คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : ตัวตน
Chapter 7 : ตัวตน
ปึก
"..."
"อ่านอะไรอีกแล้วเนี่ย?"
โอเซฮุนที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นถามซูโฮที่เพิ่งเดินเข้ามาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขายังถือแฟ้มเอกสารอยู่ในมือตลอดเวลา เอาแต่เปิดไปเปิดมาอย่างจริงจัง
"เรื่องเธอไง..."ซูโฮตอบแล้วยังไม่เงยหน้ามาสนใจเซฮุน เซฮุนเลยยกขาขึ้นไปพาดทับที่ตักของซูโฮที่นั่งโซฟาฝั่งตรงข้าม ทำให้ซูโฮเงยหน้ามองอย่างหมั่นไส้ทันที
"...โอเซฮุน ฉันแก่กว่านายนะ!"ซูโฮจับข้อเท้าเซฮุนยกขึ้นแล้วปัดมันออกไปเบาๆ
"เอางี้!นายบอกฉันมาทุกเรื่องสิ ฉันจะได้เข้าใจสิ่งที่นายกำลังทำ"เซฮุนโน้มน้าวซูโฮด้วยข้อเสนอที่แสนจะแฟร์(?) เขายิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วเอียงคออย่างลูกแมวสีขาว
...ทำเอาซูโฮสะอึก!
อย่ามาทำท่าทางน่ารักนะโอเซฮุน!
":D"แหน่ะ!ยังไม่เลิก...
"...ก็ได้ๆฉันจะบอกทุกอย่าง แต่นายห้ามขัดก่อนฉันพูดเสร็จ"
หงึกหงัก หงึกหงัก
เซฮุนพยักหัวถี่ๆแสดงความอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดเจน
ซูโฮนั่งในท่าที่สบายขึ้น เขาวางแฟ้มเอกสารนั่นไว้บนตัก ก่อนที่จะหันหน้าเข้าหาเซฮุน
"อย่างแรกที่นายต้องรู้คือ
การที่ฉันทำแบบนี่ ก็เพื่อที่จะหาตัวคนที่พลั่กนายตกลงไป กลายเป็นเจ้าชายนิทราอย่างนั้น..."
"แต่มันไม่ใช่เรื่องอะไรเกี่ยวกับนายเล..."
ซูโฮยกนิ้วชี้ทั้งสองข้างขึ้นไขว้กันไปแตะที่ปากของเซฮุน เซฮุนถึงกับนิ่งพูดไม่ออกที่นิ้วขาวๆนั่นมาสัมผัสที่ปากของเขา สีหน้าน่ารักๆแต่แววตากลับดุเซฮุนอยู่ในใจ เซฮุนเลยรวบมือของซูโฮแล้วกดต่ำลง
"โอเคๆฉันไม่ขัดแล้ว..."กลายเป็นคนว่านอนสอนง่ายไปทันที
"งั้นต่อเลยนะ
แล้วฉันก็คิดต่อว่า...ถ้าข้อสันนิษฐานของตำรวจเป็นจริง คนที่ทำ...ก็ต้องเป็นหนึ่งในเพื่อนของนาย
ถ้าจับได้...อนาคตคงดับวูบแน่
แต่เชื่อเลย ยังไงตำรวจก็ต้องปิดคดีนี้เป็นเพียงอุบัติเหตุแค่เท่านั้น เรื่องภายในหน่ะใครๆก็ใช้เงินซื้อได้ ใช่ไหมหล่ะ แล้วดูเพื่อนนายแต่ละคนสิ
ลู่ฮาน ครอบครัวส่งออกสินค้าตกแต่งภายใน
เลย์ ครอบครัวมีเส้นสายกับวงการบันเทิง
คริส ครอบครัวเป็นนักธุรกิจใหญ่
จื่อเทา ครอบครัวเปิดสอนศิลปะป้องกันตัวที่โด่งดัง
ซิ่วหมิน ครอบครัวเป็นผู้บริหารกิจการโรงแรม
คิดหรอว่าคนพวกนี้จะยอมให้ลูกตัวเองอนาคตดับ
ถ้าจะเลือกจับแพะที่ให้คดีจบแบบสวยๆ ก็คงเลือก...เฉิน
เพราะเฉินเป็นแกะดำอยู่คนเดียวที่ไม่มีเงินปกป้องตัวเขา"
"อ่าฮะๆ"
"แต่ถ้าฉันรู้ก่อนว่าใครเป็นคนทำ มันอาจจะยังดีกว่า... บางทีเขาอาจจะไม่ได้ร้ายมากมาย แต่อาจจะเป็นแค่ความคิดชั่ววูบ
อย่างนั้น...แค่ให้เขาสำนึกผิดก็พอ..."
