คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : { SEHUN X LUHAN } CHAPTER TWENTY SIX
{ SEHUN x LUHAN } CHAPTER TWENTY SIX
เอาเข้าจริงๆแล้วลู่หานไม่น่าหลบเฉินออกมาข้างนอกคนเดียวแบบนี้เลย
มันทำให้ลู่หานฟุ้งซ่าน การที่ต้องรอให้เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเนิบนาบแบบนี้ยิ่งทำให้เขาคิดไปต่างๆนานา เขาไม่ได้รับการติดต่อจากเซฮุนเลย และตัวเขาเองก็ไม่มีหน้าโทรไปหาเซฮุนด้วย เพราะเขาเป็นคนที่บอกเลิกเซฮุน . .
หรือเซฮุนจะคิดจริงไปแล้ว . . ว่าเขานั้นต้องการเลิกกับเซฮุนจริงๆ
ลู่หานเอาหน้าฟุบโต๊ะ เขาเอาหัวทุบโต๊ะสักสองสามครั้งเผื่อเขาจะรู้สึกดีขึ้น ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในร้านกาแฟย่านมหาวิทยาลัยชื่อร้าน1994 ที่บรรยากาศค่อนข้างดีและเงียบเชียบมากทีเดียว มันเป็นร้านที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงและเขาคิดว่าเขาจะนั่งอยู่ในนี้ตลอดจนกว่าจะสองทุ่มเพื่อที่จะไปเอาแหวนกับอีวอน ร้านนี้ดี ขายกาแฟไม่พอ ยังขายพวกของทานเล่นๆอาหารว่างอีก . . ใครเป็นเจ้าของร้านนะ . . ทำไมคิดทำอะไรได้เก๋จัง . .
กริ๊ง . .
ประตูร้านถูกเปิดออก . . ลู่หานเห็นผู้ชายสองคนเดินเข้ามาข้างใน
“คุณหนู . .มันหนาวนะครับ นั่งรอในรถเถอะ เดี๋ยวผมจะซื้อกาแฟให้”
“นายรู้เหรอว่าฉันชอบอะไร . .นายเป็นบอดี้การ์ดนายไม่จำเป็นต้องบริการฉันทุกอย่างก็ได้นี่”
บอดี้การ์ดกับเจ้านายเหรอ . . ทำไมอย่างกับเป็นแฟนกันเลยล่ะ . .
ลู่หานทำหน้าเศร้าเมื่อคิดถึงคำว่าแฟน . . เขาเลิกสนใจคนอื่นและก็จมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเองอีกครั้ง . .
เขากำลังคิดถึงเซฮุน
คิดถึงมาก . . มากเสียจนรู้สึกว่าหัวใจเขาจะระเบิด . .
เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง . . มองดูนักศึกษาคนหนึ่งที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงกันข้าม บนโต๊ะเขามีของกินเต็มไปหมดเลย . . และเขากำลังมองมันอยู่ว่าเขาจะทานมันหมดได้ยังไง
“ไอ้พนักงานบ้านั่น . .” เขาบ่น “ . . เยอะขนาดนี้ใครจะไปทานหมดฟะ” เขามองหน้าลู่หาน “คุณครับ . . มาแบ่งไปทานมั้ย”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ” ลู่หานส่ายหน้า . . เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่เจริญอาหารมากสักเท่าไหร่นัก . .
พี่นักศึกษาคนนั้นยิ้มให้เขาแหยๆ และก็หันไปสนใจหนังสือในมือต่อ ลู่หานเม้มปาก . . ค่อยๆหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
โทรศัพท์ที่เงียบเป็นสากกะเบือ ไม่มีการติดต่อใดๆจากเซฮุน
ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ จะโดนกักบริเวณ ไปๆมาๆแค่อพาร์ตเม้นท์กับกองถ่ายซีรี่ส์รึเปล่า ลู่หานไม่รู้อะไรเลย แม้แต่โทรหาพี่แจซอกลู่หานก็ยังไม่กล้า . . แต่บางทีเขาก็อยากรู้ว่าเซฮุนนั้นเป็นยังไงบ้าง เขาควรจะทำยังไงดีล่ะ . .
โทรหาเหรอ . .
ลู่หานมองดูเบอร์เซฮุน แล้วเขาก็ต้องทอดถอนใจ
ไม่กล้า . . ไม่กล้าโทรหาเลยจริงๆ . .
