คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 บุรุษปริศนา
ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีกาลแห่งเอดินเบิร์ก แว่วเสียงฝีเท้าบุรุษกลุ่มหนึ่งดังสวบสาบ คาดว่ากลุ่มนี้น่าจะมาประมาณ 2 คน
"เซรอส นายเนี่ยน้าา... กังวลไปได้" เสียงบุรุษปริศนาเอ่ยถามสหายตนเบาๆ
"นายอย่าได้ใจไปหน่อยเลย ใครว่าฉันกังวล หา!" เสียงตอบกลับมาอย่างหงุดหงิด ทำให้คนที่ถามส่ายหน้าให้กลับนิสัยเจ้าอารมณ์
"ครับๆ ทำไมต้องมาตอนกลางคืนด้วยเล่า"
"ชาวเดมอสยามราตรีพลังจะแข็งแกร่งที่สุด เพราะงั้นถ้าพวกเอเดนมาทำร้ายล่ะก็ปลอดภัย"
"อือ ก็ใช่อ่ะนะ แล้วนายจะพักตรงไหนล่ะ รีบร้อนมาขนาดนี้เนี่ย" เสียงอีกคนชักจะฉายแววไม่แน่ใจ แต่ไม่รู้หรอกว่าท่ามกลางความมืดนั้น บุรุษนามเซรอสได้หน้าซีดไปแล้ว
"อะ...เอ่อ ดรีส นายไม่ได้เลือกไว้หรอกหรอ"
"อ้าว! ก็ฉันนึกว่าเซรอสเลือกนินา หรือว่า... นายไม่ได้เลือก!!" ดรีสกล่าวอย่างฉุนๆ ทั้งที่ปรกติจะเป็นคนอารมณ์ดี-ดีมาก แล้วคืนนี้จะทำไงเนี่ย ดรีสคิดกลุ้มๆ
"ฉันก็นึกว่านายเลือกซะอีก" เซรอสกล่าวกลับมาทำให้ดรีสแทบกุมขมับ เฮ้อ... ไอ่เพื่อนบ้านี่
"เออ ฉันผิดเอง นอนตรงนี้ก็ได้" ดรีสกล่าวปัดๆ ชี้นิ้วไปยังสถานที่ที่จะนอนในคืนนี้ เซรอสหันตามไปอย่างสนใจ แต่สายตาก็ต้องเบิกกว้าง
"ถังขยะ!!"
"ก็เออสิ เร็วๆเข้าพรุ่งนี้ต้องเข้าไปรายงานตัวแล้วนะ" ดรีสกล่าวเร่งๆ ฉุดมือเซรอสไปข้างๆถังขยะเพื่อนอนทันที
"รายงานตัว? อ๋อ โรงเรียนพระราชานั่นน่ะหรอ" เซรอสเอ่ยถาม
"เออ แล้วพวกเราจะไปโรงเรียนพระราชาทำไมอะ" เซรอสพูดต่ออย่างงงเต็มที่ ดรีสตกใจอีกรอบนี่มันไม่ได้ฟังตอนประชุมเรอะไง!
"เซรอส ตอนประชุมนายมัวทำอะไรอยู่" ดรีสพูดเสียงเข้มอย่างสะกดความอดทน เซรอสหันมามองงงๆ
"หือ ฉันอ่ะหรอ แหะๆ นอนหลับน่ะ ^ ^"
"ไอ้บ้านี่!! เออ ช่างเหอะก็ได้ฉันจะเล่าให้นายฟังนะ ตอนประชุมที่เบียลทัลก็บอกไว้แล้วว่าจะส่งพวกเรามาเพื่อนำตัวเจ้าหญิงเฟลิโอน่าไปเมื่อถึงเวลาน่ะ นายเข้าใจรึยัง!" ดรีสร่ายยาวยืดข่มขู่ด้วยคำสุดท้าย ถ้าเซรอสไม่รีบตอบตกลงล่ะก็คงไม่เหลือซากแล้วล่ะ
"นอนๆ" ดรีสกล่าวเพลียๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ถังขยะพร้อมๆกับเซรอส
ณ โรงเรียนพระราชา
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็ก ตกกระทบเตียงยาวซึ่งเจ้าของเตียงยังคงนอนหลับไหล แพขนตาน้ำตาลกระพริบถี่ๆก่อนจะลืมตาออกมา
"อืมมม" เสียงหวานครางเบาๆในลำคอ ลุกขึ้นจากเตียงบิดซ้ายขวาก่อนจะฉวยผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
ผ่านไปสักพักเจ้าของร่างสูงนัยน์ตาสีฟ้าก็ตื่นจากนิทราแล้วเช่นกัน ก่อนจะหันไปหาเตียงข้างๆเพื่อไปปลุก แต่... ก็พบเพียงความว่างเปล่าเพราะเจ้าของเตียงได้อยู่ในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ซึ่งได้สร้างความประหลาดใจให้เจ้าชายอย่างมาก
แอ๊ดดด
"อ้าว คาโล อรุณสวัสดิ์" เฟรินเอ่ยทักทันที ที่เห็นคาโลกำลังจะลุกเดินไปปลุกนังฆ่าที่นอนเหมือนตัวเองเป็นศพไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่งเร้ารอบด้าน =o=
"คิลๆ ตื่นได้แล้วนะ" เฟรินวันนี้รับหน้าที่อาสาเป็นคนปลุกแทนคาโล เพราะคาโลได้เข้าไปอาบน้ำแล้ว เฟรินปลุกซ้ำหลายๆทีก็ไม่ตื่น เฟรินคิดและคิดก็...ปิ๊ง!