"แล้วนายคิดถึงตัวฉันบ้างหรือเปล่า?"
"คิดสิ"
"ไม่...นายพูดเหมือนกับว่า ชีวิตของฉันไม่มีค่าพอที่จะเอาผิดกับพวกนั้นเลย"
"..."
"การที่ฉันนอนไม่ฟื้นแบบนั้น มันก็ทำให้ครอบครัวฉันตายทั้งเป็นแล้ว!"
"ใจเย็นสิ...เซฮุน"
"..."
"...ฉันว่า การที่นายยังอยู่ตรงหน้าฉันได้แบบนี้ แปลว่านายยังไม่ถึงเวลาที่จะไป นายต้องกลับมาเหมือนเดิมแน่นอน"
แววตาที่พูดออกมานั่นมันจริงใจมากๆ ไม่ได้พูดเพื่อแค่ให้กำลังใจแบบลมๆแล้งๆ
"ฉันจะฟื้นจริงๆหรอ..."
"อื้ม!"
เซฮุนมองหน้าซูโฮค้างอยู่แบบนั้น ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่เหมือนคนอื่นนะ... ไม่ใช่แค่คำพูดที่ทำให้เชื่อแต่เป็นเพราะแววตาต่างหากที่ทำให้เชื่ออย่างสนิทใจ
เซฮุนจะฟื้นจริงๆหรอ?อีกนานไหมนะ...
เขาคิดถึงการที่เคยมีตัวตนในสายตาคนอื่นจะแย่แล้ว
"นี่...อยากกินชาไข่มุก"
"-0-"
"เซ่นมาให้กินหน่อย"
"-..-!"
"ตอนนี้เลย!"
ซูโฮต้องตัดใจเดินลงไปที่ร้านสะดวกซื้อข้างล่างแทนการที่จะหาเรื่องทะเลาะกับเซฮุนที่งอแงและออกนอกเรื่องได้อย่างรวดเร็ว ทำเอาซูโฮตามไม่ทัน
"ชานมไข่มุกรสเผือกแก้วหนึ่งครับ/ชานมไข่มุกรสเผือกแก้วนึงครับ"
"0_0!!!"
ซูโฮหันขวับไปมองข้างๆทันที เมื่อคนๆนั้นสั่งเครื่องดื่มชนิดเดียวกับเขาแล้วยังสั่งพร้อมเขาอีก
ผู้ชายหน้าตาน่ารักรอยยิ้มที่สดใส ริมฝีปากเผยออยู่ตลอดเวลากับแก้มป่องๆ
"ซิ่วหมิน..."
ซิ่วหมินหันมามองงงๆ เขานิ่งคิดว่าทำไมคนๆนี้ถึงรู้ชื่อเขา
แต่ก็นึกออกทันทีที่แท้...ก็คือซูโฮ ประธานนักเรียนปีนี้
"ครับ?"ซิ่วหมินตอบรับอย่างน่ารักแล้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
":|"ซูโฮยังนิ่งสนิท เขาอึ้งที่เจอซิ้วหมินที่คอนโดที่เขาอยู่
"มีอะไรหรอครับ รุ่นพี่?"
"อ่ะ...เอ่อ อ้อ!วันนี้ตำรวจมาสอบปากคำหน่ะ แต่พวกนายไม่อยู่...ฉันเลยจะบอกว่าตำรวจอาจจะสงสัยคนที่ไม่ให้ความร่วมมือก็ได้"
"อ๋อ~"ซิ่วหมินพยังหน้าเข้าใจ ใช่เลย!วันนี้นะ ผู้หมวดเฮนรี่โทรตามจิกทั้งวัน ก็บอกว่าติดธุระๆยังไม่เชื่อ!