แต่แล้วเขาก็สะดุ้ง . . เป็นเบอร์เฉินนี่เองที่โทรมา ลู่หานกดตัดสาย . . เขาต้องหลบเฉินจนกว่าจะสองทุ่ม เหตุผลที่เขาต้องหลบออกมาแต่เช้าเพราะเฉินเป็นบุคคลประเภทที่เกาะติดเขาและก็แกะตัวออกไปยากที่สุดในโลก ลู่หานก็เลยต้องลอบออกมาตั้งแต่เช้ามืด
ลู่หานถอนหายใจอีกครั้ง วางหน้าตัวเองไว้บนโต๊ะ และก็มองออกไปนอกหน้าต่าง
ถ้าเข้ามีเวทมนต์ . . คนที่เขาอยากเสกให้มายืนอยู่นอกกระจกร้านกาแฟตอนนี้คือเซฮุน . .
เขาหลับตา . .
ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีรถยุโรปสุดหรูสีดำมาจอดเทียบท่า . . และร่างสูงร่างหนึ่งก็เดินลงมาจากรถด้วยใบหน้าบึ้งตึงภายใต้แว่นกันแดดที่แสนจะเท่
ลู่หานลืมตาขึ้นมา . . และแล้ว . . เขาก็ต้องผงะ
โอเซฮุน . .
โอเซฮุนยืนหน้าบึ้งอยู่นอกร้าน . . เขามองลู่หานอย่างโมโห
เดี๋ยวนะ . . นั่นใช่ตัวจริงของโอเซฮุนเหรอ . . ดารานักแสดงที่กำลังเป็นข่าวจะมาทำอะไรอยู่นอกร้านกาแฟนี่
ลู่หานแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เมื่อเรียกลู่หานแล้วลู่หานไม่ยอมออกไปข้างนอก . .เซฮุนเลยต้องเข้ามาในร้าน . . และนั่นก็ทำให้นักศึกษาผู้หญิงที่อยู่ในร้านกาแฟหลุดกรี๊ดออกมาเบาๆหลังจากที่โดนรัศมีความหล่อออร่าของเซฮุนกระแทกตาเต็มๆ
จู่ๆก็โผล่มา แม้แต่ลู่หานเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อ
“เสี่ยวลู่” นักแสดงวัยรุ่นนั่งแหมะตรงข้ามลู่หาน . .เขาถอดแว่นกันแดดออก ไม่แคร์สายตาสื่อใดๆบนโลกใบนี้ “ทำไมต้องหลบไอ้ใบไผ่ปลิว ทำไมไม่อยู่กับมัน ออกมาข้างนอกแบบนี้มันอันตรายรู้มั้ย”
ลู่หานยังคงอึ้งอยู่ . . เขาตบแก้มตัวเองเบาๆให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้ฝัน . .
“ลู่หาน” เซฮุนเรียกย้ำ
“เซฮุน” เมื่อลู่หานรวบรวมสติได้ เขาจึงพูดออกมา “ทำไมมาแถวนี้ มาไม่ได้นะ ใส่หมวกเร็วเข้า นี่นายกำลังจะโดนถ่ายรูปนะ!” ลู่หานยัดแว่นขึ้นไปบนหน้าของเซฮุน และก็จับหัวของเซฮุนให้ก้มลง แต่มันอาจจะช้าไปแล้ว เพราะตอนนี้เขากำลังโดนถ่ายรูปจากกล้องมือถืออย่างเปิดเผย
“ฉันไม่สนใจ!” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมา “ฉันสนใจแค่นาย นายรู้มั้ยฉันลงจากเครื่องปุ๊บฉันก็ออกมาตามหานายปั๊บ”
“แล้วนายหาเจอได้ยังไง”
“เจ๊ใหญ่ช่วย” เซฮุนตอบ “ช่างมันเหอะ . . กลับได้แล้ว กลับบ้าน!”
“ไม่” ลู่หานปฏิเสธ . . “ฉันไม่กลับ” ยังไม่ได้แหวนคืน . .
“ลู่หาน . .”
