| P S Y C H O | ? (ปิดรับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5.

ดอกทานตะวันง่วนอยู่กับการหาตาซิโคซีจนอ่อนล้า..ดอกทานตะวันทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมตัวโปรดพลางหลับตาลงช้าๆ..

ดอกทานตะวันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกากุ๊กกู๋ที่ดังขึ้นขัดจังหวะการหลับใหลของเธอ..เธอรับรู้ได้ถึงกลิ่นฉุนคาวเลือดจากที่ไหนสักแห่งก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่างแล้วขาของเะอก็หลุดออกจากร่างร่วงสู่พื้นเกิดเสียงดัง..จากนั้นแขนและอวัยวะส่วนอื่นๆก็ค่อยๆหลุดร่วงออกจากร่างเธอลงสู่ื้นจนบริ้วณนั้นเต็มไปด้วยกองเลือด..


ดอกทานตะวันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยเสียงนาฬิกากุ๊กกู๋ชวนหลอนตัวเดิม..เหงื่อโทรมกายไปทั่วร่าง..หอบหายใจเร็วและหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ 

"ความฝัน..นั่นมัน.."


-----------------------------------------------------------------------

หลังจากดาเนียทำแผลให้ซิโคซีเสร็จก็พากันเดินไปที่สุดขอบชานเมือง..

"เดี๋ยวก่อน..ฉันรู้จักที่นี่! ฉันจำได้! ฉันวาดมันขึ้นมา!!"

ทั้งสามคนที่เหลือนิ่งเงียบ..แล้วอัลฟ่าก็พูดเปิดฉาก

"เธอไม่ได้วาดเมืองนี้ขึ้นมา สิ่งที่เธอเห็น..ผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่เธอ"

"หมายความว่ายังไง!? ถ้าฉันไม่ได้วาดขึ้นมา ฉันจะมาอยู่ที่นี่แล้วเป็นราชินีได้ยังไง!? ที่ฉันมาที่นี่เพราะฉันเป็นคนวาดที่นี่ขึ้นมา!!!!"

รูปที่เธอวาดขึ้นมันไม่ได้มาจากความบังเอิญ มันเป็นเพราะเธอเคยอยู่ที่นี่มาก่อน เธอจึงวาดรูปได้"

"ฉันไม่เข้าใจ! ฉันงงไปหมดแล้ว!!"

"เธอเคยอยู่ที่นี่ เธอคือราชินีของเมืองนี้"

"ฉันรู้แล้วว่าฉันคือราชินี!! พูดให้มันชัดเจนกว่านี้หน่อยได้มั้ย!?"

ซิโคซีเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโมโห..แล้วอัลฟ่าก็พูดตัดบท

"ฉันว่าพวกเราควรเปลี่ยนนิสัยของเธอก่อน"

"ฉันเห็นด้วยค่ะ"

"อืม ฉันด้วย"

สามเสียงโหวต~~

นั่นทำให้ซิโคซีหน้าชาขึ้นมาหน่อยๆ

"ทำไมฉันต้องทำตามที่พวกนายบอกด้วย!! ฉันเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว!!"

"ถ้าเธอยังไม่เปลี่ยนนิสัยของเธอฉันจะปล่อยเธอทิ้งไว้ในป่าที่เรากำลังจะเข้าไป เข้าใจไหม!!"

พูดจบอัลฟ่าก็เดินนำขบวนเข้าไปในป่า..ป่าหลงใหล..

เมื่อทั้งสี่ย่างก้าวเข้าไปในป่าหลงใหลแถบชานเมืองเพียงเก้าเดียว..น่าแปลก..ป่าที่เคยดูรกทึบกลับดูโล่งสบาย บรรยากาศเย็นสบาย มีต้นไม้และบรรดาพืชพันธุ์หลายชนิดดูสวยงามจนไม่ดูเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลยสักนิด

"ดอกไม้ดอกนี้สวยจัง.."

ซิโคซีเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้สีสดที่กำลังเบ่งบานเต็มทีแต่กลับถูกคานิน่ารั้งแขนไว้ก่อนจะดึงออกมา

"รั้งฉันไว้ทำไม!!!"

"มันไม่ใช่ดอกไม้ ดูดีๆสิ"

ซิโคซีจดจ้องไปที่ดอกไม้สดสวยดอกนั้น..จนมันแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวหมองคล้ำตรงดอกไม้กลายเป็นดอกไม้รูปร่างประหลาดที่มีฟันคมกริบและพร้อมจะขย้ำทุกสิ่งทุกอย่างเลยด้วย..

"นั่นคือต้นไม้กินคน เหมือนต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงต่างกันตรงที่ต้นนี้มันจะกินทันทีไม่รอน้ำย่อย เผลอแปปเดียวเธอจะกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือน..ก็ปลาปิรันย่านั่นแหละ"

คานิน่าพูดพลางค่อยๆละมือออกจากแขนซีดซเียวของซิโคซีที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีม่วงเพราะคานิน่าจับแรงไปหน่อย

"เธอเดินนำไปก่อนดีกว่า เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นแันจะได้ช่วยเธอได้ทันท่วงที"

คานิน่าหยุดเดินให้ซิโคซีเดินตามดาเนียไปก่อนแล้วเดินตามให้ตัวเองรั้งท้าย

ตอนนี้ป่าที่เคยดูสวยงามโล่งสบายตากลายเป็นป่ารกทึบตามเดิม มีเสียงกรีดร้องโหยหวนจากที่ไหนสักที่ จนซิโคซีรู้สึกกลัว

"ฉันยังไม่รู้ชื่อพวกเธอเลย พวกเธอเป็นใครฉันก็ไม่รู้ แล้วทำไมพวกเธอถึงรู้จักฉันล่ะ ทำไมหรอ?"

