ฮูหยินสลับร่าง

ตอนที่ 4 : ตอนที่ 1.2 ชีวิตใหม่ - รีไรท์

และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นว่าทำไมเว่ยจิ่นกวางถึงได้เกลียดชังและไม่ดูดำดูดีภรรยาเช่นนาง แม้แต่หน้านางเขาก็คงไม่อยากเห็นกระมัง ถึงได้ใช้ให้พ่อบ้านประจำตัวมาถามสารทุกข์สุขดิบตามมารยาท

แต่ข้าว่า...เว่ยจิ่นกวางผู้นี้ยังคงมีเยื่อใยกับฮูหยินเว่ยอยู่แน่ๆ ถึงได้สั่งให้คนมาถามไถ่อาการของนาง หากเปลี่ยนเป็นข้าแล้วล่ะก็ ฮูหยินเว่ยผู้นี้คงถูกข้าใช้มีดสับเป็นหมื่นๆ ชิ้นเป็นแน่ สตรีที่นิยมชมชอบสวมหมวกเขียว*ให้สามี มีโทษเพียงอย่างเดียวคือประหารเท่านั้น ฮึ่ม!

เฮ้อ! จะว่าไปแล้วสวรรค์ก็หาได้สงสารเห็นใจข้าอย่างแท้จริง ให้ข้ามาสิงอยู่ในร่างของผู้มีอันจะกินก็จริง แต่ไฉนกลับให้ข้ามาอยู่ในร่างของหญิงแพศยามีราคีด่างพร้อย ถูกผู้อื่นตราหน้าว่าเป็นสตรีหลายใจไม่ซื่อสัตย์ต่อสามี แล้วอย่างนี้ข้าจะทำเช่นไรต่อไปดี ชีวิตอันสงบสุขของข้าคงพังทลายลงตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นแล้วกระมัง ทำไมสวรรค์ถึงใจร้ายใจดำกับข้าเยี่ยงนี้นะ มันยุติธรรมแล้วหรือ? ตอนนี้ข้าอยากจะกลั้นใจตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่มันติดตรงที่ข้ากลั้นหายใจได้ไม่นานนี่นะสิ ฮึ่ม! แค่คิดข้าก็เศร้ายิ่งนัก ซือซิงเจ้าช่างเป็นสตรีที่น่าสงสารเสียจริงๆ

เมื่อใช้สมองมากๆ เข้า ท้องของนางก็เริ่มเกิดอาการคร่ำครวญอยากได้อะไรมาสังเวย “ฮวาฮวากับฮวาเอ๋อร์ เจ้าไปหาอะไรมาให้ข้ากินหน่อยสิ ข้าชักจะเริ่มหิวแล้ว เร็วๆ หน่อยนะ ข้ารีบ”

ซือซิงยิ้มประจบเมื่อคิดถึงอาหารอันโอชะของเรือนสกุลเว่ย ริมฝีปากบางก็ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันสีขาวที่เรียงกันเป็นระเบียบ

“เจ้าค่ะ”

เพียงไม่นานจานอาหารมากมายก็ถูกทยอยนำมาวางไว้เต็มโต๊ะ กลิ่นหอมของมันช่างยั่วยวนชวนน้ำลายไหลยิ่งนัก

โอ้ไม่นะ! นี่มันสวรรค์ชัดๆ เป็ดปักกิ่ง หอยเป๋าฮื้อ หมูน้ำแดง ไก่ตุ๋นยาจีน หมี่หยกพันลี้ ห่านย่างเกลือ และอีกมากมายก่ายกองจนข้าแทบตาลาย นี่ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ในที่สุดอาหารอันโอชะก็มาวางอยู่ตรงหน้าข้า ดี! ข้าจะจัดการพวกเจ้าให้เรียบไม่เหลือแม้แต่หยดน้ำแกงเลยคอยดู

“ฮวาฮวา ฮวาเอ๋อร์ ขอบคุณนะ” พอพูดจบร่างบอบบางก็รีบกระโจนใส่อาหารตรงหน้าราวกับพายุ