“และอีกอย่างหนึ่ง . . นายกับฉัน . .” ลู่หานมองดูปาปารัซซี่ในร่างของนักศึกษากำลังถ่ายรูปเซฮุนโดยใช้มือถืออย่างเปิดเผย “. . เราเลิกกันแล้ว”
เซฮุนจ้องมองลู่หาน ใบหน้าของเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆกับคำพูดของลู่หานเลยแม้แต่น้อย
“เสี่ยวลู่เลิกพูดคำนี้เถอะ”
“…”
“เรารักกันจะตายไป เสี่ยวลู่ไม่รู้เลยหรือไง”
เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ นั่นทำให้ลู่หานอดที่จะอ้าปากค้างไม่ได้
เซฮุนพูดถูก . . และที่เขาพูดไปแบบนั้น . . เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะได้เลิกกับเซฮุนจริงๆ
ในเมื่อหัวใจของเขามันก็คอยบอกเขาเสมอว่าเขาน่ะรักเซฮุนแค่ไหน
รักมานานเท่าไหร่แล้ว . .
แชะ แชะ แชะ . .
“ถ่ายไม่ได้นะครับ” ลู่หานรีบยืนขึ้นเอาตัวบังเซฮุนเอาไว้ “ถ่ายไม่ได้นะครับ”
“น้องคะ . . พี่ไม่ถ่ายเซฮุนก็ได้แต่พี่ขอถ่ายน้องแทน ดูซิหน้าตาน่ารักน่าชัง”
“เป็นข่าวด้วยกันอยู่ใช่มั้ยคะ”
“ที่ฉันอ่านเจอในทวิตเตอร์วันนั้นไงแก”
“คบกันนอกจอเหรอเนี่ย”
“ออกไปจากที่นี่เหอะ” ลู่หานคว้ามือเซฮุน . . เซฮุนลุกขึ้นยืนและเดินตามลู่หานออกจากร้านไป
ข้างหน้ามีรถยุโรปสีดำจอดคอยอยู่ และเหนือสิ่งอื่นใดลู่หานรู้สึกว่าเขากำลังถูกจับตามองจากคนที่บริษัทเจ๊ใหญ่ ไม่สิ รองประธานทุกฝีก้าว . .
“นี่มันอะไรกัน . .”
“นายถูกตามนะ ลู่หาน ไม่ว่าจะเป็นพวกแฟนคลับฉัน ไม่ก็ . .พวกแอนตี้แฟน คนพวกนี้เขามาช่วยดูแลนาย รวมทั้ง . . ไอ้ใบไผ่ปลิวนั่นด้วย”
“ฉันไม่เข้าใจ” ลู่หานพูดสวนขึ้นมา “ฉันไม่ใช่ดารา ฉันเป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง . . ฉันไม่เป็นไร”
“นายไม่รู้เหรอ ชีวิตของนายเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่นายตอบตกลงตอนที่ฉันขอคบแล้ว” เซฮุนเอื้อมมือมาจับมือลู่หาน “กลับบ้านเถอะ อย่าออกมาข้างนอกแบบนี้ มันอันตราย”
ลู่หานสะบัดมือของเซฮุนออกไปอย่างดื้อรั้น . .
“นายกลับไปเถอะ”
“ทำไมดื้ออย่างนี้นะ!” เซฮุนบ่นออกมาอย่างเหลืออด
“ฉันไม่ได้ดื้อ”
“นี่ถ้าอยู่กันสองต่อสองฉันจับจูบไปแล้วนะ . . เลิกเอาแต่ใจและก็กลับกันได้แล้ว” เซฮุนพยายามจะดึงมือลู่หาน แต่ลู่หานก็ไม่ยอม “เสี่ยวลู่ . . นายเป็นอะไรของนาย”
ลู่หานมองดูประชาชนที่เริ่มให้ความสนอกสนใจเซฮุนมากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกผิดที่ว่าเขาเป็นตัวต้นเหตุให้เซฮุนเป็นที่สนใจในทางที่ผิดเริ่มประเดประดังเข้ามาจนเขาสุดจะทน . .
ลู่หานอยากให้เซฮุนได้ทำในสิ่งที่รักแบบไม่มีเขาเป็นอุปสรรค
และเนื่องจากนิสัยผู้จัดการที่เริ่มจะติดตัวเขา . . ทำให้เขารู้สึกไม่อยากให้ดาราในความดูแลมีปัญหาและตกเป็นข่าวใหญ่ . .
เขาแหวกคนที่มุงเขากับเซฮุนออกไป และเขาก็เดินหนี . .
“เสี่ยวลู่!” เซฮุนตามมาทันที . . ในขณะที่ลู่หานเริ่มวิ่ง . . “นี่! ไม่ใช่งานกีฬาสีไอดอลนะ! ฉันบินมาเหนื่อยๆนะ! อย่าทำแบบนี้สิ!”
