คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
"ถ้าไม่จำเป็น ฉันก็ไม่อยากใช้ความรุนแรงหรอกนะ"
เหอะ...
เจ้าของร่างเล็ก ส่งเสียงอย่างไม่พอใจเมื่อนึกถึงใบหน้าของชายผมทองที่ขอร้องกึ่งบังคับพาตัวเขามาที่นี่ โยนเขาทิ้งไว้ในห้องๆ นี้ แล้วก็เดินจากไปโดยไม่เหลียวแล แม้ภายหลังจะมีคนที่รีไวล์คิดว่าเป็นหมอ เข้ามาดูแลบาดแผลตามร่างกายให้ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความหงุดหงิดของรีไวล์หายไปแต่อย่างใด
ไม่อยากใช้ความรุนแรง... กับพ่- แกซิ!
เรียวขาได้รูปเตะป้าบเข้าที่โต๊ะทำงานเพื่อระบายอารมณ์ ส่งผลให้เอกสารกองพะเนินเทินทึบที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนนั้น พร้อมใจกันทิ้งตัวลงสู่พื้น ร่างเล็กสะบัดหน้าอย่างไม่พอใจ แต่สักพักก็ก้มลงกับพื้นและเริ่มลงมือเก็บเอกสารที่ว่าขึ้นไปวางเรียงเอาไว้แบบเดิม
...ดวงตาสีฟ้าที่เย็นชาราวกับคืนที่หนาวเหน็บ เรียวปากได้รูปที่เม้มแทบจะเป็นเส้นตรง คิ้วหนาที่มองดูคล้ายจะขมวดเป็นปมอยู่ตลอดเวลาเรือนผมสีทองสว่างจ้า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบรวมกันเป็น 'เอลวิล สมิธ' ล้วนเป็นสิ่งที่รีไวล์ชิงชัง
รีไวล์กลอกสายตาไปรอบๆ ห้องอย่างสุดจะเซ็ง พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นประตูสีน้ำตาลบานหนึ่งซ่อนอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าใบใหญ่
"ห้องอาบน้ำหรอ?"
...
เอลวิล สมิธ รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นหวัด หลังจากนำแมวที่เก็บมาจากข้างถนนไปโยนไว้ในห้อง ทั้งเขาทั้งมิเกะก็ยุ่งเสียจนหัวหมุนแทบไม่มีเวลาให้พักหายใจ กว่าจะนึกขึ้นมาได้ว่าเก็บแมวมา ตะวันก็ลาลับขอบฟ้าไปเสียแล้ว ขายาวๆ ทั้งสองของชายหนุ่มพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่ห้องๆ หนึ่ง แน่นอนว่านี่เป็นห้องที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี (ก็แน่ละซิ มันห้องเขาเองนี่) แต่เพราะเมื่อบ่าย เขาเอาสิ่งแปลกปลอมมายัดไว้ แถมเจ้าสิ่งแปลกปลอมที่ว่า ยังเป็นแมวจรจัดที่มีทั้งเขี้ยวทั้งเล็บสมศักดิ์ศรีแมวหัวโจกซะแบบนั้น ชายหนุ่มจึงเริ่มไม่แน่ใจในความปลอดภัยของตัวเอง
"เราเองก็ทำรุนแรงเกินไปจริงๆ นั้นละ" ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไป ภาพแรกที่เอลวิลเห็นคือเจ้าแมวแสบตัวที่ว่ากำลังรื้อตู้เสื้อผ้าของเขาอย่างบ้าคลั่ง!
"ทำอะไร..."
รีไวล์หยุดกิจกรรมที่ทำอยู่แล้วหันมามองหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
...
"เห้อ..."
ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปประชิดตัวร่างเล็กกว่า รีไวล์ยกแขนขึ้นกันใบหน้าโดยอัตโนมัติ ร่างทั้งร่างเกร็งรับการโจมตีที่กำลังจะเกิดขึ้น
แต่สิ่งที่เกิดขึ้น กลับมีเพียงสัมผัสหนักๆ จากผ้าขนหนูที่ถูกโยนแหมะลงกลางหัว ตามด้วยกางเกงและเสื้อตัวใหม่ที่แทบจะเขวี้ยงใส่
"ใส่เสื้อผ้าให้มันดีๆ"
รีไวล์รู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนฉ่า
ฉันกำลังจะเป็นไข้... ต้องเป็นไข้แน่ๆ...
