คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : { SEHUN X LUHAN } CHAPTER TWENTY FIVE
{ SEHUN x LUHAN } CHAPTER TWENTY FIVE
ทันที่ที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาได้ . . ผมก็โดนดีดกะโหลกดังป๊อก . .
เจ๊ใหญ่ . . ในห้องนอนของผม . . ห้องนอนที่เต็มไปด้วยกันดั้ม . .
ทำไมคุ้นๆว่าได้กลิ่นลู่หาน
ทำไมคุ้นๆว่าลู่หานเป็นคนเช็ดตัวให้ ห่มผ้าให้ . . และก็ลูบหัวตอนที่ผมนอน
และทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้ . .
ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเลย . .
“ได้ข่าวว่าเมื่อวานสร้างเรื่องเหรอ”
ผมหน้าบึ้ง . . ไม่ลืมหรอกนะว่าใครเป็นคนสั่งให้ผมต้องแยกกับลู่หาน
“ยังจะมาทำหน้าแบบนี้อีก ไม่รู้หรือไงว่าออกไปทำแบบนั้นมันอันตราย นายมีแอนตี้แฟนนะเซฮุน นายจะทำแบบนั้นไม่ได้ และอีกอย่างหนึ่ง . .”
“เจ๊ใหญ่ ถ้าจะสวดล่ะก็ . .ผมอยากนอน . .”
“ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เธอแว้ดใส่ผม . . “มีเรื่องอีกอย่างหนึ่งที่นายต้องรู้ . .”
“อะไรเหรอ . . ผมจะนอนนะ วันนี้ผมจะอยู่อย่างสงบไม่ออกไปให้เจ๊ใหญ่ต้องลำบากอีก ผมสัญญา” ปวดหัวขนาดนี้ . . คงออกไปไหนไม่ได้แน่ๆ
“เย็นนี้นายต้องไปญี่ปุ่น”
“อะไรกัน นี่ผมมีงานเหรอ . .”
“คุณคังมิร่า แม่ของนายประสบอุบัติเหตุ . . ฉันยกเลิกตารางงานทุกอย่างให้นายแล้วเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์”
บทจะบรรลัย . .ทำไมมันถึงบรรลัยแม่งทุกเรื่องแบบนี้วะ . .
“Good morning everybody . .”
“Good morning teacher . .”
“How about you today . .”
ลู่หานฟังเสียงสนทนาภาษาอังกฤษของอาจารย์กับนักเรียนจากหูซ้ายทะลุออกหูขวา เขาฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ไม่ตั้งใจเรียนแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน . . เขานั่งอยู่ในห้องเรียน โดยที่โต๊ะข้างหลังที่เป็นโต๊ะของเซฮุนนั้นว่างเปล่าไม่มีเจ้าของนั่งอยู่ ถึงแม้ว่าจะมีทั้งของขวัญถุงช็อปปิ้งจดหมายรักมากมายกองอยู่บนโต๊ะจนล้นก็เถอะ
ลู่หานไม่รู้ว่าเซฮุนไปไหน
ลู่หานไม่รู้ว่าเซฮุนทำอะไรอยู่
เขารู้แค่ว่าเซฮุนนั้นได้รับการดูแลอย่างดีจากบริษัท ซึ่งนั่นก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับเขา
คนที่ต่อไปอาจกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเซฮุน . .
วันนั้นทั้งวันผ่านไปอย่างเฉื่อยชา . . ลู่หานเรียนไม่เข้าหัวเลยสักนิดถึงแม้ว่าต่อไปเขาจะสอบไฟนอลแล้วก็ตามทีเถอะ เขาเดินสะพายเป้ออกมาจากโรงเรียน ทำหน้าเศร้าและก็เดินอย่างคนไร้วิญญาณ . . เหมือนคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว . .
มองไปตามท้องถนนที่มีนักเรียนโรงเรียนเดียวกันกับเขาอย่างขวักไขว่ . . ผ่านป้ายรถเมล์ที่มีรูปของเซฮุนเป็นพรีเซ็นเตอร์แชมพู . .
เขามองใบหน้าเซฮุนที่ป้ายรถเมล์อย่างเลื่อนลอย . .
