คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 : : SPECIAL 3!! (จะสเปเชี่ยลอีกนานมั้ยเนี่ย)
Chapter 5 – พาน & แทน2
Special with พาน ตอนที่3 ความจริงจากปากโจ๊ก
ตอนนี้ฉันถูกรุมล้อมด้วยสาวกโจ๊ก
พระรามถีบลงกาเอ๊ยเหยียบลงกา หนุมานปาแหวนเฮ้ยถวายแหวน จระเข้ตัดหางเจ้ยฟาดหาง กุมภกรรณแทงศอกเอ๊ยไม่ใช่แทงหอกต่างหาก- -*
ฉันนั่งฟุ้งซ่านก่อนจะมองไปที่ไอ้โจ๊ก
“ถอยไปอีก8ก้าว”ฉันบัญชาการ
“ทำสิฟระ”โจ๊กตวาด
หมาเอ๊ยทุกคนถอยหลัง8ก้าว
“ไอ้โจ๊กปล่อยฉันไปซะ”
“โอ้ อันนี้คงจะยากนะ”
กวนส้น ทนไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย
“งั้นมาใกล้ๆเด้ะ”โจ๊กเดินเข้ามาในรัศมี2ฟุตและมันกำลังจะโดนฟุตทั้ง2ข้างของฉัน
“เอาล่ะ บอกพวกมันให้หลีกไปซะ”
“บ้าเหรอจ๊ะ ยังงี้พี่ก็เสียโอกาสสิจ๊ะ”มันส่งสายตาหื่นๆมาให้ฉัน
ถุย ไอ้เศษเดนไม่ได้แอ้มหรอกเฟ้ย
ฉันควักมีดอีโต้อันเท่าสปาต้ามาจ่อไว้ที่คอไอ้โจ๊กอย่างรวดเร็ว
“มีอะไรจะสั่งเสียมะ ก่อนจะเละเป็นโจ๊ก”ฉันเริ่มกดมีดลงบนคอมัน
“เอ่อ.......พี่ขอโทษจริงๆ.......”
“พี่หรอวะ แม่งเอ๊ยไอ้เดนคน มึงเรียกตัวเองว่าน้องเดี๋ยวนี้ก่อนมึงจะตาย!!!”ฉันตวาดทำเอาหน้าตาของสาวกโจ๊กทั้งหลายหน้าถอดสี
“น้องก็ได้จ้ะ คือน้องไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พริ้งฆ่าตัวตายจริงๆนะ น้องรับผิดแล้ว”มันไหว้ฉัน
“เกี่ยวอะไรกับพริ้ง”
“หา เอ่อ.........”มันงงนิดๆ
“เกี่ยวอะไรกับพริ้งวะ!!!!!”ฉันตะคอกมันจนสาวกโจ๊กหนีหายไปบางส่วน
“คือ......คือ......พี่เป็นแฟนพริ้งน่ะแล้วพานก็ไม่ชอบพี่ พริ้งเลยขอให้แทนมาช่วยเป็นแฟนหลอกๆให้ แล้ววันนั้นพี่ เอ่อ..................”
