Black hole(เทะสึกะxเรียวมะxฟูจิ)

เนื้อเรื่อง

ผมก็แค่คนสิ้นหวัง...
ที่เผลอตกลงไปในหลุมดำมืด...
โดนสูบวิญญาณจนหมดสิ้น
ไร้ความหวัง ไร้เรี่ยวแรง ต่อให้ตะโกนเท่าไร ก็ไม่มีใครได้ยิน...



เสียงหายใจโรยรินของเด็กชายร่างบาง
นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง
บนผิวขาวละเอียดมีรอยแดงช้ำอยู่ทั่วร่างกาย
ที่เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

หน้าท้องแบนเรียบเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำขุ่นขาว
กระจายเต็มไปทั่วร่างที่โดนกระทำจนเหมือน ไร้ปราณี


"ครับ ได้ครับอาจารณ์"

เสียงชายร่างสูงคุยโทรศัพท์อย่างสุภาพกับคนในสาย
เด็กชายเหลียวมองไปทางต้นเสียงของคนที่ยืนคุยโทรศัพท์

ร่างสูงโปร่ง กับกล้ามเนื้อที่เด่นชัดตามสไตล์
ของคนเล่นกีฬาที่สวมเพียงกางเกงขาสั้น

เด็กชายเพียงเหยีดยิ้มเยาะกับท่าทางสุภาพนั่น
ที่ใครหลายคนเห็นจนชินจนเขาอยากจะอาเจียน
เพราะสิ่งที่ร่างสูงกระทำกับเขา มีเพียงความป่าเถื่อนเท่านั้นที่เขาเคยได้รับ

สถาณการณ์ที่เหมือนเป็นรองทุกอย่าง
ทำให้เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอกใคร
เพราะถ้าพูด สิ่งที่เขาได้รับก็จะทวีคูณเพิ่มเป็นเท่าตัว

"จะไปไหน"

ร่างสูงหันมาถามเมื่อเด็กชายทำท่าจะลุกออกจากเตียง

"ผมจะไปล้างตัว"

"ใครอนุญาติ!"

ร่างสูงพุ่งเข้าหาพร้อมกับขว้าข้อมือเด็กชายให้ นอนขว่ำลงบนเตียง

"โอ๊ย! ผมเจ็บนะฮะกัปตัน!"

เด็กชายร่างบางร้องออกมาด้วยน้ำตาซึม
เมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งของร่างสูงที่กำลังจะเบียดแทรก
เข้ามาในร่างกายเขาอีกครั้ง

"อย่ามาสำออยเรียวมะ! นายไม่มีสิทธิทำตามใจตัวเอง ถ้าฉันไม่สั่ง!"

เด็กชายกัดฟันด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างสูง
เร่งจังหวะเข้าออกอีกครั้ง ไร้ความนุ่มนวล ไร้ความปราณี

อีกครั้งที่วิญญาณเขาโดนสูบจนหมดสิ้น...



ชมรมเทนนิสเซงาคุ...

เรียวมะเดินเข้ามาในคอร์ดเดินทักทายทุกคนตามปกติ
เขามองไปเห็นชายผู้ซึ่งเป็นกัปตันยืนคุมพวกตัวจริงซ้อม
อยู่ก่อนนะถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความเบื่อหน่าย

เทะสึกะ คุนิมิตสึ...

ชายผู้มอบความป่าเถื่อนให้เขา
ในขณะเดียวกันก็ใส่หน้ากากแห่งความอ่อนโยน
แสดงต่อหน้าคนอื่น

ถ้าจะหาใครสักคนดึงเขาขึ้นมาจากหลุมดำ
มืดนี้ก็คงจะมีเพียงคนเดียวที่สามารถจะต่อกรกับปีศาจนั้นได้

แต่จะมีใครเชื่อเขาละ?
คนที่แสดงละครเก่งอย่างหมอนั้น
ใครจะมาเชื่อคำพูดเด็กอย่างเขา...

แต่ถ้าเขาไม่ลองตะโกนออกไป...คงไม่รู้...

"รุ่นพี่ฟูจิฮะ ซ้อมกับผมหน่อยได้ไหม?"

เด็กชายเอ่ยเรียกรุ่นพี่หน้าหวาน
ผู้มีรอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าเสมอ
คนที่เขารู้สึกปลอดภัยเสมอทุกครั้งที่อยู่ด้วย

ถึงแม้จะยืนไกลกัน แต่ทุกครั้งที่มองไปที่รุ่นพี่
เขาก็มักจะมีรอยยิ้มกลับมาให้เสมอ
รอยยิ้มที่ต่างจากปีศาจนั่น รอยยิ้มที่ไม่เสแสร้ง เขารู้สึกได้...