ลู่หานขึ้นรถเมล์ที่มีรูปโปรโมทซีรี่ส์ของเซฮุน ไปที่ไหนก็มีแต่เซฮุนเต็มไปหมด ลู่หานกลืนน้ำลาย ค่อยๆเดินไปนั่งที่ข้างหลัง . .
“แกๆ ใช่คนที่มีข่าวกับเซฮุนอปป้าป่ะแก”
“ไหนๆ คนนี้อ่ะเหรอ”
ลู่หานได้ยินเสียงซุบซิบ . . เขาดึงผ้าพันคอขึ้นมาปิดครึ่งหน้าของเขา
“ทำไมสวยกว่าฉันล่ะ!!!!”
“สวยอะไรล่ะแก หล่อดีออก”
ที่จริงลู่หานกับเซฮุนไม่ได้เป็นข่าวดังอะไรขนาดนั้น ต้องขอบคุณเจ๊ใหญ่ ไม่สิ . . รองประธานที่มีฝีมือด้านการปิดข่าวเป็นอย่างดี . . แต่เขาไม่สามารถห้ามข่าวที่แฟนๆของเซฮุนเอาไปพูดกันเองได้แม้จะไม่ได้พาดหัวข่าวหน้าเว็บหรือหนังสือพิมพ์ก็ตามทีเถอะ
สรุปก็คือ . .ยังไงเขาก็เป็นข่าวกับเซฮุนอยู่วันยังค่ำ . .
“อา นี่ฉันต้องไปทางไหนเนี่ย . . ลงป้ายไหนหว่า . .”
เสียงภาษาจีนทำให้ลู่หานถึงกับต้องหันขวับไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หมอนั่นใส่แว่น ท่าทางเฉิ่มเบ๊อะ
“เฉิน!”
ลู่หานร้องเรียกเสียงดังลั่น
เฉินหันมาอย่างงกๆเงิ่นๆ “อ๊ะ . . ลู่หาน ลู่หาน นายจริงๆด้วย นายจริงๆด้วย!” เขาเข้ามากอดลู่หานราวกับลู่หานคือของที่เขาตามหามานาน . .
“นายมาทำอะไรที่นี่” ลู่หานถามอย่างสงสัย เกาหลีใต้สำหรับเฉินไม่ใช่อะไรที่จะมาได้โดยง่าย
“เอ่อ . . นั่นสิ ฉันมาทำอะไร”
“อะไรของนาย . .” ลู่หานมองดูเพื่อนที่มีเป้ติดตัวมาแค่ใบเดียว และในมือถือแผนที่กลับด้าน
“ฉันมาทำงานพิเศษ แต่ . . ยังไม่มีที่อยู่เลย ฉันอยู่กับนายนะ”
“อะไรกันนี่ กะทันหันไปรึเปล่า”
“ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละ . . เถอะน่านะ ลู่หาน ฉันอยู่กับนายนะๆๆ”
“มันได้อยู่แล้ว แต่งานพิเศษของนายมันคืออะไรน่ะ”
“ไว้ฉันจะบอกนายทีหลัง”
ลู่หานงงงวยเป็นที่สุด . . เขาโดนเฉินกอดและก็เขย่าตัวเขาไปมาราวกับดีใจมากที่ได้เจอเขา . . ลู่หานเองก็ดีใจเช่นกันที่ได้เจอเพื่อนจากจีน . . แต่มันแปลกที่เขาเจอที่รถเมล์และมันก็ดันมาขอไปพักกับเขาอีก . .
อะไรเนี่ย . .
“พี่เฉิน!” ลู่ถิงร้องเสียงดัง กระโดดกอดเฉินจนตัวผอมๆของคนใส่แว่นจะล้มลงไปกอง
“อ๊ะ หมูก็ยังเป็นหมูเหรอ”
“ว่าไงนะ”
“ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่น”
“ใบไผ่ของสำนักพี่ยังหล่นอยู่รึเปล่าคะ”
“เอ๋ . .” เฉินทำหน้างงนิดๆก่อนจะตอบ “อ๋อ หล่นสิ มันหล่นอยู่เสมอและไม่เคยหล่นจนหมดต้น”
“คิกคิก พี่เฉินตลกจัง”
“ลู่ถิง อย่าไปกวนมันมาก มันเดินทางมาเหนื่อยๆ” ลู่หานเดินเข้ามาจับไหล่น้องสาว “เฉินนายนอนห้องฉันได้ . . แต่ห้ามนอนที่นอนฉัน . .”