“มึงจะเอ่ออีกนานมั้ย น้องไม่เรียกใช่มั้ยเรียกตัวเองว่าเดนคนเลย ถ้ามึงไม่เรียก……”ฉันกดมีดลงทำให้เลือดของไอ้เดนคนไหลซิบๆ
“วันนั้นเดนคนบอก ล......เลิกกับพริ้งจ้ะ
//////////////////////////////////////////
“พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรยังไม่อาจรู้ พรุ่งนี้เรายังจะอยู่ด้วยกันอีกไหม พรุ่งนี้เราจะจากลากันไปหรือได้มีกันเหมือนเก่า พรุ่งนี้บางทีอาจเป็นวันที่อ้างว้าง พรุ่งนี้ฟ้าจะสว่างหรือเงียบเหงา พรุ่งนี้เรายังจะคงมีเราหรืออยู่ต่อไปแค่ลำพัง แต่ในวันนี้ยังมีรักลึกซึ้งในใจนั่นก็พอใจที่สุดเท่าที่ฉันต้องการ ได้อยู่ข้างเคียงกันแค่นั้นก็ดีแค่ไหน แค่เพียงวันนี้ได้อยู่และได้รักเพียงเธอได้สบตาเธอได้กอดเธอเอาไว้ให้แนบกายต่อให้พรุ่งนี้เป็นไงให้มันเป็นไปฉันรักเธอ....”ฉันนั่งฟังเพลงนี้อย่างใจจดใจจ่อไม่รู้เพราะอะไรทำให้ฉันอยากฟังเพลงนี้ขึ้นมาทั้งๆที่ได้ฟังเป็นประจำเพราะชอบเพลงนี้ม๊ากมากแต่ทำไมวันนี้อยากฟังเป็นพิเศษ
“พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรยังไม่อาจรู้ พรุ่งนี้เรายังจะอยู่ด้วยกันอีกไหม...”เสียงริงโทนโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น
“ฮัลโหลพานเหรอ...ฮึก นี่พริ้งนะ“
“จ้า พริ้งมีอะไรหรอ ทำไมเสียงเศร้าจัง”ฉันทัก
“พริ้งทำอะไรไม่ถูกแล้ว.......พานนนนนนนนนน พริ้งอยากตาย”พริ้งพูดทำเอาฉันสะอึก
“ใครทำอะไรพริ้งน่ะ บอกพานเร็ว”น้ำตาของฉันเริ่มไหลหัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้น
” พริ้งอกหักล่ะพาน ฮือ..........”พริ้งปล่อยโฮออกมา
อ..........ไอ้แทน แก......................................................
“พริ้งไม่อยากอยู่แล้ว พริ้งไม่มีเค้า”
“พริ้งมีพานนะ พานรักพริ้งนะ”ฉันเช็ดน้ำตา
“ไม่มีใครแทนได้เลยแม้แต่พานนะฮะๆ อุ้ย! อย่างอนนะจ๊ะ”
“พานไม่งอนก็ได้ พริ้งอย่าฆ่าตัวตายนะ พริ้งมีพ่อแม่
“พริ้งไม่ฆ่าตัวตายก็ได้.........ฮึก ทำไมรู้สึกช้ำใจแบบนี้นะ ใช่ๆยังมีพ่อแม่”
“พริ้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”มีเสียงสอดแทรกขึ้นมาทำเอาฉันใจหาย
“บ๊ายบายพานรักนะ รักมากด้วย”พริ้งตะโกน
“ปี๊บๆๆๆๆๆๆๆปี๊นนนนนนนน โครม”
///////////////////////////////////////////////
“แก.......แก”ฉันต่อยหน้ามันสุดแรง
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“งั้นเหรอ งั้นแกก็คิดซะว่าฉันไม่ได้ตั้งใจส่งแกไปยมโลกแล้วกันนะ”
“อ๊ากกกกกกกกกกก”
Special with แทน ตอนสุดท้าย /ทั้งแทนและพาน/
ผมเดินอย่างเหม่อลอยขึ้นห้องลิงลม ม.4/3หลังจากมีเสียงออดแอด- -;ดังขึ้น
“ปัง”ผมถีบประตูห้อง4/3ออก
อย่าถามเลยครับว่าทำไมผมถึงอยากถีบมากกว่าเดินดุ่มๆเข้าไป- -*
“ถีบทำบ้าอะไรวะ”นั่นเสียงยัยพาน
“เท้เท่...........”นั่นเสียงสาวๆ
ถ้าเดินเข้าไปแล้วถังน้ำครอบหัวล่ะฟะ- -+++++++++
“ถ้าถังน้ำมันหล่นลงมาบนหัวฉันเธอจะรับผิดชอบมะ”
“ถ้าฝันก็อาจจะนะ”ดูยัยพานซะก่อนยอมกันซะที่ไหนล่ะ
ผมมองยัยนั่นก่อนจะนั่งคุมน้องๆตามปกติ
“เฮ้ย ไอ้แทนบ่าย1แล้วเปลี่ยนเวรได้”มีสเดินเข้ามาทักผม
“ไม่เป็น ร..........”
