คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [ SEHUN x LUHAN ] CHAPTER FIFTEEN
[ SEHUN x LUHAN ] CHAPTER FIFTEEN
แม้จะมีแอลกอฮอล์อยู่บ้างในปากลู่หาน แต่ผมก็รู้สึกว่าแอลกอฮอล์นั้นรสชาติมันหวานจนอยากจะชิมให้หมด . .
คนถูกจูบไม่มีแรงแม้แต่จะผลักผมออกไป . .
“จำได้หรือยัง นี่เซฮุนนะ เซฮุนไง คนที่นายจูบเมื่อหกปีที่แล้วอ่ะ” ผมกระซิบข้างหูลู่หาน โอบกอดเขาอย่างแนบแน่น
แต่ลู่หานนั้นไร้สติเกินกว่าที่จะตอบอะไรผม และดูเหมือนว่าเขาจะโดนผมสูบพลังงานออกไปหมดตอนที่ผมจูบเขา เพราะตอนนี้เขากำลังจะล้มลงไปนอนซะอย่างนั้น . .
อะไรกัน . . มายั่วกันด้วยคำพูดแล้วก็จากไปซะงั้น . .
แต่ลู่หานเคยบอกผมนี่ . . ถ้าอยากทำอะไรให้ผมขออนุญาตเขาก่อน (เดี๋ยวนะ ตอนนั้นเขาบอกเอ็งเหรอ??) ผมก็เลยถอนหายใจ ปล่อยให้เขานอนลงไปบนเตียงพร้อมๆกับห่มผ้าให้ นึกอยากจะตีอกชกหัวตัวเองที่เอาแต่ได้อยากจะทำโน่นทำนี่กับเขา ผมไม่อยากกลายเป็นพวกฉวยโอกาสหรอกนะ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาผมจะทำไปเยอะแล้วก็เถอะ . .
ผมมองกระป๋องเบียร์ที่ผมเพิ่งเก็บ . . มองดูถุงช็อปปิ้งของลู่หานที่การ์ดเอามาวางไว้ในห้อง . . ถึงแม้ว่าวันนี้ที่ไทยผมจะไม่ได้มีกิจกรรมให้ทำอะไรมาก แต่ผมก็มีความสุข . .
และเรื่องลู่หานเมา . . ผมจะล้อเขายันลูกของเราบวชแลยครับ
พี่แจซอกส่งข้าวเย็นมาให้และก็บอกว่าให้ผมตื่นประมาณเจ็ดแปดโมง ไฟลต์กลับเกาหลีจะสายหน่อย ปกติเรื่องเวลาตื่นของผมมันเป็นหน้าที่ของลู่หาน แต่ตอนนี้ลู่หานสลบไปแล้ว ผมเลยต้องบริหารจัดการตัวเอง ว่าแต่ . . คนเมาไม่ทานข้าวเหรอ . . หรือดื่มเบียร์จนอิ่มไปแล้ว ???
มองดูเศษซากซองทาโร่ที่ถังขยะ ผมก็พองลมที่แก้มแล้วหันไปหาลู่หาน
“ใช่สิ กินไม่แบ่งนี่!”
ผมพูดขำๆแล้วนั่งทานข้าวไป มองดูลู่หานขี้เมาที่นอนหลับในท่าคว่ำ ใบหน้ามุ้งมิ้งโผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มนิดเดียว . . ความสุขหลังจากที่รู้ความในใจลู่หานถ่าโถมเข้ามาใส่ผม และตอนนี้ผมยอมรับเลยว่าผมนั้นกำลังเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก . .
หล่อไม่พอ . . เมียยังสวยอีก . .
ยัง . . ยังไม่ได้เป็น
และเขาเป็นคนดี แค่ผมหายไปไม่กี่ชั่วโมงทำเอาเขากินเหล้าเมายาได้ พี่แจซอกคงไซโคซะจนเขาเครียดมากแหงๆ ผมจะคิดบัญชีกับเขาทีหลัง . .
ผมเอาถาดข้าวไปวางไว้ที่มุมห้อง อาบน้ำ เตรียมจะเข้านอน . . วันนี้คงนอนเร็วพร้อมคนเมาที่หลับไม่รู้อิโหน่อิเหน่ นึกขำที่โดนผมจูบแล้วเขาหลับเร็วขนาดนั้น . . แต่ก็ดี เพราะถ้าเขาพูดอะไรออกมาให้ผมใจสั่นและก็ดีใจอีกล่ะก็ . .
ผมไม่รู้ว่าผมจะบังคับใจตัวเองไหวมั้ย . .
สะดุ้งตื่นอีกทีตอนกลางดึก . .
มองไปที่ที่นอนข้างๆตัว . . เห็นดวงตากลมแป๋วคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมา
“เฮ้ยยยยยยยย!!!!” ผมโคตรตกใจเลยขอบอก “ลู่หาน . . ทำไมไม่นอน”
ลู่หานทำตาปรือๆ(สงสัยรู้ว่าทำแล้วน่ารัก ช่วงนี้ก็เลยทำบ่อยเหลือเกิน) กระพริบตามองผมช้าๆ เขากำลังนอนคว่ำเอามือทั้งสองข้างเท้าคางตัวเองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผม . . นี่ผมโดนเขาจ้องตอนผมนอนเหรอเนี่ย . .
ลู่หานไม่ตอบอะไร . . เขายังทำหน้าเหมือนเดิม ทำหน้าเหมือนแมวง่วง
“เป็นอะไรรึเปล่า” ผมจับแก้มเขา
“เซฮุน . .” น้ำเสียงดูดีขึ้น . . แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความเมาอยู่
เป็นคนที่เมาแล้วมีหลายมิติดีจริงๆ . .
“ครับ?”
“เซฮุน . .”
“หืม ว่าไง?”
“ทำไม . . นายไม่นอนกอดฉันเหมือนเมื่อคืนล่ะ ?”
