่างโปร่งให้ลุกขึ้นยืน หมายจะไปส่งที่ห้อง
“ชิชิชิ ?” เสียงหัวรันคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลังของฟราน
“ไม่ต้องมา ชิชิชิ เลยนะครับ ..มาช่วยผมเลย ผบ.ตัวเบา ๆ ซะที่ไหน ?”
“แล้วทำไมสควอโล่ถึงไม่ไปเองอ้ะ ?”
“ถ้าผบ. เดินกลับไปเองได้ ผมก็คงไม่ต้องมาพยุงหรอกนะ รุ่นพี่นี่ผมปิดตาจนเพี้ยนเหรอครับ” ฟรานเอ่ยอย่างกวนประสาทใส่เบล
“เออ”
----------- I’M WITH YOU ------------
“เล่ามาได้แล้ว ทำไมสควอโล่ถึงเป็นแบบนี้ ?” หลังจากเบลและฟรานช่วยกันแบก (?) ร่างโปร่งมาที่ห้องของเจ้าของเรือนผมสีเขียว
“ผมก็ไม่รู้อะ ..แต่ที่แน่ ๆ ต้องทะเลาะกับไอคุณบอสขี้โมโหแน่ ๆ เลย” ฟรานเดินออกมาพร้อมกับเบลและพยายามปิดประตูให้เงียบเชียบที่สุด
“เหรอ .. ชิชิชิ”
“แล้วคุณหัวเราะอะไรของคุณน่ะ ?”
“เจ้าชายว่า ถ้าเจ้าชายคิดไม่ผิด .. บอสต้องไล่สควอโล่ออกมาจากห้องแน่เลย” เบลพูดพลางเอามือเรียวจับไปที่ปลายคางคมเหมือนทำท่าครุ่นคิด
“แล้วทำไมบอสต้องไล่ท่านผบ. ออกมาด้วยละครับ?”
“เจ้าชายจะรู้ไหมวะ !” เบลพูดอย่างเหลืออดพร้อมกับกำปั้นงาม ๆ ที่กระแทกเข้าที่หมวกกบอันใหญ่
ตกดึก
ร่างโปร่งของใครยังไม่นอน ไม่ใช่ไม่นอนหากแต่เพราะว่าตื่นขึ้นมาเพราะเสียงจากห้องข้าง ๆ ที่ดังระงมไปทั่วของใครบางคน ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ ๆ กันอยู่
.. จะใครได้อีก .. ซาวาดะ สึนะโยชิไง ..
ร่างของฉลามคลั่งดันตัวขึ้นเพื่อจะอยู่ในท่านั่ง มือเรียวจิกผ้าห่มของฟรานพร้อมกับหยาดน้ำตาสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ..
ยิ่งนานเสียงที่ครางออกมาอย่างสุขสมของใครในอีกห้องก็เริ่มจะทวีความดังขึ้น ร่างโปร่งตัดสินใจคว้ามือถือออกมาพร้อมกับกดหมายเลขที่คุ้นเคย
‘ม้าพยศ ดีโน่’
(‘ งือ .. มีอะไรเหรอสควอโล่ ..โทรมาดึกดื่นป่านนี้ ’) เสียงของปลายสายนั้น ทำให้เจ้าตัวรู้เลยว่า เขาเพิ่งตื่น
“ นายมารับฉันตอนนี้ได้ไหม? ” เจ้าของเสียงหวานพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด
(‘ สควอโล่ ! .. นายเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ’)
ยังไงปลายสายก็คงจับได้อยู่ดี แม้ว่าจะพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงปกติโดยที่กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
“ ฮืออออออ ฮึก .. ” ยิ่งคนในปลายถามมากเท่าไหร่ น้ำตาของเขาก็ยิ่งไหลรินออกมา
(‘ นะ ..นายรอก่อนนะ .. ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ โรมาริโอ้ออกรถเร็วเข้า ! ’) เสียงของม้าพยศดูตื่นตะหนกมากที่ได้ยินเสียงของหยาดพิรุณ
“นี่ .. สควอโล่ ตกลงนายเป็นอะไรกันแน่ ?” เมื่อถึงคฤหาสของ คาบัคโรเน่แล้ว ม้าพยศก็ยิงคำถามใส่พิรุณทันที
“…”
“เฮ้ออ ... ทะเลาะกับแซนซัสมาล่ะสิ” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“...”
“นายไปนอนเถอะนะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว โรมาริโอ้จัดห้องให้สควอโล่ด้วยน่ะ”
----------- I’M WITH YOU ------------
“รุ่นพี่ครับ .. แย่แล้วคุณผบ . หายไป”
“ห๊ะ?”
“รุ่นพี่ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ ..แถมไอ้คุณบอสขี้กร่างก็เริ่มจะอาละวาดแล้วล่ะครับ ==;” ฟรานพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจพร้อมกับมองของที่โดนนภาสีดำทำลายจนเละ
“แล้วเจ้าหนูรุ่นที่สิบล่ะ หายไปไหนอ้ะ?” เบลถามพร้อมกวาดตามองหานภาสีใส
“หลับอยู่น่ะฮะ .. ยังไม่ตื่น”
“ลูซซเรีย ไม่คิดจะห้ามบอสเหรอครับ == ?” ฟรานหันไปถามแม่บ้าน (?) คนสวย (?) ของวาเรีย
“แหม .. ถ้าเจ๊เข้าไปห้ามได้เจ๊ก็คงจะไปแล้วล่ะคะ .. เจ๊ไม่อยากเป็นแบบนั้นน่ะ =[]=” แม่บ้านเอ่ยพร้อมชี้ไปที่ซากนาฬิกาสีดำที่โดนเพลิงพิโรธของหัวหน้าวาเรียผู้ยิ่งใหญ่เผาไปเป็นที่เรียบร้อย จนไม่เหลือเค้าเดิมของนาฬิกานั้น
“แล้วตาลุงจ๊กมกล่ะฮะ?” ฟรานมองหาหัวหน้าหน่วยอัศนีบาต ( ผู้ถูกลืม )
“มันก็แบบนี้ล่ะคะ .. เวลาบอกโมโหก็ชอบหายไปแบบนี้แหล่ะค่ะ พอเวลาหายโมโหก็เข้าประจบซะ .. เฮ้ออ =________= ‘”
----------- I’M WITH YOU ------------
“นายจะกลับไปจริง ๆ เหรอ .. สควอโล่” ม้าพยศเอ่ยถามหยาดพิรุณนั้นด้วยน้ำเสียงที่มีแต่ความห่วงใย
.. ช่างอบอุ่นจริง ๆ ..
