{ Fic attack on titan (Erwin x Levi) } A melting point

ลำดับตอนที่ #8 : The end

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เขานั่งอยู่ตรงนั้น ภาพความทรงจำทั้งหมดไหลกลับมา มันทำให้เขาทั้งสุขและเศร้าจนแทบบ้า แต่ในที่สุดแล้ว... ไม่ว่าจะนึกถึงเท่าไหร่ รีไวล์ก็รู้ดีว่าเอลวินจะไม่กลับมาอีกแล้ว...

ในที่สุดร่างเล็กก็วางหมอนคืนลงไปที่เก่าและลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเดินออกไป กลับสู่ชีวิตปกติที่ไม่มีเอลวินอีกต่อไป รีไวล์บอกกับตัวเองซ้ำๆ ว่าเขาควรยอมรับความจริง แต่ทุกครั้งที่เสร็จสิ้นการฝึก เขาก็กลับมาที่ห้องนี้ทุกครั้ง มาปัดกวาดเช็ดถู ดูแลให้ทั้งหมดอยู่ในสภาพเดิม ทั้งๆ ที่รู้ว่าเจ้าของห้องจะไม่มีวันกลับมา ลงท้ายด้วยการทิ้งตัวลงนอนบนเตียงชายหนุ่ม และตื่นขึ้นมา ออกไปฝึก ก่อนจะกลับมาที่เก่า วนเวียนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ เหมือนไม่มีวันจบสิ้น

เขาจากไปแล้ว.. เขาไม่มีวันกลับมา...

รีไวล์บอกตัวเองซ้ำๆ แต่ก็ไม่สามารถหยุดพฤติกรรมอันซ้ำซากของตัวเองได้ เขายังไม่ได้ร้องไห้สักครั้ง เขาพอใจจะบอกตัวเองว่ามัรก็เหมือนครั้งที่ผ่านๆ มา ใช่ว่าตัวเขาเองจะไม่เคยสัมผัสประสบการณ์แบบนี้เสียเมื่อไหร่ เขาไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร รีไวล์บอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้ แต่...

 

"ทำไม..."

"ฉันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร..."

"ทำไมฉันไม่เชื่อซะทีว่านายจะไม่กลับมาแล้ว"

"ฉันทำอะไรอยู่ที่นี่...."

 

ทันใดนั้นหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นกล่องไม้ที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง เขารู้ในทันทีว่ามันคืออะไร เพราะตัวเขาเองก็ได้รับกล่องแบบนี้เช่นกัน 

มันคือกล่องที่พวกเขาจัดทุกครั้งที่ต้องออกไปนอกกำแพง... กล่องที่บรรจุสิ่งของที่พร้อมจะถูกส่งต่อ เมื่อพวกเขาไม่กลับมาจากหลังกำแพง รีไวล์นึกแปลกใจที่มันยังไม่ถูกนำออกไปให้เหล่าคนสำคัญของชายหนุ่ม หรือบางทีอาจมีคนนำพวกมันออกไปแล้วและเหลือไว้เพียงกล่องเปล่าก็ได้ รีไวล์รู้สึกเศร้าแปลกๆ ที่จนไม่ใช่หนึ่งในนั้นแต่เขาก็หยิบมันออกมาจากใต้เตียงอยู่ดี มือเล็กบรรจงเปิดฝากล่องออก และพบเพียงจดหมายสีขาว 1 ฉบับที่จ่าหน้าซองถึงตัวเอง

รีไวล์ค่อยๆ แกะซองและหยิบกระดาษใบนั้นออกมาอ่าน

 

รีไวล์

 

การที่นายได้อ่านจดหมายฉบับนี้ คงหมายความว่าฉันไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ดังนั้นคงจะไม่เป็นไรถ้าฉันจะบอกสิ่งจะไม่มีวันหลุดออกจากปากฉันให้นายฟัง