เขาเล่นอะไรของเขาอยู่น่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ฮะ อะไรนะ” ทั้งๆที่ในห้องก็เงียบซะจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง แต่ที่ผมต้องถามไปอีกครั้งก็เพราะว่าผมกำลังรวบรวมสติตัวเองอยู่น่ะสิ
“นายไม่เห็นกอดฉัน . . เหมือนเมื่อคืนเลย”
คราวนี้ผมถึงกับใช้สองมือจับแก้มของเขา “นี่เมาอยู่ใช่มั้ยเนี่ย . .”
“เมาอะไรเล่า”
“ก็นี่น่ะ . . เมา”
“ไม่ได้เมา . . ซะหน่อย”
“ไม่เอานะ อย่าพูดแบบนี้นะ อย่ามายั่วกัน” ผมจับแก้มทั้งสองข้างของเขาส่ายไปมาเพื่อเรียกสติ “นอนได้แล้ว นี่ต้องตื่นแต่เช้านะ”
“ง้า เซฮุนน่า . .”
และดูทำเสียงเข้า . . ตายๆ อดไว้นะโอเซฮุน อดไว้นะ อดไว้ . .
“เสี่ยวลู่ . . นอนเดี๋ยวนี้นะ”
“เซฮุน . . ไม่กอด”
“นอน”
“. . เสียใจ”
ตาย . . เจอแบบนี้แล้วอยากตายจริงๆ . . แทบจะเอาฝ่าเท้าก่ายหน้าผากตัวเองอย่างจนตรอก “อยากให้กอดเหรอ”
“ช่ายยยย น่ะสิ”
“เมื่อคืนยังโวยวายอยู่เลย ทีนี้นึกครึ้มอะไรเนี่ย” ผมดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามาสู่อ้อมกอด . . เขาทับผมไปเสียเกือบครึ่งตัวของเขาในท่าคว่ำ เอาใบหน้าซบกับอกผม ท่าทางลู่หานจะชอบที่ตรงนี้ซะเหลือเกิน . . ว่าแต่ . .คนเมามีผมที่หอมแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ หอมจัง . . ฟุดฟิดๆ . .
“ . . ค่อยสบายขึ้นมาหน่อย”
ลู่หานหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้าผม . . ให้ตายสิ ปลุกกันขึ้นมาเพื่อที่จะมานอนตรงนี้ และก็หลับ . . โธ่ ลู่หาน แกล้งกันเหรอ . . คนนะ ไม่ใช่ตุ๊กตาไร้ความรู้สึก
ผมนอนต่อไม่หลับเลย . .
กลิ่นของลู่หานลอยอบอวลมาถึงจมูก แถมเจ้าตัวยังหลับไม่รู้อิเหน่อยู่ในอ้อมกอด และเผยเสี้ยวใบหน้าจิ้มลิ้มมาให้เห็น . .
เซฮุน ทนไว้ . . ทนไว้นะมรึง . .
“หลับยัง . .” ผมลองถามดู
“อืมมมม” แสดงว่ายังไม่หลับ . .
“หัวใจฉัน . .เต้นแรงไป . .รึเปล่า” ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะที่เขานอนน่ะ . . มันคือตำแหน่งหัวใจของผมเป๊ะๆ
“แรงสิ . . แรงเหมือนชานยอลวงEXOกำลังตีกลอง”
ดูเปรียบเข้า . . อยากจะหัวเราะจริงๆ “ขอโทษนะ”
“ม่ายเปนรายยยยยยยยยยยยยย”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ . . พยายามทำให้หัวใจและก็บางสิ่งบางอย่างมันสงบลง . .
แต่มันทำได้ง่ายที่ไหน . . TT
“ลู่หาน . .”
“หืมมมม”
“จำได้มั้ย”
“อะไรเหรอ”
“ตอนที่ฉัน . . แอบ . . ทำคิสมาร์กบนตัวนาย”
“หึ จำได้สิ” น้ำเสียงของเขาดูมีอารมณ์ฉุนขึ้นมาทันที
“และถ้าฉัน . .”
“…”
“จะขอทำมากกว่านั้นล่ะ” ถามแบบไม่หวังอะไรทั้งสิ้น ถามเสร็จก็หลับตาปี๋ รอลู่หานทำร้ายร่างกายของผม เพราะเขาต้องทำแน่ๆ . .
แต่เปล่าเลย . . เขากลับนิ่ง . . และก็เงยหน้าขึ้นมามองผม
ใบหน้าเล็กๆนั่น ทำให้ผมใจเต้นแรงแทบจะระเบิดออกมาจากอก . .
“นายกำลัง . . ขออนุญาตฉันเหรอ . .”
ผมพยักหน้า . . ลู่หานหลุบตาลงต่ำ . .
เซฮุน . . เอ็งทำอะไรลงไปวะ . . พอสักทีเถอะ . .
“สัญญามาก่อนสิ . .”
เหมือนมีแสงสว่างส่องมาที่ปลายอุโมงค์ . . “…”
“นายต้องเลี้ยงขนมลู่ถิงเยอะๆนะ”
พรวดดดดดด . . เอาจริงเหรอนั่นน่ะ . .
“แสดงซีรี่ส์ให้คุณยายดูเยอะๆด้วย”
“…”
“และก็ . .”
“…”
ลู่หานเดินมึนๆไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากเป้ของเขา . . เขาเมาจริงๆรึเปล่าครับ ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้ว . . ลู่หานวางสิ่งนั้นลงบนหมอนของเขาที่เขาไม่ได้นอน(เขาใช้ผมเป็นหมอน)
“. . ตุ๊กตากวางสองตัวนี้อยู่เคียงข้างกัน . . ฉันกับนายก็จะต้องเป็นแบบนั้น . .”
ลู่หาน . . พกพวงกุญแจกวางมาด้วย . . แถมยังพกมาตั้งสองอัน . .
“ถ้านายทำได้ . . ฉันก็อนุญาต”
หัวใจพองโตจนแทบจะระเบิด . . ผมไม่รอให้คนพูดเขากลับคำหรอก . .