หญิงสาวทั้งสองยืนมองหน้ากันอย่างงุนงง ต่างคนต่างก็เริ่มสงสัยในตัวผู้เป็นนายของพวกนางมากยิ่งขึ้น ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ความจำเสื่อมจะมีนิสัยที่เปลี่ยนไปเช่นนี้ แม้แต่คำเรียกขานชื่อของพวกนางก็ผิดแผกแปลกไปจากเดิม จากแต่ก่อนฮูหยินจะเรียกพวกนางด้วยชื่อเดิม แต่ตอนนี้นางกลับเปลี่ยนสรรพนามเรียกชื่อพวกนางใหม่จนหมดสิ้น แต่เรื่องนี้ยังไม่แปลกเท่ากับการที่ฮูหยินของพวกนางช่างเป็นคนที่กินจุจนน่าตกใจ ไม่ว่าจะเป็นอาหารประเภทไหนนางก็ไม่เกี่ยงงอนในการที่จะเลือกกิน จากปกติฮูหยินจะเป็นคนที่เลือกกินและทานน้อยเสียอย่างกับแมวดม ทว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้าพวกนางในตอนนี้กลับเป็นคนที่ตะกละตะกลามนัก

นี่คือฮูหยินของพวกนางจริงๆ นะหรือ?

วันๆ ของซือซิงนอกจากจะกินกับนอนเพื่อรอให้ร่างกายพักฟื้นแล้ว หญิงสาวก็เอาแต่ขลุกอยู่แต่ในห้องจนรู้สึกเบื่อหน่าย เนื่องจากสาวใช้ทั้งสองคอยแต่จะตามติดนางทุกฝีก้าวและเอาแต่พร่ำบ่นเกรงว่านางยังไม่หายดี สุดท้ายแล้วนางก็เอาแต่ติดแหง็กอยู่แต่ในเรือนไม่ได้ออกไปไหนเสียที

อ๊ากก! ข้ารู้สึกอึดอัดยิ่งนัก!

ย้อนคิดไปเมื่อครั้งตอนนางเป็นขอทานที่เมืองผิงอานซึ่งห่างจากเมืองหลวงนับพันลี้ แม้สมัยนั้นนางจะเป็นขอทานที่มีชีวิตที่แร้นแค้น อดมื้อกินมื้อ แต่ชีวิตของนางในตอนนั้นกลับมีอิสระเสรีนัก อยากจะไปที่ไหนก็ไปได้ไม่มีผู้ใดคอยห้ามปราม หรือต้องรักษากิริยามารยาทเฉกเช่นคุณหนูตระกูลผู้ดีเช่นตอนนี้ ไม่มีข้อจำกัดในการใช้ชีวิต ซึ่งต่างกับชีวิตของนางในตอนนี้ราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียวเชียว

แต่ก็อย่างว่า ทุกอย่างย่อมมีข้อดีและข้อเสีย ในเมื่อนางมาอยู่ในร่างสตรีผู้นี้แล้ว นางก็ต้องหัดฝึกฝนความเป็นกุลสตรีอัดน้อยนิดเสียบ้าง และพยายามอย่าให้ผู้อื่นจับได้ว่านางเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่มีวาสนาได้มาสิงสู่ร่างผู้อื่นโดยเด็ดขาด แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ยากสำหรับนางก็ตาม เพราะโดยพื้นฐานนิสัยของนางแล้วเป็นคนที่เปิดเผยและตรงไปตรงมานัก ท่านผู้เฒ่าที่เป็นขอทานเช่นเดียวกับนางยังตำหนินางอยู่บ่อยๆ ว่าการเป็นขอทานหากไม่มีเล่ห์เหลี่ยมก็ยากที่จะเอาตัวรอดจากอาชีพนี้ได้ แต่ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายสักเพียงใด นางก็สามารถเอาตัวรอดมาได้อย่างหวุดหวิดเหมือนมีดาวนำโชคมาช่วยตนไว้ได้ทุกครั้ง แต่ชะตาชีวิตของคนเราใช่ว่าจะสามารถลิขิตมันได้เสมอไป เพราะก่อนที่นางจะโดนขับไล่ให้หนาวตายอยู่นอกเมืองนั้น นางเผลอไปเหยียบเท้าบุตรชายของท่านเจ้าเมืองเข้า เลยเป็นเหตุให้ดาวนำโชคของนางอับแสงกลายเป็นดาวมรณะเข้ามาแทนที่ในที่สุด ผลพวงในครั้งนั้นทำให้เพื่อนร่วมอาชีพและคนเร่ร่อนภายในเมืองผิงอานถูกขับไล่ให้หนาวตายอยู่นอกเมืองอย่างน่าสลดใจ

