คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 : : คนน่ารำคาญและจูบ!!
Chapter 1 – คนน่ารำคาญ
“ปักๆๆๆๆๆๆ”ฉันกำลังต่อยหน้าผู้โชคร้ายอย่างเมามัน
“แอก”
“กราบขอโทษฉันงามๆเลยนะเว้ย ไม่งามโดนถีบ- -^”ฉันพูดอย่างเยือกเย็นก่อนจะถีบหน้าไอ้นั่นอีกครั้ง
“ข...ขอโทษฮะเจ๊”มันกราบขอโทษฉันตัวสั่นๆ
นางฟ้า-น่าสงสารเค้านะปล่อยไปเหอะ
นางมาร-อยู่ดีๆมาจับมือคนอย่างไอ้เปรี้ยวซ่าแกจะยอมเหรอ
และความดีที่มีอยู่น้อยนิดก็สั่งให้ฉันปล่อยมันไป
“ดีแต่หาเรื่องนะเธอน่ะ”เสียงคู่อริตลอดการของฉันดังขึ้นมา
ใครมันจะไปเก่งหาภรรเมีย(พัน-ระ-เมีย)เหมือนแกล่ะวะ
“ยอมรับ”ฉันตอบหน้าตายด้าน
“>0<หน้าด้านนนนนนนนนน”
“ก็ยอมรับอีกนั่นแหละ”
“เอาเถอะคนอย่างเธอมันก็เป็นแบบนี้นั่นแหละ ยัยเหม็นเปรี้ยว”
“เปรี้ยง”สิ้นเสียงของเขาฉันก็เตะก้านคอมันทันทีอีตานั่นล้มโครมลงจนพื้นแทบยุบ (เว่อ)
“อะไรของเธอเนี่ย ยัยบ้าพลัง ฉันไม่ใช่กระสอบทรายนะ”เขาตวาดฉันก่อนจะลุกขึ้น
แกก็ถึกเหมือนกันล่ะเว้ย- -*
“แล้วส่วนไหนในร่างกายของนายบอกว่าไม่เหมือนล่ะ”
“เสื้อฉันก็ไม่ได้สีแดงแถมหน้าตาก็ดีอีกต่างหากเหมือนตรงไหนไม่ทราบฮะยัยตาถั่ว”
ยี้-แหลได้เก่งมากนะแก หน้าตาเหมือนปลาร้าโดนสับเนี่ยนะหล่อ กั่กๆมุสาบาปนะไอ้บ้า
“ฉันหรือนายฮะที่ตาถั่วที่บ้านไม่ได้ติดกระจกรึไงถึงมาบอกว่าตัวเองหน้าตาดีหน้าอย่างกับมะขามขึ้นรายังกล้าบอกว่าหล่ออีกเรอะ”ฉันสวดจนจบบทก่อนจะยืนเท้าเอวมองไอ้มีสอย่างสมเพช
“โห ฉันไปฆ่าญาติฝ่ายไหนของเธอเหรอเนี่ยด่าเปิดเปิงแบบนี้ไปอยู่ตลาดเถอะไป”ฉันขมวดคิ้ว
ฉันด่ามันไป2บรรทัดมันไม่โมโหแต่มันด่าฉันบรรทัดเดียวฉันอยากจะอา.เค.โอ.มันจริงๆเลย(R.k.o.คือชื่อท่ามวยปล้ำเป็นท่าประจำของแลนดี้ เคิร์ท ออร์ตั้นที่เป็นคู่อริกับสัปเหร่ออันเดอร์เทคเกอร์ที่เค้าเชียร์)
“พูดไม่ออกล่ะสิ ที่จริงเธอก็แอบชอบฉันอยู่ใช่ไหมล่ะ”เขาพูดกวนๆ
รู้ได้ไงเนี่ย เจ้ย!ไม่ใช่ มันจะเข้าข้างตัวเองมากไปแล้วนะไอ้บ้า
“ประสาทอย่างแกทำไปก็เสียพันธุ์”
“ฮ่าๆๆๆๆๆฉันก็คิดแล้วว่าเธอจะพูดแบบนี้”เขาหัวเราะร่วน
คิ้วตูจะผูกโบว์อยู่แล้วนะเว้ย
“มีสขา”เสียงนังกุหลาบไหม้ (โรส) ดังขึ้นขัดการหัวเราะอย่างเมามัน
ทำไมไม่ให้มันหัวเราะจนน้ำลายคาคอตายแล้วค่อยมาเผาผีมันล่ะนังปอบโรส
“หืม มีอะไรโรส”
“ต้องมีธุระด้วยหรอคะ โรสถึงจะมาหาได้”นังนั่นทำหน้าออดอ้อนชวนโดนตีนฉัน
“เปล่าๆไม่ได้หมายความแบบนั้น”ไอ้มีสยิ้มเจื่อนๆ
ตอนนี้ฉันกำลังดูหนังโล(low)แมนติกสดๆ- -*