“รู้น่า . . ฉันรู้นิสัยนาย” เฉินเดินเข้าไปวางกระเป๋าในห้องนอนของลู่หาน “อู้ววว เดี๋ยวนี้หัดเป็นคนมุ้งมิ้งเหรอวะลู่หาน”
“มุ้งมิ้งอะไร” ลู่หานเดินตามเฉินไปที่ห้อง . . และสิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาตัวแข็งทื่อ
หมีเซฮุน . .โบว์สีฟ้า . .
ราวกับว่ามันต้องการย้ำเตือนว่าที่ผ่านมามันไม่ได้เป็นเพียงแค่ความฝัน . .
“หมีตัวเบ้อเร่อเลย . .” เฉินมองอย่างพินิจพิจารณา
“ลู่ถิง หมีตัวนี้มันมาจากไหนน่ะ . .” เขาร้องลั่นถามน้องสาวของเขาทันที
“เมื่อเช้ามีคนอุ้มมาส่งให้พี่ลู่หานที่บ้านน่ะ ลู่ถิงเลยบอกให้เขาเอามาวางไว้ในห้องของพี่ลู่หาน” น้องสาวของเขาเดินอุ้ยอ้ายมาตอบ . .
“ใคร . .”
“ไม่ใช่อปป้าหรอกนะคะ”
ลู่ถิงเอ่ยดักอย่างรู้ทัน ลู่หานกระแอม . . เขารู้ตัวว่าเขารู้สึกผิดหวังนิดหน่อย . .
“อปป้า ใครคืออปป้าเหรอลู่ถิง . .” เฉินหันไปถาม
“เซฮุนอปป้าไงคะ! เซฮุนอปป้า!”
“เซฮุนเหรอ โอเซฮุนใช่มั้ย! พี่กรี๊ดเขามากเลยนะ!”
เฉินทำให้สองพี่น้องต้องมองเขาด้วยใบหน้าที่อึ้ง . .
“ฉันไม่ได้หมายความว่ากรี๊ดแบบนั้น . .ฉันแค่ . .ปลื้มน่ะ ไอดอล อา ให้ตาย ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย”
“ถ้างั้นพี่เฉินก็มาคุยกับลู่ถิงเลย ลู่ถิงสนิ๊ดสนิทกับเซฮุนอปป้านะ”
“จริงอ่ะ . .เล่าให้พี่ฟังหน่อย . .”
สองคนเดินออกจากห้องไป . . โดยทิ้งให้ลู่หานอยู่กับหมีเซฮุนตามลำพังในห้องนอนของเขาเอง . .
ลู่หานนั่งยองๆลงตรงหน้าตุ๊กตาหมี หน้าของมันดูเศร้าและโบว์ของมันก็เบี้ยวมากด้วย . .
“เซฮุนน่า” . . ลู่หานจับแก้มตุ๊กตาหมี “เพราะฉันไม่ได้ดูแลนายเลยใช่มั้ย นายถึงโทรมแบบนี้”
พูดถึงแล้วก็สะอึก . . เขาพูดกับหมี แต่ทำไมมันมีความหมายโดยนัยเชื่อมโยงกับตัวจริงเหลือเกิน
“. . ฉันขอโทษ”
ลู่หานขยับโบว์ของหมีเซฮุนให้ตรง และตอนที่เขาขยับนั้นเขาก็พบกันโพสต์อิทสีเหลืองที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นฝีมือของเขาเองเมื่อครั้งกระโน้น
ลู่หานอาจข้อความที่แสนคุ้นในกระดาษโพสต์อิทอันนั้น . .
ให้รู้ไว้ว่าเมื่อไหร่ที่นายคิดถึงฉัน . . ฉันก็จะคิดถึงนายเหมือนกัน . .
ไม่ใช่ลายมือลู่หาน . .
แต่เป็นลายมือของเซฮุน . .
ลู่หานเอามือปิดปากของตัวเอง . .
นายไว้ใจฉันใช่มั้ย ลู่หาน . .
คนบ้า . .
ยังจะเล่นอะไรในเวลาแบบนี้อีก . .
