ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Accent of love
หลัาบอนเสิที่บอมาเ่ไปแล้ว...
ผมับเอ็ยัิ่อันมาเรื่อยๆ นถึวันที่ผม้อไปเรียนพิเศษ...
เอวนผมให้มานั่เรียน้วย เราไปเรียนันที่ึสยามิ์ บอรๆรับผมละทำัวไม่ถูริ ๆเลย ทุรั้ที่มาเรียน็มาับเพิธ ับโ้ เพื่อนสนิทสมันมัธยมที่เมื่อเราเินมาสามน็บอว่าเป็นเย์แบน์ไ้เลยทีเียว เอ้ยยย ไม่ใ่ว่อยยย ผมรู้สึเินริๆเวลาเอพูว่า ทำโทย์ผิอีแล้วอะ แๆ แล้วพยายาม้อแ้มาทาผมนเรท เพื่อนสนิทผมอีนที่มาเรียนถึับหันมามอผมเลยทีเียวพร้อมส่ิให้ผมอ่านปาเรทว่า ร้ายนะมึ ผม็ไ้หน้าแยิ้มอบเรทไป วันนั้นหลัาเรียนเสร็ผมพาเอไปเินเล่นที่สยามพาราอน ผมเลี้ยอาฟเอร์ ยู เอ พร้อมบอับเอว่า เป็นวันที่เรามีวามสุที่สุเลย เอ็บอว่า เ่นัน พร้อมับับมือผม...
เราเินออมาาร้านอาฟเอร์ยู และรไปที่รถไฟฟ้าบีทีเอส ผมื้อสาร์บัส์ให้เธอแ้วนึ เธอ็ื้อให้ผมแ้วนึ่อนลับเป็นารอบุที่เลี้ยอาฟเอร์ ยู แล้วปราว่า เราทั้สอนื้อเมนูรันะั้น (เราลอเล่นันว่าะเาใเมนูที่อบอีฝ่ายโยผมไปื้อที่ั้นโรหนั ส่วนเอื้อที่ั้น 1 เอื้อาราเมลมัิอาโมาให้ผม ผม็เ่นัน เราทั้สอนยิ้มันหน้าแพร้อมเินออสาร์บัส์
เมื่อผมและเอนั่รถไฟฟ้าไปลที่อารีย์้วยัน อยู่ีๆ เอ็ถามผมมาว่า สนุเนอะ วันนี้ ไอ์ิแบบนั้นรึเปล่า ผมพยายามอยาะพูทุสิ่ที่ิออมา ลั้นายใ และพูออมาว่า "เอ ผมไม่รู้หรอนะว่าเอรู้สึอย่าไร แ่ผมมีวามสุมาๆ ผมไม่เยเห็นใรเิมเ็มหัวใผมมานานี้มา่อนเลย" เอเียบสัรู่ และอบลับมา้าหูผมว่า
.
.
.
.
"ไอ์...เป็น แ ฟ น ันนะ"
น้ำาแห่วามปลาบปลื้มอผมใหลออมาอย่าไม่รู้ัว ผมอเธอ ผมไม่สนใว่าอาารย์ที่สั่ารบ้าน 30 หน้า่อวันที่อบให้ไฮไลท์ำอบมอมายัไ ผมไม่สนสายาใร และเธอ็ูบับผมลาสถานี้รถไฟฟ้า ยามวอาทิย์ำลัลับอบฟ้าไป มันเป็นสัาแห่วามรัที่ำลัเปลี่ยนีวิผมไป
....บ อนที่ 3....
ผมับเอ็ยัิ่อันมาเรื่อยๆ นถึวันที่ผม้อไปเรียนพิเศษ...
เอวนผมให้มานั่เรียน้วย เราไปเรียนันที่ึสยามิ์ บอรๆรับผมละทำัวไม่ถูริ ๆเลย ทุรั้ที่มาเรียน็มาับเพิธ ับโ้ เพื่อนสนิทสมันมัธยมที่เมื่อเราเินมาสามน็บอว่าเป็นเย์แบน์ไ้เลยทีเียว เอ้ยยย ไม่ใ่ว่อยยย ผมรู้สึเินริๆเวลาเอพูว่า ทำโทย์ผิอีแล้วอะ แๆ แล้วพยายาม้อแ้มาทาผมนเรท เพื่อนสนิทผมอีนที่มาเรียนถึับหันมามอผมเลยทีเียวพร้อมส่ิให้ผมอ่านปาเรทว่า ร้ายนะมึ ผม็ไ้หน้าแยิ้มอบเรทไป วันนั้นหลัาเรียนเสร็ผมพาเอไปเินเล่นที่สยามพาราอน ผมเลี้ยอาฟเอร์ ยู เอ พร้อมบอับเอว่า เป็นวันที่เรามีวามสุที่สุเลย เอ็บอว่า เ่นัน พร้อมับับมือผม...
เราเินออมาาร้านอาฟเอร์ยู และรไปที่รถไฟฟ้าบีทีเอส ผมื้อสาร์บัส์ให้เธอแ้วนึ เธอ็ื้อให้ผมแ้วนึ่อนลับเป็นารอบุที่เลี้ยอาฟเอร์ ยู แล้วปราว่า เราทั้สอนื้อเมนูรันะั้น (เราลอเล่นันว่าะเาใเมนูที่อบอีฝ่ายโยผมไปื้อที่ั้นโรหนั ส่วนเอื้อที่ั้น 1 เอื้อาราเมลมัิอาโมาให้ผม ผม็เ่นัน เราทั้สอนยิ้มันหน้าแพร้อมเินออสาร์บัส์
เมื่อผมและเอนั่รถไฟฟ้าไปลที่อารีย์้วยัน อยู่ีๆ เอ็ถามผมมาว่า สนุเนอะ วันนี้ ไอ์ิแบบนั้นรึเปล่า ผมพยายามอยาะพูทุสิ่ที่ิออมา ลั้นายใ และพูออมาว่า "เอ ผมไม่รู้หรอนะว่าเอรู้สึอย่าไร แ่ผมมีวามสุมาๆ ผมไม่เยเห็นใรเิมเ็มหัวใผมมานานี้มา่อนเลย" เอเียบสัรู่ และอบลับมา้าหูผมว่า
.
.
.
.
"ไอ์...เป็น แ ฟ น ันนะ"
น้ำาแห่วามปลาบปลื้มอผมใหลออมาอย่าไม่รู้ัว ผมอเธอ ผมไม่สนใว่าอาารย์ที่สั่ารบ้าน 30 หน้า่อวันที่อบให้ไฮไลท์ำอบมอมายัไ ผมไม่สนสายาใร และเธอ็ูบับผมลาสถานี้รถไฟฟ้า ยามวอาทิย์ำลัลับอบฟ้าไป มันเป็นสัาแห่วามรัที่ำลัเปลี่ยนีวิผมไป
....บ อนที่ 3....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น