ลู่หานโดนผมจับพลิกให้ไปนอนบนเตียง ในขณะที่ผมขึ้นคร่อมร่างบางของเขา . .
“ฉันทำได้มากกว่าที่นายขออีก . .” ผมก้มหน้าลงไปกระซิบที่หูของเขา . . สูดความหอมเคล้ากลิ่นแอลกอฮอล์จางๆเข้ามาให้เต็มปอด . . “ไม่ว่านายจะอยู่ไหน ทำอะไร . .”
ผมเลื่อนปลายจมูกของตัวเองให้สัมผัสผิวหน้าของลู่หานจากใบหูจนถึงปลายคาง
“มีสติ . . หรือไม่มีสติ”
ผมเลื่อนปลายจมูกจนมาหยุดอยู่ที่ปลายจมูกของเขา จนใบหน้าของเราชนกัน . .
“ฉันจะขอรับผิดชอบทั้งชีวิต . .และก็หัวใจของนาย”
[ CUT ] ลิงก์หาเอาเองนะจ๊ะ : )
เสียงนาฬิกาถูกปลุกในเวลาเจ็ดโมงเช้าของอีกวัน ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา แดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องผ่านผ้าม่านสีขาวที่เบื้องหลังคือวิวแม่น้ำเจ้าพระยา . . อา วันนี้ผมต้องกลับเกาหลีแล้วสินะ
คนข้างตัวอยู่ในสภาพไม่ใส่อะไรเลยสักชิ้นมีเพียงแต่ผ้าห่มบางๆปกคลุม เขากำลังนอนคว่ำในท่าที่ล่อแหลมและดูเซ็กซี่ซะจนผมละสายตาจากเขาไปไม่ได้
ผมลูบหน้าตัวเอง อ้าปากค้าง และก็หยิกแก้มตัวเองแรงๆ
ผมไม่ได้ฝันไป!!!!! ลู่หานคนนั้นเป็นของผมแล้ว!!!! T_T . . ร่องรอยที่ผมทำไว้ติดอยู่ตามเนื้อตัวลู่หานราวกับว่าเป็นหลักฐานชิ้นดีว่าผมกับเขานั้นเป็นของกันและกันจริงๆ ให้ตาย . . สุขจนล้น จนกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่เลย
จะว่าไปผมเองก็ไม่ได้ใส่อะไรเหมือนกันนี่หว่า . .ผมเกาหัวตัวเองและนึกคิดอยู่ในใจว่านอนเข้าไปได้ยังไงทั้งๆที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย แต่ก็เอาเถอะ . . ลู่หานเป็นของผม และผมก็เป็นของลู่หาน . .
ไทยแลนด์ แดนฟินของผมจริงๆ!
ผมแตะไหล่เปลือยเปล่าของลู่หานอย่างแผ่วเบา “ลู่หาน ตื่นได้แล้ว”
ลู่หานลืมตาขึ้นมานิดๆ เขาดูหมดสภาพเอามากๆ . . เอาจริงๆแล้วผมเองก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะเนี่ย แต่เพราะเป็นเขาผมจึงอดทนอดกลั้นไม่ค่อยไหว
“ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวอีกสักพักก็ต้องไปสนามบินนะ”
ลู่หานลืมตาขึ้นมานิดนึง . .
เขาจะว่าอะไรผมมั้ย เขาจะด่าอะไรผมรึเปล่าหรือเขาจะโวยวายเสียงดัง ตอนนี้ผมลุ้นเอามากๆเลย
จนกระทั่งลู่หาน . . มุดหน้าลงไปอยู่ใต้หมอน
“เป็นไรไป” ผมรีบเข้าไปจับตัวเขาทันทีด้วยความเป็นห่วง
ลู่หานนิ่งไม่ตอบ จนกระทั่งเขาก็ส่งเสียงอู้อี้ผ่านหมอนออกมา “ฉัน . . อา . . ฉันอาย”
หา . . “อายเหรอ อายอะไร”
ยิ่งผมถาม ลู่หานก็ยิ่งแสดงความรักกับหมอนมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่เงยหน้าขึ้นมาเลย
“ลู่หาน นายโอเคมั้ย”
“ฉัน . .ไม่กล้าสู้หน้านาย ให้ตาย . .”
“…”
“นี่ ฉันเขินนะ . . นายจะไปอาบน้ำหรือจะไปไหนก็ไปเหอะ อย่ามามองฉันตอนนี้”
ทำไมน่ารักแบบนี้นะ . . ผมยิ้มพลางลูบหัวของเขาเบาๆ . . “ใจร้ายว่ะ ไล่กันด้วย”
“ก็ฉันอาย!” ลู่หานร้อง . .
“นี่ เราต้องอยู่ด้วยกันอีกนานนะ”
“คิดไปเอง”
“ไหนบอกว่าฉันกับนายจะต้องอยู่เคียงข้างกันเหมือนตุ๊กตากวางสองตัวนั่นไง” ผมพยักพเยิดไปที่ตุ๊กตากวางสองตัวที่วางคู่กันอยู่บนโต๊ะหัวเตียง “ตัวเองพูดเองแท้ๆ”
“ก็ตอนนั้นฉัน . . เมา . . เมานิดหน่อย”
“เมาแล้วน่ารัก เมาบ่อยๆได้มั้ย” . .
“หุบปากนะ เซฮุน” เขาจะเอาหมอนมาฟาดหัวผมแบบไม่มองหน้า
“ถามจริง . .”
“…”
“ทำไมนาย . . ยอมฉันล่ะ”
ยิ่งผมถามลู่หานก็ยังมุดหน้าลงไปกับหมอน “ฉันคง . . เลือก . . แล้วมั้ง”
หา . . เขาหมายความว่ายังไง
“นาย . . กับรักครั้งแรกของฉัน . . ฉันเลือกนาย”
เดี๋ยวนะ . . นั่นมันคนเดียวกันนะ ลู่หาน . . “คือว่า ฉันกับหมอนั่น . .”
