ตอนที่ 16 : 15
บานประตูยักษ์ใหญ่ตรงหน้าแม้ว่ามันดูสวยงามและเป็นลวดลายเดียวกันเป๊ะเหมือนเพ้นท์เฮ้าส์หรูที่เธอเคยไปบุก มันสวยก็จริงแต่ยิ่งมองกลับยิ่งทำให้เธอรื้อฟื้นภาพร้ายๆ ตอนที่เขาจับร่างเธอพาดบ่าแล้วทุ่มลงมาแรงๆ ราวกับว่าเป็นขยะไร้ค่า ศลิษาทั้งโกรธ ทั้งกลัวและทั้งเจ็บ เขาเพียงคนเดียวทำให้เกิดความรู้สึกหลากหลายขึ้นกับเธอ...
ผู้ชายใจร้าย... อันตรายกว่าเขาคงไม่มีอีกแล้ว!
“คิดอะไรอยู่?” เสียงของเขาขัดจังหวะความฟุ้งซ่านของเธอ
“ปะ... เปล่า” อ้อมแอ้มเสียงเบาแผ่ว...
“งั้นก็เข้ามาสิจ๊ะแม่หนูน้อย...” เขาเรียกด้วยการแกล้งพูดแหย่ เจตนายั่วเธอเล่นๆ ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นเด็กหญิงขี้แยตัวเล็กๆ อย่างไรอย่างนั้น ‘ผู้ชายบ้า ขี้แกล้งชะมัด! คอยดูนะ ถึงคราวเธอบ้างจะเอาคืนให้สาสมใจอย่างไม่ไว้หน้าเลยคอยดู!’
เท้าเล็กชะงักครู่หนึ่ง “คุณจะไม่ทำอะไรฉันใช่มั้ย?” เธอโพล่งขึ้น ดวงตาฉ่ำพราวเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ แพขนตาเปียกชุ่มทำเอาคราบมาสคาร่าที่เธอปัดมันเพียงบางๆ เป็นคราบเลอะเทอะเป็นทางลงมาเหมือนลูกหมีแพนด้า ทำเอาอีกฝ่ายแทบกลั้นขำเอาไว้ไม่ไหว จะว่าไปเธอก็ไม่ได้ขี้ริ้วนะ เกิดเจ้านายน้อยหน้ามืดขึ้นมา ผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวจะสู้อะไรเขาไหว
“เฮอะ! แม่คุณครับ ประโยคนี้... เธอควรเก็บไว้ถามตัวเองดีกว่าไหม เธออาจจะอยากเป็นสะใภ้พ่อของฉันก็ได้ เป็นคุณนายเวทลีย์สบายไปทั้งชาตินะจะบอกให้... ฉันต่างหากที่จะต้องกลัวเธอ!” เขาส่ายหัวช้าๆ อย่างกับว่าการคุยกับเธอช่างเป็นสิ่งไร้สาระเสียเต็มประดา
หญิงสาวทำหน้างออย่างคนแสนงอน ต่อให้เธอเคยชอบมองคนหล่อๆ เธอก็ไม่เคยคิดจะปล้ำเอาผู้ชายแบบมัดมือชกอย่างนั้นหรอก มันเสียศักดิ์ศรีวีรสตรีไทย เธอมีวิธีดีๆ ล่อลวงเขาคนนั้นก็แล้วกัน
แต่จะว่าไป... ปล่อยให้เขากลัวว่าเธอจะปล้ำเขาก็ดีเหมือนกันนะ
“รู้ตัวก็ดีแล้ว คุณจะได้รู้ว่าฉันก็อันตรายเหมือนกัน” เธอหรี่ตาแคบจ้องมองเขาอย่างคนสู้ไม่ถอย
“บอกกันด้วยล่ะว่าตรงไหนบ้าง... ที่อันตราย” เขาแกล้งใช้สายตาร้อนแรงมองมาอย่างคุกคามเธออีกแล้ว ไอ้สายตาหื่นๆ มองมาอย่างละลาบละล้วง แววตาที่เขาแสดงออกมาเหมือนว่ามองทะลุเสื้อผ้าได้ เธอเกลียดจริงๆ เลยสิน่า อยากใช้นิ้วจิ้มลูกกะตาเขาให้ตาโบ๋ไปเลยเชียว
“เก็บสายตาแบบนั้นไว้มองตุ๊กตายางในคอลเล็คชั่นของคุณเถอะ ถ้าคิดว่าฉันไม่อันตรายก็อยู่ให้ห่างๆ ก็แล้วกัน”
“อย่างกับอยากอยู่ใกล้นักละ เพราะสงสารไม่อยากให้ตกเป็นเหยื่อจอมโจรคร่าสวาทที่มันกำลังชุกชุมหรอกถึงยอมให้เข้ามา แต่เราต้องทำข้อตกลงกันก่อน”
“ตกลงอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้ แต่ตอนนี้คุณเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทานอะไรด้วยกัน ผมสั่งคนเตียมอาหารไว้รอ”
“ฉันอยากรู้ตอนนี้นี่”
“นี่คือคำสั่ง!”