“นายอยากไปไหนอ่ะลู่หาน”
“ก็พานายไปสมัครงานไง”
“ที่ไหนอ่ะ”
“อ้าว นี่นายมาสมัครงานอะไรเนี่ย”
“อ๋อ อือ นั่นสิ . . ไปเรื่อยๆตามใจนายเหอะนะ”
เพราะลู่หานเหม่อลอยเลยไม่ค่อยได้ใส่ใจเฉินเท่าไหร่นัก . . เฉินที่วันนี้บอกให้ลู่หานพาไปสมัครงานแต่กลับมาเดินตามลู่หานต้อยๆซะงั้น . .
“แถวนี้มันที่ไหนเหรอ” เฉินถามอย่างสนอกสนใจ
“สวน . .”
ที่ที่ลู่หานเจอกับเซฮุนครั้งแรก . . และพอมองจากตรงนี้ ตรงที่มีน้ำพุนี้ . . เขาจะมองเห็นม้านั่งที่เซฮุนเคยนอนหลับตาอยู่ตรงนั้น . . ที่ที่เขาเคยขโมยจูบแรกของเซฮุน
มันยังอยู่เหมือนเดิม . . แม้ว่าวันเวลาจะไม่เหมือนเดิมก็ตาม
“ว้าว มันเป็นที่ที่โรแมนติกดีนะ” เฉินหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา “ถ่ายรูปหน่อยมั้ยลู่หาน”
แชะ
“เห้ย!”
“งานเผลอ . .” เฉินมองดูภาพในมือถือของเขาราวกับว่าเป็นงานศิลป์ชิ้นเอก ลู่หานตอนเผลอกับแบล๊คกราวน์เป็นต้นไม้สีเขียวและก็ท้องฟ้าสีฟ้าสด . . เพราะลู่หานเป็นคนหน้าตาดีด้วยแหละถึงได้ออกมาดูเหมือนถ่ายปฏิทินเครื่องสำอางแบรนด์เนเชอร์รีพับลิคอยู่ . .
“ไอ้บ้าเฉิน ฉันไม่ชอบถ่ายรูป!”
“ฉันถ่ายไปแล้ว . .”
“อย่าทำอีกนะ”
เฉินไม่สนใจ . . มัวแต่กดอะไรไม่รู้ยุกยิกกับโทรศัพท์ของเขา . .
ลู่หานจิ๊ปากอย่างขัดใจ . . ในเมื่อทำอะไรเพื่อนไม่ได้ เขาก็เดินหนีมันเลย . .
“เห้ย นายจะไปไหนน่ะ”
แปลกแต่จริงที่วันนี้เฉินแคร์เขามากกว่าปกติ ตามใจซะยิ่งกว่าเขาเป็นคุณหนูจากฟิคเรื่องพิทบูล
“เดินเล่น”
“ไปด้วยสิ”
“วันนี้นายตามฉันต้อยๆเลยนะเฉิน . .”
“ก็แหม . . ฉันคิดถึงเพื่อนฉันนี่นา . .” เฉินพูดไปกระแอมไปอย่างน่าสงสัย
“งานพิเศษของนายมันคืออะไรกันแน่” ลู่หานหรี่ตามองหน้าเฉิน ที่รีบหลบตาเขาเป็นการใหญ่ . .
“ฉันอยากกินไอติม!” เฉินเอาตัวรอดด้วยการวิ่งจู๊ดไปร้านไอศกรีม . .
ลู่หานส่ายหน้า เดินตามเพื่อนของเขาไป . . ไม่ว่าเฉินจะทำตัวน่าสงสัยยังไง . . เขาก็คิดอะไรไม่ออกในตอนนี้
“อา วานิลลา . .”
“…”
“อาหย่อยยยยย”
“…”
“ลู่หาน ถ่ายรูปกับฉันหน่อยมั้ย ทริปเกาหลีใต้ครั้งแรกของฉันเลยนะ”
ลู่หานได้ฤกษ์เปิดปากพูดสักที “ฉันไม่ชอบถ่ายรูป”
“เถอะน่านะ . . ถ่ายกับฉันหน่อย . .” ลู่หานยังไม่ได้ตอบตกลง แต่เฉินก็เดินมานั่งข้างๆเขาและก็กดถ่ายรูปแชะ รูปที่ออกมาเลยเป็นรูปที่เฉินยิ้มใส่กล่องในขณะที่ลู่หานมองหน้าเฉินด้วยความงง . .
มันเป็นรูปที่สาววายอาจจิ้นไปได้ไกลหลายหมื่นลี้ทีเดียว . .
