ตอนที่ 2 : Prologo 2 - Complete
Prologue 2
ผ่านไปสามชั่วโมงกว่าๆ นับเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์มากที่ผู้ชายอย่างราว์ฟจะมีความอดทนกับการนั่งอยู่กับที่นานสองนาน เพียงเพื่อลอบมองหญิงสาวคนหนึ่งที่เคยพบกันเพียงครั้งเดียวเมื่อนานมาแล้ว หากการพบกันก็ทำเอาชีวิตเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือชนิดว่าพลิกคว่ำคะมำหงาย จากมาเฟียแบดบอยผู้ร้ายกาจ กลายมาเป็นมาเฟียพ่อลูกอ่อน แถมยังเป็นพ่อที่ลูกไม่รู้จักอีกต่างหาก
อันที่จริงแล้วเขาไม่ควรต้องมาอยู่ตรงนี้เลย... ถ้าไม่เพราะพ่อของเขาคะยั้นคะยอแกมบังคับให้มาที่นี่เพื่อทวงเด็กน้อยที่เกิดกับหญิงสาวคนนั้น ซึ่งนับว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูล... ตระกูลมาเฟียผู้สูงศักดิ์!
Prologue 2
ผ่านไปสามชั่วโมงกว่าๆ นับเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์มากที่ผู้ชายอย่างราว์ฟ เครยอนจะมีความอดทนกับการนั่งอยู่กับที่นานสองนาน เพียงเพื่อลอบมองหญิงสาวคนหนึ่งที่เคยพบกันเพียงครั้งเดียวเมื่อนานมาแล้ว หากการพบกันก็ทำเอาชีวิตเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือชนิดว่าพลิกคว่ำคะมำหงาย จากมาเฟียแบดบอยผู้ร้ายกาจ กลายมาเป็นมาเฟียพ่อลูกอ่อน แถมยังเป็นพ่อที่ลูกไม่รู้จักอีกต่างหาก
อันที่จริงแล้วเขาไม่ควรต้องมาอยู่ตรงนี้เลย... ถ้าไม่เพราะบิดาของเขาคะยั้นคะยอแกมบังคับให้มาที่นี่เพื่อทวงเด็กน้อยที่เกิดกับหญิงสาวคนนั้น ซึ่งนับว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูล... ตระกูลมาเฟียผู้สูงศักดิ์!
‘ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าเคยไข่ทิ้งไว้... ว่าแต่แม่นั่นก็ดูไม่เลวนะ’ ราว์ฟจับจ้องไปที่ชาลิดาอย่างไม่วางตา
ราว์ฟ จัสติน เครยอน มาเฟียหนุ่มเชื้อสายเอเชียวัยสามสิบสอง เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาสะกดใจ นัยน์ตาคมกล้าเจ้าเสน่ห์ หากซ่อนแววร้ายกาจน่ากริ่งเกรงเอาไว้ในคราวเดียวกัน ภายนอกนั้นช่างดูสุขุม กึ่งไปทางเย็นชา ไม่ผิดกับคนไร้หัวใจ บางเวลาก็เกรี้ยวกราดเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจ หากแต่ในเชิงธุรกิจ นับว่าเขาเป็นชายหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลที่ประสบความสำเร็จอย่างงดงามง่ายดายตั้งแต่อายุยังน้อยแม้จะเป็นเชื้อสายเอเชีย หากก็เกิดและเติบโตในอเมริกา ด้วยรกรากของต้นตระกูลมาเฟียของเครยอนนั้นอยู่ที่นี่ แต่ด้วยความเป็นทายาทเพียงคนเดียว ทุกความคาดหวังจึงมาตกอยู่ที่เขาเพียงคนเดียว
