คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [ INTRO ]
“สวัสดีครับ ผมฟรานครับ ฝากตัวด้วยครับ” เด็กชายผมสีเขียวมรกตเดินเข้ามาพร้อมกับลูซซูเรียก่อนจะเอ่ยแล้วโค้งตัวทำความเคารพรุ่นพี่วาเรียรุ่นปัจจุบัน
“เจ๊มีเด็กใหม่มาด้วยล่ะ โฮ่ะ ๆ ~” ลูซซูเรียพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“พวกเธอทำความรู้จักกันไม่ก่อนนะจ๊ะ เจ๊มีธุระกับ ผบ.ผมยาว ~”
และแล้วลูซซูเรียก้เดินจากไป ปล่อยให้สมาชิกใหม่เด็กผมสีเขียวกับเจ้าชายอยู่ด้วยกันสองคน บรรยากาศมาคุเริ่มเข้าครอบงำรอบ ๆ ทั้งสองฝ่ายจ้องกันเงียบ ๆ โดยที่ไม่มีฝ่ายไหนยอมละสายตา
“คุณ .. เบลเฟย์กอลสิน่ะครับ ?” ฟรานเอ่ยหลังจากที่เงียบมานาน
“ก็ใช่นะสิ่ ! นายก็มาคัดเลือกเป็นสมาชิกที่จะมาแทนมาม่อนล่ะสิ่ ? ผลเป็นยังไงบ้างล่ะ” เบลหันหลังให้ฟรานก่อนที่จะพูดออกมา
“ครับ คือผม ...”
“ช่วยเก็บหัวกบให้ทีสิ่ เจ้าเปี๊ยก ! อยู่หลังแกน่ะ” ไม่ทันที่ฟรานจะพูดจบประโยค เบลก็ขัดขึ้นอย่างทันท่วงที
“เฮ่อ .. ครับ ==’’ “ ว่าแล้วฟรานก็เดินไปเก็บหมวกกบแล้วอยู่ ๆ เบลก็พูดขึ้น
“นี่ ... ทำไมเจ้าชายถึงได้ไม่รู้ว่าอยากจะได้คนมาแทนมาม่อนนะ ..”
“กึก .. คิดถึงมาม่อนเหรอครับ ? หรือว่า ...” แล้วเบลก็ขัดขึ้นมาอีกครั้ง
“ตำแหน่งนั้นน่ะ .. เว้นไว้ก็ได้นี่ ..” เบลเอ่ยเสียงเรียบ หลังจากที่เบลพูดประโยคแทงใจฟรานนั้น ฟรานก็สลดลงอย่างเห็นได้ชัด เบลนั่งลงและพิงหลังฟรานก่อนที่ฟรานจะเอ่ยขึ้นว่า ...
“ผมว่ามันไม่ใช่หรอก .. ก็ผมน่ะ .. ไม่ได้มาเพื่อเป็นตัวแทนของใคร .. ผมก็คือตัวผม ผมแทนใครไม่ได้ .. แล้วก็ไม่มีใครแทนที่ผมได้ครับ ...” ฟรานพูดเพื่อให้เบลเข้าใจ เพราะสิ่งที่เบลพูดก่อนหน้านั้นช่างแทงใจเหลือเกิน
“พูดอะไรของนาย ? เจ้าชายไม่เข้าใจ ..” เบลเอ่ยอย่างง ๆ
“ผม... ก็แค่อยากจะบอกว่าที่ผมมาแทนมาม่อนน่ะ คือหน้าที่ครับแต่ไม่ใช่ ‘ตัวตน’ “
“แต่คุณก็อย่าลืมนะครับว่า .. เขาจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ .. คุณเป็นคนที่ยึดติดกับอดีตหรือไงครับ ? ผมน่ะ .. ไม่เห็นว่าคุณจะเป็นคนอย่างงั้นน่ะ” ฟรานเอ่ยยาว เหมือนจะเข้าใจว่า เจ้าชายผมบอร์นทองคนนี้ได้อย่างดี
“มาม่อนอาจจะเป็นตัวตน ‘คน’ ที่คุณนึกถึง ..”
“…” เบลลุกขึ้นยืนและเงียบก่อนที่จะฟังประโยคต่อไปของฟราน
“ผมน่ะ .. พูดถึงขนาดนี้แล้ว .. แต่ถ้าคุณยังทำหน้าเศร้าอย่างนั้น .. ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้วล่ะ ...” ฟรานเอ่ย เหมือนจะจนปัญญาแล้ว
“!!”
