บริษัทรับจ้างหักอก(นิโอxฟูจิ)

เนื้อเรื่อง

"อาโตเบะ ฉันมีอะไรจะบอก"

"หืม... มีอะไรหรอฟูจิ?"

"เราเลิกกันเถอะ"

"ห๊ะ! อะไรนะ!"

อาโตเบะร้องทักเสียงดังลั่นร้านอาหารหรู
ที่เขาจองไว้ส่วนตัวเพื่อที่จะมากินข้าวกับคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน
แต่แล้วประโยคที่ออกมาจากใบหน้าหวานทำให้เขาแทบทรุด

"ฉันว่าเราเข้ากันไม่ได้หรอก คบไปก็ไม่มีความสุข นายควรไปเจอคนที่ดีกว่านี้"

"ฟูจิ นายล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย"

อาโตเบะยังใจเย็นถามคนรักด้วยรอยยิ้ม
เผื่อคนที่นั่งตรงข้ามจะยิ้มหวานกลับมาเหมือนทุกครั้งแล้วพูดว่าล้อเล่น

อาโตเบะคบกับฟูจิมาได้สองเดือนกว่า อันที่จริงเขารู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมต้น
แต่ไม่มีทีท่าที่จะมาคบกันแบบแฟนเลย จนเมื่อเขาอยู่มหาลัยปี2
ฟูจิก็ปรากฏตัว เข้ามาทำความรู้จักกับเขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ด้วยความที่เคยรู้จักกันมาก่อน เขาจึงสนิทกันไม่ยาก
จนสุดท้ายเขาก็หลงเสน่ย์คนหน้าหวานจนทุ่มให้ทั้งใจ
แต่สุดท้ายคนที่เขาให้ใจ กลับกำลังบอกเลิกเขาเนี่ยนะ...

"ฉันพูดเรื่องจริง ลาก่อนนะ"

ฟูจิพูดเสียงเรียบ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากร้านอาหารไป
ทิ้งให้อาโตเบะนั่งเหมือนถูกสาบอยู่บนโต๊ะ

คนอย่างฉันเนี่ยนะ ถูกบอกเลิก....

อาโตเบะคิดก่อนจะกำมือแน่น น้ำตาใสเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม
จนสุดท้ายอาหารรสเลิสก็ถูกเขวี้ยงลงไปกองกับพื้นอย่างไร้ความหมาย

"มันไม่จบอย่างนี้แน่ ฟูจิ..."



@คลับชื่อดังแห่งหนึ่ง

เสียงเพลงดังขึ้นเป็นจังหวะพอให้ขยับร่างกายไปมาอย่างอิสระ
แสงไฟสลัวเปิดสลับไปมาเหมือนหลุดเข้าไปในโลกแห่งความฝัน

นิโอ มาซาฮารุ

โฮสต์อันดับหนึ่งของคลับกำลังเทเหล้าเพิ่มให้กับชายหนุ่มร่างบางที่ซื้อตัวเขาทั้งคืน
เพียงเพื่อแค่ได้อยู่กับเขา

"คุณทามะครับ ไหวไหมครับ?"
นิโอถามแข่งกับเสียงเพลงดังกระหึ่มภายในคลับที่พอยิ่งดึกก็ดูเหมือนจะเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
ริมฝีปากบางคลอเคลียกับใบหูลูกค้าVIP จนชายหนุ่มในอ้อมกอดเข่าอ่อนลงไปถนัดตา

"ถ้าผมไม่ไหว นิโอจะทำไงละครับ"
ชายหนุ่มร่างบางหันหน้ามาเผชิญกับคนตัวสูงตรงหน้า
ก่อนที่จะเหนี่ยวรั้งต้นคอผ่านเรือนนผมสีเทา เพื่อให้ใบหน้าหล่อเหลาชิดไกล้ลงมายิ่งขึ้น

"คุณทามะจะให้ผมทำยังไงก็ได้ครับ ยังไงคืนนี้ผมก็เป็นของคุณทั้งคืนอยู่แล้ว..."

นิโอพูดเบาจนเหมือนเสียงกระซิบ แต่ระยะห่างจากใบหูมีเพียงน้อยนิด
ทำให้หนุ่มน้อยในอ้อมกอดยิ่งโหยหาเขามากขึ้น


หลังจากนิโอจบมัธยมต้นมาจนเข้ามหาวิทยาลัยเขาก็ทำงานพาร์ทไทม์
เป็นโฮสต์มาได้3ปีกว่าแล้ว ชื่อเสียงในเรื่องการบริการลูกค้าอย่างถึงใจ
ทำให้หลายคนยอมทุ่มเพื่อที่จะได้ไกล้ชิดกับเขา
แต่จะได้อยู่กับเขานานแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับเงินที่จ่าย

ไม่ต่างจากหนุ่มน้อยลูกคนมีตังค์ที่ตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมกอดเขานี่แหละ
ที่ใจป้ำซื้อเวลาเขาทั้งคืน ซึ่งถือเป็นเงินไม่ใช้น้อยเลยทีเดียว

"กลับดีๆครับคุณทามะ ไว้มาหาผมไหม่นะครับ"

นิโอยิ้มหวานบอกลาก่อนที่หนุ่มน้อยจะขึ้นรถส่วนตัวคันหรูไป
ซึ่งกว่าเขาจะถอนจูบจากคนตัวเล็กในสภาพเมาแอ๋ได้ เขาก็แทบหายใจไม่ออก

"มาแน่นอนเลย นิโอคุง~"
หนุ่มน้อยบอกเสียงอ้อแอ้ก่อนที่นิโอจะบอกให้คนขับรถส่วนตัวของลูกค้าVIPออกรถได้แล้ว
ถือเป็นอันจบหน้าที่ไปหนึ่งคืน...