ลู่หานไม่สนใจ เขาวิ่งหนีเซฮุนไปเรื่อยๆ แต่ไม่นานนักเขาก็ถูกจับตัวได้ แถมเจ้าบ้าเซฮุนยังกอดเขาเอาไว้จากทางด้านหลังอีกด้วย
“เซฮุน! ปล่อยนะเว้ย คนเยอะแยะ!” ลู่หานดีดดิ้น และยิ่งดิ้นหนักไปใหญ่เมื่อรู้ว่าตอนที่เซฮุนวิ่งมานั้น มีคนวิ่งตามเซฮุนมาด้วย เดือดร้อนการ์ดที่ต้องวิ่งตามมา สรุปทุกคนวิ่งมากันหมดเพราะลู่หานเพียงคนเดียว
“ช่างเขาสิ! ฉันไม่เคยสนใจอยู่แล้ว”
แชะ แชะ แชะ . .
“เลิกถ่ายสักทีเถอะครับ!” ลู่หานพูดอย่างสุดจะทน . . เมื่อเขาและเซฮุนถูกล้อมรอบด้วยประชาชนที่ถือมือถืออีกครั้ง
เซฮุนปล่อยตัวลู่หาน คนตัวเล็กจ้องหน้าคนตัวโตอย่างโกรธเคือง เขาหอบหนักเหมือนคนไม่ค่อยออกกำลังกาย . .
“นายหนีฉันไม่พ้นหรอก เราจะวิ่งเล่นไล่จับกันทั้งวันก็ยังได้”
“โอเซฮุน นี่นาย . .”
เซฮุนคว้ามือของลู่หานมากุมไว้ . . มองลู่หานอย่างดื้อดึง นี่เซฮุนไม่ได้สนใจสายตาคนรอบข้างเลยหรือยังไงนะ การที่เขาถูกถ่ายรูปมากมายท่ามกลางวงล้อมแบบนี้มันก็ยิ่งจะแย่กับภาพลักษณ์ของเขา เขาไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยหรือยังไง . .
ลู่หานมองเซฮุนอย่างชั่งใจ ในขณะที่คนดื้อดึงจ้องมองมาที่ลู่หานด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ถ้างั้นก็ไปคุยกันที่บ้าน”
ผมเหนื่อยนะครับ ผมไม่ใช่คนเหล็ก
ลงจากเครื่องปุ๊บผมก็ออกตามหาลู่หานปั๊บ โชคดีที่เจ๊ใหญ่ส่งคนมาคอยดูลู่หานอยู่ห่างๆให้เธอคงจะเอ็นดูลู่หานมากพอดูหรืออาจจะไม่ก็ตั้งแต่ที่ผมมีลู่หานมาเป็นผู้จัดการ การงานผมก็รุ่ง หน้าผมก็ใส ทุกอย่างดูดีไปหมด บางทีเธออาจจะเก็บลู่หานไว้เป็นคนของบริษัทเธอก็ได้
คนตัวเล็กที่โดนผมจ้องมองอยู่นั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟา . . เขาดูเฉยเมย . . หงุดหงิด . .
“ไม่คิดถึงกันเลยเหรอ” ผมถามเขา . . เราสองคนนั่งห่างกันมาก ลู่หานนั่งโซฟาตัวยาวคู่กับหมีลู่หาน ส่วนผมนั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กที่เข้าชุดกัน
ลู่หานไม่ตอบ . .
“นายจะเลิกกับฉันจริงๆอย่างนั้นเหรอ”
ลู่หานไม่ตอบ แต่ริมฝีปากและดวงตาของเขาสั่นระริก . .
ให้ตาย . . ผมอยากดึงเขาเข้ามากอดใจจะขาด . . แต่ด้วยอะไรบางอย่างที่ลู่หานแสดงออกมานั้นทำให้ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้เขาแม้แต่ปลายนิ้ว . .
“เลิก . . ก็ได้”
ผมพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ . . ดึงหมีลู่หานจากข้างๆตัวลู่หานตัวจริงมากอด . .
ลู่หานตัวจริงทำหน้าตกใจและก็มองมาที่ผม . . เขาดูช็อคเกินกว่าที่ผมจะบรรยายออกมาให้คุณผู้อ่านนึกภาพตามได้ . .
หน้าตาของคนที่อยากจะเลิกของผมเป็นแบบนั้นจริงเหรอ . . ผิดหวังขนาดนั้นจริงๆเหรอ . .