“รีบๆไปอาบน้ำซักทีเถอะ!”
“แต่ว่า . .” ผมคิดว่าเขารู้ว่าเป็นผมกับเจ้าเด็กที่เขาแอบขโมยจูบเป็นคนเดียวกันแล้วซะอีก
“ถ้านายไม่ไปภายในสามวิฉันจะไม่พูดกับนาย”
เวรกรรม . .
“หนึ่ง . . สอง . .”
“จ้าๆๆๆ ไปเดี๋ยวนี้”
ทำไมถึงชอบขู่กันนักนะ . . ผมรีบลุกพรวดขึ้นจากเตียงและก็ก้าวดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำอย่างตามอกตามใจผู้เป็นภริยา(เซฮุนเห่อเมียมาก เอาจริงๆ) ระหว่างที่อาบน้ำก็ได้ยินเสียงลู่หานคุยกับพี่แจซอกเรื่องนัดลงไปทานข้าวเช้าของโรงแรมก่อนจะไปสนามบินกันด้วย
พอผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็เดินออกมา ลู่หานยังนอนอยู่ในท่าเดิมอยู่เลย
“ลู่หาน ฉันอาบเสร็จแล้ว”
ลู่หานไม่ตอบอะไรผม เขายังคงนอนคว่ำอยู่แบบนั้น
“ลู่หาน เป็นไรรึเปล่า” ผมเดินเข้าไปใกล้เขาด้วยกลิ่นสบู่หอมฉุยพร้อมๆกับกลิ่นแชมพู ตอนนี้ผมกำลังเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมลวกๆ มืออีกข้างที่ว่างก็จับไหล่ขาวเนียนของลู่หาน
ลู่หานค่อยๆเอียงตัวขึ้นมานอนหงาย สีหน้าของเขาดูเหมือนว่าเขากำลังเพลียและก็เจ็บปวดอย่างแรง ดูจากท่าซี๊ดปากและก็การขยับของเขาแล้ว . . พอเจอหน้าผมตรงๆเขาก็ไม่สบตาซะงั้น
“ฉัน . . เจ็บ” พูดจบเขาก็เอาผ้าห่มมาปิดหน้าไปเสียครึ่ง . .
“เจ็บเหรอ เจ็บตรงไหน” ผมเข้าไปใกล้เขา และผมก็โดนเขาฟาดผ้าห่มใส่หน้า
“จะให้เจ็บตรงไหนล่ะไอ้บ้า!” ลู่หานโวยวาย . . “ฉันจำได้ว่าฉันบอกให้หยุดตั้งหลายครั้ง นายอ่ะ บอกว่าขอให้อดทน ขอให้ทำต่ออยู่ได้ ไอ้ . . บ้าเอ๊ย”
“ง้า” ผมไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น “คือว่า . .”
“ช่างแม่งเหอะ” ลู่หานวีนแตก
“เดี๋ยวฉันพยุงไปอาบน้ำนะ” ตอนนี้ผมเกรงใจและบูชาลู่หานยิ่งกว่าสิ่งใด ผมสาบาน . .
“ถ้านายไม่ทำ . . น่าดู” ลู่หานชี้นิ้วขู่ คงเป็นเพราะถ้าผมไม่ช่วยก็คงไม่มีใครช่วยเขาได้อีกแล้วกระมัง ผมค่อยๆจับร่างบางของลู่หานให้ลุกขึ้นนั้น
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“อ๊ะ!” ลู่หานส่งเสียง “เจ็บ TT”
“ง่ะ ทำไงดีเนี่ย ทำไงดี”
“ของนายมัน . . เกินมนุษย์” ลู่หานพูดเหมือนเขาพูดอยู่คนเดียว “ไม่มีอะไร ก็แค่ต้องอดทน”
“ต้องทานยาอะไรอย่างงี้ป่าว”
“ยาที่นายซื้อมาจากอินชอนมียาแก้ปวดอยู่คงพอช่วยได้”
“เหรอ แล้วยาอยู่ไหน” ผมทำท่าจะลุกไปหาแต่โดนลู่หานรั้งเอาไว้
“ช่วยส่งให้ถึงห้องน้ำก่อนแล้วค่อยไปหาได้หรือเปล่า”
“จ้ะๆๆ”
ผมพยุงลู่หานที่ร่างเปลือยเปล่านั้นให้ค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำ โชคดีหน่อยที่ห้องน้ำนั้นอยู่ไม่ไกล ลู่หานก็เลยเดินไม่ค่อยยาก ผมเกาหัวตัวเองอย่างงงงันว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรดีให้ลู่หานรู้สึกดีขึ้น ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเขากำลังท้อง และผมก็เป็นสามีที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย (มโนอีกแล้วสินะ โอเซ - -“)
ผมเข้าไปควานหายาในกระเป๋าเป้ของลู่หานที่เขาหวงที่สุดในชีวิต . . ในนั้นมีถุงยาที่ผมซื้อมาให้เขาด้วย ผมควานหายาแก้ปวดจนเจอ และก็เฝ้ารอให้ลู่หานอาบน้ำเสร็จ . .
“นี่ ลู่หาน ระวังลื่นนะ” ระหว่างที่รอผมก็ตะโกนบอกเขาไป
“เซฮุน! นายทำรอยไว้ที่ขาอ่อนฉันด้วยเหรอ เกินไปแล้วนะ!”
“เอ่อ คือว่า . .” ไม่มีอะไรจะแก้ตัวทั้งสิ้น . .
“นายนี่มัน . . บ้า บ้าที่สุดเลย”
“ง่ะ ก็ขานายสวยนี่”
“หุบปากไปเลย”
“เสร็จยังอ่ะ”
“ใกล้แล้ว”
“เจ็บมั้ย ระวังด้วยนะ”
“ทีหลังก็อย่าทำเยอะนักสิ สามรอบ . . ครั้งแรกของฉันด้วย ไอ้บ้าโอเซฮุนเอ๊ย!”