"ห้าววววววว~ ง่วงชะมัด"
นิโอหาวออกมาหลังจากที่รถลูกค้าVIPออกไปแล้ว

"นิโอ ว่างแล้วใช่ไหม?"
เสียงมาสเตอร์เจ้าของคลับดังขึ้นด้านหลังทำให้เขาหันมาทั้งที่ยังอ้าปากหาวค้างไว้อยู่

"มีงานด่วนน่ะ"

"งานพิเศษหรอครับ"

"ใช่ มาดูรายละเอียดข้างในหน่อย"
นิโอเดินตามมาสเตอร์เข้าไปในห้องส่วนตัวในคลับ ก่อนที่แฟ้มหนาจะถูกวางตรงหน้า

"คนนี้ลูกค้ากระเป๋าหนักมาก พร้อมจ่ายไม่อั้น
ขอแค่งานสำเร๊จก็พอ ระยะเวลา3เดือน"

"เอ๋~ ใจป้ำจังแหะ"

"นี่ครึ่งแรก ครึ่งหลังจะตามมาเมื่องานเสร๊จ"
มาสเตอร์วางเงินปึกใหญ่ลงข้างแฟ้มทำให้นิโอตาโตเพราะจำนวนเงินมันมากกว่าเขาทำงานทั้งเดือนอีก

"อย่าพลาดนะนิโอ ฉันอวดสรรพคุณนายไว้เยอะ"

"แน่นอน~"
นิโอรับเสียงใสก่อนทีมือเรียวยาวจะเปิดแฟ้มเพื่ออ่านประวัติคนที่เขาจะต้องไปจัดการ

"ไหนๆ ขอดูหน่อย เพลย์บอยคนไหนนะที่ร้ายขนาดมีคนจ้างด้วยเงินขนาดนี้~"

นิโอเปิดแฟ้มหนาแต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อรู้ว่าประวัติคนในแฟ้มคือใคร

"ฟูจิ ชูซึเกะ หรอ.."

"นายรู้จักหรอ?"
มาสเตอร์ถามเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของโฮสต์หนุ่ม

"ก็ไม่เชิงครับ เคยแข่งเทนนิสด้วยกันตอนอยู่ม.ต้นครับ
แต่อยู่คนละโรงเรียน ไม่ได้สนิทกันเป็นพิเศษ"

"จะมีปัญหากับงานไหม?"
มาสเตอร์ถามเพื่อความแน่ใจเพราะจำนวนเงินจ้างไม่ใช่น้อยๆ ถ้าทำไม่ได้ ลำบากแน่ๆ
ได้ข่าวว่าลูกค้าที่ว่าจ้างมามีอิทธิพลมากซะด้วย

"ไม่มีหรอกครับ สบายมาก^^"

"แน่นะนิโอ?"

"แน่นอนครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จะได้ไปวางแผนเริ่มงานได้เลย"
นิโอเอ่ยลาก่อนจะคว้าแฟ้มหนาติดมือกลับห้องไปด้วย..

"หมอนี่เนี่ยนะ ที่เราจะต้องไปหักอก.."
นิโอคิดพลางนึกถึงภาพวันวานที่เขาเคยเจอกับฟูจิตอนม.ต้น
ใบหน้าหวานที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา ดูไม่มีพิษมีภัยสักนิด ทำไมโดนหมายหัวได้นะ

"ช่างเถอะ ทำงานก็พอ..."
นิโอหยุดความคิดตัวเอง ก่อนจะขับรถหรูกลับห้องไป

ใช่แล้ว...งานพิเศษอีกอย่างก็คือ รับจ้างหักอก นั่นเอง..


@วันรุ่งขึ้น

หลังจากนิโออ่านประวิติฟูจิอย่างระเอียดจึงรู้ว่าฟูจิเรียนอยู่มหาวิทลัยแห่งหนึ่ง
วันนี้เขาจึงขับรถมาดักรอหน้ามหาวิทยาลัย เพื่อที่อย่างน้อยจะมาดูรูปร่างปัจจุบันของฟูจิ
ถึงแม้จะเคยเจอกันมาก่อนแต่มันก็หลายปีแล้ว
อย่างน้อยเขาก็จะได้มั่นใจว่าไม่จัดการผิดคน

นิโอรอในรถหรูอย่างใจเย็น ดวงตาสีเทาถูกซ่อนในแว่นกันแดดสีดำ
ขณะที่จ้องไปหน้าประตูของมหาวิทยาลัยอย่างจดจ่อ

วันนี้ฟูจิจะเลิกเรียน4โมงเย็น นี่ก็4โมงครึ่งแล้ว
อีกสักพักคงจะออกมาก
นิโอนั่งมองหน้าประตูสักพักก็เจอคนที่เขากำลังรอ

ตึกตัก.... ตึกตัก...

นิโอใจเต้นแรงเมื่อมองร่างสูงบางกำลังเดินออกมาจากมหาวิทยาลัย
พร้อมเพื่อนผู้ชาย3-4คน ที่กำลังหัวเราะคิกคักเหมือนคุยเรื่องถูกใจกันอยู่

ใบหน้าหวานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย รอยยิ้มซุกซนยังคงมีให้เห็นเหมือนเดิม
ผมสีน้ำตาลที่เคยยาวระต้นคอ บัดนี้ถูกตัดสั้นขึ้นมาจนเห็นใบหูกับลำคอขาวชัดเจน
ดวงตาสีฟ้าเมื่อประกอบรอยยิ้มที่เหมือนเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ทำให้ดูเจ้าชู้ขึ้นมาเป็นกอง

เปลี่ยนลุคไปเลยแหะ...

นิโอมองร่างบางอยู่นานจนลับตา พลางคิดว่าหัวใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงสะด้วย
จากแผนที่ว่าจะเริ่มจู่โจมวันนี้ก็ต้องยกเลิกกระทันหันเพระอาการเต้นผิดจังหวะของหัวใจ
ทำให้ขาแข็งก้าวลงจากรถไม่ได้ ลืมไปเลยว่าจะต้องทำอะไรก่อนหน้าหลัง

กลับไปตั้งตัวที่คลับก่อนละกัน...

นิโอเปรยกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะขับรถออกไป


@คลับชื่อดัง

นิโอนั่งเครียดอยู่ที่เค้าเตอร์เครื่องดื่ม ในมือมีแก้วแอลกอฮอร์วนไปมา
พลากยกขึ้นมาจิบเบาๆเป็นระยะ
เขาไม่คิดเลยว่าฟูจิจะมีเสน่ย์ล้นเหลือขนาดนั้น คงต้องรับมืออย่างใจเย็น

"วันนี้คุณนิโอไม่มีคิวหรอครับ"
บาเทนเนอร์หนุ่มทักทายเจ้าของเรือนผมสีเทาที่นั่งเหม่อลอยตรงหน้า
จากปกติที่เขาจะเห็นว่านิโอแทบไม่เคยจะว่างเลย

"ไม่ละครับ"
นิโอตอบพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตร เป็นผลทำให้ บาเทนเนอร์หนุ่มเกิดอาการเขิล
จนเทเครื่องดื่มหก ทำให้นิโอหลุดขำมาเล็กน้อย
แต่นั่นยิ่งทำให้มือไม้คนถูกขำสั่นขึ้นอีกจนต้องหาเรื่องอื่นคุย

"แต่วันนี้คลับเราคึกคักนะครับ เห็นว่ามีลูกค้าไหม่เข้ามา
หน้าตาน่ารักเชียว พวกบรรดาโฮสต์หลายคนต่างเสนอตัวกันใหญ่
จนเกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กน้อยเลยครับ ฮ่ะๆ"

"น่ารักขนาดนั้นเชียว?"

"อืม.. ผมก็ไม่เห็นนะครับ แต่เห็นพูดกันว่า ตัวบางๆ
ผิวขาว ตาสีฟ้า ผมสั้นสีน้ำตาล แถมยิ้มเก่งด้วย
คงจะน่ารักมั้งครับ อ่ะ อ้าว! คุณนิโอครับ!! จะไปไหนครับ?"

ไม่รอให้พูดจบนิโอก็ลุกขึ้นไปทันที เขาตะหงิดๆตั้งแต่ตาสีฟ้าละ
ไม่รู้ว่าจะใช่เป้าหมายเขารึเปล่านะ

หลังจากเดินมาถึงโซฟามุมหนึ่ง แสงไฟสลัวทำให้การมองเห็นลำบาก
แต่นั่นก็ทำให้เขาเห็นหน้า 'ลูกค้าน่ารัก'ได้อย่างชัดเจน

"ฟูจิ..."

นิโอเรียงชื่อแผ่วเบาพร้อมมองไปที่ร่างบางที่ตอนนี้กำลังเมาได้ที่
ในวงล้อมโฮสต์รุ่นน้องเขาหลายคน ซึ่งดูเหมือนจะสนุกกับการเชียร์ให้ฟูจิดื่มน้ำสีอำพันแก้วแล้วแก้วเล่า

"พวกนายไปได้แล้ว คนนี้คนรู้จักฉัน ฉันดูแลเอง"
นิโอพูดผ่ากลางวง เขาแอบได้ยินเสียงบ่นเล็กน้อยของบรรดารุ่นน้อง ก็ก็ไม่มีใครกล้าขัดเขา

"อ้าว~ ไปหนายกันหมดแล้ววว~"
เสียงหวานอ้อแอ้ดึงความสนใจเขาอีกครั้ง
ใบหน้าสวยที่ฉาบไปด้วยสีแดงเพราะแอลกอฮอร์ทำให้เขาขาแข็งอีกครั้ง
จนฟูจิต้องดึงมือเขาให้นั่งลงข้างๆ

"นายจะมานั่งเป็นเพื่อนฉันหรอ~ ดีเลยๆ"
ฟูจิพูดพร้อมกับยิ้มหวานเหมือนได้ของถูกใจ

"ฟูจิ จำฉันได้ไหม?"
นิโอถามพร้อมกับเลื่อนหน้าไปไกลใบหูของคนหน้าหวาน
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆก่องฟูจิกำลังเล่นงานเขาอย่างจัง

"หือ~ ใครหรอ?"
ฟูจิถามพร้อมจะพยายามจ้องหน้าเขาผ่านแสงไฟที่เปิดสลับกันไปมา จนใบหน้าแทบชิดกัน

"นิโอไง นิโอที่เรียนอยู่ริคไค..."
นิโอตอบพร้อมกับจ้องหน้าหวานกลับโดยไม่คิดจะหลบสายตา

"อ่าาา นิโอเองหรอ จำได้ๆๆ^^ ดีจังเลยน๊าาา ได้มาเจอกันอีก"
ฟูจิทำท่าทางดีใจเหมือนเด็กจนนิโออดยิ้มตามไม่ได้

"แล้วนายมาเที่ยวที่แบบนี้ทำไม?"

"ฉัน ฉันอกหักน่ะ..."
ฟูจิตอบพร้อมกับหลบสายตาลงจนนิโอไม่กล้าที่จะถามต่อ

"แต่ว่า ไม่เป็นไรแล้วละ ก็อยู่กับนิโอแล้วนิเนาะ~ ไปเต้นกันเถอะ^^"

อยู่ๆฟูจิก็ดึงมือนิโอลุกขึ้นพร้อมกับเดินเซไปกลาง ฟอร์ จนนิโอต้องตามขว้าเอวบางไว้
ยิ่งดึกผู้คนก็ยิ่งเยอะเบียดเสียดกันมากขึ้น แต่คนที่เขากอดไว้อยู่ข้างหลังกลับเต้นไม่หยุด
มีบางทีที่เหมือนจะล้มลง ถ้าไม่มีเขาคอยพยุงไว้ จนบางจังหวะที่จมูกโด่งของเขา
ไปสัมผัสกับแก้มเนียนใสอย่างไม่ตั้งใจ
แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะสูดดมความหอมหวานให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ยิ่งดึกจังหวะดนตรีก็ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์คนฟังมากยิ่งขึ้น
โดยเฉพาะบั้นท้ายกลมกลึงของฟูจิที่กำลังโยกย้ายแนบชิดกับส่วนที่อ่อนไหวของเขา
จนตอนนี้เขารู้สึกอัดแน่นจนอย่างจะปลดปล่อยซะตรงนี้
แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัว ยังคงเต้นต่อโดยไม่สนใจอาการผิดปกติของร่างการเขา

"ฟูจิ...."
เสียงสั่นเครือของนิโอเรียกชื่อเจ้าของใบหน้าหวานริมฝีปากบางขบเม้มบริเวณใบหู
ก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะเลื่อนไปสูดดมความหอมซองคอขาวที่เหมือนจะเอียงรอเขาให้กดแนบริมฝีปากลงไป

"อืออ.."
ฟูจิครางเสียงเบา แต่เขากลับได้ยินชัดเจนใน โสตประสาท
นั่นยิ่งทำให้เขาควบคุมตัวเองแทบจะไม่ได้