ลู่หานดูตัวเล็กลงลงไปถนัดตา . . ผมยิ้มเบาๆ . . วางหมีลู่หานและก็ค่อยๆลงไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขา . . คว้ามือเล็กๆของเขาขึ้นมากุมเอาไว้ มือที่สั่นระริก . . และก็ดูเหมือนใกล้จะร้องไห้เข้าไปทุกขณะ
“ถ้าเราเลิกกัน . .”
ผมคิดว่า . . ผมสัมผัสได้ถึงน้ำตาของลู่หานที่หยดแหมะลงบนหลังมือของผมนะ . .
“. . ฉันก็จะจีบนายใหม่”
คนรักของผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป . . เขาเอนศีรษะลงมาซบกับศีรษะของผม . .และก็ร้องไห้
“ไม่ว่าจะยังไง . .ฉันก็จะจีบนายใหม่ลู่หาน”
“...”
“ฉันรักนาย รักแค่นาย รักมาตลอด”
“...”
“เรื่องแค่นี้เปลี่ยนใจฉันไม่ได้หรอกนะ”
ลู่หานโผเข้ากอดผม . . เขาพยายามร้องไห้โดยไม่ให้มันมีเสียง . . ผมลุกขึ้นไปนั่งข้างๆและก็กอดปลอบเขา ลูบไหล่ที่สั่นเทาของเขา . .
เฮ้อ . . คิดถึงจังเลย . .
“กอดฉันแบบนี้ . . ฉันจีบนายติดแล้วเหรอเนี่ย เร็วจัง”
ลู่หานทุบอกผมเสียงดัง . . เป็นสัญญาณให้ผมหยุดพูด . .
โอเค . . ไม่กล้าขัด
“เงยหน้าหน่อยสิ” ผมกระซิบบอกกับเขา . . ลู่หานเงยหน้าขึ้นมา . . ใบหน้าสวยงามของเขาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมค่อยๆใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้เขาอย่างแผ่วเบาและใจเย็น ในขณะที่อีกฝ่ายเมื่อได้เห็นหน้าผมใกล้ๆเขาก็ทำหน้างองุ้มและก็เตรียมที่จะระเบิดร้องไห้ออกมาอีก . . “คนแมน . .อย่าร้องไห้สิครับ . . ไม่เอานะ”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากลู่หาน มีเพียงแต่ใบหน้าที่บิดเบี้ยวเตรียมตัวจะร้องไห้เท่านั้น . .
“ไม่เป็นไรนะ . .ไม่เป็นไร”
ก้มหน้าจุมพิตที่หน้าผากของเขาเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น . .
ไม่แฮะ . . ลู่หานยังคงทำหน้างองุ้มเหมือนเดิม . .
หอมแก้มก็ได้ . .สองข้างเลย . .
ฟอด ฟอด . .
ก็ยังอีก . . ยังไม่ยอมเลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สักที . .
“ถ้างั้น . .จะจูบละนะ”
ผมเลียริมฝีปากตัวเองนิดหน่อยขณะที่มองริมฝีปากเล็กของลู่หานอย่างกล้าๆกลัวๆ
เขาไม่ตอบอะไร . .งั้นแสดงว่า . .เขาอนุญาต . .
ผมจึงลงมือจูบเขา . . ในขณะที่เขาเองแม้ตอนแรกจะยังขัดๆเขินๆ . . แต่ก็จูบสัมผัสตอบผม . .
พวกเราจูบกันอย่างเนิ่นนาน . . ราวกับว่าจะต้องการทดแทนเวลาที่พวกเราเสียไป . .
“ตกลงยังไง . . ฉันจีบนายติดแล้วใช่มั้ย”
โป๊ก! ลู่หานเคาะหน้าผากผมทันทีที่ผมถาม . . ตอนที่พวกเราอยู่ในห้องนอนกันดั้มของผมหลังจากที่พวกเราเพิ่งจะเสร็จกิจกรรม . . จูบ . . จูบครับ แค่จูบครับ . . แต่ก็ยาวนานและก็เร่าร้อนมากพอสมควร . . ไม่เชื่อไปดูร่องรอยบนตัวของเสี่ยวลู่ได้
เอ่อ . . โอเค . . มีคิสมาร์ก . . พวกเราก็ทำอะไรกันมากกว่าจูบอยู่ . .