"กรี๊ดด คุณคิลขา ชะ...ช่วยเรนอนด้วย พวกเค้าจะพาเรนอนไปแล้ว ฮือๆ คุณคิลช่วยเรนอนด้วย ฮือออ" เฟรินดัดเสียงเหมือนเรนอนเปี๊ยบอย่างไม่น่าเชื่อพร้อมทำปากยื่นปากยาวอย่างอารมณ์ดี นักฆ่าผู้แสนหูจะดีรีบเด้งขึ้นมาทันที
"เรนอน เป็นอะไร ใครทำเธอ!!!" คิลหันไปมองรอบด้านแต่ก็เห็นแต่ไอ่เพื่อนตัวแสบของเค้านั่งยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่บนเตียง คิลเลยรู้แล้วว่าเป็นไงกันแน่
"เฟรินนนน" คิลขบเคี้ยวฟันแน่นอย่างระงับอารมณ์ เฟรินยังคงยิ้มร่า
"วี้ดดดวิ้วววว~ 'เรนอนจะเป็นอะไรอยู่ไกลแค่ไหน ผมจะไปป้องป้องคุณเอง' นายต้องพูดแบบนี้แน่ๆ คิล ก๊ากกก!!" เฟรินพูดเองเออเองเสร็จสรรพ ก็หัวเราะออกมาดังลั่นห้อง ทำให้คิลเริ่มอารมณ์กรุ่นๆ จึงกระโดดลงไปวางมวยกะมันซะยก
แอ๊ดดด
เสียงประตูเปิดออกเผยร่างสูงในชุดผ้าเช็ดตัวพันกลายท่อนล่าง ผมเปลียกปลอนสีเงินยาวเคลียไหล่มีน้ำที่ยังไม่แห้งไหลเป็นทางผิวขาวๆมีมัดกล้ามนิดๆ นัยน์ตาสีฟ้าเย็นชานั่นมองแล้ว...เซ็กซี่!!
"กรี๊ดดดด! คาโลนายหล่อมาก อ้ายๆ >.<' เฟรินได้แต่บ้าคนเดียวอยู่ในใจ แต่คำพูดที่พูดออกมากลับเป็น
"คาโลนายจะมาเดินโชว์ไรนักหนา เห็นแล้วอุบาทลูกกะตาว่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อเร็วเซ่" เฟรินเอ่ยเร่งๆ คาโลก็ทำตามอย่างว่าง่าย (ซะงั้นเลย)
"คิล! นายไปอาบน้ำ...เดี๋ยวนี้!" เฟรินเอ่ยเสียงหนักแน่น นิ้วมือเรียวชี้ไปทางประตู คิลพยักหน้าหงึกๆก่อนจะวิ่งเข้าไปทันที เฟรินถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน 'เหนื่อยจริงๆเลย เป็นไรไปนะเรา'
"เฟริน"
"หืม มีอะไรคาโล"
"ทำไมวันนี้นายตื่นเช้าได้เองล่ะ" เฟรินขมวดคิ้ว เอ... จะว่าไปก็ใช่แฮะ ทำไมวันนี้เราถึงตื่นเช้าน้าา...
"ไม่รู้ดิ มันตื่นเองอะ" เฟรินพูดตามความเป็นจริง คาโลเลยไม่ได้ติดใจคิดสงสัยอะไร
อีกฝั่งหนึ่งของห้องหัวหน้าชั้นปี
"เจ้าหญิงเค้าแปลกไปแล้วล่ะ" เสียงปริศนาเสียงหนึ่งดังขึ้น
"ใช่ เจ้าหญิงเปลี่ยนไปอย่างนึงแล้ว คราวนี้ก็เหลืออีกไม่มากเท่าไร"
"ไม่มากบ้านนายน่ะสิดรีส มากเลยโว้ย!!" เสียงหนึ่งก็พูดกลับมาอย่างหงุดหงิดที่สมองอันน้อยนิดของเพื่อนจะพัฒนาซักนิดก็ไม่มี
><><><><><><><><><><<><><><<><><><><><><><><><><><><><><>
ช่วยเม้นท์ให้กันหน่อยนะ ^ ^
ความคิดเห็น