ลู่หานเวอร์ชั่นขี้วีนนี่ก็น่ารักดีเหมือนกัน . . ผมยิ้มเบาๆพลางเกาหัวเขินๆ ฟังลู่หานบ่นต่อไปตั้งแต่เรื่องสากกระเบือยันเรือรบซึ่งสาเหตุก็มาจากผมทั้งนั้นนั่นแหละ ผมยินดีฟังเขาบ่นทั้งชีวิตผม เพราะฉะนั้นเขาบ่นแค่นี้ผมรับมือไหวสบายมาก ผมชอบฟังเสียงเขาจะตาย
ได้ยินเสียงลู่หานเปิดประตู ผมก็เดินไปรับเขาทันที . .
ลู่หานหายใจเข้าออกทางปาก ราวกับต้องการทำใจเรื่องความเจ็บที่อยู่แถวบริเวณสะโพก
“ฉันต้องไหว ฉันแมนจะตาย ฉันต้องไหว” ลู่หานบ่นพึมพำๆ
“มียาแล้วนะ แต่นายต้องลงไปทานข้าวก่อน”
“อื้อ”
“นี่เสื้อผ้าของนายนะ”
“อื้อ”
“ให้เปลี่ยนให้ป่าว”
“ไม่เป็นไร” ลู่หานหยิบเสื้อผ้าของตัวเองและกำลังจะเดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แผ่นหลังของเขามีร่องรอยที่ผมฝากฝังเอาไว้อยู่เต็มไปหมด . .
และดูท่าเดินของเขาที่ค่อนข้างจะทุลักทุเล ผมเลยนึกสงสัยในใจว่า . . ผมรุนแรงกับเขาเกินไปรึเปล่า
ผมเดินเข้าไปสวมกอดลู่หานจากทางด้านหลัง แน่นอนว่าคนโดนกอดตีมือของผมทันทีที่รู้สึกตัว
เพี๊ยะ!
“เซฮุน เราควรจะรีบนะ!”
“ขอโทษ” ผมซุกหน้าลงบนไหล่ของลู่หานพร้อมทำเสียงอ่อย
“ขอโทษอะไร”
“ที่ฉันทำกับนาย”
“…”
“มันรุนแรงเกินไปใช่มั้ย ฉันขอโทษ”
ลู่หานนิ่งไปสักพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ และก็แตะแขนผม “ฉันก็ผิด”
“ไม่นะ นายไม่ผิด”
“ฉันปลุกอารมณ์นาย”
เป็นทีของผมที่จะต้องอึ้งบ้าง
“ปล่อยได้แล้ว . . ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก”
“ขอโทษนะลู่หาน”
“ถ้าไม่ปล่อยฉันจะกระทืบเท้านายแล้วนะ”
ผมปล่อยมือจากตัวเขาก็ได้ แต่ผมต้องหอมแก้มของเขาก่อน
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“โอเซฮุน!” ลู่หานอ้าปากหวอ ชี้หน้าด่าผม เอามือแตะแก้มป่องๆของตัวเอง “นี่รู้สึกผิดจริงรึเปล่าวะ”
“แหะ” ผมยิ้มกริ่ม
“ไปเก็บของเลยไป”
ภรรยาบัญชามาทั้งที . . ทำไมผมจะไม่ทำ . .
กว่าจะได้ฤกษ์ลงมาทานข้าวเช้าของทางโรงแรม ผมกับลู่หานก็กลายเป็นสองคนที่สายที่สุด ทีมงานที่ไปดื่มเมื่อคืนยังมาก่อนพวกผมเลย ทุกคนส่งเสียงเรียกและก็เรียกให้ผมไปนั่งทานข้าว พี่แจซอกมองผมและก็มองลู่หาน และก็ยิ้ม . .
“ลู่หาน ขาไปโดนอะไรมา” ช่างแต่งหน้าของผมถามลู่หาน
ลู่หานทำหน้าตื่นทันที “พอดีเมื่อวานเดินเยอะน่ะครับ ปวดขาน่ะ” เขาพูดจบเขาก็เดินลิ่ว(แบบกระเผลกๆ)ไปตักข้าวทันที ส่วนผมกระแอมเล็กน้อย
ทันทีที่ทิ้งตัวนั่งข้างพี่แจซอก พี่แจซอกก็ถองสีข้างผมอย่างแรงทันที
“อะไรพี่”
“ฉันได้ยินนะ” พี่แจซอกทำหน้ากรุ้มกริ่ม
เหมือนหัวใจกระตุกวูบ . .ได้ยิน ได้ยินอะไรวะ “พี่ . . ได้ยินไร”
“เสียงร้องของลู่หาน”
ผมรีบเอามือปิดปากพี่แจซอกทันที “อย่าพูดดังไปสิพี่ ลู่หานเขาเสียหายนะ” ผมรีบบอก “ว่าแต่พี่รู้ได้ไงอ่ะ ห้องพี่กับห้องผมก็อยู่คนละส่วน”
“ก็ฉันเดินผ่าน” พี่แจซอกพูดอย่างสบายอกสบายใจ “นายนี่มัน . .ใช้ได้เลยนี่หว่า น้องพี่”
“ให้ตายสิ พี่ห้ามล้อลู่หานนะ” ผมพูดอายๆ
“โหย ฉันไม่ล้อหรอก” พี่แจซอกยิ้ม “ว่าแต่ . . ครั้งแรก . . จัดไปเท่าไหร่ล่ะโอเซฮุน”
“เว้ย นี่มันใช่เรื่องที่จะเอามาถามกันเหรอ”
“ผู้ชายเขาก็ถามกันทั้งนั้น”
“สาม . .”
“โหวววว เจ๋งว่ะ! แสดงว่าแซ่บจริงไรจริง เห็นทีพี่ต้อง . .”
“ต้องอะไรพี่ ของผมนะ!” ผมเอาตะเกียบจิ้มมือพี่แจซอก
“ไอ้เด็กบ้า ของน้องของนุ่งฉันจะยุ่งทำไม!”