“ยังจะถามอีกเหรอ” ลู่หานพูด เขายังมีแรงดีและก็ยังต่อปากต่อคำกับผมได้เป็นอย่างดี แสดงว่า . . เขายังไม่โดนผมสูบพลังงานออกไปจนหมดตัวเขาครับ
ยังไม่ครบ . . ทุกขั้นตอน
เห็นภาพชัดไปใช่มั้ย . . ขอโทษครับ . . ผมแค่อารมณ์ดีไปหน่อย
“เชอะ พูดออกมาได้ เลิกกันๆ” ผมหน้าบึ้ง
“...”
“ต่อไปนี้ห้ามพูดคำนี้อีกนะ คำนี้เป็นคำต้องห้าม”
“…”
“ถ้าเสี่ยวลู่พูด . . ฉันจะไม่ฟังคำขอของเสี่ยวลู่อีกแล้ว . . ฉันจะทำตามใจฉัน”
“…”
“นายก็รู้ว่าของฉันน่ะ . .”
“หยุด” ลู่หานเอานิ้วมาปิดปากผม “หมกมุ่น”
“น่ากลัวใช่มั้ยล่ะ” ลู่หานคงกลัว . . ไอ้นั่น . .ของผมจริงๆสินะ
“กี่โมงแล้วเนี่ย” จงใจเปลี่ยนประเด็นชัดๆ
“ห้าโมงกว่าๆ”
“เห้ย” ลู่หานลุกขึ้นพรวด . . เขาใส่ชุดของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง . .ท่าทางเหมือนกำลังรีบ
“จะไปไหน . .” ผมถามทันที
“กลับบ้าน . .ทำกับข้าวให้คุณยาย”
“ไม่เป็นไร โทรบอกไอ้เฉิน” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที
“นี่ . .นั่นยายฉันนะ . .”
“ถ้างั้นก็ไปด้วยกัน”
“เซฮุน . .”
“ฉันไม่ยอมอยู่ห่างจากนายอีกแล้ว”
“แต่ว่า . .”
“แต่อะไรอีก . . ตอนนี้คนทั้งประเทศรู้กันหมดแล้วมั้งว่าฉันเป็นแฟนนาย เพราะฉะนั้นฉันไม่แคร์”
ลู่หานดูเหมือนจะจนตรอกกับความดื้อด้านของผม . . ใช่ . . ผมดื้อ . . ก็ผมรักของผมอ่ะ
“ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่าจริงๆแล้วนายต้องการจะไปไหนกันแน่”
แม่น้ำฮัน . .
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าตามมา!”
“นายนั่นแหละ ไม่ต้องมา กลับไปซะ!”
“ลู่หาน มันเป็นแค่แหวนวงเดียวนะ!”
“ก็มันสำคัญสำหรับฉันนี่!”
ผมมองใบหน้าดื้อรั้นของลู่หานแล้วอยากจะตีอกชกหัวตัวเองเหลือเกิน . . เข้าใจแล้วว่าตอนที่ผมดื้อไม่เชื่อฟังลู่หานนั้นเขารู้สึกยังไง . .
“ก็ได้ . . ฉันจะไปเอาให้”
ขอให้ไอ้อีวอนมันคืนสักทีเถอะ . .
“แต่นายต้องอยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหน ห้ามโผล่หน้าออกไปให้มันเห็น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เข้าใจรึเปล่า”
“แต่ว่า . .”
“ถ้านายขัดใจฉันนะ ถ้าฉันเจอแหวน ฉันจะโยนทิ้งลงแม่น้ำไปเลย”
ลู่หานทำหน้าหงิก . . ให้ตายสิ . . นั่นมันแหวนของผมหรือแหวนของเขากันแน่ แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมควรจะไปหาไอ้อีวอน
และก็ . . เคลียร์กับมัน . .
แค่คิดก็ของขึ้นแล้ว นี่ไอ้บ้าอีวอนมันต้องการจะทำอะไรแฟนผมน่ะ! ให้ตายสิ ยิ่งคิดยิ่งอารมณ์เสีย และถ้าลู่หานไปตามที่มันนัดจริงๆล่ะก็ . . มืดๆแบบนี้ คนน้อยๆแบบนี้ มันอันตรายเคยคิดบ้างมั้ยเนี่ย
ผมไม่สนใจว่าตัวเองเป็นดาราหรือไอดอลมาจากไหน ผมกำลังจะทำหน้าที่แฟนที่ดีและทำหน้าที่ต่อยหมาที่มายุ่งกับแฟนตัวเอง ตอนนี้ผมกำลังก้าวดุ่มๆไปยังจุดนัดพบที่มีอีวอนอยู่ทันที
ให้เรื่องมันจบวันนี้ได้ยิ่งดี . .