"เปาจึ!คุยกับใคร?"ลู่ฮานที่รออยู่ข้างนอกร้านเดินเข้ามาหลังสังเกตเห็นว่าซาลาเปาของเขาคุยกับผู้ชายหน้าหวานคนนึง
ลู่ฮานอ๋อทันทีเมื่อเห็นหน้าใกล้ๆ
ที้แท้...ก็คนที่ทำเหมือนรู้จักเซฮุน แล้วพูดอะไรไม่รู้เรื่อง
"นี่ รุ่นพี่ซูโฮไง ประธานนักเรียนปีนี้..."ซิ่วหมินแนะนำซูโฮให้ลู่ฮานรู้จัก
"ผมลู่ฮาน"ลู่ฮานแนะนำตัวแบบขอทางไปที จริงๆเขารู้สึกไม่ค่อยชอบซูโฮสักเท่าไร แต่ในใจลึกๆก็ไม่ได้อะไรนักหนา
"ยินดีที่ได้เจอครับ..."ซูโฮรับคำอย่างสุภาพ เขาก้มหัวโค้งลงเล็กน้อย
"ชานมไข่มุกได้แล้วค่ะ~"พนักงานยื่นแก้วสองแก้วพร้อมๆกันทั้งซูโฮและซิ่วหมินเลยรีบรับมาหลังจากจ่ายเงินแล้ว
ซูโฮหันมาก้มหัวลาเล็กน้อย เขาสังเกตว่าซิ่วหมินเป็นคนจ่ายตัง แต่ลูฮานกลับเป็นคนที่กินชานมนั่น
ขนาดของกินยังชอบกินเหมือนกันเลย ทั้งเซฮุนทั้งลู่ฮาน...
พอซูโฮเปิดประตูห้องเข้ามาเขาก็พบเซฮุนนอนเอกเขนกบนพื้นแล้วอ่านเอกสารของเขาอย่างผ่านๆเปิดไปเปิดมา
"กลับมาแล้ว~"ซูโฮเอ่ยออกมาเพื่อแสดงให้เซฮุนรู้ตัว เซฮุนหันมาอย่างน่ารัก แล้วก็วางเอกสารลงกับพื้นทันทีก่อนที่จะรีบลุกขึ้นมายืนใกล้ๆซูโฮ
ซูโฮหยิบธูปมาจุดเซ่นของพอเป็นพิธี ไม่กี่อึดใจ เซฮุนก็ได้รับชานมรสโปรดของเขา
จริงๆชาวเกาหลีไม่ค่อยจะเซ่นไหว้ของบ่อยๆ แตจะทำเป็นประจำเมื่อครบรอบวันตาย และเซฮุนไม่ใช่คนที่ตายแล้วถึงแม้ว่าจะเป็นวิญญาณก็ตาม
"ขอบใจ~"เซฮุนพูดอย่างอารมณ์ดี วันนี้รู้สึกว่าดีกว่าวันอื่นๆเลย ไม่รู้เพราะอะไร แต่คงจะเป็นเพราะว่าวันนี้ไม่มีเรื่องให้ทะเลาะกับซูโฮหรือเปล่า แต่ก็ดีนะ...กับการที่ซูโฮตามใจเซฮุนแบบนี้
"แล้วบอกฉันได้หรือเปล่าว่านายไปเอาแฟ้มมาจากไหน?"เซฮุนเพิ่งนึกคำถามที่ค้างไว้ได้
"...ใช้เส้นใช้สาย"ซูโฮตอบแล้วเดินไปจะเอางานของโรงเรียนมาทำต่อ
"นี่!ชีวิตนายนี่ยุ่งอยู่กับงานเอกสารอย่างเดียวรึไง?"
