| P S Y C H O | ? (ปิดรับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

มืด...เงียบ...

หญิงสาวคนนึงที่กำลังตื่นจากห้วงนิทราพยายามลืมตาที่หนักอึ้งของตัวเองออก..

ที่นี่ที่ไหน?

หญิงสาวค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบเข้าที่ศรีษะอย่างแรง

เธอเริ่มมองไปรอบห้องแต่ไม่พบอะไรเลยสักนิด..

มีเพียงแต่ผนังสีขาวกับพื้นสีขาวว่างเปล่า ..

กับ

กล่องสีขาวเล็กๆวางไว้ที่มุมหนึ่งของผนังห้อง

หญิงสาวค่อยๆคลานไปหยิบกล่องชอล์คอย่างยากลำบากก่อนจะจัดการเปิดมันออกแล้วหยิบแท่งชอล์คสีขาวขึ้นมาเป็นแท่งแรก

"ชอล์คสีขาวคงไม่เหมาะกับผนังสีขาว"

หญิงสาวพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะส่ายหัวแล้วเก็บชอล์คแท่งนั้นไว้ในกระเป๋ากระโปรงที่เกือบจะขาดรุ่งริ่งไม่ต่างอะไรจากชุดกระโปรงสีขาวที่เกือบจะเทาของเธอ ผมเผ้าก็กระเซอะกระเซิง ใบหน้าซีดเซียว ผิวซีดเหมือนไม่สัมผัสแสงแดด ดูรวมๆคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้ขี้โรคหรือไม่ก็ติดยามาก่อน..

จากนั้นหญิงสาวก็หญิบชอล์คสีเหลืองขึ้นมาแทน

"ฉันชอบสีเหลือง..มันดู..ทุรนทุราย.."

หญิงสาวยิ้มเบาๆก่อนจะละเลงวาดรูปดอกทานตะวันกรีดร้อง..ดูแล้วน่าขนลุกพิกล แต่หญิงสาวกลับชอบมันมาก

"กรีดร้อง..กรีดร้อง..เธอต้องกรีดร้อง..หึหึ..หึหึ..ฮ่าฮ่า..ฮ่าฮ่า!!! กรีดร้องสิ!! กรีดร้อง!! ฉันบอกให้กรีดร้อง!! ฮ่าฮ่า!!! ฮะ..ฮึก..ไม่เอา..ฮือ..กรีดร้องสิ..ฉันบอกให้กรีดร้องไง..ฮือ..ฮือ.."

หญิงสาวปากล่องชอล์คไปที่รูปวาดดอกทานตะวันกรีดร้องจนแท่งชอล์คหลากสีกระจายออกมา เธอทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้นอีกครั้งก่อนจะนั่งกอดเข่าแล้วร้องเพลงเบาๆด้วยเสียงที่แห้งผากและฟังดูอิดโรย..พร้อมกับโยกตัวไปมา..

"why do birds..suddenly appear..every time..you are near..just like me...close..to..you..."


"เธอร้องไห้ทำไม"

เสียงที่ฟังดูแหลมสูงเอ่ยขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งทำให้หญิงสาวหยุดร้องเพลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหาต้นเสียง

"ฉันอยู่นี่ ฉันอยู่นี่ไง มองมาที่ฉันสิ"

หญิงสาวค่อยๆไล่มองรอบห้องไปทีละนิดอย่างช้าๆ...

"ฉันคือดอกทานตะวันกรีดร้องไงล่ะ เธอร้องไห้ฉันก็ร้องไห้"

ดอกทานตะวันกรีดร้องพูดกับเธอด้วยเสียงแหลมสูงก่อนที่มันจะลืมตาขึ้นมาจากดวงตาที่เธอวาดไว้แล้วกลอกตามาหยุดที่ใบหน้าของเธอ ดอกทานตะวันกรีดร้องขยับปากจากรูปปากที่เธอวาดเพื่อพูดกับเธออีกครั้ง

"ถ้าเธอร้องไห้ ฉันจะหายไป"

ดอกทานตะวันบอกกับเธอแค่นั้นก่อนที่ดวงตาของดอกทานตะวันจะมีรูปเส้นสีฟ้าขีดตรงลงมาแล้วเริ่มลบส่วนอื่นของดอกทานตะวัน

"เธออยากให้ฉันหายไปหรอ ฉันไม่อยากหายไป ฉันอยากอยู่กับเธอ"

เส้นสีฟ้าค่อยๆเลื่อนตัวเองขึ้นมาลบปากของดอกทานตะวันออกทีละนิดๆ..

"ไม่เอา! ไม่!! ฉันจะไม่ให้เธอหายไป!!"

หญิงสาวรีบวิ่งมาหยิบชอล์คแท่งสีเหลืองตรงหน้าดอกทานตะวันกรีดร้องก่อนจะใช้มือข้างขวาของเธอลบเส้นสีฟ้าออก

"ชอล์คนี่นา ฉันไม่ให้แกลบเพื่อนฉัน!! ฉันจะลบแกทิ้ง!!"