เอลวินเริ่มไม่แน่ใจกับการตัดสินใจของตัวเอง ความสามารถในต่อสู้และบังคับ 3DMG ของรีไวล์เป็นของจริงอย่างไม่ต้องสงสัย ความใจสู้นั้นก็ด้วย แต่ในเรื่องนิสัยนับว่ามีปัญหา วันนี้หลังจากกลับจากเมืองใต้ดิน ผู้บังคับหมู่อย่างเขาก็แทบจะโดนเบื้องบนเรียกไปซักในทันที ยังดีที่อีกฝ่ายยังเห็นแก่ผลงานที่ผ่านมาของเขาบ้างจึงเพียงว่ากล่าวตักเตือนเท่านั้น เอาเข้าจริง เอลวิลเองก็รู้ตัวดีว่าตัวเขานั้นเป็นคนสำคัญ และก็เป็นที่รู้กันว่าใครก็ตามที่ต้องตาเอลวิล ในไม่ช้าก็จะต้องกลายเป็นคนสำคัญตามไปด้วย คนปัจจุบันคือมิเกะ แต่คนต่อไปอาจจะเป็นรีไวล์... หมายถึงถ้าเขาสามารถปราบพยศเจ้าแมวซ่า แล้วเปลี่ยนมันให้กลายเป็นอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของมวลมนุษยชาติได้ละก็นะ
แอ๊ด...
เสียงประตูห้องน้ำเปิดเบาๆ รีไวล์ก้าวเท้าเข้ามาในห้องและทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขาอย่างแรง มือกอดอก ขาทั้งสองไขว้กันในท่าไขว่หาง ใบหน้ารั้นเชิดขึ้นมองชายที่สูงกว่า
“ฉันต้องทำอะไรบ้าง”
ร่างสูงเหยียดยิ้มอย่างถูกใจ เขามั่นใจว่านี่คือการตัดสินใจถูกต้อง...
ก็แน่ล่ะซิ รีไวล์เป็นคนที่เขาถูกใจนี่นา
...
Writer's Talk
ไม่ได้เขียนฟิคมานานมากกกกกกก
สนิมคงจะเกาะไปเรียบร้อยแล้ว แต่เพราะความติ่งเอรุริ และบอททวิตเตอร์ (ที่มุ้งมิ้งกันตลอดเวลา) ทำให้เราต้องลุกขึ้นมา ขยับแข้งขยับขาเขียนฟิคจนได้
ธีมหลักของเรื่องนี้ก็คือ "ความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่"
ถ้าใครตามบอทก็จะรู้กันว่า รีไวล์ในบอทค่อนข้างจะซึนจ๋า และ เล่นตั๊วเล่นตัว (เอิ่ม อย่าเล่นตัวจนผัวตายเหมือนฮิเดโกะก็แล้วกัน) แต่เราก็ยังชอบตามอ่านอยู่ดี 555
ป๋าเอลวินในเรื่องนี้จะค่อนข้างเป็นหนุ่มนักธุรกิจ คือ ลงทุนหวังกำไรกัน ตัลหลอดๆ เป็นน้ำแข็งก้อนเบ้อเริ่ม
เก็บแมวมา ก็เพราะเห็นว่าใช้ประโยชน์ได้ ไม่ได้พิสวาสอะไรนักหนาหรอ (?)
แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อ "ของมีประโยชน์" ที่ว่า ดันกลายมาเป็น "ของสำคัญ"
ก็คงต้องมาคอยติดตามกัน
หมายถึงถ้ายังมีคนตามกันมาอะนะ T^T
เลาก็แค่อยากเห็นฟิคตัวเองเวลาเสิร์ชกูเกิ้ลเท่านั้นเองง
ความคิดเห็น