“เห็นว่าฉันเป็นหัวหลักหัวตอหรือไง”ฉันแหวลั่น
“ก็ใช่น่ะสิ โง่”
“ถึงฉันโง่ยังไงก็สอบได้15ทุกวิชาล่ะวะ ดีกว่าพวกอวดฉลาดแต่เสือกติด0”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดนี่แก........แก แกด่าฉันหรอ”
“สอบติด0รึเปล่าล่ะ”ฉันยิ้มยียวนก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณเสียงกรี๊ดของหล่อน
“นั่งคิดอะไรอยู่อ่ะเปรี้ยว”เบ๊บเดินเข้ามาหาฉัน
“ก็นังกุหลาบมีนอนี่สิกัดไม่ปล่อยเลยแฮะ”ฉันขมวดคิ้วเป็นปม
“ศัตรูเยอะจังนะแกเนี่ย”พานพูดขำๆ
“โอ้โห ของแกก็เยอะเหมือนกันแหละน่า”เปรี้ยวส่ายหน้าช้าๆ
“จะมีใครศัตรูฉันจะมีก็แต่อีไอสึพะยูนสีชมพูนั่นแหละวะ”พานส่ายหน้าเบื่อๆ
ที่เราอุตส่าห์ตั้งฉายาให้นังไอสึว่าพะยูนสีชมพูเนื่องจากว่าเมื่อ3ปีที่แล้วตอนเรายัง ม.1กันอยู่นังนั่นมันอ้วนเป็นพะยูนเลยน่ะสิแถมฉันก็ไปแกล้งโดยการขัดขาทำให้ร่างท้วมของไอสึลงไปกลิ้ง-____-; แถมกระโปรงสามคืบนั่นก็เปิดอีกทำให้เราเป็นกางเกงลิงของไอสึที่เป็นสีชมพูดังนั้นเราจึงเรียกนังนั่นว่าพะยูนสีชมพูแม้ตอนนี้หุ่นจะเพรียวเป็นนางแบบไปแล้วก็ตาม
“แต่ว่านะโรสก็ไม่น่ามาแค้นคนอย่างเปรี้ยวซ่าเลยนี่นะ-____-“เบ๊บว่า
“โรสอาจจะหึงแกก็ได้”พานหัวเราะในคอ
“นั่นสินะ อีตานั่นดังจะตายเป็นที่หมายตาของสาวๆฉันก็อาจโดนจ้องเล่นงานอยู่ก็ได้”
“คาบต่อไปโดดดีกว่า เซ็ง”ฉันมองพานกับเบ๊บอย่างขอความเห็น
“ก็ดี”อันนี้พาน
“คาบต่อไปเป็นบาส....ไม่เอาไม่โดด”
“ทำไมวะ”
“พี่เคนจิเล่นสนามข้างๆคาบบาสอ่า”
“ไอ้ศรีธัญญาแกฟังฉันดีๆนะว่า...ตอนนี้มีภารกิจที่สำคัญมากกว่าคือเขี่ยนังโรสทิ้งไปซะเข้าใจรึเปล่ายะ”ฉันเขกหัวมันเป็นการลงโทษ
“ฉันเป็นคนมีความรักนะ>____< ไม่เหมือนพวกเธอนี่”
“พานแกมีผู้ชายหล่อเข้ามาพัวพันรึเปล่า”
“ไม่มี (ใครกล้าจีบ)”
“เห็นมะ พานก็ไม่มี”
“ก็พี่แทนไงที่แกบอกว่าเป็นคู่แค้นแสนสาหัสไงเล่าหล่อออก”
“ไอ้นั่นกะจะฆ่าทิ้งอย่าเอามันมาเกี่ยวกับฉัน”พานพูดเสียงเย็น
“แล้วเปรี้ยวก็มีพี่มีสไงมาเกี่ยวด้วย”
“มันเกี่ยวคนละเรื่องเว้ย”
“มันก็เกี่ยวนี่นา”
“เอาเถอะถ้าแกจะไปหาชายในฝันก็ไปซะ”พานห้ามทัพ
“พวกแกไม่ไปเหรอT____T”
“แล้วฉันจะไปทำอะไรวะน่าเบื่อจะตาย”ฉันบ่น
“ฉันก็ไม่ไปหรอก”
“ไปเถอะ”ฉันกับพานช่วยกันประสานเสียง
“ก็จะไปจัดการเขี่ยหนูโรสทิ้งไงล่ะ”
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะต้องใช้วิธีสร้างสรรค์”ฉันส่ายหน้าช้าๆขณะเอนหลังพิงแสตนด์ชั้น2
สนามกีฬาไม่ค่อยมีใครเข้ามาบ่อยนักฉันกับพานเลยชวนกันโดดมาหลบแถวนี้บ่อยๆ