"ได้สิ เอจิเซน^^"

เสียงโต้ลูกกันไปมาระหว่างเด็กชายกับ
รุ่นพี่หน้าหวานดังอย่างต่อเนื่อง

ถึงแม้คนภายนอกจะมองว่าเป็นการซ้อมอย่างปกติ
แต่ฟูจิรับรู้ได้ ว่าเด็กชายตรงหน้าไม่มีสมาธิเอาเสียเลย

"โอ๊ย!!"

การที่สมองคิดหาหนทางว่าจะให้ฟูจิดึงเขาออกจากหลุมดำ
มืดยังไง บวกกับร่างกายที่อ่อนล้ามาจากเจ้ากัปตันปีศาจเมื่อคืน
ทำให้ขาเจ้ากรรมก็หมดแรงล้มลงไปดื้อๆ

"เอจิเซน! เป็นอะไรไหม?!"

เสียงเป็นห่วงของรุ่นพี่หน้าหวานที่เขาโต้ลูกด้วยดังขึ้น
พร้อมทั้งกระโดดข้ามเนตจากอีกฝั่งมาหาเขาทันที

"เหมือนขาจะแพลงฮะ.."

"งั้นเด๋วฉันจะพาไปห้องพยาบาลเอง"

สิ้นคำฟูจิก็ช้อนตัวเด็กชายเข้ามาให้อ้อมกอดทันที
ก่อนจะอุ้มร่างบางเดินออกไปห้องพยาบาล

เรียวมะรับรู้ถึงสายตาที่แทบจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ
ทันทีที่ฟูจิอุ้มเขาเดินผ่านกัปตันปีศาจนั่น

ความกลัวแล่นผ่านเข้ามาในใจจนเรียวมะเผลอกอดคอฟูจิแน่นขึ้นไปอีก

"เจ็บหรอ เอจิเซน? เด๋วฉันพาไปทำแผลนะ"

"ฮะ.."

น้ำเสียงอ่อนโยนบวกกับรอยยิ้มของรุ่นพี่
คลายความกลัวในจิตใจของเด็กชายลงได้เยอะ

จนเขาอยากจะลองตะโกนออกจากหลุมดำมืดนี้สักครั้ง...



ห้องพยาบาล...

ฟูจิถอดถุงเท้าเด็กชายพร้อมกับนวดยา
คลายกล้ามเนื้อเบาๆที่ข้อเท้า

เรียมมะลอบมองใบหน้าสวยหวานของรุ่นพี่ที่ดูจะตั้งใจ
นวดยาให้กับเขามาก ความอ่อนโยนที่เขาได้รับ
ค่อยๆคลายความกลัวในจิตใจลงเรื่อยๆ

"รุ่นพี่ฮะ..."

"หืม? เจ็บตรงอื่นด้วยหรอ เอจิเซน?"

เรียวมะสบตาสีน้ำทะเลของฟูจิที่ส่งผ่านความห่วงใย
มาให้เขาราวกับมองสิ่งของล้ำค่า

สายตาที่เขาไม่เคยได้รับจากคนๆนั้นเลย...

"ไหนขอดูหน่อยตอนนายล้มอาจจะได้แผลตรงอื่นด้วย"

ฟูจิวางยาพร้อมลุกขึ้นถกเสื้อเด็กชายเพื่อหาแผล
ตรงส่วนอื่นที่เด็กชายได้รับ

แต่พอเห็นร่ากายที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้า
ดวงตาสีน้ำทะเลก็เบิกขึ้นอย่างตกใจ
ร่างกายบอบร่างของเด็กชายเขียวช้ำไปทั่ว
บ่งบอกถึงการกระทำอย่างไร้ความปราณีที่เด็กชายเคยได้รับ

"ใครทำนาย เอจิเซน!"

ฟูจิเอ่ยถามรุ่นน้องที่ตัวสั่นไปด้วยความกลัวจนไม่กล้าปริปากใดๆ

"เอจิเซน?"

"เอจิเซน!"

เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นที่หน้าทางเข้าห้องพยาบาล
เรียกความสนใจของคนในห้องพยาบาล
ก่อนที่เรียวมะจะดึงเสื้อลงมาปิด

"ฉันเห็นหายมานาน"

เทะสึกะเอ่ยถามก่อนจะดันแว่นขึ้นเล็กน้อย

"เอจิเซน ขาแพลงคงซ้อมต่อไม่ไหว ฉันจะพา เอจิเซนกลับบ้าน"

"ไม่ต้อง! นายไปซ้อม ฉันจะพากลับเอง"

เทะสึกะเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินมาหาเด็กชายที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง

"ทำไมละ"

ฟูจิขว้ามือเทะสึกะไว้ก่อนที่เทะสึกะจะเดินถึงตัว
เอจิเซนที่นั่งเงียบอยู่บนเตียง "ฉันเป็นกัปตัน ต้องดูแลรุ่นน้องอยู่แล้ว แล้วที่สำคัญ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเอจิเซน" เทะสึกะเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะปลายตามองไปยังเด็กชาย

"งั้นก็...ฝากด้วยนะ"

ฟูจิเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป
เด็กชายจมอยู่กับความสิ้นหวังอีกครั้ง...