"..."ซูโฮไม่ตอบ เขาก้มหน้าทำงานอย่างเงียบๆ
บอกตามตรงหมู่นี้เขาต้องพูดขึ้นเยอะมาก เพราะโอเซฮุนเอาแต่ถามโน่นนี่ไม่หยุด ซึ่งปกติซูโฮพูดน้อยมาก มันก็ทำเอาเหนื่อยเหมือนกันที่ต้องตอบอะไรเยอะๆ แต่ไม่ใช่ว่ารำคาญหรืออะไร แค่เหนื่อยเท่านั้นเอง
"ย๊าห์!นายเมินคำถามฉันหรอ?!"เซฮุนเริ่มโวยวาย(อย่างไม่จริงจัง)
"..."
"=.,="หมดปัญญาเรียกร้องความสนใจจากคนตรงหน้าจริงๆ พอเห็นว่าซูโฮยังนิ่ง เซฮุนเลยชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วดูว่าซูโฮกำลังทำงานบ้าอะไร
"เอาหน้ามาใกล้ทำไมเนี่ย..."ซูโฮเอามือดันหัวเซฮุนออกห่างตัวเอง แต่เจ้าเซฮุนก็ดื้อดันเอาหน้าเข้ามาจ่อหน้าซูโฮที่บ่าอยู่ดี
"ฉันว่านะ...นายควรนอนได้แล้ว!วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน"เซฮุนไม่รอให้ซูโฮตอบ เขาดึงแฟ้มนั่นออกจากมือซูโฮทันที
"อ้ะ!เอาคืนมานะ!"ซูโฮต้องลุกขึ้นเดินตามเซฮุนที่ลุกกระชากงานของเขาแล้วทำท่าจะโยนมันออกจากห้องไปทางระเบียง
"อยากได้ก็มาหยิบสิ!"เซฮุนเล่นไม่เลิก เขาหยุดเดิน แล้วหันมายิ้มอย่างกวนๆ ทำเอาซูโฮที่วิ่งตามมาชนเข้าที่ลำตัวของเซฮุนอย่างจัง
เซฮุนรวบตัวซูโฮด้วยมือข้างที่ว่าง ส่วนอีกมือนึกลับชูแฟ้มเอกสารเหนือศีรษะ ซูโฮไม่ได้สนใจมือที่โอบที่เอวของเขา แต่กลับเขย่งปลายเท้าเพื่อเอื้อมหยิบแฟ้มนั่น
แต่...ความสูงช่างไม่เอื้ออำนวย
เขย่งแล้ว กระโดดแล้ว รั้งมือเซฮุนก็แล้ว ...แต่มันไม่ได้ผลเลย
เซฮุนที่เห็นท่าทางอย่างนั้นก็ยิ้มอย่างผู้มีชัย แต่พอศีรษะของซูโฮมาจิ้มจมูกของเขา เขาก็หุบยิ้มลงทันที กลิ่นหอมอ่อนๆจากแชมพู... แทบจะเคลิ้ม~
หมับ!
"ได้แล้ว!ฉันชนะ"ซูโฮที่หยิบแฟ้มได้แล้วพูดขึ้น แต่พอลดตัวลงมายืนแบบปกติ เขาก็แทบสะอึก
บางที... หน้าเซฮุนกับเขาก็ใกล้กันเกินไป...
ซูโฮจะถอยหลังหนีเพราะไม่อยากจะใกล้ชิดกับเซฮุนมากกว่านี้ เขาหวั่นไหวมากขึ้นแต่เรื่องของเขากลับไม่มีทางเป็นไปได้ ดังนั้นก็อย่าทำร้ายตัวเองโดยการหลงรักรุ่นน้องคนนี้มากกว่านี้เลย...
แต่มือเซฮุนกลับรั้งตัวของซูโฮเขยิบเข้ามาใกล้อีก เซฮุนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงดึงซูโฮเข้ามาแบบนี้ แต่ความรู้สึกหัวใจแทบจะหยุดเต้น เขาค่อยๆขยับหน้าเข้าใกล้ซูโฮมากขึ้น
"นี่..."
"อะ...อะไร?"ซูโฮตัวเกร็งจะแย่เซฮุนต้องการจะทำอะไรกับเขากันแน่?