“แม่งเอ๊ย ไม่น่าเอาเบ๊บมาด้วยเลยแทนที่จะได้ออกแรงมันเข้าชมรมยิมนาสติกเพื่อเขี่ยนังโรสนี่เฉยเลยเว้ย”
“เอาน่าพานยังไงมันก็เป็นวิธีสร้างสรรค์”
“เวรกรรมจริงๆ”
“เถอะน่าแค่นี้โรสก็มีศัตรูมาพออยู่แล้วน่า”
“ฉันไปซื้อน้ำก่อนนะ”พานลุกขึ้นเดินออกไป
“ไปเร็วจังเว้ย ยังพูดเรื่องศัตรูของโรสไม่จบเลย”
“เธอก็เป็นหนึ่งในศัตรูของโรสใช่มั้ย”เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงหน้าแสตนด์เชียร์ที่ฉันนั่งอยู่ทำให้ฉันมองบุคคลผู้มาเยือน
“มีอะไร”
“ก็เสื้อของโรสโดนกรีดจนขาด”
“แล้วไง???”ฉันทำหน้างง
“เปรี้ยวเธอเป็นคนทำใช่มั้ย”
“เปล่าซะหน่อย”
“โรสไม่มีศัตรูคนไหนเลยนะ เธอเลิกทำตัวน่ารำคาญซะทีได้มั้ยสร้างแต่เรื่องทุกวันแล้วฉันก็เป็นกรรมการนักเรียนต้องมาตักเตือนนักเรียนเกเรอย่าเธอทุกวันมันน่ารำคาญมากรู้บ้างมั้ย!”เขาตะคอกใส่ฉันจนฉันรู้สึกหน้าชาไปเล็กน้อย
“ฉันไม่ได้......”
“เธอจะแก้ตัวไปเพื่ออะไรฮะ ฉันเบื่อฟังชะมัดเลยทั้งต่อยผู้ชายเมื่อเช้านี้แล้วก็มากรีดเสื้อของโรสอีกฉันเบื่อนะที่ต้องจัดการกับเธอ”
“หึ ชีวิตฉันฉันจัดการเองได้ไม่ต้องมาสอน”ฉันมองหน้าเขาอย่างโกรธๆและเหมือนเขาเอามีดมาแทงหัวใจให้มันเจ็บเล่นๆ
“เธอจัดการให้มันยุ่งน่ะสิ น่ารำคาญ เธอมันน่ารำคาญ”
“พอ พอเลย พอซะที พอกันที ฉันไม่ฟังแล้วนายเลิกใส่ร้ายฉันได้รึเปล่า”ฉันพูดก่อนที่จะมีน้ำตาไหลอาบแก้มลงมาช้าๆ
“ศัตรูโรสมีเธอคนเดียวถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร”
“เลิกบ้าได้มั้ย...ฉ...ฉันแก้แค้นด้วยวิธีสร้างสรรค์กว่านี้แน่”ฉันสะอื้นจนฉันรู้สึกอยากจะฆ่าตัวตายตรงนั้นเพราะมาทำสำออยต่อหน้าผู้ชายคนนี้
“ฉันไม่...”
“นายจะไม่เชื่อก็เรื่องของนายอย่ามาป้ายสีใส่ฉัน ฉันไม่อยากรับฟังถ้าเรารู้จักกันมาไม่นานพอ”
//////////////ปฐมนิเทศ//////////////////
“สวัสดีเธอชื่ออะไรเหรอ”ฉันยิ้มให้ผู้หญิงหน้าดุคนหนึ่ง
“พานไงไม่เห็นป้ายชื่อเหรอ”ฉันก้มลงมองป้ายชื่อของพานก่อนจะยิ้มแหยๆ
“สวัสดีจ้ะพานเราเป็นเพื่อนกันนะ”
“อือ”
“น้องๆครับพี่ๆจะต้อนรับน้องๆด้วยการเขียนหน้านะครับ”พี่ๆตะโกนบอกก่อนจะมีพี่ ม.3หน้าหล่อคนหนึ่งเอาลิปสติกสีแดงมาเขียนหน้าให้พานเป็นรูปแมว
แล้วก็หันมาเขียนอะไรซักอย่างบนหน้าผากฉันก่อนที่พี่คนนั้นจะยิ้มให้กับผลงานตัวเอง
“หึๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”พานหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“อะไรเหรอ????”