เอลวิน สมิธเป็นจอมวางแผน และเขาคงปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองเป็นนักลงทุนที่หวังผลกำไร อ่านมาถึงตรงนี้นายคงต้องสบถอะไรออกมาสักอย่าง และฉันว่าคงหนีไม่พ้นคำว่า สารเลว

แต่อย่างไรก็ตาม นายคงจะมีความสุขมากขึ้นถ้าได้รู้ว่าการลงทุนครั้งนี้ ฉันเป็นฝ่ายที่ขาดทุนย่อยยับ

คนที่ไม่สามารถทิ้งสิ่งสำคัญ ก็ไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ฉันหวังว่านายจะเข้าใจและให้อภัยทุกอย่างที่ผ่านมา

 

เอลวิน

 

รีไวล์ขยำจดหมายแล้วโยนทิ้งแทบจะในทันทีที่อ่านจบ

เอลวินกล้ามากที่ทิ้งจดหมายแบบนี้เอาไว้ เพราะสำคัญเลยต้องทิ้งเอาไว้อย่างนั้นหรอ คนที่คิดแบบนี้ได้มีแต่คนที่ฉลาดและเห็นแก่ตัวเท่านั้นละ รีไวล์โมโหจนแทบอยากลงนรกไปลากคอเอลวิน สมิธมาซ้อมเสียเดี๋ยวนี้ จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต ไอ้บ้าหัวทองใส่วิกยังคิดอะไรบ้าบอและเขียนอะไรยากๆ น่ารำคาญแบบนี้ออกมาได้ แต่แค่คำว่ารัก คำเดียวมันพูด ไม่ซิ เขียนออกมาไม่ได้ ปล่อยให้เขาคิดเองเออเองเหมือนคนบ้าอยู่ตั้งนานสองนาน มันน่าโมโหนัก

 

จนตัวตาย ก็ไม่ยอมพูดให้ได้ยิน...

 

"สารเลวจริงๆ"

 

"ใครสารเลว?"

 

ประตูถูกผลักเข้ามาในห้อง พร้อมๆ กับร่างของใครบางคน...

 

รีไวล์ทำหน้าเหมือนเห็นผีใส่เขา ซึ่งก็ไม่น่าแปลก ตัวเขาเองยังนึกว่าตัวเองจะได้กลายเป็นผีจริงๆ เสียด้วยซ้ำ 

 

เอลวิน สมิธ อยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ ผมสีทองยาวลงมาปรกหน้า ดวงตาสีฟ้ากระจ่างดูราวกับแก้วที่ร้าว หน้าช้ำไปข้าง ชายหนุ่มอยู่ในชุดกางเกงหลวมๆ ท่อนบนเปลือยเปล่า แต่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลที่ยังเกรอะกรังไปด้วยเลือด แขนข้างหนึงแขวนอยู่บนผ้าพ้นแผลห้อยคอ ทำให้หน้าเจ้าตัวบิดเบี้ยวทุกครั้งที่ขยับตัว

 

"ฉันเพิ่งจะกลับมาจากความตาย นายก็ด่าฉันว่าสารเลว สมกับเป็นนายจริงๆ"

 

รีไวล์ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง ถ้าหากเขารู้สักนิดว่าอีกหลายๆ ปีข้างหน้า ตัวเองก็จะต้องเจอสถานการณ์ที่คนบ้าหัวทองนี่เดินแขนเดียวดุ่ยๆ กลับออกมาจากนอกกำแพงหน้าตาเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร เขาคงจะรับมือสถานการณ์ตรงหน้าได้ดีกว่านี้ และรับรู้อย่างจริงจังว่าถ้าสิ่งที่ต้องการไม่สำเร็จ เอลวิน สมิธจะไม่มีวันยอมตาย

 

รีไวล์จนด้วยคำพูด ร่างเล็กเดินเข้าไปหาคนสูงกว่าอย่างไร้สติ มือเล็กเอื้อมขึ้นจับใบหน้าของร่างสูงราวกับละเมอ ไล่ไปตามโครงหน้าไปจนถึงปาก สำรวจตรวจตราราวกับต้องการจะแน่ใจจริงๆ ว่าภาพตรงหน้าเป็นของจริง เอลวินจึงจำต้องหุบปากเสีย จนด้วยคำพูด หัวสมองอันชาญฉลาดไม่สามารถหาทางออกให้สถานการณ์ชวนอึดอัดใจนี้ได้เช่นกัน

 

"นายกลับมาแล้ว?"