มือเรียวยาวสอดเขาได้ภายใต้เสื้อเชิตสีขาว
กระดุมที่หลุดลงมาสองเม็ดเผยให้เห็นอกขาวอย่างชัดเจน
นิโอลูบไล้ไปที่เอวบางที่โยกย้ายตามจังหวะเสียงเพลงที่ดังต่อเนื่อง
ในขณะที่ยังแนบริมฝีปากร้อนไปที่ซอกคอทั้งสองข้าง

"นิโอ.. จะทำไร.."
ฟูจิหันหน้ามาเผชิญเจ้าของเรือนผมสีเทาที่กอดเขาอยู่ทางด้านหลังตลอด
ดวงตาสีฟ้าช้อนขึ้นมามองหน้านิโออย่างท้าทาย

นิโอไม่ตอบแต่เลือกที่จะประกบริมฝีบากบางกับคนตรงหน้า
ก่อนที่จะใช้ปลายลิ้นควานหาความหวานในโพร่งปากอย่างชำนาน
กลิ่นแอลกอฮอร์ในลมหายใจของฟูจิไม่ทำให้เขารู้สึกรังเกียดสักนิด
กลับกันมันยิ่งให้คนตรงหน้าดูน่าค้นหากว่าเดิม

"อือออ.."
ฟูจิครางเสียงหวานรอดออกมาจากริมฝีปากร้อนที่กำลังประกบกันอยู่
ก่อนที่จะรั้งต้นคอนิโอในแนบชิดลงมามากขึ้น
ในขณะเดียวกันนิโอก็รั้งเอวบางให้เข้ามาไกล้เขามากขึ้น

"ฉันชอบนาย..."
เสียงฟูจิดังชัดเจนในหูเขา ก่อนที่หัวสมองของนิโอเหมือนขาวโพล่น

ยังไม่ทันที่จะได้พูดได้ถามอะไรต่อ ในขณะที่นิโอกำลังใจเต้นแรงกับประโยคที่ฟูจิพูดออกมา
ร่างบางก็ต้านทานฤทธิ์แอลกอฮอล์ถไม่ไหวล้มลงในอ้อมกอดของนิโอ

@ห้องนิโอ

นิโอแบกร่างฟูจิที่เดินแทบไม่ไหววางลงบนเตียงนอนกลางห้อง
เมาขนาดนี้เลยหรอ? ใครหักอกมานะ...
นิโอพึมพำพร้อมลอบมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้เป็นสีแดงชัดยิ่งขึ้น

"อืออ ร้อน.. ร้อนจัง..."
ฟูจิเพ้อเพราะฤทธิ์เหล้า มือเรียวงามพลานปลดกระดุมเสื้อเชิตตัวเองพัลวัน

"เฮ้ยย ใจเย็นฟูจิ!"
นิโอพยามตามตะครุบมือซนของฟูจิที่ปลดกระดุมจนเหลือแค่เม็ดสุดท้าย
เสื้อที่ถูกถอดออกเผยให้เห็นกล้ามท้องได้รูปสวย ถึงแม้จะไม่เด่นชัด
แต่ก็น่าหลงไหลมากทีเดียว หน้าอกขาวสีหวานกำลังเล่นงานนิโอให้กระอักเลือด

"เฮ้ออ นายเนี่ยนะ ช่วยไม่ได้ จะเช็ดตัวให้ละกัน.."
นิโอใช้ผ้าชุบน้ำเย็นบิดหมาดๆแนบไปที่แก้มเนียนใสฟูจิ ลากลงมาจนถึงต้นคอขาว

"อืออ..."
ฟูจิครางพร้อมเอียงคอรับรับความเย็นจากผ้าที่นิโอเช็ดตัวให้

ตึกตัก....ตึกตัก....

ความเงียบภายในห้องกำลังทำให้นิโอไดิยินเสียงหัวใจตัวเองชัดเจนขึ้น
ผ้าขาวเย็นเชียบกำลังลูบไปที่หน้าท้องแบนเรียบ ความเย็นทำให้ฟูจิเผลอเกร็งหน้าท้องทุกครั้งที่โดนสัมผัส
นิโอมองร่างที่อยู่บนเตรียงอย่างห้ามใจ เขาไม่ใช่พวกฉวยโอกาศคนตอนเมาสักเท่าไหร่
สุดท้ายจึงตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฟูจิ ตัวเองจึงลุกไปอาบน้ำแล้วไปนอนที่โซฟาแทน

"ฝันหวานครับ..."
นิโอกระซิบที่ใบหูกอดจะจูบหน้าผากคนที่นอนหลับไปแล้ว

ฟูจิตื่นนอนมาตอนเช้าเมื่อไม่เห็นใครอยู่ในห้องจึงรู้ว่านิโอไปเรียนแล้ว
เขาเขียนโน๊ตแปะไว้ที่หัวเตียงนิโอ ก่อนจะกลับมาที่ห้องของตน

'ขอบคุณที่ดูแลผม แล้วเจอกันอีกครับ...'



เมื่อฟูจิกลับมาถึงห้องตัวเอง เขาก็เดินไปเปิดแล็ปท็อปส่วนตัวซึ่งตอนนี้มีเมลเข้ามาเมื่อไม่นาน

'ฟูจิ เจอนิโอรึยังครับ?'

'เจอแล้วครับ ไม่ต้องห่วง'
ฟูจิพิมพ์ตอบ'ลูกค้า'ที่ถามเข้ามาอย่างร้อนใจ

'อ่า ดีจัง ยังไงฝากด้วยนะครับ คงไม่ยากไปใช่ไหม?'

'ไม่ครับ สองเดือนงานก็น่าจะเสร๊จครับ'

'จริงหรอครับ ผมว่าแล้ว ก็ฟูจินี่เนาะ ไม่เสียแรงจริงๆที่จ้างคุณ'

'ครับ'

'ผมได้ข่าวว่า คุณเคยรู้จักกับนิโอหรอครับ?'

'เคยแข่งเทนนิสกันตอน ม.ต้นน่ะครับ ไม่ได้สนิทอะไร'

'หวังว่าคงไม่มีปัญหากับงานนะครับ พวกผมอุส่าห์ลงขันกันไว้เยอะ'

'ทราบแล้วครับ'

'งั้น ไว้คุยกันครับ'

ฟูจิจัดการปิดแล็ปท็อปแล้วล้มตัวลงนอน พลางคิดถึงเรื่องสามวันก่อนหน้านั้น...