ผมเห็นร่างสูงๆของมันยืนอยู่ตรงนั้น . . มันอยู่คนเดียว . . และก็กำลังสูบบุหรี่ ที่บริเวณลับสายตาผู้คน
“เอามา”
ผมสะกิดไหล่หมอนั่นจนมันทำล้มหัวคะมำและก็พูดเหมือนทวงของเล่นที่มันแย่งไป
อีวอนตกใจที่เห็นว่าเป็นผม . .
“ตกใจเหรอที่ไม่ใช่ลู่หาน”
“…”
“เลิกยุ่งกับแฟนคนอื่นซะที”
อีวอนแค่นหัวเราะ .. โยนบุหรี่ลงบนพื้นและก็ใช้เท้าขยี้ . . มองมาที่ผมเหมือนตัวร้ายในซีรี่ส์ไม่มีผิดเพี้ยนก่อนที่จะชกหน้าผมไปหนึ่งหมัด . .
ไอ้เวรเอ๊ย . .
“ทำไมทำให้นายดับนี่มันยากจังนะ . . หน้าตาก็ไม่ได้หล่อไปมากกว่าฉันสักเท่าไหร่เลย”
พลั๊วะ!
มันชกมาอีก . . และมันก็ดึงตัวผมให้ลุกขึ้นยืน . . และมันก็ชกอีกครั้งหนึ่ง . .
หมัดโคตรหนัก . . ผมรู้สึกเหมือนขากรรไกรของผมจะพังเอา . .
“ทำไมไม่โต้ตอบวะ . . พระเอกเหรอ . . พระเอกงั้นเหรอ”
พอผมล้ม . . ไอ้อีวอนมันก็ใช้เท้าของมันกระทืบเข้าอย่างจังที่หน้าท้อง ขา และก็หลังของผมอย่างไม่ปราณี
“สู้สิวะโอเซฮุน . . อย่าเป็นหมาขี้แพ้ . .”
เจ็บนะ . . แต่ผมทนไหว . .
“ไอ้เชี่ยเอ๊ย!” ยิ่งมันตีผมมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเงียบและก็ไม่โต้ตอบมันเท่านั้น . . จนมันอารมณ์เสีย . . “นายเป็นบ้าอะไรวะ! เห็นหวงแฟนอย่างกับอะไรดี และทีนี้มาหาเรื่องฉันเองแต่ก็ไม่ทำอะไรเนี่ยนะ!”
ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง . . พิงม้านั่งเหล่านั้นและก็ยื่นมือไปหาอีวอน . .
“เอาแหวนมา”
“ไอ้แหวนบ้านั่นมันสำคัญอะไรนักหนา”
“มันเป็นของแฟนฉัน”
“…”
“เอามา .. และฉันจะไม่ถือโทษโกรธอะไรนายอีก”
“เซฮุน นายนี่มัน ..”
“ที่ผ่านมา ฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ทั้งๆที่นายอาจจะได้ออกไปจากวงการเพราะผู้จัดการของนายเนี่ยนะ ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น . . นายก็ยัง . .”
“วงการน่ะเหรอ . .” ผมกระแอม . . รู้สึกเจ็บแปลกๆแถวๆท้องบริเวณที่ตีนหนักๆของไอ้อีวอนกระทืบ “ . . นายจะเอาไปเลยก็ได้ . .”
“ว่าไงนะ” อีวอนหน้าถอดสี ..
“สิ่งที่ฉันต้องการมีเพียงอย่างเดียว”
“…”
“คือลู่หาน”
“…”
“อีกไม่กี่วันฉันก็จะแถลงข่าวเรื่องนี้แล้ว”
“…”
“เป็นนักแสดงที่ดีให้ได้ล่ะ อีวอน”
อีวอนพูดไม่ออก มันคงคิดว่าคงไม่ใช่ปฏิกิริยาที่สมควรจะออกมาจากปากคนขี้ใจร้อนอย่างผม . . มันมองหน้าผม . . หยิบแหวนสีดำออกมาจากกระเป๋ากางเกงช้าๆและจ้องมอง . .
เป็นแหวนของผมจริงๆ . .
ลู่หานคงจะดีใจ . . ว่าจริงๆแล้วเขาไม่เคยทำมันหาย . .