“ ขอโทษนะครับ .. ผมน่ะ .. มีตัวตนที่เป็นของผมเองไม่ใช่ ‘ใคร’ ที่จะแทน ‘ใคร’ ได้หรอกครับ” ฟรานพูดเสียงอ่อย
“อืม .. เห ~ นั้นสินะ !” เบลทำท่าครุ่นคิดก่อนที่ จะฉีกยิ้มเหมือนคนโรคจิตอีกครั้ง
“เจ้ากบ ~!!” แล้วเบลก็เข้าไปในระยะประชิดตัวฟรานแล้วค่อย ๆ เอามือไปจับหัวกบที่อยู่ในมือฟรานอย่างเงียบ ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวแล้วยังไม่ได้ที่ฟรานจะได้ตั้งตัว หัวกบก็ไปอยู่บนหัวฟรานซะแล้วว ~
“หวา !?!” ฟรานร้องอย่างตกใจ
“เจ้าชายเข้าใจแล้วล่ะ .. นายกำลังจะบอกว่านายไม่ได้มา ‘แทน’ มาม่อนแต่มาทำหน้าที่ ‘ต่อ’ งั้นสิ” เบลพูดแล้วยิ้มอย่างโรคจิตอีกครั้ง ก่อนมืองาม ๆ นั้นจะเชยคางมนของฟราน
“งั้น .. คำสั่งแรกในฐานะรุ่นพี่ .. ให้ใส่หัวกบนั้นจนวันตายซะ ชิชิชิ ~ เข้าใจไหม ? ‘เจ้ากบ’ ” เบลพูดแล้วบีบแก้มนุ่มนิ่มของฟรานอย่างเมามันส์
ปึด เส้นประสาทของฟรานขาดผึ่งก่อนจะตะโกนออกมา
“เลิกเรียกผมว่า ‘เจ้ากบ’ ได้แล้วครับ ! ผมก็มีชื่อนะ !!!! ” คนที่ถูกเรียกว่า ‘เจ้ากบ’ ตะโกนใส่หน้าหล่อ ๆ ของเบลอย่างเหลืออด
“ชิชิชิ ~ เงียบไปเลยนะ !”
เบลพูดอย่างรำคาญเจ้ากบพูดมาก ก่อนที่ใบมีดคม ๆ ของเจ้าชายโรคจิต จะบินว่อนไปมาและเกือบปักเข้ากับหลังฟราน -*-
“หวา !! อันตรายนะครับ ! เล่นมีดจริง ๆ เลยเหรอ .. นี่คุณเห็นผมเป็นอะไรเนี่ย ?!” ฟรานกะโดดหลบอย่างหวุดหวิดก่อนที่จะหันมาแว้ด ๆ ใส่เบล
“ชิชิชิ ~ ก็ของเล่นไง .. เจ้ากบ !” เบลหัวเราะอย่างพอใจที่ได้แกล้งฟราน
นัยต์ตาสีแดงก่ำราวกับโลหิตชะโลม มองออกไปที่นอกหน้าต่างด้วยแววตาไร้อารมณ์ มองสมาชิกหัวเขียว (กบ) คนใหม่และเบล
“เฮ้ ! บอสทำอะไรอยู่นะ?” หลังจากที่มีเสียงเปิดประตู ก้มีเสียงหวานตามเข้ามาทัน ไม่ใช่ที่ไหนนั้นเอง ผบ.ที่ลูซซูเรียเรียกนั้นก็ สเพลบี สควอโร่นั้นเอง
“เหอะ ...” บอสของวาเรียได้แต่ครางเสียงในลำคออย่างรำคาญแล้วเดินออกไปจากห้อง โดยเมิน ผบ. ผมยาว -*-
‘ข้างล่างมีอะไรหรือไง ?’ สควอโร่นึก และเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่และมองลงไปข้างล่างเห็นพอเข้าใจว่า เบลกำลังหัวเราะเอาเป็นเอาตาย ส่วนสมาชิกใหม่นะเหรอ ? ก็ยืนน้ำตาเล็ดเพราะมีดที่ปักอยู่บนหัวกบ
“เห ? .. สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เจ้าสองคนนั้น !?!”
Talk With Me ~
เอาบทนำไปก่อน .. ถ้าไม่เมนต์ ก็ไม่มีตอนที่ 1 นะคะ . ^^
1 คอมเมนต์ ของคุณ คือ 1 กำลังใจในการแต่งของไรเตอร์นะคะ
ความคิดเห็น