'ตื๊ดๆ'

เสียงข้อความว่าเงินจำนวนหนึ่งถูกโอนเข้าบัณชี
หลังจากที่เขาทำให้อาโตะเบะน้ำตาตกกลางร้านอาหารหรู
งานของเขาก็แค่ง่ายๆ ทำให้รัก แล้วก็หักอก....

ตอนแรกฟูจิก็ไม่คิดจะทำจริงจัง แต่พอคิดว่ามันก็น่าสนุกดี
ประกอบกับจำนวนเงินการจ้างที่ค่อนข้างสูงทำให้คิดว่าก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร
ในที่สุดก็ทำมาเรื่อยๆ ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย ที่เขาทำให้ร้องไห้มานักต่อนัก
จนมาถึงอาโตเบะ ที่เขาว่าจะทำเป็นคนสุดท้ายแล้ว
แต่ก็มีงานไหม่เข้ามาเสียก่อน

ตอนแรกที่รู้ว่าเป็นนิโอ ฟูจิก็ไม่อยากจะรับงานนี้แล้ว
เพราะเมื่อก่อนเขาก็พอจะรู้ว่านิโอ ร้ายใช่เล่น แต่พอฟังเหตุผลแล้ว
เขาก็ปฎิเศษไม่ลง

'พวกเราลงขันกันหลายคนครับ คนพวกนี้ต่างถูกนิโอทำร้ายจิตใจมามาก
คุณฟูจิช่วยรับงานนี้เป็นงานสุดท้ายได้ไหมครับ เห็นแก่พวกเรา'

ฟูจิจึงตัดสินใจทำงานนี้ ทั้งๆที่รู้ว่านิโอ ไม่เหมือนกับทุกคนที่ผ่านมา
ฉายาจอมหลอกลวง นักมายากลบนคอร์ด รวมถึงเสน่ย์ที่มีอย่างเหลือร้ายของนิโอ
อาจทำให้เขาพลาดท่าเสียเอง

แต่หลังจากจำใจรับคำไปแล้ว ก็ต้องทำให้เต็มที่ที่สุดละนะ
อย่างแรกเลยคือต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ตามกลักจิตวิทยาแล้ว คนที่ไม่ได้เจอกันนาน จะติดภาพลักษณ์เก่าๆของคนนั้น
ถ้าเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว จะทำให้โอกาศการตกหลุมรักเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว
ฟูจิจึงยอมตัดผมแสนรักแสนหวงของตัวเอง ทำไงได้
ก็เขาอยากให้งานจบไวไว จึงรุกหนักขนาดนี้...

ตามข้อมูลที่ลูกค้าให้มา นิโอทำงานอยู่ที่คลับแห่งหนึ่ง
เขาจึงตั้งใจมาทันที ระดับหน้าตาอย่างเขา ทำให้เกิดการแย่งตัวจากบรรดาโฮทต์ได้ไม่ยาก
เมื่อเกิดความวุ่นวาย ยังไงนิโอก็ต้องปรากฏตัวแน่นอน

เป็นไปอย่างที่คิด เพียงไม่นานร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเทาก็มา
ฟูจิมองนิโอด้วยใจเต้นแรง ใครจะคิดว่ากฏจิตวิทยาที่เขาเพิ่งอ่านไป
กำลังเล่นงานเขาซะเอง

ร่างสูงที่ดูมีกล้ามเนื้อชัดเจนมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน
ดวงตาสีเทาที่ดูจะสะกดทุกอย่างรอบตัว
ผิวขาวละเอียดคงเป็นเพราะไม่ได้เล่นกีฬากล้างแจ้งอย่างเทนนิสมานาน
และดูเหมือนความสูงเขาจะเพิ่มขึ้นกว่าเดิมด้วย
ไม่แปลกใจเลยที่จะเป็นโฮทต์อันดับหนึ่ง...

ฟูจิรุกหนักเต็มที่ ใช้เสน่ย์ทุกอย่างที่ตัวเขามีกับคนตรงหน้า
แต่ดูเหมือนมันจะเป็นดาบสองคมซะมากกว่า ยิ่งไกล้ชิด
ก็ยิ่งรู้ว่านิโอมีเสน่ย์มากพอที่จะทำให้เขาเข่าอ่อนลงดื้อๆ แม้กระทั่งจูบ...

ความจริงฟูจิเตรียมใจเรื่องการจูบไว้แล้ว แต่พอเผชิญหน้าขึ้นมาจริงๆ
เขาก็แทบจะหยุดหายใจ มันไม่เหมือนกับทุกคนที่ผ่านมา
ทั้งหวาบหวาน ร้อนแรงในเวลาเดียวกัน จนใจเต้นแรงจนน่ากลัว
ยิ่งตอนที่อยู่ในห้องเดียวกัน ฟูจิกลัวเหลือเกินว่านิโอจะทำมากกว่าจูบ
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตัวเขาเองมากกว่าที่จะกลายเป็นฝ่ายยินยอม

แต่แล้วเขาก็ต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ เมื่อนิโอเลือกจะไปนอนตรงโซฟา
เนี่ยนะหรอ คนที่หักอกคนมาทั่ว......
ฟูจิถามคำถามกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะหลับไป

@คืนต่อมาที่คลับ

"นิโอ มีคนมาหา"
โฮสต์รุ่นน้องเดินมาเรียกนิโอที่กำลังนั่งดื่มเครื่องดื่มกับลูกค้าที่บาร์

"ขอตัวนะครับ"
นิโอเอ่ยลาก่อนนะเดินตามรุ่นน้องไป
ลูกค้าคนนั้นส่งสายตาอ้อนวอนอย่างเสียดายเขาเต็มที่
แต่จะให้ทำไงได้ ซื้อตัวเค้า1ชม. ละนี่ก็เลยมา5นาทีแล้วด้วย
เค้าไม่คิดเงินเพิ่มก็ดีแล้วละนะ

"ฟูจิ.."
นิโอเอ่ยชื่อคนที่เมาเละเทะกับเขาเมื่อคืน บัดนี้กำลังยืนยิ้มหวานให้เขา
ที่แท้ก็ฟูจินี่เองที่มาหา

"ว่าจะมาขอบคุณที่ดูแลเมื่อวานหน่ะ ไปข้างนอกด้วยกันหน่อยมั้ย?"