ซิโคซีเอ่ยถามไม่เว้นจังหวะให้ดาเนียได้ตอบ ดาเนียหัวเราะคิกคักเบาๆก่อนจะตอบกลับไป

"ฉันชื่อดาเนีย คนข้างหน้าฉันที่ขี้โมโหชื่ออัลฟ่า ส่วนคนสุดท้ายที่ดูยิสัยดีที่สุดชื่อคานิน่าพวกเราอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดแล้ว เมืองนี้มีประวติมายาวนาน มันก็คล้ายกับโลกมนุษย์ต่างกันตรงแค่มิติของกาลเวลา เธอเคยอยู่ที่นี่มาก่อน เธอคือราชินีรุ่นที่ 47 จึงไม่น่าแปลกที่พวกเรารู้จักเธอ"

ซิโคซีทำหน้าอ๋อขึ้นมาทันทีก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินต่อไปแบบเงียบๆเพราะไม่อยากโดนอัลฟ่าดุอีกหลายครั้งแต่ซิโคซีก็ทนเก็บความสงสัยไว้ในใจไม่ไหวจึงเอ่ยถามออกไปอีก

"แล้วเราจะไปที่ไหนกัน ทำไมต้องมาที่นี่ด้วย"

"เราจะไปบ่อความหลังกัน เธอจะได้รู้ว่าเธอเป็นใคร ทำไมถึงมาที่นี่ เธอจะได้รู้ทุกอย่างที่เธออยากรู้"

คราวนี้อัลฟ่าเป็นคนตอบแทนดาเนียด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยในมือก็กำลังปัดป่านใบไม้รกรุงรังให้พ้นทางอีกด้วย

"เสียงที่เธอได้ยินก็คือเสียงของบ่อน้ำ ไม่ไกลหรอก ใกล้จะถึงแล้ว"

คานิน่าส่งเสียงให้รู้ว่ายังเดินตามมาอยู่ติดๆ


------------------------------------------


"มันหายตัวไปได้ยังไง!!!!!!!!!"

ดอกทานตะวันทุบโต๊ะเสียงดังกลางห้องที่กำลังประชุมหัวหน้ากองกบฏที่ประกอบไปด้วยเอริน อิเร็ตต้าและดอกทานตะวัน

"ไหนบอกว่าฉลาดนักฉลาดหนาไง สุดท้ายก็ปล่อยให้หลุดมือไปเหมือนเคย เฮ้อ เก่งแต่ปากจริงเชียว"

อิเร็ตต้าพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันแล้วเริ่มจิบชาอีก

"ฉันอยากรู้ว่ายัยนันกลับมาได้ยังไง ใครเป็นคนพากลับมา!"

เอรินพูดไปบ้าง

"ต้องเป็นฝีมือพี่สาวฝาแฝดของฉันแน่ ยัยนั่นชอบแส่ไม่เข้าเรื่อง!! รู้อย่างนี้ไม่น่าปล่อยดวงวิญญาณมันไปเลยจริงๆ!!!!"

ดอกทานตะวันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพี่สาวตัวเองที่แสนดีเสียเหลือเกินจนสะอิดสะเอียน

"มันเป็นความผิดของเธอนั่นแหละ เธอต้องรับผิดชอบ ฉลาดนักก็ลงมือเองแล้วกัน"

อิเร็ตต้าพูดพลางจิบชาไปพลาง

"ฉันก็เห็นด้วยกับเธอนะ อิเร็ตต้า ฉันขออยู่ข้างเธอ"

เอรินพูดเข้าข้างความคิดของอิเร็ตต้า

"ตกลงพวกเธอจะลงมือกันเองใช่ไหม!! ได้! ขอให้ไปรอดก็แล้วกัน!!!!"

ดอกทานตะวันเดินออกไปก่อนจะปิดประตูเสียงดังใส่หน้าอิเร็ตต้าที่มองตามพลางยิ้ม


ตึก ตึก ตึก

ดอกทานตะวันเดินกระแทกเท้าเสียงดังอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก 

"คนตายก็อยู่ส่วนคนตาย!! จะมายุ่งอะไรอีก!! อุตส่าเสียแรงฆ่าทิ้งไปแล้ว!! ไม่ได้ดั่งใจเลยจริงๆ!!!!!"

ใช่ คนที่พาซิโคซีมาที่นี่ไม่ใช่ดอกทานตะวันคนนี้หรอก คือดอกทานตะวันอีกคนที่เป็นพี่สาวฝาแฝดที่ถูกน้องสาวแท้ๆของตัวเองฆ่าต่างหาก . . . ด้วงแรงริษยา. . .

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขออภัยคุณดาเนีย และคุณเอรินด้วยนะคะที่แต่งออกมาได้นิสัยไม่ตรง OTL ไรท์ขอโทษค่ะ/ TToTT\


ปล.ตั้งแต่วันที่ 29-31 ไรท์อาจจะไม่ได้แต่งต่อนะคะ ไรท์ไปบ้านญาติที่ต่างจังหวัด..ซึ่งที่นั่นไม่มีเน็ต (โอ้วโนว..) ต้องรอดูสัญญาณเนตจากเพื่อนบ้านอย่างเดียวค่ะ แต่วันที่31 ไรท์กลับบ้านแล้วค่ะ อาจจะมาแต่งได้ ไรท์จะพยายามหาทางมาแต่งต่อให้ได้นะคะ! TT^TTo












+naru