“หนูเป็นหมาบ้าของพี่มีส”เด็กคนนึงเดินมาอ่านให้ฉันฟังทำให้ฉันหันขวับไปหารุ่นพี่คนนั้น
“พี่ชื่อมีสนะครับถ้าเป็นหมาบ้าก็ไปฉีดวัคซีนสิเดี๋ยวพี่พาไปเอามะๆ”ฉันถูข้อความบนหน้าผากก่อนจะไล่เตะพี่คนนั้นแต่ไม่ทันซะที
“จะรีบไปตามหารองเท้าแก้วรึไงวะ”
“น้องจะเป็นซินเดอเรร่าให้พี่รึเปล่าล่ะ”
“ไม่ชอบเป็นนางเอกเว้ย จะหนีไปไหนมาให้เตะก่อนสิเว้ย”
“งั้นก็เป็นโพคาฮอนทัสสิหน้าเหมือนอินเดียแดงแล้วนะครับ น้องเปรี้ยวซ่า”
“ย้ากกก อย่าหนีนะเว้ย”
“เดี๋ยวพี่เป็นจอร์น สมิธให้เองนะ”
“อยากตายนักใช่มั้ย- -+++”
“ไล่พี่ให้ทันสิครับ”
“อ้ากกกกก”
///////////////////////////////////////////////////
“ก็แค่รู้จักมา4ปีไม่นานซักหน่อยต้องรู้จักกันแค่1เดือนอย่างโรสใช่มั้ยมันถึงจะน่าเชื่อใจน่ะ!”
“อย่าร้องสิยัยเหม็นเปรี้ยว-*-“
“ฉันก็เป็นแค่ยัยเปรี้ยวซ่าไม่ได้สวยหวานเหมือโรสนี่”ฉันร้องหนักเข้าไปอีก
“ขอโทษก็ฉันเห็นเธอซ่าๆนี่นาก็คิดว่าเธอจะเป็นคนทำ”
“นั่นสิแค่เกิดมาก็ผิดแล้วล่ะ ฉันมันเป็นมารไม่ใช่นางเอก.....อ๊ะ”ฉันสะดุ้งอย่างแรงเมื่ออีตามีสคว้าฉันไปจูบหน้าตาเฉยแถมฉันผลักอีตานี่ก็ยิ่งกอดฉันแน่นเข้าไปอีก ฉันพึ่งจะรู้ว่าแรงฉันสู้ผู้ชายไม่ได้เลยก็ตอนนี้แหละ
อากาศ!!! ฉัน....ฉัน....อากาศไปไหน
เขาถอนริมฝีปากออกแต่ก็ยังคงกอดฉันไว้ถ้าปล่อยตอนนี้คงได้ลงไปกองกับพื้นแน่
“แก...ท...ทำอะไรวะ”ฉันถามพร้อมๆกับหอบ
“ต้องรำลึกความหลังด้วยเหรอ”เขายิ้มกริ่ม
“ม....ไม่ต้อง”
“เข่าอ่อนขนาดนี้เลยเหรอ ขอโทษทีมันหวานน่ะเลยลืมตัวไปหน่อย^_____^”
“ทะลึ่ง”ฉันผลักเขาเต็มแรงทำให้ฉันหลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขาแต่ฉันก็เซหงายหลังลงบนแสตนด์
“ซ่าดีนัก”เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉัน
“ไอ้คนนิสัยเลวฉวยโอกาสเวรระยำบ้าเอ๊ย”ฉันด่าเขาไฟแลบ
“ก็เธอเป็นหมาบ้าของฉันนี่นาช่วยไม่ได้”
“ไอ้คนทะลึ่ง”
“ให้ฉันแต่งงานกับเธอก็ได้นะชดเชยความผิดไง”
“ฝันไปเถอะ”
“ฉันก็ไม่อยากแต่งกับเธอนักหรอกน่า”
“แล้วจูบทำไมยะ”
“เพราะเธอพูดมาก”
“ไอ้เลว”
“แต่ก็หยุดร้องไห้แล้วนี่นา”
“สันดาน-_____-^”
“แต่ก็นะถึงเธอจะไม่สวยหวานแต่เธอก็มีเสน่ห์นะ”
“เสน่ห์อะไร”
“ก็เสน่ห์ที่ทำให้ฉันอยากจูบเธอไง”
“อย่าพูดถึงได้มั้ย”
“ขอค่าปิดปาก”
“ไม่มีเงินบ้านจน”
“งั้นก็”เขาหอมแก้มอย่างรวดเร็วก่อนจะลุกขึ้นวิ่งหนีไป
“เฮ้ย! มาให้เตะเดี๋ยวนี้นะเว้ย”ฉันตะโกนก่อนที่พานจะเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้างงๆ
“จะรำลึก ม.1รึไง”
“ไม่”
“ทำไมปากเจ่อวะโดนต่อยเหรอ”
“เออ”
ให้พานเข้าใจว่าฉันโดนต่อยดีกว่ารู้ว่าฉันโดนจูบละกัน-_____-^
ความคิดเห็น