“ขอไปเข้าห้องน้ำ”พานลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
ใครอนุญาตเธอเหรอ- -*
“เออๆเปลี่ยนเวรก็ได้ อยากเดินร่อนอยู่พอดี”ผมลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องก็พบว่ายัยพานนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างประตู
“เป็นอะไร”ผมถามห้วนๆก่อนจะยืนพิงกับประตู
“ทำไมนายไม่บอกฉันเรื่องพริ้ง”
“แถวนี้มีใครอายุเท่าเธอบ้างนะ”
“นี่-อย่าเพิ่งกวนได้มะ”พานโวยวาย
“เปล่ากวนไม่เคยกวนด้วย”
“ตกลงนายจะบอกเรื่องพริ้งมะ”
“ไม่บอกดีกว่า ยัยเด็กไม่มีสัมมาคารวะ”ผมแกล้งเดินหนีไป
ยังไงยัยนั่นก็รู้เรื่องแล้วนี่นา.....................................
“นี่”พานวิ่งตามผมมา
“อะไร”
“บอกเรื่องพริ้งมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“เธอก็รู้แล้วนี่”
“พริ้งบอกว่านายเป็นแฟนนะแล้วไอ้โจ๊กล่ะ”
“-*-“
“นาย”
“-.-“
“นี่-นายเลิกกวนเด้”
“เปล่ากวนนะ”
“พี่แทน”
“เรียกใหม่ดิ๊”
“ไอ้พี่แทน”
“เรื่องมันก็มีอยู่ว่าพริ้งหลอกเธอไง จบ”
“พริ้งหลอกฉันน่ะเหรอ”
“ยังไงยัยบ้าพริ้งก็ตายไปแล้วนะ คิดอะไรให้มันมากไปก็ไม่ดีหรอก”
“นี่นายเรียกพริ้งว่ายัยบ้างั้นเหรอฮะ”พานขมวดคิ้ว
“เออดิ”ยัยนั่นทำท่าจะตุ้บตั้บผม “ถ้าเธอตีฉันล่ะก็.....................”ผมยิ้มเจ้าเล่ห์
“อะไรวะ”
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบต่อรองซักเท่าไหร่เลย
“ลองตีดูสิ”ยัยนั่นลดมือลง
“วุ่นวายชะมัดเลย”ยัยนั่นแลบลิ้นใส่ผมก่อนจะเดินกลับห้อง
“อ้าว-ไม่ได้คิดเหมือนกันเหรอเนี่ย”ผมเคาะหัวตัวเอง
“เคาะทำบ้าอะไร อ้อ-ลืมไปว่านายน่ะเป็นบ้า”ยัยนับพานหันกลับมามองผม
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกพูดจายียวนแบบนี้ซะทีนะ”ผมพึมพำ
“เมื่อฉันได้เห็นหน้าของเล่าปี่น่ะสิฮ่าๆๆๆๆ”เธอหัวเราะชอบใจ
ผมว่าแม้แต่กระดูกของเล่าปี่ก็ไม่เหลือแล้วล่ะ- -*
“ช่างเถอะยังไงฉันก็ชอบที่เธอพูดจากวนประสาทนะ”ผมยิ้มขณะที่ยัยพานเริ่มทำหน้าไม่ถูก
“ฉันพูดกับคนบ้าไม่รู้เรื่องหรอกนะ”ยัยนั่นเน้นแต่ละคำอย่างชัดเจนก่อนจะเข้าห้องไป
ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะเพราะฉันชอบเธอซะแล้ว...........นับพาน
***สั้นอีกแล้วขอรับท่านใกล้จบแล้วหยวนๆนะจ๊ะ***
ความคิดเห็น