“ยังไงฉันก็ต้องกลับไปน่ะ .. ป่านนี้น่ะ บอสคงจะโมโหแล้วก็คงทำลายข้าวของในปราสาท”
“ถ้านายกลับไป .. นายอาจจะโดยทำร้ายแทนข้าวของเหล่านั้นด้วยนะ .. สควอโล่” ท้องนภาของคาบัคโรเน่เอ่ย
“ไม่หรอก .. ฉันนะ .. เอาเป็นว่ายังไงก็ต้องกลับ ต้องกลับไปดูเด็ก ๆ (?)”
“ฉันเป็นห่วงนายน่ะ” ดีโน่จับกุมมือเรียวของสควอโล่ เพื่อบอกให้รู้ว่าเขานะน่ะเป็นห่วงคนตรงหน้าซักเพียงใด
.. ฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย .. แต่ฉันมันไม่กล้าที่จะบอกนาย ..สควอโล่ ..
นัยต์เนตรสีน้ำผึ้งของท้องนภาแห่งคาบัคโรเน่จ้องลึกเข้าไปในตาสีฟ้าหม่นของหยาดพิรุณก่อนที่จะโน้มตัวลงมาหวังจะประทับริมฝีปากเรียวของสควอโล่
เพี๊ยะ !!!!!
มือของสควอโล่ตวัดตบใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างตกใจ ร่างบางสันระริกด้วยความกลัว ดีโน่เบิกตากว้างด้วยความตกใจเช่นกัน
“นายมัน .. ฮึ่ย!!” สควอโล่สะบัดมืออกจากมือของดีโน่แล้วลุกออกไป แต่มือของม้าพยศไวกว่าคว้ามือร่างบางเอาไว้
“ฉันขอโทษ .. สควอโล่ ฉันขอโทษ” ดีโน่ได้แต่พร่ำขอโทษร่างตรงหน้าด้วยความผิด
“พาฉันกลับวาเรียเดี๋ยวนี้ !!!!”
----------- I’M WITH YOU ------------
“สควอจัง! หายไปไหนมาน่ะ .. บอสอารมณ์ใหญ่แล้วน่ะ” ลูซซุเรียวิ่งออกมาจากห้องโถงเพื่อหวังว่าใครที่เปิดประตูออกมา จะเป็นสควอโล่
“ผบ . กลับมาได้สักทีน่ะฮะ ” ฟรานเอ่ย
“ชิชิชิชิ .. สควอโล่รีบ ๆ ไปห้ามบอสเร็วเข้าก่อนที่ปราสาทจะพังน่ะ =[]=!!”
“เออ รู้แล้ว”
“บอส .. เลิกอะลาวาดสักทีเถอะ” สควอโล่เดินเข้าไปจับไหล่กว้างของนภาสีดำ
แซนซัสตวัดสายตาสีโลหิตไปทางฉลามคลั่ง พร้อมพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ “ แกหายไปไหนมา หายไปไหนมา !!!!!!”
“ ... ” สควอโล่หลบสายตาที่หน้าเกรมขามของดวงตาสีโลหิต
“ฉันถามว่าแกไปไหนมา .. ไอ้สวะ!!!!”
“ฉันไปอยู่กับม้าพยศ ..” สควอโล่ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและนั้น ยิ่งทำให้ความโกรธของนภาทวีคูณเพิ่มขึ้นอีก ร่างสูงจับหัวของสควอโล่และยกจนตัวลอยจากพื้น สควอโล่กัดปากด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ร่านนักน่ะแก .. ไม่มีที่อยู่หรือไง อ๋อ .. ร่านมากจนต้องไปหามันใช่ไหม!!!”
“ไม่ใช่นะ !” น้ำตาสีใสของสควอโล่คลออยู่ที่ดวงตาเรียว
“ร่านนักก็ไม่บอก .. ฉันจะทำให้แกหายร่านแน่!!!” แล้วร่างสูงก็จิกศรีษะของหยาดพิรุณเข้าห้องทำงานของตัวเอง ..
----------- I’M WITH YOU ------------ Talk with Bel! : ไรเตอร์กลับมาแล้ว กลับมาแล้วว T ^ T * น้ำตาไหลโฮกฮาก * ไม่เม้นไม่อัพนะเออ - -+
ไม่มีอะไรจะแก้ตัวอ่ะ เรื่องที่ไม่ยอมอัพเรื่องนี้และเรื่องนั้น เพราะ ขี้เกียจ
ขอโทษจริง ๆ คะ T ^ T
ตอนนี้อัพให้ยาว ๆ แล้วน่ะคะ ตอนหน้ามีเอ็นซีด้วยนะ
1 คอมเม้นต์ คือ 1 กำลังใจในการแต่งของเบลนะ ~
ความคิดเห็น