“คิกคิก” เฉินหัวเราะ เล่นโทรศัพท์ของตัวเองไปมา . . “นายเกิดมาก็ดูดีเลยงั้นเหรอลู่หาน น่าอิจฉาจริงๆ”
วันนี้ทั้งวันลู่หานอยู่แต่กับเฉิน และพวกเขาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องงานพิเศษของเฉินอีกเลย . .
ลู่หานยอมรับ ตลอดเวลาที่เขาอยู่กับเฉิน อาจมีบางเวลาที่เฉินช่วยให้เขาลืมเซฮุนได้บ้าง แต่มันก็น้อย น้อยมากเหลือเกิน ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนเขาก็นึกถึงแต่เซฮุน . . หากเขาลืมนึกถึง หน้าเซฮุนตามสื่อต่างๆก็มักจะโผล่เข้ามาอยู่ในสายตาของเขาเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็ตาม . .
เฮ้ออออออออออออออ . . ยังไงเขาก็หนีเสียงหัวใจตัวเองไม่พ้น
แปลกแต่จริงที่เขาลุ้นให้โทรศัพท์ของเขาสั่นและเป็นเบอร์ของเซฮุนที่โทรเข้ามา แต่มันกลับเงียบ เงียบจนน่าตกใจ . . ปกติถ้าห่างกับลู่หานไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเซฮุนก็จะโวยวายแล้ว แต่นี่กลับเงียบ . .เงียบหายไป ไร้ซึ่งการติดต่อ
หรือว่า . .
. . เซฮุนจะคิดเป็นจริงเป็นจังเรื่องข้อความสแปมขาดสติของลู่หานข้อความนั้น
ลู่หานกัดปากตัวเอง . . ถ้าเป็นอย่างนั้น . . เรื่องราวของเขากับเซฮุนอาจจะ . .
จบเหรอ . .
ลู่หานในชุดนอนเหลือบมองหมีของเซฮุน . . ผู้ซึ่งมองตอบลู่หานด้วยดวงตากลมแป๋ว
“เชอะ”
ลู่หานพูดออกมาในที่สุด . . เดินเตะเท้าของเฉินที่กำลังนอนกรน . . ไปยังที่นอนของตัวเอง
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่โทรศัพท์สั่นพอดี . .
เซฮุนเหรอ . .
เขาเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา ทว่า . .กลับไม่ใช่เซฮุน
อีวอน . . กับข้อความแชทใน KAKAO TALK
อีวอนส่งรูปแหวนรุ่นของเซฮุนที่ลู่หานทำหายไปให้เขาดู . .
ลืมแหวนวงนี้ไปแล้วเหรอ
ไม่อยากได้คืนเหรอ . .
ฝีมือของอีวอนเองเหรอ . .
ลู่หานพิมพ์ตอบอย่างรวดเร็ว
นายต้องการอะไร . .
ไม่นานนักอีวอนก็ตอบกลับมา . .
สลัดไอ้เฉิ่มที่ตามนายต้อยๆให้หลุด
แล้วมาเจอกันที่แม่น้ำฮันตอนสองทุ่มพรุ่งนี้ . .
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น .. ลู่หานจะต้องตามเอาแหวนรุ่นของเซฮุนคืนมาให้จงได้ . .
วันต่อมา ที่ญี่ปุ่น . .
“คังมิร่า . . ไม่เอา จะกลับเกาหลี!” ผมโวยวายเป็นครั้งที่แปดล้านตั้งแต่ที่รู้ว่าแม่ของผมไม่ได้ประสบอุบัตเหตุจริงๆ “ปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมไปปปปป”
“เลิกดิ้นเป็นเด็กๆได้แล้ว นี่ลูกอายุสิบเจ็ดล่ะนะ” คุณแม่คนสวยของผมหรี่ตามองผมผ่านแว่นแสนเฉี่ยว เธอดูสบายดีมากแถมหุ่นยังเซี๊ยะ . .ตอนนี้พ่อเลี้ยงของผมออกไปข้างนอก และผมกำลังกลิ้งเล่นอยู่บนโซฟาท่ามกลางกล่องกันดั้มใหม่เอี่ยมที่ถูกผมแกะมาต่อเล่นมากกว่าสิบกล่อง
“แม่หลอกให้ผมมา ก็ควรจะหลอกแค่สองสามวันพอ ไม่ควรหลอกเป็นอาทิตย์แบบนี้นะ!”