 

เอลวินขมวดคิ้วมองใบหน้าเล็กที่เงยขึ้นมามอง

 

"ฉันไม่ใช่ผีนะรีไวล์"

 

พลั่ก!

หมัดลุ่นๆ ซัดเข้าที่ใบหน้าเอลวินอย่างแรงทำเอาเจ้าตัวเซไปข้างหลัง เอลวินลืมคิดไปว่าตัวเองไม่ควรจะกวนตีนรีไวล์ โดยเฉพาะเมื่อเจ้าแมวอยู่ในสถานะที่มีเขี้ยวเล็บทุกอย่างพร้อม ไม่เหมือนกับเขา หมัดเมื่อกี้ทำเอาเขาเห็นดาวลอยเต็มฟ้า สมกับเป็นรีไวล์จริงๆ เมื่อเห็นทีท่าว่าคนตัวเล็กจะไม่ยอมหยึดที่หมัดเดียว เอลวินจึงถอยหลังหลบโดยอัตโนมัติ ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้ ร่างเล็กจึงยอมถอยออกไป นั่งลงบนเก้าอี้กอดอกอย่างไม่สบอารมณ์  เอลวินปิดประตูตามหลัง ก่อนจะเดินไปฝั่งตรงข้าม และก็แทบชะงักเมื่อเห็นจดหมายหน้าตาคุ้นๆ ที่ยับยู้ยี่บนโต๊ะตรงหน้ารีไวล์

 

"ยมทูตคงเห็นหน้าตาแล้วทนไม่ได้ ต้องรีบถีบหัวส่งกลับมาซินะ" รีไวล์ประชดประชัน นัยน์ตาสีควันจ้องเอลวินอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

 

"อ่า ก็ประมาณนั้นละ" เอลวินเลือกหลบสายตาด้วยการหันไปหยิบขวดวิสกี้กับแก้วออกมาวาง อ้อยอิ่งรินวิสกี้ชั้นดีลงในแก้วเผื่อจะซื้อเวลาได้อีกนิด แต่รีไวล์ไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น มือเรียวควัาแก้วไปจากมือเขาแล้วกระดกรวดเดียวหมด เอลวินจึงไม่มีทางเลือกนอกจากยกขวดวิสกี้ขึ้นดื่ม

 

คอนนั้นเขาเกือบจะยอมแพ้แล้วจริงๆ...

แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าที่หลับใหลของคนตรงหน้า เขาก็ตระหนักถึงบางสิ่งขึ้นมาได้