“สั่งผิดคนแล้ว!!” เธอทำจมูกฟุดฟิด เถียงคำไม่ตกฟาก “คนสั่งฉันได้มีแต่พ่อของคุณเท่านั้นล่ะ” เธอตอกย้ำว่าเขาไม่ใช่เจ้านาย เพราะฉะนั้นอย่าแหยมมาทำเป็นสั่ง เธอทำงานกินเงินเดือนพ่อของเขา ต้องเข้าใจไว้ด้วย
“โอเค๊... งั้นเอาเป็นว่าเธอควรทำในสิ่งที่ควรทำโอเคไหมแม่สาวน้อย... ข้อตกลงของเราคงต้องคุยกันอีกยาว...”
“ฉันไม่มีเสื้อผ้ามาด้วยนี่” ก็เขาบอกว่าให้รีบเธอก็คว้ามาได้แค่กระเป๋าสะพายใบเล็กแล้วก็กรอบรูปครอบครัวของเธอที่มีรูปแม่ ป้ารักษ์ซึ่งเป็นป้าแท้ๆ และก็เธอ น่าเสียดายที่รูปครอบครัวไม่มีพ่อ เพราะตอนที่แม่คบกับแม่อยู่นั้นเธอยังไม่ออกมาลืมตาดูโลก แต่พอเธอเกิดมา พ่อก็ทิ้งไปซะงั้น
“ทุกอย่างถูกเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย” เขาผายมือไปที่ประตูห้องอีกห้องหนึ่งที่ไม่ใช่ห้องนอนเขา “นั่นห้องเธอ... ขาดเหลืออะไรก็บอก ฉันจะให้คนเตรียมให้” เหมือนเขาจะเอาใจใส่เธอนะ เพราะเธอเป็นลูกน้องของพ่อเขาหรือเปล่า หรือในความดีที่แสดงออกมานั้นมีความร้ายซ่อนอยู่... เขาเป็นตัวอันตรายที่ซับซ้อนไหมนะ หญิงสาวเริ่มคิด ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวหนึบๆ
“...” เธอหันไปมองที่ห้อง แล้วกลับมาจ้องหน้าเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ก็เขาเกลียดและรำคาญเธอไม่ใช่เหรอ จะเตรียมข้าวของให้เธอทำไม ทำอย่างกับมิสเตอรเกรย์เตรียมข้าวของไว้รอแอนาตาเซียไม่มีผิด แต่เธอคงไม่ยอมให้เขาพาไป ’ห้องเล่น’ ด้วยหรอกนะ เธอมาทำภารกิจตามเขากลับไทยต่างหาก ศลิษาคิดอย่างคนฟุ้งซ่าน
“ไปสิ!” เขาพยักเพยิดไปที่ห้องเธอ หญิงสาวละสายตาจากเขา เดินไปห้องพักที่เขาจัดสรรให้เธอเอาไว้
ร่างเล็กเดินขึ้นไปชั้นสอง เธอเดินอย่างเงียบเชียบราวกลัวว่าพื้นจะเจ็บ เธอกอดกระเป๋าสะพายเอาไว้แนบอกแน่น เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง ที่ตอนนี้เขายกให้เป็นห้องนอนส่วนตัวของเธอ
มือแกร่งเอื้อมมาจากด้านหลังของหญิงสาวเพื่อผลักบานประตูให้เปิดออก หญิงสาวสะดุ้งเฮือกด้วยไม่คิดว่าเขาจะย่องตามเธอมา