แค่คิดก็ทำให้ใบหน้างามฉายแววเศร้าสลดขึ้นมาในทันที

ท่านตาและเหล่าพวกพ้องทั้งหลาย ข้าขอโทษที่ทำให้พวกท่านต้องได้รับผลพวงจากความไม่เอาไหนของข้า หากวันนั้นข้าไม่มัวแต่ใจลอยคิดถึงอาหารอันโอชะและเผลอไปเหยียบเท้าของผู้ที่ไม่ควรจะข้องแวะด้วยแล้วล่ะก็ ป่านนี้พวกท่านคงไม่มีจุดจบที่อนาถใจเช่นนี้

หลันฮวาสังเกตใบหน้าฮูหยินของนางที่เดี๋ยวก็ฉีกยิ้ม ประเดี๋ยวก็ทำหน้าเศร้า จนนางปรับอารมณ์ตามผู้เป็นนายไม่ทัน ด้วยความกังวลหญิงสาวจึงเอ่ยถามขึ้น “ฮูหยินเจ้าคะ ท่านเจ็บป่วยตรงไหนบอกบ่าวได้นะเจ้าค่ะ หรือว่าพิษที่อยู่ในร่างกายท่านกำเริบ ถ้าอย่างนั้นบ่าวไปเรียกท่านหมอก่อนนะเจ้าค่ะ”

เสียงของฮวาฮวาทำให้ซือซิงตื่นจากภวังค์

“พวกเจ้าว่าอะไรนะ...ข้าฟังไม่ทัน”

อาการเหม่อลอยของซือซิงยิ่งตอกย้ำทำให้หลันฮวารู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น “ฮูหยิน บ่าวคิดว่าจะเรียกท่านหมอมาตรวจอาการท่านอีกครั้ง ข้ากลัวว่าพิษที่ตกค้างในร่างกายของท่านจะทำให้ท่านรู้สึกไม่สบาย ข้ากลัวว่าท่านจะไม่...”

“พอๆ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากมายอย่างที่พวกเจ้าคิด ตอนนี้ข้าอยากจะพักผ่อน พวกเจ้าออกไปเถอะ” และหลังจากที่ซือซิงมาสิงอยู่ในร่างนี้มาหลายวัน ก็ทำให้นางกระจ่างในหลายๆ เรื่อง โดยเฉพาะการที่จะกีดกันสาวใช้ทั้งสองไม่ให้มาวุ่นวายกับตนนั้น ช่างเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าปีนเขาไท่ซานเสียอีก

เหลียนฮวารีบเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง “แต่ว่าฮูหยิน ข้าว่าลองให้ท่านหมอตรวจสักนิดเถอะนะเจ้าค่ะ เผื่อว่า...”

“ข้าอยากพักผ่อน พวกเจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรอกรึ?” ซือซิงพูดตัดบท พลางจ้องมองพวกนางด้วยใบหน้าถมึงทึง

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวทั้งสองถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม ก่อนจะตัดสินใจเดินจากไปไม่รบกวนนางอีก

เฮ้อ! ข้าต้องถอนหายใจสักกี่ครั้งกับความดื้อรั้นของพวกเจ้า ความสงบสุขของข้า ชีวิตอันอิสระเสรีของข้า จงกลับคืนมา จงกลับคืนมา เฮ้อ!

---

* สวมหมวกสีเขียวมีความหมายแฝงว่า ภรรยามีชู้