ถึงแม้จะทำใจไว้นานแล้วว่าตัวเองคงจะต้องตายอยู่ข้างนอกนั้นสักวัน แต่เขากลับรู้สึกเป็นครั้งแรก ว่าตัวเองไม่ได้อยากตายแบบนั้น ความปรารถนาลึกๆ ของเขาคือการได้ตายอย่างสงบสุขแบบที่มีคนรักอยู่ข้างๆ ไม่ใช่วีรบุรุษสงคราม ความรู้สึกเรียบง่ายที่เขาไม่ได้รู้สึกว่านานแบบนั้นแวบมาในช่วงเวลาที่เขาคิดว่าตัวเองกำลังจะตาย กว่าจะรู้ตัวแขนขาก็ขยับไปเองตามสัญชาตญาณ ประโยคๆ หนึ่ง ดังก้องอยู่ในหัว ถามเขาซ้ำๆ ว่าถ้ามีโอกาสอีกสักครั้งเขาจะทำอะไร แต่โลกไม่ได้สวยงามขนาดนั้น หลังจากล้มไททันตัวที่ 4 แก๊สก็หมดในที่สุด เมื่อปีกถูกกระชากออกไป สิ่งที่รออยู่ก็คือความตาย ตอนที่มิเกะมาถึง เขาอยู่ในปากไททันไปแล้วครึ่งตัว ใต้ผ้าพันแผลนี้มีรอยฟันไททันพาดยาวตั้งแต่หัวไหล่ขวาไปจนถึงสะโพกด้านซ้าย จากปากมิเกะ เขาหลับไป 3 วัน 3 คืน และไม่มีใครคิดว่าเขาจะตื่นขึ้นมาอีกแล้ว จึงไม่มีใครอย่าบอกรีไวล์ที่ทำตัวน่ากลัวขึ้นทุกที (เหมือนจะพยายามฆ่าทุกคนด้วยไม้กวาด มิเกะกล่าว) เขาจึงลงเอยด้วยการนั่งแหมะอยู่ตรงหน้าร่างเล็กอย่างไม่มีแผนการณ์ใดๆ ทั้งสิ้นในหัว และจดหมายบนโต๊ะนั้นก็ทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ไปใหญ่

 

"ได้ยินว่านายพยายามจะฆ่าทุกคนด้วยไม้กวา..."

 

"ทำไมไม่มีใครบอกฉัน?"

 

"..."

 

"ไม่มีใครคิดว่าฉันจะตื่นขึ้นมาหรอกนะรีไวล์"

 

"ฉันไง!"

"รีไวล์..."

 

...

ความเงียบนำพาความอึดอัดมาสู่คนทั้งคู่ เอลวินยกมือขึ้นนวดหน้าผากอย่างอ่อนใจ เขาถูกรีไวล์โกรธเรื่องอะไรก็ไม่รู้

 

"ทั้งหมดมันเป็นแผนของนายซินะ พาฉันเข้ามาที่นี่ ทำดีกับฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวฉันจำเป็นกับที่นี่ แล้วก็ทำเป็นแกล้งตาย ให้ฉันเสียใจ แล้วก็กลับมา นายต้องการให้ฉันพูดว่า ฉันขาดนายไปไม่ได้ ให้ฉันอยู่เป็นตัวเบี้ยลองมือลองตีนนานตลอดไปซินะ สารเลว!"

 

"รีไวล์..."

 

"แล้วไหนจะจดหมายบ้าๆ นี่อีก ฉันจะถามอีกที นาย-ต้อง-การ-อะ-ไร-จาก-ฉัน-กัน-แน่"

เขาลุกขึ้นยืนกระแทกเสียงใส่ผู้บังคับบัญชาอย่างลืมตัว อารมณ์เสียจนพาลเตะโต๊ะที่คั่นกลางระหว่างทั้งคู่ไปข้างๆ แก้ววิสกี้แตกกระจายอยู่บนพื้น ร่างเล็กหอบจนตัวโยน ยิ่งโมโหเมื่อเห็นร่างสูงยังคงนั่งเฉยและกระดกขวดวิสกี้ขึ้นดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

"นายรักฉันรึเปล่า"

 

"หา!???"

"แกใช้สมองส่วนไหนคิดประโยคประสาทๆ แบบนี้ออกมาวะ"

รีไวล์ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ สองมือขยี้ผมตัวเองอย่างประสาทเสีย ในขณะที่เอลวินนั่งมองเงียบๆ

เวลาผ่านไปสักพักก็ยังไม่มีคำตอบจากร่างเล็ก 

"โอ๊ย"

เอลวินแกล้งทำเป็นกุมแผลที่สะโพกด้านซ้าย

 

"ใช่..." รีไวล์ตอบเสียงเบา

"ใช่?"

"โว้ย!!!"