"ไปสิ..."
ฟูจิพานิโอมานั่งอยู่ริมแม่น้ำสายหนึ่ง มองเรือที่ประดับไฟสวยงามแล่นไปมา

"ไม่เจอกันตั้งนาน บังเอิญมากเลยที่นายมาเมื่อวาน"

"อือ นั่นสิ นายสูงขึ้นนะ"
ฟูจิถามพร้อมยิ้มให้คนตรงหน้า

"นิดหน่อยน่ะ ว่าแต่ นายตัดผมทำไมละ?"

"ฉันอกหักน่ะ...ช่างเถอะ"
ฟูจิบอกโดยไม่ใส่ใจ นิโอจึงไม่ถามต่อ

"เมื่อวาน ประโยคสุดท้ายก่อนที่นายจะเมาหลับไป จำได้ไหม ว่าพูดอะไร..."
นิโอถามพร้อมสบตาจริงจัง

"เอ่อ จำไม่ได้น่ะ"
ฟูจิยิ้มพร้อมกับเกาหัวเก้อๆ แต่แล้วก็ต้องหน้าแดงเพราะนิโอขยับใบหน้าเข้ามาไกล้
ดวงตาสีเทาช่างดูมีเสน่ย์เมื่อมองในระยะประชิดกันอย่างนี้

"จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะฉันจะทำให้นายจำได้ และพูดมันอีกครั้ง..."

ตึกตัก...ตึกตัก...

เสียงหัวใจฟูจิเต้นแรงอีกครั้ง นี่ใครจะเล่นงานใครกันแน่....

"ฮ่ะๆ ไปขึ้นชิงช้าตรงนั้นกันเถอะ"
ร่างสูงดึงฟูจิให้เดินไปตามทางที่เขาต้องการเหมือนเด็กๆ
ฟูจิได้แต่ยิ้มเดินตามไปโดยไม่พูดอะไร

ชิงช้าหมุนวนขึ้นไปในระดับที่มองวิวได้สวยงามในยามกลางคืน
บรรยากาศรอบข้างมีแต่คนรักนั่งกันเป็นคู่ๆ
ทำให้ฟูจิคิดว่าถ้าเขาได้มากับนิโอโดยไม่มีเงื่อนไขอะไรคงดีกว่านี้..

"ฟูจิ มีแฟนรึยัง?"
นิโอถามเสียงอ้อน ดวงตาสีเทาที่ใช้สะกดฟูจิทำงานได้อย่างดีเยี่ยม

"ยังหรอก..."
ฟูจิตอบเสียงสั่น เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงขึ้นอย่างชัดเจน

"ฟูจิ..."
นิโอเขยิบใบหน้าเข้ามาไกล้อีกครั้งก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วเบาข้างใบหู

"ฉันจีบนายนะ..."
ไม่รอคำอณุญาติ นิโอแนบริมฝีบางบางเบากับคนหน้าหวานตรงหน้า
ก่อนจะสบสายตาคู่งามอีกครั้ง

ตึกตัก...ตึกตัก....
ฟูจิซ่อนความหวั่นไหวอยู่ภายในใจ คนที่ต้องจีบมันต้องเป็นเขาไม่ใช่หรอ
ทำไมกลายเป็นนิโอมาจีบเขาแทนละ?
สุดท้าย ผลก็ต้องจบแบบเดิม ช่างเถอะ...

นิโอกลับมาส่งเขาที่ห้อง จูบแสนหวานที่แสนจะเนินนานถูกมอบให้ฟูจิอีกครั้ง
ก่อนที่คนร่างสูงจะกลับไป

หลายอาทิตย์ผ่านไป คนที่ถูกรุกหนักกลับเป็นฟูจิซะเอง
เขายอมรับตรงๆเลยว่าไม่สามารถต้านทาน
เสน่ย์ของนิโอได้ หลายครั้งที่เผลอไป
คิดว่าความสัมพันธ์นี้เป็นของจริง จนอยากจะยกเลิกงานทั้งหมด แล้วจริงจังกับนิโอซะที

'ฟูจิ..'
เสียงเมลลูกค้าที่ทักมาปลุกเขาจากภวังค์อีกครั้ง

'ครับ'

'ผมเห็นว่าคุณสนิทกลับนิโอได้เร็วมาก
เลยอยากจะขอให้คุณจบงานภายในสิ้นเดือนนี้น่ะครับ'

ฟูจิมือสั่น มันเร็วไปสำหรับเขาตอนนี้ ที่เผลอใจไปในนิโอจนหมดแล้ว
จบงานนี้ คนที่ขาดใจคงเป็นเขาเองมากกว่า...

'ตกลงกัน3เดือนไม่ใช่หรอครับ'
ฟูจิค้านลูกค้าผ่านตัวอักษรไป

'เท่าที่ผมเห็นก็ไม่มีปัญหานี่ครับ นิโอดูจะหลงคุณมาก
รีบจบเกมเถอะครับ คุณอยากวางมือไม่ใช่หรอ
หรือว่า... คุณจะหลงเสน่ย์นิโอสะเอง'

ฟูจิรับรู้ได้ถึงคำพูดเสียดสีผ่านตัวอักษรจนเผลอกำมือแน่น

'ได้ครับ ผมจะจบงานภายในอาทิตย์หน้า...'

@คลับ

"อะไรนะครับ!"
นิโอเผลอตะโกนใส่มาสเตอร์หลังจากที่ได้ยินคำสั่งใหม่จากลูกค้า
ที่ว่าจะให้เขาจบงานภายในสิ้นเดือนนี้

"อะไรนิโอ นายอย่าบอกนะว่าหลงเสน่ย์ฟูจิไปเต็มๆแล้ว?"

...ใช่ครับ...