ราว์ฟ ชายหนุ่มที่สังคมรู้จักเขาในฐานะของทายาทหนุ่มหล่อของมาเฟียสายแข็ง เจ้าของอาณาจักรธุรกิจขนส่งพาณิชย์หลากหลายรูปแบบ กระจายเครือข่ายสาขาอยู่ทั่วทุกมุมโลก ความยิ่งใหญ่ของธุรกิจที่ประจักษ์ในความร่ำรวยชนิดที่เทียบชั้นอภิมหาเศรษฐีหลายๆ คนในอเมริกา หากไม่เป็นที่เปิดเผย เพราะไม่มีใครไม่รู้ว่าตระกูลนี้มีอิทธิพล และแหล่งเงินที่ได้มามักจะพัวพันกับสิ่งสีเทาโดยไม่ต้องสงสัย หากก็ได้ชื่อว่าธุรกิจสีเทาเท่านั้น มิได้ข้องเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายไม่ว่าอาวุธหรือยาเสพติด และการมาเยือนประเทศไทยในครั้งนี้ก็มีเพียงจุดประสงค์เดียวเท่านั้น และเขาจะไม่ยอมพลาดโดยเด็ดขาด
“ผมไปเตรียมรถนะครับ” เสียงบอดี้การ์ดหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูอีกครั้ง เพราะบรรยากาศโดยรอบนั้นเสียงดังอื้ออึง เนื่องด้วยอยู่ท่ามกลางบรรยากาศงานอีเว้นท์ ซึ่งความจริงข้อนี้เขาย่อมรู้ดี
มาเฟียหนุ่มมองหาร้านกาแฟโซนโอเพ่นแอร์ ตั้งใจจะหาที่สูบบุหรี่สักมวน เพราะตั้งแต่มาถึงที่นี่ เพื่อแอบดูแม่ของลูก ความสวยของเธอทำเขาเพลินตาจนลืมอาการอยากนิโคตินไปนานกว่าสามชั่วโมง พลันนั้นสายตาคู่คมก็มองเห็นร้านกาแฟเล็กๆ ที่ไม่ใช่แบรนด์ระดับโลกที่ทั่วไปรู้จักคุ้นชิน หากเป็นร้านกาแฟที่รู้จักเฉพาะกลุ่มเท่านั้น ซึ่งก็คือร้านกาแฟออแกนิค
ขายาวก้าวเดินด้วยจังหวะสม่ำเสมอ เปิดประตูเข้าไปภายในร้าน ก่อนตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์แล้วหยุดสั่งเครื่องดื่ม
พลันนั้นยังไม่ทันจะสั่งอะไรเพิ่มเติม มาเฟียหนุ่มก็รู้สึกถึงแรงกระตุกเบาๆ บริเวณขากางเกงจึงก้มลงไปมอง
“คุณลัดคิวผมอยู่ฮะ!” เด็กน้อยหน้าเครียดขรึม คิ้วน้อยๆ ม้วนขมวดมุ่นเข้าชนกันด้วยอารมณ์หงุดหงิด ไม่พอใจเมื่อถูกผู้ใหญ่แซงคิว แต่แม้เด็กน้อยจะอยู่ในอารมณ์โกรธ แต่ด้วยความน่ารักน่าชังก็ไม่ได้ให้คู่กรณีฉุนโกรธเลยแม้แต่น้อย หากเพียงชั่ววินาทีแรกมาเฟียหนุ่มกลับแปลกไปจากเดิม ลืมสนิทว่าตนเองนั้นเป็นมนุษย์พันธุ์เกลียดเด็ก
“อ้อ... ฉันไม่ทันเห็นน่ะ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยภาษาสากล นาทีนั้นเองเด็กน้อยเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง มองมาด้วยสายตาประเมินว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนไทย จึงโต้ตอบด้วยภาษาเดียวกันอย่างชัดเจนฉะฉานเกินเด็ก
“ก็ขอโทษสิครับ โตมาแบบไหนกัน ที่บ้านไม่สอนให้เข้าคิว?” เด็กชายตัวน้อยยืนเท้าสะเอวต่อว่าคนตัวโตกว่าอย่างฉุนจัด เด็กตัวเล็กนิดเดียว บทจะโกรธก็เอาเรื่องทีเดียว ท่าทางจะมีพ่อเป็นมาเฟียล่ะสินะถึงได้กล้าหาญตั้งแต่ฟันน้ำนมยังไม่หลุด
“นี่เจ้าหนู ฉันไม่ทันเห็น เป็นความผิดงั้นเรอะ?” ราว์ฟโต้อย่างควบคุมอารมณ์แม้ภายในนั้นเริ่มหงุดหงิด ไม่พอใจและอยากเกรี้ยวกราด
“ฮะ ก็คุณลัดคิวผมอยู่...” เด็กชายยืนแหงนคอตั้งบ่า ดูแล้วเล็กพริกขี้หนูชะมัด
‘ปากเก่ง!’