"...ฉัน"
"..."
"ฉันได้กลิ่นน้ำหอมพี่ลู่ฮาน"
เห!!!!!อะไรกัน โอเซฮุน...นายนี่มัน!
"นายไปเจอพี่ลู่ฮานหรอ!ที่ไหน?!!"
ตึก ตึก ตึก
เท้าที่เหยียบลงบนถนนอย่างมั่นคงและก้าวเดินไปพร้อมๆกัน แต่กลับไม่มีบทสนทนาเหมือนทุกๆครั้ง
ลู่ฮานถือแก้วชานมแล้วเอาแต่ทำแก้มป่อง
ซิ่วหมินที่เหลือบมองลู่ฮานเป็นระยะๆแต่ไม่รู้จะพูดอะไร
ลู่ฮานกำลังงอนเขา...
"บางทีเสี่ยวลู่ก็ขี้งอนไปนะ~"
ช่างเป็นการเปิดบทสนทนาด้วยประโยคที่ดีจริงๆ... ลู่ฮานหันขวับมาค้อนใส่ซิ่วหมิน ไม่มีใครสั่งสอนให้พูดประโยคทีดีกว่านี้แล้วหรือไงนะซิ่วหมิน?ลู่ฮานนะอยากจะงอนเป็นร้อยชาติเลย!คนอะไรไม่มีความโรแมนติก ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ ไม่รู้จักพูดอะไรหวานๆ ไม่รู้จักทำอะไรที่คนรักกันเขาทำ ตกลงซิ่วหมินรักเขาไหมเนี่ย!?
นั่นสิ!ตั้งแต่รู้จักกัน ซิ่วหมินแทบไม่เคยแสดงท่าทีเป็นเจ้าเข้าเจ้าของลู่ฮาน ทั้งๆที่ในใจกลับรู้สึกตรงกัน จริงๆลู่ฮานเป็นคนที่ทำอะไรไม่คิดให้ดีก่อนเลยแท้ๆ คงสงสัยใช่ไหมว่าลู่ฮานคบกับเซฮุนทำไม?ทั้งๆที่หลงซิ่วหมินมากขนาดนี้ ทำไมน้ะ?ก็เพราะความคิดไร้สาระที่ลู่ฮานอยากประชดซิ่วหมินว่าเขาก็มีคนอื่นได้นะ ถ้าซิ่วหมินยังจะเย็นชาแบบนี้ แต่...ลู่ฮานกลับทำให้เรื่องมันเลยเถิด เซฮุนกลับรักลู่ฮานซะจริงจัง
ซึ่งวันที่เกิดอุบัติเหตุกับเซฮุน เขากำลังจะบอกความจริงกับเซฮุน แต่เขากลับไม่มีโอกาสได้บอก... มันทำให้ลู่ฮานรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้เกิดเรื่อง
ถ้าเขาไม่นัดเซฮุน ถ้าเขาไม่ไปช้า...
เซฮุนคงจะยังคงยิ้มได้
แต่ตอนนี้...เขากับค้างคาใจที่คงไม่มีโอกาสได้บอกเซฮุน เซฮุนคงไม่ฟื้นขึ้นมา...
แต่พอเห็นซิ่วหมินไปยิ้มน่ารักๆให้คนอื่น ลู่ฮานก็แทบจะทิ้งเรื่องทั้งหมด มาโกรธซิ่วหมินทันที อะไรกัน!คนไม่รู้จักอย่างนั้น ยิ้มให้อย่างกับได้รางวัลอะไรสักอย่าง ทีกับเขานะ!นิ่งซะจนเย็นชา
"รับไม่ได้ก็เลิกคุยกันไปเลย!"ลู่ฮานสะบัดหน้าหนี ซิ่วหมินได้แต่ยืนทำตาปริบๆ ไม่รู้จะทำอย่างไร
การยืนอยู่ตรงจุดนี้มันกล้ำกลืนจริงๆ ที่ไม่ทันได้บอกและทำความเข้าใจกับเซฮุน แล้วเซฮุนก็นิ่งไปอย่างนั้น ลู่ฮานที่ยังขึ้นชื่อว่าแฟนเพื่อน เขาคนนี้ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
"ลู่ฮานคบอยู่กับเซฮุนอยู่แล้ว คงไม่เป็นอะไรหรอก..."