นิโอได้แต่ตอบในใจ เวลาของเขาจะหมดลงแล้วหรอ

"เรารับเงินครึ่งแรกเขามาแล้ว แล้าเขาก็เป็นพวกมีอิทธิพลซะด้วย
อย่าให้อารมณ์ส่วนตัวมาทำให้เสียงาน"
มาสเตอร์เตือนสติลูกน้องที่เขาเอ็นดูที่สุด

"ได้ครับ"
นิโอรับคำด้วยความเจ็บปวด
และสาบานกับตัวเองเลยว่านี่จะเป็นงานสุดท้ายของเขา

ฟูจิกับนิโอเหมือนจะรู้เวลาของตัวเองดี
เขากอบโกยช่วงเวลาแห่งความสุขให้กันมากที่สุด ทั้งรอยยิ้ม
ความทรงจำที่เหมือนจะเกิดขึ้นไม่นาน
แต่ก็เหมือนจะฝังแน่นไปแล้ว จนยากที่จะถอด

ตลอดระยะเวลาเกือบหนึ่งเดือน
ถึงแม้จะมีแค่จูบแสนหวานที่นิโอคอยมอบให้อย่างสม่ำเสมอ
แต่มันก็รัดแน่นเขาไปทั้งใจแล้ว...

จนถึงคืนก่อนวันสุดท้าย ที่เขาสองคนอยากจะหยุดเวลาไว้ตลอดกาล...

"คืนนี้ค้างด้วยกันไหม?.."
ฟูจิดึงชายเสื้อเอานิโอเอาไว้ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวออกจากห้องหลังจากที่มาส่งเขาเหมือนทุกครั้ง

"ฟูจิ..."
นิโอสาวท้าวเข้ามาในห้อง ปิดประตูก่อนจะดันร่างฟูจิติดกำแพง
ริมฝีปากร้อนตามประกบทันที พร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในริมฝีปากสวยได้รูป

"อือออ..."
ฟูจิคร่างออกมาหลังจากที่นิโอขบเม้มบริเวณต้นคอจนเป็นรอยแดง
มือเรียวยาวของฟูจิจิกลงไปที่แผ่นหลังของนิโอดด้วยความเสียวซ่าน
แต่นั่นยิ่งทำให้อารมณ์นิโอร้อนขึ้นกว่าเก่า
นิโอพลักร่างเปลือยเปล่าของฟูจิลงบนเตียงนอน พร้อมกับพาร่างที่ไร้สิ่งปกปิดของตัวเองตามลงไปด้วยติดๆ...


นิโอลอบมองใบหน้าหวานของฟูจิพร้อมกับพูดขอโทษในใจถึงถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
ไม่ต่างจากฟูจิที่อยากจะหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้

...ฉันรักนาย...



@ร้านอาหาร ฟูจินั่งรอนิโอมาตามนัด มาจบเกม..
ฟูจิรู้ดีว่าพวกที่จ้างเขาต้องแอบดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลแน่ๆ คงจะมาคอยดูผล

นิโอเดินเข้ามาในร้านด้วยความเงียบงัน
เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปยกเลิกงานจ้างทั้งหมด เพื่อที่จะไม่เกิดเหตุการณ์ต่อไปนี้

"วันนี้นายดูเงียบๆนะ..."
ฟูจิเอ่ยถามเจ้าของเรือนผมสีเทาตรงหน้าหลังจากที่เห็นเขาเขี่ยอาหารไปมา

"ฟูจิ..."
นิโอเอ่ยชื่อคนตรงข้ามเขาอย่างยากเย็น ริมฝีปากขบกันจนเลือดซึม

"...."

"ฉันว่าเราไม่ควรเจอกันอีก..."

...พูดออกไปแล้ว...
นิโอกำมือแน่น เขาอยากจะเข้าไปโอบกอดคนตรงหน้ามากกว่าพูดประโยคบ้าๆเมื่อกี๊

"ฉันเห็นด้วย... เราไม่ควรเจอกันอีก"
ฟูจิไม่คิดว่าคนที่จะพูดประโยคก่อนหน้านี้จะเป็นนิโอ

นิโอไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริงๆหรอ...

เขาคงทำได้แค่พูดประโยคเดิมกลับไปเหมือนเห็นด้วย
แต่นั่นก็เพียงพอที่จะสร้างความร้าวรานให้นิโอมากพอแล้ว

...ฟูจิไม่ได้คิดอะไรกับเราสินะ...

นิโอข่มความทรมารไว้ในใจอย่างยากเย็น ก้อนแข็งจุกอยู่ที่คอทำให้เขาเริ่มหายใจลำบาก

"ลาก่อน.."

นิโอพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากร้านอาหารไป
ทิ้งไว้เพียงร่างบางที่นั่งอยู่เหมือนดวงใจแตกสลาย
ก่อนที่มือเรียวบางจะยกขึ้นมาปิดหน้า ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา
เสียงสะอื้นเบาๆที่ดังก้องอยู่ในหัว
แต่ไม่มีทางไปถึงนิโอแน่นอน เขารู้ดี

นิโอเปิดประตูรถคันหรูก่อนจะกระแทกตัวเองลงไปพร้อมปิดประตูเสียงดังสนั่น

"โว๊ย!!!!"
นิโอทุบพวงมาลัยสองสามที่ก่อนที่น้ำตาจะไหลพรั่งพรูออกมาจนมองไม่ชัด

...เจ็บเหลือเกิน...

นิโอขย่ำหน้าอกเสื้อข้างซ้ายจนยับยู่ยี้ มันเจ็บข้างใน.. ตรงหัวใจ

"ตื๊ดๆๆ"

เสียงข้อความของนิโอกับฟูจิดังขึ้นพร้อมกัน บ่งบอกว่าเงินโอนเข้าบันชีเรียบร้อยแล้ว...


สามเดือนผ่านไป....

ฟูจิได้รับการ์ดเชิญส่งมาที่ห้องเขียนจ่าหน้าซองด้วยตัวพิมพ์สวยว่า...

"งานเลี้ยงรุ่นของเจ้าชายลูกสักหลาด.."
ฟูจิอ่านพึมพำก่อนจะเก็บการ์ดเชิณลงในกระเป๋า..