พี่แจซอกโวยวายตอนที่ลู่หานวางจานข้าวตรงหน้าผมพอดี . . ผมมองหน้าติดจะซีดนิดๆของลู่หานอย่างงงๆ “อาหารเช้าเป็นบุฟเฟ่ต์ . . ฉันตักมาให้แล้ว” ลู่หานพูดจบเขาก็จะเดินหนีไปตักข้าวของตัวเอง
ไอ้ชิบหายโอเซฮุน . . เม้ามอยอะไรของเอ็งอยู่เนี่ย ให้ลู่หานไปลำบากได้ไง!
“ลู่หานนนนน” ผมร้องเรียกและก็เดินไปลากเข้ามานั่งที่เก้าอี้ เลื่อนเก้าอี้ให้เสร็จสรรพ พร้อมๆกับจับไหล่ของเขานั่งลง “นั่งนิ่งๆ อยากทานไรฉันจะไปตักมาให้”
“เซฮุน ฉันไหวนะ” ลู่หานกัดฟันพูด
“อย่าขัดฉันสิ”
“คนมองกันใหญ่แล้ว”
จริงๆด้วย สตาฟฟ์ทุกคนกำลังมองมาที่เราอย่างให้ความสนอกสนใจ
“ก็ช่างปะไร ฉันดีใจที่ฉันมีเมีย . .”
“ไอ้เชี่ยเซฮุน หุบปากไปเลย!!!!!!!!!!!!!!!!”
ตอนเรามาถึงสนามบิน เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นทันทีที่ผมลงจากรถ ผมโบกมือให้แฟนๆที่ห้อยแบนเนอร์ปและก็ชูป้ายไฟเป็นชื่อผม ตอนลงจากรถผมพยุงผู้จัดการของผมลงมาด้วย ซึ่งผู้จัดการของผมก็ไม่ยอมหรอก เขาเอาแต่ตีมือผมลูกเดียว เดินก็เดินเซ . . ทำไมไม่ให้ผมช่วยก็ไม่รู้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เซฮุนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“นายควรเดินไปข้างหน้า และก็โบกมือให้แฟนคลับนะ” ลู่หานบอกผม และก็ดันตัวผมให้เดินอยู่ตรงกลาง นำหน้าสตาฟฟ์ และก็ล้อมรอบไปด้วยการ์ดอยู่ดี
ผมเกาะไหล่ลู่หาน และก็โบกมือให้แฟนๆ “ฉันทำแบบนี้ ฉันก็โบกมือได้นี่”
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า . . ทำไมเสียงกรี๊ดมันดังขึ้นฟะ ???
“อา อยู่ไหนนะ แบนเนอร์ผู้จัดการลู่หาน เซฮุนหล่อจังเลย เซฮุนมาไทยอีกนะ เซฮุนอย่าลืมแฟนๆชาวไทยนะ . . และก็ . . นั่นไง แบนเนอร์นาย! ฮ่าๆๆๆ” ผมชี้นิ้วไปที่แบนเนอร์ของลู่หานที่มีจริงๆ เป็นรูปเขาและก็เขียนเชียร์เขาเป็นภาษาเกาหลีด้วย “ช่วยอดทนกับโอเซฮุนด้วย . . เอ๊ะ ฉันมันทำไมเหรอ”
“หึ เขาคิดว่านายมันดื้อมั้ง”
“แล้วฉันดื้อมั้ย” ผมกระซิบถามเขา
“นี่ ปล่อยฉันนะ”
“ถ้าปล่อยนายก็ต้องอยู่ห่างจากฉันน่ะสิ”
“เซฮุน!”
“ก็ได้ๆๆ” ผมปล่อยมือจากเขา และก็ตั้งใจโบกมือให้แฟนๆ ผมเห็นลู่หานมองแบนเนอร์ของตัวเองซ้ำๆตั้งหลายครั้ง สงสัยเขาคงจะชอบ . .
และที่เซอร์ไพรส์ผมและพวกสตาฟฟ์มากที่สุดก็คือ . . แบนเนอร์พี่แจซอก . .
คราวนี้ซื้อพัดลมจิ๋ว คราวหน้าจะซื้อหลุยส์ให้ . . ดูแลเซฮุนดีๆนะ
บอกเลยว่าพี่แจซอกแทบจะกรี๊ดเลยทีเดียว . .
ขอบคุณแฟนๆชาวไทยที่น่ารักกับผมเสมอนะครับ แล้วผมจะกลับมาใหม่ . . แน่นอน : )
ถึงอินชอนก็ปาเข้าไปตอนบ่ายแก่ๆของที่เกาหลีแล้ว ผมพาร่างที่เพลียอย่างหนักกลับอพาร์ทเมนต์ของตัวเอง โดยที่ลู่หานก็อยู่ไม่ห่างจากผม ตลอดทางบนเครื่องลู่หานหลับสนิทชนิดที่ว่าเครื่องตกหลุมอากาศเขาก็ไม่ตื่น แต่มันน่ารักก็ตรงที่ตอนเขาขอเบาะนุ่มจากแอร์โฮสเตสนี่แหละ
“ทำไมเหรอคะ ที่นั่งของเรามันนิ่มไม่พอเหรอ”
“คือ . . ผม . . ผมเจ็บสะโพกน่ะครับ”
ตอนพูดจบก็หันมาทำปากขมุบขมิบด่าผมด้วย . . น่ารักสุดๆไปเลย
“เซฮุน ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ ถึงแม้ว่าฉันกับนายจะ….” ลู่หานละไว้ในฐานที่เข้าใจ ทันทีที่พวกเราถึงบ้านผมลู่หานก็พูดขึ้นมาทันที “….กฎก็ต้องเป็นกฎ ฉันจะนอนห้องฉันและนายก็ห้ามแอบเข้ามานอนห้องฉันเข้าใจมั้ย”
แอบเฟล . . นึกว่าจะได้นอนกอดอย่างเปิดเผยและก็ตอนไหนก็ได้แล้วซะอีก . . “ง่า ลู่หานTT”
“ฉันไม่ไว้ใจนาย”
“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก นายออกจะ . . เจ็บขนาดนั้นน่ะ”
“…”
“นะๆๆ คืนนี้ขอนอนด้วยนะ พรุ่งนี้มีเรียนด้วย อยากมีกำลังใจก่อนเรียน” ว่าไปนั่น . .
