รามจะเริ่มแล้วนะยุ

วายุเริ่มเดินนำและเปิดประตูพาเจ้ารามเดินเข้าไปยังห้องด้านในเหมือนกับครั้งที่ผ่านมา และพาเจ้ารามเดินไปจนถึงห้องด้านในที่มีทั้งตู้ปลอดเชื้อและโต๊ะแล็บสีขาวสะอาดตาที่มีชั้นวางอุปกรณ์ในห้องแล็บ 

“ว่าแต่นายใส่ไซส์อะไรนะ” วายุหันมาเอ่ยถามไซส์ถุงมือของเจ้าราม

เจ้ารามที่อดคิดบางอย่างขึ้นมาในใจไม่ได้ก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะมองสบตาวายุพร้อมเอ่ยตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจากน้ำเสียงปกติอันเคร่งขรึมของเขาว่า

“ของฉันไซส์ใหญ่หน่อยนะ ว่าแต่นายมีไซส์ใหญ่สุดเบอร์อะไรล่ะ”

ในชั่วเวลาที่ได้ยินประโยคคำตอบนั้น วายุก็อดรู้สึกร้อนวูบที่แก้มขึ้นมาไม่ได้ แต่เขาก็เลือกที่จะปัดความคิดบ้าๆ ในหัวทิ้งไป และตะโกนบอกตัวเองในใจว่า

แกคิดอะไรของแกเนี่ยไอ้ยุ ไอ้รามมันหมายถึงไซส์ถุงมือโว้ย