ว่าแล้วหญิงสาวก็ใช้มือลบเส้นสีฟ้าออกจนหมดแล้วใช้ชอล์คแท่งสีเหลืองวาดรูปดอกทานตะวันให้ดูเหมือนเดิมมากที่สุด..

คราวนี้มันกลายเป็นดอกทานตะวันกรีดร้องที่บิดเบี้ยวแทน..

"วาดรูปอีกสิ ถ้าเธอวาดรูปอีก เธอก็จะมีเพื่อนอีก"

ดอกทานตะวันพูดด้วยเสียงแหลมสูงชวนปวดหูเหมือนเดิม..

หญิงสาวยิ้มกว้างออกมา ในที่สุด..ฉันก็ไม่โดดเดี่ยว..

"วาดสิ!!! ฉันจะวาดรูป!!!! ฉันจะวาดเยอะๆ!!!"

หญิงสาวรีบหยิบชอล์คหลายๆสีขึ้นมาจนชอล์คร่วงบ้างไม่ร่วงบ้าง..แล้วเธอก็วาดรูปต่างๆ..

"ฉันจะตั้งชื่อเธอว่าบ่อน้ำความหลัง เธอจะต้องมีสีม่วง และดูน่าขยะแขยง เพราะ ฉันชอบ มาก ที่สุด"

หญิงสาวหัวเราะร่วนออกมาอย่างสติแตกก่อนจะละเลงสีม่วงลงไปแล้วตามด้วยสีดำ

ทันทีที่เธอวาดเสร็จบ่อน้ำความหลังก็กรีดร้องออกมาอย่างโหยหวน..นั่นทำให้เธอพอใจเป็นอย่างมาก

"ฉันจะวาดอีก ฉันจะวาดเมือง เมือง...เมืองสิ้นหวัง ต้องมีป่าหลงไหล..หากใครย่างกรายเข้าไปจะมัวเมาในสิ่งที่เกินจินตนาการจนไม่สามารถกลับออกมาได้และสุดท้าย...ก็ต้องตายอยู่ในนั้น ฉันชอบจังเลย.."

ว่าแล้วหญิงสาวก็เริ่มวาดรูปป่าด้วยชอล์คสีฟ้า..ชมพู..และ แดง

"จะต้องมีปราสาทสำหรับผู้ครองเมือง..นั่นก็คือ...ฉัน!!"

แล้วหญิงสาวก็เริ่มวาดรูปตามที่ใจปราถนาทีละอย่าง สองอย่าง เธออยากวาดตรงไหนก็วาดแทรกเข้าไป อยากวาดอะไรก็วาดลงไป .....


..................


"ฉันจะวาดอะไรดี..ฉันจะวาดอะไรดี...เหลือเป็นที่สุดท้ายแล้ว..."

หญิงสาวพูดกับตัวเองอย่างหดหู่หน่อยๆ

"ชอล์คหมดแล้ว..ไม่เหลือชอล์คแล้ว.."

หญิงสาวพูดพลางเดินเหยีบรูปวาดที่เธอวาดไว้บนพื้นและลูบผนังที่เต็มไปด้วยรูปวาดหลากสีสัน..

"ประตู วาดประตู"

ดอกทานตะวันที่เธอวาดในทีแรกสุดพูดกับเธอเช่นเคย

"วาดประตูตรงนั้น แล้วความฝันของเธอจะเป็นจริง"

"ฉันไม่มีชอล์คแล้ว"

"กระเป๋า ชอล์คอยู่ในกระเป๋าของเธอ"

หญิงสาวล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง..ก่อนจะหยิบแท่งชอล์คสีขาวออกมา

"จริงด้วย ฉันจะวาดประตูตามที่เธอบอก"

หญิงสาวเริ่มจรดชอล์คลงไปตรงล่างสุดของผนังก่อนจะเริ่มวาดโค้งขึ้นมาเป็นรูปประตูเล็กๆและเธอก็ไม่ลืมวาดลูกบิดด้วย

"แล้วฉันต้องทำอะไรต่อ?"

"เปิดเข้าไป"

"แต่นี่เป็นแค่รูปวาด ฉันเปิดเข้าไปไม่ได้"

"เปิดเข้าไป"

หญิงสาวยักไหล่หน่อยๆก่อนจะเก็บชอล์คไว้ในกระเป๋าตามเดิมแล้วแตะทีรูปลูกบิดเบาๆ..ลูกบิดประตูเหมือนงอกออกมาจากรูปที่เธอวาด..เธอหมุนลูกบิดเบาๆอย่างประหลาดใจ แล้วประตูก็ถูกดึงเข้าหาตัวเธออย่างแรงราวกับมีคนมาผลักจากอีกด้านหนึ่งของประตู แสงสีขาวสว่างจ้าออกมาจากบานประตู เธอใช้มืออีกข้างปิดตาตัวเองไว้..

...........

..........

.........

........

.......

......

.....

....

...

..

.

แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท.............อีกครั้ง



-----------------------------


ดาเนีย จากคุณ Arsan Lupin ติดแล้วนะจ๊ะ ขอบคุณมากๆจ้าที่มาสมัคร มีบทแน่นอน >.,< +naru +naru