“ไอ้บ้า แต่ก่อนไม่ต้องกอดฉันนายก็ยังไปได้” ลู่หานพูด “ถ้าคืนนี้นายหิวอะไรล่ะก็ . . ทำทานเองไปก่อนนะ ฉันจะไปนอนแล้ว ฉันเพลียจริงๆ”
“เอางั้นเหรอ เดี๋ยวยกของเข้าไปเก็บให้นะ”
“วางไว้หน้าห้อง ห้ามเข้าห้องฉันเด็ดขาด”
“เข้าใจแล้วครับ”
ผมยกกระเป๋าของลู่หานมาวางไว้ที่หน้าห้อง . . และพอลู่หานเข้าไปในห้อง เขาก็ว๊ากขึ้นมาทันที
เซอร์ไพรส์ล่ะสิ . .
“ไอ้ตุ๊กตานี่มันอะไร!!!!!!!”
จะเล่าให้ฟังก็ได้ ระหว่างทานข้าวเช้าผมบอกกับพี่แจซอกว่าอยากซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สองตัวมาให้ลู่หาน เพราะตุ๊กตากวางมันตัวเล็กเกินไป พี่แจซอกเลยจัดการให้คนไปซื้อและก็เอาไปวางไว้ที่ห้องของลู่หาน
ผมเป็นหนุ่มมุ้งมิ้งใช่มั้ย >///<
“เอามาวางบนเตียงแบบนี้ ฉันจะนอนยังไง” ลู่หานเดินออกมาข้างนอก
“นายตัวเล็กออก”
“ฉันไม่ได้ตัวเล็กนะ”
“นายตัวไม่ใหญ่”
“เซฮุน อย่ากวนประสาทสิ”
“เป็นไง ชอบรึเปล่า” ผมถามเขายิ้มๆ ลู่หานชะงัก . .
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ จะได้ชอบตุ๊กตา”
“แต่มันเป็นตุ๊กตาคู่นะ TT”
“ไปเอาออกมา”
“ว่าไงนะ”
“ไปเอาออกมาข้างนอกเลย”
ผมเฟลซะยิ่งกว่าตอนที่ลู่หานบอกห้ามมานอนด้วย . . เดินคอตกเดินไปแบกหมีสองตัวออกมาจากห้องของลู่หาน . . ผมเหมือนพ่อหมีที่โดนแม่หมีขับไล่กลางดึกชะมัด
“มันต้องเอามาวางไว้ตรงนี้สิ” ลู่หานแย่งหมีสองตัวไปจากผม และก็วางมันลงบนทางเข้าอพาร์ทเม้นต์ เรียกได้ว่าเปิดลิฟต์ขึ้นมาปุ๊บ ก็เห็นเจ้าหมีสองตัวนี่ปั๊บ
“เอาไว้ตรงนั้นเหรอ . . ดียังไงเนี่ย”
“ก็ . . คนที่เข้ามาเขาจะได้รู้ไง” ลู่หานพูดตะกุกตะกัก
“รู้อะไร”
“รู้ว่า . . ฉัน. . กับนาย ช่างเหอะ ฉันจะไปนอนแล้ว” ลู่หานเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
“เดี๋ยว . . ลู่หาน”
ปัง! ปิดประตูไปซะแล้ว . .
ผมนั่งคิดนอนคิดแทบตาย กว่าจะเข้าใจ . .
ลู่หานหมายความว่า . . คนที่เข้ามาจะได้รู้ . . ว่าคนที่อยู่บ้านนี้ . . เขาอยู่คู่กัน
กลางดึกผมรู้สึกว่ามีคนเข้ามาขยุกขยิกอยู่แถวๆที่ผมนอน . . ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ผมก็พบว่า . .
เป็นลู่หาน . .
“ลู่หาน” ผมถามเขา . . ในขณะที่เขาบดเบียดร่างของตัวเองเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผม
“เงียบไปเลยนะ” เขาด่าผมเสียงอู้อี้
“เป็นอะไรเหรอ นอนไม่หลับ?”
“บอกว่าให้เงียบไง”
“ชอบนอนกับฉันใช่ม้า”
“เซฮุน . .”
“อ่าๆ ก็ได้ เงียบแล้ว ไม่พูดแล้ว” ผมหัวเราะนิดหน่อย แต่ก็ขยับให้ลู่หานมานอนซบอกได้สะดวกมากยิ่งขึ้น
คนซึนก็ยังต้องเป็นคนซึนอยู่วันยังค่ำ . . ลู่หานของผม
“หายเจ็บบ้างหรือยัง” ผมถามเขาผ่านความมืด
“ก็ . . ดีขึ้นแล้วมั้ง”
“…”
“นี่ถามแบบนี้หมายความว่าไงวะ”
“อะไร ไม่ได้คิดจะทำอะไรซะหน่อย” ผมไม่ใช่คนหื่นขนาดนั้นนะ
“แล้วไป”
“เป็นห่วงนะ ก็เลยถาม”
ลู่หานไม่พูดอะไร เขาเอาแต่เขี่ยตัวของผมไปมา เอาหน้าผากมาซบอกผมและก็จ้องตัวของผมอยู่อย่างนั้น
“นี่นอนไม่หลับจริงๆใช่มั้ย” ผมถามเขา . .
“ฉันก็แค่ . . นึกสงสัยอะไรขึ้นมาน่ะ”
“อะไรเหรอ”
“อนาคต . . ของเรา . .”