“เอาล่ะ ฉันจะไถ่โทษด้วยการเลี้ยงขนมนายก็แล้วกัน” แม้ภายในใจจะตำหนิเด็กน้อยด้วยความเกลียดเด็กอยุ่แล้วเป็นทุน หากราว์ฟก็ยังคงสนทนาด้วยน้ำเสียงปกติ
“มามี๊ต้องดุแน่ๆ ผมไม่รับของคนแปลกหน้าหรอกฮะ” ‘หยิ่งซะด้วย’ มาเฟียหนุ่มคิดในใจ มองประเมินเด็กน้อยอย่างนึกทึ่ง ซึ่งไม่เพียงเท่านั้น เขาชักอยากเห็นหน้าแม่ของเด็กขึ้นมาบ้างแล้ว อยากรู้จริง ลูกปากดีแบบนี้จะมีแม่แบบไหนกันนะ ประเมินว่าคงไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ และร้อยพวงมาลัยถวายพระในคืนจันทร์วันเพ็ญเป็นแน่
ระหว่างที่ความคิดพาเขาจินตนาการไปไกล พนักงานก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อเครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่งเข้ามาพร้อมเสิร์ฟเป็นที่เรียบร้อย และเจ้าหล่อนก็ถือโอกาสคิดเงินโดยทันที
“ทั้งหมดราคา... เจ็ดร้อยหกสิบสี่บาทค่ะ” พนักงานเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้ว
เด็กชายก้มนับเงินในกำมือ มารดาให้ธนบัตรสีม่วงมา แต่เอ๊ะ มันไม่พอนี่นา
“เป็นไงล่ะ ฉันช่วยนายได้นะ” ว่าพลางยกแขนแกร่งขึ้นมากอดอกและยิ้มน้อยๆ อย่างเหนือกว่า คิดไม่ถึงว่าจะเป็นมาเฟียสายเปย์ที่ไม่ได้เปย์ก็แต่ผู้หญิง ท่าทางจะเปย์เด็กเล็กที่ยืนต่อปากต่อคำเขาฉอดๆ เสียด้วย
หรือว่านี่จะเป็นเปย์หวังผล... ก็เพิ่งคิดอยู่หยกๆ ว่าอยากเจอหน้าแม่เด็ก!
“ไม่เป็นไรฮะ ผมมีนี่” มือน้อยๆ ล้วงลงไปในกระเป๋า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งให้พนักงานสแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มและขนม... อ้อ มีแก้วและพวงกุญแจรูปไดโนเสาร์ที่เขาอยากได้ด้วย
“ไม่ธรรมดาเลย ฉลาดจริง” ถ้อยคำชื่นชมนั้นเอ่ยออกมาอย่างเรียบเรื่อย
“ตอนสี่ขวบคุณฉลาดอย่างผมมั้ยฮะ?” เด็กน้อยบอกอายุเกินอายุจริง เพราะจู่ๆ ก็เกิดความคิดอยากจะโตให้ทันอีกฝ่ายโดยเร็ว เด็กน้อยมั่นใจว่าถ้าเขาโตเท่านี้จะหล่อเหลากว่าผู้ชายตรงหน้าอย่างแน่นอน
“ไม่หรอก...” มาเฟียหนุ่มหยุดเว้นจังหวะในขณะจับจ้องมองเด็กน้อย ก่อนพูดต่อ “เพราะแม่ไม่ใช้ฉันมาซื้อกาแฟแบบนี้น่ะสิ” เขาจ้องเด็กชายอย่างวางอำนาจ หากก็เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างส่องแสงสว่างออกมาจากตัวเด็ก ก่อให้เกิดความรู้สึกบางอย่างก่อกวนความรู้สึกภายในใจเขา... ‘เด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนรู้จักกันมาก่อน...’
“ผมเป็นสุภาพบุรุษ... การดูแลสุภาพสตรีเป็นหน้าที่ผมฮะ!” เด็กชายเชิดหน้าตอบ แหงนหน้าเถียงอีกฝ่ายที่กำลังวางอำนาจกับเขาอย่างท้าทาย
มาเฟียหนุ่มมองเจ้าหนูด้วยสายตานึกทึ่ง เขาชักชอบเด็กคนนี้แล้วสิ อยากเห็นหน้าพ่อแม่และครอบครัวเด็กคนนี้จริงเชียว เลี้ยงลูกได้ฉลาดเกินไวแบบนี้ คนเป็นพ่อแม่ก็คงไม่ธรรมดานักหรอก
“สุดยอดไปเลยเจ้าหนู” เขาชม
“ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วฮะ” เด็กชายตัวแสบเอ่ย “ผมไม่ใช่เจ้าหนูสำหรับคุณ!” คว้าแก้วเครื่องดื่มแล้วพยายามเดินย้ายออกมา
“เดี๋ยว!” เขาทึกทัก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