"ซิ่วหมิน!นายหัดง้อฉันบ้างสิ!"
"ฉันทำไม่ได้...ฉันไม่อยากขึ้นชื่อว่าแทงข้างหลังเพื่อน"
"...เซฮุนกำลังจะรู้ความจริง นายคิดว่าเซฮุนจะฟื้นขึ้นมาฟังเราหรอไง?"
"...ไม่แน่นี่"
"นายก็รู้ว่าฉันรักนาย รักก่อนที่จะเจอเซฮุน และฉันก็ไม่เคยรักเซฮุนด้วย แม้แต่จูบฉันยังไม่เคยให้เขา!"
"..."
"ใช่!มันเป็นความคิดบ้าๆของฉันเอง ที่ไปเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น ฉันอยากให้นายหึง ฉันมันแย่เอง!"
หมับ
ซิ่วหมินคว้าร่างของลู่ฮานที่กำลังสั่นเทาและร้องไห้เข้ามากอดทันที พอพูดเรื่องนี้ทีไร ลู่ฮานก็ร้องไห้ออกมาตลอด
"ฮึกฮื่อ!ฉันผิดเอง...ฮื่อ"ลู่ฮานแค่กอดซิ่วหมินและทุบซิ่วหมินเบาๆ เขาไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้...
"อย่าร้องไห้นะ...ฉันจะทำทุกอย่างเอง"ซิ่วหมินพูดแล้ว ดันร่างลู่ฮานออกจากอ้อมแขน แล้วค่อยๆใช่ริมฝีปากสัมผัสที่เปือกตาลู่ฮาน และค่อยๆเลื่อนลงมาจูบพรมที่แก้มที่น้ำตาไหลเป็นทาง ก่อนที่จะหยุดมองหน้าลู่ฮานนิ่ง
ริมฝีปากที่ค่อยๆเผยอออกเพื่อรับจูบของซิ่วหมิน ลิ้นที่แทรกเข้ามาในโพลงปาก ก่อนที่จะดูดโลมเลียกันและกันอย่างอ้อยอิ่ง
ลู่ฮานชอบเวลาที่ซิ่วหมินจูบเขาก่อนอย่างนี้...
ลู่ฮานจูบตอบซิ่วหมินอย่างรวดเร็ว เขาดูดเม้มริมฝีปากล่างของซิ่วหมินอย่างโหยหา ก่อนที่จะเอื้อมมือไปโอบคอซิ่วหมิน และใช้ลิ้นแทรกเข้าไปในริมฝีปากของซิ่วหมินอย่างเอาแต่ใจ
"ลู่ฮาน ฉันหายใจไม่ออก"กลายเป็นซิ่วหมินที่ดันตัวเองออกจากร่างของลู่ฮาน ทั้งๆที่เขาเป็นคนเริ่มก่อน
"เอ่อ...ฉัน ฉันขอโทษ"ลู่ฮานพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าของเขาค่อยๆแดงขึ้นเป็นริ้ว...
"อ้ะ...อื้ม ไปกันเถอะ"ซิ่วหมินพูดแล้วเอื้อมไปจับมือลู่ฮานแล้วเดินไปด้วยกัน
เซฮุน...ขอให้นายฟื้นขึ้นมานะ แม้มันจะเจ็บปวดที่ต้องรับความจริง แต่ฉันขอเป็นคนที่เห็นแก่ตัวสักครั้งนะ
ไม่เป็นไร...ฉันรู้แล้ว ฉันเห็นแล้ว
เซฮุนยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เห็น เขาแทบจะไร้เรี่ยวแรงในการที่จะฝืนยืน
ลู่ฮาน...กับซิ่วหมิน
เขารู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆตั้งแต่แรกแล้ว... เคยคิด แต่ไม่เคยพูดออกมา
จริงๆมันก็ไม่เป็นอะไรถ้าคนที่เขารักทั้งสองคนจะชอบกัน... แต่แบบนี้มันใจร้ายกับเขาเกินไปไหม?