ผมก้มลงไปจุมพิตขมับของลู่หาน . . “สนใจปัจจุบันก่อนดีกว่านะ”
“…”
“และขอให้รู้ไว้ . .ฉันไม่ทิ้งนายไปไหนแน่ๆ”
“…”
“นายบอกฉันว่านายเป็นคนรักเดียวใจเดียว”
“ฉันพูดแบบนั้นเหรอ”
“ใช่ นายพูดแบบนั้น . .”
“…”
“ฉันก็รักเดียวใจเดียวเหมือนกันนะ ลู่หาน”
“…”
“เชื่อในตัวฉัน . . ฉันไม่มีวันทอดทิ้งนายเป็นอันขาด”
ลู่หานนิ่งเงียบ . . สักพักเขาก็เอื้อมมือมากอดผม . .
อยากหยุดเวลาเอาไว้ชะมัด . . นี่นานๆทีลู่หานจะเป็นฝ่ายกอดผมนะเนี่ย . .
“เฮ้อ . . เห็นทีฉันจะต้องลืมรักครั้งแรกของฉันซะแล้วล่ะ”
“…”
“แอบเสียใจเหมือนกัน . . แต่หมอนั่น แม่งไม่เคยสนใจฉันเลยนี่นา ไม่เหมือนนาย”
“นี่ไม่เคยคิดเลยเหรอว่าบางทีฉันอาจจะเป็นหมอนั่นก็ได้”
“ไม่มีทาง . .”
“ลู่หาน . .” ผมจับลู่หานให้สบตากับผม “ฉันคือรักครั้งแรกของนาย นายคือคนที่ขโมยจูบแรกของฉันในวันนั้น นายบอกว่าฉันมากับแสงแดด นายก็มากับแสงแดด นายชมฉันกับเพื่อนนายที่ชื่อมินซอกว่าฉันหล่อ และตอนนั้น . . ผมฉันก็เป็นสีดำ”
ลู่หานอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง สักพักเขาก็เอามือมาปิดปากตัวเอง . .
“เหตุผลที่ฉันขอมีอะไรกับนาย ก็เพราะนายสารภาพจนหมดเปลือก ฉันก็เลย . .”
โป๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลู่หานเคาะหัวผมย้ำๆหลายครั้ง โคตรเจ็บเลย
“อะไรเนี่ย!!!!”
“ทำไมเพิ่งมาบอก ทำไมไม่รีบบอก!!!”
“อะไรเล่า!!!!”
“และทำไมถึงหล่อขึ้น ทำไมทำให้ฉันจำนายไม่ได้ ไอ้บ้า!!!!”
“…”
“ฉันเล่าอะไรออกไปบ้าง ฉันปล่อยไก่อะไรออกไปบ้าง ให้ตายเถอะ!” ลู่หานขยับไปมาและก็ทำท่าเหมือนรับตัวเองไม่ได้ ผมจับเขาเข้ามากอดให้เขาสงบสติอารมณ์
“ชู่วๆๆๆ”
“…” ลู่หานนิ่ง
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”
“ฉันจำนายไม่ได้เลย”
“เชื่อเถอะ ว่าฉันคือเขาคนนั้น”
“มัน . .”
“จูบพิสูจน์อีกสักครั้งมั้ยล่ะ”
“พอสักทีเถอะ . .”
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะ ก่อนที่จะจุมพิตหน้าผากของเขา “โชคดีที่ฉันจำนายได้นะลู่หาน”
“…”
“ตั้งแต่แผ่นหลังของนายตอนเปิดเทอม ตั้งแต่ตอนที่นายเข้ามาคุยกับอาจารย์คิมยูฮันแล้วเลือกห้องเรียน ฉันก็จำนายได้ . .”
“…”
“เพราะนาย . . ก็เป็นรักครั้งแรกของฉันเหมือนกัน”
เราสองคนเงียบกันไปอยู่นาน จนกระทั่งผมรู้สึกว่าที่อกเสื้อของผมเปียกชุ่มนิดๆ
ลู่หานร้องไห้ . .
“ไม่เอาน่า . .เราหากันเจอแล้วนี่”
ลู่หานเช็ดน้ำตาเบาๆ ไม่ตอบอะไรผม . .
“นายจะมารับผิดชอบจูบแรกของฉันที่นายขโมยไปแล้วใช่มั้ย” ผมแกล้งถามทีเล่นทีจริง ลู่หานตบอกผมเสียงดัง
ก่อนที่เขาจะพยักหน้าหนึ่งครั้ง . .
“จะลงโทษคนขี้ลืมคนนี้ยังไงดีน้า . .” ผมกอดลู่หานและก็จับเขาส่ายไปมา . .
“เป็นนายจริงๆเหรอ . . เป็นนายจริงๆใช่มั้ยโอเซฮุน”
“จริงสิ . .”
ลู่หานใช้เสื้อผมซับน้ำตา . . ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงบังคับตามแบบฉบับของเขา
“อย่าหนีฉันไปอีกนะ”
“นายก็เหมือนกัน . . ห้ามหนีฉันกลับปักกิ่งเด็ดขาด”
“…”
“ฉันรอมาตั้งหกปีแน่ะ ฉันไม่รออีกแล้ว”
ยิ่งพูดก็ยิ่งชัดเจนก็ผมคือเขาคนนั้นของลู่หาน . .
“ฉันสัญญา” ลู่หานพูดออกมาในที่สุด . .
ผมยิ้ม จูบลู่หานที่ริมฝีปากเบาๆ . . “ผมก็สัญญานะ . .” พร้อมๆกับพ่นคำหวานกระซิบใส่ที่ข้างหูของลู่หาน ที่หลังจากนั้นลู่หานก็ไม่ยอมเงยหน้ามามองหน้าผมอีกเลย เอาแต่ร้องไห้เบาๆและก็ซบอกผมอยู่นั่น . .
“. . ที่รักของผม . .”
หวานละเกิน หนุ่มมุ้งมิ้ง 55555555555555555555 เม้นๆหน่อยนะ รักทุกคนเลย ><
ความคิดเห็น