@งานเลี้ยงในร้านอาหาร

"ฟูจิ~ คิดถึงจังเลย><"
คิคุมารุกระโดดกอดคนหน้าหวานทันทีที่เจอหน้า
ฟูจิยิ้มออกมาเมื่อมองบรรยากาศโดยรอบ

ทุกคน.. มากันหมด แต่ละคนก็เปลี่ยนไป บางคนก็เหมือนเดิม
เห็นแล้วก็รู้สึกกลับไปบรรยากาศม.ต้นอีกครั้ง

ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน เพื่อนร่วมวงการ เทสนิส ถึงแม้จะอยู่คนละโรงเรียน
เคยแข่งกัน แต่ก็คุยกันอย่างถูกคอจนหน้าแปลกใจ

"หวัดดีฮะ รุ่นพี่ฟูจิ"
เสียงคุ้นหูดังขึ้นด้านหลัง เมื่อฟูจิหันไปก็ตกใจกว่าเดิม

"เอจิเซน!!!! โห.. นะ นาย ตัวสูงกว่าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!"
ฟูจิพูดพร้อมยิ้มให้รุ่นน้องที่เคยมีฉายา'เจ้าเปี๊ยก'มาก่อน

"ผมม.ปลายปี3แล้วนะฮะรุ่นพี่"
เอจิเซนเอ่ยงอลๆ จนคิคุมารุหมั่นไส้ขว้าคอลงไปกอดอย่างหมั่นเขี้ยว
สร้างเสียงหัวเราะให้กับบรรดาคนที่เห็นหลายคนดังสนั่น

"นั่นๆๆ สาธิตริคไคมากันแล้ว"
เสียงคนตะโกนมา เมื่อฟูจิได้ยิน หัวใจก็กระตุกวูบอีกครั้ง ความทรมานนั้น เขายังจำได้ดี...

"โห มากันครบเลยนะฮ่ะๆๆ เห้ย! ละนั่นใคร ?"

"ใช่ๆ หน้าไม่คุ้นเลย"

"ไอ้บ้าเอ๊ย! นิโอไง จำไม่ได้หรอ!"

ชื่อที่ทำให้ฟูจิหายใจติดขัดอีกครั้ง
จนเผลอหันไปมองตามที่หัวใจยังคงเรียกร้อง

นิโอเดินเข้ามาในงานสร้างเสียงฮือฮาได้ไม่น้อย
ผมที่เคยสีเทา ยาวที่นิโอมักรวบไปไหวข้างหลัง ถูกย้อมเป็นสีดำเข้ม และสั้นจนเห็นหนังศรีษะ
กับใบหูอย่างชัดเจน ทำให้ดวงตาสีเทาคู่สวยเด่นชัด
และมีเสน่ย์มากยิ่งขึ้น

สายตานิโอกับฟูจิหันมาเจอกันเหมือนตั้งใจ
ฟูจิมองตาสีเทาที่เคยใช้สะกดเขาอย่างโหยหา
ไม่ต่างจากนิโอที่อยากจะจูบไปที่เปลือกตาสีฟ้าคู่งามเหมือนเมื่อก่อน

ฟูจิปลีกตัวออกมาข่มใจอยู่ด้านนอกร้านอาหาร
เขายังคงทำใจไม่ได้ ถ้าเห็นคนที่ยังรู้สึกดีด้วยอยู่ตรงหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้

"ไงฟูจิ..."

"อาโตเบะ..."
เสียงอาโตเบะดึงเขาให้หลุดออกจากภวังค์
จนฟูจิเผลอถอยหลังอย่างหวาดกลัว

"ชั้นดีใจมากเลยนะ ที่ได้มีโอกาศเห็นสภาพนายโทรมขนาดนี้
โดนบอกเลิกน่ะ เจ็บมั้ย ห๋าา?"

"นายรู้ได้ไง?"

"ไม่มีอะไรที่คนอย่างฉันทำไม่ได้
บอกตามตรงฉันทึ่งในตัวนิโอมากที่ทำให้นายทรุดได้ขนาดนี้
ในระยะเวลาแค่1เดือน ไม่เสียแรงที่อาโตเบะคนนี้ลงทุนจ้างไปราคาสูงลิ่ว..."

ฟูจิเหมือนโดนตบหน้าเมื่อรู้ความจริง
แผลในใจเริ่มประทุอีกครั้ง ความเจ็บปวดกำลังจู่โจมเขาอีกรอบ

...นิโอทำงานเดียวกับเขา...

และเขากลายเป็นเหยื่อเสียเองให้เกมนี้
คนที่ยังจมอยู่กับความเจ็บปวด คือเขาเพียงคนเดียว...

ฟูจิปลีกตัวมาคิดอะไรเงียบๆอยู่ทีมุมสวนของร้าน
ปล่อยความคิดล่องลอยอีกครั้ง

"นั่งด้วยได้ไหม?"

เสียงคุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง จนเมื่อฟูจิหันไปก็พบกับสายตาคู่สีเทาคุ้นเคยอีกครั้ง

"อืม"
ฟูจิพยายามออกเสียงให้น้อยที่สุด เพื่อไม่ให้เสียงสั่นเครือดังลอดออกไป

"สบายดีมั้ย?"

"..."

"ฉัน.."

"นายตัดผมทำไมหรอ?"
ฟูจิจงใจถามเรื่องอื่น

"ฉันอกหักน่ะ..."

"หรอ..."

"ฉัน.."

"อาโตเบะจ้างนายสูงมากเลยสินะ นายถึงเลือดเย็นอย่างนี้..
แต่บอกให้รู้ไว้ ว่ามีคนจ้างฉันให้จัดการนายเหมือนกัน อย่าคิดว่า..."

"ฉันรู้แล้ว.."

"....."
ฟูจิอยู่กับความเงียบอีกครั้ง นิโอรู้แล้ว...

"วันนี้ฉันเลยตั้งใจมาถามนาย..."
นิโอจับใบหน้าหวานของฟูจิให้มาเผชิญเขาอีกครั้ง

"ฟูจิ ฉันไม่สนว่าใครจะจ้างใครมา ฉันอยากรู้แค่ว่า
ความรู้สึกที่นายมีให้ฉัน มันคือของจริงหรือเปล่า..
วันที่บอกเลิกนาย เป็นวันที่ทรมานที่สุดในขีวิตของฉัน
ความรู้สึกฉันคือของจริงฟูจิ ฉันรักนาย..."

นิโอพูดจบฟูจิก็ร้องไห้โฮออกมาจนนิโอตกใจ

"ฉันคิดถึงนาย นิโอ.. ฉันรักนาย.."
ฟูจิกอดนิโอแน่น ความรู้สึกเขาคือของจริง แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

"เริ่มกันไหม่นะฟูจิ.."

"อืม.."
ฟูจิยิ้มหวานให้นิโออีกครั้ง ก่อนจูบแสนหวานที่เขาโหยหา จะสัมผัสเขาอีกครั้ง...