หน้าเซฮุนไร้ความรู้สึก แววตานิ่งเฉย แต่น้ำตากลับไหลลงมาที่แก้มอย่างไม่รู้ตัว
มันเจ็บที่ต้องรู้ความจริงแบบนี้...
แต่เขากลับนึกถึงหน้าใครอีกคนขึ้นมาทันที
...คนที่เขามีตัวตนในสายตา ซูโฮ
เซฮุนหายตัวไปจากตรงนั้นทันที เขากลับมายังห้องคอนโดของซูโฮ แล้วรีบเดินหาคนตัวเล็กทันที
แอ๊ด...
เซฮุนถือวิสาสะเปิดเข้าไปในห้องนอนของซูโฮ ทำให้ซูโฮค่อยๆลุกเปิดไปแล้วหันมามองคนที่เข้ามาอย่างงัวเงีย
"หืม?เซฮุนหรอ"
"...ซูโฮ"
"แล้วเจอลู่ฮานไหม?"
ซูโฮบอกความจริงที่เจอลู่ฮานที่ด้านล่าง เซฮุนเลยรีบตามไป เพราะบ้านลู่ฮานก็อยู้ใกล้แถวๆนี้ เลยรู้ว่าลู่ฮานจะไปทางไหน
แต่ดันไปเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า...
"หืม?ร้องไห้ทำไมเซฮุน!"เมื่อซูโฮเพ่งมองชัดๆเขาเพิ่งเห็นว่าเซฮุนพยายามกลั้นเสียงร้องไห้อย่างนิ่งๆ แต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด
ซูโฮรีบลุกจากเตียงแล้วมากอดเซฮุนทันที คนตัวเล็กดันหัวคนตัวสูงให้ซบที่อกของเขา เพราะคิดว่าเซฮุนคงไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของเขา
"ลู่ฮานไม่ได้รักฉัน...."
"เป็นไปได้ไง!นายนี่คิดมากอะไรอีก!!!เงียบเดี๊ยวนี้นะ"
"ฉันเห็นกับตาได้ยินมากับหู"
"..."
"เมื่อกี้...ลู่ฮานรักซิ่วหมิน"
ซูโฮนิ่งเป็นหินทันที อะไรนะ?ซิ่วหมินเพื่อนเซฮุนกับลู่ฮาน
ซูโฮไม่ถามซักไซ้เพื่อตอกย้ำเซฮุนอีก เขากอดเซฮุนแน่นและลูบหัวอย่างเบามือ
"โอ๋ๆ อยากร้องก็ร้องมาให้ดังๆเลย อั้นไว้น่ะมันอึดอัด..."
"...ฮึก"
"คนอื่นไม่ได้ยินเสียงร้องไห้นายหรอก ดังนั้นร้องมาดังๆเลย ซูโฮคนนี้จะไม่บอกใครนะ"
"ฮึกฮื่อ~"
เซฮุนปล่อยโฮออกมาทันที
เขาเจ็บ...แต่น้อยกว่าที่คิดไว้
เขาเสียใจ...แต่น้อยกว่าตกใจ
เขาร้องไห้...แต่ก็เพราะยังรับไม่ได้
แต่อ้อมแขนของซูโฮ กลับทำให้เขาอบอุ่นมากกว่าอ้อมแขนของลู่ฮาน
เพราะลู่ฮานไม่เคยรักเขา มันเลยไม่อบอุ่น...แล้วทำไมซูโฮถึงอบอุ่นนะ?
เซฮุนกอดซูโฮแน่นกว่าเก่า เขาเอาหน้าซุกกับอกของซูโฮแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ซูโฮจะเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเขาเสียใจ
"นายเป็นคนเดียวจริงๆที่ฉันมีตัวตน"
"อืม...ฉันยืนอยู่ข้างๆนายตลอดนะ นายไม่ได้โดดเดี่ยว"
ตลอด...งั้นหรอ?
นายรู้จักฉันมาก่อนหรอ ซูโฮ?
ความคิดเห็น