“ที่เกาหลีตอนนี้หนักเกินไปสำหรับลูก อยู่พักผ่อนกับแม่ที่นี่แหละ แล้วค่อยกลับ”
“แม่!” ผมลุกขึ้นนั่ง ทุบลงที่หน้าอกของตัวเองบริเวณหัวใจ “แล้วตรงนี้ของผมล่ะ . .หัวใจของผมล่ะ . . ผมยังไม่ได้เคลียร์อะไรกับลู่หานเลยนะ อีกอย่างหนึ่ง . .”
“อะไร”
“ไอ้บ้าเฉินแห่งใบไผ่ปลิวนั่นมันเซลก้าคู่กับลู่หานของผมด้วยนะแม่!!!!!!! ขนาดผมผมยังไม่เคยเซลก้าคู่กับลู่หานเลย แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน ปล่อยผมไปเตะมันเถอะ!!!!!!”
“ใบไผ่ปลิวหรือใบไผ่หล่น วันก่อนให้แม่โทรไปมันชื่อใบไผ่หล่นไม่ใช่เหรอ”
“แม่ . . มันไม่ใช่เรื่องที่ควรใส่ใจนะครับ”
“พักผ่อนไปเหอะน่า แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย”
“แม่!!!!”
“พรุ่งนี้แม่ซื้อกันดั้มมาให้อีก เล่นๆไปเถอะน่า”
“ผม คิด ถึง ลู่ หาน”
“แม่ก็คิดถึงเด็กนั่นนะ อยากแกล้งจัง”
“กลับเกาหลีกัน กลับเกาหลี!”
“โอเซฮุน . . ต่อกันดั้มต่อไปเงียบๆจะได้มั้ย”
ป่วยการที่จะพูดกับคุณแม่ที่แสนมั่น ผมคอตก ขณะหยิบกันดั้มที่ต่อเสร็จแล้วมาเล่น มันเป็นสิ่งที่จรรโลงใจผมมากที่สุดก็จริงแต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะแทบไม่มีความหมายอะไรเลย
ผมเหลือบมองไปที่โซฟาอีกตัวที่มีหมีลู่หานโบว์สีชมพูกำลังจ้องมองมาอยู่ . .
นายจะกำลังมองหมีเซฮุนเหมือนที่ฉันกำลังมองหมีลู่หานมั้ยนะ . .
ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์สั่น
เป็นเบอร์ของเฉินที่ตอนนี้ผมแสนที่จะคุ้นเคย หลังจากที่ผมโทรไปขอร้องให้เฉินช่วยมาดูแลลู่หานให้ระหว่างที่ผมไม่อยู่ . .
“ว่าไง” ผมรับสาย ทั้งๆที่อีกมือกำลังถือกันดั้ม “อย่าคิดว่าจะไม่โดนด่าเรื่องที่ถ่ายรูปคู่กับแฟนฉันนะ เดี๋ยวฉันจะไม่ให้ลายเซ็นนาย คอยดู”
“คุณเซฮุน . . ใจเย็นๆนะครับ”
ผมวางกันดั้ม นั่งดีๆตั้งใจฟังเฉิน
“อะไร”
“. . ลู่หาน . . ออกไปข้างนอกแต่เช้า ผมไม่รู้ว่าเขาไปไหน”
“นี่นายเป็นเพื่อนประสาอะไรเนี่ย!!!!!!!” ผมร้องลั่น “ออกไปตามหาเขา ตามให้เจอ พาเขากลับมาที่บ้าน ไอ้บ้าเฉิน!!!!!”
“ผม . . ผมขอโทษ . . แต่ลู่หานเหมือนจะออกไปตั้งแต่เช้ามืด ผมไม่รู้ว่าเขาไปไหน”
ผมยืนขึ้น . .
“หาเขาให้เจอ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านาย”
ผมกดตัดสาย มองไปที่แม่ที่มองกลับมาอย่างตกใจ
“ไม่ว่าแม่จะว่ายังไง . .ยังไงผมก็จะกลับเกาหลีวันนี้”
“…”
“ผมคิดถึงแฟนจนทนไม่ไหวแล้วครับแม่ . .”
ความคิดเห็น