"ใช่อะไรละ?"

"ใช่ ฉันรักแก พอใจไม๊?"

รีไวล์ก้มหน้าหลบสายตากรุ้มกริ่มที่มองมาจากฝั่งตรงข้าม ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็เป็นฝ่ายถูกไล่ต้อนจนหมดทางสู้ทุกที

"นายเชื่อใจฉันรึเปล่า?"

รีไวล์เลิกคิ้ว ในที่สุดร่างเล็กก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาอีกครั้ง 

"จากทั้งหมดที่แกทำ แกยังกล้าถามคำถามนี้กับฉันอีกหรอ?"

รีไวล์กอดอกแล้วยกขาขึ้นไขว่ห้าง

ก็แน่ละ... ความเชื่อใจบนพื้นฐานความหลอกลวง มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

"ถ้าฉันสั่งให้นายไปตาย นายจะไปไหม"

"ไม่!"

ร่างเล็กตอบอย่างไม่ลังเล

"ถ้าฉันบอกให้นายทิ้งฉันให้ตาย นายจะทำได้ไหม"

"................"

"ตอบซิรีไวล์"

"ทำไมจะไม่ได้"

รีไวล์เริ่มขมวดคิ้ว เขารู้สึกได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังประเมินอะไรบางอย่าง

"ถ้าฉันขอให้นายเชื่อและทำตามทุกอย่างที่ฉันบอกโดยไม่โต้เถียงนายจะทำได้ไหม"

 

"แกรักฉันไหม"

 

...

 

เอลวินอ้าปากค้างใส่เขา ตามด้วยการหุบปากลงและหลบตา แขนข้างที่ไม่เจ็บค้างอยู่ในท่าประหลาด ทั้งหมดเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที ก่อนที่เอลวินจะกลับมาเป็นจอมวางแผนที่มีรอยยิ้มฉลาดๆ อยู่บนใบหน้าเหมือนเดิม แต่ภาพที่เห็นก็พอจะทำให้รีไวล์เกือบหลุดหัวเราะออกมา

 

"ฉันเป็นนักลงทุนที่ไม่ลงทุนกับอะไรที่เสี่ยงจะไม่คุ้มค่า และความรักก็มีแนวโน้มที่จะไม่คุ้ม มันฉุดให้ฉันกังวลใจ แย่งความสนใจไปจากหลักการและเหตุผล ทำให้ฉันยอมลงทุนกับอะไรที่ไม่คุ้ม ข้อดีของความรักอย่างเดียวคือมันทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ ตอนที่ฉันกำลังจะตาย"

"แล้ว?" รีไวล์เลิกคิ้ว

"สำหรับคำตอบของคำถามนั้น สิ่งที่ฉันรู้สึกกับนายคงจะใกล้เคียงกับนิยามของคำว่ารักของฉันมากที่สุดละมั้ง"

เอลวินพูดหน้าตาย นัยน์ตาสีฟ้ามีรอยขบขันเมื่อเห็นริ้วแดงๆ ที่ใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าที่เมื่อครู่ยังอาละวาดเสียห้องกระจุย แต่ก็ยังเชิดหน้ากอดอก ทำเหมือนว่าตัวเป็นผู้ควบคุมทุกอย่าง ทั้งที่ตัวแค่นั้นแท้ๆ

 

...ถ้าฉันขอให้นายเชื่อใจฉัน นายควรจะไม่เชื่อ

...ถ้าฉันสั่งให้นายไปตาย นายจะต้องรอดกลับมา

...ถ้าฉันสั่งให้นายทิ้งฉันเอาไว้ นายควรจะทิ้งและมีชีวิตอยู่ต่อไป

 

เพราะนั้นจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันยังกล้าสั่งคำสั่งพวกนั้นกับนาย เพราะฉันจะแน่ใจเสมอว่านายจะไม่มีวันตายเพราะฉัน

 

"แล้วถ้าฉันบอกให้แกไปตายละ?"