“ขวัญอ่อนจัง” เขาแกล้งพูดยั่ว เรื่องความกวนประสาทเขาก็ใช่ย่อย ต่อให้ภาพลักษณ์ในสายตาใครต่อใครจะมองว่าเขาเป็นคนสุขุมสมกับเป็นศาสตราจารย์ผู้ทรงภูมิ แต่แปลกเวลาอยู่กันสองต่อสองกับศลิษา เขากลับดูเป็นคนละคน ชอบแกล้งและขอให้ได้แหย่ เขาก็มีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เอาจริงๆ ผู้ชายอย่างเขาก็ปรารถนาผู้หญิงสักคนที่ทำเขายิ้มได้และเป็นตัวเองในเวลาที่อยู่ด้วย เขารู้สึกสนุกและสบายใจเมื่ออยู่ใกล้เธอแม้ว่าก่อนนี้จะรังเกียจเพราะเธอเป็นคนที่พ่อใช้ให้มาตามตัวเขากลับไปก็เท่านั้น แต่ตอนนี้ความรังเกียจที่ว่ามันหายไปไหนหมดเขาเองก็ไม่รู้ตัวเลย
“ก็มาทำไมเงียบๆ คะ อยากเห็นฉันหัวใจวายก็บอกมาสิ”
“ก็กลัวเธอจะเข้าผิดห้อง ไอ้เราก็ไม่ชอบที่มีสาวๆ นอนรอบนเตียงซะด้วย” ชายหนุ่มแกล้งพูดแหย่ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมรู้สึกสนุกเวลาได้แกล้งแม่สาวน้อยตาโตคนนี้นัก ยิ่งเห็นเธอโกรธเขาก็ยิ่งชอบใจ นี่เขากลายเป็นคนโรคจิตไปแล้วหรืออย่างไรกัน
“ฝันไปเถอะ! เห็นอย่างนี้ฉันก็เลือกนะคะ ไม่สุ่มสี่สุ่มห้าหาเรื่องใส่ตัวหรอก” เธอโต้เขาเสียงเขียว เธอไม่ได้จะอ่อยเขาเสียหน่อย แม้บางครั้งจะหวั่นไหวไปบ้าง แต่ผู้ชายอันตรายอย่างเขา เธอขออยู่ห่างๆ จะดีกว่า
“ปากดีแบบนี้... จัดอีกทีดีไหม?” เขามันเขี้ยว เดี๋ยวคว้ามาจูบอีกรอบ คราวนี้มีสิทธิ์ที่จะไม่จบลงแค่จูบ
“คุณไม่กล้าหรอกค่ะ” เพราะคราวนี้เธอจะระวังตัวแล้วก็ไม่ยอมยืนนิ่งๆ ให้เขาคว้าไปจูบง่ายๆ หรอก อย่างน้อยต้องเจอหมัดเธอบ้างล่ะ ต่อให้เป็นลูกชายคนเดียวของท่านประธานเธอก็ไม่ไว้หน้าแน่นอน ‘ก็ลองดูสิยะ จะชกให้หน้าหงายหายหล่อเลย เชอะ!’
“เข้าไปสิ อย่าเอาแต่พูดจาท้าทายเจ้าของบ้าน” เขาทำเสียงดุ แต่กลับยิ้มพรายมองมาด้วยดวงตาเจ้าเล่ห์ เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครจริงๆ ความรู้สึกตื่นเต้นเหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่ เขาชักสนุกกับการมีเพื่อนร่วมชายคาคนใหม่เข้าแล้วสิ
“ก็คุณขู่ฉันก่อนนี่คะ”
“เธอนี่มันเถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ สมควรโดนจริงๆ นะเนี่ยเรา”
“ฮึ!”
“เธอนอนห้องนี้ อย่าเล่นซนและไม่ควรนอนละเมอเข้าห้องฉัน โอเค้” ย้ำอยู่ได้ว่าห้ามเข้าห้องตัวเอง เขาซ่อนความลับอะไรไว้ในห้องหรือไง เห็นเธอขี้ตื๊อแต่เธอก็ตื๊ออย่างมีจรรยาบรรณหรอกน่า รู้ว่าอะไรควร ไม่ควร เธอมาตามเขากลับไปรับตำแหน่ง ที่ตื๊อก็ตื๊อเพื่องาน ไม่ได้มีเป้าหมายจ้องจะจับเขาทำคุณสามีกันเล่า! ถึงแม้ว่าเสน่ห์ของเขามันจะอันตรายเกินห้ามใจก็เถอะ เธอรู้หรอกว่าไม่ควรรักเขา...
“ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกค่ะ คุณต่างหากอย่าหาเรื่องมาห้องนี้ก็แล้วกัน” เธอโต้อย่างคนมีดี ก็ต้องมีข้อดีบ้างล่ะ ไม่งั้นอีวานคงไม่จงใจส่งเธอมาโดยเฉพาะหรอก เขาจะมาดูถูกเธอไม่ได้นะ
“ดี ถ้าเธอเข้าห้องฉัน รู้ใช่มั้ยโทษคืออะไร”
“...อะไร” ถามหน้าซื่อตาใสด้วยความอยากรู้ อีกฝ่ายหัวเราะหึๆ ในลำคอ มองมาด้วยดวงตาร้อนแรงและแฝงความร้ายกาจเอาไว้อย่างเต็มเหนี่ยว
“เข้าไปก็ต้องเจ็บตัวเป็นธรรมดา ถ้าไม่อยากเจ็บก็อย่าดื้อ” ‘เจ็บตัวที่หมายถึง... เจ็บๆ มันๆ เสียด้วย’ เขาคิดอย่างอีโรติกพร้อมยิ้มพรายอย่างอารมณ์ดี
“...” เธอหน้าแดงซ่าน รู้ตัวในทันทีเลยว่าตนเองเปรียบเสมือนเหยื่อตัวน้อยๆ ที่กำลังถูกราชสีห์จ้องตะครุบเมื่อไหร่ก็ได้ตามแต่เขาต้องการ เวลาเขาพูดจาสองแง่สองง่ามมันชวนใจหวิวจริงๆ เลย แบบนี้สินะ ใครๆ ถึงยกให้เขาเป็นหนุ่มเสน่ห์แรงแห่งยุค เพราะแค่เขาปรายตามองเธอก็พร้อมละลายแล้ว ‘ผู้ชายโรคจิต! คุณคิดหื่นอะไรของคุณฮึ’
“มาทำเป็นยืนหน้าแดงแจ๋อยู่ได้ นั่นเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของเธอ” เขาชี้ไปที่โต๊ะเครื่องแป้งและหน้าตู้เสื้อผ้ามีถุงช้อปปิ้งวางอยู่เต็มไปหมด มันลามมาถึงเตียง นี่เขาซื้ออะไรมาเยอะแยะ
“ซื้อของมาเยอะแบบนี้ฉันจะใช้หนี้คุณยังไงไหว” ศลิษาพยายามประหยัด เพราะเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจเงินจะได้เหลือเยอะๆ เธอตั้งใจว่าจะเก็บเงินทั้งหมดเอาไว้เป็นค่ารักษาพยาบาลผู้เป็นแม่ เพราะแม่คือทั้งหมดของชีวิตเธอ และที่มาเนเธอร์แลนด์ก็เพราะแม่ เธอต้องการตามพ่อกลับไปเยี่ยมแม่ นี่คือสิ่งแรกที่ทำให้เธออยากมาที่นี่ ‘แต่สุดท้าย... ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างฝันไว้ ต้องมาเจอคนอันตรายและร้ายเล่ห์อย่างเขา’ ศลิษาคิดแล้วก็เหนื่อยใจเสียเหลือเกิน
“ก็ระหว่างรอกระเป๋าเสื้อผ้าที่คนของฉันจะเก็บมาให้ทีหลัง ก็ใส่พวกนี้ไปก่อน ส่วนเรื่องหนี้... ไว้ฉันทวงทีหลัง” เขามองมาอย่างเจ้าแผนการ ‘เธอเสร็จฉันแน่ยายตัวแสบ ติดหนี้ชีวิตฉัน แล้วยังติดหนี้เงินหัวโต คราวนี้ฉันจะทำยังไงกับเธอก็ได้ แม่ลูกไก่ในกำมือ’ เขาคิดอย่างนึกสนุกแล้วก็ยิ้มกว้างออกมาจนอีกฝ่ายคิดระแวงในความเจ้าแผนการของเขา
+++++++++++++++++++++++++++++
จบตอนแล้วค่ะ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
และก่อนจะพบกันตอนใหม่ ไรต์ขอฝากอุดหนุนอีบุคผลงานของไรต์ด้วยนะคะ
ล้วงรักจอมวายร้าย ก็มีอีบุคพร้อมโหลดแล้วนะคะ ขอบพระคุณทุกยอดโหลดด้วยค่ะ
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