แค่เพราะมีคนมาขโมยเขาไปก็แค่นั้นเอง
“อันที่จริงฉันก็ได้ยินตำนานเรื่องแหวนของเด็กโรงเรียนมอซูมานเลือกเจ้าของอยู่เหมือนกัน”
“…”
“ไม่อยากรู้เหรอ . . ว่าลู่หานเขาเป็นคู่แท้ของนายรึเปล่า”
“จะทำอะไรวะ”
อีวอนมองมาที่ผมอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะโยนแหวนทิ้งไปไกลอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า . .
ให้ตายเถอะ . .
“ไอ้เชี่ยเอ็ย มึงนี่เลวจนถึงตอนสุดท้ายของเรื่องจริงๆ”
สุดจะทน . . ไม่เป็นแล้วแม่งพระเอกอ่ะ . . ในซีรี่ส์ผมยังเป็นตัวร้ายเลย . . ผมไม่สนใจแม่งแล้ว!
ผมลุกขึ้นและก็กระทืบๆๆๆๆไอ้อีวอนซะจนสาแก่ใจ . . เตือนความจำกันสักหน่อยก่อนเป็นนักแสดงผมเรียนศิลปะหลายแขนงนะครับ ตอนที่ผมเอาจริงน่ะ . . มันน่ากลัวนะ
ก่อนจากผมพูดทิ้งท้ายใส่มันที่นอนเจ็บปางตายอยู่พื้นดินตรงนั้นอย่างไร้ความปราณีว่า . .
“แล้วอย่ามาเจ๋อกับเซฮุนและก็ลู่หานอีก”
กะจะเมตตาปราณีแล้วเชียว . .
เอาน่า . .หยอดน้ำข้าวต้มสักเดือนสองเดือนคงทำให้มันเข็ดได้ . .
“กลับกันเหอะ!” ผมบอกลู่หานอย่างหงุดหงิด . . เขายืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น . . อยู่ตรงที่ผมซ่อนตัวเขาเอาไว้ ปลอดภัยและก็ดูปกติดี . .
“เซฮุนนนนนนนนนนนนน” คิดไปเองรึเปล่าว่าลู่หานเสียงอ้อนผมจัง . . และก็เห้ย . . เขาโผเข้ามากอดผมอย่างกับผมเพิ่งซื้อบ้านและก็ที่ดินให้เขาแน่ะ “ขอบคุณนะ” เขายิ้มจนตีนกาออก . . และก็กระโดดเหยงๆด้วยความดีใจ
“อะไรเหรอ” เกิดอะไรขึ้นเนี่ย . .
“นายโยนแหวนมาคืนให้ฉันใช่มั้ย . . ดีใจโคตรอะ”
“หา . .” หมายความว่าไง
“ก็เมื่อกี้ . . แหวนวงนี้หล่นลงมาโดนหัวฉันอ่ะ ตกใจหมด ตอนแรกนึกว่าเป็นขี้นก” ลู่หานชูแหวนของผมให้ผมดู
ผมนึกว่ามันหายไปแล้วซะอีก . .
อีวอนโยนมาหล่นโดนหัวลู่หานนี่มันจะแม่นเกินไปมั้ย . .
หรือว่า . .
ตำนานเรื่องแหวนนั่น . .
“ฉันจะไม่ทำหายอีกแล้ว” ลู่หานพยักหน้าขึงขัง ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังจะเป็นคู่แท้ของผม “เอ๊ะ หรือไปสั่งที่ร้านทำเอาไว้สักสิบยี่สิบวงดีมั้ย ฉันโก๊ะว่ะ”
ผมหลุดยิ้ม . . ก่อนที่จะดึงหัวเขามาซบที่ไหล่ . .
“ดีใจ . . เหมือนน้ำตาจะไหลเลย”
“ช่วงนี้ร้องไห้บ่อยจังเลยนะคนแมน”
“อย่าแซวดิวะ”
“ก็มีแฟนเป็นคนแมนอ่ะ . . ขอแซวหน่อย”
“เงียบไปเลย โอเซฮุน”
“…”
“เราคบกันต่อได้ใช่มั้ย” ลู่หานค่อยๆถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ
ผมยิ้ม . . ยิ้มให้เขาเป็นคำตอบ “ได้สิ”
“แต่ . .”
“อีกสองสามวันเดี๋ยวนายก็รู้เอง . . ช่วงนี้อยู่ติดกับไอ้ใบไผ่ปลิวนั่นไปก่อนนะ”
ความคิดเห็น