ร่างเล็กถามลองเชิง เอลวินส่ายหัว ก่อนจะลุกขึ้นยืน

 

...แต่ตอนนี้ดูเหมือนนายจะได้ใจไปหน่อย ต้องสั่งสอนให้รู้ซะบ้างว่าที่นี่ใครใหญ่

 

รู้ตัวอีกทีร่างเล็กก็ถูกอ้อมแขนอุ่นหอบขึ้นจากเก้าอี้แล้วโยนลงบนเตียงอย่างแรงตามด้วยร่างสูงที่ปีนขึ้นมาคร่อม ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมามองแล้วยักยิ้มน่ารักชวนใจละลายให้หนึ่งที รีไวล์ดิ้นขลุกขลัก ทั้งเตะทั้งถีบแต่ก็ดีจะไม่มีวี่แววจะหลุดไปได้ เขาพลาดท่าให้เอลวินอีกแล้ว หมอนี่คือความผิดพลาดในชีวิตเขาจริงๆ 

เมื่อดิ้นมากๆ เข้า ร่างสูงก็ชักรำคาญจึงรวบแขนทั้งสองข้างของร่างเล็กขึ้นแล้วมัดเสียด้วยเข็มขัด

"รักฉันไหม"

รีไวล์สะดุ้งเบาๆ เมื่อฟันคมงับลงที่ต้นคอ ใบหน้าหล่อเหลาที่คลอเคลียอยู่ที่ต้นคอยิ่งเขาเอียงคอหลบ ก็เหมือนจะยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้อีกคนมากยิ่งขึ้น

"เรื่องอะไร แกยังไม่พูดว่าแกรักฉันตรงๆ สักครั้ง อ๊ะ..."

ขี้โกงที่สุด หมอนี่เป็นปีศาจชัดๆ พอเขาท้วงบ้าง ชายหนุ่มก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ทั้งยังหันไปจู่โจมเบื้องล่างเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจซะอีก จอมวางแผนจริงๆ แต่เขาเป็นถึงคนที่แกร่งที่สุดเชียวนะจะไปยอมง่ายๆ ได้ยังไงละ รีไวล์หุบขาเข้าหากันแล้วเกร็งตัวขึ้น ไขว้ขาเกี่ยวร่างสูงให้ลงมาอยู่เบื้องล่างแทน ร่างเล็กทิ้งน้ำหนักตัวลงไปเพื่อให้แน่ใจว่าเอลวินจะลุกขึ้นมาไม่ได้

"ว่ายังไง?"

.

.

.

.

 

"อย่าบอกให้ฉันไปตายเลย ถ้านายยังอยากเห็นหน้าฉันอีก"

 

ดวงตาสีฟ้านั้นจริงจังเสียจนเขาเกือบเชื่อ เผลอผ่อนแรงที่ใช้กักขังร่างสูงไว้ข้างล่าง เพียงเสี้ยววิที่พลาดพลั้งเขาก็กลับกลายเป็นคนเบื้องล่างอีกครั้ง รีไวล์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เขาผิดเองที่หลงรักผู้ชายคนนี้ แต่จะกลับตัวตอนนี้ก็คงไม่ทัน มีแต่ต้องตามคนๆ นี้ไปจนสุดทางเท่านั้น และกว่าจะถึงวันนั้น เขาจะไม่ยอมตายเด็ดขาด บางอย่างในแววตาเจ้าเล่ห์นั้น ทำให้เขาอยากเห็นอนาคตที่ชายหนุ่มเห็นบ้าง รีไวล์เพิ่งตระหนักได้ตอนนี้เองว่าเอลวินได้กลายเป็นอนาคตของเขาไปเสียแล้ว

ร่างเล็กคลายพันธนาการที่ข้อมือตัวเองออก ยกแขนขึ้นกอดร่างสูงกว่าเอาไว้แผ่วเบา

 

"ฉันเกลียดแก"