บ้านเทะสึกะ...

"ตุ๊บ!!!"

แรงเหวี่ยงมหาสารโถมใส่ตัวของเด็กชายร่างบาง
ให้กระเด็นลงไปอยู่บนเตียงทันทีที่เปิดประตูเข้ามาให้ห้อง
พร้อมกับร่างสูงตามขึ้นไปนั่งคล่อมตัวเด็กชายทันที
ก่อนจะใช้ฝ่ามือหนาบีบปลายคางจนเป็นรอยแดงช้ำ

"จะสำออยอะไรใส่ฟูจิ!!จะพูดอะไร!เอจิเซน!!"

เสียงแห่งโทษะตะโกนใส่หน้าเด็กชาย
ที่เริ่มจะน้ำตาคลออีกครั้งเพราะแรงบีบปลายคาง

"ผมเปล่า..."

"คิดจะหนีฉันไปไหน! อย่าหวัง!!"

สิ้นคำร่างสูงก็กระชากชุดที่ปกปิดร่างกายบอบบางเอาไว้ออก
ก่อนจะจ้องมองรอยช้ำบนตัวของเด็กชายที่เกิดจากฝีมือเขาอย่างภูมิใจ
พร้อมกับไล่ปลายนิ้วไปตามรอยช้ำบนร่างกาย

"นายไม่ชอบหรอ? ฉันเห็นร่างกายนายตอบรับฉันดีนะ เอจิเซน..."

ร่างสูงพูดก่อนจะใช่ปลายลิ้นร้อนสัมผัสไป
ที่ยอดอกสีชมพูอ่อนของเด็กชาย ก่อนจะใช้ฟันขบเบาๆ

"อ..อย่านะฮะ"

เด็กชายพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธณาการที่
ดูเหมือนจะมัดตัวเขาแน่นขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับหนี

"ฮึ! อย่าทำอะไรที่ฉันไม่ชอบอีก เอจิเซน!!"



"อย่างนี้เองหรอ?..."

เสียงหน้าประตูห้องดังเรียกความสนใจของคนในห้อง
ก่อนที่ร่างของรุ่นพี่ใบหน้าหวานจะปรากฏพร้อมรอยยิ้มเหมือนเดิม
ในมือถือกล้องวิดีโอที่พร้อมทำงานอยู่ และดูเหมือนจะบันทึกไปได้สักพักแล้ว

"ปล่อยเอจิเซน สะ เทะสึกะ"

ฟูจิเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะปิดกล้องวิดีโอพร้อมกับชูขึ้นเพื่อบอก
ให้รู้ว่าเขาบันทึกภาพไว้หมดแล้ว

"ฟูจิ.."

"รุ่นพี่.."

ฟูจิเดินไปประคองตัวเอจิเซนออกมาจาเตียงก่อนจะสวมเสื้อ
ให้เด็กชายที่ยังคงตัวสั่นด้วยความกลัว

"ถ้าไม่อยากให้ภาพพจน์อันแสนดีของนายถูกเปิดเผย
หลังจากนี้อย่ายุ่งกลับเอจิเซนอีก"

ฟูจิเอ่ยก่อนจะพาตัวเด็กชายเดินออกมาจากห้อง

"อ่อ...เทะสึกะ อีกเรื่องนะ อย่าคิดมีปัญหากับฉัน"

ฟูจิเอ่ยด้วยใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มแบบเดิมเหมือนทุกครั้ง
ก่อนจะจับมือเด็กชายออกมาจาหลุมดำมืด....


ฟูจิเดินไปส่งเอจิเซนที่บ้านโดยไม่พูดอะไร
มีเพียงสัมผัสที่ฝ่ามือที่โดนรุ่นพี่หน้าหวานกุมเอาไว้ตลอดทาง

"ขอบคุณนะฮะ รุ่นพี่..."

"ไม่เป็นไร มีอะไรก็บอกฉันได้"

ฟูจิตอบด้วยรอยยิ้มแบบเดิม
ก่อนที่เด็กชายจะลอบมองใบหน้าหวาน
คนที่ดึงเขาขึ้นมาจากหลุมดำมืดของปีศาจได้..
คงเป็นเทพ หรือ ปีศาจด้วยกันเท่านั้นแหละ..


และคนที่ยืนข้างเขาตอนนี้ เป็นอะไรกันแน่?